ยามค่ำคืน ราตรีอันเงียบสงัด มีเพียงแสงจันทร์
ที่ส่องแสงสะกราวเต็มดวง กับความระยิบระยับแวววาวของหมู่ดาวช่างดูเงียบเหงาแต่ก็สวยงาม
แต่ใครจะรู้เล่าว่าค่ำคืนที่สงบนี้กลับมีอะไรบางอย่างออกล่าเหยื่ออย่างซุกซน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
พรึ่บ ขวับ กรอบ
"นี่เองหรือเนื้อกระต่าย รสชาติก็งั้นๆ ข้าอยากลองเนื้อสัตว์อย่างอื่นอีก"
วันนี้ข้าเพิ่งอายุ 5 ขวบเขี้ยวข้ากำลังงอกเพราะฉะนั้นข้าจะลองชิมเนื้อสัตว์ทุกอย่างให้ครบเพื่อฉลองให้กับเขี้ยวข้า
"นั่น เจ้ากวาง"
ฮึ ชะตาเจ้าคงขาดแล้วล่ะ
พรึ่บ พลัก
"โอ้ย"
ใครบังอาจมาแย่งกวางข้า
"เจ้าเป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้เข้ามาในเขตของข้า"
"เจ้านั่นแหละเป็นใครบังอาจมาแย่งกวางข้า"
ไอ้หมาชั้นต่ำขนขาวตาแดงนี่คือใครไม่รู้หรือไงว่าข้าเป็นใคร
"เจ้านั่นแหละบังอาจมาแย่งกวางข้านี่มันที่ของข้าข้าจะทำเยี่ยงไรก็ได้"
"เจ้าไม่รู้หรือไงว่าข้าคือองค์ราชทายาท นาเวล "
"ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใครแต่ข้าขอเตือนเจ้าว่าให้รีบออกไปจากที่นี่ซะ"
อะไรกันเจ้านี่กล้าดียังไงมาไล่ข้าข้าจะบอกท่านพ่อ
"ข้าจะกราบทูลท่านพ่อว่าเจ้าทำตัวโอหังไม่ให้เกียรติข้า เจ้าไม่รอดแน่"
"เชิญเจ้าคาบข่าวเยี่ยงหมาบ้านไปฟ้องพ่อเจ้าเถอะ"
หน่อยกล้าดียังไงไปเปรียบข้ากับหมาพวกนั้น
"ยังไงข้าก็ไม่กลับ ตราบใดที่ข้ายังไม่ได้เจ้ากวาง"
"งั้นเจ้าก็มาแย่งมันไปซี"
ได้จะเอากันเยี่ยงนี้ใช่มั้ย แล้วเจ้าจะได้รู้ว่าเจ้าท้าผิดคน
"แต่ข้าจะขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายว่าให้เจ้ารีบไสหัวกลับไปซะ"
"คนอย่างข้าอยากได้อะไรก็ต้องได้"
คิดว่าข้าจะกลัวสายตาแดงฉานของเจ้างั้นรึ ถึงจะแปลกประหลาดที่หมาชั้นต่ำที่ไหนจะมีตาสีแดงนอกจากมีเชื้อพระวงค์ แต่ก็ช่างเหอะที่นี่ข้าใหญ่
พรึ่บ ซวก
"อ็อก"
เลือด เลือดไหลออกจากปากข้า เจ้ากล้ามากที่ต่อยท้องข้า
"ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าให้รีบไสหัวไป"
"เจ้าเล่นทีเผลอนี่ "
"กฎของข้าคือใครดีใครได้ ในเมื่อข้าเตือนเจ้าแล้วถือว่าข้าให้โอกาสเจ้า แต่ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะไม่ไปเพราะฉะนั้นเจ้าก็จะต้องรับผลของมัน"
คิดว่าเจ้าจะเล่นงานข้าได้อยู่ฝ่ายเดียวหรือไง ไปตายซะเถอะ
ตึก ตูบ! ผลั๊ว
"อั๊ก"
ทำไมการโจมของข้าถึงไม่ได้ผล
"ฝีมือของเจ้ายังอ่อนหัด ถือซะว่าวันนี้เจ้ายังโชคดีที่เพราะวันนี้เขี้ยวข้าเพิ่งงอกยังไม่อยากกินเนื้อพวกเดียวกัน"
เจ้าว่าไงนะฝีมืออ่อนหัด ทำอย่างกับเจ้าเก่งตายแหละก็เห็นๆอยู่ว่าเจ้าก็รุ่นเดียวกับข้า นั่นเจ้าจะเดินไปไหนคิดจะหยามข้าชัดๆ แล้วเจ้าจะได้รู้ว่าของจริงมันเป็นอย่างไง
พรึ่บ ชิ้ง! เฮือก
สายตานั่นมันอะไรกัน แดงฉานคมกริบดุดันน่ากลัวมันรู้ได้ไงว่าข้าจะลอบโจมตีด้านหลัง จู่ๆก็หันมา
ขอสตั๊นแปป แน่ใจนะว่านั่นใช่สายตาของคนรุ่นเดียวกับข้า โนวๆ วันนี้ขอฝากไว้ก่อน
"อย่าให้ข้าเจอเจ้าอีกนะครั้งหน้าข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่"
ใช่ๆ ครั้งหน้าค่อยเอาใหม่ละกันคนอย่างนาเวลไม่เคยแพ้ใคร
"ฮึ ข้ามากกว่ามั้งที่ต้องพูดคำนั้น"
ชิ บัดซบตอนเขาฝึกวิชาชีพข้ามัวทำอะไรอยู่ทำไมคนชั้นต่ำอย่างมันถึงได้ล้ำหน้ากว่าข้า
"ข้าขอประกาศ ณ ที่นี้ว่าตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ข้าจะกลับมาเอาชีวิตเจ้าแน่นอน"
"งั้นข้าฆ่าเจ้าตอนนี้เลยดีมั้ยเรื่องมันจะได้จบ"
จะฆ่าข้าตอนนี้จริงดิ
"หน้าซีดเชียว"
ใครหน้าซีดไม่มีเหอะ
"ข้าจะรอเจ้ากลับมานะเจ้าตูบน้อย"
แสยะยิ้มได้น่าเกลียดมาก
"ข้าไม่ใช่เจ้าตูบ เห้ยจะไปไหน ได้แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"
เรื่องนี้เพิ่งเคยเขียนเป็นเรื่องแรกก็ขอกำลังใจจากทุกคนด้วยนะคร้าาา
อยากติชมหรือเพิ่มเติมอะไรก็เมนท์กันมาได้นะคะ
ปล.ขอเป็นคำสุภาพนะคะ
"นาเว๊ล"
"ตะโกน อะไรของมึงฮะปริม"
"มึงนั่นแหละมัวเหม่ออะไร ตั้งแต่กูเอารูปโซนิคส์ให้ดูแล้ว อะอ้าอย่าบอกนะว่าติดใจ"
ติดใจพ่องมึงดิ กูไม่ได้แรดเหมือนมึงอีกอย่างกูเป็นผู้ชาย
"มึงบอกว่าไอ้นี่ชื่อไรนะ"
ไม่ผิดแน่ๆต้องเป็นไอ้หมาตาแดงตัวนั้นแน่ๆทั้งสีหน้าแววตาดูยังไงก็ใช่
"แหนะๆ สนใจจริงๆใช่มะ"
"เออกูสน"
"เชี่ย"
"เชี่ยอะไรของพวกมึง"
"กูไม่เคยคิดว่ามึงมีรสนิยมแบบนี้มาก่อนเลยนะเว้ย"
"มึงไปไกลละไอ้คิงกูแค่สนเพราะมันเหมือนคู่อริกูตอนเด็ก"
"แหงแหละหมาบ้าอย่างมึงมันก็สมควรมีศัตรูทั่วโลก"
"อีกอย่างนะกูไม่ใช่ชะนีบวกแรดเหมือนอีปริม"
"เดี๋ยวๆมึงขึ้นอีกับกูเหรอกูไม่เล่าให้มึงใหม่แล้วกูงอน"
ใครสนมึงไม่เล่าก็อย่าเล่าเรื่องแค่นี้กูสืบเองได้ระดับนาเวลแล้วแค่นี้จิ๊บๆ
"เห้ย มึงไม่ง้อกูหน่อยเหรอว่ะ"
"ไม่"
"เออๆกูยอม กูคันปากกูอยากเล่า"
กูว่าแล้วคนอย่างมึงปิดปากอย่างสงบเสงี่ยมเหมือนผู้หญิงชาวบ้านเขาไม่ได้หรอก
"กูจะเล่าใหม่แต่ต้นเลยนะ "
"เบื่อว้อย วันๆพูดแต่เรื่องผู้ชาย"
"ไอ้คิงถ้ามึงไม่อยากฟังกูขอแนะนำให้มึงไปซื้อขนมให้พวกกูเลย และนี่ไม่ใช่ตัวเลือกแต่เป็นคำสั่งเอา
ตังกู"
"เออ กูกะจะไปส่องสาวแถวนั้นพอดีกูอาจกลับมาช้าหรือไม่กลับมานะ"
"เชี่ย งั้นมึงไม่ต้องเอาตังกูไป เห้ยไอ้เหี้ยคิงมึงเอาตังกูคืนม๊า"
มันคงกลับมาให้มึงหรอก
"มาเข้าเรื่องเลยละกันเนาะ"
มึงพึ่งรู้เหรอว่าต้องเล่าให้กูฟังอีกนิดกูคิดว่าจะลุกไปกับไอ้คิงละ
"เนี่ยโซนิคส์ เจ้าชายแห่งเมืองคานส์ที่อยู่ทางใต้เป็นลูกคนโตและเป็นองค์ราชทายาทสืบทอดคนต่อไป
มีฉายาว่าเจ้าชายน้ำแข็งที่เยือกเย็นเหมือนหุบเขาน้ำแข็งแต่กลับมีนัยตาที่ดุดันร้อนแรงราวกับเปลวเพลิง
มีผมสีควันบุหรี่ผิวขาวจมูกโด่งริมฝีปากบางอมชมพูระเรื่อบวกกับแววตาที่เฉียบคมใครเห็นเป็นต้องยอมถวายตัวให้ทั้งสูงทั้งหล่อโอ้ยไม่ไหว"
"เวอร์กูดูก็แค่งั้นๆ"
ถึงแม้จะดูหล่อก็จริงแต่กูหล่อกว่าเว้ยความมั่นหน้าต้องยืนหนึ่ง
"เหรอ กูไม่อยากทำร้ายจิตใจมึงนะแต่กูขอพูดตรงๆเลยนะว่ามึงเทียบเขาไม่ติด"
เออกูรู้ไม่ต้องย้ำ
"น่าต่อดีกว่าเนี่ยนิคเกิลน้องโซนิคส์เป็นคนสบายๆแต่จริงๆแล้วเป็นคน เจ้าเล่ห์กะล่อน มีผมสีดำนิลมีตาสีเหลืองอำพัน จมูกโด่งปากเรียวสวย ผิวขาวสูงยาวเข่าดี แหมงานดีกันทั้งบ้านไม่ได้พี่ก็ขอให้ได้น้องเถอะคร้าาา"
"พวกมันมีอะไรดีถ้าจะเอาพวกมันทำพันธ์กูขอแนะนำนะเอากับหมาแถวบ้านมึงเถอะ"
"พ่องมึงดิกูคงไม่ตาต่ำเหมือนมึงหรอก ไอ้เวล"
"ก่อนที่มึงจะไปหาผู้อะล้างสต๊อกหมาในปากมึงให้หมดเหมือนผู้หญิงก่อนนะกูว่า"
นี่แหละเพื่อนกูเป็นคนห้าวๆอาจเป็นเพราะมีสายเลือดหมาแล่นอยู่ในกระแสเลือดเยอะเลยมีหมาอยู่ในปากมากเห็นข้างนอกน่ารักจิ้มลิ้มบอกเลยปากไม่น่าคบมากไม่รู้คบกับมันมาได้อย่างไงถ้าเป็นไอ้คิงว่าไปอย่างถึงจะคลาสโนว่าแต่ก็พึ่งพาได้ดีกว่าปริมอะเออเก่งแต่เรื่องผู้ชาย
"งั้นกูไปละ"
"เอ้าเดี๋ยวดิกูยังไม่ได้แนะนำเพื่อนโซนิคส์เลยนะมึงบอกเลยงานดีทุกคน"
"กูไม่ได้บ้าผู้ชายเหมือนมึงกูแค่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับศัตรูกูเท่านั้นเรื่องอื่นกูไม่เกี่ยว"
คราวนี้กูไม่พลาดเหมือนแต่ก่อนแน่ไอ้หมาขาวมึงเจอกูแน่
"เดี๋ยวแล้วมึงจะไปไหน"
"ไปทักทายนักศึกษาใหม่"
"เดี๋ยวกูไปด้วย"
ชักอยากเจอเร็วๆแล้วซีคิดอย่างไงถึงได้มาเรียนที่นี่
ก็เข้าใจอยู่ว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไปแต่ถ้าเป็นคนเย่อหยิ่งขนาดนั้นคงไม่จำเป็นต้องมาเรียนกับพวกมนุษย์หรอกมั้ง
"พวกมันอยู่ไหนนะ"
"แหมเห็นเดินมาอย่างมั่นใจคิดว่ารู้"
"เออน่าบอกมาเร็วๆ"
กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด
"หล่อมากอะแกไม่ไหวอยากยกมดลูกให้เดี๋ยวนี้เลย"
"กูว่ากูคงไม่ต้องบอกแล้วเเหละว่าพวกเขาอยู่ไหน"
นั่นดิกรี๊ดกร๊าดอะไรปานจะกลืนกินขนาดนั้นถึงเวลาทักทายเพื่อนใหม่ของเราแล้ว
"เฮ้ย ไอ้หมาขาวมึงจำกูได้ป่ะ"
เห้ย แค่หันมาแล้วหันกลับงี้เนี่ยนะไม่ได้กูต้องรื้อฟื้นความหลังแล้ว
"ไม่ยักจะเคยได้ยินมาก่อนว่าเจ้าชายโซนิคส์ความจำเสื่อมหรือว่ากลัวกูเลยต้องแกล้งเป็นจำไม่ได้"
"ใครว่ากูจำไม่ได้เจ้าตูบของกูทั้งคน"
"เชี่ย ใครเจ้าตูบมึง วันนี้มึงไม่รอดแน่ไอ้หมาขาว"
กูยอมเหนื่อยฝึกฝนอย่างหนักก็เพื่อวันนี้กูจะแพ้ไม่ได้
"กูว่าเจอกันคืนนี้ที่ป่าหลังเขาจะดีกว่า"
เสียงนิ่งๆแต่กลับดูมีพลังอย่างไงชอบกลแต่ทำไมกูต้องยอมมึง
"ไม่ มึงมีสิทธิอะไรมาสั่งกู"
"รู้ว่าเป็นหมาไร้มารยาทแต่ช่วยให้เกียรติสถานที่ด้วย"
แหมทำเป็นมีมารยาท
"ได้แต่กูขอท้ามึงตรงนี้เลยนะว่าถ้ามึงแพ้มึงต้องเลือกระหว่างชีวิตมึงกับยอมเป็นทาสกู"
ฮึ ทีนี้เราจะได้เห็นดีกันแน่กูบอกแล้วครั้งนี้กูจะไม่พลาด
"ตกลง แต่แน่ใจนะว่าจะเอาเงื่อนไขนั้นเดิมพันเพราะถ้ามึงแพ้ก็กลับกันมึงต้องเป็นฝ่ายเลือกเงื่อนไขนั้น"
"เห้ย กูว่ามึงเปลี่ยนเงื่อนไขเหอะยังไงมึงก็แพ้ว่ะ"
อย่ามาดูถูกฝีมือกูปริมกูรอวันนี้มาทั้งชีวิตยังไงกูก็ต้องไม่แพ้
"ไม่กูไม่เปลี่ยน"
"มึงอย่าป๊อดหนีกูไปก่อนก็แล้วกัน"
"ใครหนีมึงต่างหากจะหนีกู"
โลกนี้ถ้ามีกูต้องไม่มีมึงนอกเสียจากมึงจะยอมสยบเป็นทาสกู กูต้องอยู่เหนือมึงเท่านั้น
กร๊อบ แกร๊บ
"เดินช้าๆหน่อยดิว่ะไอ้เวล"
"แล้วใครให้มึงตามกูมาล่ะปริม"
จะตามมาให้เกะกะทำไมก็ไม่รู้ชักช้าลีลา
"กูอุตส่าห์ตามมาเก็บศพมึงเลยนะเห้ยดีแค่ไหนแล้วที่กูไม่ปล่อยให้มึงเน่าตายกลางป่า"
"เหรอ ถ้าถึงตอนนั้นกูคงไม่ได้เน่าตายหรอกเพราะเนื้อกูคงถูกฉีกกลืนกินเข้าไปหมดแล้วแหละ คราวหน้าจะแหล อะ แหลเนียนๆหน่อย"
สู้เขาไม่ได้พ่องมึงรู้ทันหรอกน่าว่าจะมาดูผู้ไม่ได้มาเก็บศพกู
"กูไม่ได้ตอแหลนะมึง กูมาเก็บศพมึงจริงๆแค่กระดูกก็ยังดี"
"งั้นมึงรอเก็บกระดูกมันดีกว่าไม่ต้องมาเก็บกระดูกกูเพราะวันนี้กูจะเป็นผู้ชนะ"
"เหรอ กูว่านะมึงเผื่อใจไว้สักหน่อยเถอะกูกลัวมึงจะช็อคตายเองมากกว่าว่ะ "
"ช็อคตายห่าไรของมึง"
"ก็ช็อคที่รู้ว่าสู้เขาไม่ได้ไง"
สู้เขาไม่ได้พ่องมึงดิ ระดับกูต้องไม่แพ้
บวู๊ววว บล๊อก บล็อก บวู๊ววว
"เขาเห่าเชิญชวนมึงแล้วว่ะ"
"เออกูรู้แล้ว"
เห่าหอนไปเหอะแล้วมึงจะได้เจอฤทธิ์กู
"ไงมาแล้วเหรอคิดว่าจะป็อดหนีไปแล้ว"
"คนอย่างกูคำไหนคำนั้น"
ไม่เปลี่ยนไปเลยแววตานั่นดูดุดัน คมกริบราวกับใบมีดพร้อมเชือดเฉือนศัตรูได้ตลอดเวลา ไม่ได้ จะมามัวบั่นทอนตัวเองแบบนี้ไม่ได้ยังไงกูก็ต้องชนะ
"ฮึ กลัวข้าล่ะซีเจ้าตูบน้อย"
"น้ำหน้าอย่างมึงมีอะไรให้กูกลัว"
อย่ามาใช้เสียงสำเนียงแบบนั้นกับกู กูไม่ได้โบราณเหมือนมึง
"แล้วอีกอย่างนะช่วยพูดภาษาที่ใช้กันปัจจุบันได้ป่ะรู้ว่าเป็นคนชาววังแต่อย่ามากระแดะพูด ทำเป็นผู้ดีคุยกับสก๊อย"
"ก็รู้ตัวหนิว่าเจ้าอยู่ในฐานะอะไร"
"หนอย เหรอกูก็เป็นองค์ชายเหมือนมึงนั่นแหละแต่แค่กูไม่ได้หัวโบราณเหมือนมึง"
"สำหรับข้าเจ้าเปรียบเหมือนพวกนั้นแหละ เพราะเจ้าช่างทำตัวได้เหมือนมาก"
นั่นปากเหรอนั่น ช่างเหอะอย่ามัวเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ เข้าเรื่องดีกว่า
"ไม่คิดว่ามึงจะปากมากงี้นะเห็นใครๆเขาก็บอกว่ามึงไม่มีปากนี่"
"กูว่านะมีแต่มึงที่ว่ากูไม่มีปาก แต่คนอื่นเขาว่ากูเป็นเจ้าชายเย็นชาว่ะ"
เจ้าชายเย็นชา ช่างเย็นช๊าาเย็นชา อยากถ่ายรูปกลับไปให้เหล่าแฟนคลับของมึงดูจริงๆไอ้ท่าทางยักคิ้ว
หริ่งตาด่ากูเนี่ย
"พูดเหมือนคนปกติก็เป็นนี่"
"โอ้ย พวกมึงจะพูดกันอีกนานมั้ยสัส กูรอดูพวกมึงอยู่เนี่ย"
ใครใช้ให้พวกมึงมาดูพวกกูเองว่ะ อยากดูก็ต้องรอรอไม่ไหวก็กลับไปเลยดิ หรือมารอเก็บศพเพื่อนมึงเหมือนอีปริมว่ะ
"ก็เพื่อนมึงปากมากเองนี่หว่า"
"เออๆ วันนี้มึงพูดมากผิดปกตินะเห้ยไอ้โซนิคส์ เห็นทุกทีมาถึงก็ซัด เสร็จก็กลับนี่หว่า"
เออ โทษเพื่อนมึงนู่นเห็นบอกเย็นชา แต่พูดมาก
ชิปหาย
"งั้น เริ่มเลย"
อะไรเริ่มเห้ยเริ่มก็เริ่มงี้เลยเหรอว่ะ
ครืกก
"ย๊ากกกก"
ตูบ
เห้ย กูทำอะไรพลาดว่ะไหงอยู่ดีๆมันมาทับกูได้ต้องเป็นกูดิที่อยู่ด้านบน แน่จริงอย่าจับกดแขนกูดิไม่ได้การล่ะท่านี้มันอันตรายเกินไปต้องยันเท้าถีบมัน
ฮึบ พลั๊ก หมับ!!
"เชี่ย"
ปล่อยขากู ทำไมมันแรงเยอะงี้ว่ะอีกมือรวบแขนกูอีกมือจับขากู เห้ยเดี๋ยวๆมึงจะนั่งคร่อมกูทำไม หนักเว้ยนั่งทับขากูอีกลงไป งี้กูจะต่อสู้ไงว่ะ ต้องดิ้นสุดชีวิต
ฮึบ อุบ ดิ้นไม่ออก
"เห้ยๆ แน่ใจนะว่านั่นคือสู้กันถ้าจะเอากันก็ไปเอากันที่ห้องเว้ยเห้ย คร่อมกันอยู่นั่น"
เอากันห่าไรมึงบอกเพื่อนมึงนู่นมานั่งคร่อมกูเพื่อ
"หุบปากไปไอ้เชน"
"คร๊าบบ คุณโซนิคส์"
"กูว่านะเรากลับกันเถอะว่ะเพื่อนวันนี้มันคงมาหาเมียไม่ได้มาหาศัตรูพวกเราคงอดแจมว่ะ"
เห้ยๆ เดี๋ยวใครเมียว่ะ
"มึงก็ลงไปได้แล้วจะถ้าฆ่ากูก็รีบๆฆ่ากูหนัก"
"ฮึ พูดเพราะๆกว่านี้ซีบางทีกูอาจใจดีเก็บมึงไว้ก็ได้"
มึงจำเป็นต้องพูดใกล้หูกูขนาดนี้มั้ย
"เอาหน้ามึงออกไป แล้วฆ่ากูเลยให้ตายยังไงกูก็ไม่มีทางยอมเป็นทาสมึงหรอก"
กูลูกผู้ชายพอคำไหนคำนั้น ปริมมึงคงได้เก็บกระดูกกูจริงๆแล้วว่ะใครจะไปคิดว่าไอ้นี่มันแรงเยอะขนาดนี้ฟร๊ะ
ควับ อึก เจ็บ!
กัดที่ไหนไม่กัดมากัดคอกูอีกกัดหัวใจกูไปเลยกูจะได้ตายเร็วๆห่ามาทรมานกูอีก แล้วไอ้ที่ยกโขยงกันมาเป็นฝูงนั่นน่ะพามาเป็นสักขีพยานเยาะเย้ยให้กับความควายของกูใช่มั้ย
"เดี๋ยวกูขอสั่งลาเพื่อนกูแปป"
"ไม่ต้องเพื่อนมึงโดนเพื่อนกูจับมัดมือมัดเท้าหิ้วกลับบ้านนานล่ะ"
เห้ยจริงดิ ปริมจะเป็นไรเปล่าว่ะ
"มึงอย่าทำอะไรเพื่อนกูนะเห้ย"
"ไม่ต้องห่วงถ้ามึงมาเป็นทาสกู กูจะดูแลเพื่อนมึงอย่างดีเลย ตอนแรกคิดว่าจะพาเพื่อนมาเยอะกว่านี้สักอีกแต่แค่นี้ก็ดีเพื่อนกูจะได้ไม่เหนื่อย"
อ๋อ นี่คิดไว้แต่แรกแล้วใช่มั้ยก็ว่าพากันมา
ทำไมเป็นโขยง
"แต่เดี๋ยวนะถ้ามึงไม่ได้จะฆ่ากูแต่แรกแล้วไอ้ที่กัดคอกูเมื่อกี้นี้... "
"ถูกต้อง"
เชี่ยยยย !
ไม่เอากูไม่เป็นเว้ยกูเป็นของกูอยู่ดีๆกูจะไปเป็นของมึงไม่ได้แล้วอีกอย่างกูเป็นผู้ชายเว้ย
"แต่กูแค่กัดทำสัญลักษณ์ว่ามึงเป็นทาสกูไม่ใช่เมีย"
เหรอ แล้วคนอื่นที่เห็นเขาคิดเหมือนมึงเปล่าว่ะห่าแล้วถ้าเมียมึงมาเห็นกูก็ซวยดิ เอ๊ะเดี๋ยวนะถ้าไอ้นี่มีเมียแล้วรอยกัดก็คือรอยกัดเพราะรอยกัดแรกเท่านั้นที่จะมีสัญลักษณ์ประทับไว้ได้
"กูขอถามอะไรมึงหน่อยกูไม่ใช่คนแรกที่มึงกัดคอใช่มั้ยว่ะอย่างเช่นเมียมึงอะ"
"ไม่มีมึงคนแรก"
ห่าเอ้ยยยย หน้าตาก็ออกจะดีทำไมไม่มีเมียว่ะ
"งั้นถ้ามึงจะเอาเมียมึงจะแสดงเจ้าของไงว่ะในเมื่อมึง
เอาตรานี่ให้ดูแล้ว"
นั่นดิแล้วอีกอย่างเมื่อไหร่มึงจะลุกออกไปจากตัวกู
"ก็มึงไงเมียกู"
"เห้ยๆกูไม่ใช่เมียมึงเว้ย แล้วลุกออกไปจากตัวกูได้แล้ว"
"งั้นทำให้เป็นตอนนี้เลยดีมั้ย"
อย่ามาทำเสียงแหบพร่าใกล้หูกูทำเอากูขนลุกหมด
กูบอกเลยสายตามึงตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าตอนมึงมองศัตรูมึงอีก
"ฮึ เรายังมีเวลาอีกเยอะค่อยๆสนุกกับมันดีกว่าเนาะกลัวจนลืมหายใจเลยหรือไง"
ยังไม่เอาหน้ามึงออกไปอีก
"วันนี้แค่นี้พอ พรุ่งนี้เจอกันที่หอได้เขาว่าอยู่หอในด้วยหนิจากนี้เราคงต้องเจอกันบ่อยแล้วล่ะ อย่าคิดอะไรตุกติกล่ะถ้ายังอยากให้เพื่อนมึงอยู่ครบทุกชิ้นส่วน"
"เออ"
ลุกออกไปได้สักทีเบาโหวงเลย อีปริมโง่กูบอกแล้วอย่ามาก็มาเป็นไงล่ะทีนี้เป็นภาระกูอีก กูต้องมาเป็นทาสไอ้นั่นก็เพราะมึงเนี่ยมึงรู้มั้ยอีเพื่อนเวร
"โถ เอ้ย! บัดซบ! สิ้นดี"
เป็นไงล่ะความอวดเก่งของมึงสมใจอยากยัง แต่กูไม่ได้สำออยนะเห้ยแต่มันแรงเยอะเกินจริงๆกูก็เป็นผู้ชายแต่พอจะสู้กับมันทีไรกูดูบอบบางอ่อนแอจังว่ะช่างเหอะกลับหอดีกว่าเรื่องพรุ่งนี้ก็ค่อยว่ากันอีกที
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
