เช้าวันนี้ผมออกมาทำภารกิจที่พึ่งได้มา ผมออกจากUAมา4ปีแล้ว ผมไม่ได้ติดต่อใครนอกจากคุณออลไมล์

"นี่ หนุ่มน้อยมิโดริยะ"เสียงเรียกของชายวัยกลางคนร่างผอมแห้งเรียกผม พร้อมกับหอบของพะลุงพะลังมาหาผม

" ช่วยฉันหน่อยสิ "

" มาครับผมช่วย"

"หนุ่มน้อยมิโดริยะ"

"ครับ คุณออลไมล์"

"เธอชอบหนุ่มน้อยบาคุโกหรอ"

"ผะ..ผม ไม่ได้ชอบครับ!!"ผมรีบปฏิเสธทันควัน หลบหน้าออลไมล์ด้วยความเขินอาย จริงๆแล้วผมชอบคัตจังมาตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว คัตจังทั้งเท่ แล้วก็เก่งด้วย

"ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล้นน่าทำเป็นจริงจังไปได้ ฉันไปก่อนนะ นี่ขนมโมจิใส พึ่งชื้อมาจากไซตามะเลยนะ"ออลไมล์ยื่นขนมมาให้ผมแล้วก็โบกเรียกรถแท็กซี่ไป

"ดะ..เดี๋ยวครับ!! ไปซะแล้ว" ผมเดินเข้าห้องพักของผม

ผมสำรวจรอบๆห้องที่ว่างปล่าว มีข้าวของเครื่องใช้ วางอยู่ที่เดิมๆ ห้องที่กว้างพอสำหรับชายหญิงที่แต่งงานกันแล้วเข้ามาอยู่ด้วยกัน มีเด็กๆวิ่งเล่นกันในห้อง คงมีความสุขน่าดู แต่สำหรับผมคงไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก

ผมเดินเข้ามาให้ห้องกลางของหอพักวางสำภาระลง เดินไปหยุดที่หน้าห้องน้ำก่อนจะถอดเสื้อผ้า ชำระล้างเนื้อตัวที่สกปรกหลังจากทำงานมาเหนื่อยๆ

การที่ผู้ชายตัวคนเดียวนั่งกินขนมที่ออลไมล์ให้มา มันเหงามากๆเลยล่ะ ผมอยากติดต่อกับเพื่อนสักคน ถ้าคุณอุรารากะเจอผม คงโกรธใหญ่เลย

หลังจากที่คัตจังมาขอโทษผม ผมก็ไม่ได้เจอกันอีเลยเห็นคัตจังแค่ในทีวี แกรนด์ฮีโร่จับศัตรูได้แล้ว ตอนนั้นคัตจังเท่มากๆ ผมเองก็อยากจะเท่แบบนั้นบ้างจัง แต่ว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก

ผมเหงา โดดเดี่ยว ผมอยากเจอเพื่อน แต่นี่คือเส้นทางที่ผมเลือก ผมอยากจะยืนข้างๆคัตจัง ผมอยากจะพูดคุยกับเขามากกว่านี้

"ฮึก....ฮือ....อึก...😭😭"ผมปล่อยโฮออกมาเพราะความอัดอั้นใจที่ไม่รู้จะระบายกับใคร ผมเหนื่อยผมคิดถึงคัตจัง คิดถึงมากเลย

"อยากเจอสักครั้ง"ผมพูดลอยๆออกไป

ปิ้งป๊องๆ ปิ๊งป๊องๆ เสียงออดห้องผมดังขึ้นทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย

"มาแล้วครับ"

'ใครมานะ' ผมคิดในใจก่อนจะส่องที่ตาแมว

เข่าผมแทบทรุด คนที่หนู่หน้าประตูบานนี้คือ.......

.

.

.

เรื่องใหม่คร้าบบบบบบบ ฝาดติดตามด้วยนะ❤️😍

เข่าผมแทบทรุด คนที่อยู่หน้าประตูบานนี้คือ.......

"คัตจัง!!" ผมตกใจที่อยู่ๆคนที่ผมพึ่งพูดถึงกับมาอยู่หน้าประตูบานนี้แล้ว

"ไอเวรเดกุ แกอยู่บ้านไหมว่ะ"

"ก..กลับไปเถอะคัตจัง"

"บอกให้เปิดก็เปิดสิว่ะ" คัตจังกำลังจะทำอะไรน่ะ จะพังประตูหรอ!! เดี๋ยวสิถ้าคัตจังพังประตู ไม่ได้ๆๆๆ

"จะให้ฉันพังประตูเข้าไป หรือแกจะมาเปิดดีๆ"

"อย่านะคัตจัง!!!"ผมแงมประตูออกมาดูก็เห็นคัตจังยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หน้าประตูแล้ว

"เปิดสักทีสิว่ะ!! ไอ้เบือกเดกุ"คัตจังกะชากประตูบ้านผม ก่อนที่ตัวผมจะล้มลงไปหน้ากระแทกพื้นเพราะไม่มีที่ยึด

โป๊ก!!!

"โอ้ย!!! เจ็บๆๆ"

"เปิดได้สักทีนะ ไอ้เนิร์ดเดกุ"

"คะ...คัตจัง"

.

.

ตอนนี้คัตจังนั่งอยู่ตรงหน้าผม ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปคัตตังก็เอากล่องสีน้ำเงินว่างตรงหน้าเขา

"ใส่ซ่ะ" พอพูดจบคัตจังเลื่อนกล่องแปลกๆมาตรงหน้าผม

พอผมเปิดกล่อง อ...เอ๋!!!!!!! วะ...แหวนแต่งงาน!!

ทำไมล่ะ หรือว่ามาขอผมแต่งงาน ไม่ใช่ๆๆต้องมีอะไรแปลกไปแน่

"คัตจังคือผม"

"แต่งงานกับฉันซ่ะเดกุ"

"ห้ะ....."

"ห้ะอะไรของแก รีบไปสวมแหวนซ่ะ"

"เอ่อคัตจัง ขอผมแต่งงานหรอ"

"ก็เออสิวะ ไอ้โง่เดกุ จะแต่งไม่แต่ง"

"😟"

"แกไม่อยากแต่งกับฉันหรอ"

"ไม่ใช่นะ เราเป็นผู้ชายกันทั้งคู่ คัตจังไม่กลัวสื่อหรอ"

"ฉันแคร์แกคนเดียว ไม่ได้แคร์สื่อ คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยมีแค่แกคนเดียว"หน้าผมร้อนฉ่ากับคำพูดของคัตจัง ทำเอาผมไปไม่ถูก ผมเชินจนอยากจะเอากน้ามุดโต๊ะ

"แกไม่อยากแต่งงานกับฉันหรอ"

"ยะ...อยากสิครับ"ผมหลุดปากออกไป ก่อนที่คัตจังจะยกยิ้มใหญ่

"เอามือแกมา"

คัตจังแบมือ รอให้ผมเอามือไปวาง ผมค่อยๆเอามือตัวเองวางบนมือคัตจังในแนวราบ ก่อนที่ใจผมจะเต้นตุ้มตับๆ แหวนค่อยๆสวมเข้ามาที่นิ้วนางของผม ใจผมสั่นหลังจากนี้ผมจะไม่เหงาอีกแล้ว จู่ๆน้ำใสๆก็ไหลออกจากตาผม แหวนได้สวมจนสุดนิ้วก่อนที่จะมีริมฝีปากประกบลงมาที่ฝ่ามือผม คัตจังเงยหน้าขึ้นมา ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม

"ต่อไปนี้ แกคือเมียฉันแล้วเดกุ"คัตจังพูดจบก็ค่อยๆปาดน้ำตาผมที่อาบอยู่บนแก้มผม มือที่แข็งกระด้างกับอบอุ่นมากจนผมกลั้นเสียงร้องของตัวเองไม่อยู่แล้ว

"ฮึก.....ฮือ!!! จริงๆนะ จะไม่ทิ้งผมใช่ไหม ฮึกฮือ"

"ฉันสัญญาจะอยู่กับแกจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง"

คัตจังกอดผมไม่ปล่อย จนผมหยุดร้อง.........

เจอกันตอนหน้านะคับ❤️❤️😍

เช้าวันนี้ผมตื่นเพราะได้ยินเสียงมาจากในครัว

"คัตจังทำอะไรหรอ"ผมมองผู้ชายที่เป็นแฟนผมกำลังยืนทำอาหารเช้า คัตจังเป็นคนทำอาหารเก่ง

"ตื่นแล้วหรอ ฉันต้องทำงานแล้ว แกไปแปรงฟันแล้วมากินส่ะ"

"คัตจังไม่ทานหรอ"

"เออ วันนี้อย่าลืมบ่ายครึ่งไปที่xxxxมาช้าฉันจะฆ่าแกซ่ะ"

"คะ...คับ"

เมื่อคืนคัตจังค้างที่นี้เพราะมัวแต่ปรอบผม ผมดีใจที่อยู่ๆคัตจังก็มาขอผมแต่งงาน ผมก็แอบกังวลอยู่บ้างแต่คัตจังพูดคำไหนคำนั้น บ่ายนี้ผมมีนัดกับคัตจัง เอ่อ...ให้พูดยังไงดี คัตจังจะไปขอผมกับคุณแม่ อ๊ากกกกกก!!! ผมตื่นเต้นมากๆ

ผมเก็บจานชามเสร็จ ก็ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนจะโทรคุยธุระกับออลไมล์ แล้วก็โทรไปบอกแม่เรื่องคัตจัง

"อิซึคุของแม่ขายออกแล้ว"

"แม่ครับ!! ผมพูดจริงนะ"

"ฮ่าๆๆ มากันตอนบ่ายสินะจ๊ะเดี๋ยวแม่จะเรียกสินสอดแพงๆเลย"

"แม่ครับผมวางสายก่อนนะ" ผมกดวางสายแม่ก่อนที่จะออกไปหาคุณออลไมบ์แล้วแวะไปบ้านแม่เลย

.

.

.

.

.

"อิซึคุ นี่ก็เย็นมากแล้วนะลูก"

"คัตจังจะต้องมาแน่ๆคนับผมจะรอคัตจังอยู่ตรงนี้ครับ"

"เดี๋ยวแม่ไปเอาผ้าห่มมาให้นะ"แม่ผมเดินไปเอาผ้าห่มมาให้ก่อนจะปิดไฟแล้วเข้านอนไป

ทั้งคืน ผมรอคัตจังทั้งคืนแต่ว่า คัตจังไม่มา ผมคงโดนหลอกเข้าให้แน่ๆเลย ผมเดินจากบ้านแม่มาตั้งแต่เช้ามืดจนมาถึงร้านบาร์ร้านหนึ่ง ผมเดินเข้าไปก่อนจะสั่งเบียร์มากินหลายแก้วจนเมาหัวราน้ำตั้งแต่หัววัน

"หลอกผมทำไม....ฮึก...คนเลว คนหลอกลวง ฮึกฮือ!!!!"ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นจนพนักงานในบาร์ต้องเข้ามาดูผม

"คุณลูกค้าคะ กบับบ้านเถอะนะคะ"

"ฮึก...ไม่กลับอย่ามาใกล้ผม" จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังจึ้นก่อนที่พนักงานจะรับสาย

"ฮัลโหลคะ ดิฉันพนักงานร้านบาร์xxxxคะ ตอนนี้เจ้าของโทรศัพท์ยังเมาไม่ได้สติเลย. อ้ะ เข้าใจแล้วคะ"พอพูดจบผู้หญิงคนนี้ ก็เอาโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋าสะพายผม ก่อนจะเดิยหันหลังไป

.

.

.

.

.

ผ่านมาไม่ถึง10นาทีก็มีมือหยาบๆมาอุ้มผมขึ้น

"นี่ค่า เบียร์" เขาจ่ายตังก่อนจะพามาที่รถ พอรถเคลื่อนที่มาได้สักระยะหนึ่ง มันไม่ใช่ทางกลับบ้านผม แล้วรถก็หยุดกระทันหัน แล้วมือหนาหยาบก็จับผมกดลงที่เบาะ แล้วจูบผม

"อื่อ!!......ตุบๆๆๆๆ"ผมตีอกผู้ชายคนนั้นรั่วๆก่อนที่เขาจะถอนจูบผม. แบ้วเปิดหมวกออกให้เห็นหน้ากันชัดๆ

.

.

.

.

.

.

ติตามตอนต่อไปเด้อไปแล้ว