20: 40 PM

" นารูโตะ...งานเสร็จหรือยังนายน่าจะกลับบ้านไปหาลูกหาเมียบ้างนะนายเอาแต่ทำงานโดยไม่รู้จักกลับบ้าน...เดี๋ยวฉันไปส่ง "

ชิกามารุเดินเข้ามาในห้องของโฮคาเงะรุ่นที่7อย่างนารูโตะด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่ายสุดๆ

" ใกล้เเล้วล่ะ...นั่งรอตรงนั้นแปปนึงนะ "

" อีกกี่นาที "

" อีก10นาทีแหละ เหลือเเค่จัดเอกสารแล้วอัพโหลดไฟล์งานไปให้กาอาระก็พอ "

ใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าที่อยู่บนเก้าอี้ทำงานดูเคร่งเครียด...จริงจังกับงานบนโต๊ะอย่างขมักเขม้น...

ชิกามารุเฝ้ามองคนตรงหน้ามาตลอดจนเริ่มที่จะเห็นความเปลี่ยนแปลงทางด้านร่างกายและสมองที่คนตรงหน้านี้เริ่มที่จะหัดคิดหัดใช้หัดทำ...เรียกง่ายๆว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้แล้ว

" อ่า เสร็จสักที ! ยังไม่ถึง10นาทีด้วยซ้ำน่าจะเเค่5นาที "

นารูโตะพูดออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะเก็บเอกสารที่เหลือหรือเสร็จแล้วไว้ด้านล่างของโต๊ะไม้ทำงานก่อนจะปิดคอมลง

ตุบ!!!

" นะ...นารูโตะ!!! "

ชิกามารุรีบวิ่งเข้าไปพร้อมตะโกนเรียกชื่อนารูโตะ

" อ่า...ทำไมง่วงจัง "

ก่อนที่เขาจะจมลงสู่ความมืดมิดในที่สุด

นารูโตะ...นารูโตะ!!!

" เฮือก!!! "

นารูโตะลุกพรวดขึ้นมาด้วยความตกใจ ดวงตาสีฟ้าใสสำรวจรอบๆก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อพบว่าที่นี่คือห้องเรียนโคโนฮะ

" นารูโตะ!!!เธอได้ฟังที่ฉันพูดมั๊ยห๊ะ!? "

เสียงคุ้นเคยที่เเสนคิดถึงเเละเมื่อมองไปตามเสียงตะโกนก็พบใบหน้าของคนที่เปรียบเสมือนพ่อคนหนึ่งของเขา

" คะ...ครูอิรุกะ!? "

" หลับในห้องเรียนอีกแล้วยังไม่สนใจที่ฉันพูดอีก!!!ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้เลยนะนารูโตะ!!! "

" คะ...ครับ!!! "

นารูโตะเผลอตอบรับด้วยความเคยชินก่อนจะรีบเดินออกไปยืนหน้าห้องท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน

ทำไมเราถึง...มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ...

เสีนงภายในหัวของเขายังคงเต็มไปด้วยความสับสนเขาจำได้ว่าจะกลับบ้านไปพร้อมกับชิกามารุแต่ทำไมเขาถึงกลับมาโผล่ที่ห้องเรียนโคโนฮะได้ล่ะ

และยิ่งกว่านั้นคือทุกคนในห้องโดยเฉพาะครูอิรุกะที่น่าจะอยู่ในห้องทำงานแต่กลับมายืนสอนในห้องแถมใบหน้าของครูอิรุกะยังไม่ดูแก่ตัวลงไปเลยสักนิด

ในขณะที่นารูโตะกำลังยืนขุ่นคิดอยู่นั้น สายตาที่เฉียดคมของเขาก็เหลือบไปเห็นกระจกบานหนึ่ง มันเป็นกระจกธรรมดาแต่กลับสะท้อนสิ่งที่เขาไม่คาดคิดและทำให้เขาต้องตกตะลึงไปอีกรอบ

ฝ่ามือเล็กๆลำตัวสั้นๆใบหน้านั้น นั่นมัน...ตัวเขาตอนเด็กๆไม่ใช่เหรอะ!!!

ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้ตอนนั้นเรากำลังจะกลับบ้านกับชิกามารุแล้วจู่เราก็ง่วงแล้วล้มลงทุกอย่างก็มืดพอลืมตาขึ้นมาก็พบใบหน้าของครูอิรุกะที่ไม่แก่ตัวลง...ระ หรือว่าเราจะโดนคาถาลวงตา!!!

" คลาย!!! "

ทว่าสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของเขายังเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน สถานที่แห่งนี้ยังเหมือนเดิม และสัมผัสจักกระปกติที่บอกว่าตัวเขาไม่ได้โดนคาถาลวงตาแต่อย่างใด

ถ้าหากนี่ไม่ใช่คาถาลวงตาเขาก็คิดได้เพียง 2 กรณีเท่านั้น

หนึ่งเขาน่าจะถูกคาถาลวงตาขั้นสูง คาถาที่สามารถเล่นงานได้เเม้กระทั่งเขาที่เป็นพลังสถิตร่างได้มีเพียงไม่กี่คาถาเท่านั้นหนึ่งในนั้นคือเนตรวงเเหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา

แต่คาถาลวงตาระดับนั้นแม้แต่ซาสึเกะก็ยังใช้ไม่ได้ถ้าจะเหนือยิ่งไปกว่านั้น...อิทาจิ?... ชิซุย?...ไม่น่าจะเป็นไปได้ทั้ง2คนนั้นเสียชีวิตไปตั้งนานแล้วด้วย

ส่วนกรณีที่สอง เป็นกรณีที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นไปได้มากที่สุด

ย้อนเวลากลับมาอดีต

ถึงจะฟังดูน่าเหลือเชื่อมากแต่เมื่อก่อนเขาก็เคยเจอกับตัวมาแล้ว เหตุการณ์ที่เขาได้ย้อนอดีตไปพบพ่อกับพวกคุณโจสะ

แต่สิ่งที่ทำให้เราย้อนกลับไปในอดีตก็คือมีดสั้นของพ่อ ครั้งนั้เราใช้อะไรกลับมาล่ะ?

เขาพยายามนึก...นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกสักที...

ครืด~

" นารูโตะเขามาในห้องได้เเล้วครูจะสอบวิชาแปรงร่าง "

" ครับ "

เสียงประตูเลื่อนเเละเสียงเรียกของครูอิรุกะทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ใบหน้าของครูอิรุกะที่แสนคิดถึงเห็นกี่ครั้งก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มไม่ได้จริงๆเลยแฮะ

" ยิ้มอะไรของเธอน่ะนารูโตะครูจะเริ่มสอบแล้วนะ!!! "

" แหะๆ ขอโทษครับ "

อิรุกะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของนารูโตะ

เขาเลิกคิดเรื่องของนารูโตะก่อนจะเรียกชื่อของเด็กนักเรียนออกมาทีละคนให้ออกมาหน้าชั้นเรียนและให้พวกเขาแปลงร่างเลียนแบบตัวเอง

นักเรียนส่วนมากล้วนทำได้ดีถึงจะไม่สมบูรณ์แบบทว่าก็เป็นที่น่าพึงพอใจสำหรับอิรุกะก่อนที่คนสุดท้ายจะเป็นคนที่เขาไม่ค่อยคาดหวังอะไรมากที่สุด

" ต่อไป อุซึมากิ นารูโตะ "

" ครับ "

นารูโตะเดินลงมาหน้าชั้นเรียนระหว่างทางเขาถูกล้อเลียนต่างๆ นานา หากเป็นเหมือนทุกทีเขาจะต้องมีอาการหัวเสียบ้างแต่ทว่าครั้งนี้เขากลับไม่ได้บ่งบอกหรือแสดงอาการใดๆออกมาเลย นับเป็นการเปลี่ยนแปลงที่น่าแปลกใจสำหรับอิรุกะมาก

" แปลงร่าง "

บุ๋ง!

ร่างที่ปรากฏออกมาตามความคิดของอิรุกะหรือทุกคนในห้องคือร่างที่บิดเบี้ยวประหลาดน่าเกลียดแต่ทว่าสิ่งที่ปรากฏคือร่างสะท้อนของอิรุกะราวกับฝาแฝดท้องเดียวกัน

ไม่มีส่วนไหนที่ไม่เหมือน!!

ไม่ใช่แค่อิรุกะที่ตกใจ นักเรียนทุกคนในห้องเรียนต่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็นว่าเจ้านารูโตะเจ้าจอมซ้ำชั้นคนนั้นจะทำได้ ถึงคาถาเเปรงร่างจะเป็นคาถาง่ายๆ แต่ไม่มีคนไหนในห้องจะสามารถทำได้สมบูรณ์แบบเท่านารูโตะมาก่อนเลย

" สมบูรณ์แบบมากนารูโตะ...เธอทำได้ดีมาก "

อิรุกะจากไม่เชื่อในสายตาก็เปลี่ยนเป็นดีใจที่นารูโตะทำได้ดีมากไม่เหมือนที่ตนเองคิด

" ขอบคุณนะครับครูอิรุกะ "

นารูโตะยิ้มเล็กๆ ถ้าหากเขาทำไม่ได้ก็แปลกสิเขาน่ะเป็นถึงโฮคาเงะรุ่นที่7เลยนะเเถมคาถาแปลงร่างเป็นคาถาที่เขาถนัดที่สุดด้วย

นารูโตะกลับเข้าไปนั่งที่แต่ก็มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เขาอย่างไม่วางตา

สายตาของคนที่เป็นดั่งพี่น้องในครอบครัวของเขา

อุจิฮะ ซาสึเกะ

เวลาหลังเลิกเรียน

ห้องพักขนาดเล็กในอดีตที่มีเขาอาศัยอยู่เพียงคนเดียว ห้องครัวที่มีเพียงราเมงคัพกับกล่องนมที่หมดอายุ ตู้เสื้อผ้าที่มีเพียงไม่กี่ชุดสำหรับใส่ไปข้างนอกกับใส่นอน บนเตียงนอนที่ตัวเขาเมื่อก่อนมักจะชอบเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความโดดเดี่ยว

" คิดถึงจังเลย... "

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาเริ่มลืมเลือนความรู้สึกนั้นไป

" เขาไม่ใช่ปีศาจหรือจิ้งจอกเก้าหาง! แต่เขาคือ อุซึมากิ นารูโตะ "

คงจะเป็นวันนั้นสินะ...วันที่เขาแอบเขาไปขโมยคัมภีย์ต้องห้ามเพียงเพราะหลงเชื่อคำหลอกลวงของเจ้านั่นจนเกือบจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ถ้าไม่ได้ครูอิรุกะช่วยเอาไว้

ไม่สิ? ถ้าเกิดว่าเขาเลือกที่จะไม่ไปเอาคัมภีย์ต้องห้ามแต่ถ้าเกิดเขาสอบผ่านในการสอบจนจบการศึกษาเหตุการณ์ต่างๆทั้งหมดก็จะไม่เกิดขึ้น

อนาคตก็เปลี่ยนไปกลายเป็นสิ่งที่เขาสามารถคาดเดาอะไรได้เเละมันจะส่งผลไปถึงชะตาชีวิตของผู้คนมากมายในโลกอนาคต

ไม่สิ...ที่สำคัญไปกว่านั้นคือสิ่งที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ต่างหากล่ะ

ย้อนเวลา

คาถาลวงตา

หรืออะไรบางอย่างที่เขาไม่อาจจะรู้...

" ไปอาบน้ำดีกว่านี่มันก็มืดมากแล้ว "

จากนั้นนารูโตะก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วก็หยิบผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป

5 นาทีผ่านไป

" อ่า~ อาบน้ำแล้วสดชื่นจัง "

หลังจากอาบน้ำเสร็จนารูโตะก็ใส่เสื้อผ้าที่เตรียมไว้เสร็จก็ขึ้นไปที่เตียงเขามีบางอย่างที่ต้องการตรวจสอบนิดหน่อย

เมื่อขึ้นมานั่งบนเตียงเสร็จแล้วนารูโตะก็หลับตาลงก่อนที่จะเพ่งสมาธิไปบริเวณผนึกที่หน้าท้องของตน

" เกิดอะไรขึ้นกับเเกกัน...นารูโตะ "

เสียงทุ้มต่ำแบบนี้มัน

เบื้องหน้าของเขาคือกรงขังขนาดใหญ่ที่มียันผนึกของรุ่นที่4ติดเอาไว้อยู่ตรงกลาง ภายในนั้นมี [เก้าหาง] หรือ [คุรามะ] ที่กำลังนอนขดตัวทอดมองมาที่เขาอยู่

" นายคือคุรามะได้อดีตสินะ... "

วู้ม!

" นี่แก.. รู้ชื่อฉันได้ยังไง "

คุรามะแผดเสียงคำรามด้วยความโมโหและสับสน

นารูโตะไม่ได้มีท่าทีแปลกใจอะไรการที่ก่อนหน้านั้นหรือที่ผ่านมาเขาไม่สามารถติดต่อกับคุรามะได้เหมือนเช่นปกติก็มีไม่กี่กรณีเท่านั้น

คุรามะที่อยู่ในตัวเขาเป็นคุรามะในอดีตไม่ได้มีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นจนสามารถติดต่อสื่อสารหรือแม้กระทั่งหยิบยืมพลังกันได้ตามใจนึก

และมันยิ่งตอกย้ำเขาว่านี่เป็นการย้อนเวลากลับมา...

" รู้สิ...ก็นายเป็นบอกฉันเองนี่น่า "

นารูโตะเลือกที่จะเมินความเกรี้ยวกราดของคุรามะและเขายังรู้จักนิสัยของคุรามะเป็นอย่างดีเเละรู้ด้วยว่าต้องทำยังไงถึงจะไม่ถูกจักระด้านลบของคุรามะกลืนกิน

" อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะเจ้าเด็กจองหอง! "

ด่าไปก็เท่านั้นนารูโตะที่ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใดยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับคุรามะเป็นอย่างมาก

เพราะนั่นหมายความว่าเขาจะควบคุมเจ้าเด็กนี่อยากกว่าที่คิดน่ะสิ

" ฉันไม่ได้เล่นลิ้นกับนายสักหน่อย...และไม่คิดที่จะล้อเล่นกับเพื่อนคนสำคัญของฉันด้วย "

" พูดบ้าอะไรของแก! "

ไปก่อนนะคุรามะไว้เจอกันใหม่นะ [คุรามะเพื่อนรัก]

" นี่แก--------"

เสียงคุรามะขาดหายไปก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพบว่าตอนนี้เป็นเวลาพบค่ำของวันแล้วเขาก็ตัดสินใจรีบนอนทันที

ความเปลี่ยนแปลงของนารูโตะล้วนแล้วแต่เป็นที่จับตามองของคนรอบข้าง ไม่เว้นแต่กระทั่งชายผู้ไม่เคยสนใจใครอย่างเขาคนนั้น

อุจิฮะ ซาสึเกะ

ภายในหัวของ [อุจิฮะ ซาสึเกะ] นั้นเริ่มที่จะยอมรับนารูโตะขึ้นเลื่อยๆเเละเริ่มกลายเป็นความ[รัก]ขึ้นเลื่อยๆ

เจ้านารูโตะจอมที่โหล่กลับสามารถสอบวัดระดับได้คะเเนนเต็มอย่างไม่น่าที่จะเป็นไปได้

เจ้านารูโตะจอมติ๊งต๊องกลับสุขุมและน่ารักเหมือนผู้หญิงราวกับเป็นคนละคนยังไงอย่างงั้น

นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ยย...เราว่าเจ้านารูโตะน่ารักเหมือนผู้หญิงหรือเนี่ยยไม่ๆเป็นไปไม่ได้เราเป็นผู้ชายและเจ้านารูโตะก็เป็นผู้ชายเหมือนกันเราอาจเเค่คิดไปงั้นๆก็ได้

เเล้วทำไมเจ้านั่นถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้กันนะ

พอนึกภาพนารูโตะก็ทำให้เขาน่าเเดงถึงใบหูเเต่ก็เก็บอาการไว้

" ซาสึเกะคุง เอ๊ะ...ซาสึเกะคุงเป็นอะไรหรือป่าวจ๊ะน่าแดงเชียวเป็นไข้หรือป่าวจ๊ะ "

" มีอะไร! แล้วก็ฉันไม่ได้เป็นอะไร "

ซากุระแทบหน้าเสียที่ตนเองโดนซาสึเกะชายที่เธอแอบชอบตะคอกใส่เธอเธอพยายามเก็บสีหน้าตนเองก่อนจะกล่าวธุระของตน

" ทุกคนออกไปฝึกซ้อมกันหมดแล้วนะ "

" อืมขอบใจนะซากุระ "

" มะ...ไม่เป็นไรจ๊ะ "

ถึงจะถูกตะคอกใส่เเต่พออีกฝ่ายขอบคุณตนเองก็อดที่จะดีใจไม่ได้

ซากุระก็เป็นเช่นนี้

ในขณะที่ภายในหัวของซาสึเกะนั้นเต็มไปด้วยใบหน้าของนารูโตะเต็มไปหมดและวิธีการต่างๆที่จะสามารถทำให้ตนได้อยู่ข้างๆนารูโตะจึงใช้วิธีชวนทะเลาะให้ได้มากที่สุดที่ตนจะได้อยู่ข้างๆนารูโตะนานๆ

วันนี้เป็นวันทดสอบความสามารถในการขว้างอาวุธนินจาชนิดต่างๆ

สำหรับนารูโตะแล้วมันเป็นอะไรที่น่าคิดถึงเป็นอย่างมากเพราะมันเป็นหนึ่งในภาพความทรงจำระหว่างเขาเเละเพื่อนสนิทคนหนึ่ง

ซาสึเกะจะได้คะเเนนเต็ม สาวๆจะส่งเสียงกรีดด้วยความปราบปลื้ม

ในขณะที่เขานอกจากจะได้ 0 คะเเนนแล้วยังโดนรุมด่าสาบแช่งต่างๆนานาเป็นว่าเล่น และเขาจะโกรธเจ้าซาสึเกะจนอดที่จะขอท้าประลองไม่ได้สุดท้ายจมกองตีน

หึหึ คิดเเล้วก็ตลกดีเหมือนกันแฮะ

" อุจิฮะ ซาสึเกะ "

กรี๊ดดดด!!! ซาสึเกะคุง!!!

เขามองเจ้าตัวขี้เก๊กตัวน้อยกำลังขว้างมีดสั้นดาวกระจายเข้าทุกเป้าไม่มีพลาดท่ามกลางเสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงในห้อง

เหมือนเดิมเป๊ะๆ !!

" ต่อไป อุซึมากิ นารูโตะ "

เพียงขานชื่อบุคคลผู้สร้างความเปลี่ยนแปลงอย่างน่าตกตะลึงทุกคนก็แทบจะเงียบเสียงอย่างพร้องเพียงกัน

หากเป็นเหมือนเมื่อก่อนพวกเขาคงอดคิดที่จะเยาะเย้ยไม่ได้

ทว่าไม่ใช่กับนารูโตะในตอนนี้

ฟึบ! ฟึบ! ฟึบ!

การขว้างอาวุธนินจาของนารูโตะไม่ใช่การขว้างธรรมดาๆ ที่ใครจะสามารถทำได้เขาขว้างดาวกระจายและมีดสั้นออกไปพร้อมๆกันเเต่คนละทิศทางทุกคนต่างคิดว่าเจ้านารูโตะก็ยังคงเป็นเจ้านารูโตะอยู่วันยังค่ำ

แต่ทว่าจังหวะที่มีดสั้นพวกนั้นกำลังจะพ้นระยะสายตานารูโตะกลับขว้างดาวกระจายออกไปเปลี่ยนทิศทางของมีดสั้นเหล่านั้นให้กลับมาเข้าเป้าอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

" สะ...สุดยอด... "

แม้แต่อิรุกะก็ตกตะลึงจนเบ้าตาแทบถลนออกมาการขว้างอาวุธนินจาแบบนี้ของนารูโตะอย่าว่าแต่เกะนินเลยแม้แต่เหล่าโจนินก็ยังนับว่าทำยากหากไม่ได้ชำนาญจริงๆ

ซาสึเกะเองก็มีปฎิกิริยาไม่ต่างจากคนอื่นๆ ถึงเจ้านารูโตะจะพัฒนาขึ้นมาอย่างน่าตกใจแต่ก็ไม่เคยแสดงความสามารถที่สุดยอดขนาดนี้มาก่อน

เจ้านั่น...ใช่นารูโตะจริงๆน่ะหรอ

" นารูโตะ...ตอนเย็นมาหาฉันที่บ้านด้วยฉันมีอะไรจะคุยด้วย "

สิ้นเสียงของซาสึเกะทุกคนก็อดตกใจไม่ได้เพราะซาสึเกะไม่ใช่คนที่จะชวนไปบ้านง่ายๆแบบนั้น

ในขณะที่นารูโตะกลับตอบมาด้วยรอยิ้มถึงจะตกใจที่ซาสึเกะชวนไปบ้านตอนเย็น

" เอาไว้วันหลังนะซาสึเกะฉันมีธุระวันนี้ "