...ทาคาชิ มิเอเล่...

...เด็กสาวหน้าตาน่าเอ็นดู ดวงตากลมโตสีพีช ผมสีเทาอมชมพู เธอเกิดมาในครอบครัวที่พอมีพอใช้ แต่ด้วยดวงตาและสีผมที่แปลกประหลาดทำให้เธอถูกมองว่าเป็น ตัวประหลาด อีกทั้งยังถูกครอบครัวกดขี่เหมือนคนใช้...

....................

...เด็กสาวนั่งกอดตัวเองอยู่ในห้องใต้หลังคาเล็กๆ ความทรมานที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำบรรยาย...

...ถูกจิกหัวใช้รังแกถูกทำร้าย สุดท้ายก็ถูกทอดทิ้ง ถ้าตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องจริง อยากขอให้หลุดพ้นไป...

...เด็กสาวร่ำไห้พลางโทษตัวเองต่างๆนาๆว่าเพราะตนเกิดมาทำให้ครอบครัวของตนถูกมองว่ามีตัวประหลาดอาศัยอยู่ในบ้าน...

...′คนอย่างแกเกิดมาทำไม ตายๆไปซะก็ดี′...

...นั่นคือคำพูดที่วนอยู่ในหัวเด็กสาววัย12ปี ทั้งๆที่เวลานี้เธอควรจะออกไปวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานแท้ๆ...

..."นี่นังตัวประหลาด!!ใครใช้ให้แกมาแอบอยู่ตรงนี้กันยะ!!!"...

......................

"ได้แผลอีกแล้ว...ฮึก"ราตรีย่างกลายเข้ามาแล้ว...เมื่อไหร่เด็กสาวจะหลุดพ้นจากโชคชะตาที่น่าสมเพชนี้เสียที

...ในวันเวลาอันว่างปล่าวนั้น...เด็กสาวสวดอ้อนวอนต่อโชคชะตา...

..."กรื้ดดดด!!! อสูร!!!!"...

...แต่สิ่งที่ฟ้าได้ส่งมา...มันกรีดหัวใจบอบช้ำเกินทน.......

..."นั่นตัวอะไรน่ะ มีเลขที่ตา?ข้างแรมที่6?"...

...ภาพเบื้องหน้าของเด็กสาวในตอนนี้ คือสภาพศพของผู้ให้กำเนิดเธอและเลือดที่สาดกระจายไปทั่วบ้าน...

...อสูรกายกระโจนใส่เธอในทันที แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น เด็กสาวหลบการโจมตีจากสิ่งแปลกปลอมตรงหน้าได้อย่างฉิวเฉียด แต่เด็กผู้หญิงธรรมดาแบบเธอจะเอาอะไรไปสู้กับอสูรล่ะ จริงมั้ย?...

...น่าสมเพช...

...คำที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอก่อนที่จะพบกับความตายอันน่าเศร้า ช่างน่าเวทนาจนวินาทีสุดท้าย...

..."หลบได้ตั้งขนาดนั้นแล้วทำไมไม่หลบอีกซักครั้งล่ะ?"...

...ชายหนุ่มที่มีตาสองสีอย่างน่าประหลาดใบหน้าถูกบดบังด้วยผ้าพันแผลจนดูน่าขนลุกเอ่ยพลางคว้าร่างของเธอไปหลบในที่ปลอดภัย ในตอนนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มผมยาวปลายผมแต้มสีฟ้าน้ำทะเลดูน่ามองสกัดการโจมตีของอสูรนั้นอย่างชำนาญ...

...เธอจ้องมองการต่อสู้นั้นด้วยความตะลึง เป็นยอดมนุษย์รึไงกันนะคนคนนี้ เด็กหนุ่มตัดหัวของอสูรได้อย่างง่ายดาย...

...ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมาให้ความสนใจเด็กสาวตัวเล็กตรงหน้านี้...

"นี่เธอน่ะ"-มุอิจิโร่-

"หนูหรอคะ?"-มิเอเล่-

"เธอนั่นแหละ"-โอบาไน-

"เป็นแค่เด็กธรรมดาแต่หลบการโจมตีของข้างแรมที่6ได้ สนใจมาเป็นนักดาบมั้ย?"-มุอิจิโร่-

"ชั้นชื่อ อิงุโระ โอบาไน"

"ผมชื่อ โทคิโท มุอิจิโร่"

"ชั้นชื่อ ทาคาชิ มิเอเล่ ค่ะ"

...****************...

...TBC...

...เวลาร่วงเลยมา1เดือน...

ยามอุษาสาง เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นดวงตากลมโตสีลูกพีชที่มองแล้วชวลหลงไหล ช่างเป็นเด็กที่น่าเวทนาหากเธอไม่ถูกมองเป็นตัวประหลาด หากโลกนี้ไม่มีอสูร เด็กสาวร่างเล็กคงเปรียบดั่งนวลละออ ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตราบจนปรลัย

......................

...หลังจากร่างบางทำกิจธุระส่วนตัวเสร็จ ขาเรียวได้ก้าวไปที่สนามฝึกซ้อม...

"ทาคาชิจัง! อรุณสวัสดิ์จ๊ะ!"เสียงหวานของสาวงามเป็นเสียงที่ตัวเด็กสาวนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี 1ในอาจารย์ของเธอ คันโรจิ มิตซึริ

"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่คันโรจิ"เด็กสาวส่งยิ้มบางๆตอบกลับไป พวกเธอเข้าหากันได้ง่ายเนื่องจากมีเหตุการณ์วัยเด็กที่คล้ายคลึงกันและเป็นเด็กผู้หญิง

"ตื่นเช้าเป็นด้วยหรอเนี่ย"-โอบาไน-

"อิงุโระซัง อรุณสวัสดิ์ค่ะ"เสียงหวานทั้งสองประสานเสียงขึ้นมาอย่างมิได้นัดหมาย เมื่อเห็นเสาหลักอสรพิษยืนอยู่เบื้องหน้าตน

"อาจารย์คะ เลิกเหม่อได้แล้ว"ร่างบางเอ่ยขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับเป็นเสียงที่ดูเหนื่อยใจ พลางกวาดสายตามองไปที่อาจารย์ของตน

"ดูว่างกันจังเลยนะคะ"

"อื้ม หยุดพร้อมกันแบบนี้ไหนๆแล้วก็ไปเดินเที่ยวในเมืองกันเถอะค่ะ!"-มิตซึริ-

"คันโรจิไปฉันก็ไป"-โอบาไน-

ร่างบางพยักหน้าเป็นเชิงตกลงก่อนหันไปหาอาจารย์ตัวดีของเธอ

"อาจารย์คะ"เธอเริ่มกดเสียงต่ำลงทำให้มุอิจิโร่หันมาพยักหน้าเป็นเชิงตกลง เสาหลักคนไหนปกติบ้างนะ

...ผ่านมา1เดือนให้แล้วหลังจากเหตุการณ์นั้น ทาคาชิ มิเอเล่ ถูกฝึกฝนมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาโดยเสาหลักคนเก่งทั้งสามคน...

...ข้อเสนอในวันนั้น เป็นแสงสว่างแสงเดียวของมิเอเล่ เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้เธอได้ชีวิตใหม่...

...ที่นี่ทุกคนยอมรับเธอ...

...ที่นี่พร้อมต้อนรับเธอ ไม่ว่าอดีตของเธอจะเป็นยังไง...

...ที่นี่เป็นครอบครัวที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็กลับมาหาได้...

...ที่นี่คือจุดเริ่มต้น ที่ทำให้เธอได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง...

...และยังหวังเสมอ ว่าต่อจากนี้ ที่นี่จะยังใจดีกับเธอ...

...ยินดีต้อนรับสู่หน่วยพิฆาตอสูร...

...ทาคาชิ มิเอเล่...

...****************...

...TBC...

...ตัวเมือง...

"อ๋าาา คนเยอะจัง"เด็กสาวบ่นพลางย่างกรายเข้ามาในตัวเมือง เธอแสดงสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยเนื่องจากไม่ค่อยคุ้นชินกับที่คนพลุกพล่านแบบนี้

"คิกๆ ไปร้านขนมกันเถอะทาคาชิจัง!"เสียงหวานของมิตซึริกล่าวขึ้นพลางคว้ามือของเด็กสาวไปอย่างคุ้นทาง

...ส่วนทางชายหนุ่มทั้งสองก็ได้แต่เพียงสาวเท้าตามสองสาวโดยไม่ขัดอะไรเพราะยังไงซะพวกเธอก็เป็นผู้หญิงเรื่องแบบนี้คงเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว...

"นายดูปกติขึ้นนะ"-โอบาไน-

"ห๊ะ?"คนตัวเล็กมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่เข้าใจกับคำพูดชวนงงก่อนหน้า

"อาาา เข้าสังคมมากขึ้นนิดหน่อย"ชายตาสองสีกล่าว

"อืม คงงั้น"ว่าพลางก็รีบสาวเท้าตามสองสาวไป

...จะรีบไปไหน ร้านขนมมันจะวิ่งหนีแกรึไง...

...ตกเย็น...

"วันนี้สนุกมากๆเลยค่ะ"เด็กสาวพากันหัวเราะร่าเริงชายหนุ่มทั้งสองที่เห็นก็คลี่ยิ้มบางๆออกมาอย่างเอ็นดู

...เหตุใดหนอเมื่อก่อนนั้นเราทำทุกทางเพื่อโหยหาความรักและเสน่ห์หาจากผู้อื่น แต่กลับไม่เคยมองหาคนที่ยอมรับในตัวเราเลย...

...แต่บัดนี้เราเจอแสงสว่างของเราแล้วคนที่ยอมรับในตัวเราจริงๆคนที่ดูแลเราจากใจจริง โลกใบใหม่ที่โหดร้ายแต่บางทีมันคือแสงสว่างของใครซักคน...

...แต่มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปมั้ยนะ?...

...2เดือนต่อมา...

"ตายแน่นอน"ชายร่างเล็กกล่าวขึ้น

"อาจ๊าน!!!"เด็กสาวพูดขึ้นเมื่ออาจารย์ของเธอเอง กล่าวดูถูกเธอเช่นนั้น

"แต่ทาคาชิจังฝึกแค่3เดือนเองนะคะ...มันจะดีหรอ..."เป็นฝ่ายสาวงามกล่าวบ้างมิเอเล่นั้นฝึกเพียง3เดือนเท่านั้นไปสอบเลยมันจะดีหรอ? จะไม่ตายแน่นะ?

"เอาน่า ยัยนี้โดนเสาหลัก3คนช่วยฝึกเลยนะ"-โอบาไน-

"Ara ara\~"เสียงหวานของเสาหลักแมลงโพล่งขึ้นมา

"ลูกศิษย์ของโทคิโทคุงก็จะไปสอบงั้นหรอคะ?ไปพร้อมกับคานาโอะดีมั้ยคะ?"เสาหลักแมลงกล่าวพลางฉีกยิ้ม

"...."เด็กสาวรู้ดีว่านั่นเป็นยิ้มจอมปลอมแต่ก็ไม่อาจที่จะเสียมารยาทต่อหน้าเสาหลักได้

"ก็ดีนะยัยนี่ยิ่งเซ่อซ่าอยู่ด้วย"-โอบาไน-

"อิงุโระซ๊างงง!!"นี่เธอโดนแซวอีกแล้วหรอ! เสาหลักพวกนี้นี่!

"คิกๆ"เสาหลักความรักหัวเราะกับท่าทางน่าเอ็นดูของเด็กสาวพลางดันตัวไปหาเด็กสาวอีกคนที่มีชื่อว่า สึยูริ คานาโอะ เธอเงียบมาซักพักแล้วถ้าเป็นคนปกติคงไม่รู้ว่าเธออยู่ในวงสนทนาด้วยซ้ำ

...แต่พวกนี้มันไม่ปกติไง!...

...คนจะไปตายอยู่แล้วยังมายืนแซวกันอีก!...

...ถึงความจริงทุกคนจะไม่ได้กังวลมากนัก เพราะเด็กสาวตรงหน้าต้องรอดกลับมาแน่ๆ ...

...นี่ลูกศิษย์ใครกัน ขนาดนี้ยังตายก็ตายไปเถอะ ไร้ประโยชน์มาก...

...****************...

...TBC...

คิกค้าก กลับมาแล้วพร้อมรีเรื่องใหม่ 🫣🫣🫣