ยามเช้า..ในบรรยากาศเงียบสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทว่า...

"เชี่ย!!! มาอยู่นี่ได้ไงวะ อ๋อ..หึหึ"

ผู้ชายตัวโตสูงราวๆ180 กำลังทำหน้างงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น พลันหันหน้ามองร่างเล็กๆที่อยู่ข้างๆด้วยความเอ็นดู

แล้วเรื่องเมื่อคืน....

หึ..ในที่สุดมึงก็เป็นของกู นะไอ้กาย

"อื้อ..เช้าแล้วหรอ"

ผู้ชายผิวขาว ตัวบาง ร่างเล็ก สูง167กำลังทำหน้างัวเงียแล้วค่อยๆลุกออกจากที่นอน ร่างกายตอนนี้มีรอยสีแดงคล้ำหลายจุดบ่งบอกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"โอ้ย~เจ็บ"

"มึงเป็นอะไรมากมั้ยวะ"

คนที่เพิ่งตื่นหันหน้าไปหาด้วยความเร็วสายตาทั้งคู่ประสานกันดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายกำลังทำหน้าทำตารู้สึกผิด

"ขอโทษเมื่อคืนกูทำแรงไปหน่อย" กูรู้สึกผิดจริงๆนะเว้ย แต่...กูว่าจากสภาพไม่น่าหน่อยแล้วแหละ

"เมื่อคืน....."

"อย่าบอกนะว่ามึงจำอะไรไม่ได้" [ยิ้ม]

"เอ่อ...."

ณ ร้านเหล้าที่ไม่ได้มีแค่เหล้า

"ในที่สุดก็จบม.6แล้วโว้ยยย"

"คืนนี้เอาให้เต็มที่กูเลี้ยงเอง"

"มึงเลี้ยงที่ไหนไม่เคยจะเห็นจ่ายกูเลย"

"เอออน่า..พี่ภัทรเดี๋ยวผมหาเงินได้ค่อนจ่าย"

"คนอย่างมึงอะนะจะหาได้"

เสียงเด็กม.6กลุ่มหนึ่งกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ชั้นVip ที่นี่คือร้านของภัทรลูกพี่ลูกน้องของผมเอง ที่บ้านบ้านผมประกอบกิจการสีเทานิดๆ ไม่ดำ ไม่ขาว อาของผมหรือพ่อของพี่ภัทร ถือว่าเป็นผู้มีอิทธิพลมากในระแวกนี้

เด็กๆในกลุ่มนั้นนั่งคุยกันไป เล่าเรื่องที่ผ่านมาบ้าง นั่งทบทวนความทรงจำ ขำกันจนหัวทิ่ม บางคนกำลังโวยวาย บางคนกำลังร้องเพลง บางคนก็เต้นจนไม่ลืมหูลืมตา แล้วก็หัวทิ่มไปตามๆกัน

"พี่ภัทรดึกแล้วผมพาเพื่อนกับก่อนนะ"

พูดเสร็จผมก็จับแขนคนเมาไม่ได้สติโวยวายอยากกลับบ้านมาพลาดไว้ที่คอพร้อมพยุงลุกขึ้น เจ้าของแขนก็โวยวายไม่หยุด

"เออดูแลไอ้กายดีๆหละ"

"ค๊าบ..ฝากเพื่อนผมที่เหลือด้วยนะพี่"

"เออ..เดี๋ยวดูแลให้"

"เห้ยยพวกมึงกูไปล่ะนะ"

"เจอกานน~"

หลังผมบอกลาเพื่อนก็พาไอ้กายขึ้นรถหรูสีดำแล้วค่อยๆขับออกไป เมื่อถึงสี่แยกไฟแดง

"มาอยู่นี่ได้งายยย~"

"ก็มึงเมาไง"

"อะ...ลูกอม.. ทำไมมันแปลกๆว่ะ รสอารายเนี่ย จืดชิปหาย" ผมไม่ได้สนใจอะไรนัก ระหว่างทาง กายมันบอกผมว่าร้อน ผมก็ไม่รู้จะช่วยมันยังไง ทั้งๆที่เปิดแอร์สุดแล้ว มันก็ยังบ่นร้อนอยู่ดี จนเมื่อถึงบ้านกาย ภายในบ้านไม่มีคนอยู่เพราะว่าพ่อกับแม่กายไปทำงานต่างจังหวัดน่าจะกลับมาวันพรุ่งนี้ ผมเลยค่อยๆพากายขึ้นไปบนห้องที่ไม่ได้ล็อก เป็นห้องที่ไม่มีอะไรตกแต่งมากมายแต่ ดูแล้วสบายตา

"อื้อ!!~ทำไมมันร้อนจังวะ~"

"เดี๋ยวกูไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้...อ่ะ!!" มึงทำไรเนี่ย!! ทำแบบนี้ละกูจะห้ามใจไงไหว ไม่ได้วิทย์มึงต้องอดทน มันเป็นเพื่อนมึง มึงต้องอดทน.

"วิทย์~ช่วยด้วย~ร้อน..ร้อนไปหมด" สิ้นเสียงจากประโยคนั้น มีมือดึงเข้ามาที่ท้ายทอยผมแล้วกดลง ทำให้ปากผมประกบกับไอ้กาย แล้วค่อยๆบดเบียดอย่างโหยหาและต้องการ

"กาย มึงเริ่มเเล้วจะให้หยุดไม่ได้ละนะ" ตอนนี้ความอดทนผมถึงขีดจำกัดแล้ว ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรอยู่ รู้เพียงว่า ผมโหยหามันมาก อยากกอด อยากทำอะไรมากกว่านี้ ความต้องการในตัวผมแทบจะบ้าคลั่ง จนผมควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่แล้ว ปล่อยให้ร่างกายได้ทำตามความรู้สึก

"อื้อ~ทำเลย" ผมเลยประกบปากไอ้กายไปอีกครั้งแล้วค่อยๆปล่อยร่างกายตามความรู้สึก ค่อยๆถอดเสื้อคนเมาไม่ได้สติออก จากนั้นค่อยๆเลื่อนลิมฝีปากลงมาเลื่อยๆพร้อมขบกัดเล็กน้อยบริเวรคอ

"อะ..อื้อ~" ดูดดุนจนเกิดรอยสีม่วงอมแดง แล้วผมก็ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกแล้วดึงกางเกงของอีกฝ่ายออกมากองอยู่กับพื้น พร้อมๆกับเลื่อนลิมฝีปากลงมาจนถึงบริเวรท้องน้อยแล้วค่อยๆอาขาอีกฝ่ายออก อารมณ์ตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งกว่าเดิม ยิ่งได้ยินเสียงคางแล้ว ยิ่งยากได้ยินอีก ผมเลยเอามือจับแท่งนั้นของมันแล้วเลื่อนขึ้นเลื่อนลงช้าๆเป็นจังหวะ

"อื้อ~อะอื้อ~"

"กายถ้ามึงได้สติขึ้นมาอย่าโทษกูนะมันทนไม่ไหวแล้ว"

"อื้ออ~~"

เสียงคางของมันค่อยๆดังขึ้น ผมเริ่มเร่งความเร็ว

"อ๊ากกวิทย์..เร็ว~อีก"

"วิทย์เร็วอีก"

"เร็วอีก..วิทย์~อ๊ากก..อื้อ~"

น้ำสีขาวๆก็พุ้งออกมาเลอะเต็มหน้าท้อง ระหว่างที่มันกำลังทำไรไม่ถูก ผมเลยจับมันพลิกคว้ำหน้ามันลงกับเตียงแล้วปลดเข็มขัดตัวเอง เอาน้องชายผมออกมา

"ต่อไปตากูบ้างนะ" ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออก แต่พอได้ยินมาบ้างว่าน้ำ...มันก็พอช่วยได้ ผมจึง ค่อยๆเอามือพร้อมกับน้ำสีขาวๆที่เพิ่งออก เสียบเข้าไปในรูสีแดงๆ

"อื้อ..วิทย์มันเจ็บ" นี่แค่เพิ่งเริ่มเองนะ มึงเจ็บแล้วหรอ แต่...ก็ช่วยไม่ได้ กูก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

"อ๊ากกก..วิทย์เบาๆหน่อย" ของขยายอีกนิด อีกนิด

อีกนิด อะ...น่าจะได้เเล้ว สวบ!!

"อ๊ากกก..เอามันออก...มันเจ็บ.."

"ครั้งแรกก็เจ็บงี้แหละ ทนหน่อย" ผมพยายามทำให้มันเจ็บน้อยที่สุด แต่ด้วยความที่ว่ารูที่ผมคิดว่ามันขยายพอแล้วกลับยังแน่นจนเข้าได้แค่ส่วนหัวเท่านั้น ผมจึงพยายามดันน้องชายของผมเข้าไปเต็มๆเเรงให้ทีเดียวจบ

"อ๊ากกก..ม..ไม่ไหวแล้ว"

"อะอื้อ...ทนหน่อย"

ตับ ตับ ตับ

"ซีดดดอ่าส์...จะเสร็จเเล้ว"

"อะ..อ่าาส์"

หลังจากที่ผมเสร็จ อารมณ์ก็ค่อยๆเบาลง ผมเลยพยายามห้ามร่างกายตัวเอง แต่ไม่เป็นผลไอ้กายมันตอดผมไม่หยุด จนทำอีกไม่รู้กี่ครั้ง พอเริ่มหมดแรงผมก็หลับไป แล้วตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองเพิ่งทำเรื่องที่ไม่ควรทำกับเพื่อนคนนี้ ที่ผมแอบชอบเลย....

หน้ากายค่อยๆแดงขึ้นพร้อมกับคำถามอีกมากมายในหัว

"กูขอโทษนะกายกูไม่ได้ตั้งใจอารมณ์มันพาไป เมื่อวานมึงก็กินยา...เอ่อ..ไปด้วย กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงดีเลย...ทำ"

"ออกไป...ออกไปจากบ้านกูซะ" เสียงไอ้กายโกรธมากกจนผมสัมพัสได้ว่ามันไม่มีทางให้อภัยผมง่ายๆแน่ ผมก็รู้สึกผิดนะ แต่มันคงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว..

หลังจากเรื่องวันนั้นพ่อแม่กายบังเอิญกลับมาจากต่างจังหวัดแล้วบอกให้มันรีบเก็บของเตรียมย้ายบ้าน เพราะพ่อมันเพิ่งเก็บเงินสร้างบ้านใหม่เสร็จ เรื่องนี้ผมได้ยินที่แม่คุยกับป้าแก้ว( เเม่ของกาย ) ป้าแก้วชอบฝากไอ้กายไว้ให้แม่ผมคอยดูแลประจำเพราะไม่ค่อยมีเวลา ผมกับมันจึงสนิทกันมาตั้งเเต่เด็ก ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นส่วนมากจะเล่นกับน้องสาวที่อายุห่างกัน5ปี แต่นั่นแหละ น้องไม่ชอบเล่นกับผม อาจเป็นเพราะผมเป็นผู้ชายด้วย เลยไม่ค่อยเล่นแบบตุ๊กตาผู้หญิงมั้ง

อีกเรื่องคือเพราะทางบ้านผมมีอิทธิพลมาก พ่อเป็นเจ้าของบริษัทชื่อดังแห่งนึง ส่วนอาเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ เจ้าของบ่อนคาซิโน ฯลฯคนในหมู่บ้านจึงพากลัวทางบ้านผมกันหมดเลยไม่มีใครกล้ามาเล่นกับผมเลย....แต่ที่โรงเรียน ผมก็ได้มีเพื่อนเพิ่มขึ้นเพราะไอ้กายนี่แหละ ไม่รู้ไปคุยอีท่าไหน จนได้รู้จักเพื่อนเพิ่มขึ้น เอาเป็นว่า กายก็คือ เพื่อนคนแรกของผม ที่ผมรักมันมาก มากจนผมรู้สึกว่าอยากครอบครองมันไว้คนเดียว ไม่อยากให้เพื่อนที่เหลือหรือใครก็ตามได้มันไป

เพิ่งหัดแต่งฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

vit~

ผ่านมา2เดือนเต็มๆ ผมก็ยังคิดเรื่องมันอยู่ไม่รู้ทำไม แต่ผมยังรู้สึกผิดกับเรื่องวันนั้นอยู่ ผมอยากเจอแต่ก็ไม่กล้าถามแม่ว่ามันอยู่ไหน อยากทักไปหาก็กลัวมันจะยังโกรธอยู่ อยากโทรก็กลัวมันไม่รับ แต่ผมมัวแต่คิดเรื่องมันที่เกิดขึ้นจนลืมไปว่ามันอยู่มหาลัยเดียวกับผม แต่คนละคณะ ผมตั้งใจว่าจะไม่เจอมันจนกว่าจะพร้อมกว่านี้ พยายามหลบมันให้ถึงที่สุดเลยคอยดู

มหาลัยSw

"หลังจากน้องรายงานตัวเสร็จเเล้วหาชมรมอยู่ด้วยนะครับ"

"กรี๊ดดด"

"พี่กันหล่อมากกก"

โอ้ยยยยยยแสบหูโว้ยยย ทำไมต้องมาเดินผ่านแถวนี้ด้วยวะ ว่าแต่ไอ้นี่น่าจะชื่อกันมั้ง เห็นพี่ภัทรมันเคยเล่ามาว่าตอนมันอยู่ปี4ใหม่ๆ มีเด็กคนนึงเข้ามาโคตรหล่อ ทำเอาสาวๆหลงทั้งมหาลัย พอเจอตัวจริงก็ไม่เท่าไหร่นี่หว่า

"น้องครับๆชมรมดนตรียังรับอยู่นะครับ สนใจกันมั้ยเอ่ย"

ผมได้ยินเสียงมาจากข้างหลังกำลังหาคนเข้าชมดนตรี ซึ่งเป็นชมรมที่ผมอยากเข้าพอดี เหตุผล....ก็เพราะอยากเล่นให้ไอ้กายฟังสักเพลง แทนคำขอโทษ สักพักก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาก่อนผม ซึ่งผมจำได้ดีว่าเป็นใคร

"เอ่อ...น้อง"

"ชื่ออะไรครับ"

"กายครับ"

"เชี่ยย!!" อุ๊บ!!

ไอ้กายมึงจะเข้าชมรมเดียวกับกูไม่ได้ หาที่แอบด่วนอะตรงนี้เลยละกัน เดี๋ยวแม่งมองเห็นเราอีก นี่อุสาห์จะไม่เจอมึงแล้วนะ กูยังไม่พร้อมเว้ยยย กูขอสำนึกผิดก่อน ดีนะที่ตรงนี้พอได้ยินบ้าง

"อยากเข้าชมรมไหนอะเรา"

ไอ้พี่นี่ก็ถามอีกเมื่อกี้บอกหาคนเข้าชมรมดนตรี พอมีคนมาจริงๆถามว่ามาเข้าชมรมไหน เห้อออ

"เข้าชมรมนี้แหละครับ"

"ป่ะ..เดี๋ยวพี่พาไปสมัคร"

"ไอ้วิทย์"

"เชี่ย!!บูท ตกใจหมด"

นี่ไอ้บูทนะครับเผื่อคนยังไม่รู้จัก เป็นอีกคนที่สอบเข้ามาติดมหาลัยเดียวกันกับผมกับกายผมก็ไม่รู้มันติดได้ไง แต่ที่รู้ๆไอ้นี่มันชอบหลีสาวมากกก

"ละมึงมาแอบมองอะไรแถวนีวะ"

"มองไอ้ ก...เปล่า"

เชี่ยยเกือบหลุดปากแล้วมั้ยหล่ะ

"เปล่าเชี่ยไร..กูเห็นมึงแอบมองอยู่เนี่ย สาวคนไหนหรอวะ ขาวป่ะ อ่าวนั่น ไอ้กายนี่หว่า ไอ้กาย!!

อั้ยเอั้ยอิดอึงอ่อยอู(โอ้เชี่ยวิทย์มึงปล่อยกู)

ไอ้กายไม่ได้ยินผมเลยพยายามเอามือมาอุดปากไอ้บูทไม่ให้มันตะโกนอีกรอบ

"ละที่มึงแอบมองเนี่ย..อย่าบอกนะว่ามึงแอบมองไอ้กาย"

มึงนี้ก็แสนรู้เหมือนกันนี่หว่า แต่กูไม่บอกมึงหรอก

"เปล่า...ก..กูนั่งเล่นโทรศัพท์เฉยๆ"

"เหรออ...เชื่อตายแหละ มึงยังไม่ไปหามันอีกหรอวะ "

"กูกลัวมันโกรธกูอยู่อะเลยไม่กล้าไป"

"อ๋อ...เรื่องที่มึงกับมัน...." [ทำหน้ากวนตีน]

"เออ..เรื่องนั้นแหละ นี่กูยังไม่ได้เคลียกับมึงเลยนะ"

"เรื่อง?"

"ก็มึงเอายาไปใส่ให้มันทำไม"

ไอ้กายมันก็แปลกนะครับ โตเป็นควายยังจะชอบซื้อลูกอมที่มันอัดเม็ดเป็นเเพงๆเหมือนยามากิน วันนั้นเลยโดนยาไปเต็มๆ ละมันก็ไม่เอะใจอะไรนอกจาหบอกลูกอมจืด เห้อออ

"น่า....วิทย์กูขอโทษ กูแค่แกล้งมึงเล่นเฉยๆ"

"ขอโทษเชี่ยอะไรมันไม่ทันแล้ว"

"แต่มึงเป็นคนทำมึงผิดกูไม่เกี่ยว"

"เหรอ!!"

"เออดิ!!"

ไม่ผิดห่าไรถ้ามึงไม่ใส่กูก็คงห้ามใจอยู่เหมือนทุกครั้ง แต่นี่ใครจะปล่อยให้มันนอนร้อนนอนทรมานอยู่แบบนั้นวะ

"พวกมึงแม่งเหมือนกันจริงๆ"

"มึงหมายความว่าไง"

"เห้ยยยตรงนั้นสาวสวยหวะ กูไปก่อนนะ เจอกันที่คณะพรุ่งนี้ บ๊ายยย"

เอ้าไอ่นี่มาทำให้อยาก(รู้)แล้วก็จากไป

ว่าแต่ไอ้กายไปไหนแล้ววะ มัวแต่เสียเวลาคุยกับไอ้บูทนานไปหน่อย ไม่รู้ว่ามันกับพี่เดินไปทางไหนเลย ห้องชมรมดนตรีอยู่ไหนวะ นั่นไง ไอ้พี่คนนั้นมาแล้วไปถามมันดีกว่า

"พี่ครับ ชมรมดนตรีไปทางไหน"

"อ่าว!!..วิทย์"

รู้จักเราหรอวะ เคยเจอที่ไหน อะไร งง

"ทำไมทำหน้างั้นอะ พี่ชื่อม่อนไง"

"ม่อน...ม่อนน้องรหัสพี่ภัทรป่ะ"

"อะ..แปลว่าจำได้ล่ะ...นี่มาทำไรเนี่ย"

"ก็ว่าจะเข้าชมรมดนตรี"

"พี่ต้องพิจารณาหน่อยหวะ เมื่อก่อนได้ยินพี่ภัทรบอกมาว่ามึงเล่นดนตรีห่วยมากกกก แถมยังร้องเพลงแหกปากดังลั่นบ้านจนพี่ภัทรมันทำงานไม่เสร็จละมาลงกับพี่เนี่ย"

"555"

"หัวเราะไรมึง"

ก็หัวเราะที่พี่ภัทรมันเอาไปลงกับพี่ไงสายนั้นชอบใช้ความรุนแรงควบคุมอารมณ์ยากอยู่ด้วยน่าสงสารแทน

"เปล๊า....ว่าแต่ไอ้พี่ภัทรมันเผาผมให้พี่ฟังอ่อ"

"ก็ประมาณนั้นแหละ ....แต่นี่มึงหล่อขึ้นเยอะน่าจะดึงสาวให้มาสนใจชมรมเราบ้างน่าจะได้ งั้นกูให้มึงเข้าก็ได้"

เอะ!! มันแปลกๆทำไมสาวถึงไม่ชอบชมรมดนตรี

"อะ...งงอะดิ้ งั้นมึงมองนู่น"

พี่ม่อนชี้มือไปตรงทางที่ผมเพิ่งเดินผ่านมาตอนแรก

"เวทีดึงสาวหรอพี่...โอ้ยยย"

"สมควร... เวทีที่ไหนดึงสาว ก็ไอ้กันนั่นไงดึงสาวไปหมด บอกชมรมมันดีอย่างนู้นดีอย่างนี้ กูหล่ะเบื่อ เต็มทนละ"

"งั้นแปลว่าชมรมพี่ไม่มีผู้หญิงเลยอะดิ"

"ก็ไม่เชิง เพราะมีหลงมาอยู่2คน"

ดีล่ะไอ้วิทย์จะได้ปลอดภัยจากสาว..แต่เดี๋ยวมันหน้าหวานต้องปลอดภัยจากหนุ่มดิ้ เอ้ยยยต้องตาดูตลอดล่ะ ไม่ได้ มันต้องเป็นของกูคนเดียวเว้ยยย

"ยืนบ่นอะไรของมึงอยู่คนเดียว ไปได้ล่ะ"

ผมก็เดินตามพี่มันจนถึงหน้าห้องชมรม ที่ตรงหน้าของผมตอนนี้เป็นห้องกว้างๆรายล้อมไปด้วยเครื่องดนตรีต่างๆ จัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นสัดส่วน

"น้องมาสมัครชมรมดนตรีใช่ไหมคะอุ้ยหล่อด้วย..เชิญค่ะๆ"

"แหม...ทำตัวเนาะมึงอีบิว"

"มึงก็สายตาดีนี่หว่า ไปทำยังไงให้เด็กหน้าตาน่ารักแถมยังหล่อมาเข้าชมรมได้สองคนติดกัน แค่นี้ก็มองเห็นอนาคตชมรมแล้ว"

"ตกต่ำใช่มั้ยพี่"

"ใช่ต้ำเตี้ยเลี่ยดินเลย..เอ้ยยยไม่ใช่ต้องดีขึ้นสิ่...น้องก็มีอารมณ์ขันเหมือนกันนะเนี่ย"

"น้องมันเป็นคนไม่ใช่ไก่จะให้ขันไง"

คนอื่นๆในชมรมพากันหัวเราะชอบใจกันใหญ่ที่ประธานชมรมอย่างพี่ม่อนกับรองประธานชมรมอย่างพี่บิวกำลังเถียงกันไปเถียงกันมา แทบจะตบจะตีกัน ระหว่างนั้นผมก็เลยเดินไปที่โต๊ะ กรองใบสมัครเสร็จพวกพี่เค้าก็ยังไม่หยุดทะเลาะกันอีกจนผมพูดขึ้นมา

"พี่ม่อน!! ผมกลับก่อนนะเดี๋ยวพี่ภัทรรอนาน"

"เออ..ฝากบอกพี่ภัทรมันด้วยคิดถึง555"

ประธานชมรมพูดจบก็เอามือมาขยี้หัวผมจนผมยุ่งไม่เป็นทรงด้วยความเอ็นดูผมเลยเอามือจัดทรงผมให้กลับเป็นเหมือนเดิมแล้วเดินออกนอกประตูไป หลังจากผมเดินออกมาก็ยังได้ยินเสียงประธานชมรมกับรองประธานตีกันยังไม่เลิก ผมว่าชมรมนี้น่าจะวุ่นวายพอสมควรเลย

"พี่ภัทร..ผมมาล่ะ"

"ขึ้นมาเดี๋ยวพาไปหอ"

รถสีขาวค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของมหาลัย

"เอ้า...พ่อซื้อให้ผมหรอ"

"หึ..เปล่า"

"ไหนพ่อบอกจะซื้อให้ถ้าสอบเข้ามหาลัยอะไรก็ได้ในกรุงเทพได้จะซื้อคอนโดให้อยู่แทนหอไง"

"ก็พ่อห่วงกลัวแกจะไปเที่ยวพับไหน ทำสาวไหนท้อง เลยบอกให้อยู่หอกับบัดดี้คนนึงจนกว่าพ่อจะสบายใจว่าจะไม่ไปเที่ยว"

"แล้วบัดดี้คนนี้มันจะกลัวผมไหม"

"ไม่น่ากลัวเพราะแกก็รู้จักดี"

ใครวะพี่ภัทรพูดเหมือนพี่ภัทรรู้จักมานานงั้นแหละ

ไม่นานรถคันสีขาวก็ค่อยๆเลี้ยวเข้าหอๆหนึ่ง

"อะนี่กุญแจ...ของขนขึ้นให้แล้ว"

"ขอบคุณครับ"

วิทย์ กดลิฟท์ขึ้นไปบนชั้น3เดินไล่ห้องมาจนหยุดอยู่หน้าห้องหมายเลข404 กุญแจเมื่อกี้ที่พี่ให้เข้ามาไข เปิดห้องเข้าไปพบว่า มีคนตัวเล็กหน้าคุ้นๆ กำลังจัดของอยู่

"วิทย์!!!!"

"กาย!!!!"

เราทั้งสองได้แต่ยืมอึ้งตกใจมากตาไม่กระพิบเหมือน stunt ไปทั้งคู่ ละกายก็ดึงมือผมเข้ามาแล้วปิดประตู

"สรุปคนที่แม่บอกจะมาอยู่ด้วยคือวิทย์หรอ"

"คงใช้..ก็ไม่ได้เข้าผิดห้องนี่

โอ้ยยยยพ่อ ทำไมต้องมาให้อยู่กับมันด้วยเนี่ยยอุสาห์พยายามหลบหน้ามันจากมหาลัยแต่ดันมาเจอมันอยู่ที่หอ สรุปกูจะหลบมันไม่พ้นเลยใช่มั้ยวะ เห้ออส่งสัยคงต้องเคลียกับมันให้จบจะได้ใช้ชีวิตแบบไม่อึดอัด

"เอ่อ...ก..กูขอโทษนะเรื่องวันนั้นอะ มึงอย่าโกรธกูเลยนะ กูไม่ได้ตั้งใจ จริงๆ กูแค่ไม่อยากเห็นมึงทรมาน"

"เออ..มึงไม่ได้ผิดนี่ ดีซะอีกที่มึงช่วยกูอะ" [ยิ้ม]

...มึงแปลกไป มึงเปลี่ยนไป ไอ้กายมันเปลี่ยนไป นี่ไม่ใช่มัน มันโกรธขนาดนั้น สายตานั้นผมจำได้ มันไม่ได้ให้อภัยใครง่ายๆแน่ เหมือนตอนนั้น

:~ ย้อน ~:

ต้องบอกก่อนว่า ผมยอมรับครับว่าผมอ่อนแอและไร้ที่เพิ่งมากมีแต่ไอ้กายที่คอยปกป้องผมตอนอยู่ที่โรงเรียน ผมไม่ค่อยยุ่งกับใคร แต่มีแต่คนเอาผมไปนินทาอย่างนู้นอย่างนี้บ้าง เสียๆหายๆ ซึ่งเหตุการณ์มันเริ่มจากไอ้นินจา บ้านมันถูกอาผมทวงหนี้บ่อย พอมันรู้ว่าผมอ่อนแอแกล้งง่าย มันเลยกุเรื่องต่างๆมากมายให้คนมันมานินทาผม เช่น บอกว่าถ้ายุ่งกับผมจะโดนยิงตายบ้างหล่ะ บอกว่าบ้านผมชอบฆ่าคนตาย บอกว่าผมเป็นฆาตกร บอกไม่ให้ใครมายุ่งกับผม

ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดมันคือผลงานอา แต่ผมยังโดนเอาไปเกี่ยว ส่วนมาก ผมเดินไปทางไหนก็ไม่มีคนพูดด้วย ทำอย่างกับผมไม่มีตัวตน เหมือนผมเป็นอากาศ แต่ที่วันนี้มันพิเศษจนผมหนีมาร้องไห้อยู่หลังโรงเรียนก็คือ ในห้องเกิดเรื่องมีคนเอาปืนมาโรงเรียนแล้วปืนมันลั่นไปโดนของบนโต๊ะครู ปั่ง!!

ทุกคนรีบหมอบลงอย่างไว

ครู: "เสียงอะไร!!"

เพื่อนๆเงียบกริบ ไม่มีใครตอบ พลางจ้องมามองผมที่อยู่หลังห้อง

ครู:"เสียงปืนใช่มั้ย ใครเอาปืนมาโรงเรียน"

แล้วครูก็มองมาที่ผมที่อยู่หลังห้อง

ครู:วิทยา เธอเอาปืนมาใช่มั้ย"

"ม...ไม่...ช..ใช่ครับ"

ผมพูดด้วยอาการตกใจกลัวจะเสียงสั่น มือไม้สั่นไปหมด ร่างกายแทบขยับไม่ได้

ครู:"ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร ในเมื่อใครๆก็รู้ว่ามีแต่บ้านเธอเท่านั้นแหละที่พอจะหาปืนได้"

"ต..แต่ผมไม่เกี่ยวนะครับ"

ครู:"เธอมีพยานมั้ยว่าเธอไม่ได้ทำ"

"เพื่อนในห้องไงครับ"

ครู:"ใครเห็นว่าวิทยาไม่ใช่คนเอาปืนมายกมือขึ้น"

เพื่อนๆไม่มีใครยกมือขึ้นพลางมองด้วยสายตาแค้น

ครู:"ไม่มีใครเห็นเลยหรอ"

เพื่อนๆเงียบอยู่เหมือนเดิม

ครู:"ครูตัดสินละว่า ครูจะเอาปืนไปตรวจดู ถ้าเธอผิดจริง ครูจะให้เธอออกจากโรงเรียนนี้ไปเลย โดนไม่สน อะไรทั้งสิ้น"

สักพักพอครูเดินออกจากห้อง เพื่อนๆก็เริ่มพูดกันว่า ที่บ้านผมทำธุรกิจอะไรแบบนี้ต้องเป็นผมแน่ๆนินทาเรื่องพวกนั้นต่างๆนาๆจนผมไม่อยากฟัง ผมเลยวิ่งออกมาจากห้องเพราะทนเสียงนินทาเสียๆหายๆแบบนี้ไม่ได้ ละไอ้กายก็ตามหาผมจนเจอผมร้องไหอยู่หลังอาคารวันนั้นหลังอาคารเรียน

"กายมึงไม่ต้องโกรธนะ เพื่อนมันแกล้งกู กูรู้ว่ามันวางแผนกันจะให้กูถูกไล่ออก กูเข้าใจ ขอแค่มึงยังอยู่เป็นเพื่อนกู อยู่ข้างกู กูก็พอใจแล้ว ฮือ~"

"กูเข้าใจ ว่ามึงไม่ค่อยมีเพื่อน เลยไม่มีใครเข้าข้างมึง เพื่อนเค้า กลัวมึงหมด มึงก็ควรเข้าไปคุย เข้าไปอธิบายให้เค้าเข้าใจ ไม่ใช่แอบมานั่งร้องไห้อยู่หลังอาคารคนเดียวมั้ย"

กายมันโกรธมากตามันแทบมีไฟลุกขึ้นมาเหมือนมันแทบจะไปฆ่าคนตายแทนผมทั้งโรงเรียนได้เลย มันเลยเดินมาห้องผมทั้งๆที่มันอยู่อีกห้อง ล่ะโวยวายใหญ่โตจนเพื่อนแทบจะมากราบขอโทษให้ผมให้อภัยแต่ไอ้กายมันก็ยังไม่หยุด บุกไปต่อยเรียงคน จนเพื่อนหยุดนินทาผม แล้วไปแก้ต่างว่าไอ้นินจาวางเเผนให้มันเป็นข่าวใหญ่จนครอบครัวผมโดนจับ เรื่องหนี้ที่อาทำจะได้ถูกเปิดโปง ครูก็เลยเรียกพ่อผมมาแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง พ่อเลยมาถาม

พ่อ: "ลูกจะย้ายห้องไหม พ่อรู้เรื่องนี้ลูกไม่ผิด แต่ลูกก็ควรมาบอกพ่อมั้ยว่าเข้ากับเพื่อนไม่ได้ งั้นเอางี้ไปอยู่ห้องหนึ่งกับเจ้ากาย แต่ลูกต้องพยายามเพิ่มขึ้นนะ"

"ครับ..เอางั้นเลยดีกว่าครับ ผมอยากอยู่กับกาย แล้วผมจะพยายามครับ"

ผมยังจำได้ดีว่าหลังจากเรื่องวันนั้นในเพื่อนห้องเก่าของผมแทบมาขอร้องผมทุกวันบอกให้ไปขอร้องให้ไอ้กายให้อภัยพวกมันได้แล้ว พวกมันไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว พวกมันบอกว่าทรมานมากก ผมเลยไปขอร้องแทนเพื่อน

"กาย กูขอร้องนะ หยุดทำร้ายมันด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้ว กูสัญญาต่อไปนี้กูจะเข้มเเข็ง กูจะไม่เสียน้ำตาให้ใครง่ายๆอีกแล้ว กูสัญญา"

หลังจากมันรับคำสัญญามันก็เลืกแค้น

:~จบภาพย้อน~:

เห้อออออออไหนเป็นงี้ไปได้หล่ะ กะจะไม่ดึงดร่ามาแล้วนะคะแต่อดไม่ได้จริงๆ555

vit~

"กายมึงเปลี่ยนไป"

"ก็..ปกตินี่..ช่างมันเถอะเรื่องมันผ่านไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว"

"นี่....มึงไม่โกรธกูจริงๆหรอวะ"

"เออดิ เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ยย กูไม่โกรธมึงหรอกวิทย์"

โอ้ยยย~เจ็บไปทั้งหัวใจ กับคำว่า เพื่อน มันจุกมากครับ เหมือนมีอะไรมาแทงทะลุหน้าอก อึก...

หลังจากไอ้กายจัดของเสร็จผมเลยชวนมันออกมาข้างนอก

"ไปหาอะไรกินกัน"

"มีรถหรอ"

"ขึ้นเเท็กซี่ก็ได้มั้ย..."

นี่ก็อีกเรื่อง พ่อบอกผมว่า..ขอดูความประพฤติก่อน เดี๋ยวออกรถให้ นี่ก็ดูมาตั้งแต่ม.3 จนเข้ามหาลัยแล้วไม่รู้จะดูอีกถึงเมื่อไหร่ หรือพ่อลืมไปแล้วก็ไม่รู้ ทั้งที่บอกให้ฝึกขับกับครูฝึกตั้งแต่ม.3 พอขับได้จริงๆมาบอกให้ดูความประพฤติ -_-

"เอารถกูไป"

"กูขับ"

"ไม่...กูขับเอง เดี๋ยววิทย์พาลงข้างทาง"

"ก็ได้ค๊าบบบ"

ทำไมไม่เจอมันแค่ไม่กี่เดือนมันน่ารักขึ้นวะ หลงมันจะตายอยู่แล้ว

หลังจากทั้งสองคนหาของกินจนอิ่มก็พากันกลับหอ กลับมาอาบน้ำ เตรียมตัวนอนเพราะทั้งคู่มีเรียนแต่เช้า

เช้าวันต่อมา

ตี๊ดด...ตี๊ดดดด..

"ไอ้กายตื่น...มึงมีเรียนไม่ใช่หรอ"

ผมพยายามปลุกคนขี้เทรา แต่ไม่เป็นผล เลยกล้มหน้ามองหน้าอีกฝ่ายตอนหลับ...พอได้เวลาที่อีกฝ่ายชอบตื่นพอดิบพอดี อีกฝ่ายก็ลืมตาขึ้น สายตาเราประสานกัน ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าในสายตามัน เหมือนมีอะไรบางอย่างอยากจะบอก อยากจะพูด แต่ไม่กล้า

"โอ้ยย" [ร้องพร้อมกัน]

"มึงมาทำอะไรที่เตียงกูเนี่ย"

อะผมลืมบอกจริงๆแล้วห้องที่ผมอยู่เป็นห้องพิเศษที่เป็นเตียงคู่ ส่วนห้องอื่นเป็นเตียงสองชั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมห้องผมเป็นเตียงคู่ แต่ได้ยินรุ่นพี่ที่เคยอยู่ที่นี่บอกว่า......

"เงียบทำไมอะ...หรือคิดจะทำอะไร คราวนี้กูโกรธมึงจริงๆนะ"

ผมทำหน้าทำตากวนตีนใส่มันแทนคำตอบ

"โอ้ยยย...กูแค่มาปลุกมึงอะตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ไปเรียน" โหมันเขินแล้วรุนแรงหวะ โดนมันตีอีกแล้ว-_-

"เออรู้แล้วน่า"

กายมันรีบลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบวิ่งไปห้องน้ำ

ระหว่างทาง

"กาย..."

"หึ..ว่า"

"มึงรู้ตำนานห้องเตียงคู่เปล่าวะ"

"ห้องเราอะนะ"

"ใช่...เคยได้ยินพวกรุ่นพี่ที่เคยอยู่มาก่อนเล่ามาว่า ที่ห้องนั้นมีผีคู่รักด้วยแหละ" ผมก็แกล้งมันเล่นไปงั้นแหละที่จริงไม่มีอะไรหรอกแค่พี่ภัทรมันรู้ว่าผมชอบนอนที่กว้างๆเลยบอกให้เจ้าของหอทำให้ใหม่มั้ง

"ตำนานอะไรของมึง....เพ้อเจ้อ"

"คืนนี้อย่ากลัวจนนอนไม่หลับละกัน"

"เออ...หลับแน่..หลับสนิทด้วย" ตอนนี้มันทำท่ากล้าๆกลัวๆ ผมมองแล้วมันน่าแกล้งสุดๆ ทำให้ผมหยุดยิ้มไม่ได้

"กายนี่มึงเรียนคณะไหนอะ"

"เศรษฐศาสตร์"

"อ่องั้นจอดที่คณะมึงเลยเดี๋ยวกูเดินมาเองใกล้ๆ" ที่จริงอยู่คนล่ะฝั่งเลยตังหาก แต่ผมอยากเท่ไง เดี๋ยวเดินมาเองแค่นี้จิ๊บๆ ละแล้วมันก็เลี้ยวมาส่งผมแทนซะงั้น...

"ใกล้...ใกล้มากกเดินมาไม่ขาลากตายรึไง.....ละมึงยิ้มอะไรของมึง" มันทำหน้าทำตาซะเหมือนกลัวผมเดินไม่ไหวอย่างนั้น แต่ก็จริงมันไกลมากแต่ผมอยากเท่ไง

"แค่ห่างกันคนละฝั่งมหาลัยเองใกล้ๆ"

"ใกล้...โอเค เดี๋ยววันนี้เรียนเสร็จก็เดินไปคณะกูนะ กลับพร้อมกัน" ซะงั้น....

"ได้...แต่อย่าลืมเลิกบล็อกไลน์ให้ด้วยนะ" ผมพูดจบก็เดินลงมาจากรถมันไม่ตอบอะไรรอให้ผมเดินออกจากรถแล้วมันก็ขับออกไป...

"ไงวิทย์"

"ไงไอ้บูท" ทำไมต้องมาเจอมันแต่เช้าเนี่ยยย....เออลืมไปมันเรียนคณะเดียวกับผมนี่หว่า-_-

"มึงมากะใครอะ"

"ก็...."

"ไอ้กายใช่ป่ะ"

"รู้ได้ไง....." เอ้างงไปสิครับ ในเมื่อมันก็เห็นอยู่ว่าผมกับไอ้กายยังทะเลาะกันอยู่ เพราะผมยังไม่ได้อัพเดทอะไรให้มันฟังเลย มันมีญานทิพย์หรอวะ

"ก็มันทักมาบอกกูอยู่ว่าคนที่แม่มันให้อยู่ด้วยคือมึง" ในระหว่างที่ผมทำหน้างงๆอยู่ก็มีเด็กหนุ่มหน้าตาดูจะซื่อๆตัวเล็ก ผิดขาว หน้าเนียน แต่แอบมีความเป็นเด็กเรียนสูงมากกกเดินเข้ามา

"อ่าวกิตมาแล้วหรอ" ไอ่บูทมันก็เลยเเนะนำให้รู้จัก

"ไอ่วิทย์นี่กิตเพื่อนใหม่ที่รู้จักเมื่อวาน"

"ไหนบอกจะไปหาสาวนิเทศ..ทำไมได้เพื่อนมาวะ"

"ก็..."

"บูท"

ในระหว่างที่ผมกับลังแซวไอ้บูทอยู่ จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงเสียงใหญ่ๆเหมือนผู้ชาย แต่ยังคงรู้ว่าเป็นผู้หญิงอยู่ ผมเลยหันหลังมองตามเสียงนั้น พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง ออกจะดูเถื่อนๆหน่อย แค่มองหน้าก็รู้เลยว่า..ที่บ้านทำอาชีพเดียวกับไอ้พี่ภัทรแน่..

"นี่เมย์เพื่อนอีกคน" ห่ะ หน้าตาโคตรโหดชื่อเมย์... ผมเลยอึ้งไปสักพัก

"มองอะไร...เรียนก่อนมั้ยเมื่อกี้เดินผ่านอาจารณ์มา"

"เคร/ได้/อืม"

เรียนเสร็จ

หลังจากที่ผมและเพื่อนใหม่ได้ทำความรู้จักกันบ้างแล้วก็เลยชวนกันเริ่มหาอะไรทำเพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้น

โรงอาหาร

"พวกมึง!!" เมย์มันเรียกซะคนมองทั้งโรงอาหารเลย ผมนี่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน แต่บูทกับกิตก็ไม่ต่างกัน

"ก็มึงบอกเองไม่ใช่หรอให้สนิทๆกันไว้"

"ก็มันเสียงดังเกิน คนมองทั้งโรงอาหารเเล้วมั้งเนี่ย!!..อยู่กันแค่นี้เบาๆก็ได้มั้ง" ไอ้บูทมันตอบกลับอย่างไว เมย์มันทำหน้าไม่พอใจ ผมเลยเอ่ยทักขึ้น

"เออๆเปลี่ยนเรื่องดีกว่า...แล้วเมย์กับกิตไปรู้จักกับบูทมันได้ไง"

"ก็..."

ย้อน

ต่อจากที่แยกกับวิทย์ หลังจากวิทย์ตามกายไป

~boot~

"พวกมันนี่โงกันทั้งสองคนเลยหรอวะ...อีกคนก็กลัวทำอีกคนโกรธ อีกคนก็กลัวอีกคนไม่ให้อภัย หนักใจกูจริงๆ"

"นี่..นายยืนบ่นอะไรคนเดียว"

"ก็...บ่นเรื่องไอ้เพื่อนเวรสองคนนั้นไง...เอ่อ..ขอโทษครับนึกว่าเพื่อน" ผมเผลอหลุดปากไปซะได้ ว่าแต่นี่ใครวะทำไมรู้สึกมองหน้าพร้อมหาเรื่องตลอดเวลา

"ม..มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ"

"อ๋อ..พอดีหลงทางอะค่ะ พอจะรู้มั้ยคะว่าคณะรัฐศาสตร์ไปทางไหน"

"คณะเดียวกันเลย...มาสนิทกันไว้ดีกว่าครับ" ผมมองหน้าแล้วน่าจะเอามาเป็นพวกได้เลยรองชวนมาซักหน่อยยังไงที่บ้านผมก็พอมีธุรกิจสีเทาเหมือนกัน ผู้หญิงหน้าโหดๆแบบนี้แหละ ผมชอบ

"ก็ได้ค่ะ" เย้นางตอบรับแล้ว

"แล้วสรุปคณะรัฐศาสตร์ไปทางไหนคะ"

"เอ่อ...ตามผมมาเลยครับ"

ระหว่างทาง

"ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ..เราชื่อบูทนะ"

"บูท...ที่เหมือนรองเท้าบูทป่ะ ฮ่าฮ่า"

โอ้ยยยยผมละเกลียดจริงๆทำไมให้ผมชื่อบูทเนี่ยยยชีวิตจะบรรลัยอยู่แล้ว อายชื่อโว้ยยยยแม่ง เเซวนักเดี๋ยวปล่อยให้เดินไปเองเลย แล้วก็ไปหลีสาวต่อ

"ทำหน้าแบบนั้น..ความหมายถูกใช้ป่ะ"

"มั้ง"

"เอ้า..55 เราชื่อเมย์นะ"

"ชื่อช่างไม่เหมาะกับหน้าตาเลย...แบ่ร!!"

เอาคืนซะบ้าง ทีหลังจะได้ไม่ต้อวมาล้อชื่อผม

"บูท..ระวัง!!!"

โคล่ม!!

"อะ...เรา..ข..ขอโทษ..ร..เรา..ไม่ได้ตั้งใจนะ"

โหไอ่นี่เดินมาชนแล้วบอกไม่ได้ตั้งใจ ว่าแต่มันก็น่ารักดีนะเนี่ย!! ทำท่าท่างกลัวๆด้วยน่าแกล้งสุดๆ เเต่จะว่าไป สเปกไอ้วิทย์เลยนะเนี่ย.. ผมมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางยิ้มเลศนัย

"ไม่เป็นไรครับ" พูดจบผมก็ลุกขึ้นปัดเสื้อผ้านิดหน่อยแล้วก็ยื่นมือไปให้อีกฝ่ายจับอย่างสุภาพบุรุษ มันจะได้คิดว่าผมหล่อ 555

"บูทเจ็บมั้ย" ขัดกูจริงยะมึงเนี่ย

"ไม่อะ..ไม่เป็นไร"

"ว่าแต่นายเป็นไรรึเปล่า"

"ม..ไม่ครับ"

"เรียนคณะรัฐศาสตร์เหมือนกันใช่มั้ย"

"ค...ครับ"

"ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้...มั้ง" จริงๆแล้วมันไม่น่ากลัวผมนะแต่....กลัวเมย์มากกว่าหน้าตาโหดเกิ้นนผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้

"..."

"แล้วนายชื่ออะไร"

"กิตครับ"

"ไม่ต้องครับก็ได้...กันเองไปเลยยังไงก็เพื่อนกันอยู่แล้ว"

"โอเค"

"กูชื่อบูทนะ ส่วนนี่เมย์"

"ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับสำหรับเรื่องเมื่อกี้"

"โอ้ยยยยก็บอกไม่ต้องครับไง" ไอ้เมย์เอ่ยขึ้นทำเสียงไม่พอใจ แต่ทำอย่างนั้นอีกฝ่ายยิ่งกลัว

"เออ...เอาเถอะ ไปรายงานตัวได้ละเมย์"

ปัจจุบัน

~vit~

"โห..มึงจะเล่าละเอียดไปไหนห่ะ" มันเล่าซะเห็นภาพยังกะอยู่ตรงนั้นด้วยเลย เมย์เลยเปลี่ยนเรื่อง

"คืนนี้ไปกินเหล้ากันฉลองกูได้เพื่อนใหม่"

"ดึกป่ะ กูโดนห้ามเที่ยวเกิน4ทุ่มด้วยสิ่"

"มึงอยู่หอในหรอ ห้ามเที่ยวอะไรของมึง555"

เมย์มันหัวเราะใส่ผมดังลั่นเลย มันช่างไม่รู้อะไรซะแล้ว "เปล่า..เมียมันคุม"

"ไอ้เชี่ยบูท..มึงอยากมีปากไว้แดกข้าวมั้ย...ขำเชี่ยไร สัดบูท"

"กลัวแล้วค๊าบบ" ไอ่นี่น่าจะโดนสักที

"สวยป่ะ..น่ารักป่ะ.."

"เมย์อย่าไปเชื่อไอ่บูทมันพูดไปงั้น...เพราะสถานะยังเป็นเเค่เพื่อน"

"อนาคตก็ไม่แน่นะมึง" ก็จริงของมัน ยังไงตอนนี้ก็ดีกันแล้วถึงยังรู้สึกไม่100%แต่ก็ดีกว่าเมื่อก่อนแหละ

"สู้ๆนะ เราเป็นกำลังใจให้" เสียงกิตผู้นั่งเงียบมาตั้งนานก็เอ่ยขึ้น

"ขอบคุณนะ"

"จะดึงดราม่ากันทำไมวะ สรุปวันนี้ไปนะเจอกัน2ทุ่ม"

ตัดจบงี้เลยหรอวะ เมย์ก็แสบใช่เล่นเลยนะเนี่ย

@กาย กาย : เรียนเสร็จยัง

@วิทยาศาสตร์ : เสร็จแล้วค๊าบอยู่โรงอาหาร

@กาย กาย : เดี๋ยวไปรับ

@วิทยาศาสตร์ : ไหนบอกให้เดินไป

@กาย กาย : หรืออยากเดินมาจริงๆ

"คุยอะไรกับใครอะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะวิทย์"

เมย์เอ่ยขึ้น

"คงจะ เพื่****อน มันแหละ"

"คนที่พูดถึงเมื่อกี้อะนะ"

@กาย กาย :ถึงแล้ว

@วิทยาศาสตร์ : เห็นแล้วเดี๋ยวไปหา

"หึ้ยยย น่ารักว่ะ...จีบได้ป่ะ"เมย์มันพูดขึ้นมา ผมสตั้นไปสักพัก

"หยุดเลย!!...ของเพื่อน"

ไอ้บูทรีบห้ามอย่างไว

"ก็...ถ้ามึงยังเป็นแค่เพื่อนอยู่กูก็มีสิทธิ..." เอ้าแย่งกูซะงั้น

"แฟนวิทย์เป็นผู้ชายหรอครับ" กิตเอ่ยขึ้นมาทำสีหน้าสงสัย

"ก็ผู้ชาย...แหละ..ถือโอกาสบอกเลยละกันว่ากูเป็นเกย์ จบ..ไม่ต้องถาม ไปก่อนละ..บาย...อยู่นานเดี๋ยวโดนแย่ง"

ผมเดินมาโดยไม่ให้มันเอ่ยถามอะไรผมอีก แต่ก็พลางได้ยินเสียงบูทกับเมย์ทะเลาะกันอีก มันคู่กัดกันจริงๆ

ผมเดินขึ้นรถกายมาแล้วจ้องหน้ามันแล้วหาคำตอบกับว่า ไหนบอกให้เดินไปหา อยู่ดีๆบอกให้ไปรับ งงเลยทีนี้ หรือมันมีอะไรไม่อยากให้เรารู้วะ

"จะจ้องอีกนานมั้ย"

"ก็มึงน่ารักอะ"

"ก็ปกติ" พูดจบก็หันหน้าหนี

"เย็นนี้กินไรดี"

อุ้ยยยมันถามผมด้วย ผมควรเขินเปล่าวะ555

"ไม่กินอะเดี๋ยวคืนนี้จะไปดื่มกับเพื่อน"

"พวกไอ้บูทอะนะ" นั่น..มันยังติดต่อกันจริงด้วย

"ใช่...ว่าจะไปฉลองกับเพื่อนใหม่หน่อยไปด้วยกันป่ะ"

อย่าตอบไปนะ เดี๋ยวเมย์จะเอามึงจากกู

"ไม่อะ....จะอ่านหนังสือ ละกลับกี่โมง " โล่งงงไปที

"ไม่เกิน4ทุ่ม...ถามทำไมหรือถ้าเกินจะโทรบอกพ่อกู"

"เปล่า....เดี๋ยวไปส่ง" เอ้าาา

เวลา2ทุ่ม ณ พับดังแห่งหนึ่ง

"มาๆพวกมึงนั่งๆ" ไอ้เมย์เรียกให้ไปที่โต๊ะ จะว่าไปแล้ว ที่นี่มันก็หรูใช้ได้เลยนะเนี่ย หรูพอๆกับพับพี่ภัทรมันเลย

"โห!! หรูชิปหายจะเลี้ยงจริงหรอวะ รวยขนาดไหนว่ะเนี่ย"

" ก็ไม่แพ้วิทย์หรอกน่า" เอ๊ะ!!มันรู้ได้ไงก่อนว่าบ้านผมก็รวย สงสัยไอ้บูทคงจะเล่าให้ฟังมั้ง

"วิทย์...มื่อกี้ใครมาส่งมึงอะ"รู้อยู่แล้วยังจะถามอีก

หลังจากที่นั่งกินกันไปนั่งคุยกันไปสักพักเมย์ก็เอ่ยขึ้น

"เล่นเกมกันป่ะ"

"เกมอะไรหรอเมย์" ตั้งแต่เข้ามาก็เพิ่งได้ยินไอ้กิตพูด มันจะเงียบไปไหน หรือกลัวอะไรหรือเปล่า..

"เกมกระชับความสัมพันธ์"

"ละมันเกมไรวะ สายตามองมาแบบนี้อย่าบอกว่าเกมคิงอะ" บูทเหมือนจะทายถูกเลยเพราะผมกฌคิดเหมือนกัน

"เปล่า....แต่ก็คล้ายๆกัน แต่เปลี่ยนจากคนที่ได้เป็นคิงสั่งใครก็ได้ เปลี่ยนเป็นคนที่ได้เป็นคิงจะโดนคนอื่นถามแทน ถ้าไม่ตอบ หมดแก้วจร้าา"

"หึ้ยยย..น่าสนุก" ไอ้บูททำท่าทำทางสนใจใหญ่ แต่พอหันไปมองอีกคนกลับพบว่า กลัวจนตัวสั่นไปหมด

"กิตเป็นไรเปล่า ทำไมสั่นแบบนั้น หนาวหรอ"

"ป...เปล่า"

"หรือไม่อยากเล่น...เอ่าน่ากระชับความสัมพันธ์"

ละเมย์มันก็เดินไปหยิบไพ่มา แล้ววางไว้บนโต๊ะเอามือสลับกันไปมา ล่ะมันก็ให้เลือกว่าเอาอันไหน

"กูขออัน3"

"เรา1"

"2"

"งั้นกู4...เปิดพร้อมกัน"

"ใครได้คิง"ไอ้เมย์เอ่ยขึ้น

"ก...กู" ละแล้วมันก็ตกไปอยู่ที่กิต

"ใครแต้มน้อยสุดถามก่อน"

"กูได้2แต้มมีใครน้อยกว่ากูมั้ย"ไอ้บูทมันถามทั่วกลุ่มทุก ผมเลยส่ายหน้า

"บูทถามก่อนเลย"

"งั้นถามละนะ....เอ่อมีแฟนยัง"

"เรายังไม่มีแฟน"

"น่ารักงี้ไม่มีแฟน มาเป็นเเฟนเราได้นะกิต" เมย์รีบอย่างลุกจีบอย่างวัยแต่กิตก็ไม่สนใจ

"ต่อไปกู"

"วิทย์รีบถามเลย..กูก็อยากถามแล้วเหมือนกันนะ"

ดีแล้วที่ไอ้กายไม่มา ไม่งั้นผมว่า ไม่รอดจากไอ้เมย์แน่ๆ

"เออ...งั้นถามว่า กิตกลัวอะไร"

มันไม่ตอบกลับยกแก้วดื่มซะงั้น ผมเริ่มห่วงมันแล้วสิ

"ตากูล่ะ....จีบได้ป่ะ"

"โอ้ยยยอีเมย์ มึงก็จะจีบกิตมันอย่างเดียวเลยนะ มึงไม่จีบกูบ้างอ่อ กูออกจะน่ารัก "บูทมันทำท่าเอามือหยิกแก้มทำ แอ๊บเเบ้ว แต่มันไม่ได้ดูสารรูปหน้ามันเลย

"หยุดเลยมึงอะ..น่าเกลียดมากกว่าน่ารักอีก"

ล่ะเมย์กับบูทมันก็เถียงกันไปเถียงกันมาไม่หยุด ผมเลยขอตัวไปห้องน้ำก่อน

"กูไปห้องน้ำก่อนนะ"

ระหว่างที่วิทย์ไม่อยู่

"ตามแผนเลยเจ้"

"ใครเจ้มึง"

"แผนอะไรกันหรอ "

"ไพ่ไหนคิงมึงจำไว้เลยเมย์ "

"อันนี้ อันนี้"

"กิตหยิบแก้วิทย์มาดิ้"

"อะนี่...ใส่ยาหรอ"

"อือ..จะแกล้งมันต่อ"

"เรา..ไม่เกี่ยวนะ"

"เอากลับไปที่เดิม วิทย์จะมาล่ะ"

ผมกลับมาจากห้องน้ำพวกแม่งก็ไม่หยุดทะเลาะกันอีกผมเลยรีบขัด

"อะเริ่มใหม่ได้แล้วจะสี่ทุ่มละกูคงจะต้องกลับล่ะ"

"ได้ๆ" ละเมย์มันก็ทำเหมือนเดิม

"รอบนี้ขออัน4"

"เรา2"

"วิทย์มึงไม่ต้องเลือกเพราะกูเอา1ล่ะ"

"ใครได้คิง..."

"กู"

"งั้นกูคนแรกอีกแล้ว....ไอ้วิทย์..วันนั้นเด็ดปะวะ" ผมรีบยกแก้วดื่มอย่างไว

"พูดเชี่ยไรเนี่ย!!...กูว่ามันเมาล่ะกลับเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนไม่ได้ กูก็มึนๆละด้วย" หนีก่อนดิ้ครับรอไร

"มึงจะหนีหรอวิทย์...."

"อะไรเด็ดหรอ"

"ไม่มีอะไรหรอกกิต คิดมาก" กิตมันก็ซื่อเกิน เรียนเก่งนะแต่แบบ มึงตกวิชาสุขศึกษารึไง

"กูไปล่ะจะ4ทุ่มล่ะ บาย" ผมรีบวิ่งออกมาด้วยความเร็ว

@กาย กาย : ถึงแล้วนะ

ผมเดินขึ้นรถอย่างไว

"ทำไมรถมันร้อนอย่างนี้วะ"

"ก็เปิดแอร์แล้วนี่"

สงสัยร้อนเพราะวิ่งมาเมื่อกี้แน่เลย ช่างมัน

บนรถตอนนี้วิทย์เริ่มร้อนไปทั่วร่างกายแต่เจ้าตัวก็ยังคงทนอยู่เลยนึกประโยคของบูทขึ้น

"ไอ้วิทย์วันนั้นแม่งเด็ดป่ะวะ"

"เด็ดปะวะ...อะหรือว่าในเหล้ามี.." ไอ้เพื่อนเวร ไอ้ส้นตีนบูท มึงทำไรเนี่ย กูว่าแลเวทำไมเมื่อกี้มันแปลกๆกัที่ไหนได้ วางยากู พรุ่งนี้กูจะไปซัดให้ วิทย์มึงต้องอดทนไว้นะ อดทนไว้

ถึงหอ

"เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนนะ"

"..."

จะทนไม่ไหวแล้ว โว้ยย ต้องเข้าห้องน้ำให้ทัน

~gay~

..ตามแผนสินะ

@ กาย กาย : บูทช่วยหน่อย เอาเหมือนวันนั้นเลย

@บูททท : เอาจริงหรอวะ

@ กาย กาย : ขอพิสูจน์อะไรหน่อยนึง

@บูททท : มันรู้กูโดนหูชาแน่...แต่เพื่อพวกมึง กูทำได้

เรื่องที่ผมจะพิสูจน์คือ..ผมชอบผู้ชายหรือเปล่า ผมเป็นเกย์มั้ย หรือผมควรรู้สึกชอบมันมั้ย ผมควรจะทำยังไงกับความรู้สึกดี ในตลอดระยะเวลาสองเดือนที่ไม่ติดต่อมันเลย คือผมพยายามคิดอยู่ว่าจะเอายังไงต่อไปดี ที่ทำให้ไม่ต้องเสียเพื่อนอย่างมันไป แล้วแฟร์ๆกันทั้งสองฝ่าย เลยตัดสินใจคบกับผู้ชายคนนึง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรจึงเลิกกันไป พอพ่อพูดเรื่องวิทย์ขึ้นมาอีกที ผมก็นึกได้ว่ายังไงเราก็ต้องเจอกันอยู่ดีที่มหาลัย ผมไม่รู้จะเริ่มไปเจอหน้ามันยังไงดี แต่..มันบังเอิญกว่านั้นอีกที่อยู่ดีๆพี่ภัทรก็เดินเข้ามาบ้านคุยกับแม่อะไรสักอย่างแล้วก็ออกไป แม่เลยบอกว่าเดี๋ยวพี่ภัทรจะฝากเพื่อนให้ไปอยู่ด้วยคนนึง ให้ผมช่วยดูแลเค้าให้หน่อยก็เลยตกลงไปอย่างไวเพราะรู้เลยว่าเป็นใคร พอเจอมันอีกครั้งผมก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ แต่ก็พยายามปกติที่สุด และแล้วในที่สุดผมก็จะได้พิสูจน์สักทีว่า....สรุปแล้วคำตอบของทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นมันคืออะไร ว่าแต่...วิ่งไปด่วนขนาดนี้สงสัยยาคงแรงจริง รีบขึ้นไปดีกว่า เดี๋ยวทนไม่ไหวกันพอดี

"กายช่วยกูด้วย กูไม่ไหวแล้ว"

"ช่วยอะไร" ต้องทำเป็นไม่รู้ เราไม่รู้เรื่อง

"กูโดนยา..."

มันพูดยังไม่จบ แต่ดึงมือผมอย่างเเรงแล้วโยนผมขึ้นไปบนเตียงขอบอกเลยว่าถึงเตียงจะนุ่มยังไงก็เจ็บอยู่ดี แล้วมันก็เลื่อนเตียงมาชิดกัน

"มึงจะทำอะไรอะวิทย์...มึงจะทำอะไรกู" ผมกูพูดไปงั้นแหละ ก็รู้อยู่แล้วว่าจะให้มันทำอะไร เพราะต้องแกล้งไม่รู้เรื่องต่อไป

"ช่วยกูก่อนนเสร็จแล้วจะบอก"

"อือ.." ตามแผน ปากของเราค่อยๆบดกันไปมาจนผมสัมผัสถึงความต้องการของมันที่ล้นทะลักออกมาไม่หยุด

มันค่อยๆเลื่อนลิมฝีปากลงมาที่คอของผม เลื่อยๆ

พร้อมมือที่เเกะกระดุมออกอย่ารวดเร็ว วิทย์ไม่ทนอีกแล้วด้วยฤทธิ์ของยา ความที่ต้องการมากจึงปลดเข็มขัดถอดกากางตัวเองเอาสิ่งนั้นของมันออกมา แล้วเอื้อมมือไปหยิบเจลในกระเป๋าเดินทางมันเมื่อวาน แล้วบีบเจลเย็นๆลงส่วนนั้นของมัน แล้วดึงกางเกงของผมลง แล้วจับขาผมยกขึ้น เอาเจลป้ายไปที่รูของผม ทำให้รู้สึกถึงความเย็น "อะ.." มันเริ่มเอานิ้วสอดเข้าไปทำให้ผมเริ่มรู้สึกเสียววาบๆบริเวรท้องน้อยขึ้นมาทันที พอได้ที่มันก็เอาสิ่งนั้นของมันสอดเข้าไปจนมิด

"อะ..อ๊ากก..วิทย์ เบาๆ" ความรู้สึกมีของอุ่นๆสอดแทรกเข้าไปในตัวมันก็ดีเหมือนกันนะแต่....

"อึก..อ่าส์ โคตรดี" ไม่ดีละจุก "อึก"

"อะอ๊า..วิทย์...มัน..จ..เจ็บ...เบาๆหน่อย" ผมว่ามันเริ่มไม่เข้าใจภาษาคนละแหละพอบอกให้เบาๆดันแรงกว่าเดิมอีกจนผมว่าผมเริ่มรู้สึกควบคุมร่างกายตัวเองไม่ค่อยได้

เพราะมันดีย์กว่าที่ผมคิดไว้อีก เลยร่างกายขยับไปพร้อมมันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"อ่าส์~" ผมว่ามันคงจะรู้สึกแปลกใจแหละที่ผมดันตัวเข้าไปพร้อมๆกับมัน

"จะเสร็จเเล้ว~อืม~~" เสียงของเราเริ่มประสานกันจนแทบแยกไม่ออกแล้วว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร

"ตับ ตับ ตับ"

"อ่าส์" พอมันเสร็จไม่รอช้ามันเอาของมันออกจากตัวผมแล้วแหกขาผมออกแล้วก้มลงมา อมของผม ผมยอมรับเลยว่า มันดีย์จริงๆ ดีจนผมคางไม่หยุด

"อะ..อื้อ.." ผมสัมผัสได้ว่าคำคืนนี้ยังคงอีกยาว........