สวัสดีฉันชื่อ.....

เฮ้ย!!!!หยุดนะ จับมัน!!! จับมันไว้!!! ถ้าวันนี้จับมันไม่ได้ฉันจะจัดการแกแทนเข้าใจมั้ยยัยใบข้าว

เซมุนยอง:ค่ะ!!เข้าใจแล้วค่ะคุณเกววรีน(เกว-วะ-รีน)

เกววรีน:ดี เข้าใจแล้วก็ดี งั้นก็ไปจับมันซะสิจะยืนโง่อยู่ทำไมฮะ!!!ไปซะ!!!

เซมุนยอง:อ่ะ!!!ค่ะ

หยุดนะเว้ย หยุดเดี่ยวนี้นะ (แฮ๊ก แฮ๊ก แฮ๊ก)

แฮ๊ก แฮ๊ก เหนื่อยชะมัด อ๊อเกือบลืมไป

ฉันชื่อเซมีฮยอน หึ!!งงกันละสิทำไมฉันถึงชื่อไม่เหมือนคนไทยขอเนะนำตัวเลยละกันที่ฉันชื่อไม่เหมือนคนไทยเลยนั่นก็เพราะฉันเป็นลูกครึ่งเกาหลี-จีน แต่แค่มาอยู่ที่ไทยตั้งแต่เกิดนี่แหละไม่ต้องห่วงนะฉัน ป๊า ม๊าไปเยี่ยมอากงกับอาม่าตลอดแหละแต่ตอนนี้ทุกคนคงงงละสิว่าฉันเป็นอะไรถึงมีพวกน้ันคอยตามแกล้งฉันตลอดเธอคนนั้นชื่อเกววรีน หึพวกคุณคง งงละซิว่าทำไมเกววรีนถึงชื่อแบบฝรั่งจริงเขาเป็นไทยแท้แต่ที่เขาชื่อนี่ฉันบอกไม่ได้หรอกนะ เอาเข้าจริงแล้วฉันก็มีเชื้อสายฝรั่งและญี่ปุ่นนิดๆละนะถ้านับจากญาติของฉันนั่นก็เพราะอากง

ที่จีนเป็นคนฝรั่งส่วนอาม่าเป็นคนจีน ?คุณปู่ที่เกาหลีเป็นคนเกาหลีส่วนคุณยายเป็นคนญี่ปุ่นและทั้งอากงอาม่าคุณปู่คุณย่าที่อยู่ทั้ง2ประเทศเป็นทั้งอดีต ตำนานหัวหน้าแก๊งมาเฟียประจำประเทศนะสิแต่พวกท่านไม่อยากให้ฉันเขาไปเกี่ยวข้องท่านเลยให้ฉันเรียนอย่างเดียวแต่...

ฉันชอบ....มาเฟีย!!!

เกววรีน:นี่!!จับได้รึยัง

อ่ะ..ได้แล้วค่ะคุณเกววรีน

เกวรีน:ดี ฉันจะทำให้แกรู้จักที่ต่ำที่สูง

เซมีฮยอน:ยะ....อย่านะ อย่า!!!!อย่าทำฉัน!!!ขอร้องหล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันยอมแล้ว อย่าทำฉันเลย ขอร้องหล่ะ

เกววรีน:หึ คิดว่าแกจะหนีไปได้งั้นหรอ ไม่มีทาง!!!!

หยุดนะ!!!แกจะทำอะไร

เกววรีน:อ่ะ!!!รุ่นพี่เซยอน ปะ...ป่าวค่ะไม่มีอะไรค่ะรุ่นพี่พวกเราแค่เล่นๆกันค่ะรุ่นพี่

เซยอน:หรอ งั้นฉันขอตัวผู้หญิงคนนี้สิ

เกววรีน:รุ่นพี่จะเอาไปทำอะไรหรอค่ะ

เซยอน:เรื่องของฉัน ทำไมแกมีปัญหารึไง รึอยากโดน

เกววรีน:เอ่อ....ป่าวค่ะรุ่นพี่

เซยอน:อืม ดี คังเซย่า คังเซมี พาตัวผู้หญิงคนนี้ไป

ค่ะ!!!!! นี่ยืนขึ้นสิ

เซมีฮยอน:ค่ะ

.

.

.

ณ โรงอาหารเก่า

เซยอน:เป็นไงบ้างเซฮยอน เธอโอเครรึป่าว

เซมีฮยอน:อือ โอเครค่ะรุ่นพี่ ถ้าไม่ได้รุ่นพี่เซยอน รุ่นพี่คังเซมีและรุ่นพี่คังเซย่า ฉันคงแย่แน่เลยค่ะขอบคุณอีกครั้งนะคะ

เซยอน:นี่ เพื่อนของพี่รู้กันหมดแล้วนะ แถวนี้ก็ไม่มีคนกล้ามาหรอเพราะนี่มันเป็นเขตหวงห้ามของพี่ เธอก็ทำตัวตามสบายเถอะเซมีฮยอน

เซมีฮยอน:เฮ้ออ โล่งอกไปทีนะคะพี่ แต่ถ้าใครมาได้ยินจะเป็นเรื่องเอานะคะพี่เซยอน

เซยอน:เอาหล่ะๆ แล้วทำไมเธอถึงไม่ยอมสู้พวกนั้นบ้างหล่ะฉันเห็นเธอโดนแบบนั้นแล้วฉันก็.....

(เซยอนคิดในใจ:ฮรึ่ยบ้าหน่าฉันจะบอกรักยัยน้องตัวดีไม่ได้เด็ดขาดเดียวเสียฟรอม ไม่ได้ ไม่ได้) ก็จะโดนม๊าด่าว่าไม่ยอมดูแลน้อง เดียวฉันโดนดุอีก

เซมีฮยอน:จริงหรอพี่ แหม๊รักฉันก็บอกมาเถอะไม่ต้องกลัวเสียฟรอมหรอกพี่

เซยอน:เสียฟงเสียฟรอมอะไรกันเล่า ป่าวสักหน่อย

คังเซมี:เซยอน!!!เซยอน!!!เกิดเรื่องแล้ว

เซยอน:มีอะไร!!!เกิดเรื่องอะไรขึ้น!!!

คังเซมี:คังเซย่า แป้งแย่แล้ว โดนพวกเกววรีนจับตัวไปแล้ว

เซยอน:ฮะ!!!แล้วแป้งออกไปตอนไหน แล้วโดนจับไปได้ยังไง ตอนนี้หล่ะอยู่ที่ไหน!!!

คังเซมี:คังเซย่าบอกว่าจะออกไปซื้อน้ำจู่ๆเกววรีนก็สั่งให้ใบข้าวมาจับตัวไปตอนี้อยู่ที่หลังตึก4

เซยอน:อื้ม งั้นเรารีบไปกันเถอะ

เซมีฮยอน:เดี๋ยวพี่ ฉันขอไปด้วยเรื่องมันเป็นเพราะฉัน

เซยอน:อื้มได้ ระวังตัวด้วยล่ะ

.

.

.

ณ ตึก4

เกววรีน:นี่คิดว่าอยู่กับพวกรุ่นพี่เซยอนแล้วเก่งมากรึไง คิดว่าเเกเป็นกันถึงได้มาเอาตัวยัยเซฮยอนไป วันนี้แหละฉันจะตบสั่งสอนแกแทนยัยเซฮยอน

เซยอน:หยุด!!!! ถ้ากล้าก็ลองดูสิ

เกววรีน:(เสียงตบหน้า เปี๊ย)

คังเซย่า:โอ๊ย!!!

เกววรีน:ระ...รุ่นพี่เซยอน รุ่นพี่มาได้ไงค่ะเนี่ย

เซยอน:ก็มาสั่งสอนคนไงหล่ะ

เกววรีน:ใครกันหรอค่ะ????

เกววรีน:ใครกันหรอค่ะ?????

เซยอน:แกไงล่ะบอกแล้วใช่มั้ยว่า อย่า มา ยุ่ง กับ เพื่อน ของ ฉัน(เซยอนโกรธจนเส้นเลือดขึ้นหน้าราวกับว่าถ้าไม่ได้ตบเกววรีนคงนอนไม่หลับแน่)

เกวรีน:ระ...รุ่นพี่เป็นอะไรไปค่ะ ทะ...ทำไมหน้า.....

เซยอน:ปล่อยตัวเพื่อนฉัน เกววรีนแกเดินมานี่ฉันมีรางวัลจะให้

เกววรีน:ห้ะ รางวัลหรอค่ะได้เลยค่ะ รุ่นพี่จะให้อะไร

เกววรีนหรอค่ะ(เกววรีนพูดออกมาโดยไม่รู้เลยว่าของขวัญชิ้นนั้นจะทำให้เธอเสียน้ำตา)

เซยอน:(เสียงตบดัง เปี๊ย เป๊ี๊ย เปี๊ย และดังขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าเธอกำลังแก้แค้นให้คังเซย่าเพื่อนรักของเธอ)วันนี้ฉันจะแค่วอมมือนะแต่ถ้าแกยังกล้ามายุ่งกับเพื่อนของฉันอีกล่ะก็ แกไม่มีทางอยู่อย่างเป็นสุขบนโลกใบนี้ได้อีกแน่ จำไว้

เกววรีน:ค่ะ รับทราบค่ะรุ่นพี่ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ ขอโทษค่ะรุ่นพี่ข้าว รุ่นพี่เซยอนที่ทำให้เสียเวลา และขอโทษรุ่นพี่แป้งที่ฉันไปตบรุ่นพี่ค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ

เซยอน:แล้วเธอไม่คิดจะขอโทษเซมีฮยอนหน่อยหรอ

เกววรีน:ห้ะ??ขอโทษทำไมล่ะค่ะ

เซยอน:ฉันเห็นหมดแล้ว เธอไปหาเรื่องเขาก่อนหรือจะไม่ยอมรับล่ะว่าเธอไปหาเรื่องเขาก่อน

เกววรีน:ปะ...ป่าวค่ะ

เซยอน:งั้นก็รีบขอโทษเซมีฮยอนซะสิ

เกววรีน:ค่ะ ขะ....ขอโทษนะเซมีฮยอน ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ

เซมีฮยอน:อะ...อื้มไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นอะไร

เกววรีน:รุ่นพี่ค่ะพวกฉันไปได้รึยังค่ะ

เซยอน:อะไรนะ จะไปแล้วงั้นหรอ ฉันเคยบอกว่าไง

เกวรีน: ....ถ้าฉันยังไม่ไปพวกแกก็ห้ามหรือถ้าฉันยังไม่อนุญาตก็ห้ามไป ค่ะรุ่นพี่เซยอน

เซยอน:อื้ม ดี เข้าใจก็ดีแล้ว คังเซย่า คังเซมีเซมีฮยอนด้วยไปกัน

คังเซมี/คังเซย่า/เซมีฮยอน:ค่ะ

(เซยอน คังเซย่า คังเซมี และเซมีฮยอนเดินไปจากตรงนั้น)

เกววรีน:อร๊ายยย (เสียงกรีดร้องจากเกววรีนดังขึ้นและทรุดลงไปนั่งอย่างคนเสียสติ)

เซมุนยอง:คุณเกววรีนค่ะ เป็นอะไรไปค่ะ(ใบข้าวก้มลงไปพาเกววรีนลุกขึ้นและพากเกววรีนออกไป)

.

.

.

ณ ห้องเรียน ม.1

เกววรีน:ทำไม ทำไม!!! ทำไมรุ่นพี่จะต้องช่วยยัยนอกคอกนั่นด้วย มันเป็นใครรุ่นพี่ถึงได้ช่วยมัน ทำไมไม่ช่วยฉัน ฉันเป็นถึงรุ่นน้องคนสนิทของรุ่นพี่เลยนะ

เซมุนยอง:คุณเกววรีนค่ะ ใจเย็นๆก่อนนะคะ รุ่นพี่แป้งก็อาจจะสนิทกับรุ่นพี่เซยอนเป็นพิเศษก็ได้นะคะ เพราะจากที่ใบข้าวรู้มารุ่นพี่แป้งกับรุ่นพี่ข้าวเป็นคนเเรกที่เข้าหาและเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่เซยอนนะคะ

เกววรีน:หรอ ถ้าอย่างนั้นแกรู้อะไรมาอีก

เซมุนยอง:อื้มขอนึกก่อนนะคะ.....อ๊อนึกออกแล้วค่ะ รุ่นพี่เซยอนตอนม.3ที่โรงเรียนเก่าของรุ่นพี่เซยอนเคยตบรุ่นน้องรุ่นน้องข้อหาไม่ทำตามคำสั่งกับไปไถ่เงินรุ่นน้องคนอื่นๆที่ทุกคนก่อนจะเข้าแก๊งจะต้องรู้กฎข้อนี้เป็นอย่างดีค่ะและก็ขัดขืนการลงโทษเนื่องจากทำนอกเหรือจากกฎค่ะ อ๊อยังมีอีกนะคะแต่ข้อนี้มันหนักกว่าข้ออื่นมากๆค่ะ ก็คือ......