บ้านหลังหนึ่ง แชนชานเมือง อาศัยโดยครอบครัวเเสนสุข 4 คนน้องสาวพี่สาวพ่อแม่

"กลับมาแล้วค่ะ"เสียงหวานดัง ตอนมีคนเปิดประตูเข้ามานี้คือพี่สาวคนโต 'เอย'

"มาช้าจังนะลูก"ผู้เป็นแม่ตอบรับ คำพูดลูกสาว

"พ่อช้ากว่า"เอยว่าพลาง เดิินขึ้นห้องไป

"พี่เอย!! อินอยากไปเล่นสนามพาไปหน่อย"เสียงน้องสาว ดังขึ้นพลางวิ่งมาจากหลังบ้าน มาหาคนพี่ ยิ้มกว้างให้อย่าง 'มารยา'

"พาน้องไปหน่อยสิ"คนแม่ตอบ

"หนูไม่ว่างมีงานต้องทำ"เอยหันมาตอบก่อนจะเดินหนีแต่ ไปได้ไม่ถึงไหนก็ถูกเสียงรั้งไว้

"แม่!หนูอยากไป!อยากไป!อยากไป!"น้องคนเล็กงอแงแล้วก็ร้องไห้ใส่แม่

"พาน้องไปแปปเดียวเอง เอย"แม่โอ๋น้องแล้วพูด

"เอยไม่ว่างจริงๆ"ปฏิเสธรอบสองของเอย

"เอย!!ไปแค่นี้ไม่ได้หรอ?ไม่รักน้องรึไง!!"แม่เริ่มกดด่าเอย ที่ไม่ฟังเสียงร้องของน้อง

"ก็เอยบอกว่าไม่ว่างจริงๆแม่ฟังเอยบ้างสิ"เอยพูดไปแบบท้อแท้ ใจเย็นมากแล้ว

"งั้นก็ไม่ต้องมากินข้าว มีงานเยอะใช่ไหมล่ะ?งั้นก็หาอะไรกินด้านบนเลยไม่กวนหรอก!!!"แม่พูดไม่สนใจว่าเอยจะรู้สึกยังไง

"แม่!แม่ฟังเอยบ้างเลยอ่ะ!เอยบอกไม่ว่าง!ถ้าเอยทำงานเสร็จแล้วก็ลงกินข้าวได้!"เอยแก้คำ

"งั้นก็พาน้องไปสิ ค่อยทำก็ได้งาน"แม่ตอบเย็นๆ

"แม่ไม่สนใจเอยเลยอ่ะ!ตอนนี้เอยไม่ว่าง!เอยว่างอีกที่ก็สามทุ่มลงมากินข้าว!จะให้พาไปตอนนั้นไหมละ!"เอยไม่ได้ขึ้นเสียงแต่ประชดแม่

"แม่พี่เขาขึ้นเสียง"คนน้องพูดพลางกอดแม่ไว้

"แม่สอนให้เอยเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร!!"แม่ต่างหากที่ขึ้นเสียงใส่เอยโดนไร้สาเหตุสิ้นดี

จากนั้นก็มีเสียงมาขัดจังหวะพอดีพองาม

"กลับมาแล้ว"เสียงทุ้มต้ำดังขึ้น

"คุณดูลูกสาวคุณสิ ขึ้นเสียงใส่น้อง"แม่รับฟ้องใหญ่เลย ตอนเห็นพอเดินมา

"เอย จริงรึป่าว?"พ่อหันมาถามเอย

"ก็น้องงอแงอยากให้เอยพาไปสนามแต่เอยไม่ว่างจะทำงานส่งครูน้องก็งอแงฟ้องแม่ไม่ฟัง"

น้องดูกลัวพ่อหน้าซีด ผิดกับแม่ที่ดูโมโหจัด

"ขอโทดน้องไปเถอะแล้วไปทำงานของเอยเถอะ"พ่อพูดดูเหนื่อยๆถอนหายใจใส่เอย

"แต่เอยไม่ผิดนะพ่อ!"เอยแย้งขึ้นมา

"ก็ผิดที่พาน้องไปไม่ได้ไง"พ่อตอบไม่สนใจเอย

"ไม่มีทางอ่ะ!เอยยังไม่ทำเลยผิดเลย!"จากนั้นเอยก็วิ่งขึ้นห้องไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

"เอย!!มาขอโทดน้องเดียวนี้แม่โมโหแล้วนะ"

เอยล็อคห้องใส่แม่กะว่าตะไม่ลงไปกินข้าวแล้ว

"อะไรๆก็เข้าข้างมันอ่ะ แม่เป็นงี้ตลอด"เอยบ่นพึมพำน้ำตาเหมือนจะไหลแต่ก็เก็บกดไว้ นั่งกอดเข่าอยู่ในห้องคนเดียวมีเพียงแสงจากหน้าต่างสาดเข้ามาเท่าน้น แสงสีส้มๆแดงๆสวย

"ฉันแอบสงสารจังแฮะ"เสียงสาวปริศนาดังขึ้นจากหน้าตาเพียงบ้านเดียวปรากฏเงาสะทอนหญิงสาวผมยาวมอต้น

"ค..ใครน่ะ!นี้บ้านของฉันนะ"เอยพูดตอบ

"แน่ใจ?ว่าบ้านเธอแทบจะเป็นบ้านเด็กนั้นอยู่แล้ว"เสียงนิ่มๆพูดเย้ย ขำเบาๆ

"ฉันรับฟังเธอได้นะ ถ้าเธอต้องการ"สาวปริศนาถามขึ้นดูเหมือน จะเป็นข้อเสนอที่ดีสำหรับเอย

"เธอ?เป็นใคร?"เอยยังถามคำถามเดิม

"ฉัน เฟย์ นะ 'เฟย์'ที่แปลว่าภูต"เอยอึงไปนิดหน่อยที่ได้ยินชื่อนี้ ดูไม่คุ้นเลย

"เธอเป็นภูตจริงๆหรอ?"เอยพูดพลางเงยหน้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเฟย์

"ไม่หรอก ฉัยรู้ว่าเธอสงสัย ก็นี้มันสูงมากเลย"

บ้านของเอยมีสองชั้น จึงสงสัยว่าปืนมาได้ไง?

"มากับฉัน แล้วเธอจะถูกปลดปล่อย"รอยยิ้มที่ดูไม่เสแสร้งของเฟย์ทำให้เอยเคล้มตามได้ง่ายๆ

สนาม 19:20

"เอ้ะ!!ทำไมฉันมาอยู่นี้ได้!!"เอยพูดจูงมือมาง่ายๆโดยตอนนี้อยู่บนหลังคาห้องสมุดในสนามที่อินอยากมา

"เธอก็เดินมาไง เห็นไหม?พระจันทร์เต็มดวงด้วย"เฟย์พูดพลางนั่งลงทำให้เอยนั่งตาม

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้จักฉันหรอก คิดสะว่าฉันเป็นภูตของเธอ เอย เชื่อใจสิแล้วเธอจะถูกปลดปล่อย ต้องการความสุขไม่ใช่หรอ?"เฟย์พูด

"ฉันวางใจกับเธอได้จริงๆหรอ?"เอยถามย้ำ

"แน่นอน แค่ไว้ใจความสุขจะเป็นข้างเธอ"เฟย์พูด กล่อมเด็กสาวที่ไร้ความสุขกับครอบครัว

"ว่ากันว่าวันที่พระจันทร์เต็มดวง ผีภูตจะออกมาเธอคือภูต?"เอยมองพระจันทร์ไม่ละสายตา

"ก็บแกว่าไม่ใช่ แต่จะคิดงั้นก็ได้ ฉันอยากฟังเรื่องของเธอจังเลย"เฟย์ยิ้มหวานเยิ้มให้เอย

"จะหดหู่เอานะ"เอยตอบยิ้มๆดูเหนื่อยๆ

"จะพร้อมรับฟัังเธอ"เฟย์ตตอบขยับใกล้ๆเอย

"ทำไมละ?ทำไมอยากฟังฉัน?สงสาร?"เอยพูด

"อยากเป็นเพื่อนเอย อยากทำความรู้จัก"เฟย์ยิ้มหวานน่ารักให้เอยแล้วกอดแขนเอยไว้

"ไม่อยากรู้จักฉันหรอทำไมละ?"เฟย์ถาม

"ไม่ใช่หรอกแค่สงสัย เราเป็นเพื่อนกันเเล้ว?"

"ใช่ เป็นตั้งแต่ที่เอยคุยกับฉัน"เฟย์ตอบร้ายๆ

"ฉันลูกคนโต...มีน้องสาวหนึ่งคน ชื่ออินมีพ่อมีแม่ครบ...ฐานะการเงินไม่เดือดร้อนเท่าไร"

"แต่ปัญหาคือน้องคนนั้น"เฟย์พูดนั่งกอดเข่า

"ช่างเถอะ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร"เอยตอบ

"แต่เอยดูทุกข์ ให้แนะนำไหม?"เฟย์ยิ้มเจ้าเหล่

"เอาสิ ฉันจะทำยังไงดี?"เอยตอบเหมือนเล่นๆ

"เฟย์คิดว่าเด็กคนนั้นโตพอจะรู้เรื่องแล้วนะพูดดีๆด้วยไม่ได้หรอ?"เฟย์ถามก่อน จะแนะนำ

"ไม่ง่ายหรอกนะ ถ้าเฟย์แนะนำการแก้ได้ฉันจะเป็นเพื่อนเฟย์ตลอดไปเลย"เอยพูดเล่นๆไม่จริงจัง"ยังไงเราก็เพื่อนกันจะตลอดไปก็ยอมได้"จบประโยคนั้นเอยหันควับมาเห็นรอยยิ้มน่ากลัวของเฟย์ก่อนจะตกใจกับคำพูดต่อมา

"เอยใช้มารยาสิ ถ้าเอยยอมใช้มารยาไม่สนสักศรีละก็เอยจะได้อยู่บนบ้านอย่างมีความสุข"

"มารยา?ยังไงละ?ฉันทำได้ทุกอย่าง"เอยยิ้ม

"แม่จะเสียใจมากถ้าน้องติดยา"จบประโยค. นั้นเฟย์ก็ยืนยาบ้า ยาเสพติดต่างๆให้

"ทิ้งสักศรีนั้นสิเธอจะมีความสุข แล้วก็...นี้ ยาเสริมอารมย์ทางเพศยังไงๆน้องเธอก็อายุ 12 แล้วนี้"เฟย์ยิ้มหน้ากลัวทำเอาเอยขนลุก

"เท่าไร?"เอยถามเฟย์ เฟย์ขำใส่

"ฟรี!เราเพื่อนกันนี้"เฟย์ยิ้มน่ารักแล้วลุกขึ้น

"สั่งสอนน้องสาวในหน้าที่พี่ ไม่ผิดหรอก เราจะเจอกันอีกในวันที่เธอน้องได้รับบทลงโทษ"จากนั้นภาพตรงหน้าเอยก็เลื่อนรางลงจะวูบไป

เอยตื่นขึ้นในห้องของตัวเอง คิดว่าร้องไห้หนักจนหลับแล้วฝันไปแต่พอเปิดลิ้นชักออกก็เจอยาต่างๆที่เฟย์เอาให้แถมโน็ตที่เขียนไว้ว่า

'เจอกันในวันที่เธอต้องการ เฟย์ เพื่อนรัก'เอยอึ้งไปมองไปยังหน้าต่าง เห็นรอยร้องเท้าคล้ายของนักเรียกหญิง เรียวๆอยู่ขอบหน้าต่างที่เปิดไว้เก็นดังนั้นเอยก็ยิ้มออกมาแบบพอใจ

21:00 โต๊ะกินข้าว

"แม่ๆพี่เอยลงมาแล้ว"อินทักตอนเห็นเอยเดินลงมาด้วยรอยยิ้มหวานเยิ้ม แต่กลับเมินน้องตัวเอง

เอยหยิบกล้องนมจืดไปหนึ่งกล่อง แล้วยิ้มให้แม่ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องไป

___

"หงุดหงิดชะมัดนี้มันไม่เป็นอะไรเลยหรอ"เสียงพึมพำของเด็กสาว อิน น้องสาวของเอย

"งี่เง่าชะมัด!ไอแก่นั้นก็เข้าข้างมันอยู่ได้"อินพึมพำด่าบิดาของตัวเองอย่างบ้าอารมย์

"น่ารำคาญๆๆๆๆโว้ย!"อิน ปาหมอนใส่แจกกันจนแตกกระจาย ดังลั่นห้อง

"อิน!!เป็นอะไรไหมลูก! อิน!!เปิดประตูให้แม่ฟน่อยสิ!อิน!!อิน!!อิน!!อินลูก!!"อินสบถด่าเบาๆ

"อืนไม่เป็นไรค่ะแม่พอดีมืออินเพลอไปโดนอินไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะที่เปิดช้าเพราะอินตกใจอยู่ค่ะ"น้ำเสียงต่างอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่เป็นไรลูกอย่างน้อยไม่บาดเจ็บก็พอ"แม่ปลอบใจโดยเข้ามากอดเรียกขวัญ หลังอ้อมกอดปรากฏรอยยิ้มรังเกียจเห็นได้ชัด

เช้าต่อมา 6:30 นาที

"ห่อข้าวของอินแม่เตรียมไว้แล้วนะ"แม่พูดปกติเอยจะถามว่าของเอยละ แล้วแม่จะตอบว่าไม่ว่างทำ แต่ตอนนี้เอยกับยิ้มอ่อนๆแล้วกินข้าวไม่สนใจที่แม่กับอินกำลังทำอะไรอยู่

ความคิด:อิน

น่าหงุดหงิดชะมัดอีนี้มันไม่เป็นอะไรเลย ตั้งแต่เหมือนวานแล้วตอนเย็นแล้ว อีเวรนี้

"แม่ค่ะ อินขอเงินเพิมหน่อยได้ไหม 50 บาทอินว่าค่าขนมอินไม่พอ"คราวนี้แหละของแกแค่ 80 ต่อวันตอนนี้ของฉัน 100 แล้ว ท้วงไหมละอีเอย

"ได้จ้ะอินของแม่เป็นเด็กดีอยู่แล้ว"แม่ตอบ

"...."อีเวรนี้!!จะไม่พูดอะไรเลยหรอ!!อีเอย

"ไม่เพิ่มให้เอยบ้างละ?"พ่อท้วงแทนมันหรอ!

"อ่ะๆ100 เท่าๆกัน"จิ้!!ไอแก่นี้!!น่ารำคาญ!!

"ไปแล้วนะคะ"อีเอยหันมาพูดแล้ว ขึ้นรถนำไปไม่หันมาสนใจตอนที่ฉันกอดแม่หอมแม่

"อินตั้งใจเรียนนะลูก เด็กดีของแม่"ไอแก่ก็ขับรถออกไปละ ขอให้รถชนนายไปเลยขวางคอ!!

"ค่ะ แม่อินจะตั้งใจเต็มที่"

__________________

11:45 นาทีห้องม.1/2

"อิน"เสียงคุ้นเคยดังขึ้น

"เอ้ะ!!พี่เอยหรอค่ะ มีอะไรรึป่าว"อินตอบยวนๆ

"คนที่ชื่อ เคย์ ฝากจดหมายมาให้เขาบอกไม่กล้าให้เอง"อินยิ้มแป้นรีบกระชากจดหมายมาจากมือเอย เคย์ คือคนที่อินแอบชอบใครๆก็รู้หมดทั้งนั้น แม่แต่ 'เอย'เอยยังรู้อีกด้วยว่าเคย์ติดยา แม้แต่อินเองก็ยังไม่รู้

"ขอบคุณค่ะแค่นี้ก็หมดธุระแล้วกลับไปค่ะ"ไม่ใช่คำเชิญออกแต่เหมือนสั้งมากกว่า แต่เอยไม่ได้พูดอะไรแล้วก็เดินหนีไปด้วยท่าทางยิ้มแย้มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เนื้อความในจดหมายเคย์

'หวังว่าจดหมายนี้จะถึงอินแล้วนะ คือพี่จะบอกว่าอยากคุยสวนตัวกับน้องอินที่คอนโดของพี่ วันศุกร์ตอนเย็นจะได้ไหม ที่อยู่ตามนี้นะครับ

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX XXXXXXXXXXXXX XXXXXXXX

จากพี่เคย์ม.5'

หลังจากอ่านเสร็จอินก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อย เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์นัดตรงตัวมาก อินคงรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นเพราะอินหัวไวรู้ว่าที่คอนโดเคย์จะมีอะไรระหว่างอินกับเคย์ อินเลยไปซื้อถุงยางอนามัยไว้อย่างหน้าไม่อายเลย เคย์เป็นผู้ชายแบดๆหล่อบาดใจสาวๆ ติดยาแต่เรื่องนี้ไม่ค่อยมีใครในวงการยาเสพติดรู้มากเท่าไร

ที่สำคัญเอยรู้ได้ยังไง? ใครแนะนำมา?

17:00หน้าโรงเรียน

"พี่เอย ฝากบอกแม่ด้วยนะว่าเอยไปทำงานห้องเพื่อนกลับวันอาทิตย์"ถ้าปกติเอยจะถามว่าวันอาทิตย์เลยหรอ? นานไปไหม?ไปไหน?แต่ตอนนี้เอยกลับพยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปขึ้นรถเมล์ในทุกๆการกระทำของเอยและอินถูก สายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลา 'ภูต'