ปี้น!.ๆ

...เสียงรถหนึ่งคันที่ดังมาจากหน้าบ้านของตละกูลเหมนันต์ เป็นสัญญาว่าลูกชายของบ้านกลับมาแล้วประตูบ้านเปิดออกโดย อัตโนมัติรถเทียบจอดหน้าประตูบ้าน มีคนใช้หลายคนมาต้อนรับหน้าบ้าน

"แจ๋วคุณพ่อคุณแม่ไปไหน?" ทิวากร เหมนันต์ ทิวาเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านเป็นที่รักของพ่อและแม่ เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีอะไรพิเศษคือทิวาเป็นผู้ชายที่สามารถตั้งครรภ์ได้

"คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายยังไม่กลับจากบริษัทคะ คาดว่าน่าจะกลับดึกอยู่ค่ะ"

ทิวาพยักหน้าแล้วเดินเข้าบ้าน มองไปรอบๆบ้านที่มีคนใช้คนหนึ่งยืนทำความสะอาดอยู่ คนใช้คนนั้นดันสบตาทิวาเข้า

"มองฉันทำไม ?"

"พลอยเปล่าค่ะ"

"ก็เห็นอยู่ยังเถียงอยู่!.."

"พลอยขอโทษค่ะ..."

เพรี๊ย!..

ทิวาเดินเขาไปตบหน้าหญิงสาว ที่อาจพูดโกหกเขาแล้วทิวาก็เดินขึ้นห้องไป อาบน้ำล้างตัวเพราะพึ่งกลีบจากด้านนอก แล้วดันเปิดกระจกตอนผ่านตลาดสดควันเข้ารถ ในช่วงเวลาสองทุ่มพ่อแม่ของทิวาก็กลับมา ทิวาเดินลงไปก็เห็นว่าพ่อกับแม่กำลังจะนั่งกินข้าวกันอยู่

"อ้าว...ทิวากลับมาแล้วหรือลูกมากินขาวกับแม่พ่อมา"

"ไม่เป็นอะไรครับคุณพ่อคุณแม่ทานเลยผมทานตอนนี้แก้มออกแน่ นี่...ขอน้ำแร่หน่อยสิ"ทิวาเอ๋ยพูดกับคนใช้ที่ยืนอยู่ในครัวเธอรีบหยิบแล้วส่งให้ทันที

"อ่อ..พ่อครับด้านในรถผมอะมีกลิ่นอยู่ให้คนขับรถเอาไปล้างทำความสะอาดให้ด้วยนะครับ" พ่อของทิวาก็พยักหน้ารับทิวาเอ๋ยขอบคุณแล้วเดินขึ้นห้องนอนไปทาครีมก่อนนอน แล้วล้มตัวหลังพิงหัวเตียงหยิบมือถือขึ้นมาเข้าไปอ่านข่าว ก็ปัดไปเจอข่าวของ กานต์กุล อัศวโยธิน กาน คนที่ตนปลื้มเป็นข่าวกับหญิงสาวคนหนึ่ง

"ชิ...หน้าตาธรรมดามีสิทธอะไรมาขึ้นรูปคู่กับพี่กานของฉัน..คบกันหรอไม่มีทาง" ทิวากำมือถือแน่น ปาไปที่เตียงนอน

"จะไม่มีใครได้พี่กานไป..."

พอตอนเช้าทุกคนลงมาทานข้าวกันทิวาเอ๋ยพูดกับพ่อกับแม่

"คุณพ่อคถณแม่ครับเราช่วนพี่กานกับคุณป้ากับคุณลุง มาทานข้าวที่บ้านไหมครับ"

"ได้จะเย็นนี้เลยเนอะ" แม่ของทิวาเอ๋ยพูดพ่อก็พยักหน้า ทิวาอมยิ้มเล็กน้อย

ตกเย็นทิวารู้ว่ากานจะมาก็ออกไปต้อนรับพร้อมกับพ่อกับแม่ของทิวา

"สวัสดีครับคุณหญิงริษา คุณประพล" คุณหญิงน้ำหนึ่งแม่ของกานเอ๋ยทักทายพ่อแม่ทิวา

"ยินดีมากเลยครับที่มาตามคำรับเชิญ" พ่อของทิวาเอ๋ยพูดขอบคุณก่อนพากันเข้าบ้าน

"พี่กานสวัสดีครับไม่เจอกันนานเลยนะครับ"

"ครับ" กานพูดแค่คำเดียวแล้วเดินเข้าไปในบ้านทิวายิ้มก่อนเดินตามไป ทุกคนนั่งลงทานอาหารกัน

"พี่กานทานอันนี้สิครับอร่อยมาก"

"ขอบใจ.." กานพูดขอบใจไปแต่ไม่ได้มองหน้าทิวาและเขี่ยอาหารที่ทิวาตักให้ ไปใว้ข้างชามทิวาเห็นแบบนั้นก็หงุดหงิดนิดหน่อย เมื่อทุกคนทานอาหารเสร็จก็พากันไปนั่งคุยที่ห้องนั่งเล่น

"ทิวาลูกพาพี่เขาไปเดินเล่นสิ"

"ได้ครับ..พี่กาน.." ทิวาไม่ทันพูดจบจะเอื้อมมือไปจับแขนแต่ กานก็เดินตัวปลิวอกอกไปก่อนทำให้ทิวาหน้าเหว๋อ กานเดินไปทางสวนหลังบ้านมองต้นไม้เพราะกานชอบ แต่สำหรับทิวานั้นไม่ชอบเพราะมันหน้าเบื่อและเหม็นสำหรับเขา

"พี่กานผู้หญิงในข่าวนั้นใครหรอครับ"

"ถามทำไมเลิกยุ่งกับพี่สักทีอย่าเอาผู้ใหญ่มาบังคับพี่ทางนี้ทิวา"

"ผมก็ไม่ได้บังคับสักหน่อยผมชอบพี่นะพี่กานผมมีลูกได้ให้นมลูกได้เป็นภรรยาให้พี่ได้แล้วก็

เป็นคนระ.."

"ทิวานายเป็นได้ทุกอย่างแต่ไม่ใช้คนที่พี่รักแค่นั้น"

"ทำไมครับ ทำไมพี่รักผมไม่ได้สักที!..."

"พี่ต้องบอกอีกหรอคิดดีๆว่าทิวาทำอะไรให้พี่ชอบบ้าง"

กรี๊ด!....

"พี่กานพี่มันจะมากไปแล้วนะสักวันพี่จะต้องรักทิวา" ทิวาเดินริ้วๆเข้าบ้านขึ้นไปบนห้อง ปิดประตูเสียงดังเพราะโมโหอีกฝ่าย ทั้งที่ตัวทิวาเองก็ทำดีกับอีกคนมาตลอดแท้ แต่อีกฝ่ายไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำ ทิวากำผ้าปูที่นอนแน่นหยิบหมอนและของในห้องปาลงพื้นในเวลาต่อมา จนไม่นานหลังจากที่พ่อแม่ของทิวาพูดคุยกับคุณหญิงจบก็ขึ้นมาดูลูกชาย

"ทิวาลูกเป็นอะไรใครทำอะไรลูก?..."

"แม่ช่วยทิวาด้วยทิวาอยากได้พี่กานทำไมพี่กานเขาไม่ชอบทิวาเลย"

"ใจเย็นลูกไม่นานๆลูกคือพ่อแม่มีอะไรจะบอกเรา"

"ครับ?"

"คือธุรกิจของบ้านเรากำลังแย่"

"อะไรนะครับ?"

"มันตกลงๆ แม่เลยขอยืมเงินคุณเทียนกับคุณน้ำหนึ่งมาก้อนหนึ่งแต่ทางนั้นมีข้อแลกเปลี่ยนทางเขาก็มีปัญหาเหมือนกันเลยจะขอให้ทิวาจดทะเบียนสมรสกับกานเขานะลูก"

ทิวาเมื่อได้ยินในประโยคแรกแทบใจหายแต่พอมา รู้ว่าจะได้อยู่กับกานก็ดีใจจนเนื้อเต้นทันที

"เมื่อไหร่ครับแล้วไม่ได้แต่งงานหรอครับ"

"จะแค่จดทะเบียนเมื่อไหร่ที่ข่าวของกานเขาเงียบแล้วบริทัษเราดีขึ้นเอาเงินมาคืนให้คุณเทียนได้เราสองบ้านก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม"

ทิวายิ้มออกมาเพราในใจคิดไว้แล้วว่าจะจับกาน ให้ได้

หลังจากที่จดทะเบียนกันในอาทิตย์ต่อมาทิวาก็เข้าไปอยู่ในบ้านของกาน หนึ่งเดือนแล้วที่ทิวาอยู่ที่นั้น

"จะขนของไปไหนทิวา?" เป็นเสียงกานที่ถามขึ้น

"ผมก็จะไปนอนห้องสามีไงครับเราเป็นสามีภรรยากันนะครับ" ทิวาทำหน้าทะเร้นแต่กานทำตาดุใส่

"แค่ในนามไม่ใช่สามีภรรยากันจริงแยกให้ออกด้วยทิวา ว่าพี่ไม่เคยเต็มใจเมื่อไหร่ที่ทิวาใช้หนี้พ่อแม่พี่หมดเราก็เป็นไทย กันทั้งคู่เราต่างคนจ่างอยู่แบบเดิมดีแล้วอย่าคอยมาเป็นปลิงเกาะขาแขน มันน่ารำคาญเปล่าๆ..."

"พี่กาน..!"

ทิวาเดือดทันทีที่โดนว่าแบบนั้น เดินเข้าห้องตัวเองไปและสักพักก็เดินลงไปด้านล่าง

"อ่า...คุณทิวามาทำอะไรหรอคะ?"

"ฉันหิวน้ำหยิบน้ำให้ฉันหน่อยเร็วๆ ฉันเหม็นจะอวกวันนี้ฉันไม่กินข้าวเย็นนะ" ทิวายืนกอดอกทำหน้าเหยเกเมื่อได้กลิ่นในครัว สักพักผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเอาน้ำมาให้ทิวา ทิวากำลังจะรับแต่มันกับทำน้ำตกใส่เท้าทิวาสะก่อนทิวามองหน้าหญิงสาว

"โอ๊ย...แกทำอะไรเนี่ย"

เพรี๊ย..!

ทิวาตบไปที่หน้าหญิงสาวคนนั้นเธอชื่อฟ้า

"อย่ามาทำแบบนี้กับฉันอีกให้หยิบน้ำแค่นี้ยังทำไม่ได้เลยน่ารำคาญ " แล้วทิวาก็เดินจากไปขึ้นไปนั่งเล่นมือถือด้านบน...

.........

ในทุกๆวันทิวาไม่มีอะไรทำเลยเอาแต่กินเห้าบ้างนอนบ้าง ใช้คนอื่นไปเลื่อยๆทิวาเดินลงมาขั้นล่าง และมองไปเห็นหญิงสาวที่ทำน้ำหกใส่เท้าเขา

"แกมองอะไร.."

"ขอโทษค่ะ.." เธอเช็ดๆแจกันแล้วก็ไปเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ทิวาเธอกลัวทิวามาก

ทิวาเดินไปห้องนั่งเล่นเปิดทีวีดู

"อ้อ...ไปเอาเหล้ามาให้ฉันหน่อยสิ"

"ได้ค่ะๆรอสักครู่นะคะ" แม้ในเวลากลางดึกทิวาเองก็ไม่ยอมนอนเอาแต่กินเหล้า ทั้งวันจนตัวเองเมาคนที่นั่งเฝ้าตอนนี้ก็หลับไปแล้ว ทิวาหยิบขวดเหล้าขึ้นมากระดกอต่เหล้า กับหมดทิวาลุกขึ้นยืนแต่ก็เกือบล้มเพราะฤทธิ์ ของสุราทิวาเดินไปที่ครัวเปิดตู้เย็นตู้เก็บของแต่ไม่เจอเหล้าเลย

"โอ๊ย...ไปไหนว่ะต้องออกไปซื้อแล้วสิ" ทิวาด้วยความเม่จึงคิดที่จะออกไปซื้อเหล้ามา เดินไปหยิบกุญแจรถตัวเอง เดินไปที่รถแล้วขับออกไปประตูบ้านเป็นแบบอัตโนมัต ทิวาขับออกไปเลื่อยๆและจะเบลกรถแต่มันเบลอไม่ได้พร้อมกับอาการเมาเต็มที่ทำให้ ทิวาหลับในทันที และสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อรถของทิวาพุ่งชนกับเสาไฟฟ้าอย่างกระทันหัน

ปัง...

รถที่พุ่งชนกับเสาไฟทำให้หน้ารถแบ่งออกเป็นสองซีก ทิวานอนอยู่ตรงฝั่งคนขับเลือดไหลจากหัวไปถึงแขนร่างกายมีแต่รอย ดวงตาที่พยายามจะลืมขึ้น

"ช่วย...ด้วยใครก็ได้...ช่วยที" ตั้งแต่ทิวาเกิดมายังไม่เคยเอ๋ยพูดให้ใครช่วยมาก่อน เพราติดว่าตัวเองเก่งพอเลยไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากใคร

ในนาทิวาสลบไปแล้วก่อนผู้คนแถวนั้นคนที่วิ่งรถผ่านเองก็ ออกมาดูและโทรแจ้งโรงพยาบาลไม่นานรถกู้ภัยก็มาถึง นำตัวทิวาส่งโรงพยาบาล ทางโรงพยาบาลได้ประสานกับพ่อแม่ทิวา ข่าวของทิวาออกข่าวมากมายว่าไฮโซหนุ่มตละกูลเหมนันต์พุ่งชนเสาไฟฟ้าหลังภพว่ารถมาสายเบลกขาดและการตรวจพบ แอลกอฮอล์ในตัวทิวาคาดว่าสายไฟน่าจะมาจากหนูกันและสาเหต์ที่ตามมาคือการหลับในของทิวา หลังจากที่ทิวานอนอยู่โรงพยาบาลได้1อาทิตย์ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาทิวายังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับหรือลืมตาได้แต่ นอนนิ่งๆเหมือนเจ้าชายนิทรา

.....

ทิวาที่หลังจากรถชนเสาทิวาก็หลับไปแต่จิตของทิวาได้หลุดออกมาจากร่าง

กรี๊ด!...

วิญญาณของทิวากรี๊ดร้องอย่างหวาดกลัวเมื่อทิวา ได้พบกับร่างตัวเองที่นอนอยู่ที่เตียงตัวเองพยายามเข้าร่าง แต่ทุกครั้งก็ว่างเปล่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครั้งแรกที่รู้ว่าตัวเองถูกส่งมาโรงพยาบาลทิวาไม่เชื่อกับตาตัวเองว่า เขาตายแล้วทิวาเห็นผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาเป็นอ้อกับแจ๋ว

"อ้อ แจ๋ว แกเห็นฉันไหมนี่นางอ้อ อึก ไม่จริง" เขาพยายามแบบนี้มาเป็นอาทิตย์จนมีเสียงๆหนึ่งดังมาจากด้านล่างแต่ มาแค่เสียงเท่านั้นทำให้ทิวาหวาดกลัวเป็นครั้งแรก

"ไปกับเราทิวากร" และจู่ก็มีคนดึงทิวาลงดินไป

"อย่า...อย่า..ปล่อยฉันไปเถอะให้ฉันได้เข้าร่างก่อนเถอะ"

"หยุดโวยวายได้แล้วทิวากร คุณหมดอายุไขแล้ว"

"หมายความว่าไง?"

"คุณตายแล้วทิวากร"

"ไม่จริงฉันยังเห็นชีพจรตัวเองอยู่เลยอย่ามาพูดโกหก"

"คุณตายแต่ร่างกายของคุณนั้นยังต้องรอใครบางคน ให้เขาคนนั้นเข้ามาอยู่ คนที่คู่ควรและเป็นคนที่พลักพลากกันมานาน"

ทิวาได้ฟังที่คนนั้นพูดและเขาก็ได้ฉายภาพบางอย่างให้เขาดู เป็นผู้หญิงสามคน

"นั้นคือคุณ นั้นคือพี่ของคุณ เพื่อนของพวกคุณ และนั้นคือคนรักของพวกคุณ " ภาพที่ฉายในนั้นทิวาเป็นหญิง หญิงทั้งสามที่โตมาด้วยกันทิวาในร่างหญิงสาวมีคนรักและผู้หญิงอีกคนก็เข้ามาเป็นมือที่สาม และพูดหญิงอีกคนที่มาเอาคนรักทิวาไป เมื่อทิวาได้เห็นเหตุการณ์นั้นๆจึงทำให้ต้องเสียน้ำตาทันที

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร อรึกก?.."

"คุณจงไปหาเขาเขาเองก็รอคุณอยูเช่นกัน" เมื่อชายคนนั้นพูดจบก็มีลมพัดทิวาให้มาอยู่ในบ้านหลังหนึ่งที่เป็นบ้านไม้ ทิวามองไปรอบๆห้องที่ตนอยู่และไปสะดุดตากับชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่กำลังนอนอยู่ทิวาเดินเข้าไปใกล้ก้มมองหน้าชายคนนั้น

"นายสินะตัวแทนของฉัน " คำพูดที่พูดออกมาทำให้ทิวาน้ำตาไหลทันที ทิวาอยู่ที่บ้านกับชายคนนี้ทุกวัน จนรู้ชื่อว่าชื่อทิพากรตอนแรกเขาเองก็ตกใจเหมือนกันที่ชายหนุ่มชื่อคล้ายกับเขา ทิพาเป็นเด็กหนุ่มที่ถูกนิดเก็บมาเลี้ยงในช่วงแรกเมื่อทิพาอายุได้18ปี ทิพาก็ขอออกมาอยู่นอกบ้านคนเดียวแต่นิดก็หาซื้อบ้านพร้อมที่ดินให้กับทิพาไว้ ทุกวันนี้ทิพามีอายุ25ปีทิวาเรียนจบม.6 เท่านั้นอยากคิดที่จะดรียนต่อแต่ฐานะทางบ้านย่ำแย่เกินเกรงว่าจะเป็นภาระเปล่าๆ ทิพาชอบทำขนมและเป็นการเลี้ยงตัวเองทำให้ตัวเองไม่ว่างเลย

"ลมขอบใจนะนี้ของร้าน ดอกไม้นะลม" ทิพาส่งขนมที่พึ่งทำเสร็จก่อนหน้านี้ส่งให้กับเพื่อนของตนที่คอยช่วยทิพา ทิวามองทิพาทำงานทำขนม

"ทำไมนายไม่พักบ้างทำขนาดนี้ร่างกายนายจะไม่ไหวเอา" ทิวาเอ๋ยว่าทิพาทั้งที่รู้ว่าถึงพูดไปทิพาก็ไม่ได้ยิน

....จนเวลาผ่านไปราวๆสามเดือนที่ทิวาอยู่กับทิพาทิวามีพลังที่ช่วยทิพาได้บางอย่างเท่านั้น เช่นตอนที่ทิพาลืมปิดแก๊สในครัว ทิพาที่พักหลังๆมีเรื่องดีกับเขา ทิพาจึงใส่บาตรทุกเช้าทิวาเองก็ได้รับมาบ้างและจากทางบ้านบ้าง

.......

โรงพยาบาลร่างกายทิวาที่นอนนิ่งเป็นเดือนๆมีแค่สองสาวเท่านั้นที่มาเฝ้า พ่อแม่ของทิวามาบ้างแค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น แม่ของกานก็มาบ้างแล้วก็กับเช่นกัน ต่างกับกานที่ไม่เคยเหยียบเข้าห้องทิวาเลย

"คุณทิวาคะอ้ออยากให้คุณทิวาตื่นขึ้นมาจริงๆเลยค่ะ " อ้อจับมือทิวาขึ้นมาซบ

ทิวาเองก็ได้รับรู้ถึงความรักของคนใช้ที่รักเจ้านายของตัวเอง ถึงแม้ว่าทิวาจะเคยทำร้ายดุด่าสาระพัดอ้อคนใช้ก็ไม่เคย ทำอะไรหรือพูดอะไรรับหลังทิวาเลย

ทิวาที่ตอนนี้อยากให้ตัวเองฟื้นสักที ตนจึงรถให้ถึงวันที่พระจันทร์ดับ วันที่ผีทุกตนจะออกมาหรือเข้าฝันคนในครอบครัวเห็น ในกลางดึกที่ทิพากำลังจะเก็บของที่ใช้ทำขนมจู่วันนี้ก็มีหมาหอนขึ้นมา ทิวาเดินไปหยุดอยู่ด้านหลังของทิพา ทิพารู้สึกขนลุกชันที่หลังจึงค่อยๆหันไปกะมังที่ตัวเองถือหล่นลงพื้นทันทีที่เห็นทิวา

"ได้เห็นกันสักทีนะทิพากร"

"อย่ามาหลอกมาหลอนผมเลย ผะ...ผมกลัวแล้วจะเอาอะไรครับจะใส่บาตรไปให้เลย"

"ฉันไม่ต้องการสิ่งของ แต่ฉันต้องการนายทิพาไปกับฉัน"ทิวายื่นมือไปหาทิพาที่หดตัวอยู่ที่พื้นในมุมๆหนึ่ง เพื่อให้วิญญาณของทิพาหลุดออกมา แต่ร่างกายจะยังไม่ตายแค่นอนเหมือนเจ้าชายนิทราเท่านั้นในช่วงที่อยู่ร่างทิวา แต่ทิพาก็วิ่งออกไปจากบ้าน จนออกมานอกถนนทิพาเอาแต่วิ่งจนไม่ได้มองถนนข้างหน้า ทิวาวาบมาหยุดตรงหน้าทิพา ทิพาตกใจมาก

"เราแค่จะขอ..."

ปัง!...

ไม่ทันที่ทิวาจะพูดจบทิพาก็กระเด็นไปกลางถนน ต่อหน้าต่อตาเขาทิวาวาบไปหาทิพาแต่สิ่งที่เห็นคือทิพานอนจมกองเลือดตัวเอง

"ช่วย...ด้วย" นี่คือคำพูดสุดท้ายของทิพา

ทิวาวาบไปหน้ารถของคนชนเธอเป็นผู้หญิง เธอกำพวงมาลัยแน่น

"ฉันขอโทษนะทิพา ฉันขอโทษจริงๆ" ทิวามองหน้าเธอดีๆก็รู้ทันทีว่าใคร ทิวาอ้าปากค้างเธอแจ้งตำรวจว่ามีการเกิดอุบัติเหตุ ทิวามาหาทิพาอีกครั้งมีดวงแก้วอันหนึ่งออกมาจากปากทิพา นั้นคือดวงจิตของทิพาทิวาเลยตามดวยจิตนั้นไปเพื่อไม่ให้ วิญญาณสัมภเวสีตนใดมายุ่งหรือมาแย้งดวงจิตทิพาไปได้ จนตอนนี้ดวงจิตนั้นมาถึงโรงพยาบาลตรงไปห้องทิวาที่มีร่างกายของทิวานอนนิ่งอยู่ทิวามองดวงจิต ที่ลอยเข้าไปในปากของตัวเอง พอเข้าไปนิ่วมือของเขาก็ขยับเล็กน้อยแต่ทำให้ทิวาดีใจมากที่ตนผ่านไปหนึ่งด่าน .....

ทิวามองร่างของตัวเองที่ตอนนี้มีทิพาเข้าไป

"ขอบคุณๆจริงๆ และขอโทษ" ทิวาน้ำตาไหลออกมา แต่ด้วยเวลาที่ตามมาทำให้ทิวาถูกเรียกตัวไปรับโทษเพราะตอนนี้ ร่างทิวามีทิพาเข้าไปอยู่แล้ว

"ได้เวลาแล้วทิวาบอกลาร่างกายสังขารของตนเองซะ" หลังสิ้นบทพูดของผู้นั้นที่เท้าของทิวา ก็เริ่มสลายไปเป็นแสงเล็กๆกระจายๆ เท้าเริ่มหายไป ทิวาเดินเข้าไปหาร่างตัวเองลูบหัวร่างที่นอนอยู่

"ฉันยกร่างกายนี้ให้กับนายนะทิพากร ใช้ชีวิตใหม่ในร่างนี้ให้มีความสุขอย่างที่นายไม่เคยได้รับมันมา ส่วนพี่กานฉันยกให้มันอยู่ที่นายแล้วนะว่าจะทำให้เขารักได้มากน้อยแค่ ไหนนายเป็นคนดีต่อจากนี้นายจะต้องเจออะไรอีกมากฉันขอโทษนะแล้วเจอกันใหม่" วิญญาณของทิวาเริ่มสลายไปเลื่อยๆจนหมด

......................................

เวลาผ่านไป

ร่างทิวาที่มีทิพาอยู่ก็มีการขยับมือแขนหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

//ปวดหัวจังเลยที่ไหนกันนะตาลืมแทบไม่ขึ้นหนักไปหมดเลย//

ทิวาค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเห็นเพดานสีขาวรี่ตาและกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับให้ตาเข้ากับแสงในห้อง และหันไปทางคนใช้สองคนที่นั่งกินผลไม้อยู่

"คุณ...คุณครับ" อ้อได้ยินเสียงนั้นก็หันไปที่เตียงเห็นนายตัวเองตื่นแล้วก็รีบ วิ่งเข้าไปหาที่เตียงทันที

"ผมขอน้ำหน่อยครับ" ทิวาพูดด้วยเสียงที่แหบก้าน อ้อพยักหน้าหยิบน้ำมาให้ทิวากิน จนหมดแก้ว

"ให้อ้อยกหัวเตียงให้ไหมคะ" ทิวาพยักหน้าผู้หญิงอีกคนก็ไปเรียกหมอ ไม่นานหมอก็เดินเข้ามาดูอาการหลังจากที่ทิวาหลับไปนาน

"คุณทิวากรหลับไปนานเลยนะครับยังไงผมจะจัดตารางทำกายภาพบำบัดให้นะครับอาการทุกอย่าปกติดีครับมีอะไรเรียกหมอนะครับ"ผมยกมือไหว้หมอแต่ทุกคนกลับทำหน้าอึ่งทั้งหมอแต่พี่สองคนนั้น

"ขอบคุณนะครับพี่ๆที่ดูแลผมพี่ชื่ออะไรครับ"

"เอ๋อ...อีอ้อกูว่าเรียกหมอมาตรวจอีกรอบไหม"

"ผมไม่ได้เป็นอะไรแค่อยากรู้ชื่อพี่สองคนครับ"

ทิวาทำหน้างงเพราะไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดรึเปล่าทำไมเธอสองคนถึงมองทิวาแปลกไป

"คือ..นี่อ้อค่ะและนี้ก็แจ๋วค่ะ"

"พี่อ้อพี่แจ๋ว!.."

"ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ค่ะ"

"ไม่ได้ครับพวกพี่น่าจะแก่กว่าผมเรียกแบบนี้ดีแล้วครับ..คือผมปวดฉี่อ่ะ" อ้อและแจ๋วคนใช้ช่วยกันพยุงทิวาไปเข้าห้องน้ำเพราะการนอนนาน เกินไปถึงเดินไม่ค่อยสะดวก พอถึงห้องน้ำทิวาก็ให้เธอสองคนรอด้านนอก ทิวาทำกิจเสร็จก็จะเดินไปล้างมือแต่ตาเฉียดไปเห็นผู้ชายคนนั้น ที่ตามเขามาและทำให้เขาต้องตาย

"เห้ย...มาอีกแล้วหรอครับผมฟื้นแล้วเดี๋ยวผมทำบุญไปให้" ทิวาหลับตาแน่นแต่รออยู่สักพักคิดว่าคนในกระจกจะตอบกลับมา ทิวาค่อยๆลืมตาและค่อยๆหันไปมองกระจกอีกครั้งขยับมือขยับไม้ ภาพในกระจกก็ไปตามที่เขาขยับ

//นี่มันผม ผมในร่างของผีตัวนั้นตัวแทน ผมเป็นตัวแทนของเขาจริงๆใช่ไหมผมคงต้องยอมรับไหมแล้วร่างผมละ//

"เสร็จรึยังคะคุณทิวา"

//ชื่อทิวาสินะ//

ทิพาที่อยู่ในร่างทิวามองตัวเองให้ชัดๆก่อนจะเปิดประตูออกไป ทิพาตัดสินใจแล้วถ้าเป็นแบบนี้เขาก็จะยอมรับเพราะคิดว่า คงไม่นานหรอกที่จะอยู่ร่างนี้ตลอดไป

"เสร็จแล้วครับ" คนใช้สองคนพยุงทิวากับเตียงนอน อ้อปรับเตียงให้ทิวาอยู่ในท่านั่ง ส่วนแจ๋วนั่งปลอกผลไม้ให้ทิวาทั้งคู่นั่งอยู่ข้างทิวา

"พี่อ้อครับช่วยเล่าเรื่องผมให้ฟังหน่อย"

"เอ่อทำไมละค่ะอ้อไม่..."

"บอกในมุมของพี่อ้อเลยครับ"

"เอ่อคือ..คุณทิวาเอาแต่ใจชอบหายใจทิ้งไปวันๆชอบช้อปปิ่งชอบเที่ยวกินเหล้าเอ่ออ้อขอโทษค่ะ" ทิวาได้รับฟังเรื่องราวอีกมากมายจากคนใช้ทั้งสอง รวมถึงเหตุการณ์ของทิวาคนเก่าที่เกิดอุบัติเหตุด้วยรถเช่นกัน

..............................

สองอาทิตย์ผ่านไป สองอาทิตย์ที่ไม่มีแม้เงาของใครสักคนที่จะเข้ามาเยี้ยมทิวาเลย จนเจ้าตัวสงสัยจนคิดว่าทิว่คนเก่าเป็นเด็กกำพร้า

"ทำไมไม่มีใครมาหาผมเลยละครับ"

"คือพวกเขาติดงานกันนะคะแต่รู้กันหมดแล้วนะคะว่าคุณทิวาฟื้นแล้วรวมถึงคนที่คุณทิวารักด้วย" ทิวาขมวดคิ้ว

//นี่เขามีภรรยาด้วยหรอเธอควรจะมาบ้างสิ เธอจะเป็นคนยังไงนะเห้อ....//

"ผมแต่งงานแล้วใช้ไหมครับ...เอ่อลืมนะครับมึนๆหน่อย"

"แต่งแล้วค่ะ" ทิวาพยักหน้า ก่อนมองไปทางหน้าต่างไม่รุ้ว่าเขาจะต้องเจออะไรบ้าง

................

ไม่กี่อาทิย์หลังจากทำกายภาพบำบัดแล้วก็ได้กลับมาบ้านที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน รู้อย่างเดี๋ยวคือถัดจากนี้ไม่กี่ซอยก็ถึงบ้านของเขาเอง ทิวานั่งรถส่วนตัวสีดำเงาที่ข้างกายมีอ้อแล้วก็แจ๋ว ทิวานั่งมองออกไปด้านนอกกระจก

//ป่านี้ร่างเขาจะเป็นอย่างไรบ้างนอนอยู่หรือ....//

ทิวาสบัดหัวเบาๆให้เลิกคิด ก่อนรถที่นั่งมาจะจอดเข้าที่ตัวบ้าน แจ๋วเปิดประตูก่อนจะให้ทิวากาวลงมาทิวามองสำรวจภายนอก

"คุณทิวาคะ...เชิญค่ะ" ทิวาพยักหน้าทั้งสามเดินเข้าไปในบ้าน

//ทำไมถึงได้เงียบแบบนี้นะ...บ้านหรือป่า//

ทิวามองไปทั้วก่อนจะเอ๋ยถามทั้งสองพร้อมกีบเดินขึ้นห้องไป

"ทำไมไม่มีใครเลยละครับไม่ว่างกันหรือ"

"อ่อ...ทุกคนทำงานค่ะจะเจอก็ได้นะคะเดียวอ้อเรียกให้ที่จริงก็ควรออกมาต้อนรับนะคะนี่เงียบเชียว"

"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ"

"ค...ค่ะ" อ้อไปไม่เป็นพยักหน้าก่อนที่แจ๋วจะเปิดประตูห้องให้ทิวา

ทั้งสองคนออกจากห้องไป ทิ้งแค่ทิวาไว้คนเดี๋ยวแต่ด้วยคนเบื่อหน่ายเลยลงมาหาคนใช้ทั้งสอง แต่ดันไปขนเข้ากับคนใช้ผู้หญิงคนหนึ่งเข้า

"เป็นอะไรไหมครับ" ทิวาจับแขนเธอเพื่อให้ทรงตัวได้ แต่เธอเอาแต่ก้มหน้าและตัวสั่นเพราะรู้สึกกลัวทิวามากเพราะก่อนหน้านี้เธอโดนตบไป เพราะทำน้ำหกใส่ทิวา เธอส่ายหัวแล้วเดินจากไป ทิวาก้ไม่ได้อะไรแค่มองตามไปและเดินขึ้นห้องเหมือนเดิม เดินเล่นในห้องสำรวจไปเลื่อยๆจนอ้อเดินเข้ามา

นิยายเรื่องแรกก็แบบนี้ละค่ะ...อย่าลืมติดตามกันนะคะ