บทนำ

โลกที่แสนสงบ ไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิต ได้เกิดการผลิกผัน ด้วยกระบวนการบางอย่าง ทำให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตมากมาย และสิ่งมีชีวิตก่อเกิดภูมิปัญญา

.

.

.

.

.

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง

“แว้ แว้ แว้” เสียงเด็กแรกเกิดที่ร้องออกมาดังลั่นหลังออกมาจากท้องแม่

ตึ่งๆๆๆ

“ทะ-ท่านผู้ใหญ่ คะ-คลอดแล้วครับ!” เสียงชายหมดวิ่งไปหยุดที่หน้าประตูบานหนึ่งที่มีหญิงชรา นั่งอยู่

“เออ ข้าจะเดี๋ยวนี้แหละ!”

ที่ห้องคลอดเหลาคนในหมู่บ้านต่างพากันมาดูหน้าขอชีวิตใหม่ที่กำลังออกมาเป็นสมาชิกในหมู่บ้าน ทุกคนต่างดีใจ ที่หนึ่งชีวิตคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัย

แต่ความสุขนั้นก็หายไป ในยามค่ำคืน

“เอาเด็กนี้ไปทิ้งซ่ะ!!!” หญิงชราชี้ไปที่แม่ของเด็กแล้วแหกปากโวยวาย

“ทำไมละ ลูกของเป็นอะไร” แม่เด็กสงใส ถามหญิงชรากลับด้วยสีหน้าที่ร้อนใจเป็นอยากมาก

หญิงชราไม่ยืนนิ่ง ก่อนเดินไปหน้าประตูที่ทุกคนยื่นดูอยู่ แล้วเอ่ยปากว่า

“เด็กนั้นจะนำภัยร้ายมาให้หมู่บ้านเรา เป็นตัวกาลกิณี จงนำไปทิ้งก่อนที่จะเข้าซ่ะ! พ่อของเด็กก็ตายไปแล้ว หน้าที่นี้เจ้าต้องทำเอง” หญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ้งเฉย ก่อนจะเดินกลับห้องขิงเธอ

แม่เด็กทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงชรา เธอได้โอบกอดร่างน้อยไปของทารกเอาไว

ในคืนนั้นแม่เด็กได้นำผ้ามาพันไว้ที่ตัวลูกของเธอก่อนจะหนีออกจากหมู่บ้าน โดยที่ไม่บอกใคร เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอและลูกน้อย

เธอนั้นได้วิ่งไปอย่างสุดกำลัง และไม่เหลียวหลังกลับไปมอง

“ไม่ต้องหวงนะลูก แม่จะพาลูกไปที่ที่ดีกว่านี้”

ณ เช้าวันต่อมา

ในคือนั้นเธอได้เผลอหลับไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ก่อนที่เธอจะตื่นมาเพราะได้ยินเสียงลูกของเธอ เธอได้ฝัน ถึงชีวิตครอบครัวอันแสนสุข ที่มีเธอสามีและลูกอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้า แต่ก็ต้องตื่นมาเพราะเสียงร้องไห้ของลูกน้อย

“โอ๋ๆๆ หิวแลเวเหรอจ๊ะ? เดี๋ยวแม่ให้กินนมนะ”

ในความเป็นแม่ เธอไม่สามารถปล่อยให้ลูกของเธอ หิวได้

เด็กน้อยดื่มนมจนอิ่ม จากนั้นก็ได้หลับไป การเดินทางของสองแม่ลูกยังไม่สิ้นสุด ก็ต้องดิ้นต่อไป

เวลาได้ล่วงเลยไปถึงสี่อาทิตย์ ก็ยังไม่เห็นแม้กระหมู่บ้านเล็กๆ จึงได้นั่งพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่และดูสงบ

“ไม่ต้องห่วงนะลูกแม่ แม่จะพาหนูไปอยู่ที่ที่ดีกว่านี่ เอาหละ ไปต่อกันเถอะ แม่คิดว่าอีกเดี๋ยวก็คงถึงแล้วละ ข้างหน้าอาจมีหมู่บ้านก็ได้”

พูดจบเธอก็เดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย ใช้ชีวิตโดยการเก็บผลไม้ป่ากินประทังชีวิต

“เอาหละหนูอยู่ตรงนี่ก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปจับปลามาให้นะ” พูดเธอได้วางลูกไว้กับก้อนหินใหญ่ก่อน ก่อนจะเดินไปที่ริมแม่น้ำเพื่อจับปลา แสงอาทิตย์ในยามเย็นช่างสวยงาม

เด็กน้อยมองไปที่แม่ของตัวเองอย่างเงียบๆ และไม่ร้องสักแอะ

เวลาผ่านไปสามชั่วโมง พระอาทิตย์ก็ได้ตกดินไปแล้ว ปลาที่จับมาได้ก็กำลังย่างอยู่

“ฮา-ฮะ วันนี้เรากินปลากันนะ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันต่อ นะลูก.....แม่จะพาหนูไป อยู่ที่ๆดีกว่านี้ จะเจอมั้ยนะ!?(สะอื้น)” แม่ของเด็กน้อยกอดลูกไว้แน่นแล้สพูดกับลูกนอยที่กำลังหลับอยู่ และน้ำตามันก็ไหลไม่หยุด

ในเวลายามค่ำคืนในขณะที่สองแม่ลูกกำลังนอนหลับอยู่นั้นเอง ฝูกหมาป่าก็ได้ออกหากิน พวกมันตามกลิ่นของปลา ที่แม่ของเด็กน้อยย่างเอาไว้

แล้วมันก็ถึงที่หมาย พวกมันได้หยุดอยู่ที่กองไฟที่มอดแล้ว เสียงฝีเท้าของพวกมันทำให้แม่ขอฃเด็กน้อยตื่น

ทันทีที่ตื่นมา เธอก็อุ้มลูกน้อยหนีทันทีที่เห็นฝูงหมาป่า แต่พวกมันก็วิ่งตามเธอไปเช่นกัน

“พวกนั้นมาได้ยังไง ฉะ-ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไปดี ได้โปรดเถอะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ได้โปรดช่วยลูกน้อยของข้าด้วย”

“อ่าาาา!!!!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บของแม่เด็ก

ในขณะที่วิ่งอยู่ได้มีพวกมันบางตัว ได้กัดมาที่ขาของเธอ เธอจึ่งล้มไป ลูกน้อยกระเด็นไปไกลกว่าเธอเล็กน้อย

พวกหมาป่าไม่รอช้า มันได้ขย่ำเธอในทันที ลูกน้อยได้แต่มองดูแม่ถูกหมาป่ากินเป็นอาหาร โดยที่ทำอะไรไม่ได้

“แม่ขอโทษที่ผิดคำสัญญานะ ชื่อแม่เองก็ยังไม่ได้ตั้งให้เลย แม่ขอโทษนะ” เธอได้สิ้นใจหลังพูดจบ และน้ำตาของความโศกเศร้าก็ได้ไหลออกมาไม่หยุด

เมื่อพวกหมาป่าได้กินแม่ของเด็กน้อยแล้ว มันจึงหันไปหาร่างของเด็กน้อยที่ทำอะไรไม่ได้ และได้รุมกินเด็กน้อยอย่างน่าสงสาร

.

.

.

.

.

.

เวลาผ่านไปเช้าวันรุ่งขึ้น ร่างของเด็กน้อยที่น่าจะตายไปแล้ว ก็ได้ฟื้นสภาพและตัวโตขึ้น ใช่แล้วมันคือสิ่งที่พระเจ้าสร้างขึ้น เค้าได้มองไปที่ศพของแม่ ก่อนที่จะเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย โดยที่เสียงของแม่เป็นตัวกระตุ้นให้มันได้เดินต่อไป