แสงอาทิตย์ที่ทอดผ่านมาทางหน้าต่าง กระทบเข้ากับแขนของฉัน ทำให้บริเวณนั้นอบอวนไปด้วยกลิ่นอายของความอบอุ่น และทำให้รู้สึกร้อน ฉันเริ่มรู้สึกตัวและสามารถดึงสติกลับมาได้"เฮ้อ~~ เที่ยงแล้วหรอเนี่ย สงสัยจะอ่านเพลินไปหน่อยฉันลุกขึ้นออกจากโต๊ะทำให้มองเห็น หนังสือเล่มโปรดของฉันได้อย่างชัดเจน "ทำยังไงดีล่ะอ่านจบแล้วคงจะต้องไปยืมเล่มใหม่แล้วล่ะ อยากเจอเลยนายตัวจริงจัง"

เช้าวันถัดมา "แย่แล้วสิจะไปสายแล้ว" ฉันวิ่งออกมาจากหอด้วยความเร็วไวโดยไม่ทันได้มองรถ

เสียงแตรดังขึ้นฉันรีบหันไปมอง แต่ก็ดันสายไปแล้วเพราะรถบรรทุกเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที

โครม!!!!!!!!

"มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยนี่ฉันถูกรถชนจริงๆหรอ" บริเวณรอบๆเป็นหินสูงเหมือนกำแพง ฉันเริ่มตั้งสติได้เขาจึงลุกขึ้นและเดินสำรวจ ฉันได้พบเข้ากับประตู 2 บาน ประตู 2 บานนั้นบ้านหนึ่งได้เขียนไว้ว่าสานฝันกับอีกบ้านหนึ่งได้เขียนไว้ว่าสงบ ฉันรู้สึกงงกับปริศนาที่อยู่ตรงหน้าฉัสไคร่คิด" เอาล่ะเป็นไงเป็นกันฉันน่ะยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยนะฉันพึ่งอายุ 17 เองนะ"

หลังจากนั้นตัวฉันก็ได้ก้าวเข้าไปในประตู ที่เขียนว่าสานฝัน

เสียงโครมครามเสียงดังฉันค่อยๆลืมตา เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ผ่านไปสักพักฉันเริ่มตั้งสติได้ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ "นี่อย่าบอกนะว่าสานฝันที่หมายถึงนะคือความฝันของฉันจะเป็นจริงน่ะ"

ประตูได้เปิดกว้างออก เผยให้เห็น ชายหนุ่มร่างสูงยาว ผมที่ปลิวไสวหน้าที่เรียว ดวงตาที่เฉียว ปากที่ได้รูป ได้ก้าวขาเข้ามาพร้อมกับบ่าวไพร่อีกจำนวนมาก "พวกเจ้ายืนทำอะไรอยู่รีบเข้าไปช่วยน้องรองเร็งเข้า" ชายหนุ่มผู้นั่นคุกเข่าลงต่อหน้าเด็กหนุ่ม "น้องพี่ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" ชายหนุ่มลูบไปที่หัวของเด็กหนุ่มเบาๆ เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรได้แต่นิ่งเงียบ

"เอาล่ะข้าว่าเจ้าคงต้องการจะพักผ่อนงั้นข้าก็จะไม่รบกวนเจ้า" ชายหนุ่มเดินหันหลังออกไปพร้อมกับบ่าวไพร่อีกจำนวนหนึ่ง เด็กหนุ่มตั้งสติได้ร่างกายเริ่มร้อน "นี่มันเรื่องจริงจริงๆใช่ไหมเนี่ย" เด็กหนุ่มรู้สึกกระวนกระวายทำตัวไม่ถูก ภายใต้จิตใจสับสนปนกับความสุขเพราะอะไรนะหรอ "ในที่สุดฉันก็ได้เจอนายจริงๆแล้วสินะ"

"ถิ่งเสียวฉิง

ปล. ถิ่งเสียวฉิงคือพระเอกนิยายในอุดมคติของเรย์

แต่พอมาย้อนคิดดูเเล้วถิ่งฟ่านเหริน(ชื่อน้องรอง)เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่นายพลเก็บมาเลี้ยงเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนเล่นของเถียนเถียนน้องคนสุดท้อง นอกจากเสียว

ฉิงเเละเถียนเถียนก็เเทบไม่มีใครสนใจฟ่านเหริน

นี่!!น้องรองเจ้าเป็นอะไรรึเปล่าข้าจะเรียกท่านหมอมาดูอาการเจ้าก่อน

ทันใดนั้นเองเท้าของนักพรตก็ได้ก้าวเข้ามาเนื่องจากแสงอาทิตย์ที่จ้าทำให้ไม่สามารถมองหน้าท่านนักพรตได้อย่างชัดเจนเเต่กลับสัมผัสได้ถึงพลังงานทางกายได้อย่างเปี่ยมล้น

ทุกคนออกไปก่อนข้าต้องการอยู่กับนายน้อยเพียงเท่านั้น

เมื่อปิดประตูลงทำให้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของท่านนักพรตเผยให้เห็นใบหน้าของชายชราที่ทั้งหน้าและร่างกายมีความเหี่ยวย่นท่านนักพรตไม่ได้กล่าวอะไรออกมาเเต่ฟ่านเหรินกลับสามารที่จะรับรู้ถึงเสียงที่ก้องกังวาลอยู่ในหัว ถ้าตัวท่านต้องการที่จะกลับไปในที่ๆจากมามีเพียงหนทางเดียวคือการเก็บรวบรวมดวงวิญญาณกลับคืนสู่ ณ จุดเริ่มต้น หากมิได้วิญญาณ

ณ ตอนนี้ก็จะดับสูญสลายหายไปตลอดกาลมีเวลาเหลือเพียงน้อยนิดนักท่านคงจะต้องรีบหน่อยเเล้วละ

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมีเงาของใครบางคนทอดผ่านกับเเสงอาทิตย์ ฉันค่อยๆเอามือมาเป็นที่บังเเดดเพื่อจะดูว่าหน้าที่เห็นเป็นหน้าของใคร