Tiwa Past

'แกมันไอ้ตัวน่ารังเกียจ เกิดเป็นอัลฟ่าทั้งที ดันมีมดลูกเหมือนโอเมก้า'

'แกมันไอ้จุดด่างพร้อยของตระกูล จะเกิดมาทำไมไม่รู้ ตายๆไปซะก็ดี'

'มันควรตายไปตั้งแต่พ่อมันล่ะ พวกเราเป็นตระกูลอัลฟ่าสายเลือดบริสุทธิ์มาตลอด แต่พ่อมันดันไปคว้าไอ้โอเมก้าบ้างทางที่อ้างตัวว่าเป็นคู่โชคชะตามาทำเมีย พ่อมันเป็นอัลฟ่าหญิง มีมดลูก แม่มันเป็นโอเมก้าชาย มีมดลูก พอลูกเกิดมาเป็นอัลฟ่าจึงไอ้มีร่างกายผิดปรกติแบบนี้ยังไงล่ะ'

'น่ารังเกียจ แกมันน่ารังเกียจ น่าจะตายๆไปซะ ไอ้จัดด่างพร้อยของตระกูล ไอ้ตัวน่ารังเกียจ'

'ไม่ ไม่นะ ผมไม่ใช่ตัวน่ารังเกียจ'

'แกมันไอ้ตัวน่ารังเกียจ'

'ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!!!'

"ม้ายยย!!!! ฮ.....เฮือกก"ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ฝัน เราฝันแบบนี้อีกแล้ว ฝันถึงเหตุการณ์นั่นอีกแล้ว ทั้งที่มันผ่านมาตั้งนานแล้ว

ติ๊ด!!ติ๊ด!!ติ๊ด!!ติ๊ด!!ติ๊ด!!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้ผมนั้นรับรู้ได้ว่าตอนนี้มันถึงเวลาหกโมงแล้ว

"เห้ออ ไม่อยากตื่นเลย ถ้าตื่นมาต้องเจอกับอะไรแบบนี้"ผมรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็รีบวิ่งลงมาเพื่อกินอาหารรวมกับเหล่าคนในตระกูล บ้านผม เป็นบ้านหลังใหญ่ เหล่าญาติๆก็รวมตัวกันอยู่ในบ้านหลังนี้ทั้งหมด ยกเว้นพ่อกับแม่ผม ที่ท่านทั้งสอง ถูกไล่ออกจากบ้านพอคุณพ่อจะพาผมไปอยู่ด้วย ปู่กลับดึงไว้ไม่ให้ผมไป

"หึ!!! ทำไมตื่นสายนักล่ะ ดูซิ!!! นี่จะเจ็ดโมงครึ่งล่ะ เห้ออ ไม่รู้เวล่ำเวลา ต้องให้ผู้ใหญ่คอย"คุณอาเล็กดุผม

"ข...ขอโทษครับ"

"อย่าชักช้าเสียเวลากับไอ้ตัวประหลาดนี่เลย รีบกินข้าวเหอะ จะได้ไปส่งดาหลากับดารัณไปมหาลัย ไหนฉันจะไปทำงานอีก"คุณลุงดุผมอีกแล้ว ผมเกลียดที่สุดไอ้คำว่าตัวประหลาดเนี่ย

"นั่งลงสิ จะยืนค้ำพวกฉันไปถึงไหน"คุณปู่เอ่ยดุผม ดูสิ เห็นมั้ยล่ะ ชีวิตผม ตื่นมาก็โดนด่า กลับมาก็โดนด่า อยากจะหลับไป แล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาเลยนี่สิดี

"ค...ครับ"ผมตอบรับเบาๆก่อนจะนั่งลง โดยที่ไม่ลืมดึงเสื้อแขนยาวมาปกปิดรอยแผลที่ตนกรีดไว้ เขาไม่อยากให้ใครเห็นแผลนี้ ไม่อยากให้ใครรู้ ไม่อยากให้ใครมาสมเพชอีกแล้ว อยากหายไปจากที่นี่ซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

"เหอะ!!! ดาหลา ดารัณ ไปเถอะ พ่อจะไปส่งมหาลัย"อาเล็กพูดกับลูกฝาแฝดตน

"พ่อ ผมบอกแล้วไง ว่าผมโตแล้ว ผมกับยัยดาอยู่ปีสามแล้วนะพ่อ"ดารัณแย้งขึ้นมา

"เห้ออ งั้นก็ได้ ขับรถระวังๆกันด้วยล่ะ พ่อเป็นห่วง"

และแล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เจ็มไปด้วยความครึกครื้น ยกเว้นผม ที่นั่งอมทุกข์อยู่แบบนี้ เป็นเหมือนอากาศ เป็นเหมือนกับ...คนนอก ที่ไม่มีตัวตน

ปี๊น!!!ปี๊น!!!ปี๊น!!!

ผมตกใจจึงหันไปดูก็พบว่าเป็นดาหลากับดารัณ ที่บีบแตรรถใส่ผม ดาหลาเปิดกระจกรถหรูก่อนจะยิ้มเยาะเย้ยผม

"ว่าไงคะ คุณทิวากาล เป็นไงบ้าง ปกติตอนอยู่โรงเรียนมีรถโรงเรียนมารับ ตอนนี้ขึ้นมหาลัยแล้วน้า~ไม่มีรถรีบส่งแล้วสิ ให้ฉันไปส่งมั้ยล่ะ"

"ม...ไม่เป็นไรครับ"ผมพูดออกไป เพราะยังไง ผมก็ควไม่พ้นจากการโดนแกล้งอยู่ดี

"อื้มมม แล้วแต่ ฉันแค่ถามไปงั้นแหละ ไใ่คิดจะไปส่งแกจริงๆหรอก ยังไงก็รีบๆล่ะ ป้ายรถเมล์ยังอีกไกลน้า~เพราะถ้าขึ้นแท็กซี่แกคงไม่มีปัญญาจ่ายว่ะ ได้เงินแค่วันละ150 ฮ่าๆๆๆ พี่รัณ ไปค่ะ"เมื่ออีกคนพูดจบก็ปิดกระจกก่อนที่รถหรูจะพุ่งทะยานไปในเว้นทางไปยังมหาลัยทันที

"เห้อออ"ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปยังป้ายรถเมล์ต่อ

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Daniel Past

"เฮ้ยยย ไอ้แดน มาได้ไงวะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมึงมาเหยียบคณะกู"เจ เพื่อนสนิทของผมเอ่ยถามขึ้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนี่รู้สึกเบื่อๆ เพราะวันนี้เป็นวันรับน้อง ผมอยู่ปีสามแล้ว จึงไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรจึงเบื่อๆดลยมาเยี่ยมคณะเพื่นสักหน่อย

"เสือก!!"ผมตอบกลับไป

"อ้าวว ไอ้คุณชาย พี่กูถามดีๆนะเว้ย"ไอ้จิม น้องชายฝาแฝดของไอ้เจเดินมาเสริมทัพ แม่งเอ้ยยยไอ้แฝดนรก แตะต้องพี่มึงไม่ได้เลยสินะ หึ!!! ไอ้พี่น้องท้องชนกัน

"งั้นกูกลับล่ะ"ผมพูดก่อนจะเดินกลับ แต่ขณะที่ผมหันหลังนั้นก็ไปชนกับใครบางคนเข้า จนอีกคนนั้นล้มหงายหลังลงไป

"ผ...ผม ข...ขอโทษครับ"ไอ้เตี้ย(?)มันเอ่ยขอโทษ ผมที่กำลังจะด่ามัน แต่เมื่อเห็นอรกคนที่ย้ำตาคลอหน่วยกำลังส่งสายตาความรู้สึกผิดมาให้ผม มันก็ทำให้ผมนั้นใจอ่อนยวบออกมา อีกคนนั้นสูงประมาณไหล่ผมได้ เป็นอัลฟ่าซะด้วย แต่ทำไมถึงไม่มีสัญชาตญาณอัลฟ่าเลยล่ะ มันดูเป็นคนค่อนข้างขี้ระแวงหวาดกลัวเหมือน...โอเมก้า

"นี่ อยู่ปีหนึ่งใช่ม่ะ มีสี่ตาแล้วทำไมยังเดินชนเพื่อนกูอีกวะ ปีหนึ่งใช่มะ ไปวิ่งรอบสนามสิบรอบไป"ไอ้ติมเดินมาสั่งให้ไอ้เตี้ยนี่ไปวิ่ง

"ต...แต่ เอ่อออ ค...ครับ"อีกคนเดินก้มหน้าก้อนจะไปวิ่ง แต่ผมเกิดสงสาร จึงคว้าข้อมืออีกคนไว้ แต่ดูเหมือนจะแรงไปหน่อย อีกคนถึงร้องซี๊ดออกมา

"อ๊ะ!!! ซี๊ด~"อีกคนเบ้หน้า ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อผมคว้าข้อมือไว้

"เป็นไร เจ็บหรอ ขอโทษ ไม่ต้องวิ่งแล้ว"ผมพูดออกไป แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

"ทำไม ฟังไม่ออกรึไง หรืออยากไปวิ่ง"ผมถามย้ำ แต่เมื่อก้มไปดูก็พบว่าเสื้อแขนยาวสีขาวนั้นมันมีของเหลวสีแดงไหลซึมออกมา

"อ...เอ่ออ ข..ขอบคุณครับ ผ...ผมขอตัวนะครับ"อีกคนรีบกระชากมือออกมา ค้อมหัวให้ผมก่อนจะรีบวิ่งไป

"ไงมึง สนใจหรอ"ไอ้เจมันถาม

"อื้ม"ผมตอบออกไป อีกคนนั้นแตกต่างไปจากคนอื่นที่ผมรู้จัก ในดวงตาของอีกคน มันดูเศร้าสร้อย ไร้ความหวัง ผมรู้สึกสงสารนิดหน่อย บวกกับกลิ่นของไอความชื้นในป่าสนนั้น ที่มันทำให้ผมสดชื่น ผ่อนคลาย ผมยอมรับ ว่าผมสนใจคนนี้ ผมจะต้องเอามาเป็นของผมให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม ผม แดเนียล แคฟเวอเรส อยากได้อะไรก็ต้องได้