...(Yaoi) เกิดใหม่! เป็นหมอเทพวารี...

...🚫 คำเตือน 🚫...

...นิยายเรื่องนี้มีส่วนประกอบของข้อความที่แสดงถึง ตัวละคร อาชีพ วิชาชีพ สถานที่ พฤติกรรม วัฒนธรรม ความเชื่อ และเหตุการณ์ต่างๆ ล้วนแล้วแต่เป็นจินตนาการของผู้เขียน ซึ่งเขียนขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ผู้อ่านที่อายุน้อยกว่า 18 ปี ควรได้รับคำแนะนำ อีกทั้งยังมีเนื้อหาเกี่ยวกับ ชายรักชาย LGBTQ หากผู้ได้ไม่ชอบ ท่านสามารถปิดไปได้เลย...

...เรื่องราวของ "ชล" นศ.แพทย์ที่พึ่งรับปริญญา ก่อนที่จะโดนบรรจุงานเข้าเป็นศัลยแพทย์ เค้าได้ช่วยชีวิตหญิงสาวที่กำลังจะจมน้ำแต่เค้าพลาดท่าจมน้ำตาย และมาเกิดใหม่เป็นเซียน หมอเวทที่ใช้ปราณวารี ปณิธานของข้าคือ "การรักษา"...

...Talking With Writer!...

...Hello ทุกคนสวัสดีครับ พบกับ FreshPinkMilk ในเรื่อง (Yaoi) เกิดใหม่! เป็นหมอเทพวารี เรื่องนี้เป็นการผสมผสานนิยายวาย นิยายต่างโลก และนิยายแนวจีนโบราณเข้าด้วยกัน ยังไงก็ฝากติดตามและให้กำลังใจกันด้วยนะครับ หวังว่าจะสนุกและชอบเรื่องราววุ่นๆ ที่ผมนำเสนอนะครับ ไปอ่านกันเลยยยย!...

...บทนำ...

นี่เราต้องตายเพราะช่วยคนอื่นจริงๆ ด้วยสินะ

เหมือนที่คุณยายบอกไว้เลย นิสัยเสียของเรา รักษาชีวิตคนอื่นได้ รักษาชีวิตตัวเองไม่ได้

"ป้าน้อย ฉันบอกแล้ว ลูกชายฉันยังไงมันก็ต้องได้เป็นหมอ" นั่นเสียงคุณแม่นี่นา

"ยินดีด้วยนะเธอ ความฝันขอเธอเป็นจริงแล้วนะ ชล" เอ๋..ดูทุกคนมีความสุขจริงๆ เลยนะ

"พ่อภูมิใจในตัวลูกมากนะชล ในที่สุด แกก็ได้เป็นหมอ เหมือนที่พ่อกับแม่อยากให้เป็น" นั่นสินะ เรากำลังอยู่ในงานรับปริญญานี่นา

"ชล ยายอยากให้หลานระวังให้ดี ก่อนที่จะรักษาชีวิตใคร รักษาชีวิตของหลานก่อน หากหลานรักษาแม้แต่ชีวิตตัวเองไม่ได้ หลานจะรักษาคนอื่นได้อย่างไร" คุณยายยย... ผมขอโทษ

"อรั๊กกกก..." ร่างบางของชล นักศึกษาแพทย์จบใหม่ กำลังจมลงไปสู่ก้นมหาสมุทร ชายหนุ่มที่ใฝ่ฝันอยากจะรักษาชีวิตของผู้อื่น หลังจากที่มาเที่ยวก่อนจะถูกเรียกตัวไปรับราชการ ชลดันไปภพกับหญิงสาวที่กำลังจะจมน้ำ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าตัวเอง เป็นชายร่างเล็ก และว่ายน้ำไม่คล่องนัก แต่ก็ยังโดดน้ำลงไปช่วยหญิงสาวอย่างไม่เกรงกลัว ช่างน่าสงสาร ที่ผ่านมาเจ้าก็เป็นคนดีนะชล ข้าจะให้เจ้าเกิดใหม่ก็แล้วกัน ไปช่วยชีวิตคนตามที่เจ้าอยากทำเถิด ในดินแดนที่ไกลแสนไกล เจ้าอาจจะต้องเจ็บปวด แต่ถ้าเป็นเจ้า ต้องทำได้แน่ สายชล... .. .

To be continue

"โอ้ยย... ปวดหัวจังเลย" ให้ตายสิ ทำไมรู้สึกปวดหัวแบบนี้เนี่ย แล้วนี่ที่ไหน รู้สึกเหมือนหลับไปนานแสนนาน แล้วทำไมเราถึงได้มาอยู่กลางป่าแบบนี้ ขามันหนักจังเลย

"เฮ้ยยยย" ผมแทบจะบ้าตายเมื่อเห็นขาข้างซ้ายของตัวเองถูกห่อหุ้มไปด้วยหิน ไม่เพียงแค่นั้น ที่ตัวและผม ยังมีเศษหินเกาะติดอยู่เต็มไปหมด นี่เรารู้สึกเหมือนหลับไปนาน หรือเพราะเป็นแบบ Dr.stone งั้นหรอ จะบ้าหรอ จะมาเป็นจูนิเบียวอะไรตอนนี้

"โอ้ยยยๆๆ..เจ็บๆ" ผมอุทานออกมาหลังจากทึ่พยามจะดึงเศษหินที่ติดอยู่กับเส้นผมออก แต่

"เฮ้ยยย ทำไมผมถึงได้ยาวแบบนี้ ผมของเรายาวจนถึงแผ่นหลังเลยหรอเนี่ย" ไม่ใช่แค่นั้น รู้สึกไม่คุ้นชินกับร่างกายนี้เลย แต่สถานการณ์แบบนี้ ไม่ให้คิดว่าเรากลายเป็นหินไปแบบ Dr.stone แล้วจะให้คิดว่ายังไงล่ะเนี่ย

"เอ๊ะนั่น หมู่บ้านนี่นา" ดูเหมือนว่าผมจะอยู่บนภูเขาอะไรสักอย่าง มองจากตรงนี้ เหมือนมีหมู่บ้านอยู่ที่ตีนเขาด้วย แต่นี่มันสูงชันจังเลย รอบๆตัว เหมือนจะมีรูปปั้นสัตว์เต็มไปหมด และตรงที่ผมนอนอยู่ เหมือนจะมีรอยไฟไหม้ด้วย ยังไงก็หาทางไปถามคนในหมู่บ้านก่อนแล้วกัน

"เอาละนะ" ผมหยิบหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะทำใจทุบไปที่เท้าของตัวเอง ทำให้เศษหินที่เกาะอยู่แตกออก จนสามารถขยับเท้าได้ แต่เหมือนว่าจะได้แผลมาด้วยเพราะโดนเศษหินที่แตกบาดเอา แต่เฮ้ยย ผมแทบจะร้องออกมาอย่างประหลาดใจ แผลนั่นได้หายอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงจะมีความสงสัยและสับสนภายในใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมก็ต้องลุกขึ้นเดินต่อไป แม้เมื่อกี้จะรู้สึกเหมือนร่างกายหนักอึ้ง และปวดหัวจากการตื่นนอน แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ระหว่างที่คิดอยู่ผมก็กำลังเดินลงเขาไปหมู่บ้านที่ผมเห็น นี่ก็เดินมาสักระยะแล้ว ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย จนตอนนี้เดินมาถึงตีนเขา แม้จะเป็นเท้าเปล่า แต่กลับรู้สึกเหมือนเดินเหยียบผ้านุ่มๆ รู้สึกประหลาดกับร่างกายตัวเองตอนนี้จัง

"ไม่มีใครอยู่เลยนี่นา" หลังจากที่บ่นมานาน ผมก็ได้เดินสำรวจหมู่บ้านมาสักพัก แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของใครเลย หรือแม้แต่สิ่งมีชีวิต

"ปิ้ง!..." หื้ม..เสียงอะไรอะ ผมเดินตามเสียงนั้นที่ดังเป็นระยะๆ จนพบกับ

"เฮ้ยยย.." ชายรูปงามแต่งตัวคล้ายๆชุดนักรบโบราณกำลังต่อสู้กับตัวอะไรวะนั่น ร่างกายเหมือนคน แต่มีเขา ตาแดงก่ำ ตัวใหญ่ 2 เมตรกว่าๆได้เลย ผิวสีแดงดำ น่ากลัวเชี่ย

"กร๊ากกก..." เจ้านั่นร้องคำรามออกมาทันทีเมื่อเห็นผมที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ และเร็วอย่างที่ผมคิด สัตว์ประหลาดตัวนั้นพุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนที่มือของมันจะพุ่งเข้ามาถึงตัวของผม ชายหนุ่มนักรบนั่นก็ใช้ดาบฟันแขนของมันขาดไปต่อหน้าต่อตา แต่ในระหว่างนั้น

"เห้ยยย นายระวัง" สัตว์ประหลาดอีกตัวโผล่ออกมาจากพื้นดินและพุ่งเข้าโจมตีชายหนุ่มจากข้างหลัง นี่เรากำลังจะทำให้คนอื่นตายเพราะเรางั้นหรอ เราเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ รักษาใครก็ไม่ได้ แม้แต่ชีวิตของตัวเอง

"เจ้าต้องรักษาผู้คน นั่นเป็นสิ่งที่ฟ้าลิขิตเจ้า" นั่นเสียงใคร..แต่ว่า ไม่สำคัญหรอก เราต้องช่วย ต้องช่วยให้ได้ สิ้นความคิดนั้น ก็ไม่รู้ว่าผมทำได้ยังไง รู้ตัวอีกทีผมก็กระโดดมาป้องกันแผ่นหลังชายหนุ่มไว้แล้ว

"หลานจะรักษาชีวิตคนอื่นได้ยังไง ในเมื่อชีวิตของหลานยังรักษาไว้ไม่ได้เลย" ผมขอโทษนะครับคุณยาย

สิ้นความคิดนั้น กรงเล็บแหลมคมและแขนของสัตว์ประหลาดนั่น ก็ได้ทะลุผ่านร่างของผมไป

"อรั๊กกกก..." ความเจ็บปวดแผ่ไปทั่วร่างกาย กลิ่นเลือด แสนแสบคอที่สำลักออกมาจากปาก มันทำให้ผมรับรู้ได้เลยว่า ผมกำลังจะตายในอีกไม่ช้า เมื่อสัตว์ประหลาดโจมตีชายหนุ่มไม่ได้ ชายหนุ่มก็กวัดเกว่งดาบ สะบั้นคอสัตว์ประหลาดทั้ง 2 ตัว จนมันนอนแน่นิ่ง

สติของผมกำลังเลือนราง หูอื้อ แทบไม่ได้ยินอะไรเลย

"อะ แค่ก..." ผมนอนจมกองเลือด สติเลือนรางจนถึงขีดสุด สิ่งที่ได้ยิน มีแต่เสียงเรียกจากใครบางคน และเสียงประหลาดที่เหมือนกำลังจะบอกอะไรสักอย่างเท่านั้น แต่เหมือนผมจะไม่เข้าใจ

"นี่เจ้า มีนามว่าอะไร" นั่นสิ ฉันชื่ออะไรกันนะ...

"เฮือกกก...อะ แฮ่ก แค่กๆ..." เจ็บไปทั้งตัวเลย แสบคอไปหมด ร่างกายสำลักแบบควบคุมไม่ได้ แต่เอ๊ะ นี่เรายังไม่ตายหรอกหรอ จะว่าไปความเจ็บปวดตอนนี้ เรารู้สึกได้ชัดเจนมาก ไม่ต้องหยิกหรือตบหน้าตัวเอง

"เจ้าฟื้นแล้วหรือ หนุ่มน้อย" เสียงนี้ โอ๊ยย ตาพร่ามัวไปหมด หูก็ได้ยินไม่ชัด คุณลุงคนนี้ใครกัน

"อ๊ากกกก..." ปวดหัว อยู่ๆก็ปวดหัวอย่างแรง ทรมาน...

"อย่าฝืนเลย แม้เจ้าจะเป็นลูกครึ่งกิเลน แต่อีกครึ่งเจ้าก็ยังเป็นมนุษย์" ลูกครึ่งกิเลนหรอ เอ๊ะ

"ท้อง..ยังอยู่" ผมใช้มือคลำหน้าท้องตัวเองก่อนจะสังเกตว่า เหมือนร่างกายกำลังรักษาตัวเอง แม้จะมีรอยช้ำ และเลือดอยู่บ้าง แต่ก็มีเนื้อหนัง ทั้งๆที่จะต้องทะลุเป็นรูไปหมดแล้ว

"พวกคุณเป็นใครกัน แล้วตัวนั่นมันอะไร ที่นี่ที่ไหน ทำไมผมยังไม่ตาย" ผมสับสนไปหมด

"ดูเหมือนเจ้าจะไม่ใช่คนแถวนี้สินะ ถึงได้มีวาจาประหลาดนัก" คุณลุงคนเดิมพูดขึ้นมา

"ผมมาที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย" ผมมองรอบๆ ตอนนี้กลางคืนแล้ว แถมยังอยู่ในป่า พวกเรานั่งล้อมกองไฟอยู่ท่ามกลางความมืด

"พวกข้าเป็นใครงั้นรึ โฮ๊ะๆ เจ้าคงเป็นคนต่างถิ่นจริงๆ ข้าชื่อเจียอี่ เป็นองครักษ์ และยังเป็นโหรหลวงของอาณาจักรนี้ ส่วนท่านผู้นี้คือเจ้าชายจินหยิ่ง รัชทายาทแห่งอาณาจักรนี้ อาณาจักรอินทรีทอง" เห..ตาลุงนี่เป็นจูนิเบียวหรอเนี่ย

"เอ่อออ..ผะ..ผม เอ้ยย ข้าชื่อลี่หยาง" เอาเป็นว่า เข้าเมืองตะหลิว ต้องหยิบทัพพีตามน้ำไปก่อน เบียวมาก็เบียวกลับนะลุง

"แล้วนี่ทำไมข้ายังไม่ตาย แล้วพวกนั้นคือตัวอะไร" ก่อนอื่นต้องหาข้อมูล ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่ใช่โลกเดิมของเราอีกต่อไปแล้ว ต้องไม่ตื่นตูม คิดซะว่าเป็นเกม MMO ก็แล้วกัน

"เจ้าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาๆ ข้านั้นเชี่ยวชาญพลังปราณและเวทมนตร์ แค่มองข้าก็รู้แล้ว เจ้าเป็นเซียน ครึ่งมนุษย์และกิเลนไม่ผิดแน่ อีกทั้งยังมีพลังชีวิตที่สูงมาก ผ่านมา 5 ชั่วโมงเจ้าแทบจะหายเป็นปรกติแล้ว" เชี่ย นี่เหมือนสุ่มได้ตัวละคร S+ มาเล่นเลยว่ะ โดนแทงทะลุเป็นรูไม่ตาย แถมยังรักษาได้ด้วย ตอนที่อยู่บนภูเขา เหมือนตัวเราจะหลุดออกมาจากรูปปั้นรูปกิเลนจริงๆ

"ข้าไม่รู้ ว่าข้ามาที่นี่ได้ยังไง ท่านอาจจะไม่เชื่อข้า ข้าได้ตายไปแล้ว แล้วอยู่ๆก็มาโผล่ที่นี่" ผมพยามอธิบาย ลุงคนนี้ท่าทางฉลาดอาจจะรู้หลายเรื่อง

"นั่นคงเป็นชะตาของเจ้า ข้าไม่อาจจะรู้ และคลายข้อสงสัยในใจเจ้าได้ ขึ้นอยู่กับเจ้าจะทำยังไงต่อไป" นั่นสิ ไม่มีแม้แต่บ้านจะทำยังไงดี ต้องไปที่ไหน เสียงที่ได้ยินในหัวคือใคร ท่านส่งข้ามาที่นี่ทำไม

"ข้าขอแสดงความเสียใจกับเจ้าด้วยลี่หยาง หากเจ้าไม่มีที่ไป เชิญมาภัมนักที่เมืองของข้า ให้ข้าได้ตอบแทนที่เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้จากพวกอสูร" ในที่สุดชายหนุ่มนักดาบในตอนนั้นก็พูดออกมาบ้าง

"ข้ายินดีช่วย ข้าพยามช่วยชีวิตผู้คนหลายครั้ง แต่ก็เหมือนจะล้มเหลว และเป็นข้าที่ต้องตาย"

"บังอาจ" ลุงใจดีเมื่อกี้ลุกขึ้นหันมือมาทางผมอย่างรวดเร็ว กลุ่มก้อนความร้อนได้ก่อตัวขึ้นเป็นลูกไฟสีแดงราวกับมีนรกอยู่ในนั้น แม้จะอยู่ห่างออกไป ก็สัมผัสได้ถึงความร้อน

"ข้าได้แนะนำบุคคลท่านนี้ให้เจ้า พระองค์เป็นถึงว่าที่กษัตริย์แห่งผืนดินนี้ เหตุได้เจ้าจึงได้วางตัวมิให้เกียรติแก่พระองค์"

"อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ไป เจียอี่ คนผู้นี้มีบุญคุณแก่ข้า อย่าได้เสียมารยาท ข้าจะแต่งตั้งเป็นขุนนางเมื่อไร ก็ย่อมได้" ชายหนุ่มรูปงามจับมือของคุณลุงก่อนจะเอ่ยปากออกมา

"ฝ่าบาท... นี่เจ้ายังไม่รีบคำนับอีกรึ" ตาลุงหันมาเอ็ดผมอีกรอบ

"มิจำเป็นหรอก เจ้าบาดเจ็บอยู่พักผ่อนเถิด ปราณของเจ้าจะได้รักษาเจ้าไวๆ" ชายหนุ่มหันมาห้ามผมที่กำลังจะพยามลุกขึ้น

"พอพระทัยฝ่าบาท ข้าขออภัยท่านเจียอี่ ข้ามาจากแดนไกล ไม่ทราบธรรมเนียมปฏิบัติของดินแดนท่าน โปรดอย่าได้ถือโทษโกรธข้าเลย ข้ามิได้มีเจตนาร้าย" ผมพยามอธิบาย

"ข้ารู้ แต่จะทำแบบนี้ต่อหน้าประชาชนมิได้นะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท หากมีผู้ใดเห็นจักนำไปติฉิมนินทา หรือเหล่าประชาชนอาจจะแคลงใจได้นะ พ่ะย่ะค่ะ" ลุงอธิบายด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

"ข้าถึงบอกเจ้านี่ไง หลังจากกลับไป ข้าจะแต่งตั้งชายผู้นี้เป็นขุนนาง เพราะได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้" งามทั้งรูปทั้งใจเลย นี่สินะเจ้าชายตัวจริง

"ท่านเจียอี่ ท่านช่างปราชญ์ยิ่งนัก เพียงมองก็รู้ว่าข้าเป็นครึ่งกิเลน ถ้าท่านตรวจสอบข้าท่านพอจะทราบอะไรอีกหรือไม่" ผมพยามถามชายวัยกลางคนที่กำลังทำหน้างอน

"ปราญช์ อะไรกัน ข้าก็พูดตามที่ข้าเห็น" เอ๋ ดูเหมือนว่าตาลุงนี่จะบ้ายอนะเนี่ย

"แค่มองเจ้า ข้าก็รู้ได้เลย เจ้าเป็นครึ่งกิเลนไม่ผิดแน่ ปราณของเจ้า สงบ เยือกเย็น ดั่งวารี เจ้าเป็นหมอรึ ข้าเห็นพลังเจ้า พลังแห่งการรักษา เจ้าบอกว่าพึ่งตายและพื้นมา แต่จากที่ข้ามองดูเจ้ามีอายุไม่ต่ำกว่าพันปีมาแล้ว" ห้ะ....

"พันปี จริงหรือท่าน มนุษย์มีอายุไม่ถึงร้อยปีท่านปดข้าหรือ" ผมเผลอเสียงดังไปหน่อย

"ขออภัยฝ่าบาท ข้าลืมตัวไป" ผมก้มหัวขอโทษชายรูปงามที่นั่งอยู่ถัดไปไม่ไกล

"ข้าเป็นถึงราชองครักษ์ จะปดเจ้าได้อย่างไร ขนาดข้าเองเป็นเพียงพ่อมด ข้ายังมีอายุถึง 5 พันปีมาแล้ว" ตาลุงทำหน้าเซ็งๆ แต่ว่าพันปีเนี่ยนะ และตาลุงอายุ 5 พันปี แหม่ สงสัยพระเจ้าคงสมเพชที่เราตายตั้งแต่อายุยังน้อยแน่ๆ

"งั้นเจ้า ก็รุ่นราวคราวเดียวกันกับข้า ลี่หยาง" ชายรูปงามที่นั่งเงียบๆ ก็ได้พูดขึ้นมา หมอนี่ดูพูดน้อย แต่ว่าคำพูดนุ่มนวล คิดว่าพวกเจ้าชายจะป่าเถื่อน งี่เง่า เอาแต่ใจซะอีก

To be continue

ช่วง Talking with Writer!

Hello ทุกคน เป็นยังไงกันบ้างสำหรับตอนแรก ชอบกันไหมเอ่ย หากชอบยังไงก็ฝากติดตามไรท์ด้วยนะครับ สำหรับใครที่เข้ามาอ่านแล้ว ฝากกดหัวใจ กดแชร์เรื่องนี้ไปให้เพื่อนๆอ่านกันด้วยนะครับ ชอบตรงไหนไม่ชอบตรงไหนฝากคอมเม้นต์มาพูดคุยกับไรท์ด้วยนะ ท่านผู้อ่านโปรดจำไว้ว่า เพียง 1 คอมเม้นต์ของท่านเป็น 1 ล้านกำลังใจสำหรับไรท์เลยน้าา พบกันตอนหน้าเร็วๆนี้นะครับ