ทะลุมิติมาเป็นชาวบ้านยากจน
ผู้หญิงใจร้ายปากหมา
นิยายเรื่องนี้จะเป็นแนวผสมผสาน
ระหว่างนิยายแชทกับ บรรยาย
หลิน(ร่างเก่า
แฮ่ก แฮ่ก!! แค่กๆ!
หลิน(ร่างเก่า
//เริ่มเหนื่อย+หายใจไม่ทัน
เครื่องช่วยหายใจถูกใส่อยู่ที่จมูกของหลิน พร้อมเครื่องวัดชีพจรอยู่ด้านข้าง
หลิน(ร่างเก่า
//หายใจไม่ออก
หลิน(ร่างเก่า
(ถ้าสวรรค์มีจริง..ขอให้ลูกได้ไปเกิดใหม่ที่ที่สงบสุขด้วยเถิด)
ซ่งหลิน
อืออ //รู้สึกเหมือนฝนโดนหน้า
สักพัก เม็ดฝนที่โดนหน้านางก็หายไป
ซ่งหาน
ขอโทษ ที่ทำให้เจ้าตื่น //ยืนถือชามรองน้ำฝน
ซ่งหานยืนอยู่บนเก้าอี้แล้วยืดแขนโน้มตัวไปรองน้ำฝนที่หยดลงมาโดนหน้าของซ่งหลิน
พร้อมกับเลือดที่ค่อยๆไหลลงมาจากมุมซ้ายของหน้าผาก
ซ่งหลิน
เฮือก!!! //ดีดตัวลุกออกจากเตียง
ซ่งหลิน
(หนุ่มหล่อคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ในห้องเรา...)//มองรอบๆห้อง
ซ่งหลิน
(ไม่ใช่..นี่ไม่ใช่ห้องเรา )//จ้องซ่งหานตาเขม็ง
ซ่งหาน
ข้าขอโทษ น้ำในชามมันเต็มข้าเลยหันไปเททิ้งใส่ถังด้านหลัง
ความทรงจำก่อนที่หลินจะเข้าร่าง
ซ่งหลิน
เจ้าไปอยู่ไหน ไม่เห็นรึไงว่าห้องของข้ามีรูรั่ว!!
ซ่งหาน
มีอันใดรึ//ยืนอยู่หน้าประตูห้อง
ซ่งหลิน
รีบๆมา หูหนวกรึไง!!
ซ่งหลิน
ขึ้นไปซ่อมมันสะ เดี๋ยวนี้เลย!! //ชี้ไปที่หลังคาที่มีรูรั่ว
ซ่งหาน
ตอนนี้มันมืดแล้ว ข้าเกรงว่าจะมองไม่เห็น
ซ่งหลิน
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า! เจ้าเป็นสามีก้ต้องดูแลภรรยา!!
ซ่งหลิน
ข้าสั่งให้ไปก็ไปทำ!!
ซ่งหาน
แต่ว่าบ้านเราตอนนี้ไม่มีของที่จะใช้ซ่อมมัน
ซ่งหลิน
จิ๊! ไอ้ขยะ!!เอ้ย!! //เขวี้ยงกล่องไม้ไปที่หัวเขา
ซ่งหาน
//เลือดไหลแต่ยังคงยืนนิ่ง
ซ่งหลิน
ฝนตกลงหน้าข้าแบบนี้ ข้าจะนอนยังไง!!
ซ่งหลิน
ไม่รู้แหละ ทำยังไงก็ได้ ไม่ให้ฝนมันโดนหน้าข้า! //ยืนเท้าเอว
ซ่งหาน
อืม //เดินออกไปหยิบชามมา
ซ่งหาน
//ลากเก้าอี้มาข้างๆเตียง
ซ่งหลิน
ข้าบอกไว้ก่อนว่าอย่าคิดอะไรสกปรกกับข้าล่ะ!
ซ่งหาน
อืม ข้ารู้แล้ว //ปีนเก้าอี้+ยืนรองน้ำ
ซ่งหลิน
(นี่เรามาอยู่ในร่างของผู้หญิงใจร้ายปากหมาคนนี้หรอเนี่ย!~)
ทำตัวเอง
ซ่งหลิน
(งั้นคนนี้ก็คือสามีของร่างนี้..)
ซ่งหลิน
(นั่นก็แปลว่า...เรามีหลัวหล่อน่ะสิ..แต่ว่าผอมกระหร่องไปหน่อย)
ซ่งหลิน
//รีบหันไปตามต้นเสียง
ซ่งจิ้ง
//นั่งหัวสับผงกจนโขกพื้น
ซ่งหลิน
(ใครปล่อยให้เด็กน้อยมานั่งที่พื้นเย็นเฉียบแบบนี้เนี่ย!)//เดินไปหา
ซ่งหาน
หยุดก่อน! //รีบเดินมาขวางหน้า
ซ่งหาน
ซ่งจิ้นนอนไม่หลับเพราะข้าไม่ได้เข้าไปนอนที่ห้อง
ซ่งหาน
เจ้าอย่าตีเขาเลย ข้าจะอุ้มเขากลับไปที่ห้องเอง //หันหลังอุ้มเดินออกไป
ซ่งหลิน
ใครบอกจะตีเขากัน น่ารักขนาดนั้น ตีไม่ลงหรอก //พึมพำกับตัวเอง
ซ่งหลิน
นั่นคงเป็นลูกของข้าสินะ //มองออกไปนอกประตู
ซ่งหลิน
อืม..ดูจากสภาพบ้าน และชุดที่รุ่งริ่งของพวกเขาแล้ว
ซ่งหลิน
ข้าน่าจะเกิดใหม่เป็นชาวบ้านยากจนสินะ //นั่งถอนหายใจที่ปลายเตียง
ซ่งหลิน
เอาว่ะ! ชนบทมันไม่วุ่นวายเหมือนในเมืองหลวงอยู่แล้ว ก็ตรงตามพรที่ขอล่ะนะ
ซ่งหลิน
กี่โมงแล้วเนี่ย //พยายามมองหานาฬิกา
ซ่งหลิน
ลืมไป..ที่นี่ไม่มี
ซ่งหาน
เจ้านอนต่อเถอะ ข้าจะรองน้ำฝนต่อ//เดินเข้ามา
ซ่งหลิน
(ดูสายตาที่ไกล้จะตายนั่นสิ..ใครจะกล้าไปใช้ให้เขาทำต่อล่ะ)
ซ่งหลิน
ท่านไปนอนเถอะ เดี๋ยวข้าจัดการต่อเอง
ซ่งหลิน
(คาดว่าพวกเขาสองคนน่าจะนอนแยกห้องกัน)
ซ่งหาน
(แปลก ตอนที่น้ำฝนหยดใส่หน้านางข้ายังคิดเลยว่านางต้องโวยวายแน่ๆ)
ซ่งหาน
(แต่กลับไม่ทำ แถมตอนนี้ให้ข้ากลับมานอน ชั่งน่าแปลก)
ซ่งหาน
(แต่ก็ดี ข้าเพลียมากแล้ว ออกไปล่าสัตว์ทั้งวัน ยังไม่ได้พักเลย )//เดินเข้าห้องตัวเองไปนอน
ซ่งหลิน
เจ้าของร่าง เจอกับซ่งหานด้วยความบังเอิญ
ซ่งหลิน
นางคิดว่าเขาคือคุณชายจากบ้านไหนสักหลัง จึงตั้งใจจะจับเขาทำผัว
ซ่งหลิน
เพราะเขาหน้าตาดี แต่งตัวสะอาด
ซ่งหลิน
อะนะ มีทุกยุคทุกสมัยเลยแบบนี้
ซ่งหลิน
นางวางแผนที่จะให้ทุกคนรู้ว่าพวกเขาได้เสียกันเพราะเขาจะได้หนีไปไหนไม่ได้ แต่แล้วความจริงก็เปิดออกว่าซ่งหานนั้นเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ยากจนคนนึง
ซ่งหลิน
ที่เห็นเขาใส่ชุดหรูหราวันนั้นก็เพราะมีขุนนางใจดีทำชาหกใส่เขา ขุนนางคนนั้นเลยซื้อชุดใหม่ให้เขาใส่
ซ่งหลิน
เมื่อทุกคนรับรู้ นางจึงปฏิเสธการแต่งงานนี้ไม่ได้เพราะชื่อเสียงของนางได้เสื่อมเสียไปแล้ว และนางก็ได้ตั้งครรภ์ขึ้นมา
ซ่งหลิน
อืมมม ก็..เลือกทางเดินของตัวเองให้เป็นแบบนี้เองนี่นา จะโทษโชคชะตาก็คงไม่ได้หรอกนะ ซ่งหลิน //ตำหนิเจ้าของร่าง
ข้าวผัด
ยามเหม่า (05.00-06.59 น.)
ซ่งหลิน
พอรู้ว่าเขายากจนก็เผยธาตุแท้ออกมาจนหมดเลยสินะ ทั้งทำร้ายข้าวของรวมไปถึงพ่อลูกคู่นั้นด้วย เฮ้อ~ //ส่ายหัวเบาๆ
ซ่งหลิน
(นับจากนี้ จะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน!)
ซ่งหลิน
มีแค่เนี้ย!? //จ้องมองไข่ไก่ 3 ฟอง
ซ่งหลิน
//หันไปเปิดหม้อข้าว
ซ่งหลิน
แข็งจนปาหัวหมาแตกได้เลยนะเนี่ย //ใช้ทัพทีกดข้าว
ซ่งหลิน
ทำข้าวผัดละกัน //ทำการก่อไฟ
กลิ่นหอมฉุยโชยออกมาจากในครัว
ทำเอา 2 พ่อลูกตื่นขึ้นมาดมกลิ่นหอม
ซ่งจิ้ง
หอมจังเลย ท่านพ่อ //หันหน้ามองบิดา
ซ่งจิ้ง
ท่านพ่อทำอาหารไว้หรอขอรับ
จะทำได้อย่างไรกัน ในเมื่อตัวเขานั้นเพิ่งจะได้มานอนไม่ถึงชั่วยาม
ทั้งสองพ่อลูกขมวดคิ้วสงสัย
ซ่งหลิน
ซ่งจิ้น ท่านพี่ ข้าทำอาหารเสร็จแล้ว
ซ่งหลิน
ล้างหน้าเสร็จค่อยมาทานนะเจ้าคะ //ตะโกนออกมาจากในครัว
ซ่งจิ้ง
//หันหน้ามองบิดาควับ
ซ่งจิ้ง
ท่านพ่อ ท่านแม่เรียกเราขอรับ
ซ่งหาน
(นางเรียกข้าว่าท่านพี่? ไม่ล่ะ ข้าคงหูฝาด)//ขมวดคิ้วมุ่น
ซ่งหาน
เราไปล้างหน้ากันเถอะ //จูงมือลูก
หลังจากทั้งสองกลับมาจากการล้างหน้าเสร็จ
ซ่งจิ้ง
//แอบอยู่หลังประตู
ซ่งหาน
เมื่อครู่ เจ้าเรียกข้างั้นรึ
ซ่งหลิน
มาทานข้าวกันเถอะ เจ้าค่ะ ข้าทำอาหารไว้ให้แล้ว
ซ่งหาน
//ก้มมองจานข้าวผัด 3 จาน
ซ่งหาน
สองจานนี้ของข้ากับซ่งจิ้นใช่รึไม่ //ก้มมองจานข้าวผัด2 ใบ
ซ่งหาน
ขอบใจเจ้ามาก //ยกจานสองใบหมุนตัวหันหลัง
ซ่งหลิน
ท่านจะไปไหน //รีบพูดชึ้นเมื่อเห็นเขากำลังหมุนตัวกลับหลัง
ซ่งหาน
ไปกินที่ห้อง //ทำหน้าเหมือนว่านางกำลังถามอะไรออกมา
ซ่งหลิน
ทำไมไม่ทานที่นี่ล่ะเจ้าค่ะ
ซ่งหาน
เป็นเจ้าไม่ใช่หรือ ที่บอกว่าซ่งจิ้งทานเลอะเทอะ
ซ่งหาน
ต่อไปห้ามมากินในครัวให้ไปกินที่ห้อง
ซ่งหลิน
(แค่เด็กกินเลอะ ก็ไม่ได้รึไง มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ)
ซ่งหลิน
ต่อไปท่านพี่กับซ่งจิ้งทานที่นี่แหละเจ้าค่ะ
ซ่งหลิน
ซ่งจิ้ง เข้ามาสิ //หันไปยิ้มอย่างอ่อนโยนให้
ซ่งหลิน
ซ่งจิ้ง //เรียกย้ำ
ซ่งจิ้ง
ขะ..ขอรับท่านแม่ //ค่อยๆเดินมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
ซ่งหลิน
นั่งลงสิจ๊ะ //พูดด้วยความเสียงอ่อนโยน
ซ่งจิ้ง
ขอรับ //ก้มหน้าไม่กล้าสบตา+นั่งลงที่เก้าอี้
ซ่งหลิน
ลองทานสิซ่งจิ้ง แม่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ //ยิ้มให้
ซ่งจิ้ง
//มองชามข้าวตัวเอง+หันมองหน้าบิดา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
