' ปล่อยผมนะ '

' ไม่ ทำไมต้องหนีฉันด้วยละ '

' ความรักของเรามันเป็นไปไม่ได้  ' ผมบอกเขาให้ปล่อยมือของผม แต่เขากลับจับมันแน่นกว่าเดิม 

.

.

.

สะ... สุดยอดด~~ จะฟินอะไรขนาดนี้ ละดูพระเอกตอบนายเอกสิ ' เพราะนายคือคนที่ฉันรัก ใครจะมองเป็นไปไม่ได้ก็ช่างมัน ' อร้ายย อิแม่จะวู- แล้วหนึ่ง นายเอกนี่ก็ใจอ่อนได้แล้ววว 

สวัสดี ฉันชื่อทิวลิบ เหมือนดอกไม้ใช่ไหมละ เอ๊ะดอกไม้หรอ ช่างมันเถอะ ฉันเป็นสาววายตัวยงเลยค่ะ และตอนนี้ก็กำลังอ่านนิยายวายที่ดังที่สุดในตอนนี้อยู่ แต่ในตอนเช้าที่ยังไม่ถึงแปดโมง ฉันก็แต่งตัวแล้วใส่รองเท้าผ้าใบก่อนจะเดินออกจากบ้านพร้อมกับหนังสือนิยายวายที่อ่านอยู่ประจำ ถึงฉันจะอ่านไปด้วยเดินไปด้วยแต่ว่าฉันก็เป็นคนที่สังเกตอะไรบ่อยๆนะ.. 

.

.

.

สถานีรถไฟ BTS บางซือ

ตึก ตึก ตึก -

ฉันเดินออกมาพร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วย และก็เดินมาลงที่บันไดเลื่อน จะบอกว่ามีคนทักให้ฉันระวังด้วยไหม ก็มีนะ แต่ว่านิยายกำลังสนุกเลย ถึงจะอ่านมันมาหลายรอบแล้วก็เถอะก็ยังสนุกเหมือนเดิม ตึก ตึก และฉันก็มานั่งรอที่ป้ายรถเมล์ ใช่มหาลัยที่ฉันเรียนต้องต่อรถหลายที่เลยละจนกว่าจะถึงได้ ฉันนั่งรอรถเมล์แล้วอ่านมันไปด้วย 

.

.

ตุ๊บ ! พลึบ 

' คนมองกันใหญ่แล้ว เอาหน้าออกไปได้แล้ว '

' คนจะมองก็ช่างเขาสิ '

' แต่ว่าผมต้องไปเรียนนะ สมุดหนังสือผมก็ตก ไปส่ายเดี๊ยวครูจะด่า '

' อยากอยู่แบบนี้สักนิดไม่ได้หรอ ' 

เคร้ง ! 

' กรี๊ดดด นี้มันเรื่องอะไรกัน ทำไม... ดรีมถึงไปอยู่ชิดกับมัน ' 

หุ้ยยย ออกมาแล้ว นางร้ายที่น่าถีบ น่าตบด้วย ชอบมายุ่งกับนายเอกของฉัน.. ขี้โวยวายเป็นที่หนึ่งเลยละนางร้ายนี้ 

' ฉันเคยบอกนายไปแล้วนะ ไออุ่น ' สายตาเยือกเย็นนั้นมองมาทางผมซึ่งผิดจากที่เขาหันมองทางดรีมที่ยิ้มแย้มออกมาอย่างสดใส ใช่ผมจำคำพูดที่เธอเคยบอกผมได้

' เลิกยุ่งกับดรีมของฉัน '  คำพูดนั้นผมจำได้ขึ้นใจเลยละ ว่าเธอนั้นรักดรีมขนาดไหน..

.

.

.

ไออุ่นของมัมมี๊!! ลูกกก อย่าร้องไปเลย อีไอด้านี้น่าตบจริงๆ มาขัดขวางความรักของลูกฉันได้อย่างไร ฉันยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ และมองไปทางถนนก็ตรงพอดีที่รถเมล์นั้นมาจอดถึง ฉันก็เลยเดินขึ้นไปบนรถเมล์และหาที่นั่ง.. พร้อมกับค้นหาชื่อยัยไอด้าในเน็ต มีเยอะแยะเลย ทั่งแฮ็กแท็ก แอนตี้ไอด้า / นางร้ายหน้าถีบ  ไม่ใช่มีแค่ฉันหรอกที่เกลียดยัยไอด้า ทุกคนในโลกโชลเชี่ยลเลยตั่งหากละ ดูสิทั่งด่าบ้างทั่งอยากทะลุจอเข้าไปตบบ้าง มีเยอะแยะจริงๆเลยยย

.

.

" คือว่า "

" คะ " ฉันกำลังนั่งอ่านคอมเม้นที่ด่านางไอด้าอย่างเมามัน เลยไม่รู้ตัวว่ามีคนเรียกตอนไหน 

" ที่ว่างมีเยอะ ช่วยเขยิบให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ " 

" อ๋อ ได้ค่ะ " ฉันก็เขยิบๆ มาให้เขาได้นั่ง มองดูแล้ว.. เป็นผญ.ที่แปลกดี หรือว่ามีงานศพหรือเปล่านะเธอถึงได้ใส่ชุดดำ ไปหมดเลย และหน้าร้อนด้วย.. ยังใส่เสื้อแขนยาวอีกเป็นสีดำชะด้วย

ฉันมองผญ.ที่นั่งด้านข้างอย่างแปลกประหลาด โดยไม่ได้ตกใจที่เธอนั้นหันมามอง

" ชอบนิยายเรื่องนี้เหมือนกันหรอคะ " เอ๊ะ เหมือนกัน อย่าบอกนะว่าเป็นสาววายเหมือนกันอ่ะ

" ใช่เลยค่ะ ชอบมากๆ ฉันนะอ่านเป็นหลายๆรอบเลยละคะ " ฉันพูดแล้วยิ้มที่มีสาววายมาคุยด้วยกัน แต่ฉันกับแปลกใจที่ทุกคนในรถเมล์มองฉันด้วยสายตาแปลกประหลาด และบางคนก็ซุบซิบกัน ทำไมละนั้น..

" คุณคงเกลียดตัวละครไอด้าสินะคะ เห็นในโทรศัพท์มีแต่แอนตี้ทั่งนั้นเลย " เธอถามมาแบบนั้น ด้วยความสาววายแล้วอินเนอร์ของการเกลียดนางร้ายมันเข้าสิง.. ฉันก็ต้องแสดงออกหน่อยแล้ว

" ใช่ค่ะ เกลียดมากๆค่ะ มาชอบขัดขวางความรักของไออุ่นและดรีม มันน่าตบไหมละคะ " ฉันพูดออกไปผญ.คนนั้นก็ยิ้มและขำออกมาเสียงดังลั่น.. เบาๆหน่อยก็ได้นะคะ เดี๊ยวคนเขาก็มองกับหรอก อ่ะ ถึงป้ายที่เราต้องลงแล้วนิ ฉันลุกขึ้นก่อนที่จะไปยืนรอที่หน้าประตู..

" จะลงแล้วหรอคะ " 

" ใช่ค่ะ "

" ขอให้โชคดีนะคะ " ฉันมองเธออย่างงุนงงแต่ก็ไม่ได้สนใจและลงตรงป้ายพอดีที่รถจอด..

ตอนนี้ก็เดินไปอ่านนิยายไป อีกสองหน้าก็จะจบแล้ว ตอนนี้มาอ่านความสะใจที่ยัยไอด้ามันตายดีกว่า..

' ดรีม! ทำไมถึงไม่สนใจด้าเลยละ ฮึก.. ด้ารักดรีมมากๆนะคะ '

' ขอโทษนะไอด้า ถึงฉันจะหมั้นหรือแต่งงานกับเธอ ฉันก็ไม่มีวันรักเธอหรอก ' ผมเดินออกจากห้องไปและปล่อยให้เธอยืนร้องไห้อยู่คนเดียว คนที่ผมรักจริงๆคือไออุ่น ไม่ใช่ไอด้า 

.

.

' ฮึก.. ดรีม.. ' ตึกตัก ตึกตัก ตุ๊บ ข้าวของทุกอย่างหล่นลงบนพื้นหมด การตายของเธอในครั่งนี้นั้นมันเกิดจากตัวของเธอเองทั่งนั้น... 

.

.

.

ดี ตายไปเลยอีไอด้า ไม่รักษาโรคหัวใจเอง รู้ว่าเป็นโรคหัวใจก็ยังชอบวีน ชอบเหวี่ยง ตายๆไปนะแหละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องมาเป็นก้างขวางคอกับไออุ่นลูกฉันอีก..  ตอนนี้ฉันก้มเดินอ่านหนังสือไปโดยไม่ได้สนใจมองไปที่พื้น.. 

ตุ๊บ.. ว้ายยยย

" ไอด้า รีบๆฟื้นขึ้นมาหาพ่อนะลูก " 

ติ๊ดดดๆๆๆ 

พรึบ!! 

ฉันสะดุ้งพรวดขึ้นมา อะไรเนี้ยโรงพยาบาลหรอ เอ๋.. ฉันตกท่อแต่มีคนมาช่วยพามาที่โรงพยาบาลเนี้ยนะ สุดยอด..

" ลูกพ่อ หนูฟื้นแล้ว พ่อจะไปตามหมอมาให้นะ " ฉันยังงุนงงกับสถานการณ์อยู่ๆชายหนุ่มวัยกลางคนก็รีบเดินออกจากห้องไป ใครกันนะ เมื่อเรียกฉันว่าลูกอีกด้วย แต่เดี๊ยวนะ.. พ่อทิ้งฉันกับแม่ไปหาเมียใหม่ตั่งนานแล้วนี่นะ.. แต่หน้าก็ไม่เหมือนพ่อของฉันสักนิด.. สักพักหมอก็เข้ามาตรวจนั้นตรวจนี้แล้วก็คุยกับชายหนุ่มวัยกลางคนก่อนที่จะหันมาคุยกับฉัน

" ร่างกายแข็งแรงดีนะครับคุณหนูไอด้า อีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว.. " เดี๋ยวนะ.. คุณหนูหรอ ฮ่าๆๆ นี้ฉันมีรสนิยมเป็นคุณหนูแบบนี้หรอ.. แต่ว่าเมื่อกี้เขาพูดชื่อว่าไอด้า! เดี๋ยวๆ บางทีฉันอาจฝันอยู่ก็ได้.. 

หยิก โอ้ยยเจ็บ ฉันลองหยิกแขนตนเองดู แต่มันกับเจ็บนะสิ นี้ถ้าฉันไม่ได้ฝัน.. แล้วที่นี้มันที่ไหนกัน.. 

" ลูกจะหยิกแขนตนเองทำไม เดี๊ยวผิวสวยๆก็เสียหมดหรอก " โถ่วว คุณพ่อคนนี้ทะนุทนอนลูกสาวดีจริงจริ๊ง ดูมือสิ ไม่มีรอยด้านเลยสักนิด คงจะเป็นคุณหนูจริงๆนะแหละ .. ใครก็ได้.. ช่วยบอกกฉันที!!!!!!!!

.

.

.

"เอ๊ะ~~~ เธอมองเห็นฉันด้วยหรอ"

———————————————————————————

ไปอ่านต่อได้ที่แอพReadAWriteได้เลยค่ะ

ไอดง ไอด้าอะไรกันเนี้ย ฉันชื่อทิวลิปแท้ๆ เห้ออ ที่นี้มันที่ไหน แล้วไหนหมอบอกว่าไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้ นี้มันก็ผ่านไปสามวันแล้วนะ ฉันได้ยินคนเรียกด้วยชื่อนี้ตลอด เลยสงสัยเดินเข้าห้องน้ำไปดูที่กระจก ป๊าดดโถ่วว สะดุ้งงั่วะ

สวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(ก.ล้านๆตัว) โคตรสวยของสวยเลย แต่ว่าหน้าตาที่คุ้นเคยมันก็ทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้ ว่าที่นี้มันคือโลกนิยายที่ฉันได้อ่านไป อร้ายยย อยากจะกรี๊ดดออกให้เสียงดังโดยใช่ลำโพงของหมู่บ้าน แต่ว่าทำไม่ได้ เพราะหมอบอกว่าฉันมีโรคประจำตัวคือโรคหัวใจเลยห้ามตะโกนเสียงดัง ห้ามเล่นอะไรที่ทำให้เหนื่อย เห้ออ ฉันรู้ตั่งนานแล้วละคะ เพราะอะไรนะหรอก็นี่ในนิยายไง ฉันตกท่อแล้วก็มาอยู่ในโลกของนิยายเลย เคร๊ ให้มันได้อย่างนี้สิ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยอ่านนิยายเกิดใหม่อะไรหรอกนะ แต่ว่านางเอกที่จะตายก็เห็นตายแบบดีๆกันทั่งนั่น ทำไมฉันต้องมาตายอย่างอุบาดด้วยการรดท่อด้วยเนี้ย ปีชงรึไง อยากจะบ้าาาาาาาา 

ตึก ฉันมองคนที่เข้ามาใหม่ ซึ่งเป็ยพยาบาลคนเดิม คนเดิมที่เห็นหน้าจนเบื่อ เข้ามาตรวจร่างกายและดูน้ำเกลือ ก็เดินออกไป ไม่พูดไม่จา หรือว่านางไม่ชอบฉันกัน ยิ่งอยู่ในร่างไอด้านางร้ายเนี่ยแล้วก็ต้องลองย้อนกลับมองว่ามีใครมันจะไปชอบกัน.. ขนาดฉันยังไม่ชอบเลย

" ร่างกายแข็งแรงขึ้นนะคะ อาจจะกลับบ้านได้ในวันนี้ก็ได้.. " เอ้า อยู่ๆก็พูดเฉย.. สามวันมานี้ไม่เห็นพูดเลยนี่นะ.. แล้วพยายาลคนนั่นก็เดินออกไป ฉันก็ได้แต่นอนไปกับเตียงแบบน่าเบื่อ เบื่อมากอยู่ในโลกนิยายแต่กับไม่ได้ออกไปไหนเลย มองไปทางไหนก็มีแต่เพดานขาวๆ 

.

.

.

พรึบ เอ๊ะ นี้ฉันเผื่อหลับหรอ หรือว่าอะไรทำไมมามืดแบบนี้ละ..

" เจอกัน.. อีกแล้ว " ฉันหันมองเสียงใครบางคนที่อยู่ในเงามืด แล้วก็เสียงเดินออกมา.. หน้าคุ้นๆ เดี๊ยวนะเคยเจอกันหรอ ฉันจำไม่เห็นได้เลย

" เคยเจอกันบนรถเมล์ไง " อ๋อ.. ห๊ะ บนรถเมล์

" เธอหรือว่าผญ.คนที่นั่งข้างๆฉัน " ความตกใจของฉันก็ทำให้จำในตอนนั้นได้ทันที ผญ.ที่แต่งตัวแปลกประหลาดที่ใส่ชุดดำนั้น..

" ใช่ฉันเอง จำได้แล้วหรอ "

" แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้.. เดี๊ยวนะเธอเป็นใครกันแน่ " ฉันถามออกไปอย่างตกใจ ถ้าเป็นคนจริงๆคงไม่ใส่ชุดประหลาดแบบนั้นหรอก..

" ฉันเป็นคนพาเธอเข้ามาในโลกนิยายเองแหละ " ยัยนี้ตอบไม่ตรงคำถามเลยสักนิด

" ทำไม.. " 

" ก็เธอเกลียดตัวละครนี้นิ.. " สาเหตุแค่นี้เนี้ยนะ..

พรึบ  ฉันตกใจทันทีที่ผญ.คนนั้นอยู่ๆก็วาร์ปมาอยู่ตรงหน้าฉัน..

" ต่อชีวิต.. ให้กับไอด้าอีกครั่ง.. " เธอยิ้มออกมาอย่างกะดีใจเรื่องอะไร แต่ทำไมต้องเป็นฉันเนี้ยสิ แล้วจะต่อชีวิตให้กับไอด้าทำไม ในเมื่อตอนจบนางร้ายก็ต้องตายอยู่แล้ว ฉันคิดคนเดียวอยู่ในหัว แต่แล้วผญ.คนนั้นก็มองฉันด้วยสายตาที่เดาอะไรไม่ได้เลย..

" ขอให้สนุกนะ " สนุก อะไร?? ยัยนั้นยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง อย่างกับชอบใจอะไรบางอย่าง นิสัยแบบนี้เหมือนเด็กในร่างผู้ใหญ่เลย..

พรึบ พรวด 

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา อะไรเนี้ยฝันหรอ แต่ว่ามันชัดเจนจนไม่เหมือนฝัน.. 

" ตื่นแล้วหรอลูก " เอ้า คุณพ่อของไอด้านิ.. 

" ค่ะ พอดียาคงออกฤทธ์เยอะ "

" เตรียมตัวนะลูก เดี๊ยวเราก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว " เห้ยจริงดิ 

" จะ..จริงหรอคะ " ฉันดีใจที่สุดที่จะได้ออกจากโรงพยาบาลอันน่าเบื่อหน่ายสักที 

.

.

.

.

มหาลัยม.ดัง 

" ไว้ตอนเย็นพ่อมารับนะ " และก็ขับรถออกไป ฉันก็ได้แต่อยู่มองว่าต่อไปนี้จะทำตัวยังไงกับดรีมและไออุ่นดีนะ.. ทำไงดี จะตามหวีดก็ไม่ค่อยได้เดี๊ยวพวกนั้นก็ว่าฉันเป็นบ้า.. คิดแล้วคิดอีก ก็คิดได้แค่อย่างเดียวก็คือ ไม่ควรยุ่งกับทั่งสอง ใช่ไม่ควรยุ่ง..

" ไอด้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา " ฉันตกใจทันทีที่มีผู้หญิงผมสีน้ำตาลแดงวิ่งมาหา สีผมนี้ย้อมแปลดีแหะ

" ฉันต้องขอโทษนะที่ไม่ได้ไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาลเลยอ่ะ แต่ว่าตอนนี้ฉันมีเรื่องด่วน รีบวิ่งตามมาเร็ว " เอ๊ะเดี๊ยวนะให้วิ่ง และฉันก็เป็นโรคหัวใจ ยังจะให้วิ่งเนี้ยนะ ใส่ส้นสูงอีกด้วยฉันคงไม่วิ่งๆแล้วสะดุดขี้มดล้มไปทับขี้หมาหรอกนะ แต่ก็นะยังไม่ทันได้พูดผญ.คนนี้ก็ดึงแขนฉันวิ่งไปแล้ว 

.

.

.

" อุ่นเดี๊ยวดรีมถือกระเป๋าให้ " 

" ไม่เป็นไรหรอกดรีม อุ่นถือเองได้ ดรีมไม่ต้องยุ่งหรอก เดี๊ยวไอด้ามาเห็นจะโวยวายได้นะ " 

" ยัยนั้นยังคงไม่ออกจากโรงพยาบาลเลย "

" ดรีมควรไปเยี่ยมเธอบ้างนะ เธอเป็นแฟนเก่าดรีมนี่ ควรเป็นห่วงกันบ้าง "

" ก็แค่แฟนเก่าปะอุ่น ตอนนี้ดรีมสนใจอุ่นมากกว่าอีกนะ " 

.

.

.

ตอนนี้ฉันก็เหนื่อยมากที่วิ่งมา ได้แต่นั่งพักเพราะความเหนื่อย แต่ก็ได้เห็นโมเม้นดรีมอุ่น..ให้จริงๆจังๆ อะ..เฮือก.. เลือดกำเดาจะไหล 

" ดูซิ ตอนที่แกเข้าโรงพยาบาลนะ สองคนนี้ตัวติดกับอย่างกะปลาท่องโก๋เลย " ก็ดีแล้วนี่นะ จะขัดขวางทำไม แค่ได้เห็นโมเม้นแบบนี้ใกล้ๆก็ดีใจ.. ตุ๊บ!!

" แกจะมานั่งเงียบๆแบบนี้ไม่ได้นะด้า แกต้องไปจัดการมัน เพราะแกอยากได้ดรีมกลับคืนมานี่ "ตกใจหมดจะทุบโต๊ะทำไม

" แกอย่าไปยอมนะ จัดการมัน " ผญ.คนนี้บังคับให้ฉันลุกขึ้น และเดินไปหาทั่งสองคนนั้นทันที..

' เห้ย นั้นไอด้านิ เห็นยังว่านางมาแล้ว เดี๊ยวได้มีระเบิดลงแน่ รีบๆปิดหูกันเร็ว ' ป๊าดด ซุบซิบกันดีมากๆ ดีจริงๆ เหมือนพยายามทำให้ฉันได้ยินเลยนะเนี้ย ไอด้าเอ้ยยย เธอดังทั่วมอ.เลยหรอห๊ะ อิแม่ปวดหัวเลยตอนนี้ 

ตอนนี้ฉันก็มาอยู่ตรงด้านหน้าของทั่งสอง ซึ่งไออุ่นเห็ยแบบนั้นก็รีบปล่อยมือที่ถือกับดรีมทันที และก้มหัวขอโทษก่อนจะวิ่งหายวับไปไหนก็ไม่รู้ แต่ว่าท่าทีของดรีมที่มองมาทางฉันั้น มีแต่สายตาที่ไม่พอใจผสมกับความเกลียดชังอย่างหนักหน่วง อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้สิ...

" กลับมาทำไม นึกว่าจะตายไปแล้วชะอีก " หมอนี้ดูพูดเข้า แช่งกันเลยอ่ะ หน๊อยยย

" เสียใจด้วยนะ พอดีฉันยังไม่ตาย " 

" คนแบบเธอ.. จะตามตื้อฉันเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ยอมกลับไปคบกับเธอหรอก.. " หมอนี้พูดแล้วเดินชนไหล่ฉันไปทันที..

" คงจะไม่ลืมนะ.. ว่าจริงๆแล้วใครทิ้งใครก่อนนะ " ทิ้งท้ายไว้แบบนี้.. ซึ่งก็ทำให้ฉันสงสัยขึ้นมาทันที.. ว่าจริงๆแล้วบทที่ในนิยายไม่ได้บอกข้อมูลอะไรเกี่ยวกับไอด้าและดรีม.. มันต้องมีอะไรแน่ๆ

—————————————————————————

ไปอ่านต่อได้ที่แอพReadAWriteได้เลยค่ะ

' อะไรกันละเนี้ย ทำไมนางถึงไม่โวยวายอะไรเลย เราก็ได้แต่ปิดหูนึกว่าจะโวยวาย ' นี้คือเสียงซุบซิบของผู้คนที่ฉันได้ยิน ตอนนี้ฉันก็ได้แต่ยืนเว๋อร์ทำอะไรไม่ถูกเลยแม้แต่นิด อยากรู้ว่าเรื่องราวของไอด้าและดรีมมันเป็นยังไง ทำไมเขาถึงย้ำว่า'คงไม่ลืมนะว่าใครทิ้งใครก่อน'หมายความว่ายัยไอด้านี้มันต้องทิ้งดรีมสุดหล่อของไออุ่นไปแน่ๆเลย แต่ว่าทื้งเพราะอะไรละ.. หื้มม ฉันได้แต่คิดแล้วคิดอีก ในเนื้อหาของเรื่องก็ไม่มีบอกเลยแม้แต่นิด 

" แกทำไมไม่เดินไปหาไออุ่นละ " ผู้หญิงคนที่พาฉันมาก็พูดขึ้น.. นั้นสิ ทำไมถึงไม่ไปขอโทษ

" ลืมไปเลย ต้องไปขอโทษสินะ "

" เดี๊ยว! ขอทง.. ขอโทษอะไรของแก ต้องไปตบมันสิ ตบให้มันจำจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับดรีมของแกอีก " เอาอีกละยัยบ้านี้ ชอบยุยงจังเลยนะ ถึงว่าละทำไมไอด้าถึงได้อารมณ์ร้อน ยัยนี้คงยุยงเยอะละมั่ง..

" ดรีมไม่ใช่ของฉันสักหน่อย ดรีมของไออุ่นตั่งหาก.. " ฉันพูดไปเขินไป โอ้ยย เรือต้องได้ไปถึงฝั่งต้องถึง..

" ไม่ได้เลยนะ!! " อะไรนะ ตกใจหมด จะตะคอกทำไม ฉันยิ่งเป็นโรคหัวใจอยู่ด้วย ถ้าใจวายตายขึ้นมาทำไงละ 

" ถามหน่อยด้า วันนี้แกเป็นอะไรเนี้ย เข้าโรงพยาบาลไปนี่เปลี่ยนคนละคนเลยนะ " ก็จะให้บอกยังไงละว่าฉันไม่ใช่ไอด้า.. ฉันก็แค่ตกท่อแล้วมาอยู่ในนิยายนี้ตั่งหาก จะให้พูดก็ไม่ได้.. 

" ฉันคิดได้นานแล้ว มะ..ไม่อยากทำร้ายไออุ่นแล้วละ "

" ห๊าาา พูดอะไรของเธอ อย่าบอกนะว่าเธอยอมรับว่าเป็นคนทิ้งดรีมจริงๆอ่ะ " 

ควับ-- ฉันหันมองด้วยควาวเร็วแสง ยอมรับอะไร ฉันไม่ได้รู้เรื่องสักหน่อยย 

" แกรู้อะไรงั่นหรอ " ความเสือกของฉันมันก็เริ่มขึ้นมาในทันที 

" ห๊ะ.. อย่าบอกนะว่าแกจำไม่ได้ " ก็ไม่ได้นะสิถึงถาม..

" ก็.. มันนานแล้ว ใครจะจำได้ " พูดไปเรื้อยๆแหละ อันที่จริงไม่รู้หรอกเพราะในนิยายไม่ได้บอกไว้..

" ช่างมันเถอะ เข้าเรียนกันดีกว่า " อ้าว มาบอกให้อยากรู้แล้วก็ไม่พูดเนี้ยนะ ถ้าจำไม่ผิดผญ.ที่เป็นเพื่อนของไอด้านางร้ายนี้แล้วก็มีอยู่หนึ่งคนนิ ก็คือผญ.คนนี้.. เอ๋..ชื่ออะไรนะ.. 

" แกชื่ออะไรหรอ " เอาละต้องถามไปเลยอ่ะดีสุด ถึงจะโดนบ่นออกมาบ้างก็เถอะ..

" เป็นอะไรของแกอีกเนี้ย.. ฉันก็ชื่อฟ้าไง " อ่อฟ้า.. ฉันจะจำไว้เลยละ แต่ว่าชื่อฟ้านี้มันชื่อของคนที่แต่งนิยายเรื่องนี้นี่น่าาา แบบนี้นี่เองเขาคงอยากจะให้ตัวเองมีส่วนร่วมด้วยละมั่ง.. 

แต่ช่างเถอะเรื่องวันนี้มีเยอะเกินไปจนปวดหัวแล้ว ไปเรียนก่อนถึงจะอยู่ในนิยายก็ต้องเรียน ยัยไอด้าก็ต้องเป็นคนเรียกเก่งอย่างแน่นอนเลย..

หมับ ตุ๊บ ---- ว่างเปล่า.. ว๊อชช ถามหน่อยนี่หล่อนมาเอาอะไรเนี้ย ไม่มีหนังสือสักเล่มเลย.. มาเพื่อสวยไปวันๆรึไง น่าหมั่นไส้ขึ้นทุกทีแล้วนะนางไอด้าาา โอ้ยย จะบ้าตาย

.

.

.

รอตั่งนานจนกว่าอาจารย์จะเข้ามา.. แต่ว่าพาเด็กคณะอื่นมาด้วยนิ คณะอะไรอ่ะ.. 

" นั้นมันไออุ่นนิ.. " ฟ้ากระซิบบอกฉัน ฉันก็มองหา เออใช่ไออุ่นจริงๆด้วย ฉันได้แต่ยิ้มแย้มอย่างเป็นธรรมชาติไปยังเขา แต่ว่าสิ่งที่เขาตอบกลับนั้นก็คือใบหน้าที่ผวาดกลัวอย่างเต็มที่ และเดินขาสั่นมาหาที่นั่ง แต่ก็นะที่นั่งคนอื่นๆเขานั่งไปหมดแล้วนิ.. ก็เหลือแค่ที่นั่งข้างๆฉันเนี้ยแหละ ถึงจะจำใจแต่เขาก็มานั่งอย่างกล้าๆกลัวแหะ.. น่ารักจังเลยยัยลูกของมัมมี๊..

ถึงเวลาจะผ่านไปหลายนาที ไออุ่นที่นั่งข้างๆฉันก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย คงจะชอบเรียนมากแน่ๆดูสิจดทุกคำตอบของอาจารย์เลย แต่ฉันอยากจะจดด้วยนะแต่ว่า.. ไม่มีสมุดและหนังสือเลยนี้สิ.. มามหาลัยเพื่อสวยๆไปวันๆรึไงเนี้ยไอด้าเอ้ยยยย ซึ่งฉันก็นั่งแบบเบื่อหน่ายอย่างมาก.. หันไปมองไออุ่นก็ตั่งใจฟังอาจารย์แบบสุดๆ แต่ก็นะ..เผลอไปเห็นดินสอข้างๆกระเป๋าของเขาเลยหยิบมันมาชะเลย 

ตึกๆ 

ฉันใช้ดินสอเขียนไปยังสมุดอีกด้านที่เขายังไม่ได้ลงมือเขียนมัน เขามีท่าทางตกใจอย่างมาก คงคิดว่าฉันจะเขียนคำด่าลงไปรึไง

ไออุ่นก้มลงมองในสมุดของตน ซึ่งก็มีตัวหนังสือที่เขียนออกมาว่า ' ขอโทษ ' เขาก็ไม่รู้จะตอบอะไรเลยอยากจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ว่าให้ทำไงได้ละ ถ้าทำเป็นไม่สนใจ เขาคงอาจโดนถีบตกเก้าอี้ก็ได้ เลยเขียนตอบกลับไป ' เรื่องอะไรงั่นหรอ ' เขาต้องกล้าๆหน่อย ที่จะถามไปแบบนี่ เพราะวีรกรรมที่เธอทำกับเขานั้นช่างเยอะเหลือเกินจนไม่รู้ว่าจะหาเรื่องไหนมาขอโทษ ซึ่งมันมากมายอย่างมหาศาล.. 

ตึกๆๆ -- ฉันก้มเขียนลงไปเมื่อไออุ่นถามว่าเรื่องอะไร ก็คงจะตอบไม่ได้เพราะยัยไอด้ามันช่างร้ายกาจมากๆ แต่ละเรื่องนี้คือ..ฆ่าคนได้เลยนะนั้น.. ' ทุกอย่างทั่งหมด ต้องขอโทษด้วยนะ ' ฉันลองเขียนคำตอบแบบนี้ไปเขาคงจะต้องรู้แหละว่าไอด้ารู้สึกผิดจริงๆนะ..

นานอย่างมากที่นั่งรอไออุ่นตอบกลับมา. แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเขียนตอบกลับเลย ฉันควรทำไงดีเนี้ย.. ลุกขึ้นพูดให้มันชัดๆไปเลย หรือว่า.. ตะโกนออกไปให้ทุกคนในคลาสเรียนทั่งหมดนี้เป็นพยาน โอ้ยย ปวดหัวจะตายอยู่แล้วน๊าาาา 

ตึกๆๆ --- ฉันหันไปมองซึ่งเขาก็ตอบกลับมา แต่มันคือชื่ออินตราแกรมของเขาเอง ว่าแต่ให้ฉันทำไมอ่ะ อย่าบอกนะว่าจะเอาไปประจาน.. ฉันสงสัยก็เลยมองเขาแบบตรงๆ สิ่งที่ได้รับมาก็คือรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ อะ..เฮือก ลูกจะยิ้มได้สวยขนาดนี้เลยหรอมัมมี๊จะตายเพราะรอยยิ้มของลูกคนนี้จริงๆเลย.. ถึงใครบางคนจะมองว่าไออุ่นคือเมะ(รุก)แต่ฉันมองยังไงเขาก็คือเคะ(รับ)นั้นแหละ เคะตัวน้อยๆที่น่ารักสดใส.. และทันใดนั้นก็ไม่รอช้า ฉันกดเข้าในโทรศัพท์และค้นหาชื่ออินตราแกรมของเขาทันที..

iy.un -- ชื่อไอจีก็ตั่งได้น่ารักขนาดนี้เลนหรอเนี้ย ฉันกดติดตามไปทันที เนื่องจากผู้ติดตามไออุ่นมี999คน.. ฉันฟอลไปก็เป็น1พันพอดี.. และเวลาในไม่ช้า คลาสเรียนก็เลิก.. ฉันและฟ้าก็ต้องเดินออกไป เพราะคณะวิศวะจะมาเรียนต่อ ซึ่งคณะวิศวะ.. ดรีม!! ใช่ดรีมอยู่ในคณะนี้ มาเรียนต่อแต่คณะบริหารจัดการโรงแรมยังไม่ออกเลย.. ซึ่งไออุ่นก็คือคนในคณะนั้น.. ฉันก็อยากจะคุยกัยเขาให้นานกว่านี้..แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่ในคณะนั้นนะสิ.. อยากจะบ้าาาตายยยย 

ตุ๊บ-- โอ่ยยชนใครละทีเนี้ย

" เดินไม่มองทางหรือจริงๆแล้วกำลังตั่งใจชนกันแน่ " เครเสียงหยาดๆแบบนี้รู้เลย.. ดรีมแน่นอน

" ฉันไม่ได้ตั่งใจสักหน่อย.. " ฉันเถียงกลับทันที แต่ว่าหมอนี้ก็บ่นพรำๆ ฉันได้ยินทุกอย่างเลยละยะ..

" ไปกันได้แล้วว.. จะยืนคุยอีกนานไหม " มีเสียงผช.คนใหม่มาอยู่ด้านหลังของดรีม.. ฉันก็มองดู หล่อมาก อะไรเนี่ย หล่อกว่าดรีมอีกหรอ.. ฉันมองอึ้งอย่างเห็นได้ชัด จนฟ้าต้องสะกิดให้สติกับคืนมา.. 

" มองพี่แบบนี้พี่ก็เขินนะ.. " อุ้ยย.. เขินเหมือนกัน..โอ้ยย 

หมับ.. -- ดรีมจับแขนฉันอย่างรุ่นแรงแต่มันก็ไม่ได้เจ็บเลยสักนิด.. ว่าแต่จับทำไม..งง ฉันมองหน้าเขาก็พบว่าสายตาไม่สบอารมณ์ของเขานั้นมันชัดเจนอย่างมาก ทำไมอ่ะอยู่ๆเป็นอะไรไปเนี้ย.. 

" ตอนเย็นฉันไปส่งที่บ้าน " ห๊ะ เขาพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องเรียนทันที.. ตอนเย็นหรอ.. ทำไมอยู่ๆถึงมาสนใจกันได้ละเนี่ย คนที่นายจะสนใจคือไออุ่นตั่งหากก 

———————————————————————

ไปอ่านต่อได้ที่แอพReadAWriteได้เลยค่ะ