ทำไมชีวิตชั้นถึงซวยขนาดนี้TT
ตอนที่1 แนะนำตัวละคร
เมฆ
สวัสดีครับทุกคนผมชื่อเมฆ อายุ14 ผมเป็นโรคนอนไม่หลับมรณะตอนผมพึ่งจะอายุ 14ได้ไม่นาน และผมรู้ว่าผมต้องตายแน่นอน แต่ผมก็เตรียมใจไว้แล้วละถึงผมจะไม่ได้อยากตายเลยก็ตาม เหิ้อ~
ชิวหลิง
ผมคือเมฆที่ข้ามมิติมาอยู่ในร่างของชิวหลิงร่างนี้อายุ15ปี ตลอดมาชีวิตของชิวหลิงน่าสงสารมาก ผมต้องแก้เเค้าพวกเชี_นั้นให้ได้"รอก่อนเถอะ พวกแกชั้นจะจัดการพวกเเกจนอยากตายดีกว่าอยากมีชีวิตอยู่เลย!!!"
หานซือ
ดี ข้ามีนามว่าหานซือ อายุ1000ปี เป็นเจ้าปีศาจของเผ่ามาร "ถ้าหากพวกเจ้าเตรียมใจพร้อมเเล้วที่จะตายก็ดาหน้ากันเข้ามาได้เลย"
ซีอี้
หึ ไง ข้ามีนามว่าซีอี้อายุ1010ปีเป็นพี่ชายต่างมารดาของหานซือถึงข้าจะเป็นพี่ของมันแต่ข้าเลียดมันเข้าใส้เลยละ"อย่าหวังว่าชาตินี้ข้าจะญาติดีกับเจ้าเลยหานซือ ถ้าโลกนี้มีข้ามันต้องไม่มีเจ้าอยู่!!!"
อาหลาน
ข้ามีนามว่าอาหลานอายุ 15
หลีอิง
ข้านามว่าหลีอิง เป็นพี่สาวของหลันอิง อายุ20
หลันอิง
ข้าหลันอิง ข้าอายุ13ชอบลูกกวากมากกกมากเลยละะ
ชานรุ่ย
ชานรุ่ย 999ปี เป็นเจ้าสำนักฝ่ายธรรมมะ
กุยหลัน
สวัสดีขอรับกระผมมีชื่อเสียงเรียงนามว่ากุยหลัน. อายุ1000ปีเป็นสหายและผู้ติดตามคนสนิทของท่านหานซือ
พ่อชิวหลิง
พ่ออย่างผมควรทำไงดี อยากจะช่วยลูกชายแต่มันช่างไม่มีหนทางไหนจะช่วยได้เลย การต้องมองลูกที่รักตายไปต่อหน้าต่อตามันทำให้ผมเสียใจมากจริงๆ
ท้องฟ้าราตรี(ผู้เขียน)
อาจมีตัวละครเพิ่มมาใหม่นะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราลองแต่ง ถ้าผิดพลาดยังไงก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ^^
ตอนที่2
ตอนที่2 ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก
เมฆ
"อือ..นะ..นอนไม่หลับอีกแล้วว"ตอนนี้ผมที่พยายามหลับแล้วหลับอีกแต่ก็ไม่อาจหลับได้มาเป็นเวลา1เดือนเต็มๆแล้ว
พ่อชิวหลิง
"นอนไม่หลับอีกแล้วเหรอลูกพ่อ"พ่อบอกพลางลูบหัวผม
เมฆ
"ใช่ครับพ่อ ผะ ผมทรมาณจังเลย"ผมพูดพลางบิดตัวไปมา
พ่อชิวหลิง
"พรุ่งนี้เดี๋ยวพ่อจะพาลูก ไปร.พยาบาลนะ"
หมอ
"ลูกคุณป่วยเป็นโรคนอนไม่หลับมรณะครับ"
พ่อชิวหลิง
"ห้ะ!!! ละเเล้วมีทางรักษาไหมครับหมอ"
หมอ
"ณ ตอนนี้ยังไม่มีทางรักษาครับ โดยคนที่ป่วยเป็นโรคนี้จะอยู่ได้ไม่เกิน1ปี หมอเสียใจด้วยนะครับ"
พ่อชิวหลิง
"มะไม่จริง"พ่อผมทรุดลงไปบนโซฟา
เพื่อนสนิทเมฆ
"ซีซี ไปทานข้าวกัน"ต้นพูด
แฟนเก่าเมฆ
"ไปสิคะต้น จากนั้นไปต่อกันนะคะ"ซีซีพูดพลางเกี่ยวแขนกับต้น
เมฆ
..."นี่สินะสิ่งที่เพื่อนกับแฟนทำกับเรา หึๆๆ"ต้นพูดพลางส่ายหัวไปมา
เมฆ
"พะ..พ่อ"เมฆพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนเเรงเหมือนกับจะกลืนหายไปกับสายลม
พ่อชิวหลิง
"พ่ออยู่นี่ลูก ไม่เป็นไรนะพ่อจะอยู่กับลูกเสมอไม่ต้องกลัว"พ่อพูดพร้อมน้ำตาที่รินไหลออกมา
เมฆ
"พะ...ผมรักพ่อนะคะ..ครับดะ ดูแลตัวเองด้วย"ผมพูดพร้อมกับสติที่เริ่มจะจางหาย
พ่อชิวหลิง
"อึก พะ..พ่อก็รักลูก ฮึก พ่อรักลูก"พ่อพูดพร้อมจูบลงบนหัวของผมเบาๆ
เมฆ
สติที่เริ่มเลือนหายลงเรื่อยๆ กับความคิดของผมที่ว่าถ้าได้เกิดใหม่ ถ้าชาติหน้ามีจริงขออย่าได้เกิดมาอายุสั้นแบบนี้เลย จากนั้นความทรมาณของผมก็ได้จางหายไปพร้อมกับสติที่เหลืออยู่ ในที่สุดผมก็ได้หลับซักทีหลังจากที่เหนื่อยมานาน..
บรรยาย
เมื่อเวลาผ่านไปนานร่างบางในเสื้อผ้าขาดๆก็ได้ลืมตาขึ้นมาพร้อมความมึนงงและความปวดไปทั้วทั้งตัว
ชิวหลิง
"อะ โอ้ยยย ปวดไปหมดเลยเกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย"เมื่อผมตื่นมาก็รู้สึกปวดไปทั่วตัวอย่างไม่ทราบสาเหตุ ความเจ็บปวดนี้ทำให้ร่างบางสั่นไปทั่วทั้งร่างกาย
บรรยาย
ใช้เวลาอยู่พอสมควรกว่าจะลุกขึ้นมาได้
ชิวหลิง
"อืม ที่นี่มันที่ไหนเนี้ย"ร่างบางมองซ้ายมองขวาอย่างมึนงงก่อนจะมีความทรงจำผุดขึ้นมาในหัว
บรรยาย
ชิวหลิงคุณชายใหญ่ตระกูลหลิงที่เป็นหนึงในสามตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุด ชิวหลิงที่เป็นคุณชายใหญ่ที่จะได้ครอบครองทุกอย่างของบิดาทำให้น้องๆและเหล่าสนมของพ่อต่างพากันทำร้ายกลั่นแกล้งและสุดท้ายจึงผลักเค้าลงมาที่หน้าผาแห่งนี้
ชิวหลิง
"อะ อะไรกันความทรงจำพวกนี้"เมฆหรือตอนนี้ก็คือชิวหลิงพูดออกมาเสียงเบาพลางส่ายหัวไปมา
ชิวหลิง
"ในเมื่อตอนนี้ข้าคือ ชิวหลิง ข้าก็จะขอเป็นคนแก้แค้นแทนเจ้าก็แล้วกันนะไม่ต้องเป็นห่วง"
บรรยาย
ชิวหลิงค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วเดินไปยังถ้ำที่อยู่ใกล้ๆ ในความทรงจำของชิว หลิงคนก่อนที่นี่เปรียบ เสมือนสถานที่ของพวกภูติผีวิญญาณทำให้ไม่มีคนกล้าย่างกลายเข้ามา
บรรยาย
ตอนนี้ชิวหลิงรักษาบาดแผลจนหายดีแล้ววันนี้จึงจะออกจากถ้ำเผื่อไปหาอาหารและสำรวจพื้นที่เพราที่ผ่านมาเค้าได้ทานแต่ผลไม่ที่อยู่บริเวณถ้ำเพียงเท่านั้น
ชิวหลิง
"อืม ไปทางไหนก่อนดีนะ"ร่างบางพูดพร้อมก้าวเดินไปเรื่อยๆพลันหูก็ได้ยินเสียงน้ำ
ชิวหลิง
"ไปตามเสียงน้ำดีกว่า"
บรรยาย
เมื่อเดินมาถึงที่ ร่างบางก็มองสำรวจตัวเองทันที
ชิวหลิง
"นะ นี่ข้าหรือนี่"พูดพร้อมทำตาโต
บรรยาย
ที่ผ่านมาเพราะชิวหลิงคนก่อนโดนแม่สั่งมาว่าห้ามถอดหน้ากากออกเด็จขาดทำให้ไม่มีใครเคยได้เห็นหน้าเค้าเลยจนคนอื่นๆต่างว่าเค้าหน้าตาอัปลักษ์เกินคำบรรยาย
ชิวหลิง
"ถ้าแบบนี้เรียกอัปลักษ์คงไม่มีใครบนโลกนี้งดงามเเล้วล่ะ"
บรรยาย
คิ้วเรียวได้รูป จมูกคมสันรับกับริมฝีปากเเดงระเรือดูหน้าหลงไหล ตาสีฟ้าสุขสกาวราวท้องฟ้ายามค่ำคืนขับให้ใบหน้าขาวผ่องจนซีดเพราะไม่ได้ทานอาหารดีๆมานานดูน่าค้นหามากยิ่งขึ้น ผมสีดำน้ำตาลทำให้ใบหน้าดูมีเสน่ห์เกินคำบรรยาย
ชิวหลิง
"อืม ช่างเถอะๆ อาบน้ำดีกว่า"พูดพร้อมถอดเสี้อผ้าแล้วลงไปอาบน้ำ
ตอนที่3
บรรยาย
เมื่อชิวหลิงเดินไปอาบน้ำบริเวณน้ำตกก็รู้สึกแปลกๆ
ชิวหลิง
"หืม ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน"
บรรยาย
ชิวหลิงลองยื่นมือออกไปที่น้ำตกด้านหน้าดูก็รู้ได้ทันทีว่ามีถำอยู่หลังน้ำตก จึงได้แทรกตัวเข้าไปดู
บรรยาย
เบื่องหน้าของเขาตอนนี้มีทางที่ให้เดินเข้าไป เเต่ละส่วนดูเหมือนกับเป็นการแบ่งส่วนต่างๆออกเป็นห้องๆ
ชิวหลิง
"นั้นอะไรอะ"พูดพร้อมเดินไปดูใกล้ๆ
บรรยาย
สิ่งที่เห็นคือดาบเล่มหนึ่ง มีสีดำงดงามแต่แฝงไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว
และอีกเล่มข้างๆกันนั้นมีสีขาวบริสุทธิ์งดงาม
ชิวหลิง
"ทำไมของแบบนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้กันละ"
บรรยาย
ชิวหลิงเอื้อมมือไปจับดาบทั้งสองพลันก็รู้สึกปวดแปล๊บไปทั่วร่างแล้วหมดสติไป
???
"นายท่าน นายท่านขอรับ"
ชิวหลิง
"ที่นี่ที่ไหนเนี้ย เกิดไรขึ้น พวกนายเป็นใคร"
ซานรุ่ย(ดาบขาว)
"ตื่นแล้วเหรอขอรับ"
ซานรุ่ย(ดาบขาว)
"อย่างแรก ที่นี่คือโลกแห่งจิตวิญญาน"
ซานรุ่ย(ดาบขาว)
"กระผมมีนามว่าชานรุ่ยขอรับ"ยิ้มอ่อน
บรรยาย
ชานรุ่ยเอาข้อสอกกระทุ้งคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
ซานหลิว(ดาบดำ)
"ข้ามีนามว่าซานหลิว"
ซานรุ่ย(ดาบขาว)
"พวกกระผมคือจิตวิญญาณของดาบ ส่วนท่านคือเจ้านายของพวกกระผมนะขอรับ"
ชิวหลิง
"ห้ะ แต่ข้าแค่จับดาบเองนะ"
ซานรุ่ย(ดาบขาว)
"หึๆ ตอนนี้ท่าน ยังไม่จำเป็นต้องรู้รายละเอียดหรอกนะขอรับ ไว้ถึงเวลาท่านจะทราบด้วยตนเอง"
ซานรุ่ย(ดาบขาว)
"เอาละ ถึงเวลาแล้ว เชิญท่านใช้พวกข้าได้ตามสบายเลยนะขอรับ"
บรรยาย
ตอนนี้ชิวหลิงก็ได้กลับมายืนอยู่ที่เดิมแล้ว
ชิวหลิง
"นี่มันเกิด บ้าอะไรกันเนี้ย..."
บรรยาย
ชิวหลิงพูดแล้วมองดาบในมือทั้งสองข้าง
บรรยาย
จากนั้นเค้าได้นำดาบทั้งสองไปเก็บไว้ในสร้อยคอมิติที่แม่ของเจ้าของร่างให้ไว้ตอนเด็กๆ
ชิวหลิง
"เหมือนข้าจะมีปราณธาตุมืดและปราณบริสุทธิ์สินะ.."
ชิวหลิงได้นั่งรวบรวมลมปราณธาตุมืดและแสงอยู่ในถ้ำ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
