*นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์แต่งขึ้นมาจากจินตนาการล้วนๆ มีคำหยาบไม่สุภาพผสมปนเปในเรื่องด้วย และแนะนำให้ผู้อ่านมีวิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ (人 •͈ᴗ•͈)

.

.

.

.

"แกมันไร้ประโยชน์! ฉันไม่น่าเก็บแกเอาไว้เลยจริงๆ! น่าจะแท้งตามที่พ่อแกพูด!!!"แม่ตะคอกด่าผมเสียงดังอย่างโมโห

"เออ! ถ้าผมรู้ว่าถ้าเกิดมาแล้วจะต้องมาเจอครอบครัวเหี้ยๆแบบนี้! ผมคงไม่เกิดมาหรอก!!!"ผมตอบกลับแม่ไปเสียงดังเช่นกัน

ความรู้สึกของผมในตอนนี้มันมีทั้งเศร้า โกรธ หงุดหงิด ผิดหวังและเบื่อหน่ายผสมกันภายใต้ใบหน้านิ่งของผม

"ออกไปตายที่ไหนก็ไป! อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก!!!"แม่พูดพลางปาขวดเหล้าใส่หัวของผมอย่างแรง

เพล้ง!!!

เลือดค่อยๆไหลลงมาจากบาดแผล ผมลูบที่แผลบนหัวเบาๆและมองไปที่แม่ด้วยสายตาหลากหลายอารมณ์ ผมเดินออกจากบ้านและเดินไปเรื่อยๆ ไม่สนใจบาดแผลและคนรอบตัวที่หันมามองผม

ผมเบื่อที่จะต้องมารับอารมณ์ของคนอื่นแล้วนะ! ทั้งครอบครัวทั้งเพื่อน ไม่มีใครเข้าใจผมเลยสักคน!

ทั้งที่ผมคอยช่วยเหลือทุกคนตลอด! ผมดูแลแม่และทำงานพิเศษหาเงินให้แม่ใช้ทุกวัน! ผมคอยช่วยแก้ปัญหาและให้กำลังใจเพื่อนทุกคน! แต่ผลที่ได้แม่ง...!

แม่เอาแต่ดุด่าและว่าผมไร้ประโยชน์บ้าง ว่าผมว่าเป็นลูกเนรคุณบ้าง หนักสุดก็ทุบตีผม เพื่อนก็หักหลังไปคบกับคนที่ผมแอบชอบ นินทาผมลับหลัง และหลอกใช้ประโยชน์จากผม พ่อก็หนีแม่ไปหาเมียน้อย เรียนก็ไม่ดีเพราะมัวแต่สนใจงานพิเศษ ญาติพี่น้องทุกคนก็เมินเฉยต่อเราสองแม่ลูก หนี้สินที่แม่เคยกู้ไว้ตอนนี้ผมก็ต้องหาจ่าย...

"ฮึก! เฮงซวยเอ้ย! แม่ง! ทำไมไม่มีเรื่องดีเข้ามาบ้างว่ะ!? ไม่ไหวแล้วนะเว้ย!"ผมยืนร้องไห้ที่ริมแม่น้ำที่ผมเองก็ไม่รู้เช่นกันว่ามาโผล่ที่นี่ได้ไง

"ท้อแล้วนะ! อายุกูก็ไม่ได้เยอะนะทำไมกูถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยว่ะ!? แม่งเอ้ย! มีชีววิตแบบนี้กูขอไม่มีดีกว่า!!!"ผมนั่งลงกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นคนเดียวอยู่อย่างนั้น

"กูผิดอะไรว่ะ? รักแม่แต่แม่ดันบอกให้มาตาย รักเพื่อนเพื่อนก็แม่งหลอกลวง พยายามทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่แม่งก็แย่ลงทุกอย่าง! ทำไมว่ะ...ทำไม..."ผมถามคำถามออกไปอย่างกับคนบ้า

"...ทำตามที่แม่บอกเลยดีมั้ยว่ะ...?"ผมพูดพำพัมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด

'แกไปตายที่ไหนก็ไป! อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก!!!' เสียงของแม่ดังอยู่ในโสตประสาทของผมอีกครั้ง

"ทำตามที่แม่บอกดีกว่า ตายไปแล้วแม่ก็ไม่น่าจะได้เห็นกูแล้ว อาจจะโชคดีไม่ทรมานแล้วก็ได้ และกูก็จะหลุดพ้นจากวังวนบัดซบนี่สักที ออกจะดีด้วยซ้ำ งั้นกูตายดีกว่า!"เมื่อคิดได้อย่านั้นผมก็เดินลงแม่น้ำตรงหน้าทันทีพร้อมกับยิ้มยินดีราวกับคนบ้า

"ลาก่อนนะไอ้โลกเฮงซวย!"ผมปล่อยให้ร่างกายของผมค่อยๆจมน้ำไปเรื่อยๆ แม้ตอนที่ขาดอากาศหายใจร่างกายจะตะเกียกตะกายขออออกซิเจน แต่สุดท้ายก็สงบนิ่ง สติผมค่อยๆเลือนลาง ยอมรับว่าทรมานมากตอนจมน้ำแต่เพราะทรมานผมจึงรู้สึกยินดี

.

.

.

.

.

.

ปริบๆๆ

ผมกระพริบตามองเพดานสีทองตรงหน้าซ้ำไปซ้ำมาจนตาแทบถลน!

ผมตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ!? และนี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นอีกเนี่ย!!!!

"คุณชายขอรับ นายท่านสั่งให้ข้ามาตามท่านไปรับประทานอาหารขอรับ..."ผู้ชายอายุราวๆยี่สิบปีผมสีเงินตาสีน้ำเงินมองมาที่ผม

เชี้ย!!! อย่าบอกนะว่า!?

"ลูซิส?"ผมทำเป็นเรียกชื่อเขาแบบเนียนๆเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ผมคิด!

"ขอรับคุณชาย?"ผู้ชายคนนั้นถามผมอย่างนอบน้อมสุดๆ

แม่ง!!! ไอ้เวรนี่คือลูซิสจริงๆด้วย! ไม่น่าเชื่อ! และจะไม่เชื่อเด็ดขาด!!!

.

.

.

...งั้นผมก็คือโรเนียตัวร้ายสุดโฉดสินะ!?

"นายออกไปก่อน..."ผมไล่ให้เขาออกไปจากห้อง

ผมเดินไปที่ห้องน้ำและส่องกระจกทันที และทันทีที่ผมเห็นคนในกระจกสะท้อนกลับมาก็ยิ่งตกใจและมั่นใจกว่าเดิมแล้ว!

นั่นก็คือผมมาติดอยู่ในโลกนิยายที่ผมเคยอ่านผ่านๆในห้องสมุดของโรงเรียน และยังโชคร้ายดันมาเป็นตัวร้ายของเรื่องอีกด้วย!

"เฮ้อ...มีอะไรเฮงซวยไปกว่านี้อีกมั้ยว่ะ?"ผมกุมขมับทันที

ผมมองไปที่กระจกอีกครั้ง ผมสีดำสนิทตาสีแดงเหมือนสีของเลือดสด มองยังไงก็โรเนียชัดๆ แต่โชคดีในนิยายเขียนว่าโรเนียหน้าตาหล่อและยังรวยอีกล้นฟ้าอีก

โรเนีย ดิ ซันเทียลูกชายคนที่สองของดยุคแห่งซันเทียมีพี่ชายชื่อว่ามาคัส ดิ ซันเทีย(พระเอกของนิยาย) ส่วนแม่ก็ตายไปตั้งแต่โรเนียยังอายุ10ปี

โรเนียมีนิสัยขี้อิจฉา ริษยา อวดดีและหยิ่งทะนงตนจึงไม่ค่อยมีใครมาคบหา มีแค่มาคัสพี่ชายคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆแต่โรเนียกลับเกลียดมาคัสอย่างกับใส้เดือนกิ้งกือเพราะมาคัสเกิดมาจากทาสหญิงชั้นต่ำ

ทาสหญิงชั้นต่ำนั่นได้ความรักของดยุคและดยุคได้ให้ทาสหญิงนั่นเป็นอนุเมียน้อยที่เป็นตำแหน่งอันทรงเกียร์ติและนั่นเป็นสาเหตุการตายของแม่ของโรเนียเพราะทำใจยอมรับความจริงที่สามีของเธอได้ให้ความรักกับคนอื่น

ทาสหญิงนั่นก็เป็นคนดีเกินเหตุ(?)จึงคอยมารับเลี้ยงดูแลโรเนียแต่โรเนียกลับปฏิเสธเธอมาตลอด

และเกลียดเธอเป็นอย่างมากที่เป็นต้นเหตุให้แม่ของตนต้องตาย

พอโตขึ้นมาอายุ16ปี โรเนียก็วางแผนลอบฆ่าทาสหญิงคนนั้นโดยทำเหมือนกับว่าเป็นอุบัติเหตุ มาคัสที่ไม่เชื่อว่าการตายของแม่เป็นอุบัติเหตุ จึงสืบหาความจริงพร้อมกับแอนนา(นางเอกของนิยาย)ที่เป็นเพื่อนสนิทของมาคัสมาตั้งแต่เด็ก

และเมื่อสืบหาความจริงได้แล้วมาคัสก็จะไปฆ่าโรเนียในทันทีแต่ก็ดันไปเจอความจริงอีกหนึ่งเรื่องนั่นก็คือเรื่องของแอนนาที่เป็นถึงเจ้าหญิงของราชอาณาจักรและก็โกรธที่ถูกหลอกมาตลอดหลายสิบปี

มาคัสที่อารมณ์แปรปรวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนก็ตัดสินใจแบบโง่ๆด้วยการใช้ดาบสังหารโรเนียต่อหน้าทุกคนในงานประลองดาบ มาคัสจึงมีความผิดที่กระทำการผิดกฎการประลอง(ห้ามไม่ให้มีคนตายในการประลอง)แต่ก็ได้ลูซิสที่ทรยศโรเนียไปช่วยให้มาคัสพ้นความผิดเพราะว่าโรเนียได้ใช้ยาต้องห้าม

เมื่อมาคัสแก้แค้นเสร็จ ดยุคก็มอบตำแหน่งดยุคแห่งซันเทียให้มาคัส และดยุคก็ขอละทางโลกเพื่อปล่อยวางทุกอย่างเพราะเสียใจกับการตายของทั้งสาม(เมียทั้งสองและลูกหนึ่งคน)

หลังจากนั้น แอนนาก็มาง้อมาคัสและเพราะความผูกพันธ์ที่ติดตัวมาตั้งแต่ยังเด็กก็เลยคืนดีและสารภาพรักกันไปตามบทและจบบริบูรณ์ในที่สุด....

.

.

.

และ...

...ใช่และโรเนียต้องตายครับ(╥﹏╥)

.

.

.

กฎของนิยายคือตัวร้ายต้องตายไม่ก็หายไปถูกมั้ยครับ และผมก็คือตัวร้ายครับทุกคน(〒﹏〒)

ตอนนี้โรเนียอายุเท่าไหร่แล้วผมยังไม่รู้เลย! และสาเหตุการตายของโรเนียแม่งก็โครตงี่เง่า!

ผมมองดูหน้าของโรเนียให้ชัดๆอีกที หน้ายังดูเด็กอยู่อายุประมาน8-10ปี แต่ผมก็ไม่วางใจหรอกนะ!

ใครจะรู้ล่ะ!? ก็เผื่อในนิยายบางคนหน้าเด็กหน้าแก่ไง!

งานนี้ต้องพึ่งปฏิทินแล้ว!!!!

.

.

.

โรเนียตายตอนอายุ18ปี วันที่18 เดือน10 ปีจักรวรรดิที่22 ในงานประลองดาบของราชอาณาจักร

ก๊อกๆๆ

"คุณชายขอรับ..."ลูซิสเคาะประตูและเข้ามาหาผมที่นั่งใช้ความคิดอยู่

"วันนี้วันที่เท่าไหร่?"ผมถามลอยๆอย่างเนียนๆ ทักษะการโกหกของผมนั้น เรียกปรมาจารย์เลยก็ไม่ผิดหรอกนะครับ(โกหก) ╮(＾▽＾)╭

"วันนี้วันที่3 เดือน4 ปีจักรวรรดิที่14ขอรับ"ลูซิสตอบ

วันที่3 เดือน4 ปีจักรวรรดิที่14เหรอ? งั้นตอนนี้โรเนียก็ยังเด็กอยู่เลยนี่นา แม่ของโรเนียตายตอนที่โรเนียอายุ10....เดี๋ยวก่อนนะ!?

"แม่ข้าล่ะ?"ผมลองถามออกไปเพื่อความแน่ใจ

"นายหญิง...คือ...."

นั่นไง...อย่าบอกนะว่าตายแล้ว! ลางสังหรณ์มันบอกว่าความคิดของผมนั้นถูกต้องและผมต้องเชื่อ...

"เป็นอะไร? ทำไมไม่ตอบ?"แต่เพื่อความชัวร์ผมจึงต้องถามเพื่อความแน่ใจ

"นายหญิง...นายหญิงเสียตั้งแต่เมื่อวานแล้วขอรับ..."เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวล

"....."ผมนิ่งเงียบทันทีที่ได้รับคำตอบ

ลางสังหรณ์ไม่เคยผิดเลยสินะ 乁༼☯‿☯✿༽ㄏ

....เอาล่ะเข้าเรื่อง!

"...เมื่อวาน?"ผมถามอีกครั้ง

"คุณชายขอรับ..."ลูซิสเรียกผมด้วยสีหน้าเศร้าหมองและเป็นห่วงปนกันไปจนหน้ายุ่ง

ไอ้หมอนี่หล่อจนด่าไม่ลงเลย...

"....."ผมเหม่อมองไปที่นอกหน้าต่างทันที

รู้สึกอยากร้องไห้แต่ผมไม่ได้รู้สึกเศร้านะ แต่ร่างกายมันเศร้าไปเองเหมือนกับว่ามันรับรู้ถึงเรื่องเศร้าอย่างนั้นแหละ

จากข้อมูลในนิยาย โรเนียเป็นคนรักแม่ตัวเองมากเพราะแม่คือคนที่ให้ความรักและความอบอุ่นเพียงคนเดียวของโรเนีย

โรเนียจึงรู้สึกเสียกว่าใครทั้งหมดและรู้สึกแค้นพวกมาคัสที่ทำให้แม่ตัวเองตาย(มันเป็นเรื่องธรรมดานี่ ┐(￣ヘ￣)┌)

"ออกไป..."ผมไล่ลูซิสให้ออกไปเพราะผมไม่สะดวกใจให้ใครมาเห็นน้ำตาอันแสนมีค่า(?)ของผมสักเท่าไหร่

...และเพราะมันทำให้ผมดูอ่อนแอและดูโง่ในสายตาของคนอื่น

"คุณชาย...."

"หูหนวกเหรอ!? ข้าบอกให้ไปก็ไปสิ!!!"ผมตะคอกไล่เขาให้ออกไปอย่างหงุดหงิด

(เพราะหล่อเกินไปจนทำให้ผมหงุดหงิดಠ︵ಠ)

เขายอมออกไปโดยดีแต่ก็ยังมองกลับมาด้วยสายตาเป็นห่วง

ขยะแขยงชะมัด! อย่ามาเป็นห่วงผมเลยไอ้คนทรยศ ถึงแม้ว่าลูซิสจะไม่ได้ทรยศผม แต่เขาก็ทรยศโรเนียที่มีผมอยู่ในร่างตอนนี้(อันที่จริงเพราะลูซิสหล่อด้วยนั่นแหละ!)

ผมได้บทเรียนที่ถูกเพื่อนสนิททรยศแล้ว และผมไม่คิดที่จะให้มันซ้ำรอยเก่าหรอก

อีกอย่างคือเมียน้อยที่เป็นต้นเหตุให้แม่ของโรเนียตาย ผมก็เกลียดเหมือนกัน! เพราะพ่อของผมในโลกก่อนก็หนีไปหาเมียน้อยและทิ้งให้แม่ลำบาก!

ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับเนื้อเรื่องนิยายเด็ดขาด ใครจะเป็นจะตายก็ช่างผมไม่สน ในเมื่อผมฆ่าตัวตายแล้วยังมาโผล่ที่นี่ผมก็จะอยู่ที่นี่และจะมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าแต่ก่อน

ผมจะไม่เป็นไอ้โง่เหมือนโลกก่อนและจะใช้ชีวิตใหม่เพื่อตัวเองแล้ว! (｡•́︿•̀｡)

....หลังจากที่ผมนั่งคิดอยู่นานจู่ๆก็มีคนมาเคาะประตูห้อง

"คุณชายขอรับ..."เสียงของลูซิสดังขึ้นข้างนอกประตู

"อย่าเข้ามา ไปให้พ้น!"ผมพูดออกไปเสียงดังก่อนที่จะนั่งคิดต่อ

"แต่ว่า...คุณชายยังไม่ได้ทานอาหารตั้งแต่เมื่อวาน...."

"อย่ามายุ่ง!"ผมตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิด คนยิ่งกำลังใช้สมาธิในการคิดหาหนทางในการใช้ชีวิตอยู่! อย่ามายุ่งจะได้มั้ย!? เดี๋ยวก็ลืมว่าคิดอะไรอยู่อีก!

เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้คิดถึงตรงไหนแล้วนะ!?

"คุณชายขอรับ..."ลูซิสยังไม่ล้มเลิกที่จะเรียกผม

"อย่ามายุ่งก็คืออย่ามายุ่ง! เจ้าหูหนวกรึไง!? ออกไปให้พ้นๆ!"ผมตะโดนออกไปอย่างโมโหจนแทบจะพ้นไฟได้!

ลืมหมดแล้วว่าเมื่อกี้คิดอะไรอยู่ เป็นความผิดของไอ้บ้าลูซิส!

"เกิดอะไรขึ้นรึ?"น้ำเสียงอันทรงพลังของใครบางคนดังขึ้นที่หน้าประตู

"คุณชายไม่ยอมออกมาทานอาหารเลยขอรับ ตั้งแต่เมื่อวานที่นายหญิงเสียไป คุณชายก็เอาแต่เศร้าไม่อยากอาหารเลยขอรับ..."ลูซิสพูดอย่างเป็นกังวล

ใครเศร้าฟะ?

"เฮ้อ...เปิดประตู ข้าจะไปคุยกับโรเนียเอง"น้ำเสียงอันทรงพลังนั้นพูดก่อนที่ประตูจะเปิดออก

เจ้าของน้ำเสียงอันทรงพลังนั้นก็คือท่านดยุคแห่งซันเทียนั่นเอง

เมื่อดยุคเห็นสภาพของลูกชายของภรรยาที่เสียไปก็ตกใจ

สภาพของโรเนียในตอนนี้คือขอบตาแดงก่ำผิวก็ซีดลงและดูเงียบผิดปกติ

"เข้ามาทำไม!? ออกไปนะ!!!"เด็กน้อยโรเนียตะคอกโวยวายเสียงดัง

"โรเนีย..."

"อย่าเข้ามานะ!!!"เด็กน้อยร้องโวยวายเมื่อเห็นว่าคนเป็นพ่อเข้าไปใกล้

.

.

.

'อย่าเข้ามานะไอ้คนเฮงซวย! เพราะแกคือต้นเหตุของเรื่อง!!!'ผมด่ากราดในใจ

"พ่อขอโทษนะที่ทำให้โรเซียต้องตาย..."

'หึ! รู้ตัวก็ดี!'ผมพูดในใจ

"แต่เจ้าจะเอาแต่เศร้าเช่นนี้ไม่ได้หรอกนะ...โรเซียจะเสียใจเอาได้"พ่อพูดเสียงสั่น

"ไม่ได้เศร้า! ออกไปให้พ้น! ข้าไม่อยากเจอหน้าของใครในตอนนี้!!!"ผมพูดออกไปอย่างหงุดหงิด

"ขอโทษนะคะ...ข้าขอเข้าไปได้รึไม่?"จู่ๆก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

ผมมองไปที่ต้นเสียงก็เห็นหญิงสาวที่สวยมากๆยืนอยู่ตรงประตูมีท่าทางเศร้าและลังเลจนเห็นได้ชัดปรากฎออกมาอย่างน่าหงุดหงิดและผมสีทองนั่นก็เดาได้เลยว่าเป็นแม่ของพระเอกอย่างมาคัสแน่นอน!

"ออกไปให้หมดทุกคนเลยนะ! และเจ้าก็อย่าเข้ามา! ข้าเกลียดเจ้าและทุกคน!"ผมพูดเสียงดังก่อนที่จะนอนลงและเอาผ้าห่มมาคลุ่มทั้งตัวเพื่อที่จะได้ไม่เห็นหน้าของคนพวกนั้น

"โรเนีย..."

"ออกไปก็คือออกไป! ถ้าไม่ไปข้าจะไปเอง!!!"ผมพูดห่อนที่จะเลิกผ้าห่มออกและลุกขึ้นเตรียมตัวออกไปให้พ้นๆหน้าพวกนั้น

"โรเนีย...พ่อรู้ว่าเจ้ารักแม่ของเจ้ามาก แต่เจ้าต้องมองอนาคตด้วย อย่าเอาแต่โทษโกรธพาลทุกคน..."

"แล้วไง? แม่ก็ตายไปแล้วนี่! และคนที่ฆ่าแม่ก็คือพวกคุณนั่นแหละ!!!"ผมพูดก่อนที่จะวิ่งออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว

"โรเนีย!!!"พ่อและลูซิสวิ่งตามมาแต่ก็ไม่ทัน

.

.

.

ผมวิ่งมั่วๆออกจากคฤหาสและตรงไปที่ป่าที่อยู่ข้างหลังคฤหาสถ้าเดาไม่ผิดที่นี่น่าจะเป็นป่ามรกตที่มีเหมืองแร่อัญมณี และด้วยสภาพของป่าที่เป็นสีเขียวมรกตจึงได้ชื่อว่าป่ามรกต

ผมวิ่งมาเรื่อยๆจนเหนื่อยผมก็หาที่นั่งพัก

ผมนั่งที่โขดหินใกล้ๆลำธารใสและเหม่อมองไปที่สายน้ำด้วยสายตาว่างเปล่า

โลกก่อนผมตายได้ก็เพราะน้ำสินะ โลกนี้ผมจะตายด้วยสิ่งไหนกันนะ...

ปลาเล็กแหวกว่ายไปมาอย่างเพลิดเพลิน นกน้อยร้องเสียงดังไพเราะ เสียงลมพัดเอื่อยเฉื่อยให้ความเย็น

"ธรรมชาติเนี่ยสุดยอดไปเลย..."ผมพูดพำพัมคนเดียวอย่างเหม่อลอย...

เอาตามตรงนะ ตอนนี้ผมรู้สึกเสียกับการตายของโรเซียแม่ของโรเนียมากอาจเป็นเพราะร่างกายมันพาไปหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ

โรเซียก็คล้ายๆแม่ของผมนะครับที่มีสามีไปหาเมียน้อยและทิ้งให้ตนเสียใจ ถึงแม่ของผมจะไม่ถึงกับตรอมใจตาย แต่ว่าก็ไม่ต่างกันเลย แม่ของผมนั่นเสียใจมากที่พ่อดันไปมีชู้รักจึงไปพึ่งเหล้าให้ลืมพ่อและเป็นโรคร้ายเพราะพิษสุราเล่นงานอีก ส่วนโรเซียแม่ของโรเนียเธอโดนหักหลังจากผู้เป็นสามี นอกใจไปหาเมียน้อยจนทนความเสียใจไม่ได้จึงตรมใจตายไปในที่สุด...

ถึงชีวิตของผมในโลกก่อนจะเลวร้ายกว่าโรเนียแต่ประวัติครอบครัวดันไม่ต่างกันเลยสินะ

เป็นแผนเล่นตลกของพระเจ้าหรือโชคชะตาของเรากันนะโรเนีย ดิ ซันเทีย...

"หึๆ ไอ้ชีวิตเฮงซวย"ผมพูดพลางยิ้มเยาะชีวิตตัวเอง

จู่ๆผมก็ขนลุกขึ้นมารู้สึกเสียงวาบที่หลัง ผมค่อยๆหันหลังกลับไปก็เห็น...

"เหี้ย!!!"ไม่ใช่ตัวเงินตัวทองหรอกนะครับแต่เป็นอุทานที่แสนสุภาพ(?)ของผมเองครับ (*คำเตือนอย่าพูดตามเด็ดขาดเพราะมันไม่ดีครับ!)(・–・;)ゞ

ที่จริงแล้วตัวที่ยืนอยู่ข้างหลังของผมก็คือหมีครับแต่ไม่ใช่หมีธรรมาดาสามัญชนอะไรหรอกนะครับแต่มันดันเป็นหมียักษ์ที่แยกเขี้ยวพร้อมจะเคี้ยวผมอยู่ครับ!!!

แน่นอนว่าเจอแบบนี้ก็ต้อง....

"เผ่นสิครับ จะรอให้มันมาเคี้ยวเล่นรึไง!?"ผมรีบวิ่งหนีทันทีที่เห็นมัน

ตามคู่มือการรับมือกับหมีในสถานการณ์แบบนี้รูปแบบที่หนึ่งคือแกล้งตาย(?)สินะ!

"แกล้งตายบ้าอะไรว่ะ! วิ่งดุ๊กดิ๊กแบบนี้ขืนหยุดและแกล้งตายจะได้ตายจริงๆแน่!!!"ผมแย้งคำพูดในใจของผม

รูบแบบที่สองคือปีนต้นไม้!

"ปีนต้นไม้หานกรึไง! แขนขาสั้นๆแบบนี้ปีนไปแปปเดียวก็คงเสร็จไอ้หมียักษ์นั้นแน่ๆ!"ผมแย้งอีกที

รูปแบบที่สามลงแม่น้ำ!

"ลืมไปแล้วรึไงว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็นน่ะ!!!"ผมแย้งอีกครั้ง

รูปแบบที่สี่ ปืน...

"ปืนพ่อง!"ผมด่าความคิดตัวเองก่อนที่จะแผดเสียงร้องต่อ

.

.

.

"อ้ากกกกกกกก...."ผมวิ่งไปด้วยแผดเสียงไปด้วยตามสเต็ปพวกขี้กลัว

จู่ๆผมก็รู้สึกว่าเสียงฝีเท้าที่วิ่งไล่ผมมาก็หยุดลง ผมหยุดตามและมองไปที่หมีตัวนั้น

หมีตัวนั้นยืนนิ่ง ผมเอียงคอสงสัย มันชี้ไปที่ข้างหลังก่อนที่จะล้มลงอย่างแรงผมจึงเห็นว่ามีลูกธนูปักอยู่ที่หลังของมันทางซ้ายทิศทางของหัวใจ

โหดร้าย....(っ˘̩╭╮˘̩)っ

"เฮ้ย! เป็นไรรึเปล่า!?"ผมวิ่งเข้าไปถามมันอย่างเป็นห่วง...ไม่สิมันเกือบจะฆ่าผมแล้วนะ!(╯°□°）╯︵ ┻━┻

"ท่านโรเนียปลอดภัยดีสินะขอรับ?"เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาผมพลางถามผมอย่างเป็นห่วง

"เจ้า...?"ผมสีทองตาสีทองแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพระเอกของนิยายเรื่องนี้นั้นก็คือมาคัส ดิ ซันเทีย...

"ข้ามาตามท่านขอรับ ได้โปรดกลับไปพร้อมกับข้าด้วยขอรับ"มาคัสพูดเสียงเรียบแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง

ออร่าที่พุ่งออกมาจากตัวพระเอกนั้นเจิกจ้าจนผมไม่อยากมอง ถึงความจริงที่ว่าผมหล่อกว่า(?)แต่ก็ต้องยอมรับว่ามาตัสหล่อเป็นอันดับสองต่อจากผม(?)จริงๆ

"ข้าจะเดินเล่นอีกสักพัก เจ้ากลับไปก่อนเลย"ผมพูดพลางกันหลังให้เขาเตรียมจะก้าวขาเดินจากไป

"โอ้ย!!!"จู่ๆขาก็เจ็บขึ้นมาทันทีที่ก้าวเดิน

เสียฟอร์มหมดเลยไอ้ขาบ้า!(ノಥ,_｣ಥ)ノ彡┻━┻

"ท่านโรเนีย!"มาคัสมาพยุงผมไม่ให้ล้ม

พลัก!

"กล้าดียังไงถึงได้มาแตะตัวของข้า!?"ผมผลักเขาออกก่อนที่จะตะคอกด่าเขาอย่างโกรธเคือง เพราะผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อถูกตัวสักเท่าไหร่

"ขออภัยครับที่เสียมารยาท..."ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยังเดินเข้ามาช่วยประคองผมอยู่ดี

ผมวิ่งเท้าเปล่าตั้งแต่ลงจากเตียงจนมาถึงตอนนี้ และทุกคนคงรู้ว่าในป่ามีทั้งหนามและเศษไม้แข็งๆเต็มไปหมด ตอนวิ่งผมไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่ตอนเห็นแผลที่เท้านี่สิ! เจ็บขึ้นมาทันทีเลย!(〒﹏〒)

ผมไม่มีแรงแม้กระทั้งยืนแล้วเมื่อบาดแผลเข้าสู่สายตาของผม มาคัสจึงเข้ามาประคองผมไว้ไม่ให้ล้ม

"ข้าจะพาท่านกลับเองครับ"เขาพูดก่อนที่จะย่อตัวลงให้ผม...

"ขี่หลัง?"ผมถามอย่างรังเกียจ

"ใช่ครับ เพราะหากข้าพยุงท่านให้เดินไป อาจจะทำให้บาดแผลของท่านยิ่งรุนแรงก็ได้..."เขาตอบ

"...."มันก็จริง

ผมทำใจสักพักก่อนที่จะตัดสินใจขึ้นหลังของเขาอย่างช่วยไม่ได้...

.

.

.

....ขณะนี้เองผมกำลังขี่อยู่บนหลังของมาคัสพระเอกของนิยายนั่นเอง

มาคัสในตอนนี้อายุ14ปี ร่างกายสูงผอมแต่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังเก่ง ฉลาดเป็นกรด ทักษะด้านการต่อสู้ดีเลิศ เวทย์มนต์ก็เด่น เป็นอัจฉริยะที่มีค่าแห่งยุคนี้เลยก็ว่าได้!

เพราะมาคัสเป็นแบบนี้โรเนียเลยอิจฉามาคัสเป็นอย่างมากและหาทางกลั่นแกล้งมาคัสทุกวิถีทาง...

ปกติแหละนะ มีพระเอกก็ต้องมีตัวร้ายไว้เสริมคาแรคเตอร์ของพระเอกให้หล่อยิ่งขึ้นยิ่งต่อหน้าสาวๆแล้วก็ยิ่งต้องเก๊กเท่(?)ทำเป็นหล่อ(ก็หล่อ)จนหน้าหงุดหงิด

แต่ก็นะ...ผมในตอนนี้น่ะไม่ใช่ตัวร้ายแล้วนะ! แต่เป็นตัวประกอบแล้ว! เพราะผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับนิยายบ้าๆพันนั้นหรอก! ♪ (^ω^\ )

แค่ไม่ต้องไปอิจฉากลั่นแกล้งและแก้แค้นก็พอ ผมจะนอนกินขนมในบ้านที่รวยเวอร์นี่อย่างสบายใจ!

〜(꒪꒳꒪)〜

"ท่านโรเนียครับ"มาคัสเรียกผมเสียงเบา

"อะไร?"ผมถามห้วนๆอย่างหงุดหงิดเพราะโดนเขาขัดความคิดจินตนาการของผม

"ข้ารู้ว่าท่านกำลังเสียใจและแค้นใจอยู่ แต่ว่า..."เขาหยุดพูด

"......"แต่อะไร!?อยู่ๆก็อยุดพูด ประสาทรึไง!?ಠ_ಠ

"ข้าขอโทษแทนแม่ของข้าด้วยนะครับ แต่ว่าแม่ของข้าเองก็เสียใจกับการจากไปของนายหญิงเช่นกันครับ"เขาพูด

"เฮอะ! ขอโทษและจะได้อะไร? แม่ข้าฟื้นขึ้นมามั้ยล่ะ?"ผมถามเขาไปอย่างหงุดหงิด

"แต่ท่านต้องมองปัจจุบันด้วยนะครับ ถึงจะโกรธเกลียดข้ากับแม่ แต่ท่านก็ต้องใช้ชีวิตนะครับ หากท่านยังโศกเศร้าและยังทำตัวเช่นนี้อยู่อีกนายหญิงจะเสียใจได้นะครับ"มาคัสสั่งสอนผมอย่างเป็นห่วงแบบสมกับเป็นพระเอก

"เจ้ารู้ได้ยังไงว่าแม่ข้าเสียใจ เจ้าไปนรกกับสวรรค์ได้เหรอ?"ผมถาม

"......"ดังคาดครับ เขาเงียบตอบฮ่าๆๆๆๆ(~‾▿‾)~

"รีบเดินหน่อยข้าอึดอัด"ผมพูดอย่างหงุดหงิด

.

.

.

เขารีบเร่งฝีเท้าตามที่ผมบอกและเมื่อเราทั้งสองมาถึงคฤหาส พ่อของโรเนียก็มารออยู่ก่อนแล้ว

"โรเนีย เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหนรึไม่?"พ่อถามอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วง

เห็นแล้วอยากจะอ้วกชะมัด!(눈‸눈)

"ปล่อยข้าลงได้แล้ว ข้าจะเดินเอง"ผมสั่งกับมาคัสเสียงเรียบ แต่มาคัสกลับไม่วางผมลงตามคำสั่ง

"ท่านบาดเจ็บอยู่ หากท่านเดินเองบาดแผลอาจจะสาหัสขึ้นได้ให้ข้าไปส่งเถอะครับ"มาคัสพูดอย่างเป็นห่วง

"เฮ้อ...ทำอะไรก็ทำ..."ผมพูดอยากเหนื่อยใจ

"ไปตามหมอมา"พ่อหันไปพูดกับคนข้างๆ

.

.

.

หลังจากที่ผมถูกส่งมาถึงเตียงนอนที่เป็นของโรเนียและเป็นที่ที่ผมตื่น ผมก็นอนพิการทันที

เจ็บขาเหมือนขาแหลกเลย รู้อย่างนี้ก็ไม่น่าวิ่งเลย...