สวัสดีครับผม อคิซึกิ โทยะ นักเรียนม.ปลายปี2ห้อง3 อายุ17ปี และที่สำคัญผมเป็นคนไทยครับทุกคนคงสัยว่าทำไมผมถึงชื่อเหมือนคนญี่ปุ่น เดิมทีผมอยู่ที่ไทยจนกระทั่งผมอายุ10ขวบ พ่อของผมได้แต่งงานใหม่ที่ญี่ปุ่นหลังจากแม่เสียได้ซักพัก ผมจึงต้องมาเรียนที่ญี่ปุ่น

โดยอาศัยบ้านภรรยาใหม่ของพ่อ ชีวิตใหม่ที่ญี่ปุ่นของผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก เพราะ มังงะและlight novel ของที่ไทยนั้นกว่าจะออกแต่ละเล่มถ้ายอดขายไม่ดีก็โดนลอยแพ ดังนั้นผมจึงตั้งใจศึกษาภาษาและวัฒนธรรมของญี่ปุ่นเพื่อจะสั่ง มังงะ light novel doujin จากญี่ปุ่นมาอ่านโดยตรงถึงมันจะแพงไปบ้างแต่บ้านผมค่อนข้างมีฐานะจึงไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ซักเท่าไหร่

หลังจากมาเรียนที่ญี่ปุ่นผมก็พยายามเลี่ยงที่จะคุยกับเพื่อนในห้องให้มากที่สุดโดยการทำเป็นไม่เข้าใจภาษาญี่ปุ่นไม่เข้าสังคม ถึงอย่างนั้นก็เถอะผมน่ะมั่นใจในหน้าตาและความรู้ของตัวเองพอตัวเลยล่ะ

แต่ผมก็มีเพื่อนที่เป็นลูกของภรรยาใหม่พ่อเธอชื่อว่า เอ่อ....อ้อจำได้แล้ว อคิซึกิ โคโตเนะ เธอพูดไทยได้ดังนั้นผมจึงใช้ข้ออ้างที่ว่า ผมพูดญี่ปุ่นไม่เป็นไม่ได้ เนื่องจากหน้าตาขอเธอนั้นดีมาก การเรียนดี กีฬาเด่น ร่าเริงแถมเป็นมิตรอีกทำให้มีตัวน่ารำคาญเพิ่มขึ้นเวลาอยู่กับเธอ เป็นพวกเรียจูที่น่ารำคาญมาก แต่สำหรับผมเธอก็เป็นคนโง่คน1 เพราะว่าตลอดหลายปีที่อยู่กับผมน่ะอ่านทั้ง

มังงะ light novel ของญี่ปุ่นตลอดเวลาและเรียนได้ที่1ของชั้นทุกปีแต่เธอกลับไม่เอะใจอะไรเลย

หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตคนเดียวมาเรื่อยๆจนกระทั่ง

คาบโฮมรูมของวันเปิดภาคเรียนของ ม.ปลายปีสองหลังจากที่ครูเข้ามาที่ห้องจู่จู่ก็มีแสงพร้อมวงเวทย์ขนาดใหญ่เหมือนในมังงะโผล่ขึ้นมาทั่วทั้งห้องหลังจากนั้นทุกคนก็มาอยู่ที่ห้องโถงขนาดใหญ่และคนที่อยู่ด้านหน้านั้นคือผู้หญิงตัวสูงคน1 ถ้าให้ผมคิดล่ะก็ตอนนี้พวกผมโดนอัญเชิญมาที่ต่างโลกโดยเทพธิดาที่อยู่ด้านหน้า ด้วยความดีใจผมจึงร้องจะโกนเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า

"ในที่สุด...ในที่สุดก็ได้มาต่างโลกแล้วโว้ยยย!" ทุกคนหันมามองผมด้วยความตกใจ

"**นี่นาย...พูดภาษาญี่ปุ่นได้งั้นหรอเนี่ยทำไมฉันไม่เห็นรู้มาก่อนเลยล่ะ"

"นั่นสิ นี่นายหลอกพวกเราทั้งห้องเลยหรอเนี่ย**" โคโตเนะกับเพื่อนของเขาพูดขึ้น

"อะไรกันฉันเคยหลอกพวกเธอด้วยหรอฉันไม่เคยบอกนิว่าพูดไม่ได้แล้วก็นะเลิกตกใจเรื่องของฉันได้แล้ว แล้วไปสนใจที่เทพธิดาจะพูดดีกว่า"

"ขอบใจท่านมากท่านโทยะที่ให้ข้าได้พูดบ้าง เอาล่ะอย่างที่ท่านโทยะบอกว่าพวกท่านอยู่ที่ต่างโลกแล้ว ที่เราอัญเชิญพวกท่านมาก็เพราะว่าโลกที่ข้าดูแลอยู่นั้นโดนกองทัพจอมมารอินคิวบัสยึดไปแล้ว 90% ดังนั้นเราจึงอยากขอให้พวกท่านลงไปเกิดใหม่เมื่อ17ปีก่อนแล้วค่อยไปรวมตัวกันเพื่อกำจัดจอมมารในอนาคต โดยแต่ละคนจะได้เผ่าและความสามารถแตกต่างกันไปและแต่ละละคนจะมีขีดจำกัดในการเพิ่มความแข็งแกร่งไม่เท่ากัน หวังว่าพวกท่านจะปลอดภัย"

"เดี๋ยวก่อนค่ะในฐานะที่ดิฉันเป็นครูดิฉันยอมไม่ได้ค่ะที่จะเอาเด็กๆไปเสี่ยงค่ะ"

หลังจากนั้นทุกคนในห้องเริ่มโวยวาย

"ต้องขออภัยด้วยค่ะเราไม่สามารถพาท่านกลับไปได้จนกว่าจะกำจัดจอมมารได้ค่ะ"

"เดี๋....."

"โทย้าาาาาา"

ทันใดนั้นได้มีแสงสว่างจ้าขึ้น ดูเหมือนจะได้มาเกิดใหม่แล้วสินะ

"ดูสิคะที่รักลูกเราเป็นผู้ชายล่ะหน้าตาดีได้ฉันสินะ" เอ๊ะ

"สมแล้วที่เป็นลูกชายของข้าผู้ที่จะขึ้นเป็นผู้นำคนต่อไปของตระกูลเวลตัน"

เอ๊ะ เดี๋ยวนะที่ว่าเกิดใหม่เนี่ยหมายถึงแบบนี่สินะช่างเหอะ

อย่างน้อยก็ได้ความสามารถเพิ่มขึ้นมาเอาวะ หลังจากนั้นผมก็นึกคำว่า OPEN STATUS ขึ้นในใจ

โอ้ววววสุดยอดเหมือนในมังงะมากเลย เฮ้อชักง่วงแล้วสิเอาไว้ค่อยมาต่อแล้วกันเกิดใหม่ทั้งทีก็ขอทำตัวเลื่อยเปื่อยหน่อยแล้วกัน......

**Tobecontinued**...........

ตอนนี้ผมได้มาเกิดใหม่ที่ต่างโลก โลกนี้เป็นโลกที่ผู้หญิงเป็นใหญ่แล้วผมยังได้เป็นปีศาจเพราะความผิดพลาดของเทพธิดา  แต่ว่าก็ได้ระบบสุดโกงกับเทพธิดาฝึกหัดมาเป็นของแถมอีกแล้วก็ที่สำคัญยังได้เกิดที่บ้านขุนนางปีศาจอีก  ถึงจะตอนแรกๆจะบ่นงัั้นก็เถอะแต่พออยู่มาเรื่อยๆก็เริ่มชอบขึ้นมาแล้วล่ะ  เพราะว่าเป็นลูกคนที่3เลยไม่โดนทางบ้านคาดหวังอะไรมากเลยมีเวลาอ่านนิยายทั้งวันแบบไม่ต้องห่วงอะไรแต่ถึงจะบอกว่าทางบ้านไม่ได้คาดหวังอะไรมากแต่ว่า คาริส ลูกคนที่2ของตระกูลเวลตัน พี่สาวของผมที่อายุห่างกันอยู่5ปีแล้วก็เป็นอัจฉริยะด้านดาบเธอ เธอถูกเรียกว่าเจ้าหญิงดาบเธอเป็น คนฉลาดถึงจะใจร้อนไปบ้างก็เถอะและที่สำคัญเธอเกลียดการพ่ายแพ้ที่สุดถึงว่างั้นก็เถอะทั้งตระกูลมีคนชนะเธอได้แค่3คน คนที่1ก็คือพ่อคนที่2แม่ของผมที่เป็นผู้นำตระกูลเวลตัน  และคนที่3นั่นคือผมเอง คามิส เวลตัน อายุ5ขวบ เพราะงั้นเลยมีเรื่องน่ารำคาญนิดหน่อย

“คามิสออกมานะคิดว่าชนะได้แค่99ครั้งแล้วเหลิงนะ”

พูดไม่ทันขาดคำก็มาแล้วน่ารำคาญชิบเลยเว้ย

“ไม่เอาอ่ะแข่งไปผมก็ชนะเหมือนเดิมอ่ะน่าเบื่อ”

“เป็นแค่น้องชายอย่ามาขัดฉันนะ”

“บอกว่าไม่เอาไงอย่าลากสิปล่อยนะปล่อยผมน้าาาาา….”

“ไม่เอาย่ะ”

ลานฝึกดาบ

“เร็วนะครับผมจะไปอ่านหนังสือต่อ”

“ถ้างั้นฉันจะชนะนายให้ได้เร็วที่สุดละกันนะ”

“โอ้ ดูนั่นสิ ท่านคาริส กับ ท่านคามิสจะประดาบกันล่ะท่านคาริสเนี่ยชอบรังแกน้องชายตัวเองรึไงแม้แต่ทหารยังสู้ท่านคาริสไม่ได้แล้วท่านคามิสที่เด็กกว่าตั้ง5ปีจะชนะไงล่ะเนี่ย”

“ไม่ล่ะนายคงมาใหม่สินะที่ว่ารังแกน่ะคือ ท่านคามิสต่างหากดูนั่นสิ”

“บ้าน่าสู้ได้สูสีขนาดนั้นท่านคามิสเนี่ยเป็นปีศาจรึไงกัน”

“สูสีหรอท่านคามิสน่ะไม่เคยเอาจริงด้วยซ้ำแล้วก็นะพวกเราน่ะเป็นปีศาจกันหมดไม่ใช่รึไง”

พอสิ้นเสียงของเหล่าคนใช้คามิสก็เริ่มเร่งจังหวะการฟันให้ไวขึ้น จนทำให้ดาบในมือของคาริสหล่นลงกับพื้นพอดาบในมือตกลงคามิสจึงฟาดดาบลงหัวของคามิสอย่างจัง

“อั้กก….”

“ชิบละอุตส่าห์ออมมือสุดๆแล้วนะนี่สลบไปเลยหรอเนี่ยรีบหนีดีดีกว่า เฮ้พวกคุณทหารที่ดูอยู่ตรงนั้นฝากพาพี่ของผมไปห้องพยาบาลด้วยนะครับ"

“ครับ! ทหารทุกนายพูดขึ้นพร้อมกัน"

“เผ่นดีกว่า…”

“เดี๋ยวสิท่านน เฮ้อโดนท่านผู้นำบ่นใส่อีกแน่เฮ้อ”

ป่าหลังบ้าน

หนีออกมาได้แล้วเฮ้อเหนื่อยจริงๆเลย ไหนๆก็ไหนๆแล้วไปเล่นกับพวกคุณดราโก้ดีกว่า ดราโก้ที่ว่าเนี่ยคือมังกรที่ตระกูลของผมเลี้ยงเอาไว้เมื่อนานมาแล้วก็ยังมี มังกรไฮดรา กริฟฟิน ฟินิกซ์ มันติคอร์ คิเมร่า แล้วก็ตัวอื่นอีกเยอะเลยล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นก้ไม่ได้บังคับมาหรอกนะเพราะก่อนชวนมาอยู่ก็ชวนดีๆล่ะแต่ก็จบด้วยการต่อสู้แล้วพวกเขาก็ยอมมาอยู่ด้วย           จริงสิผมยังไม่ได้เล่าเรื่องของตระกูลผมให้ฟังเลยตระกูลผมนั้นเมื่อก่อนเป็นตระกูลบารอนจนๆตระกูลหนึ่งแต่ได้รับการช่วยเหลือจากราชวงห์ จนตอนนี้ตระกูลผมแค่ตระกูลเดียวก็สามารถลบทวีปทั้งทวีปให้หายไปได้ในพริบตาเลยล่ะแต่ถึงอย่างนั้นกฺ็ยังรับใช้ราชวงห์อยู่เหมือนเดิม   ตระกูลผมนั้นทุกๆ100ปีต้องมีคนไปแต่งงานกับทางราชวงห์เอาล่ะพักเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้วกัน  เอ่อวันนี้จะไปเล่นกับใครดีน้าเอาเป็นคุณกริฟฟินดีกว่า

“สวัสดีครับ”

“ไงคามิสไม่ได้มาเล่นด้วยกันมาซักพักแล้วนะวันนี้จะเล่นอะไรล่ะ”

“เอิ่ม….เอาเป็นล่ามอนเตอร์แล้วกันครับ”

“แล้วที่ไหนดีล่ะ”

“ทะเลทรายแห่งความตายเป็นไงครับ”

“เอาสิที่นั่นก็ไม่ได้อันตรายมากด้วนนิเนอะ มาขึ้นหลังข้าสิ”

คามิสได้กระโดดขึ้นหลังกริฟฟิน

ทะเลทรายแห่งความตาย

“ไม่ได้มานานแล้วนะนะเนี่ยน่าคิดถึงจังมาครั้งล่าสุดก็เมื่อ2ปีที่แล้วสินะ”

“นั่นสินะครับ เอาล่ะผมเริ่มล่ามอนเตอร์ดีกว่า”

หอกน้ำแข็งทำให้จุดที่ปาหอกไปเป็นพื้นน้ำแข็งแล้วตามด้วยไฟบอลทำให้น้ำแข็งละลายแล้วปิดท้ายด้วยหอกสายฟ้านี่เป็นคอมโบที่ผมใช้เป็นประจำเพราะว่าง่ายต่อการสังหารมอนเตอร์เยอะๆในทีเดียว

“Level Up!”

“Level Up!”

“Level Up!”

“Level Up!”

ไหนเช็ค"Status"หน่อยสิ

เลเวลอัพยากไม่พอแถมยังได้ค่าสเตตัสน้อยอีกถึงเทียบกับมาตราฐานตามหนังสือแล้วจะดูเยอะก็เถอะถ้าคนอายุประมาณฉันความสามารถคงได้ไม่ถึงครึ่งของชั้นก็เถอะ

“วันนี้กลับกันก่อนเถอะครับคุณกริฟฟิน”

“โอเค…ฉันก็ไม่อยากโดนแม่นายดุหรอกนะ”

**Tobecontinued**...........