มีโซ: คุณหมอคะ น้องแมวของนู๋จะหายป่วยมั้ยคะ

ชอนอา:ไม่ต้องห่วงน้าา โบโบ้จะต้องแข็งแรงและกลับมาวิ่งเล่นกับนู๋ได้เหมือนเดิมแน่ๆจ้า หมอรับประกัน

เลขาคิม:หมอครับช่วยตรวจเจ้าชายน้อยก่อนได้มั้ยครับ เจ้านายของผมมีประชุมด่วนต้องรีบไปจีนนะครับ

ชอนอา:คุณควรจะให้เกียรติคนที่เค้ามาก่อนนะคะ

แทซอง:เลขาคิมผมให้เวลาคุณ5นาทีจัดการให้เรียบร้อยไม่งั้นผมไล่คุณออก

เลขาคิม:ฮึกๆๆชีวิตผมขึ้นอยู่กับหมาตัวนึงสินะเจ้านาย

ชอนอา:ใครมาก่อนได้รักษาก่อนคติของชั้นใครจะทำไม มาทีหลังยังจะออกคำสั่งอีก

เลขาคิม:คุณหมอคร้าบ ช่วยผมหน่อยเถอะครับ ถือซะว่าทำบุญทำทานนะครับ

ชอนอา:ชั้นชอบทำบุญกับสัตว์มากกว่าทำบุญกับคุณ เอ๊ยกับคน ชิ

แทซอง:เลขาคิม ผมต้องขึ้นเครื่องใน20นาทีนี้

เลขาคิม:ผมไหว้หละหมอ ตรวจเจ้าชายน้อยให้เราก่อนเถอคร้าบบบ

ชอนอา:พวกไฮโซก็ชอบทำเป็นธุระเยอะแบบนี้เสมอสินะ มารยาทไม่มีเลยจริงๆ ชั้นเรียนหมอมาเพื่อดูแลสัตว์ไม่ได้เรียนมาเพื่อตามใจใครนะ

แทซอง:1ล้านบาทค่ารักษาเจ้าชายน้อย รักษามันซะแล้วผมไปจากที่นี้เด๋วนี้

ชอนอา:นายคิดว่าเงินแค่นี้จะซื้อหมออย่างชั้นได้งั้นหรอหะ ฝันไปเถอะ

แทซอง:5ล้านบาท ผมไม่มีเวลามากพอที่จะมารอหมออย่างคุณนานหรอกนะ

ชอนอา:เหอะคิดว่าชั้นจะตาโตกับเงิน5ล้านสินะ

แทซอง:10ล้านบาท

เลขาคิม:เจ้านายนั้นมันมากกว่าเงินเดือนผม10ปีซะอีก

ชอนอา:โบโบ้ รอหมอแปบนึงน้าา ใช้เวลาไม่นานดูแลเจ้าชายน้อยเสร็จจะรีบมาตรวจนายเลย

แทซอง:ก็แค่นี้ทำเป็นเรื่องเยอะอยู่ได้

เลขาคิม:เฮ้ออ..แค่หมาไม่กินข้าวก็ต้องเสียเงิน10ล้านเลยหรอนี่

แม่ชอนอา:แทซองมาทำอะไรแถวนี้จ๊ะป้านึกว่าเธอบินไปจีนแล้วซะอีก

แทซอง:สวัสดีครับคุณป้ามินอา ไม่ได้เจอกันนานสบายดีมั้ยครับ

ชอนอา:คุณแม่รู้จักนายคนนี้ด้วยหรอคะ

แม่ชอนอา:แกจำเจ้าชายของแกไม่ได้รึไงห๊ะชอนอา แกคงอยู่แต่กับสัตว์มากจนลืมเจ้าชายกับปราสาททรายไปแล้วละสิ

ชอนอา:ห๊ะ พี่เจ้าชาย

แทซอง:ห๊ะ เจ้าหญิงน้อย

เลขาคิม: เจ้านายครับ วันอาทิตย์นี้เรามีนัดประชุมปลายปี ตอนเที่ยงต้องไปต้อนรับคุณซาโต้ประธานบริษัทคู่ค้า ตอนเย็นเรามีงานเลี้ยงที่สโมสรของภริยาท่านทูตครับ

แทซอง:เจ้าชายน้อยเป็นไงบ้าง?

เลขาคิม: อืม...ตอนนี้เจ้าชายน้อยกินดีอยู่ดีน้ำหนักขึ้นมา2กิโลแล้วครับ ผมว่าถ้าให้อยู่กับคุณหมอซักอาทิตย์นึงมันต้องกลายเป็นหมูแน่ๆ

แทซอง: เหอะ ก็แค่ชอบที่ใหม่เท่านั้นแหละ ใครจะเลี้ยงเจ้าชายน้อยได้ดีเท่าชั้น ไม่มีหรอก

เลขาคิม: โถ่...เจ้านายคุณต้องยอมรับความจริงนะครับ ว่าคุณไม่เหมาะที่จะเลี้ยงสัตว์อะไรเลย😔

แทซอง:ผมจะไปรับเจ้าชายน้อยกลับวันนี้

เลขาคิม:เฮ้อออ ดื้อจริงๆเลย

คลินิกสัตว์

ชอนอา:เจ้าชายน้อย เป็นไงบ้างเราอยู่มา5วันแล้วดูสุขภาพดีขึ้นเยอะเลย ไหนๆขอมือหน่อยซิ

เจ้าชายน้อย:งิงิๆ(ยกมืออย่างว่าง่าย)

ชอนอา:โอ้โห เก่งมาก น่ารักมากเลย ไม่เหมือนเจ้าของนายเลย มาๆกอดหน่อยน้าา

แทซอง:เป็นหมอก็นิทาคนอื่นได้งั้นหรอ?

ชอนอา: ชิ ชั้นพูดกับหมา นายมีปัญหารึไง

แทซอง:ผมเป็นลูกค้า พูดให้มันดีๆหน่อย อีกอย่างผมก็อายุมากกว่าคุณต้องเรียกว่าคุณหรือพี่ชายถึงจะถูก คุณป้าไม่สอนรึไง

ชอนอา:ชั้นลูกคนเดียวไม่มีพี่ชาย แล้วคนอย่างนายก็ไม่เหมาะจะเรียกคุณด้วย

แทซอง:นิ ชอนอาเธอ! มันจะมากไปแล้วนะ

ชอนอา:แบ่😝...แน่จริงก็ไปฟ้องแม่ดิ (เดินถอยหลังไปโดนเชือกที่ผูกกับคอหมาไว้)

แทซอง: เธอ!!โตขนาดนี้ยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่ได้

ชอนอา:อะโอ้ย!!เข่าชั้นเจ็บหมดเลยไอ้บ้าเอ๊ย

แทซอง:ซุ่มซ่ามแล้วยังจะโทษคนอื่น!ลุกออกไปจากตัวผมได้แล้ว (ดึงมือนางเอกจนตัวเองก็ล้มไปด้วยอยู่ในท่านางเอกนั่งค่อมพระเอก)

ชอนอา:ใครอยากอยู่ใกล้นายห๊ะ เพราะเชือกเจ้าชายน้อยหรอกย๊ะที่ทำชั้นล้ม(ทั้งเจ็บ ทั้งเขินจนหน้าแดง ท่าก็ล่อแหลมเหลือเกิน)

แทซอง:เฮ้ออ..ลดน้ำหนักบ้างนะยายหมูอ้วน

ชอนอา: ไอ้บ้า!!ชั้นหนักแค่45เองนะ(ทำไมชั้นถึงได้เคยชอบนายนี่ตอนเด็กๆนะไม่เข้าใจจริงๆ)

แทซอง:(คิดในใจ)เธอนี่มันดื้อกว่าเจ้าชายน้อยซะอีก

งานเลี้ยงสโมสรภริยาท่านทูต ผู้คนในงานล้วนแต่เป็นไฮโซ นักธุรกิจรายใหญ่ การเข้าสังคมก็เหมือนการนัดเจอกันของพวกคนรวย

แทซอง:หน้าเบื่อ!มีแต่พวกหาผลประโยชน์ทั้งนั้น

เยจิน:พี่แทซองคะ ดื่มไวน์คนเดียวเหงามั้ยคะ ให้ชั้นดื่มเป็นเพื่อนพี่ดีมั้ย(นักแสดงสาวที่อยากจะมีข่าวกับคนรวยเพื่อให้ตัวเองดูดีขึ้น)

แทซอง:เหอะ!แค่ไวน์มันจะทำให้เธอรู้สึกดีได้อย่างไง (ดึงมือหญิงสาวจนเธอทิ้งตัวลงนั่งบนตัก)

เยจิน:แหม่ม!พี่ก็ใจร้อนไปได้ (พูดพร้อมลูบขาพระเอกเบาๆ)

แทซอง:(ก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูพูดสิ่งที่เค้ามองเห็น)ชายคนที่ยืนถ่ายรูปเราคงเป็นคนที่เธอจ้างมาสินะ

เยจิน:พี่นี่ตาไวนะคะ ชั้นก็แค่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นจริงเท่านั้นเอง

แทซอง:เธอคิดว่านักแสดงตัวเล็กๆอย่างเธอจะเกาะชั้นดังได้งั้นหรอ?แค่รูปไม่กี่ใบผมว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรที่จะโยนมันทิ้งไป

เยจิน:(ทำหน้าเจือๆ)

อีกด้านหนึ่ง

ชอนอาที่ถูกแม่บังคับให้มางานเลี้ยงในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนๆรัดรูป ดูสง่างาม

แม่ชอนอา:ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยเถอะ

ชอนอา:ก็นู๋ไม่อยากมางานสังคมของแม่นิ

ภริยาท่านทูต:อ้าวมีอามาทางนี้เร็ว นี่ลูกชายชั้นเองอูยอง ปีหน้าเค้าก็ต้องไปรับตำแหน่งที่อังกฤษแล้ว

แม่ชอนอา:แหม่ๆมีลูกชายหล่อขนาดนี้ไม่เห็นบอกกันบ้าง(ยิ้มอย่างพอใจ)นี่ๆชอนอาลูกสาวชั้น

ชอนอา:สวัสดีคะคุณป้า คุณอูยอง (ทักทายตามมารยาท)

ภริยาท่านทูต:รุ้จักกันไว้ เผื่อจะได้เป็นดองกัน

แม่ชอนอา:นั้นสิๆอูยองปีนี้อายุเท่าไหร่จ๊ะ

อูยอง:27แล้วครับ

แม่ชอนอา:อายุขนาดนี้ควรจะแต่งงานได้แล้วนะลูก

ภริยาท่านทูต:ชั้นก็หาเจ้าสาวให้อยู่ แต่ยังไม่ถูกใจใครเลย แล้วชอนอาเรียนจบอะไรมาจ๊ะ

ชอนอา:สัตวแพทย์คะ ตอนนี้เปิดคลีนิกเล็กๆแถวนี้แหละค่ะ

ภริยาท่านทูต:ทั้งเรียนเก่ง เรียบร้อยแบบนี้ ดีจริงๆเหมาะจะเป็นลูกสะใภ้ป้า

แทซอง:ผมว่าเธอไม่เหมาะจะเป็นคู่ครองใครหรอกครับ

วงสนทนาหันไปมองตามเสียงที่พูดขึ้น🙄🙄

ชอนอา:นู๋ยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ค่ะ ต้องขอโทษคุณป้าด้วย (โค้งตัวขอโทษและเดินออกจากตรงนั้นทันที)

แม่ชอนอา:เอ่อ..ไว้ค่อยคุยกันวันหลังแล้วกันนะ

ภริยาท่านทูต:(ทำหน้าจ๋อยๆอดได้ลูกสะใภ้)

แทซอง:(เดินตามนางเอกออกมาจากงาน)

คุณควรจะขอบใจผมนะที่ไม่ต้องถูกจับคู่

ชอนอา:(เดินผ่านแล้วพูดเบาๆ)ใครขอร้อง!!