เด็กสาว:พอสักทีเถอะ ขอร้องล่ะ ฉันไหว้แล้ว "เด็กสาวน้ำสั่นคลอ"

หา? ว่าแค่นี้คิดหรอกว่าพวกฉันจะยอมอ่อนเพราะแค่นี้ "เด็กชายยิ้มออกมาอย่างสะใจ"

หมับ!!

อ้อ...!

ตุบ"ดันเข้ากำแพงพร้อมเอ๋ย"

เด็กชาย:เธอนะ เสียงเบา ต้องเป็นของตายของพวกฉันไปตลอดไปไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรทั้งนั้น...

กึก

อีก เสียงดัดเข้าเนื้อตัวผู้หญิง

ฮึก

ฮึก อืม~ อึก

ฮึก เธอเนี่ย เวลาร้องไห้ เวลาเนี่ยเจ๋งดีนะ

นี่ร้องอีกสิ~

ฮึก

นี่ๆ เหลือให้บางสิ~

ออ เอาสิ

เอ๋... เสียงเบา

แฮ่ก~ แยก.... หงับ!

ฮึก "น้ำตาเล็ดรอด"

(ฮึก! ทำไม! ทำไม.. ถึงได้เป็นแบบนี้นะ ทำไมเราถึงได้ต้องถูกให้เป็นแบบนีัด้วย~)

ฉันเกลียด.....

ฟึ่บ

ตึก ตึก ตึก

"เสียงเดินบันได"

ตึก "หยุด"

เอี๊ยด~ "เปิดประตู"

ตึก ตึก

วิ้ง~

"มีเด็กสาวคนนึ่งปรากฏตัวในงานเลี้ยงท่ามกลางผู้คน"

C:ว้าว~

B:สวยจัง นี่นายคุยไหม

C:ไม่เอาๆ

"มีกลุ่มเด็กชายได้พูดกับเด็กสาวสุมชุดเดรส"

จอแจ จอแจ

หึ เด็กสาวยิ้มออกมา

ตึก ตึก ตึก

"เด็กสาววางของกระเป๋าโต๊ะ"

"เด็กสาวเหลือบมองไปรอบๆ"

แปะ เด็กสาวแปะอะไรบางอย่างกลมๆใต้โต๊ะ

"เด็กสาวเดินไปอีกโต๊ะทางด้านตรงข้าม"

"เสียงพึมพัม"

แปะ

ตึก เดินไปหยิบแก้ว แปะ

"เดินกลับที่เดิมและดื่มมันพร้อมทำถ้าเซ็กซี่"

ตึก ตึก ตึก

"และมองอีกครั้ง"

"มีกลุ่มนึงพูดคุยกับเด็กสาว"

?:ขอโทษนะครับ มีคนขอพบคุณช่วยไปกับทางเราได้ไหมครับ

ค่ะ

เชิญครับ

"มีคนนึ่งที่ได้สวมชุดสูทใครบอดี้กาเชิญเด็กสาว"

หึ "เด็กสาวหัวเราะออกมาและยิ้มด้วยมีเลห์นัย"

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

?:หึ มาแล้ว

ชายที่เชิญเด็กสาวเก็บอะำรบางอย่าง

หึ "เด็กสาวเห็น"

?:คุณสินะค่ะ ที่อยากพบฉันนะค่ะ "เด็กสาวเอ๋ยออกมา"

?:ครับ "ชายที่ชวนเธอ"

แหมชื่อว่าอะไรหรอครับ

หึ "ยิ้ม"

ตึก "ยุยยื่นที่หูกระซิบของชายคนที่เรียกไป"

งั้นหรอ...

หึ "เด็กสาวยิ้ม"

ตึก ตึก ตึก เด็กสาวเดินไปวางแก้ว และเดินหยิบกระเป๋าทำท่าจะกลับ

ตึก ตึก "เด็กสาวเดินไปหน้าประตู"

"สักระยะ"

"เด็กสาวหยิบอะไรบางอย่าง"

ตึก ตึก หยุดเดิน

ตุบ "เด็กสาวโยนกระเป๋าที่กลางงาน"

A:ว้ายอะไรน่ะ

B:ทำไมถึงได้โยนกระเป๋า...

"ทุกคนสงสัยว่ามันคืออะไร"

ปิ๊บ

ตุ้ม!!!!!!

ทุกคนในงาน:ว้าย!!!!!

หึ ตึก ตึก เอี๊ยด~ ตึ้ง"เด็กสาวหนีไปทางประตู"

A:อะไรนะเบิด!!

B:รีบหนีเร็ว!!

เดี๋ยวนั้นมันอะไร!!! ชายที่เชิญเด็กสาวสงสัย

ท่านครับดูเหมือนจะเป็นระเบิดครับ

อะไรน่ะ

ฟึ่บ"ชายเชิญล้วงเข้ากระเป๋าเสื้อด้านใน"

มะ..ไม่..หรือว่า!!...."เด็กสาวได้โดนล้วงกระเป๋าเสื้อไป"

ฟึ่บ

"ระหว่างกระซิบเด็กสาวหยิบไปแล้ว"

ชายเชิญ:ชิ! รีบตามมันไป!!!!

กลุ่มบอดี้การ์ด:ครับ!!

ตึก ตึก ตึก ตึก

[ทางดาดฟ้า]

ตึก ตึก ตึก

เด็กสาววิ่ว

นั้นไง!! รีบตามไป!!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

หมับ

จับได้แล้ว!...

B:"กล่อมบอดี้การ์ดล้อมตัวเอาไว้ 6คน"

หื้อ! ฟึ่บ

ฟึ่บ หมุนตัว

ตึ้ง

B:โอ๊ะ!! "เสียงกระอากเลือด"

ตึ้ง

"เด็กสาวเตะที่หน้าของชายกลุ่มบอดี้การ์ดกระเด็ก"

อึก หมับกำหมัด

หน่อยแน!! ชายกลุ่มบอดี้การ์ดกำหมับจะชกเด็กสาว

ฟึ่บ

A:(อะไร..เนี่ย)

ฮึ่บ!! หมับ

A:เอ๋ ตึ้ง

A:อ่ะ!!!! "เด็กสาวจับทุ่มลงพื้นอย่างแรง"

หมับ ตึ้ง

C:โอ๊ะ "เด็กสาวจับชายกล่อมบอดี้การ์ดอีกครั้งและโยนไปทางบอดี้การ์ดชาย"

D:อ๊าก!!!

"ลุกขึ้นมาทำถ้าจะอัดเด็กสาว"

ฮึ่บ!! ฮึ่บ ฟึ่บ แต่เด็กสาวก็หลบซ้ายขวาได้ราวกับว่ามองออกว่าจะโจมตีทางไหน"

ฮึ่บ "หลบหลัง"

หมับ กร๊อบ!!เสียงหักแขน "เด็กสาวหักแขนทิ้ง"

ฟึ่บ ตึง!

ตึก ตึก ตึก

ตุบ ตับ ตุบตับ

"เด็กสาวกลุ่มบอดี้การด์ทโดนหักแขน อัดที่ท้องซ้ำ"

E:เฮ้ย!! ปัก แกร่ก กลุ่มในบอดี้การด์ชักปืนออกมาที่จะยิงเธอ"

หือ?!

หึ ฟึ่บ!

"เกร็กทำท่าจะเล็งใส่เธอ"

ชิ้ง!!ฟึ่บ ตุบ ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

E:หือ?! "กลุ่มบอดี้การ์ดตกใจที่เด็กสาวได้โยนคนที่จับแขนหักมาให้เค้าและเธอก็ได้วิ่งหนีไป"

F:ชิ อย่าให้หนีไปได้!!!

"หลังจากนั้นก็มีกลุ่มบอดี้การด์เพิ่มเข้ามาอีกสี่คน"

[ตักมาทางเด็กสาว]

ที่ยิงลวดสลิง

"เล็ง"

ปัง

เสียงล็อก

ไม้แขวนเสื้อ

G:เฮ้ย ทางนั้น!! เร็วเข้า!!!

หึ "เด็กสาวกระโดดทิ้งตัวห้อย"

I:ชิ โถ่โว้ย!!!

"เด็กสาวยิ้ม"

ตึก ทางอีกตึก

ไปล่ะ~ "

ตึก ตึก ตึก เด็กสาววิ่งไป

แกร๊ก ปึง "เปิดประตู"

[ที่ห้อง]

เฮ่อ~

ฟึ่บ

ว

ถอดวิคผมปลิวไปทางถอดวิค

(เสร็จสักที)

เอี๊ยด~ "ปิดประตู"

หึ

———————————————————

ผู้เขียน

กว่าจะเขียนและลงเสร็จนี่แนวใหม่ของแอด เรื่องนี้โรแมนติกไม่ค่อยมีจะมีทางแอ็คชั่น แฟนตาซีเข้าด้วยกัน~ เน้นตลกและสาระทางกฎหมายหน่อยๆไ

ด้วยค่ะ~ บ๊าย~

บุคคลในเรื่องล้วนเป้นเรื่องสมมุติขึ้นไม่ได้เกิกนขึ้นในจริง

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

"ถอดวิคผม

ฟึ่บ ผมได้ปลิวไปตามทางวิคที่ถอดออก"

(เสร็จสักที)

เอี๊ยด~ "ปิดประตู"

หึ

[ทางเดิน]

ตึก ตึก ตึก ตึก

ตรู๊ด

หืม?

"มีคนโทรเข้ามา"

เด็กสาว:ฮัลโหลค่ะ {.............}"เด็กสาวเอ๋ยบุคคลนึ่ง"

{..............} "มีเสียงบุคคลเสียง"

{.............}"มีเสียงบุคคลเสียงเหมือนผู้ชาย"

เด็กสาว:ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ{..........}' เด็กสาวคอบด้วยเสียงใสและเดินต่อไป"

ตึก ตึก ตึก ตึก

[.............]

"เป็นสถานที่ลับแห่งหนึ่งไม่มีคน ลับๆล่อๆทางให้เป็นที่ไม่มีคน"

"มีชายแกปรากฏตัวออกมา"

A:{....................}"Aเรียกพูดอะไรสักอย่าง"

"ระหว่างนั้นก็ได้พูด{.........}อะไรซักอย่าง

เด็กสาวทำอะไรบางอย่าง"

นี่มันอะไรกันค่ะ!!! {................}

ตึ้ง "แล้วเด็กสาวโวยวายใส่A"

A:มีอะไร{ฟราว}?

"เดินมาหาที่โต๊ะชายแก่พร้อมพูดและวางกระแทกใส่A"

เด็กสาว:ทำไมฉันต้องทำเจ้า{.............}นี้ด้วยค่ะ!!!!

A:มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ {...........}

เด็กสาว:แล้วทำไมถึงไม่เป็นคนอื่น ทำไมต้องเป็นฉัน!! "เด็กสาวไม่พอใจกับสิ่งที่ชายแก่ให้อย่างมาก"

A:เพราะมันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ!! และต้องเป็นเธอ

เด็กสาว:แต่ว่า..!!!

A:ไม่มีแต่..{.................}

A:เข้าใจแล้วใช่ไหม?

เด็กสาว: กึก ค่ะ เด็กสาวกัดฟันทนฝืนตอบAที่พูดไป"

A:ถ้างั้นก็ไปทำงาน {..............}

เด็กสาว:ค่ะ

"วันต่อมา"

"เสียงลากกระเป๋า"

เอี๊ยด~ รถจอด

ขณะขับรถ

"ในขณะที่ขับรถอยู่มีเด็กสาวกับเด็กชายที่อายุเท่ากัน นั่งอยู่ในรถสองต่อสอง"

B:นี่แกน่ะ ไหวนะ "เด็กชายถามเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง"

อะไรล่ะ เ"ด็กสาวถาม"

B:ก็แกนะ ทำหน้าบึ้งมาแต่เช้าแล้วนะ "เด็กชายทำท่าทางเป็นห่วง"

เด็กสาว:ไหวอยู่แล้ว!!"เด็กสาวตอบอย่างมั่นใจ"

B:งั้นหรอ

เด็กสาว:แกก็รู้นี่ว่าฉันไม่ได้อ่อนแอ ถึงขนาดให้ใครเป็นห่วง

B:นั้นสินะ

เด็กสาว:ก่อนเวลามาเป็นห่วงคนอื่นเป็นห่วงตัวเองก่อน "เด็กสาวก็ได้พูดถึงเด็กชายติ'

B:อืม "เด็กชายตอบเด็กสาว"

"เสียงจอด"

"ถึงรถแล้วครับ กรุณาลงจากรถอย่างรวดเร็วด้วยครับ คนขับรถจอดและกล่าวเด็กสาวกับเด็กชายลงจากรถ"

ปึง ตึก เอี๊ยด~ "หลังจากที่เด็กสาวและเด็กชายลงจากรถก็รีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว"

B:อ่า~ ให้ตายสิ~ พูดและไล่ผู้โดยสารแบบนี้ เนี่ย~ สักวันตาลุงนั้นต้องโดนฟ้องแน่ๆ

เด็กสาว:ช่างมันก่อนเถอะ

B:นั้นสินะ "เด็กชายตอบอย่างกวนๆ"

B:โห~ ที่นี้หรอ?~

เด็กสาว:อืม...

"เด็กชายและเด็กสาวมองมาที่คฤหาสน์หรูหลังหนึ่งที่ดูเก่าราวกับว่าอยู่มานาน"

B:อย่างกับบ้านผีสิงแน่~ ดูท่าทางไม่น่ามีคนอยู่~ "เด็กชายออกความคิดและตอบอย่างกวนๆ"

เด็กสาว:แต่ก็มีคนอยู่นี่... แถมยังไม่ใช่ธรรมดาด้วย..."เด็กสาวมองคฤหาสน์และพูดราวกับว่าบอกนัยๆ"

B:ยังไงก็แล้วแต่ถ้าทำที่นี้ทำเป็นบ้านผีสิงละกันรับรอง รวยและแน่ๆ

เด็กสาว:อืม ก็นะ...

B:แต่ก็ว่าไปนั้นนะพวกเค้ารวยอยู่แล้วเพรางั้นไม่จำเป็นต้องทำอะไรอย่างงั้นอยู่แล้ว~

"จากนั้นก็นิ่งกันไม่พูดกันซักระยะจนกระทั่ง"

B:หึ ดูท่าทางแกยังอารมณ์เสียอยู่อีกหรอ?

"เด็กชายมองเด็กสาว และหัวเราะถามเบาๆออกไปกับเด็กสาว"

เด็กสาว:แล้วแกเห็นฉันอารมณ์ดีรึไง?! "เด็กสาวตอบอย่างอารมเสีย"

B:ฉันเข้าใจแก

เด็กสาว:ขอบใจ เด็กสาวขอบคุณเด็กชายจนเสียง"

แหมะ

เด็กสาว:หืม?

แหมะ แหมะ

B:ฝน?

เด็กสาว:รีบหลบกันเถอะ

"เด็กสาวเอ๋ยและสวมหมวก"

"ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้นจู่ๆ ฝนก็ตกอย่างกระหน่ำที่ทั้งสองไม่ทันตั้งตัว"

ตึก ตึก ตึก

"ทั้งสองรีบวิ่งเข้าตัว"

"ที่หลบฝน"

B:อ่า~ ฝนดันตกซะได้~

ซ่า เด็กชายบ่น

"เสียงฟ้าผ่า"

"เด็กชายเอ๋ยพร้อมปัดตัวจากฝน"

B:แกนี่ดีนะ มีหมวกให้สวมด้วย... เลยไม่เปียกอะไรมาก

เด็กสาว:ช่างเถอะ รีบเข้าดีกว่า

เฮ่อ "เด็กสาวทำใจ"

ก็อกก็อกก็อก "เด็กสาวเคาะประตูสามครั้งพร้อมพูดว่า"

เด็กสาว:ขอโทษนะค่ะ~ มีใครอยู่ไหมค่ะ?~ "เด็กสาวเอ๋ยด้วยเสียงหวาน"

B:นี่แกพูดเสียงหวานๆ~ แล้วดูน่ากลัวหวะ....

เด็กสาว:เงียบไปเลยน่า...!!

เอี๊ยด~"หลังจากพูดไปประตูได้เปิดหลังจากพูดไปประตูได้เปิดออกมา"

เด็กสาว:เอ๊ะ"แกล้งตกใจ"

B:โห~ นี่เปิดเองได้ด้วย~ "เด็กชายได้แกล้งตกใจ"

เอี๊ยด~ แกร็ก "ปิดประตูเสียงดัง"

B:ประตูเปิดปิดเองได้นี่สุดยอดเลย

B:นอกตัวคฤหาสน์เองก็น่ากลัวแล้วนะ ในตัวบ้านยังหลอนๆ หลอนนอกคฤหาสน์ยังในตัวคฤหาสน์ "เด็กชายมองไปรอบๆไฟสลัวๆ มืดๆ หม่นหมอง และได้ออกความคิดเห็นของตนให้เด็กสาวฟัง"

B:ถ้างั้นเอาไงต่อดีล่ะ..... "เด็กชายถามความเห็นเด็กสาวที่มาด้วยกัน"

เด็กสาว:เอาตามแผนล่ะกัน"เด็กสาวตอบ"

B:โอ้ว~ ถ้างั้นฉันจะไปทางข้างหน้า ส่วนแกก็ดูรอบๆนี้ล่ะกัน

เด็กสาว:ได้

B:ถ้ามีอะไร ก็(แกล้ง)กริ๊ดเสียงดังล่ะ และอย่าทำอะไร(ที่มันเกินเลย)ล่ะ ก่อนที่ฉันจะมาถึง..."เด็กชายอธิบายชวนมึนงงแต่สายตาสื่อเป็นนัยๆ"

เด็กสาว:รู้แล้ว

:หึ

B:ถ้างั้นฉันไปล่ะ... "เด็กพูดแบบนั้นก็เดินไปข้างหน้า"

*{............................................................................................................................................................................................................................................................}*

เด็กสาว:(เอาล่ะ ทีนี้ที่ไหนดีก่อนล่ะ)

เด็กสาว:หืม? เด็กสาวหันไปทางด้านขวาของตัวเอง

เด็กสาว:อึก! หือ.... "เด็กสาวตกใจทางด้านขวาของตัวเอง"

"เด็กสาวเดินไปทางด้านขวาและพบว่ามีโซฟาอยู่และมีคนหลับอยู่"

ลักษณะเป็นชายหนุ่มหล่อผมรูปร่างผอมเพรียวที่มีผมสีแดงเกเรที่ปลายแหลม และผิวขาว เขายังสวมสตั๊ดสีดำที่หูข้างขวาของเขา

ชุดที่เค้าสวมใส่เขามักจะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีสีน้ำตาลล้อมรอบด้านบนและด้านล่างของเสื้อพร้อมแจ็กเก็ตสีดำและผ้าพันคอสีน้ำตาล เขาสวมมันกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินกับเข็มขัดที่ติดอยู่กับกางเกงทั้งสองข้างของเขาที่ห้อยลงมาและโอบรอบกางเกงของเขา

"เด็กสาวไม่พูดอะไรออกมาแต่สายตานั้นดูถูกและรังเกียจ และเด็กสาวพูดว่า"

เด็กสาว:(เห้อ โสโครก~...)

ผ่าง!!! "เด็กสาวเอ๋ยใจในอย่างงั้นและพร้อมฟ้าผ่าลงมา"

เด็กสาว:(ช่างเหอะคิดซะว่าเป็นแค่เศษขยะ)

แปะ "เด็กสาวเตะแก้มผู้ชายเบา"

เด็กสาว:(เศษขยะที่น่าอยากทำลายทิ้งด้วยมือตัวเอง ทำลายไม่ให้เหลือซาก...)

"เด็กสาวใช้มือเลื่อนจากหน้าลงมาพร้อมสายตารังเกียจราวกับว่าอยากจะทำลายทิ้งต่อหน้าแต่กลั้นไว้เลยทำได้แค่แตะและสไลด์หน้าเบาๆ"

(ยังหลับได้ลงนะ..)

สไลด์

เด็กสาว(ทั้งๆที่แกนะ... ทำอะไร..บะ)

หมับ! "เด็ดสาวที่เลื่อนนิ้วเสร็จอละกำลังเอานิ้วออกและเอ๋ยก็มีชายหนุ่มจับนิ้วเธอจนเอ๋ย"

ชายหนุ่ม:นี่เธอ? ทำอะไร...

เด็กสาว:เอ๊ะ? ตื่นด้วยหรอ?(นึกว่าตายซะแล้ว เพราะหน้าอย่างกับศพ....) "เด็กสาวแสร้งตกใจชายหนุ่มที่ตื่นขึ้นมาพรัอมกับคำในใจที่ด่า"

"พบว่ามีดวงตาสีเขียวมรกต"

หึ!! "ชายหนุ่มหัวเราะ"

หมับ ฟึ่บ ตึ้ง!!!! "ชายหนุ่มได้ตึงตัวเด็กสาวเข้าทีาโซฟาพร้อมหมวกที่เสื้อหลุดลง"

เด็กสาว:อ่ะ!!

แปล๊บ "ชายหนุ่มคร่อมร่างเด็กสาวแล้วเลียคอที่เด็กสาว"

เด็กสาว:อึก(อี๋ อยากเอาน้ำยาฆ่าเชื่อโรคมาล้าง!!! แต่ต้องตามน้ำไปก่อน!!)

เด็กสาว:จะ...จะ..จะทำอะไร?

ชายหนุ่ม:ก็จะกินเธอ

เด็กสาว:(จะกินเหรอ?ฝันไปเถอะ!!!)

เด็กสาว:ช่วยด้วยค่ะ!!!!!!!!!!!!!!

ชายหนุ่ม:เฮ้ย นี่เธอ!! จะตะโกนทำไมเนี่ยแสบแก้วหู!!!!

เด็กสาว:ช่วยด้วย!! อุ๊บ! "เด็กสาวร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ"

ชายหนุ่ม:หือ ที่นี้ก็หยุดซะที.... "ชายหนุ่มเอามือปิดปากตัวเอง"

หือ อ่อยนะ ไอเอด "ปล่อยน่ะ ไอ้เปรต!!'

ชายหนุ่ม: นี่เธอพูดอะไรเนี่ยไม่เห็นรู้เรื่อง

แฮ่ก...หือ?! "ชายหนุ่มที่กำลังแยกเขี้ยวใส่ตกใจ"

ชายหนุ่ม:นี่เธอ....

"ชายหนุ่มองหน้าตาหญิงสาวอย่างชัดเจน"

อึก "ชายหนุ่มตกใจ"

เด็กสาว:(ห๊ะ? อะไรเนี่ย)

?:นี่คุณ ทำอะไร!!! "มีคนวิ่งมาจากด้านหน้าพร้อมเอ๋ยถึงชายหนุ่ม"

เด็กสาว:(อือ เสียงนี้)

ห๊ะ?... "งง"

อึก ฟึ่บ ตึก ตึก ตูบ! "เด็กสาวผลักชายหนุ่มออกไปปและวิ่งไปกลับสวมหมวกกับเด็กชายมากับเธอ"

และเอ๋ย ด้วยเสียงเบา"

เด็กสาว:ช่วยด้วย....

"สายตาที่สื่อ"

เด็กสาว:(ก่อนที่ฉันจะเอามือตบมันให้เลือดสาด!!) "สายตาเด็กสาวที่สื่อด้วยโหด ภายใต้สายตาร้องขอความช่วยเหลือ"

"เด็กชายที่เห็นแบบนั้นก็ได้รู้สิ่งที่เด็กสาวสื่อ"

นี่แกเป็นใคร? มาทำอะไรทีนี้... "ชายหนุ่มถามเด็กชายเด็กสาว"

B:...... "เด็กชายเงียบกับสิ่งที่ชายหนุ่มถาม"

ชายหนุ่ม:นี่แก ฉันคนนี้ถามอยู่นะเฟ้ย!!! "ชายหนุ่มขึ้นเสียงใส่"

...B:(เจ้าหมอนี่จะทำยัยนี่ อึก!) "เด็กชายของขึ้นโมโห"...

B:ผมต่างหากล่ะครับ คุณจะทำอะไรผู้หญิงคนนี้ "เด็กชายถามชายหนุ่มด้วยเสียงมาดนิ่ง"

ห๊ะ?

เอะอะอะไรกันครับ "มีบุคคลคนที่สี่มาอีกคน"

อึก เสียงนี้มัน 'เด็กสาวเหมือนรู้สึกคุ้นหู"

"ทั้งสามหันไปทางต้นเสียง"

"ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เป็นสีม่วงพลัมเข้มที่จางลงจนถึงปลาย โดยที่ส่วนปลายรอบใบหน้าและลำคอของเขาเป็นสีบลอนด์อ่อน ห่างจากความยาวไหล่ด้านหลังเกือบหนึ่งนิ้ว และหวีอย่างเรียบร้อย ดวงตาของเรย์จิเป็นสีม่วงแดงอ่อน เขาสวมแว่นทรงสี่เหลี่ยมกรอบเงินเขาสวมเสื้อกั๊กลาเวนเดอร์ทับเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำและเข็มขัดสีดำและเขาได้ถามต่อ"

แล้วพวกคุณเป็นใครครับ

เด็กสาว:คือ..ว่า!! ช่วยด้วยค่ะ ฉันโดนจะชายคนนี้ทำร้าย "เด็กสาวพุ่งตัวไปขอความช่วยเหลือหนุ่มแว่นที่เพิ่งมา"

ห๊ะ "ชายหนุ่มงง"

เด็กสาว:เค้าบอกว่า เค้าจะกินฉันนะค่ะ..! "เด็กสาวพูดแบบนั้นก็หันไปมองทางชายหนุ่ม"

หืม? กิน? "หนุ่มแว่นได้รู้สิ่งที่เด็กสาวพูด"

B:ใช่ครับ เค้าจะทำเพื่อนผมครับ!! "เด็กชายที่มากับเด็กสาวก็ได้พูด(เสี้ยม)ต่อและมองทางชายหนุ่มด้วยเช่นกัน"

ชายหนุ่ม:เฮ้ย นี่แก!! "ชายหนุ่มโวยวาย"

หนุ่มแว่น:อายาโตะ...บอกหลายครั้งไม่ใช่หรอครับ ว่าถ้าจะทำก็เชิญทำที่ห้องตัวเอง ที่นี้เป็นที่หน้าประตูบ้านเอารับแขกไม่ใช่ที่ทำเอาไว้แบบนี้ครับ "หนุ่มแว่นติชายหนุ่มที่โซฟา"

ชายหนุ่ม:ออๆ รู้แล้ว!!

หนุ่มแว่น:เชิญคุณไปห้องรับรองแขกด้วยนะครับ

ชายหนุ่ม:รู้แล้ว!!!

เด็กสาว:(หึ สมน้ำหน้า) "เด็กสาวสมน้ำหน้าชายหนุ่ม"

หนุ่มแว่น:ส่วนคุณก็เชิญตามที่ห้องรับแขกด้วยนะครับ

เด็กสาว:อ๋อ...ค่ะ~"เสียงเบาหวานๆ"

ฝากด้วยนะครับ "หนุ่มแว่นได้เอ๋ยมีคนมาอยู่สัมภาระ"

เด็กชายและเด็กสาว:เอ๋?มาได้ยังไงเนี่ย~

"มีคนปรากฏตัวและสวมชุดราวกับพ่อบ้าน"

"เด็กสาวและเด็กชายตกใจคนที่สวมชุดพ่อบ้านมาที่สัมภาระเด็กสาว"

และเด็กสาว

เดี๋ยวก่อนค่ะ!!! "เด็กสาวบอกพ่อบ้านใส่ห้าม"

หนุ่มแว่น:หืม? มีอะไรครับ

เด็กสาว:คือว่าสัมภาระฉันของเอาไปเองค่ะ

หนุ่มแว่น:ทำไมล่ะครับ

เด็กสาว:แหะๆ เกรงใจนะค่ะ ผู้ชายคนนั้นที่สวมชุดอย่างกับพ่อบ้านนะค่ะ อายุก็เยอะแล้ว~ ฉันขอถือเองดีกว่าค่ะ

หนุ่มแว่น:เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ

เด็กสาว:แต่ว่า...!จะดีหรอค่ะ ที่ให้ถือไปนะค่ะ อายุเองก็..

หนุ่มแว่น:คุณคิดว่าเป็นใครหรอครับ ที่มีการออกคำสั่งคนใช้ในคฤหาสน์หลังนี้ได้ครับ

ค่ะ? "เด็กสาวมึนงง"

หนุ่มแว่น:หึ คุณไม่ใช่ผู้ดูแลคฤหาสน์หลังนี้ คุณไม่มีสิทธิครับ "หนุ่มแว่นติเด็กสาว"

ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ.. "เด็กสาวจ๋อย"

"ภายในจริงๆ"

เด็กสาว:(ไอ้แว่นเซนทอร์นี่เดี๋ยวตบปากเลยนี่!!! พูดจาอย่างกับห-า!!!! )

หนุ่มแว่น:งั้นช่วยเอาไปเก็บด้วยครับ

"จากนั้นหนุ่มแว่นและชายที้สวมราวกับพ่อบ้านหายตัวไปจากนั้น"

ชายหนุ่ม:ชิ! ยัยเอ๋อ

"ชายหนุ่มลงจากโซฟาแล้วพูดเด็กสาวว่ายัยเอ๋อและเดินออกไปที่ห้อง"

หืม "มั่นน่า"น่านัก!!!! "เด็กสาวโมโหราวกับว่าจะระเบิดกับคำพูดของชายหนุ่มและหนุ่มแว่น"

อึก!!! เฮ่อ~ "เด็กสาวกลั้นความโมโหและถอดหายใจออกมาพร้อมควันขึ้นหัว"

รีบไปดีกว่าจะได้จบๆ "เด็กสาวพูดกระแทกกับเด็กชายที่มาด้วยกัน"

B:นั้นสินะ~ "เด็กชายตอบรับแม้เสียงจะลั่นล้า แต่สีหน้าคนข้างไม่สบอารมณ์"

[ในห้องรับแขก]

"ในห้องรับแขกมีโซฟาเด็กสาวนั่งอยู่กลางทางโต๊ะมีเทียนสามอัน มีโซฟาทางด้านขวาด้านซ้ายและด้านหลัง มีชั้นลอย"

หนุ่มแว่น:ก่อนอื่นผมขอเล่ารายละเอียดเรื่องราว ของผู้บุกรุกย่างคุณ

เด็กสาว:อะ...ค่ะ คือว่าฉันมีคนบอกทางคุณพ่อของฉันบอกว่าให้ฉันมาอาศัยที่นี้นะค่ะ

หนุ่มแว่น:อาศัย? ทำไมผมถึงได้ไม่รู้เรื่องนี้ครับ

เด็กสาว:(ถามฉันทำไมเนี่ย!! ฉันเองก็โดนให้มาอยู่ที่นี้ก็เพราะใครล่ะ)

เด็กสาว:ฉันไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทางคุณพ่อถึงให้อยู่ที่นี้(กับพวกขยะโสโครก) "เด็กสาวอธิบายเรื่องราวที่ตนนั้นอยู่ที่มาได้ยังแสร้งไม่รู้เรื่องพร้อมกับแอบด่าในใจ"

หนุ่มแว่น:แล้วทำไมคุณถึงได้อยู่กับอายาโตะครับ

อ่า~ เรื่องนั้น.. "เด็กสาวที่กำลังจะเอ๋ยก็มองมาทางชายหนุ่มอีกครั้ง"

!!!!!!!!"ชายหนุ่มตกใจกับสายตาที่เด็กสาวมองไปหาเค้าและจะพูดว่า"

เด็กสาว:ฉันกำลังไปถาม...แล้วทางฉัน...ก็..

?:แหม แหม แหม

"เด็กสาวที่กำลังจะอธิบายต่อนั้นเองก็มีคนขัดจังหวะ"

มีมนุษย์ผู้หญิงน่ารักๆ อยู่ในที่แบบนี้ด้วย "เสียงชายอยู่บนชั้นลอย"

เด็กสาว:ค่ะ?(เสียงหลอนๆแบบนี้มัน?)

ฟึ่บ "มีชายสวมหมวกเข้ามานั่งโซฟาข้างเด็กสาว"

"ลักษณะสีน้ำตาลแดงยาวถึงไหล่ ส่วนปลายเป็นสีบลอนด์อ่อนกว่า มีไฝที่คางด้านขวา ตาสีเขียวมีผิวขาวและท่าที่จับปลายหมวกราวกับว่าเขากำลังพยายามดึงหมวกลงมา เขามีรูปร่างผอมเพรียวและมักจะเห็นรอยยิ้ม มีเจาะสองครั้งที่หูซ้ายของเขาเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินแบบเปิดซิปที่มีแขนเสื้อผูกแขนสีขาวทับเสื้อสเวตเตอร์ลายทางพร้อมแขนเสื้อที่เกือบจะปิดมือของเขา และเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเนคไทสีแดง เขาสวมกางเกงสีน้ำตาลพร้อมกับหมวกที่มีริบบิ้นสีแดงล้อมรอบ"

เด็กสาว:นี่คุณมาได้ไงคะ?"เด็กสาวงงและตกใจเบา"

ชายสวมหมวก:นี่ไง เปิดหมวกหน่อยสิ~

เด็กสาว:ออ คือว่า....มะ..ไม่ได้หรอกค่ะ แหะๆ (ใครจะไปยอมกันล่ะ)

ชายสวมหมวก:นี่เธอกลัวหรอ?

เด็กสาวกับเด็กชาย:(ห๊ะ?)

ชายสวมหมวก:นี่ๆไม่ต้องกลัวหรอกนะ~ ไม่มีใครทำอะไรหรอก~อึหึ "ชายหนุ่มสวมหมวกพูดแบบนั้นแล้วจับหมวกของเด็กสาวพร้อมกับดวงตาเปล่งแสง"

:อ่า!! "เด็กสาวรีบจับหมวกตัวเองเน้นๆ"

อะไรกันครับ "ทีเสียงคนทางด้านหลังขวาของโซฟาที่เด็กสาวนั่ง"

เด็กสาว:มาอีกแล้ว!!

"ลักษณะมีสีม่วง ถือตุ๊กตาหมีมีรูปร่างค่อนข้างสั้นและผอมและมีรูปลักษณ์ที่อ่อนกว่าวัยอย่างเห็นได้ชัดทำให้เขาดูโดดเด่นในฐานะที่ดูเหมือนเด็กมากขึ้น เขาสวมเสื้อฮู้ดสีดำที่มีเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวและริบบิ้นสีแดงอยู่ข้างใต้ สายรัดของเสื้อกั๊กขยายไปถึงต้นแขนของเขา เขาสวมชุดนี้กับกางเกงขาสั้นสีดำและกางเกงสีแดงที่มีลายตาหมากรุกที่สูงกว่าเข่าของเขา"

แปล๊บ

อ่ะ!! "เด็กสาวตกใจที่เผลอที่จับหมวกกจากการเลียที่นิ้ว"

หืม หวานจัง~ "ชายสวมหมวกพูดออกมาด้วยเสียงขนลุก"

แปล๊บ หวานจริงด้วยครับ "ชายตุ๊กตาเลียนิ้วด้านข้าง"

เด็กสาว:ฮึก(ไอ้เ-รนี่!!)

ชายหนุ่ม:เฮ้ย!! นี่แก!!

ชายสวมหมวก:หืม~

ชายหนุ่ม:ยัยนี้เป็นของฉัน ฉันเจอก่อนเพราะฉะนั้นครั้งแรกทั้งหมดของยัยนี่ต้องเป็นของฉันคนนี้

หนุ่มโซฟา:ไปหาที่อื่นซะ!!!

B:เดี๋ยวก่อนสิครับ!! อะไรของพวกคุณนะ!! เด็กชายที่มากับเด็กสาวโวยวายก่อนกับสิ่งที่ชามหนุ่ม

ชายหนุ่ม:ห๊ะ นี่แก

B:พวกคุณคิดจะทำอะไรเพื่อนของผมนะ!!

ชายสวมหมวก:หืม? เรื่องนั้น.

หนุ่มแว่น:เดี๋ยวก่อนครับ...

B:หืม?

B:อะไรละครับ

หนุ่มแว่น:มันไม่เสียมารยาทไม่หน่อยหรอครับ ที่อยู่ๆก็พรวดขึ้นมาเอะอะโวยวายในคฤหาสน์คนอื่นนะครับ

B:อึก

หนุ่มแว่น:ให้ตายสิ~ คุณนี่มัน... "สายตาดูถูก"

ไร้มารยาทมากครับ....."หนุ่มแว่นติเตือนเด็กชายที่มากับเด็กสาวเ้วยสีหน้าที่ดูถูกและที่คิดว่าตนนั้นถูก"

B:อึก

B:เฮ่อ~

B:คนที่ไร้มารยาทมากว่าคือพวกคุณไม่ใช่ครับ...

หนุ่มแว่น:หืม?

B:อยู่ๆ ก็เลียคนอื่นๆ แตะเนื้อต้องตัวกันโดยที่อีกฝ่ายเค้ายังไม่ได้รับอนุญาตอะไรเลยแท้ๆ

B:แถมยังบอกว่าเพื่อนของผมที่เป็นผู้หญิงว่าเจ้าของทั้งที่เจอกันวันแรกอย่างงี้มันเสียมารยาทกว่าที่ผมพรวดตะโกนขึ้นมาไม่ใช่หรอครับ.....

หนุ่มแว่น:อึก

ชายหนุ่ม:ห๊า....

B:เผลอๆ พวกคุณจะโดนแจ้งข้อหาลวมลามและหมิ่นประมาทด้วยนะครับ...ระวังตัวหน่อยก็ดีนะครับ "เด็กชายพูดออกมาอย่างจริงจังแต่น้ำเสียงเรียบนิ่ง"

หนุ่มแว่น:อึก "เด็กชายอธิบายคำถกเถียงกับหนุ่มแว่นที่ไม่ถกเถียงแต่ไม่พอใจออกมาอย่างมาก"

ชายหนุ่ม:ห๊ะ นี่แกพูดเรื่องอะไรออกมาเนี่ย!! ชายหนุ่มมึนงงกีบสิ่งที่เด็กชายพูดพร้อมกาหัวแบะพูดต่อว่า"

B:.....

ชายหนุ่ม:เรื่องพวกนั้น พวกแกไม่มีสิทธิ เพราะฉันคนนี้เจอคนแรกก่อน เพราะฉะนั้นอย่างยุ่ง!! ไอ้ดำ....

B:หึ ถ้าจะพูดแบบนั้นคุณเองก็ไม่มีสิทธิเหมือนกันนะ...

เด็กสาว:(ไอ้บ้านี่)

ชายหนุ่ม:ห๊ะ!!

B:เพราะว่าผมเจอเธอก่อนคนแรก คุณเจอเธอตอนที่อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ แต่ผมเจอเธอตั้งแต่ก่อนขึ้นรถ ผมต่างหากที่เป็นคนแรก...

ชายหนุ่ม:นี่แก กล้างั้นหรอ!!! กับฉันคนนี้งั้นหรอ!!

B:ครับผมกล้า.... "คำพูดของเด็กชายที่ดูเรียบๆไม่มีอะไร แต่สายตามุ่งมั่น"

ชายหนุ่ม:นี่แก!!กับมีเรื่องกับฉันคนนี้งั้นหรอ!?....."ชายหนุ่มไม่พอใจโวยวาย"

?:พวกแกส่งเสียงเอะอะอะไรกัน

ชายหนุ่ม:ห๊ะ?

?:หึ

เด็กสาว:(เอะ เสียงนี้มัน...)

?:เอะอะแต่พูดเดิมๆ ไม่ทุเรศตัวเองหน่อยหรอ?

ชาย:ห๊ะ? นี่แก..อยู่ไหน

?:....

ชายหนุ่ม:ออกมาซะ!!;

?:ฉันอยู่นี่! "มีคนปรากฏตัวออกมา"

"มีหนุ่มผมสีขาวสวมแจ็กเก็ตสีดำที่มีเสื้อสีแดงอยู่ข้างใต้ซึ่งมีเข็มขัดสีน้ำตาลล้อมรอบ ปลายเสื้อแดงดูเหมือนขาด เขายังสวมกางเกงยีนส์สีดำและสร้อยคอที่พันรอบคอของเขาสองครั้งด้วยกุญแจสีทองหรือบรอนซ์ออกมาทางด้านประตู"

#แอดจะขอเรียกเข้าว่าชายผมขาวนะค่ะ#

หึ!!

ชายหนุ่ม:นี่แก สุบารุ!!

ชายหนุ่ม:เมื่อกี้นี้พูดว่าอะไรน่ะ!! "ชายหนุ่มลุกขึ้นโวยวายอีกครั้ง"

ชายผมขาว:หึ ก็แกมันทุเรศ เอาแต่พูดว่าฉันคนนี้ คนแรก บ้าง แกนะไม่อายตัวเองรึไง!! ห๊ะ!!

ชายหนุ่ม:นี่แก!!

เด็กสาว/เด็กชาย:(ก็พูดถูก นี่คนฟังยังอายแทนเลย...) "ทั้งสองคิดเรื่องเดียวในใจ"

ชายหนุ่ม:คิดจะหาเรื่องกับฉันคนนี้รึไงห๊ะ

ออ สิ คิดว่ากลัวรึไง!!!

หนุ่มแว่น:หยุดเลยนะครับ ทั้งสองคน!!!

หนุ่มแว่น:ทะเลาะวิวาทในตัวคฤหัสถ์ หลังนี้ไม่ได้นะครับ

แล้วไง!!

หนุ่มแว่น:ที่นี่มีมนุษย์ด้วยนะครับ!!!

ชายหนุ่ม/ชายผมขาว:อึก "ทั้งสองสะดุ้งกับคำที่หนุ่มแว่นพูดที่ห้ามปราบตีกันในคฤหัสถ์"

ชิ.!!! "ชายผมขาวกระเดาะออกมาและเดินไปทาง"

B:(มนุษย์? นี่พวกเค้าพูดอะไรกันเนี่ย)

เหล่มอง

!!!! "เด็กชายมึนงงและลังเลจึงหันไปทางเด็กสาวที่พบว่าเธอไม่ได้ทำท่ากลัวรึอะไรเลย"

:นี่พวกแกเองสินะ ที่ส่งกลิ่นเหม็นรบกวนออกมาน่ะ

:เด็กสาวคะ...คือว่า "เสียง(แกล้ง)สั่น"

เด็กสาว:โผล่มาจากไหนหรอค่ะ? "เด็กสาวถามชายผมขาวที่โผล่มาจากทางไหนก็ไม่รู้"

ชายผมขาว:หึ!! ตุ้ม!!

"ชายผมขาวทุบกำแพงอย่างแรงจนมีรอยราว"

ชายผมขาว:ฉันกำลังถามเธออยู่!!!..อย่ามาพูดแทรก!!!!

เด็กสาว:คะ..ค่ะ (น่ากลัวตายล่ะ)

"ทำหน้าน่ากลัวแต่คำพูดในใจประชด"

หนุ่มแว่น:พวกคุณรู้รึเปล่าครับว่าต้องอยู่กับผู้หญิงคนนี้นะครับ "หนุ่มแว่นดันแว่นขึ้นและเอ๋ยเด็กสาวในสายตาท่าทางไม่สบอารมณ์"

เด็กสาว:(ตานั้นอย่างขะบอกว่า หึ ไม่อยากอยู่กับผู้หญิงคนนนี้เลย แล้วคิดหรอว่าฉันอยากอยู่ด้วยกับพวกแกนะ ทั้งโสโครกทั้งน่ารังกียจ )

เด็กสาว:(อยากจะเช่งให้ไปตายและอย่าได้พุดได้เกิดให้หมดเลย) กึก "เด็กสาวนิ่งเงียบและอธิบายสิ่งที่อยู่ในใจทางความคิดที่ราวกับว่าเก็บกด"

?:เธอเองสินะ ที่เจ้านั้นบอกมานะ...

เด็กสาว:เอ๋?

"มีเสียงชายหนุ่มแฮบๆ ออกมาจากด้านหลังโซฟาที่เด็กสาวและเด็กชายนั่งอยู่"

"หันไปพบว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามที่มีผมสีบลอนด์หยิกเล็กน้อย มีกระดุมสีดำที่หูทั้งสองข้าง และเห็นเขามีเครื่องเล่น MP3 ติดอยู่กับสายไฟที่พันรอบคอและหูฟังอยู่ สวมเสื้อสเวตเตอร์สีน้ำเงินอ่อนทับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงสีเข้มนอนเยียดโซฟาหลับอย่างสบายอารมณ์"

#เรียกว่า หนุ่มหูฟังนะค่ะ#

อะไรงั้นหรอ ครับที่คุณพูดนะครับ ชูว์

ก็นะ..

ชายตุ๊กตา:ไม่ใช่ ก็นะสิครับ อธิบายมาเลยครับ... ชายตุ๊กตา

หนุ่มหูฟัง:ก็ทางเจ้าหมอนั้น บอกว่าจะมีแขกมาอาศัยที่นีั

อาศัย?

"ลิมตาอีกครั้งพบว่าเป็นดวงตาสีน้ำเงินที่ราวกับสีของท้องทะเล"

บอกว่าต้อนรับและดูแลให้ดีๆน่ะ

เด็กสาว:(อุก ) "เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย"

ห๊ะ แขก? งั้นยัยเอ๋อเจ้าสาวหรอ

เจ้าสาวหรอ เครื่องสังเวยมากมั้ง~

B:เจ้าสาว? เครื่องสังเวย? นี่พวกคุณพูดเรื่องอะไรกันนะครับ?!

ยะ....ที่บอกว่าเพื่อนของผมเป็นเจ้าสาวนะ "เด็กชายมึนงงกับสิ่งที่พวกคนในคฤหัสถ์หลังนี้พูดกัน"

B:ต้องคงเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดแน่ๆเลยครับ เรื่องอะไรนั้นนะ ทางผมไม่เคยได้ยินเลยนะครับ(ใช่ทางเราไม่เห็นได้ยินแบบนั้นนี่ {................................................})

ดูท่าทางไม่ใช่เข้าใจผิดหรอกนะครับ

หนุ่มแว่น:ถ้างั้นผมจะแนะนำตัวละนะครับ

คนที่นอนโซฟาอย่างขี้เกียจไม่อ่าวๆอะไรซักอย่างคือ คนโต ชื่อชูว์

ชูว์:หึ น่ารำคาญ

เรย์จิ:ผมคนรองเรย์จิ

เรย์จิ:ส่วนนั่งโซฟาอย่างทางนั้นคือแฝดสาม อายาโตะ

อายาโตะ:หึ ครั้งหน้าไม่ปล่อยอีกแน่ ยัยเอ๋อ

เรย์จิ:คานาโตะ

คานาโตะ:ไว้มาเล่นกันนะครับ

ไรโตะ..

ไรโตะ:ยินดีที่ได้รู้จักนะ บิทช์จัง

และคนสุดท้องสุบารุ

สุบารุ:ชิ!!!

"หลังจากแนะนำตัวแล้วบรรยากาศก็ได้นิ่งอีกครั้ง"

B:(เอาไงล่ะ ทีนี้?น่ะ) "เด็กชายส่งสายตาถามเด็กสาวว่า"

(มันเป็นหน้าที่ของพวกเรานี่ ยังไง ก็ต้องทำ)

#พวกคุณพี่พูดคุยกันทางโทรจิตได้ด้วยหรอค่ะ?...#

เรย์จิ:เอาล่ะครับ ทางผมแนะนำตัวแล้วทีนี้ตาคุณมั้งล่ะครับ

"เรย์จิพูดอย่างเสียงเรียบนิ่งแต่สายตาดูถูก"

"เด็กชายและเด็กสาวชักสีหน้าพร้อมกัน"

B:ผมชื่อว่ามายามิ มายามิ ยูกิโตะ

"ลักษณะผมสีดำเรียบเข้มสนิท ดวงตาสีฟ้า ผิวสีขาว สวมชุดสูทสีขาวผูกเน็กไทสีน้ำเงินผสมสีฟ้า มีเสื้อเชิ้ตด้านในเป็นสีดำ รองเท้านักเรียน"

แล้วทางคุณล่ะครับ

เด็กสาว:ฉันหรอค่ะ

ไรโตะ:แล้วเป็นใครล่ะ~ นอกจากเธอแล้วนะ~ คนอื่นๆแนะนำตัวกันแล้ว เหลือแต่เธอ~ คนเดียวน่ะ~

เด็กสาว:แนะนำตัว?

ใช่ครับ เหลือแต่เธอคนเดียวครับ "เสียงพูกอย่างอารมณ์ดี"

ไรโตะ:อ๋ออีกอย่าง เธอนะช่วยเปิดหมวกด้วยหน่อยน่า~

หมวก....

อึก แกไม่ต้องทำก็ได้นะ เดี๋ยวฉันเป็นคนพูดเอง

ไม่เป็นไร..

"ทั้งสองคนพูดด้วยเสียงเบา"

(อ๊า~ นึกไม่ถึงเลยนะ ว่าต้องเจอกับพวกเศษสวะนี่อีก)

ฟึ่บ ตึก

"เด็กสาวลุกขึ้น"

อายาโตะ:รีบๆได้แล้วชักช้าอยู่ได้!! ยัยเอ๋อ!!

อายาโตะพูดด้วยกระฟัดกระเฟียดใส่เด็กสาว

(ไม่สิ ต้องเรียกว่าสัตว์นรก)

ฟึ่บ "เด็กสาวเปิดหมวกออก"

อึก!!!!

เห~

อึก

โห~

นะ...นี่เธอ...

"ทุกคนคนอึ้งกับรูปลักษณ์ของเธอที่ราวกับนางฟ้า"ลักษณะของเด็กสาวผมสีครีมปลายผมสีชมพูดวงตาสีแดงเพทตินัม ผมยาวถึงเอว สวมเสื้อแจ็คเก็ตสีชมพู กระโปรงทรงเรียนสั้น สวมถุงน่องสี่ส่วน รองเท้าบู๊ทที่มีวงกลมที่คล้ายห่วงไว้"

ฟึ่บ "สะบัดผม"

(ทั้งที่ไม่อยากมาเจออีก ตอนนั้นเราเจอกันเพราะโดนเจ้านั้นหลอกให้มา ครั้งนี้โดนคนนี้บังคับให้มา)

ปิ้ง

"ภาพโดนผู้หญิงคนหนึ่งมีสภาพเลือดออกทั่วตัวและน้ำตาไหลออกมา"

สวัสดีค่ะ

(แต่ถ้าไมาทำก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นหน้าที่ของเรานี่)

ฉันมีชื่อว่า...

ปิ้ง

?:เดี๋ยวก่อนค่ะ!! "ภาพจับเสื้อคนๆหนึ่ง"

(เราต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด)

คือว่าหนู....อยากเป็น{....} "เด็กสาวพึมพัมออกมาด้วยสายตามุ่งมั่น"

โคโมริ ยุย ค่ะ

(ให้เหมือนกันที่เค้าให้โอกาสที่เรามา)

?:{......}

ยุย:(ให้ดีที่สุด)

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ อึหึ "เด็กสาวยิ้มออกมา"

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

ผู้เขียน

เย้ เขียนเสร็จแล้ว~ เป็นไงมั้ง~ไม่รู้ว่าสนุกรึเปล่า~ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเพราะแอดมีเรียนและบวกกับมีหลายเรื่องที่ต้องเขียน~แต่แอดจะพยายามเขียนเรื่องนี้ให้ดีที่สุดนะค่ะ บ๊าย~

*บุคคลในเรื่องล้วนเป็นเรื่องสมมุติขึ้นไม่ได้เกิกนขึ้นในจริง*

ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ อึหึ "เด็กสาวยิ้มออกมา"

หึ เด็กสาวยิ้มอยู่ในใจ และพูดไว้ว่า

"ทุกคนอึ้งกับคำทักทายของเธอที่ดูยิ้มน่ารักๆ"

ยุย:ออ...ทุกคนเป็นอะไรไปหรอค่ะ? "ยุย(ทำ)หน้าใสซื่อถาม"

ไรโตะ:อา~ เปล่าหรอกน่ะ แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ

ยุย:ตกใจหรอค่ะ? "ยุยทำท่าและหน้าตางงดับสิ่งที่ไรโตะพูด"

ไรโตะ:อื้ม~ ใช่เลยล่ะ~ "ไรโตะตอบแก้เขินแทนพี่น้องของเค้า"

แหม~ ขอบคุณสำหรับคำชมนะค่ะ หึ"ยุยยิ้มออกมาอีกครั้ง"

อึก!!!!!

"ทุกคนอึ้งกับรอยยิ้มของยุยอีกครั้ง ยกเว้นยูกิโตะที่ทำหน้าสยองเพียงคนเดียว"

ฮึก

เอาล่ะครับ แนะนำตัวกันเสร็จแล้วจะพาคุณไปที่ห้องพักของคุณล่ะกันนะครับ "เรย์จิที่ตั้งสติได้ก็เชิญยุยไปห้องได้"

คะ ขอบคุณมากเลยนะค่ะ เรย์จิซัง~ "ยุยยิ้มให้กับเรย์จิ"

เรย์จิ:ครับ ถ้าเชิญคุณด้วยนะครับ

ยูกิโตะ:ครับ(ไอ้หมอนี่...)

เฮ่อ "ยุยแสยยิ้ม"

ยูกิโตะ:(หว่า~)

ตึก ตึก

[ทางเดิน]

ยูกิโตะ:นี่แก...

อะไรล่ะ "เสียงเบา"

ยูกิโตะ:ทำไมแกถึงได้ยิ้มอย่างนั้นหว่ะ

ยุย:ทำไมล่ะ

ยูกิโตะ:ดูโคตรสยอง

ยูกิโตะ:ปกติแกเป็นคนที่ไม่ใช่แบบนี้นี่

ยุย:ก็ทำไปเพราะว่างานนั้นแหละ

ยูกิโตะ:งั้นหรอ?

ปึ้ง

ชูว์:บอกว่าต้อนรับและดูแลให้ดีๆน่ะ

(เจ้านัันพูดว่าดูแลงั้นหรอ? ดูแลแบบเ-ี้ยๆละสิไม่ว่า!)

กึก อึก "ยุยนึกถึงคำพูดของชูว์จึงกัดฟันตัวเอง"

อึก(ชิ)"แล้วกระเดาะลิ้นชิใส่"

ตึก ตึก ตึก

ยุย:มีอะไรหรอค่ะ? เรย์จิซัง?

"เรย์จิหยุดเดิน"

เรย์จิ:ถึงที่พักของคุณแล้วล่ะครับ

ยุย:งั้นหรอค่ะ~

เรย์จิ:สัมภาระของคุณ ทางเราจัดให้อยู่ห้องนี้เช่นกันครับ "เรย์จิกหันไปพูดกับยุยเพื่อสื่อว่าของยุย"

ยูกิโตะ:(ไอ้หมอนี่พูดจาสุภาพราวกับพ่อบ้าน แต่มันก็ปกปิดนิสัยจริงไม่ได้หรอกนะ)

เรย์จิ:ถ้างั้นมีอะไร เรียกผมได้ตลอดเลยนะครับ ห้องของผมอยู่ห้องข้างของคุณเองครับ

ยุย:งั้นหรอค่ะ(รู้อยู่แล้ว ฉันจำห้องของนายได้ดีเลยล่ะ!)

ยุย:ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะ(ไม่ต้องห่วง เพราะฉันจะใช้นายอย่างเต็มที่)

ยุย:ที่จัดเตรียมกระทันหันและนำทางที่พักให้"ยุย(แสร้ง)ก้มตัวลงแทนเหมือนคำขอบคุณ"

เรย์จิ:ไม่เป็นไรครับ เพราะคุณยังไงก็ต้องดูแลให้ที่สุดครับ....

(อึก!)

ยุย:งั้นหรอค่ะ~(ถ้านายพูดแบบนั้นฉันเองจะดูแลนายเหมือนกัน~)

อา~ คือว่า... "ยูกิโตะยกมือถามเรย์จิ"

หืม มีอะไรงั้นหรอครับ? "เสียงเรย์จิเปลี่ยนทางเสียงมาดเข้ม"

ทำไมถึงได้มีแต่ห้องของยุย แล้วทำไมถึงได้ไม่มีห้องของผมล่ะครับ? "ยูกิโตะถามเรย์จิ"

เรย์จิ:เรื่องนั้นทางเราไม่ได้จัดเตรียมที่พักให้กับคุณครับ

ยูกิโตะ:ทำไมล่ะครับ!!

เรย์จิ:เพราะว่า...ทางคุณไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของคฤหัสถ์หลังนี้ครับ

ึยุย:ออ แล้วถ้าจะขออาศัยก่อนแล้วค่อยได้ไหมค่ะ?

เรย์จิ:เรื่องนั้นไม่ได้หรอกครับ ตามกฎของบ้านหลังนี้ต้องขออนุญาตกับทางเจ้าของก่อน'ทุกครั้ง'ครับ

ยุย:อ่ะ!!แล้วคุณไม่ใช่เจ้าของคฤหัสถ์หลังนี้หรอค่ะ?! "ยุยถามด้วยความโวยวาย"

เรย์จิ:ครับ ผมไม่ใช่ ผมแค่ได้รับดูแลจากเจ้าของอีกทีครับ มีหน้าที่แค่ดูแลคนในคฤหัสถ์หลังนี้ แต่ไม่ได้มีอำนาจให้พาคนเข้าออกมาครับ "แต่เรย์จิก็ได้ตอบด้วยเสียงมาดนิ่ง"

ยุย:แล้วทำไมถึงฉันได้!ล่ะค่ะ "ยุยโวยวายถามอีกครั้ง"

เรย์จิ:เพราะคุณได้รับอนุญาตให้อาศัยในคฤหัสถ์หลังนี้แล้วครับ "เรย์จิได้อธิบายกับคำถามของยุย"

ยุย:งั้นหรอค่ะ แล้วถ้าจะขอให้ยูกิโตะเข้าได้ไหมค่ะ ณ ตอนนี้...

เรย์จิ:เรื่องนั้นคุณต้องขออนุญาตจากเจ้าของเองครับ

แล้วเค้า'อยู่ที่ไหน'หรอค่ะ? "ยุยถามเน้นคำ"

เรื่องนั้นเองผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ

งะ...งั้นหรอค่ะ อะไรกัน.. "ยุยทำสีหน้าเศร้า"

"ในใจ"

ยุย:(อึก ชิ ไร้ประโยชน์แค่เจอครั้งแรกก็ใช้ไม่ได้!!!!)

"ในใจของยุยได้โมโหอย่างมาก"

#คิดจะใช้เค้าตั้งแต่วันแรกเลยหรอ ยุยจัง!!#

ยูกิโตะ:น่าๆไม่เป็นไรหรอกน่ะ เดี๋ยวฉันหาที่พักเองน่ะยุย

"ยูกิโตะแตะไหล่และพูดให้กำลังใจยุยที่(แสร้ง)เศร้าอยู่"

อืม ขอบใจนะ "ยุยขอบคุณ"

เรย์จิ:ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เพราะผมต้องแจ้ง ทางเข้าของคฤหัสถ์ว่าคุณมาถึงแล้วครับ

ยุย:ค่ะ?

"จากนั้นเรย์จิเดินผ่านไปซักพัก "

ยุย:เฮ่อ~ "ยุยถอดหายใจ"

ยุย:ไอ้แว่น จะไปได้สักที

ปัด "ยุยปัดมือยูกโตะที่จับไหล่ของเธอ"

ยูกิโตะ:แกเนี่ยน่ากลัวชะมัด

ยุย:ทำไมล่ะ

ยูกิโตะ:ก็แกน่ะ แสดงเนียนมากเลยอ่ะ ถ้าไม่ใช่คนที่สนิทกับแกมากๆ หรือไม่เคยเห็นตัวจริงของแก เนี่ยดูไม่ออกแน่ๆ

ยุย:แต่ก่อนจะเห็นแล้วไปพูดบอกใคร ฉันจะตามไปเก็บมันหรือใช้ไม้ตายก่อนเลย..

ยูกิโตะ:โห~แกนี่มัน โคตรดิบ "ยูกิโตะที่รู้สิ่งที่ยุยพูดและก็ได้เหงื่อตกทางด้านหลัง"

ยุย:แล้วไง? "ยุยเลยตอบกลับแบบดิบๆ"

ยูกิโตะ:งั้นทีนี้ก็เริ่มทำ(ต่อ)ภาระกิจเลย...

ยุย:นั้นสิน่ะ....

ยูกิโตะ:เอาล่ะ ทีนี้จะแยกกันไปหรือจะไปด้วยกัน

แต่ฉันว่าน่าจะไปด้วยกันนะ

ทำไม?

ก็...จะได้ปลอดภัยไง~ "ยูกิโตะมองด้วยสายตาอ่อนโยน"

ห๊ะ? ปลอดภัย? ทำอย่างกับฉันอ่อนแอนะ...!!

ยูกิโตะ:ปะ..เปล่าที่จะไปด้วยกันนี่คือ!! จะได้ช่วยเหลือแกไงเผื่อแกโมโห ฉันจะได้รีบจัดการให้แก~

ยุย:ก็จริงของนาย

งั้นตกลงตามนั้น

อึก!!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"จากนั้นทั้งสองก็เดินไปทั่วเพื่อสำรวจห้อง"

[ระหว่างสำรวจ]

ยุย:(หึ)

ยุย:(เอาเข้าที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องสำรวจก็ได้เราน่ะ)

ตึก ตึก ตึก ตึก

ุยุย:(เฮ่อ~ ให้ตายสิ กลิ่นบรรกาศชวนขยะแหย่งเนี่ย!!)

ตึก ตึก ตึก

ยุย:(แต่ว่ามันก็ต้องทำ..)

ตึก ตึก ตึก

ยูกิโตะ:เฮ่อ~ ให้ตายสิ~

ยุย:มีอะไรของแกเนี่ย ยูกิ

ยูกิโตะ:ก็มันเยอะน่ะสิ~ อยากรู้แล้วเนี่ยว่านี่คฤหัสถ์หรือประสาทกันแน่ ห้องมันจะเยอะไปไหนเนี่ย....

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"ยูกิโตะบ่น"

ยุย:ก็ทำไงได้ที่มันคฤหัสถ์ซาคามากิเชียวน่ะ มันจะทำให้ดูเล็กทำไม

ยูกิโตะ:อา~ นี่คือคฤหัสถ์ของนักการเมืองใจบุญนี่เนอะ~ แต่จะเป็นนักใจบุญดีแต่ปลอกรึเปล่านี่สิ~

ยุย:นั้นสิ นะ...(ต้องปลอกอยู่แล้ว)

ตึกตัก "ยุยที่กำลังเดินอยู่นั้นจู่ๆได้หยุดเเดินแล้วจับที่หัวใจตัวเอง"

อึก

"เสียงโซ่"

"ระหว่างที่ทั้งสองคนได้เดินคุยเรื่องสัมเหระกันอยู่จู่ๆยุยก็หยุดเดิน"

เฮ้ยนี่แก! เป็นอะไร!!

"ยูกิโตะที่นำเดินหน้าอยู่สองก้าว จึงมาดูยุย"

อึก ไม่เป็นไร

ตึกตัก!!

อึก

ยุย:(อะไรความรู้สึกหัวใจเต้น แบบนี้..)

ตึกตัก

อึก

(สภาพทางเดินนี้...ได้ต้องเป็นที่นั้น)

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยูกิโตะ:เฮ้ย!! นี่จะไปไหนน่ะยุย!!

'ยุยเดินนำหน้ายูกิโตะ"

ยุย:ฉันรู้สึกได้หว่ะ

ยูกิโตะ:อะไรล่ะ...

ยุย:มันมีอะไรบางอย่างอยู่แถวๆทางนั้น....

ตึกตัก!!

ฮึก

ยูกิโตะ:งั้นหรอ แล้วแกนะไหวไหม? ให้ฉันไปเองก็ได้

ยุย:ไม่เป็นฉันยังไหวอยู่รีบไปดีกว่าน่ะ

ยุย:(หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นแล้ว ต้องเป็นที่นั้นแน่..)

ยุย:(ห้องปิดตาย)

"จากนั้นก็มุ่งหน้าไปทางเดินข้างหน้า"

'ระหว่างนั้น"

"เสียงโซ่"

เพ้ง!!

"เสียงโซ่พัง"

[ณ ****หน้า******ห้องปิดตาย**]

ยูกิโตะ:อ่ะ ทางนั้นรึเปล่า

ยุย:ออ ห้องนั้นแหละ...

หือ? "ทั้งสองเห็นเงาใครบางคนอยู่"

ยูกิโตะ:นั้นใครน่ะ!!

"ภาพเงานั้นวิ่งออกไป"

"ยูกิโตะเลยวิ่งไปดู"

หือ "พบว่าไม่มีอะไรเลยทั้งๆที่เค้าเห็นเงา"

"ภาพที่เค้าเห็นเป็นภาพผู้หญิงผมยาวเลยเอว"

ยูกิโตะ:อะไรเนี่ยทั้งๆที่เห็นว่ามีเงาอยู่แท้แต่ทำไมถึง...ไม่มีล่ะ

เอาช่างเถอะ แต่เราต้องตรวจสอบเจ้านี่ "ยูกิโตะมองไปทางโซ่"

"ระหว่างนั้น"

ยูกิโตะ:นี่มัน....

"ยูกิโตะหยิบเศษโซ่เล็กที่แตกละเอียดและมองดู"

"ยูกิโตะลุกขึ้นและยืนไปรอบๆ"

ยูกิโตะ:แปลกมาก..

ยูกิโตะ:ทั้งๆ ที่โซ่ก็แตกละเอียดแต่กลับไม่พบถึงรอยทุบของแข็งหรือรอยตัดทำลายเลยสักนิดเดียว....

ยุย:งั้นหรอ?(อย่างที่คิดจริงๆด้วย )

ตึกตัก

ยุย:อึก (หัวใจเต้นปกติแล้ว)

ยูกิโตะ:งั้นลองเข้าเลยดีไหม?

ยุย:เออ....

เอี๊ยด~ "ทั้งสองเปิดประตู"

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ยูกิโตะ:(ในห้องนี้อะไรเนี่ยมีหนังสือกับอัญมณี)

"ยูกิโตะมองไปรอบๆพบว่ามีผ้าคลุมไว้ส่วนใหญ่กับและอัญมณีที่เรืองแสง และมีชั้นหนังสือที่จัดเรียง"

(แต่สถาพห้องนี้มัน....)

หือ ยูกิโตะมองไปทางพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว

ยูกิโตะ:แสงจันทร์

"ยูกิโตะมองไปรอบๆ"

ยุย:(ให้ตายสิ ห้องนี้เป็นห้องที่เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน)

ตึก "หยุดเดิน"

"ยุยมองไปที่หน้าต่าง"

ยุย:อึก (คลอเดเลีย)

ตึกตัก

ยูกิโตะยุยเป็นไร!!

ตึกตัก

"ยุยเดินไปชนกับชั้นวางหนังสือที่อยู่ด้านข้าง"

ตุบ

"ยุยล้มลงพร้อมหนังสือบางเล่ม"

ยุย:(อึก อึกอัด-ิบ)

"ยุยแหงมองไปทางกย้าต่างอีกครั้ง"

ยุย:(หายไปแล้ว)

ยุย:อึก!!!!!!!!!!!

"ยุยเหลือบไปมองหนังสือที่ตกไปด้านข้างของเธอ"

เป็นไรไหม? "ยูกิโตะถามยุยด้วยความเป็นห่วง"

ยุย:ของไอ้เ-รนั้น..

"ยุยอ่านหนังสือ"

ขอบดีใจๆ จริงที่ได้ยุยเป็นลูกสาวและได้รู้สึกขอบคุณอยู่ทุกวันที่ทำให้ฉันมีความสุข

ปิ้ง

ขอบดีใจๆ จริงที่ได้ยุยเป็นลูกสาวรู้สึกขอบคุณอยู่ทุกวันที่ทำให้ฉันมีความสุข{....}

"ยุยเน้น"

ไอ้เ-ยนั้น...

#ปล.สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าด้านบนอ่านว่าอะไรลองเติม

สระ-ีกับไม้โทดูนะค่ะ#

"ยุยมองไปด้านข้างด้วยสายตาเคียดแค้น"

ฮึก

"ยูกิโตะหันไปมองด้วยอีกคน"

ยูกิโตะ:!!!

ยูกิโตะ:นั้นมัน..

"ยูกิโตะตกใจกับสิ่งที่เห็น"

ุยูกิโตะ:(ไดอารี่ของเซย์จิ!!)

(ทำไมถึงได้อยู่ทีนี้ล่ะ!)

ยูกิโตะ:(แถมยัง....)

หมับ "ยูกิโตะจับไดอารี่"

(นี่มัน...)

"ยูกิโตะอ่าน"

?:เหๆ เห

อึก

"ยูกิโตะะหันไปทางต้นเสียงครั้ง"

?:ทำไมถึงได้เข้าห้องนี้ได้ล่ะ

ยูกิโตะ:พวกคุณเข้าได้ยังไงกันน่ะ? ยูกิโตะตกใจอีก"ครั้งที่เห็นพวกเหล่าซาคามาก็ปรากฏตัวตรงหน้าของพวกเค้า"

โดยอายาโตะนั่งที่เข้าอี้

เรย์จิ:นั้นนะเป็นคำถามของทางพวกผมต่างหากล่ะครับ ทำไมพวกคุณสองคนถึงได้เข้าห้องนี้ได้ครับ

เรยจิ:นี่มันเป็นห้องปิดตายนะครับ

ห้องปิดตาย....

ยูกิโตะ:(ห้องปิดตายงั้นหรอ อย่างที่คิดไว้เลย)

ยูกิโตะ:(ห้องปิดตายคือห้องๆนึงที่แสงไม่สามารถส่องถึงได้)

ยูกิโตะ:(ซึ่งห้องนี้เป็นห้องที่ตรงตามนั้นแปะ ดีนะที่ยังมีแสงจันทร์เลยมองเห็น แต่ถ้าเป็นคืนเดือนมืดคงไม่เห็นแน่ๆ)

อายาโตะ:นี่ช่วยตอบหน่อยสิฟระ ว่าพวกแกถึงได้เข้าห้องที่นี้ได้ยังไง!!!

ยูกิโตะ:เรื่องนั้น....

เรย์จิ:เฮ่อ~ ให้ตายสิครับ แค่วันแรกก็สร้างปัญหาได้ขนาดนี้... สงสัยต้องเอากุญแจใหม่เข้ามาแล้วสิครับ

"ยูกิโตะที่กำลังจะถามก็โดนเรย์จิพูดขัด

ขึ้นมา"

คานาโตะ:แล้วจะเอายังไงดีกับพวกนี้ดี

ต้อง'ทำตามกฎของบ้านหลังนี้'ไหมครับ

หือ "ยุยตกใจกับคำพูดของคานาโตะแบะทำหน้าหวาดกลัว"

อายาโตะ:เรื่องนั้นก็ช่างหัวมันสิ!! ใครมันจะไปฟังคำพูดของตาแก่นั้นกันล่ะ!!!

ไรโตะ:นั้นสิน่า~ ตามที่อายาโตะพูดเลยล่ะ~

ชูว์:แต่ว่า..ถ้าเจ้านั้นรู้ค้าพวกเราจะซวยกันหมดนะ....

อายาโตะ:เรื่องนั้นใครจะไปสน!! แค่อย่าให้เจ้าพวกนี้ได้บอกใครก็แค่นั้น!!!

ไรโตะ:นั้นสิ~ แค่ช่วยกันปิดก็พอแล้วนี่~ เรื่องของพวกเรานะ~

ยูกิโตะ:นี่พวกคุณพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย!! ตั้งแต่ยุยเป็นเจ้าสาว!! เครื่องสังเวยแล้วเรื่องของพวกคุณ

ยูกิโตะ:นี่พวกคุณเป็นใครกันแน่!!

อายาโตะ:ห๊ะ? นี่แกแค่นี้ไม่รู้อีกหรอว่าพวกฉันคนนี้เป็นใคร!!

เรย์จิ:เฮ่อ ให้ตายสิครับ.... พวกมนุษย์นี่ทั้งอ่อนแอและโง่เขลาซะเหลือเกิน

ยุย:หือ ผิว "ยุยมองไปรอบๆของพวกเค้าอย่างตกใจ"

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

อายาโตะ:ห๊ะ นี่พูดอะไรออกมาเนี่ยยัยเอ๋อ... "อายาโตะที่มึนงง"

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

ยุย:ผิวที่ซีดเผือกราวกับศพ...

เฮ่อ เฮ่อ

"ยุยหายใจถี่และตัวสั่น"

คานาโตะ:ดูท่าทางเธอน่ะกำลังหวาดกลัวตัวสั่นอยู่สินะครับ.. หึ

"คานาโตะแสยยิ้ม"

ไรโตะ:อึหึ นั้นสิน่า~หน้าตาตอนหวาดกลัวเนี่ยสุดยอดไปเลยล่ะ~

ไรโตะ:ดีมากๆเลย~

"ไรโตะตาเปล่งแสง"

ยุย:หน้าตาตอนหวาดกลัว..... ดีมากๆเลย...

(งั้นหรอ)กึก กึก หมับ

"ยุยกำมือของตัวเอง"

ปิ้ง

"ยุยนึกถึงบางอย่างขึ้นมา"

หือ "ยูกิโตะตาโต"

หรือว่า....พวกเค้า

ยูกิโตะ:ห๊ะ? อะไรของเธอเนี่ย..

ยูกิโตะ:ห๊ะ! ยุย

ยุย:เฮ่อ เฮ่อ หือวะ...อึก หือ!!

ยูกิโตะ:(อยู่ๆก็โผล่มากจากไหนก็ไม่รู้)

ยูกิโตะ:(พละกำลังที่ทุบกำแพงได้อย่างสบายๆ)

ยูกิโตะ:(คำพูดที่ราวกับว่าไม่ใช่ และสุดท้ายคำพูดที่ยุยพูดมาคือ..)

ยูกิโตะ:(รึว่า!!....)

"ยูกิโตะนึกคำพูดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด"

ยูกิโตะ:ฮ่าๆ ไม่จริงน่า...

สุบารุ:เรื่องอะไรของแก!! เนี่ยห๊ะ!!

ตูบ "สุบารุทุบชั้นหนังสือจนหนังสือเกลื่อน"

ยูกิโตะ:สิ่งที่ไม่น่ามีชีวิตบนโลกใบนี้แต่กลับมี...

ยูกิโตะ:พวกคุณ'แวมไพร์'ใช่ไหม?

เรย์จิ:โห หัวไหวดีนี่ครับ...

เรย์จิ:ใช่ครับ พวกเราเป็นแวมไพร์แล้วพวกคุณก็แค่เป็นมนุษย์ ที่โง่เขลา....

ยุย:แวมไพร์.. "(มนุษย์ที่โง่เหลา...)ยุยทำสีหน้าตกใจอีกครั้ง"

อายาโตะ:โห~ สีหน้าดีนี่เธอน่ะ...... ฮึ่บ "อายาโตะลุกจากโต๊ะที่ตนนั่งอยู่แล้วเดินมาที่หน้าของทั้งสองพร้อมกับไรโตะและคานาโตะเพื่อให้ฉันสีหน้าชัดเจน"

ยุย:(อึก)

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

อึก

เฮ่อ.."ยุยก้มเก็บสีหน้า"

หึ ยัยเอ๋อ

"อายาโตะยิ้มออกมาอย่างสะใจ"

"ยุยมอง"

หือ

"หันไปมองรอบๆ"

"ยุยมองอายาโตะแล้วมองรอบๆข้าง

"ทุกคนรอบข้าง ที่ไรโตะคานาโตะที่ แสยยิ้มออกมาอย่างสะใจ"

"ชูว์มองอย่างเย็นชา"

"เรย์จิไม่ได้พูดอะไรแต่มองด้วยสายตาดูถูก"

"ยุยกำมือแรงๆ"

กึก

เรย์จิ:อึก

ชูว์:โห~

ไรโตะ:เห~

สุบารุ:หือ นี่เธอ...

อายาโตะ:กลิ่นเลือดของยัยนี่...

คานาโตะ:หวานจังครับ

****ยุย****:ตะ..(ต้องอดทนเอาไว้) "ยุยก้มหน้าเพื่อเก็บสีหน้า"

ตึก "ลุกขึ้น"

อายาโตะ:ห๊ะ?

ยุย:ต้องขอ..ทะโทษ...ด้วยนะค่ะ คือทางพวกฉันไม่รู้ว่าที่นี้เป็นห้องปิดตายนะค่ะ... "ยุยก้มหัวแสดงถึงคำขอโทษ"

ยูกิโตะ:ยุย.... "ยุยทำสีกน้าเศร้าออกมา"

เรย์จิ:แล้วที่คุณเข้าในห้องนี้

ยุย:ระ..เรื่องนั้น...

ยูกิโตะ:คือว่าระหว่างที่เดินเล่นอยู่แล้วทางพวกผมเกิดหลงทาง แล้วเผลอเดินผ่านทางมาเห็นโซ่มันแตกละครับแล้ว

"ยุยที่กำลังจะอธิบายยูกิโตะลุกขึ้นมาอธิบายให้ฟังต่อ"

เรย์จิ:โซ่แตก?

ยูกิโตะ:ครับแล้วทางเกิดสงสัยเลยเข้าไปครับ....(จะบอกเรื่องทั้งหมดไม่ได้)

เรย์จิ:แล้วคุณเห็นไหมครับ ว่าใครทำ

ยูกิโตะ:ไม่ครับ

เรย์จิ:อย่างงี้นี่เอง...

เรย์จิ:ให้ตายสิ สงสัยคงต้องเอากุญแจใหม่เพิ่มสินะครับ..

เรย์จิ:เอาละครับ ถ้างั้นขอเชิญพวกคุณกรุณาออกไปจากห้องนี้ด้วยนะครับ

ยุย/ยูกิโตะ:ค่ะ/ครับ

เรย์จิ:ส่วนเรื่องของแผล?

ยูกิโตะ:เรื่องนั้นผมขอจัดกาาองครับ "เรย์จิที่ออกถามอยู่นั้นยูกิโตะเลยตอบแทน"

เรย์จิ:งั้นหรอครับ งั้นคุณฝากช่วยดูแลเพื่อนของคุณให้ดีด้วยนะครับ "สายตาเหยียด"

ครับ

เรย์จิ:ถ้างั้นขอตัวก่อน

ไรโตะ:ไปล่ะนะ~ บิทช์จัง~

อายาโตะ:หึ ไปล่ะ ยัยเอ๋อ!!

คานาโตะ:ไว้มาเล่นกันใหม่นะครับ...หึ "คานาโตะแสยยิ้ม"

ชูว์:น่ารำคาญ...

สุบารุ:.....

"สุบารุคนสุดท้ายไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่สายตานั้นกลับดูเศร้าสร้อยกับยุย"

"จากนั้นพวกเค้าก็ออกไปหลังพูดเสร็จ"

——————————————————————————

ผู้เขียน:

เย้ ปั่นงานเสร็จอีกตอน เป็นยังไงกันบ้างค่ะ สำหรับตอนนี้ ตอนนี้อาจงงเป็นช่วงเพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดีกับตัวละครดี ดูงงสับสน เดี๋ยวจะเขียนสรุปในตอนหน้าน่าค่ะ... เจอกันในตอนต่อไปนะค่ะ bye see you