กุหลาบรอยแค้น
ตอนที่ 1
นภาตะโกนเรียกลูกสาวทั้งสองคนของเธอ
เสียงเด็กหญิงวัย7ขวบขานรับผู้เป็นแม่ที่ใช้น้ำเสียงนี้เรียกลูกทั้งสองเป็นประจำ
นภา
พวกแกสองคนไปไหนกันมาห้ะ!!!
นภา
ไปไหนไม่เคยบอกฉันจะตีพวกแกให้จำเอง!!
นภาเดินไปหยิบไม้กวาดก่อนจะรีบเดินปี่มาหาเด็กหญิงสองคนที่ยืนกอดกันกลมแล้วใช้ไม้กวาดในมือกระหน่ำตีมาที่เด็กหญิงทั้งสองโดยไม่สนว่าเด็กทั้งสองจะรู้สึกยังไง
ดาว-ละอองดาว
แม่จ๋า...แม่อย่าตีดาวกับฟ้าเลยนะจ้ะ😭
นภา
ไม่ให้ฉันตีพวกแกแต่เสือกแรดออกไปข้างนอกโดยไม่บอกฉันสักคำ!!!😡
เมื่อผู้เป็นแม่ง้างไม้กวาดจะตีเด็กหญิงละอองดาวจึงยกมือสองข้างมาห้ามแม่ของตนก่อนพูดว่า...
ดาว-ละอองดาว
แม่จ๋า..ฮึก....ถ้าแม่จะดีแม่ตีดาวคนเดียวเถอะ...ฮึก..ดาวพาฟ้าไปเอง😢
นภา
นังดาว!นังตัวดีชอบเป็นนางเอกมากใช่มั้ย
นภา
ฉันจะทำให้แกรู้เลยว่าอีพวกทำสันดารนางเอกมันจะมีชีวิตยังไง!!!
ละอองดาวผลักพราวฟ้าที่ยืนกอดเธออยู่ในหลบไปก่อนที่ผู้เป็นแท่จะกระหน่ำตีเธออีกครั้งจนเธอล้มลงกับพื้น
ฟ้า-พราวฟ้า
อย่าตีพี่ดาวนะแม่😭
พราวฟ้ากระโดดเกาะแขนนภาผู้เป็นแม่แท้ๆของเธอที่กำลังตีพี่สาวสุดที่รักของเธออย่างเอาเป็นเอาตายแต่ถูกแขนของแม่เธอสลัดจนกระเด็นไปนั่งกองกับพื้นก่อนผู้เป็นแม่จะหันมาต่อว่า...
นภา
นังฟ้า!แกจะเอาอีกคนใช่มั้ยห้ะ😡
พราวฟ้าส่ายหน้าไปมาหลังผู้เป็นแม่หันมาดุเธอตาเขียวปั๊ดเธอขี้ขลาดเกินไปที่จะโดนแบบพี่สาวเธอได้เธอทำได้แค่นั่งร้องไห้เพราะสงสารพี่สาวของเธอ
พราวฟ้ารู้สึกผิดละอองดาวบอกแม่ว่าเธอเป็นคนชวนพราวฟ้าไปข้างนอกแต่กลับเป็นพราวฟ้าต่างหากที่ชวนพี่สาวของตัวเองไปข้างนอกเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่สาวของเธอโดนแม่ตี
ฟ้า-พราวฟ้า
แม่พอเถอะแม่!!😭😭
ฟ้า-พราวฟ้า
อย่าตีพี่ดาวเลย😭
นภากระหน่ำตีละอองดาวอยู่นานตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกปวดมือแล้วเธอโยนไม้กวาดทิ้งก่อนที่จะเดินออกไป
เธอไม่ใช่คนโง่ที่มองรู้ว่าใครเป็นคนชวนใคร แต่เธอเบื่อลูกสาวของเธอที่ชอบทำนิสัยเป็นนางเอกละครหลังข่าวมากกว่า
นภาเดินออกไปข้างนอกโดนไม่ได้หันมามองละอองดาวที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นเมื่อนภาผู้เป็นแม่โยนไม้กวาดที่ใช้ตีจนหักทิ้งพราวฟ้าก็รีบวิ่งเข้ามากอดพี่สาวที่นอนหมดสติไว้แน่นพร้อมร้องไห้ปานจะขาดใจ
แบม-บวรลักษ์(เลขา)
คุณโรส!!
แบม-บวรลักษ์(เลขา)
ดื่มอีกแล้วหรอคะ!?
แบมที่เดินเข้ามาในบ้านแล้วเจอกับรสรินที่นอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งรับแขกพร้อมมีขวดไวน์วางละเกะละกะอยู่บนโต๊ะถึงขั้นร้องเสียงดังทำให้คนที่นอนอยู่รู้สึกตัว
รสรินสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่ฝังอยู่ในความทรงจำของเธอเพราะเสียงของผู้จัดการไนท์คลับตัวดีที่บางทีทำตัวเปรียบเป็นแม่ของเธอ
หญิงสาวหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังบ้านโทนสีเทาดำก่อนเอ่ยถามผู้ที่มากวนเธอแต่เช้าด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
หญิงสาวในชุดนอนเสื้อเชิ้ตสีขาวเอ่ยขึ้นก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟาสีเทาอีกครั้ง
เหอะ!เช้าบ้าเช้าบออะไรนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วแบมกรีดร้องในใจ
แบม-บวรลักษ์(เลขา)
คุณโรสคะวันนี้คุณโรสมีประชุมบอล์ดบริหารนะ...
โรส-รสริน
เธอก็เข้าแทนฉันไปก่อนสิ...วันนี้ฉันไม่ว่าง
รสรินพูดจบก็ลุกแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที
แบม-บวรลักษ์(เลขา)
เอ่อ..คุณโรสคะ....แต่วันนี้เป็นประชุมสำคัญมากนะคะ!
บวรลักษ์ตะโกนไล่หลังพร้อมเดินตามมาที่หน้าห้องน้ำ
โรส-รสริน
เธอก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร...
รสรินพูดเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดและเยือกเย็นในประโยคเดียว
บวรลักษ์ถึงกับสะอึกเธอรู้ว่าดีวันนี้เป็นวันอะไรเธอคงผิดเองนี่แหละที่เสนอให้ประชุมวันนี้
ตอนที่ 2
รถสปอร์ตสีดำแล่นเข้ามาในวัดแห่งหนึ่งเธอมาที่นี่ทุกปีกี่ปีเธอเองก็จำไม่ได้มันเจ็บปวดเกินไปกว่าที่จะจำได้
รสรินในชุดเดรสสีดำลงจากรถสปอร์ตหรูพร้อมถือช่อดอกกุหลาบสีขาวแล้วเดินตรงไปที่้เก็บอัฐิหินอ่อนสีขาวที่อยู่ใต้ร่มไม้สลักชื่อพร้อมรูปภาพติด
รูปภาพบนที่เก็บอัฐิพร้อมรอยยิ้มสดใสของน้องสาวสุดที่รักของเธอยังคงติดอยู่ในใจไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ไม่เคยลืม
เธอคิดถึงเหตุการณ์ที่สูญเสียน้องสาวไปแต่การสูญเสียครั้งนี้ไม่ได้สูญเสียแค่ชีวิตเดียวแต่สูญเสียถึงสองชีวิตในครั้งเดียว
น้ำใสๆเอ่อล้นเบ้าตาคู่สวยถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงเห็นแก่ตัวคนนั้นพราวฟ้าก็คงไม่คิดน้อยใจในโชคชะตาแล้วตัดสินใจทำแบบนี้
ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
ดาว-ละอองดาว
ฟ้า!พี่กลับมาแล้ว
ดาว-ละอองดาว
วันนี้พี่ซื้อของโปรดฟ้ามาด้วย
ละอองดาวเปิดประตูบ้านเข้ามาก็พบกับความว่างเปล่าละอองดาวรู้สึกแปลกๆปกติแล้วพราวฟ้าจะต้องทำอาหารรอเธอกลับบ้านแต่วันนี้บ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่วันนี้เธอซื้อของโปรดพราวฟ้ามาให้เพราะเห็นเธอบ่นว่าอยากกินแต่กลับหาเจ้าตัวไม่เจอ
ละอองดาวเดินเข้าไปในห้องนอนแต่ก็ไม่พบพราวฟ้า
ดาว-ละอองดาว
ดึกดื่นป่านนี้ไปไหนเนี่ย!...
ละอองดาวบ่นอุบน้องสาวตัวดีของเธอพึ่งอายุ14ไปไหนก็ไม่โทรบอกแถมยังไปดึกๆดื่นๆอีก
ละอองดาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของพราวฟ้าแล้วโทรออกพอปลายสายกดรับสายละอองดาวก็ถามชุดใหญ่
ดาว-ละอองดาว
: ฟ้าอยู่ไหน!
ดาว-ละอองดาว
: ไปไหนทำไมไม่บอกพี่ก่อน!
ดาว-ละอองดาว
: แล้วไปกับใคร!!
ดาว-ละอองดาว
: คุณเป็นใครน่ะ
: ผมเป็นเจ้าหน้าที่กู้ภัยครับ
เมื่อละอองดาวได้ยินคำว่า'เจ้าหน้าที่กู้ภัย'ในของเธอก็หล่นไปถึงตาตุ่ม
ดาว-ละอองดาว
: น้องสาวฉันเป็นอะไรหรอคะ?
: น้องสาวคุณพยายามฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดน้ำครับ
: ตอนนี้เรากำลังนำผู้บาดเจ็บไปส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดครับ
ดาว-ละอองดาว
: ถ้าเป็นโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดน่าจะเป็นโรงพยาบาลSค่ะ
ละอองดาวกดวางสายแล้วรีบเรียกรถออกจากบ้านตรงไปที่โรงพยาบาลS
_____________________________
ละอองดาววิ่งอย่างลืมเหนื่อยเข้ามาในโรงพยาบาลแล้ววิ่งตรงไปที่เคาน์เตอร์ที่มีพยาบาลประจำเวรนั่งอยู่
ดาว-ละอองดาว
ขอโทษนะคะ...มีผู้บาดเจ็บที่จมน้ำมาที่นี่รึป่าวคะ!
: มีค่ะ ตอนนี้ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้วค่ะ
ละอองดาวนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินครู่หนึ่งก่อนที่ประตูห้องฉุกเฉินจะเปิดออก ละอองดาวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
: คุณใช่ญาติผู้บาดเจ็บที่จมน้ำรึป่าวครับ
หมอรุ่นราวคราวพ่อเธอเปิดประตูออกมาแล้วถามด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง
ดาว-ละอองดาว
ใช่ค่ะ น้องสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ
: หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับเราช่วยทั้งสองคนสุดความสามารถแล้วจริงๆ
: ครับผู้บาดเจ็บตั้งครรภ์ได้8สัปดาห์แล้วครับ
ละอองดาวถึงกับแขนขาอ่อนล้มลงกับพื้นคุณหมอที่ยืนอยู่ต้องรีบเข้ามาพยุงขึ้น
เธอภาวนาว่าสิ่งที่เธอได้เจออยู่นั้นไม่ใช่เรื่องงจริงชีวิตนี้เธอเหลือแค่พราวฟ้าคนเดียวแล้วเธอจะเสียน้องสาวของเธอไปไม่ได้
ไม่นานก็มีเตียงที่โดนเข็นโดยบุรุษพยาบาลเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินละอองดาวผละตัวออกจากแขนของหมอที่พยุงเธออยู่แล้ววิ่งไปดู...และแล้วความจริงที่เธอยากจะยอมรับคนที่นอนบนเตียงนั้นเป็นพราวฟ้าน้องสาวสุดที่รักของเธอจริงๆละอองดาวน้ำตาไหลพรากร่างกายของเธอทั้งแขนขาไร้เรี่ยวแรงมีเพียงอย่างเดียวที่ยังคงเคลื่อนไหวสิ่งนั้นคือ'น้ำตา'
ตอนที่ 3
"คนอ่อนแอไม่สมควรมีชีวิตอยู่"
รสรินนึกถึงจดหมายฉบับสุดท้ายของพราวฟ้าก่อนที่เธอจะตัดสินใจจบชีวิตพร้อมกับลูกน้อยในท้อง
พี่ดาวฟ้าขอโษที่ทำให้พี่ผิดหวังฟ้ากลัวฟ้าขี้ขลาดเกินไปฟ้าไม่น่าเชื่อแม่วันนั้นฟ้าไม่น่าไปหาแม่ฟ้าขอโทษนะพี่ดาวฟ้าอ่อนแออย่างที่แม่บอกจริงๆด้วย ฟ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อของลูกในท้องของฟ้า ฟ้าไม่อยากเป็นคนอ่อนแออีกแล้ว ฟ้าเหนื่อย ฟ้าอยากให้พี่ปล่อยวางอย่าโกรธอย่าเกียดแม่เลยนะ ฟ้ารู้ว่าพี่ไม่เคยเถียงแม่แล้วฟ้าก็รู้อีกด้วยว่าเวลาที่พี่ดาวเสียใจหรือโกรธพี่ดาวจะบอกฟ้าเสมอว่าไม่เป็นไร พี่ดาวฟ้าหวังว่าฟ้าไม่อยู่แล้วพี่ดาวต้องดูแลตัวเองดีๆนะไม่มีฟ้าที่คอยเป็นภาระให้พี่ดาวในทุกเรื่องพี่ดาวจะได้ไม่เหนื่อยเปล่าที่ทำงานส่งเสียน้องสาวไม่รักดีอย่างฟ้า ฟ้าขอโทษที่ไม่รักษาสัญญาถ้าชาติหน้ามีจริงฟ้าอยากเกิดมาเป็นพี่น้องกับพี่ดาวอีก ฟ้ารักพี่ดาวนะ...
พราวฟ้า
โรส-รสริน
วันนี้พี่เอากุหลาบขาวที่ฟ้าชอบมาให้ด้วย
โรส-รสริน
เราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วนะ
โรส-รสริน
พี่คิดถึงฟ้ามากเลยรู้มั้ย?...
รสรินยื่นมือไปแตะที่รูปภาพของน้องสาววัยแรกรุ่นอย่างอาลัยพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างยากจะควบคุม
รสรินนั่งพูดคนเดียวอยู่หน้าที่เก็บอัฐิหินอ่อนสีขาวเธอไม่ได้เจอหน้าพราวฟ้าน้องสาวสุดที่รักมา12ปีแล้วต่อให้ผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ไม่เคยคลายความคิดถึงพราวฟ้าได้เลยรสรินคิดเล่นๆว่าถ้าพราวฟ้ายังมีชีวิตอยู่ป่านนี้หลานของเธอตั้งโตอายุ11-12ปีได้แล้วยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลไม่หยุด
โรส-รสริน
ฟ้าไม่ต้องห่วงพี่สักวันพี่จะพาแม่มาหาฟ้าเอง...
ครู่เดียวดวงตาที่เคยเศร้าหม่นก็แปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่มีไฟแค้นลุกโชนขึ้นมา เธอทำได้ทุกอย่างที่น้องสาวเธอขอก็จริง...แต่ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งมีชื่อเสียงมากขึ้นจะให้เธอทนดูคนที่ทิ้งลูกของตัวเองแล้วไปใช้ชีวิตสุขสบายกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไง
ตอนนี้รสรินมีทุกอย่างทั้งบ้าน รถ ชื่อเสียง เงินทองเธอไม่ใช่คนไร้ค่าที่แม่แท้ๆของเธอทิ้งอีกแล้วตอนนี้เธอคือ 'รสริน สุวรรณกิตติ์' ไม่ใช่ ละอองดาว เวชวินิจ ที่เป็นแค่เพียงฝุ่นผงไร้ค่าในชีวิตของนภาผู้เป็นแม่แท้ๆ
รสรินนั่งอยู่กับที่เก็บอัฐิของพราวฟ้าครู่หนึ่งจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาคนที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นแบมเลขาส่วนตัวของเธอเอง
แบม-บวรลักษ์(เลขา)
: คุณโรสคะ ที่บริษัทมีเรื่องแล้วค่ะ!
โรส-รสริน
: แล้วจะบอกฉันทำไมเธอก็จัดการเลยสิ จะต้องให้ฉันไปจัดการเองรึไง
แบม-บวรลักษ์(เลขา)
: คุณโรสขา~ถ้าพวกเราจัดการได้คงไม่ต้องตามคุณโรสหรอกค่ะ
โรส-รสริน
: เดี๋ยวนี้หัดยอกย้อนฉันแล้วหรอ!
หลังจากที่บวรลักษ์เผลอพูดจายอกย้อนใส่รสรินก็โดนเสียงดุกลับมาจากปลายสายทันที
แบม-บวรลักษ์(เลขา)
: เอ่อ...คือแบมไม่ได้ตั้งใจนะคะคุณโรส
โรส-รสริน
: ครั้งนี้ฉันให้อภัยเดี๋ยวฉันรีบไป!
เมื่อรสรินพูดจบก็กดวางหูใส่บวรลักษ์อย่างเร็ว
บวรลักษ์จ้องโทรศัพท์ในมืออย่างหัวเสียงเล็กน้อย ถ้าเธอไม่ได้ทำงานกับรสรินนานเธอคงรับอารมณ์ของเด็กคนนี้ไม่ได้แน่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
