อาบิเกล : “ฉันคือคู่หมั้นของท่านมอร์แกน เธอมันแค่ลูกคนเมียน้อย ริอาจมาแย่งท่านพี่จากข้านังอมันด้า ฉันเกลียดแก ทำไมแกต้องมาแย่งทุกอย่างจากฉัน พ่อฉัน คู่หมั้นฉัน แถมแกยังมีพลังปราณ แกเป็นแค่คนชั้นต่ำ!! ทำไม!!!”
อมันด้า : “แกมันแค่คนโง่เหงา แม้แต่พลังปราณแกก็ไม่มี นังขยะ ท่านพ่อเกลียดแก ทุกๆ คนเกลียดแก ไม่มีใครรักแก ถึงแกตายไปก็ไม่มีใครฝังศพให้กับคนอย่างแก”
อาบิเกล : “ฉันจะฆ่าแก”
หญิงสาวเอวบาง ร่างสูง ดวงตาสีฟ้า ผมยาวสีทองบลอน ง้างมีดเตรียมจะจ้วงแทงไปยังหญิงสาวข้างหน้า
อาบิเกล : “แกตายซะเถอะ”
อมันด้า : “ท่านพี่!! ช่วยข้าด้วย!!”
มอร์แกน: “อมันด้า!!! อาบิเกลนังสารเลวฉันจะฆ่าแก”
ฉึก!!!!!!!!
เคล้ง!!!!!
เสียงปลายดาบตกลงที่พื้น เผยให้เห็นเลือดสีแดงค่อยๆ ไหลออกมาจากอาบิเกลและติดที่ปลายดาบของมอร์แกน ชายหนุ่มร่างสูงผลักอาบิเกลออก เขาวิ่งไปหาหญิงสาวที่นั่งลงอยู่กับพื้นด้วยความหวั่นผวา ส่วนอาบิเกลเธอค่อย ๆ ทรุดล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น ไร้ผู้คนห่วงใย กอด แม้แต่วินาทีสุดท้ายของชีวิตของหญิงสาว
อามันดา : “ท่านพี่ ท่านฆ่าข้า ท่านทำกับข้าแบบนี้ ท่านไม่เคยมีใจให้ข้าเลย มันลูกเมียน้อยมีดีตรงไหน”
มอร์แกน : “ตรงที่เจ้ามันขยะไง นังสารเลว”
อมันดา : “ท่านมอร์แกน ช่วยข้าด้วย ข้ากลัวเหลือเกิน ท่านพี่นางจะฆ่าข้า”
มอร์แกน : “ข้าจะฆ่านาง” เขาพูดพลางหยิบดาบที่เปื้อนเลือดของหญิงสาวขึ้นมา
อมันดา : “อย่า!! ท่านพี่ อย่างน้อยเขาก็เป็นพี่ข้า อย่าทำให้นางถึงตาย ครั้งนี้ข้าขอเถอะ”
มอร์แกน : “แต่นางจะฆ่าเจ้านะ เพราะเจ้าดีเกินไปไง ใยต้องปล่อยนางขยะนี่ไป อยู่ไปมีแต่ทำร้ายเจ้า”
อมันดา : “อย่างน้อยข้าก็มีท่านพี่คอยปกป้องข้าอยู่นะ”
มอร์แกน : “อมันดาข้ารักเจ้า”
อมันดา : “ข้าก็รักท่านพี่” (หึ อย่าพึ่งรีบตายละ นางอาบิเกล ฉันชักสนุกละสิ ลูกเมียอย่างฉันจะแย่งทุกอย่างจากแก แกจะไม่เหลืออะไร) หญิงสาวพูดพลางเผยรอยยิ้มอย่างมีเลสนัย นางมองไปยังร่างของอาบิเกล พร้อมมีดวงไฟสีส้มที่มือของนาง ก่อนไปพุ่งไปยังอาบิเกล หญิงสาวนอนอยู่กับพื้นโดนดวงไฟสีส้ม เข้าไป ทำให้ร่างกายภายในทำงานอย่างหนัก เลือดพุ่งกระจายออกจากปาก ภาพของหญิงชู้ชายชั่วก่อนดับหายไป
กรี๊ด!!!!!
แคลล์ : “พวกชั่ว!!! ทำกับอาบิเกลของฉันได้ยังไงกัน ทำไมนางต้องตาย ทั้งที่นางทุ่มเทความรักให้ท่านมอร์แกนขนาดนี้ นิยายพวกนี้สร้างขึ้นมาเพื่อทำร้ายตับฉันชัด ๆ ” ฮื่อ ฮือ หญิงสาวได้แต่นั่งปาดน้ำตา
เซน : “แคลล์ แคลล์ แกเป็นอะไร ฉันเรียกไม่ได้ยินไง แกอ่านนิยายเรื่องนี้อีกแล้วเหรอ มันสนุกตรงไหนกัน ฉันเห็นแกติดงอมติดแงม”
แคลล์ : “ฉันไม่อ่านแล้ว ปวดตับ ไต ใส้ พุง ระบมปอดไปหมด ทำไมคนที่ทุ่มเทให้กับความรักแบบนี้ต้องมาตายด้วย ฉันเกลียดใยอมันดา สุดๆ เลย นึกแล้วอยากฆ่าพวกมัน สองคน”
เซน : “แกคงอินมากไปนะ เราว่า ขอให้มันจริงเถอะ เราก็เห็นแกอ่านแต่นิยาย จนครูท่เข้ามาสอนเขาด่าแกตายแล้วเนี่ย เรียกทั้งคาบก็ไม่ยิน แกนี่นะ เรียนให้ตายก็โง่เหมือนควาย โอ๊ะไม่สิ ยิ่งกว่าควายอีก ฮ่า ฮ่า”
ตุ๊ฟ!!!!!!
โอ้ย!!!
เซน : “โอ้ยเราเป็นผู้ชายนะโว้ย ตบหัวเราทำไมเนี่ย ก็มันจริงนี่น๊า”
แคลล์ : “แล้วไง ให้มันน้อยๆ หน่อย ถ้าฉันควายแกก็เพื่อนควาย ฮ่า ฮ่า”
เซน : “ถ้าเราหัวกระทบกระเทือนสงสัยแกต้องรับผิดชอบเราแล้วละ แคลล์ ฮ่า ฮ่า”
แคลล์ : “ไอ้เซน!! ฉันจะถีบแก มานี่เลย” หญิงสาวพูดพลางยกเท้าไล่วิงเตะชายหนุ่มกลางถนนเหมือนเด็กนักเรียนทั่วไปที่เล่นกันตามประสา หนุ่มๆ สาวๆ
เซน : “แคลล์ ระวัง!!!!!”
หญิงสาวร่างบางมองไปยังข้างหลัง เห็นรถบรรทุกคันสีขาววิ่งกำลังเข้ามายังเธอ
กรี๊ด!!!!!!!
ตู้มมมมม!!!!!
พรึ่บ!!!
ฉัรเปิดตาขึ้นมา ด้วยความสะลึ่มสะลือ แถมมีอาการปวดศีรษะและเจ็บบริเวณยังหน้าอก
เหวอ!!!
ฉัน ฉะ …..ฉัน ยังไม่ตายเหรอ ฉันจำได้นี่มาเมื่อกี้ ฉันถูกรถชน ฉันสังเกตร่างกายของตัวเอง ว่าครบ 32 ประการไหม
เอ๋……….
ทำไมมันแปลก ๆ ไป ทำไมฉันถึงแต่งตัวแบบนี้ สวมสุดกระโปรงยาวๆ ทำไมใส่อะไรเยอะแยะ เมื่อกี้ฉันใส่ชุดนักเรียนนี่ หรือเมื่อกี้ฉันฝันไป ฉันได้ต่นั่งครุ่นคิดสักพัก ก่อนเหลือบไปเห็นกาน้ำอยู่โต๊ะ
โอ๊ะ!!!!!
น้ำนี่ ขอกินก่อนละกัน สักนิดคงไม่มีใครเห็นนะ อิอิ
ฉันลุกขึ้นจากเตียงไปจับกาที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนรินใส่แก้วน้ำ ลักษณะคล้ายๆ ขันถ้วยรดน้ำมนต์น้อยๆ เคยเห็นในวัด เอ๋ หรือฉันอยู่วัด นั้นสิ แล้วฉันมาทำไม?????
ฉันพูดพลางดื่มน้ำไป
พรูดดดดดด!!!!!!!
ฉันพ่นน้ำที่อยู่ไปปากใส่หญิงสาวข้างหน้า ที่กำลังจ้องหน้าฉันอยู่มาตอนไหนก็ไม่รู้
แค่ก แค๊ก!!!!!!
แคลล์ : “ธะ ….เธอ เป็นใคร เข้ามาได้ไง”
“ท่านหญิง ท่านหญิงอาบิเกลฟื้นแล้ว”
แคลล์ : “เธอบ้ารึเปล่า ฉันแคลล์ ไม่ใช่อาบิเกล
ฉันพูดพลางหันหน้าไปยังกระจก คร่าวนี้ต้องสำลักน้ำออกมาอีกรอบ นี้ไม่ใช่หน้าฉัน!!!!!
กรี๊ดด!!!!!!!!!!
วูบบ!!!!!!!
พรึ่บ!!!!!
“ตื่นแล้วเหรอนังตัวนี้ แกมันนังลูกขยะชัดๆ แกมันไม่ได้เรื่อง แกคิดจะข้าน้องสาวตัวเอง ทำไมแกต้องโหดเหี้ยมขนาดนั้นด้วย”
แคลล์ : “คุณเป็นใคร มาด่าฉันฉอด ๆ”
เพี๊ย!!!!!!
แคลล์ : “คุณ ตบหน้าฉัน!!!!”
“ฉันคือพ่อของแกไง สงสัยฉันต้องตบแกให้หลาบจำ ดีแค่ไหนแล้วองค์รัชทายาทคู่หมั้นของแกยังไว้ชีวิต หัดสำนึกผิดซะบ้าง ดีที่น้องแกช่วยพูดไว้ได้ ไม่งั้นแกคงตายไปแล้ว”
แคลล์ : “แก ไม่ไหวแล้วโว้ย” ฉัดกำหมัดขึ้นมาจะชัดหน้าไอ้หมอนี่ ชักยก สองยก คนแก่ก็คนแก่เถอะ ถึงแก่กว่าพ่อฉันก็ตามเถอะ
“แก นะแก ทำร้ายน้องไม่พอ ยังจะทำร้ายพ่อของแกอีก ทหาร!!!เอาไม้มา ฉันจะฟาดแกให้หลาบจำ”
ฟึบ!!!!
ฟึบบบ!!!!
ฟึบบ!!!!
ฉันได้แต่นั่งร้องให้ น้ำตามันรินไหลออกมาเอง ปวดร้าวไปทั้งตัวที่ที่ไม่รู้สาเหตุ เหมือนเจ็บอยู่ภายในใจ อยากพูดกับคนตรงหน้าเป็นล้านคำแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้เหมือนมีอะไรค้างคาในใจ ได้แต่นั้งสำนึกผิดรับไม้ของชายแปลกหน้าที่ฟาดเข้ามายังแผ่นหลัง ไม่ยั้งมือ
“คุณท่าน!!! หยุดเถอะค่ะ อย่าทำคุณหนูเลย คุณหนู คุณหนูฮือ ฮือ คุณหนู ปล่อยคุณหนูเถอะค่ะ คุณหนูพึ่งฟื้นตัวหลังจากหลับไปหลายวันนะค่ะคุณท่าน”
ฉันมองไปยังหญิงสาวตัวน้อยๆ ตากลมโตๆ ร้องให้อ้อนวอนขอชีวิตฉัน
แคลล์ : “เธอ ทำอะไรนะ”
ฟึบบ!!!!
ฉันมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้า ที่ออกมาปกป้องฉัน เขาเข้ามารับไม้แทนฉัน ถ้าฉันเป็นลูกสาวเขา นี่มันก็ทารุณกรรมเกินไป นี่เขาทำกับลูกสาวของเขาได้ลงคอเลยหรือ
พรึ่บบบบ!!!!!
อะ….โอ้ยย!!!!!
ฉันตื่นขึ้นมาร่างกายระบมไปทั้งตัว จับที่แผ่นหลังก้ไม่ได้ มันแสบไปหมด คิดถึงแม่กับพ่อ ฮือ ฉันอยากกลับบ้าน
เมื่อกี้มันอะไรกันอยู่ๆ ความทรงจำของผู้หญิงคนนี้ก็วิ่งถาโถมเข้ามาในสมองของฉัน ฉันคืออาบิเกล ไม่จริงน่า ถ้าจริงเธอคงทรมานมากเลยสินะ ไม่มีใครรัก ซ้ำยังเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่งที่ไม่มีใครสนใจ ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงต้องร้าย เธอแค่อยากปกป้องตัวเองและปกป้องคน ๆ นั้นจากคนที่ชื่ออมันดา
โธ่ สวรรค์!!!!!!!
ฉันมองไปยังท้องฟ้าพลางพูดตะโกนออกไป คนมีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องให้ฉันมาเป็นอาบิเกล ฉันอยากกลับบ้าน ทำไมฉันต้องมาเป็นขยะ แง ฉันได้แต่ยืนบู้บี้ปากไปมา
“ฟื้นแล้วเหรอค่ะคุณหนู”
แคลล์ : “อะ อื้ม”
“คุณหนูพูดกับใครอยู่ค่ะ”
แคลล์ : “ปะ เปล่า ฉันคุยคนเดียวนะ”
“ห้ะ คุณหนูไม่สบายตรงไหนรึเปล่าค่ะ”
นับต่อจากนี้ไปฉันคืออาบิเกลคนใหม่ จะไม่มีอาบิเกลคนเก่า
อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย
ฉันได้แต่เต้นท่าเอเลี่ยนตัวเขียวที่กำลังเป็นไวรัลในโลกของฉัน ฮ่า ฮ่า
“ตายแล้ว คุณหนู ทำอะไรค่ะเนี่ย”
อาบิเกล : “ก็เต้นไง เธอไม่รู้จักเธฮ มาฉันสอนเต้น”
อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย
“คุณหนูไม่เอาค่ะ หน้าเกลียด”
ฉันได้แต่ขำหญิงสาวด้านหน้า ได้แต่ยืนก้มหน้าเขินอาย ฉันก็เดินเต้นอยู่หน้าจวนต่อไปใครสน
อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย
ฉันเต้นต่อไปมีคนออกมาให้ความสนใจเยอะแยก ก็คนมันสวยช่วยไม่ได้ ฮ่า ฮ่า
“ดูนั้นสิ คุณหนูคงบ้าไปแล้วแน่”
อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย อามิตู๋ซี๋ตาอะ อะ อะมิตูซี๋ตาอะ อ๋อย
ตุ๊ฟ!!!!!
อะ โอ้ยย……
อาบิเกล :นี่นาย!!! เดินให้มันดีๆ หน่อยสิ
เฮือก!!!!
หล่อ หล่อมาก ดวงตาสีฟ้า ผมขาว รูปร่างสูง น่าฟัด คนในนี้ไม่คิดว่าจะหล่อขนาดนี้
มอร์แกน : “ฉันแค่มาดูเธอว่าตายยัง”
อาบิเกล: “ห้ะ หะ”
มอร์แกน: “ฉันคุยกับเธอยุนะ พอสักที!!! ฉันทนกับเธอมานานแล้ว ฉันมาเพื่อถอนหมั้น!!!”
อาบิเกล : “อย่าบอกนะว่านายคือ มอร์แกนไอ้ชั่วนั้น” ฉันวิ่งเข้าหา กำหมัดแน่น เตรียมจะซัดคนที่อยู่ตรงหน้า
อ๊า…….อะไรนี่ ตุ๊ฟ!!!!
โอ้ย!!!!!! ฉันโดนลำแสงสีขาวพุ่งชนที่ท้องก่อนล้มลงที่พื้น ฉันลืมไปว่าที่นี้คือเมืองเวทย์มนต์
มอร์แกน: “ถอนหมั้นกับฉันชะ อย่าให้ฉันต้องลงมือกับขยะอย่างเธอเป็นครั้งที่สอง”
อาบิเกล: “ทำไงฉันต้องทำตามที่นายบอก นายเป็นพ่อฉันไง”
มอร์แกน : “เธอ!!!!! นี่ ชั่งเถอะ ถือวั่นปล่อยเธอไปสักวัน ยังไงก็ต้องถอนหมั้นกับฉัน”
อาบิเกล : “ได้ ใครอยากหมั้นกับนายกัน ฟั่นเฟือง”
มอร์แกน : “เธอว่าใคร นี่!!!”
อาบิเกล: “ทำไมค่ะ ท่านองค์รัชทายาท ฉันทำอะไรผิดค่ะ”
มอร์แกน : “แปลก ช่างเถอะ กวนประสาท!!!”
ฉันได้แต่ยืนมองคนชั่วเดือดกระฟัดกระเฟือนจากไป ชั่งเถอะใครสนกัน ก็แค่คู่หมั่นชั่วๆ
“คุณหนูเจ้าค่ะ มาทำอะไรตรงนี้ค่ะ ท่านคอเลนเรียกเจ้าค่ะ”
อาบิเกล: “อะ อืมม”
ตาแก่นั้นจะอะไรกับฉันหนักหนา เรียกอยู่ได้
“มาแล้วเหรอนังตัวดี ท่านรัชทายาทอุส่ามาเยี่ยมฉไหนเจ้ากลับทำตัวแย่ ทำเสียชื่อเสียงตระกูลป่นปี้ ไม่เว้นแต่ละวัน”
อาบิเกล : “หนักส่วนไหน ของคุณละตาแก่ บ่นอยู๋ได้ น่ารำคาญ”
“แกเถียงฉันเหรอ แกนะแก ทหารเอาไม้มา วันนี้ฉันจะตีแกให้ตาย จนกว่าแกจะสำนึก”
อาบิเกล : “เอาสิ คุณไม่เคยเห็น ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกอยู่เล้วนี่ ตีให้ตายเลยค่ะท่านพ่อ”
“อาบิเกล!!!”
อาบิเกล : “ตีสิค่ะ ตะคอกใส่ทำไม ตีดิ ตี ฉันบอกให้ตีไง ตี!!!!” ขอโทษนะอาบิเกลฉันรู้สึกเกลียดพ่อเธอซะแล้วสิอยู่นาน ๆ จะเป็นปราสาท
“แกอย่ามายอกย้อนฉันนะ ต่อไปนี้แกไม่ใช่ลูกฉันจะไปตายที่ไหนก็เชิญ”
เป็นคุณหนูได้ไม่นานนี่ต้องมาโดนไล่ออกจากบ้านแล้วเหรอ แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดี
อาบิเกล: “ได้ค่ะ ฉันไปแน่ ต่อไปนี้เราตัดขาดความเป็นพ่อลูกกัน”
“อาบิเกล”
“คุณหนูค่ะ ไม่พูดแรงกับท่านพ่อเกินไปหน่อยเหรอค่ะ ท่านที่พูดเป็นห่วงคนหนูนะคะ”
อาบิเกล : “เป็นห่วงกับผีสิ พ่อแบบนี้มีอย่างที่ไหนกันโทษว่าแต่ลูกในแต่ละวัน”
“คุณหนูทำแบบนี้ คุณหนูจะไปอยู่ที่ไหนค่ะ แล้วไปอยู่ยังไง”
อาบิเกล : “ไม่เป็นไรน่า ฉันเคยออกค่ายบ่อย แถมพ่อกับแม่ก็ทำงานค้าขาย แถมยังมีวิชามวยป้องกันตัวจากพ่อเคยสอนอีก หายห่วง”
“วิชามวย ออกค่าย????? อะไรกันค่ะคุณหนู แล้วคุณหนูอยู่คนเดียวได้แน่เหรอค่ะ”
อาบิเกล: “ใครบอก ก็อยู่กับเธอไง” ฉันพูดพลางยิ้มไป
“หึ หึ คุณหนูมันจะดีเหรอค่ะ”
อาบิเกล : “ดีสิ ดียิ่งกว่าดีเสียอีก”
“อะ คุณหนูจะไปไหนค่ะ”
อาบิเกล : “ปีนกำแพงไง ระดับนี้ชิวๆ” ฉันยกนิ้วโป้งให้คนรับใช้ที่นิทกับอาบิเกลมาตั้งแต่เด็กๆ
“ประตูก็มีทำไมไม่ออกค่ะ”
อาบิเกล : “ไม่อ่ะ ออกไปแบบธรรมดาก็ไม่ตื่นเต้นสิ อีกอย่างไม่อยากเห็นตาแกด้วย เธอเดินออกมาตามฉันละกันนะ บาย”
ฮึบ ……..อือ
ฉันพยายามปืนต้นไม้ขึ้นไป
อ่า อีกนิดเดียว
ฉันพยายามยื่นมืออีกข้างจับไปยังกำแพง
กระเถิบ กระเถิบ
ฉันมองไปยังข้างล่างของอีกฝากหนึ่ง เห……
ทำไมมันสูงลิบลิ่วแบบนี้ละ แง
จะกลับคืนก็ไม่ได้ จะลงอีกฝากก็ไม่ได้
“คุณหนูลงมาเถอะค่ะมันอันตราย”
อาบิเกล : “ฉันจะลงยังไงละ ฉันลงไม่ได้แล้ว”
แต่เดียวนะ ที่นี้เป็นเมื่อเวทย์นิ อีกอย่างฉันก็เป็นชนชั้นสูง ฉันก็ต้องใช้เวทย์ได้ดิ เหมือนกับแฮรี่พอตเตอร์ที่บินได้เพราะมีไม้กวาด เหมือนกับซีรีย์จีนที่เคยเห็นในโทรทัศน์ที่บินได้เพราะใช้พลังปราณตัวเอง งั้นฉันก็ต้องลองทำดู
ฉันพยายามพยุงตัวลุกขึ้น มาฉันพร้อมบินแล้ว ฉันกางแขนออกพยามบินลงไปข้างล่าง
“คุณหนูจะทำอะไรค่ะ ไม่นะ คุณหนู”
เฮือก!!!!
นี่ฉันทำอะไรลงไปนี่ นี่มันยัยขยะชัดๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย
อร้ากกก!!!!
ไม่ ไม่………….
ฉันหลับตาปี๋ แต่เอ๊ะ ทำไมฉันไม่ถึงพื้นสักที ฉันคลำไปคลำมา จับเหมือนโดนอะไรชักอย่าง
หล่อ!!!!!
นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ยย!!!!!!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
