เรื่องความรักซึ้งๆ

วันนี้ฉันก็ได้มาแบ่งปันเรื่องราวความรักแสนเศร้าให้เพื่อนๆได้อ่านกัน...อ่านแล้วเศร้าจริงๆค่ะ T T

ในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง มีแขวนกระดิ่งเล็กๆไว้ที่ประตูร้าน ทุกครั้งที่มีแขกเข้าร้าน ก็จะทำให้กระดิ่ง นั้นส่งเสียงดัง `Ding Ding`

วันหนึ่ง มีผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 30 กว่าปีเข้ามาในร้านกาแฟนี้ เจ้าของร้านสาวสวยก็รีบออกมาต้อนรับให้เขานั่งด้านใน

“กาแฟแก้วนึงครับ”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เจ้าของร้านสาวพูดพลางยิ้มให้อย่างมีมารยาทแล้วก็ไปบดเม็ดกาแฟและตั้งกา ต้มกาแฟ ชายหนุ่มนั่งมองหญิงสาวอยู่ตลอด ไม่นานนัก เจ้าของร้านสาวก็นำกาแฟมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับ คุณเพิ่งมาเป็นครั้งแรกใช่ไหม? ”

“ รู้สึกว่าที่นี่เป็นอย่างไรบ้างคะ?” เจ้าของร้านสาวถาม

“ใช่ครับ ผมรู้สึกว่าที่นี่บรรยากาศดีมากๆเลยครับ”

“ฉันก็ชอบบรรยากาศของร้านนี้มากเหมือนกันถึงแม้ว่ากิจการร้านนี้ไม่ค่อยดีนัก ฉันกับสามีก็เสียดายไม่อยากจะปิดร้านทิ้ง” ทั้งคู่เงียบไปสักพัก

“ผมขอถามอะไรคุณบางอย่างได้ไหมครับ? เอ่อ... ก่อนที่จะถามคุณ ผมอยากจะเล่าเรื่องเรื่องหนึ่งให้คุณ “ฟังก่อน” ชายหนุ่มพูดถามขึ้นมา

“ได้ค่ะ คุณพูดมาได้เลย” เจ้าของร้านสาวก็สนใจที่จะฟัง

ชายหนุ่มก็เล่าเรื่องเรื่องหนึ่งซึ่งผ่านมานานมากแล้ว

“เมื่อก่อนผมมีแฟนคนหนึ่ง เราสองคนก็ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในอนาคตแล้วความรักของเรา สองคนนั้นถึงแม้จะธรรมดา แต่แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว เพราะผมรักเธอมาก เพียงแค่มีเธออยู่ข้างๆผมก็มี ความสุขมากแล้ว แต่ทว่า ความสุขอันนี้มันช่างสั้นนัก หลังจากนั้นก็มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น ก่อนหน้าพิธีหมั้นของเราสองคนหนึ่งเดือน คืนนั้นผมมีธุระต้องทำ จึงไม่สามารถไปส่งเธอกลับบ้านได้ ในคืนนั้น เธอโดนคนร้ายรุมข่มขืน...”

“ แล้วหลังจากนั้นเป็นอย่างไรคะ? ความรู้สึกของคุณที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปหรือ?” เจ้าของร้านสาวถามด้วยความสงสาร

“ถึงแม้จะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ความรักของผมที่มีให้เธอก็คงยังมั่นคงมิได้แปรเปลี่ยนเลยสักนิด ผมก็ ตั้งใจจะจัดพิธีหมั้นขึ้นตามเดิม แต่... เธอคิดไม่ตก เธอเชื่อว่าเธอไม่ได้เป็นเธอคนเดิมแล้ว ในวันหมั้นของเราสองคนวันนั้น เธอผูกคอตาย โชคยังดีที่ว่าพวกเราพบเธอได้เร็ว

ช่วยชีวิตเธอไว้ได้แต่เพราะว่าสมองขาดออกซิเจนนานเกินไป ทำให้เธออยู่ในสภาพไม่มีความรู้สึกตัว และอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาเลยก็ได้... สุดท้าย เธอก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อผมรู้ว่าเธอฟื้นขึ้นมาแล้วก็รีบไปหาเธอ แต่พ่อแม่เธอขวางกั้นผมไว้ไม่ให้ไปพบเธอ พวกเขาคุกเข่าลงมาขอร้องผม

พูดว่าลูกสาวเขาตื่นกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอมาก ตอนนี้ กลายเป็นว่าความทรงจำบางส่วนได้หายไป หมอบอกว่าเมื่อคโดนกระตุ้นจิตใจอย่างแรง ก็อาจจะเลือกที่จะหลบหลีกความทางจำอันนั้นโดยการฝังลึกไว้ในใจตัวเอง ไม่ต้องการที่จะจำเรื่องเลวร้ายนั้นอีก

เธอลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาด้วย พ่อแม่เธอขอร้องให้ผมอย่าเพิ่งไปพบเธอสักพัก เขาไม่ต้องการให้เธอนึกถึงเรื่องน่าเศร้านั้นอีกเพราะกลัวว่าเธอจะฆ่าตัวตายอีก ผมให้สัญญากับพ่อแม่ของเธอไว้ว่าจะไม่ไปพบเธอก่อนจะครบสิบปี ถึงแม้จะบังเอิญเจอกันในที่อื่น ก็จะทำเป็นไม่รู้จัก ไม่ทักทายกันเด็ดขาด ช่วงเวลานั้นมันช่างทรมานยิ่งนัก อยากรักเธอ แต่ไม่อาจทำได้ อยากจะพบหน้าเธอ แต่ก็ไปพบไม่ได้ วันนี้ เป็นวันครบสิบปีนั้นแล้ว”

“ขอแสดงความยินดีให้ด้วยค่ะ คุณรอคอยมาสิบปีแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็สามารถไปพบเธอได้แล้ว”

“ใช่ครับ แต่... ยิ่งใกล้ถึงเวลานี้ ผมก็ยิ่งกลัว สิบปีที่ผ่านมานี้ ความรักผมนั้นยังไม่เปลี่ยน แต่ตัวเธอล่ะ? ถ้าผมเล่าเรื่องในอดีตให้เธอฟังเธอก็ยังจำผมไม่ได้ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะ? หรือว่าเธอได้แต่งงานไปแล้ว ผมควรจะทำเช่นไรดี? เพราะเช่นนี้ ผมอยากจะถามคุณว่า คุณคิดอย่างไร? ถ้าแฟนผมคนนี้แต่งงานไปแล้ว ผมควรจะบอกให้เธอ ได้รับรู้เรื่องนี้มั้ย?”

เจ้าของร้านสาวก็พูดอย่างจริงใจว่า “ถ้าสมมุติว่าเธอมีแฟนแล้ว ก็ไม่เป็นไร เพราะทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้ แต่งงานกัน คุณยังมีโอกาส แต่ถ้าเธอคนนั้นได้แต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว คุณก็ไม่ควรไปทำลายครอบครัวเขา” ชายหนุ่มได้รับฟังแล้ว ก็แค่ตอบสั้นๆด้วยความผิดหวัง...

“นั่นสินะ...” `Ding Ding` พอดีเวลานี้ก็มีแขกคนอื่นเข้ามาในร้าน

เจ้าของร้านสาวก็พูดกับชายหนุ่มว่า “ฉันต้องไปต้อนรับแขกแล้ว เชิญตามสบายนะคะ”

เธอเดินออกไปได้สองก้าว ก็หันกลับมาถามเขาว่า

“จริงสิ คุณเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก ยังไม่ค่อยสนิทกับฉัน มากนัก ทำไมถึงเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังล่ะคะ?”

ชายหนุ่มคิดสักครู่ถึงตอบออกมา “เพราะว่า เธอคนนั้นเคยพูดเอาไว้ว่า หลังแต่งงานแล้ว เธออยากจะเปิดร้านกาแฟเล็กๆอย่างนี้เหมือนกัน”

“อ๋อ อย่างนี้เองหรือคะ” พูดจบเธอก็หันหลังกลับเดินไปต้อนรับแขกที่เข้ามาใหม่

ชายหนุ่มมองตามร่างของเจ้าของร้านสาวนั้น น้ำตาเขาค่อยๆหยาดไหลออกมา เขาตัดสินใจไม่บอกเธอว่า แท้จริงแล้วเขามาที่ร้านนี้เพื่ออะไร แฟนของเขาคนนั้น อยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอนั้นมันช่างไกลยิ่งนัก กาแฟในแก้วนั้น ก็ไม่รู้เย็นลงตั้งแต่เมื่อไหร่...

...พูดถึงความรัก มันก็ต้องมีเรื่องของคนอกหักตามมาไม่รู้เป็นยังงัย ทำไมธรรมชาติไม่สร้างสรรค์อะไรให้มันลงตัวกันก็ไม่รู้ อ้อ !..เรื่องนี้ลับเฉพาะคนโดนทิ้งอย่าเอะไปล่ะ (กระซิบ)......

ในชีวิตหนึ่งทุกคนต้องได้รู้จัก และ สัมผัสกับคำว่า "รัก" ความรักคืออะไรเป็นคำถามที่ถามง่ายแต่ตอบยาก ใครจะให้คำจำกัดความของคำว่า "ความรัก" ได้อย่างถูกต้องได้เหมือนอย่างโจทย์คณิตศาสตร์แม้แต่จุดทศนิยมก็ไม่พลาดล่ะ แน่นอนความรักมันไม่ได้มีจุดทศนิยมเหมือนกับโจทย์คณิตศาสต์ แต่ความรักมันก็ไม่ต่างกันมากนักหรอก ความรักมันก็มีผิดพลาดได้เหมือนกัน

ความรักมันมีทั้งผิดหวังและสมหวังผมเชื่อว่าทุกคนไม่อยากผิดหวังกับความรัก ทุกคนอยากสมหวังกันทั้งนั้น แหม..อะไร ๆ ก็หวานไปซะหมดเลย โลกนี้มันช่างสวยงามเสียนี่ แม้ไม่ได้เห็นหน้าเธอ ฉันก็ขอแค่ได้ยินเสียงเธอผ่านสายโทรศัพท์ก็ยังดี ไม่งั้นคืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับหรอกที่รัก (อะไรมันจะเวอร์ขนาดนั้น)

แล้วถ้าความรักไม่สมหวังล่ะ โลกนี้ทำไมมันถึงได้โหดร้ายกับฉันนักนะ ฉันไปทำอะไรให้หรือ ทำไมเขาต้องจากฉันไปด้วย ฉันผิดตรงใหน ฉันรักเธอนะ ไม่มีเธอแล้วฉันจะอยู่อย่างไร ทุกทีที่ฉันร้องให้เธอคอยมาปลอบฉัน แล้วตอนนี้ที่ฉันร้องไห้อยู่ใครจะปลอบฉันได้ เธอเห็นไหมฉันกำลังร้องไห้อยู่นะ...กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม .... ??

สารพัดร้อยแปดคำถามไม่รู้ไปขุดเอามาจากไหนเยอะแยะและไม่รู้ถามใคร แล้วใครจะเป็นคนตอบ ถ้าตอบแล้วได้เงินล้านเหมือนเกมส์เศรษฐีก็คงดี ความจริงของคนที่เลิกรักกันคือเขาไม่เห็นค่าของคุณเลย คุณร้องให้ฟูมฟายไปมันก็เท่านั้น จริงอยู่น้ำตามันช่วยให้คุณสบายใจขึ้นได้ ในตอนนี้น้ำตาเท่านั้นแหละที่จะคอยอยู่เป็นเพื่อนคุณ คุณต้องเสียใจแน่เพราะคุณไม่ได้เป็นฝ่ายบอกเลิก คุณอาจไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าจะบอกเลิกรักใครสักคนมันต้องพูดว่ายังไง มนุษย์เรามีความรู้สึก ไม่ใช่หินผาซะหน่อยที่เมื่อถูก ฝน พายุ ก็จะไม่สะท้าน สิ่งที่คุณทำได้ในตอนนี้ก็คือ คุณต้องทำใจ คุณต้องลองมาคิดทบทวนว่าทำไมเขาไม่รักเรา เรามีข้อเสียเหรอ หรือเราไม่ดีตรงใหน แต่ร้อยทั้งร้อยผมว่าคุณไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอก "คุณมันดีเกินไป" ( เป็นคำบอกเลิกยอดฮิตของวัยรุ่นไทย )

แปลกนะมนุษย์เราไม่ชอบคนดี ๆ กันเหรอ .?? เราไปกันไม่ได้หรอกเธอดีเกินไป พอเจอแบบนี้ ไอ้คนที่ถูกอีกฝ่ายบอกเลิกก็รับมุขอีกแน่ะ " ในเมื่อเธอไม่ชอบคนดีฉันก็จะเลวให้เธอดู " โอ้.!!. อาณุภาพของความรักมันช่างรุนแรงเสียจริง มันสามารถทำให้คนที่ดีกลับเป็นคนเลวก็ได้ และมันก็ทำให้คนที่อ่อนแอสามารถกลับกลายมาเป็นคนเข้มแข็งได้เหมือนกัน

กลับมาเป็นตัวเองของคุณอีกครั้งครับเรื่องที่เคยผิดหวังมาก็ขอให้เป็นบทเรียน ถ้าน้ำตามันช่วยให้คุณสบายใจขึ้นได้บ้างคุณก็ร้องไปเถอะ น้ำตามันไม่ได้แพงเหมือนน้ำมันในตอนนี้หรอก น้ำตาเราผลิตเองได้ไม่ต้องไปพึ่งกลุ่มโอเปคผู้ผลิตน้ำมันรายใหญ่ของโลก และคุณต้องพึงระลึกไว้เสมอว่าคุณไม่ได้ผิดหวังอยู่คนเดียวในโลกนี้ ผมเชื่อว่าสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตของคุณ เวลามันจะคอยเยียวยาหัวใจของคุณเอง คุณต้องกล้ายอมรับกับความจริง กล้าที่จะเผชิญกับความปวดร้าว คุณต้องเข้มแข็ง เขาไม่รักเราก็ช่างเขาประไร

ฉันยังมีพ่อแม่ที่ฉันรักนี่นา...........

เรื่องเล่า จาก คน(เคย)อกหัก

วันนี้ได้มีโอกาสพบกับพี่ชายที่ไม่ได้เจอกันนาน หลังจากที่พี่เค้าเลิกกับแฟนที่คบกันมา 5 ปี แล้วตัดสินใจย้ายที่ทำงาน ย้ายบ้านไปอยู่จังหวัดอื่น เราทักทายกันตามประสาถามสารทุกข์สุกดิบ จนกระทั่ง เราตัดสินใจเอ่ยถามถึงเรื่องแฟนเก่า พี่เค้าเล่าให้ฟังว่า ตอนเลิกกันใหม่ๆพี่หมดแรง ไม่เป็นอันทำอะไรเลย ไม่อยากเจอผู้คน ตอนนั้นอยู่แค่ในห้อง 3 วันไม่กิน ร้องไห้จนหลับ ทบทวนทุกอย่าง

จนคิดได้ว่าเราไม่ได้มีแค่เค้า เสียใจได้ แต่ห้ามเสียคน เรายังมีพ่อแม่ต้องดูแล มีน้องอีก เลยตัดสินใจย้ายกลับบ้านเกิด หาที่ทำงานใหม่ หาบ้านใหม่ เพราะถึงจะคิดได้แต่ก็ทนเห็นสถานที่เดิมๆไม่ได้ คิดว่าแค่นี้คงช่วยได้ แต่พอได้ทำกิจวัตรเดิมๆ ก็กลับมาคิดถึงอีกเป็นอย่างนี้อยู่หลายเดือน จนตัดสินใจลาออก แล้วตัดสินใจออกเที่ยว เข้าป่า ปั่นจักรยาน

พี่เค้าเล่าอีกว่า ตอนปั่นจักรยานเทีี่ยว เป็นช่วงที่ลืมทุกอย่าง เพราะเราสนใจแต่ข้างหน้า สนใจแค่เส้นทางที่เรากำลังปั่นไป จนถึงทุกวันนี้ ถ้ามีเรื่องเครียด พี่ก็จะออกไปปั่นจักรยาน

ถามต่ออีกว่า แล้วตอนนี้พี่ลืมเค้าได้รึยัง "ยัง" ไม่ใช่ว่ายังรักหรอก แค่ยังคิดถึง เราลืมเค้าไม่ได้หรอก เพราะเป็นรักแรก แต่เราเลือกที่จะคิดได้ ว่าจะคิดถึงช่วงเวลาที่เลิกกัน หรือช่วงเวลาที่เรามีความสุขเพราะเค้า ช่วงแรกพี่โกรธมากที่มาทิ้งกันไป แต่ตอนนี้ไม่แล้ว และขอบคุณที่ทำให้เจอสิ่งดีๆ เจอประสบการณ์ และเจอการปั่นจักรยานಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥಥ‿ಥʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔʕ´• ᴥ•̥`ʔ༎ຶ‿༎ຶ༎ຶ‿༎ຶ༎ຶ‿༎ຶ༎ຶ‿༎ຶ(╯︵╰,)(╯︵╰,)༎ຶ‿༎ຶ༎ຶ‿༎ຶ(╯︵╰,)༎ຶ‿༎ຶ(╯︵╰,)(╯︵╰,)༎ຶ‿༎ຶ༎ຶ‿༎ຶ(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ŏ﹏ŏ)(｡ﾉω＼｡).·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·.༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽(〒﹏〒)(〒﹏〒)(´°̥̥̥̥̥̥̥̥ω°̥̥̥̥̥̥̥̥｀)(〒﹏〒)(〒﹏〒)(〒﹏〒)(〒﹏〒)(〒﹏〒)(〒﹏〒)༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽༼;´༎ຶ ۝ ༎ຶ༽.·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·..·´¯`(>▂<)´¯`·.(〒﹏〒)( ꈨຶ ˙̫̮ ꈨຶ )(༎ຶ ෴ ༎ຶ)ಥ_ಥಥ_ಥಥ_ಥ( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)ಥ╭╮ಥಥ╭╮ಥಥ╭╮ಥಥ╭╮ಥಥ╭╮ಥಥ╭╮ಥಥ╭╮ಥ( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)( ⚈̥̥̥̥̥́⌢⚈̥̥̥̥̥̀)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(╥﹏╥)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)(-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩___-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩-̩̩̩)