ความเดิมตอนที่แล้ว

ยุย:เฮ่อ~

[วันถัดมา]

ยุย:อื้ม~ "ยุยยืดเส้น"

ยุย:เอาล่ะเราอาบน้ำกว่า~

เอี๊ยด~ ซ่า ซ่า ซ่า ซ่า "เสียงอาบน้ำ"

ยุย:(อื้ม~ ดีจริงๆ แหะ)

เอี๊ยด~ "เสียงปิดฝักบัว"

"ตอนแต่งตัว"

ตึก ตึก ตึก

ยุย: เอ~ เอาชุดนี่ดีไหมนะ?~

ยุย:ชุดนี่แหละ....

เอี๊ยด~ "เปิดประตู"

[หน้าประตู]

ยุย:หืม?

ตึก "ยุยหยุดเดิน"

เรย์จิซัง

นี่คุณ..... '

สวัสดีค่ะ ยุยก้ม

"เรบ์จิตะลึงยุย"

เรย์จิ:อุก

"เรย์จิตะลึงชุดยุย"

ยุย:ออ เรย์จิซัง?

เรย์จิ:..ครับ แล้วนี่คุณจะไปไหนหรอครับ

ยุย:อ้อ คือฉันไปทำงานค่ะ

เรย์จิ:ถ้างั้นเชิญครับ

ยุย:เอ๋ เชิญ?

(อย่าบอกนะว่า)

"เสียงขับรถ"

ออ คือเรย์จิซัง?~

อะไรครับ

ยุย:ไม่ไปมหาลัยหรอค่ะ~

เรย์จิ:ส่งคุณก่อนแล้วค่อยไปครับ ผมมีเรียนช่วงบ่าย

ยุย:งั้นหรอค่ะ..

ยุย:แล้วทำไม..ถึงได้ไปมหาลัยช่วงเช้าทั้งๆที่ไปในช่วงบ่าย

เรย์จิ:เผอิญผมมีธุระนะครับ เลยต้องรีบไปก่อน

แล้มทำไมถึง...ไปส่งฉันล่ะค่ะ ทั้งที่มีธุระ~

เรย์จิ:ถึงแม้มีธุระ แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นครับ

ยุย:งั้นหรอค่ะ (ไม่สำคัญ? ตลกล่ะ...ถ้าไม่สำคัญคงไม่ไปหรอกเพราะว่านายน่ะเป็นคนที่ไม่ใช่เสียเวลาเรื่องที่ไม่สำคัญหรอกน่ะ อย่าโกหกให้ยากเลย)

(แต่ธุระ? คงจะเป็นคนๆนั้นแน่ๆ ดูท่าทางเป็นอาจารย์สิน่ะ แต่ทำไมถึงได้...

เอี๊ยด~

ดูท่าทางถึงแล้วสินะครับ

ค่ะ

ปึง

"ยุยลงจากรถ"

ยุย:ขอบคุณมากเลยนะค่ะส่งฉันนะค่ะ "ยุยก้มขอบคุณ"

ยุย:ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ อึหึ ยุยยิ้มให้เรย์จิ

เรย์จิ:อึก

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยุยเดินไป

(ว่าแต่ว่าที่นี้หรอกครับ ที่ทำงานผู้หญิงที่นี้....นะครับ)

"เรย์จิมองที่ทำงานยุยยุย"

ตึก

[ทางด้านฮายี]

ฮายี:หืม..นั้นมัน คนรองซาคามากิ

"ฮายีมองเรย์จิ"

(หึ..! ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงแบบนี้!....)

(ไร้..ยาง..อาย)

?:อ่ะ เดี๋ยวเถอะ ฮายี.. "มีชายเรียกฮายี"

ฮายี:ค่ะ? เสี่ย~

?:มาส่งให้แล้วนะ ไม่ให้รางวัลหน่อยหรอ~....

ฮายี:ค่ะ ขอบคุณค่ะ

จุ๊บ

"ฮายีจูบแก้มที่ชายค่อนข้างมีอายุ"

[บริษัทยุย]

"ในห้องถ่ายแบบ"

ตึก ตึก

?:นี่เธอ

ยุย:หืม?

ตึก "ยุยหยุดเดิน"

(เฮ่อ~ดันเจอใครไม่เจอ มาเจอกับ)

(จู ฮายี!!)

ไง "ฮายีทักทายยุยด้วยท่าทางอารมณ์สายตาเหยียด"

ยุย:สวัสดีค่ะ จูซัง...

ฮายี:มาทำอะไรที่นี้

ยุย:ก็ทำงานไงค่ะ (เห็นอยู่ก็มาทำงาน เห็นว่าเป็นอะไรล่ะ)

ฮายี:งั้นหรอ~

ค่ะ..

นึกว่าเธอ ทำอะไรนอกจากงานด้วยนี่.... "สายตาเยียด"

ฮายี:หืม?

ยุย'อะไรหรอค่ะ

ฮายี:เธอเนี่ยวันนี้แต่งตัวแปลกดีนะ

ยุย:ค่ะ?

ฮายี:สวมชุดสีขาว...

ฮายี:หึ ยิ้ม

ฮายี:เหมาะดีนี่ ใส่แล้ว'ดูใส'

"ฮายีได้มองยุยท่อนล่าง "

ยุย:อึก!!......

ยุย:หึ ยุยยิ้ม ค่ะ พอดีที่ใส่ชุดสีมืดๆ หนาๆ บ่อยๆ มัน..

"ยุยมองชุดฮายี"

"มอง"

ฮายี:อุก

หึ ยุยยิ้ม

ยุย:'น่าเบื่อ'

ฮายี:เฮ้ย!.....

ยุย:เลยอยากลองเปลี่ยนแบบน่ารักๆ ดูบ้างนะคะ

อึกึ "ยุยยิ้ม"

"ฮายีทำหน้าโกธรเลือดขึ้นหน้าหลังยุยพูดแบบนั้นออกมา"

ยุย:(เหยียดมาเหยียดกลับไม่โกง)

ยุย:ถ้างั้นฉันขอ..ตัวก่อนไปทำงานนะค่ะ จูซัง..

พอดีไม่อยากเสียเวลานะค่ะ

"ยุยก้มตัวลงและเดินจากไปฮายี"

A:มาแล้วโคโมริซัง..

ยุย:ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่มาช้า

A:ออ..ไม่เป็นไรค่ะ

B:ว้าวน่ารักสวมชุดแบบนี้ดูน่ารักมากๆเลย "มีกลุ่มสาวข้างๆฮายี"

อึก

C:นั้นสิ~ น่ารัก

หมับ กึก

"ฮายีมองมาที่ยุย"

ยุย:(หืม ดูท่าทางต้องใส่ชุดไม่เด่นดีกว่า เพราะจะต้องระวังภัย)

A:อ่า...โคโมริซัง

ยุย:อ้อ ค่ะ..

"หลังทำงานเสร็จ"

A:ขอบคุณมาเลยนะค่ะ

ยุย:ค่ะ

ซิบ "เสียงเปิดกระเป๋า"

"ยุยเปิดดูมือถือ"

ตอนนี้เวลา12:00

[ตัดมาที่มหาลัย]

เอี๊ยด~" เปิดประตู"

นั้นไงๆ มาแล้วๆ

อื้ม~

ตึก ตึก ตึก ตูบ ยุยนั่งลงที่นั่งตน

B:นี่สวยเนอะ

A:อื้ม!!

B:ว้าวใส่ชุดแบบนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย?

ยุย:(หืม ทำไมบรรยากาศในห้องแปลกๆแหะ )

A::นั้นสิ ดูสวยเซ็กซี่เนอะ?

B:ใช่ๆ

ยุย:(เซ็กซี่?)

A:ตอนถ่ายกับโควคุงเนี่ย ดูสวยมีราคาเลยล่ะ

B:ใช่เลย~

A:นี่ๆ เธอขอลายเซ็นไหม

B:ไม่เอาๆ ''บีใส่หน้า''

อาจารย์:เอาเริ่มเรียนได้ "เสียงอาจารย์แจ้งเตือน"

"หลังเลิกเรียน"

ุยุย:อื้ม~ ทำงานเสร็จซักที~

ตึก ตึก ตึก

ทางเลี้ยว

ยุย:(หืม?)

(นั้นมันเรย์จิซัง?)

"ึยุยหลบมุม"

(แล้วนั้น... ผู้หญิง)

เรย์จิ:นี่ครับ "เรย์จิยื่นอะไรบางอย่าง"

อาจารย์:อ้อ ขอบใจ

ยุย:(ดูท่าทางเป็นอาจารย์จริงๆด้วย)

ยุย:(หืม ผมสีแดง สวยแหะ)

อาจารย์:[..................]

เรย์จิ:[..................]

อาจารย์:[....................]

ยุย:(คุยอะไรกันน่ะ)

?:พี่ยุย?

ยุยฟึ่บ "ยุยหันไปทางต้นเสียง"

ยุย:คิสะหรอ!!

คิสะ:มีอะไรรึเปล่าครับ? ทำไมถึงได้หลบแถวนี้ละครับ..

ยุย:ชู!!!! เงียบไหว้

คิสะ:หืมนั้นมัน..

คิสะ:อาจารย์อิจิสึนี่ครับ...

ยุย:เอ๋ รู้จักด้วยหรอ...

คิสะ:ครับ แล้วคนนั้นคือ......

(ใส่แว่น)

(ดูท่าทางพี่ยุยจะไม่ได้ใส่ใจอาจารย์อิจิสึ แต่เป็นผู้ชายใส่แว่นมั้งนะ...)

หืม "อาจารย์เหลือบมองทางยุย"

เรย์จิ:มีอะไรครับ

อาจารย์:ใครนะ อยู่ทางนั้น..."สายตามอง"

เรย์จิ:(อึก ผู้หญิงคนนี้..)

ยุย:(ทำไงดีหว่า~ ไม่ค่อยออกไปเลยแหะ? ถ้าไปล่ะก็เดี๋ยวมีเรื่องกับเรย์จิซัง)

ตึก ฟึ่บ

เอ๋

?:ผมเองครับ อาจารย์อิจิสึ"คิสะออกไปแทนยุย"

อาจารย์อิจิสึ:อ้าว คิซาโตะเองหรอ?

เรย์จิ:(คิซาโตะ?)

อาจารย์อิจิสึ:มาแอบอะไรตรงนั้น

คิซาโตะ:คือว่าผมสงสัยว่าอาจารย์อิจิสึ คุยอะไรกันเลยอยากฟังนะครับ แต่ไม่ได้ยินอะไรที่พูดเลย

อาจารย์อิจิสึ:งั้นหรอ

คิสะ:ครับ

"มอง"

อาจารย์อิจิสึ:ช่างมันล่ะกัน แล้วเป็นไงการเรียนมั้ง?

คิสะ:ก็เรื่อยๆ ไม่มีปัญหาอะไรครับ...

อาจารย์อิจิสึ:เห~งั้นหรอ

คิสะ:แล้วคนนี้คือ..(คนๆนี้ อาจเกี่ยวข้องพี่ยุยก็ได้)

อาจารย์:อ้อ คนนี้คือซาคามากิ เรย์จิ

ฮึก ซาคามากิหรอครับ?

"ฟึ่บ คิสะนึกเหตุการณ์"

ยุย:คนรองของซาคามากิ ชื่อว่าซาคามากิ เรย์จิ ลักษณะสวมแว่น แล้วก็ท่าทางมีมารยาทมากๆ~ ดูคล้ายซาคามากิ โทโกะผู้เป็นพ่อเลยมั้ง?

คิสะ:(อย่างงี้นี่เอง? ลูกชายคนรองของซาคามากิ และเป็นพี่ชายของสูบารุซังกับคานาโตะซัง)

(ดูท่าทางไม่เหมือนกันเลย เป็นพี่น้องกันแท้ๆ)

"ฟึ่บ คิสะนึกเหตุการณ์ อีกครั้ง"

ยุย:อืม ถึงแม้พวกซาคามากิเป็นพี่น้องเดียวกัน~ แต่ต่างแม่กันอ่ะน่ะ

คิสะ:ต่างแม่?

ยุย:อื้ม คนโตกับรองมีแม่เดียวกัน คนสามสี่ห้าเป็นแฝดสามแม่เดียวกัน ส่วนสุดท้องเป็นลูกคนเดียว

คิสะ:อย่างงี้นี่เองครับ

คุณคือซาคามากิ เรย์จิ ยินดีที่ได้รู้จักกันนะครับ

นี่คุณ

ผมลืมแนะนำตัวเลย ผมอาสึกิ คิซาโตะ

เรย์จิ:อาสึกิ? หรือว่า...? "เรย์จิจะถาม"

คิสะ:ครับ "คิสะเหมือนรู้กับสิ่งที่เรย์จิจะถาม"

เรย์จิ:(ถ้าจำไม่ผิดเป็นตระกลูยักษ์ใหญ่ที่ติดอันดับตระกลูที่มีฐานะร่ำรวยและพอๆกับซาคามากิของเรา ทำธุระกิจหลักคืออสังหริมทรัพย์ รองคือด้านการประมง ด้านการตลาด ด้านลงหุ้น และด้านการบังเทิง

เรย์จิ:(นึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับบุคคลร่ำรวยที่มหาลัยแบบนี้)

(แต่ว่า.... )"เรย์จิมองคิสะ"

เรย์จิ:(เสื้อผ้าราคาถูกๆ)

เรย์จิ:(หึ "สายตาเหยียด"ไม่มีความเป็นผู้ดีเลยซักนิด..ครับ)

เรย์จื:(ทั้งที่เป็นลูกของเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ แต่กลับ แต่ตัวแบบนี้ช่าง...)

นี่นาย..."อาจารย์อิจิสึมองมาทางเรย์จิ"

เรย์จิ:อึก

ิคิสะ:(หืม ดูท่าทางคนๆนี้ค่อนข่างชอบดูถูกรสนิยมอีกฝ่าย ไม่ก็ฐานะสิน่ะ)

คิสะ:ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ อาจารย์อิจิสึและเรย์จิซัง... (แต่ไม่เป็นไรอยู่แล้ว ก็นะเราเจอบ่อยๆแล้วนี่พวกคนพวกนี้นะ)

หึ "คิสะยิ้มให้กับเรยจิ"

เรย์จิ:(อึก!!) "เรย์จิตกใจกับรอยยิ้มคิสะ"

ตึก ตึก ตึก "หันกลับไป"

[ทางด้านยุย]

พี่ยุย

ยุย:หืม คิสะ. เป็นไงมั้ง?

ครับ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเป็นเค้าพูดอะไรแบบไหน แต่สายตาก็ดูถูกผมเอาเรื่องอยู่ไหมกัน แต่ผมไม่ถือสาเค้าครับ

ยุย:(เฮ้ย~ เรย์จิซังเนี่ยนะ ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็มีหวังมีเรื่องเป็นแน่แท้ โชคดีน่ะที่เป็นคิสะเต้าไม่ถือตัว)

ยุย:งั้นหรอ

ยุย:(ดูท่าทางต้องดัดอีกสินะ ครั้งก่อนเล่นงานบางตายนั้นยะงไม่เข็ดอีกหรอ? ดูท่าทางครั้ง ก่อนคงจะเบาไปสิน่ะ สันดานชอบดูถูกเนี่ยเลยยังไม่หายไปไหน)#เบา? หรอแค่ะยุยจัง แอดว่าครั้งก่อนก็โหดแล้วนะค่ะ#

คิสะ:ถ้างั้นเดินกลับกันเลยไหมครับ?

ยุย:อ่ะ อื้ม!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"ระหว่างเดิน"

ยุย:นี่ๆ คิสะ

อะไรกันครับ?

ยุย:รู้จักอาจารย์คนเมื่อกี๊นี่ด้วยหรอ?

คิสะ:อ่ะครับ เค้าชื่อว่าอิจิสึ คิริโนะ

เค้าเป็นอาจารย์สอนมหาลัยแห่งนี้ค่อนข้างเป็นคนแปลกๆครับ

ยังไงล่ะ~

คิสะ:ก็คือเป็นคนที่ค่อนข้างขี้เกียจ ไม่จริงจังกับการสอน นักศึกษาแถมยังเวลาสอนยังไม่เท่ากัน จนได้ฉายาว่ายัยอาจารย์สองมาตรฐานครับ

(เห?)

ยุย:แล้วรู้จักกันได้ยังไง? พี่แยกอยากรู้น่ะ~

คิสะ:(หืม เมื่อกี้นี้ยังสนใจเรย์จิซัง ตอนนีหันมาสนใจอาจารย์อิจิสึ)

คิสะ:เค้าเคยเจอตอนนั้นผมอยู่ ม.4 และเผอิญว่าได้พูดคุยกับเค้าในฐานะแพทย์ครับ

ยุย:งั้นแสดงว่าต้องเก่งมากๆเลยสิน่ะ ถึงทางสังคมถึงได้ยอมรับ

คิสะ:ครับถึงแม้ด้านอาจารย์ค่อนข้างไม่ดี แต่ทางด้านชื่อเสียงด้านการแพทย์เค้าเก่งมากๆเลยครับ ถึงแม้จะรู้ไม่มากนัก เพราะเค้าไม่ชอบออกสือเท่าไร

ยุย:งั้นหรอ ดูท่าทางพี่ตกข่าวแหะ

ยุย:(ก็น่ะเราไม่ได้ออกงานสังคมมานาน...

ฟึ่บ แล้วนี่ เพิ่งกลับมาตอนเมื่อ 2ปีก่อนนี่เอง)

คิสะ:พี่ยุย? มีเป็นอะไรครับ?

ยุย:เอ๋ เปล่าๆ.

คิสะ:งั้นหรอครับ (ดูท่าทางคงมีเรื่องคิด หรือว่าเรื่องนั้นอีก..) น้ำเสียงกังวล"

[ทางเชื่อมต่ออาคาร]

ยุย:แล้ว~ เป็นไงบ้าง? มีอะไรไหม?

อะไรล่ะครับ.

ยุย:ก็เรื่องเครียดๆไง~

เครื่องเครียดๆ?

ยุย:ก็แหม~ พวกเราไม่ได้เจอกัน ตั้ง 5ปี แถมตอนนั้นพี่ลืมถามเลย จะถามตอนนี้เอา เรื่องเครียดๆ อย่างเรื่องเรียนอะไรแบบนี้ไง~

ยุย:เป็นไง~เรื่องเครียดๆน่ะ~

"ยุยหยุดเดินและยิ้มออกมาด้วยเลห์นัย"

หึ คิสะยิ้มแลเจะพูด

ก็เรื่องเรียนไม่มีครับ เว้นแต่...(จะพูดดีไหมน่ะ)

หืม? อะไรล่ะ

เรื่องที่บ้านน่ะครับ

เอ๋ มีอะไรรึเปล่า

ครับ

ยุย:อะไรล่ะ

คิสะ:เรื่องพี่กับซ้อน่ะครับ #ซ้อในที่นี้หมายถึงพี่สะใภ้#

ฮึก!! "ยุยที่ได้ยินถึงไปถอดสี"

ยุย:งั้น..หรอ หืม งั้นหรอ~ ยุย(ฝืน)ยิ้ม

ยุย:ครับ (พี่ยุย)

แล้วเป็นยังไงล่ะ~

เฮ่อ "เสียงถอดใจ"ก็พี่กับซ้อทะเลาะกันทุกวันเลยล่ะครับ

ยุย:ทะเลาะกันงั้นเหรอ?

ครับ เหนื่อยมากๆเลยครับ

แย่ขนาดนั้นเลยหรอ?

คิสะ:ครับ ทุกวันนี้เแทบจะไม่มีวันไหนที่ไม่ทะเลาะครับ..

ยุย:!!!!!

บางทีพี่กับซ้อ บางทีซ้อกับม้า

และก็ซ้อกับคุณย่า

อึก อาม่า หมายความว่าไงน่ะคิสะ!!

ครับ

คิสะอาม่ากับซ้อ!!

เฮ่อ~ ก็เรื่องมีอยู่ว่า...

"คิสะได้เล่าอธิบายกับบุญ"

"หลังเล่า"

[ตัดมาที่สวนม้านั่ง]

"ยุยลุกพรวดพรากขึ้นมาทางม้านั่ง"

ยุย:เดี๋ยวสิ ไม่เกินไปหน่อยหรอ!!!! เอาชื่อผู้คนอื่นแอบอ้างน่ะ!!! แถมยังกับคุณย่ะ.....!! อึก

"ยุยที่กำลังเดือดได้ข่มเอาไว้"

คิสะ:นั้นสินะครับ "คิสะก็ได้เริ่สีหน้ากำลังเศร้า"

เฮ่อ~ เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นเมื่อไร

คิสะตั้งแต่พี่ยุยออกบ้านครับ

ฮึก

คิสะ:ขอพูดตรงๆเลยน่ะครับ นับตั้งแต่พี่ยุยออกจากบ้านพวกเราและพี่ยุยเข้าบ้านซาคามากิ แล้วซ้อเข้าบ้านพวกเราบ้านไม่ได้เป็นบ้านอีกเลย

ฮึก ยุยทำสีหน้าเศร้า พร้อมเอ๋ย

ยุย:เพราะพี่ใช่ไหม คุณย่าถึงได้....

คิสะ:ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ความผิดของพี่ยุยเลยครับ

คิสะ:มันเป็น......

?:คาจิคุ

ทุกสองคน:อุก

"หันทางต้นเสียง"

"มีบุคคลมาปรากฏตัวด้านหลังยุบ"

ยุย:รุกิคุง..

โคว: เอ็มเนโกะจัง~

ยุย:โควคุง~ ด้วยหรอ~

ยูมะ:ไง ยัยหมูตัวเมีย

ยุย:ยูมะคุงด้วย

คิสะ:(เอ็มเนโกะจัง ยัยหมูตัวเมีย คาจิคุ อีก แต่ล่ะคำเหมือนดูถูกพี่ยุยเลย แปลกทั้งๆที่พี่ยุยๆไม่ชอบให้ใครตั้งฉายาและชื่อแปลกๆให้ตัวเอง... โดยเฉพาะคำว่าคาจิคุ ที่แปลว่าปศุสัตว์) "คิสะหลังพูดก็ทำสีหน้่ไม่พอใจ"

ยุย:มาได้ยังน่ะ~

ก็.

ฟึ่บ

ตึก ตึก

โคว:นั้นเอ็มเนโกะจังนี่ ทำไมถึงได้...." โควเห็นมาจากทางอาคาร"

เห!! ตึก ตึก ตูบ ทำไมถึงได้อยู่กับผู้ชาย "โคววิ่งกระแทกกระจก"

หืม ยัยหมูตัวเมีย ตึก ตึก "ยูมะเดินมาด้วยอีกคน"

ยูมะ:เห้ย!!

รุกิ:มีอะไรโคว ยูมะ "เห็นทั้งสองตกใจ"

โคว:อะ...เอ็มเนโกะจัง คุยกับผู้ชายด้วย

ยูมะ:ไม่ใช่พวกซาคามกิ สึนามิ รวมถึงคิโนะด้วย

โคว:อื้ม!! แถมยังท่าทางเด็กกว่าเอ็มเนโกะจัง!!

อุก

ตึก ตึก "รุกิเดินมาดูด้วยอีกคน"

รุกิ:อึก

รุกิ:รีบๆไปกัน

อื้ม!!

รุกิ:ก็..มาตามปกติ #ในที่นี้วารป์#

ยุย:งั้นหรอ~

โคว:แล้วคุยอะไรกันอยู่หรอ~

ยุย:อืม คุยกันน่ะ แล้ววันนี้พวกโควคุงมาเรียนด้วยหรอ~

โคว:อืม~ วันนี้มีเรียนทั้งวันเลยล่ะ~ เหนื่อยสุดๆเลย~

ุยุย:เห~ งั้นหรอ(เหนื่อยแต่ทำไมถึงลั้นลาขนาดนี้)

โคว:อืม!

รุกิ:แล้วนี่คนที่อยู่ด้านข้างๆนั้นใคร

"รุกิพูดถึงคิสะพร้อมมองแผ่รังสี"

โคว:นั้นสิน่ะ~

ยูมะ:เจ้านี่เป็นใคร

"ไม่ใช่แค่รุกิเท่านั้นที่แผ่รังสีอำมหิตใส่คิสะ แต่โครงและยูมะ"

ยุย:อ้อ.คนนี้คือ....(หว่า แผ่รังสีใส่คิสะแหะ)

สวัสดีครับ "ยุยที่กำลังแนะนำตัวอยู่แต่คิสะ.."

หืม... หึ "คิสะยิ้ม"

รุกิ:(เจ้าหมอนี่)

ยุย:(ดูท่าทางไม่ค่อยพอใจหน่อยๆสินะ)

(ทั้งสองฝ่าย)

คิสะ:อ่ะ ลืมแนะนำตัวไปเลย

ชื่อว่าอาสึกิ

โคว:อึก!...

คิสะ:อาสึกิ คิซาโตะ ครับ "คิสะแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม"

โคว:(อาสึกิ... เจ้าหมอนั้นเลย)

ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ อาสึกิ โคทาโร่ซัง~ หึ

"คิสะยิ้ม"

โคว:(เกี่ยวข้องสิน่ะ)

คิสะ:พวกคุณสินะครับ ชื่อว่า...มุคามิ ที่เป็นพี่ชายของอาซึซะซัง

"คิสะยิ้มออกครั้ง"

ฟึ่บ "พวกรุกิตกใจกับคำพูดของคิสะ"

รุกิ:นี่นาย.. "รุกิก็ได้แผ่คูณสอง"

ยุย:(คิสะ~..เฮ่อ..)

โคว:รู้จักอาสึสะคุงด้วยหรอ~

คิสะ:ครับ ผมเคยเจอ..

โคว:เห~

ยุย:ออ ถ้างั้นเราขอตัวก่อนน่ะ พอดีนึกได้ว่ามีธุระนะ

หมับ "ยุยจับมือคิสะ"

คิสะ:อึก. คิสะตกใจ

ยุย:ปะ คิสะ

รุกิ:คิสะ...งั้นหรอ

คิสะ:ครับ พี่ยุย

ทั้งสามคน:(ฮึก/เห/ห๊ะ พี่ยุยงั้นหรอ?) ทั้งสามตกใจ"กับคำพฟุดของคิสะ"

"จากนั้นยุยกับคิสะก็ได้เดินไป"

——————————————————————

ผู้เขียน

เขียนจบเรียบร้อย~

ต้องโทษด้วยน่ะค่ะ ย้ายช่องไปที่อื่นโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ ครั้งนี้รอบ 2อีกแล้ว~ ขอโทษจริงๆ

ความเดิมตอนที่แล้ว

คิสะ:อึก. คิสะตกใจ

ยุย:ปะ คิสะ

รุกิ:คิสะ...งั้นหรอ?

คิสะ:ครับ พี่ยุย

ทั้งสามคน:(ฮึก/เห/ห๊ะ พี่ยุยงั้นหรอ?) ทั้งสามตกใจ"กับคำพูดของคิสะ"

"จากนั้นยุยกับคิสะก็ได้เดินไป"

"ทางด้านอาคารเรียน"

ตึก ตึก ตึก

ยุย:เฮ่อ~

คิสะ:พี่ยุย

ยุย:หืม อะไรล่ะ~

คิสะ:คนเมื่อกี้นี่คือใครหรอครับ "คิสะแกล้งไม่รู้"

ยุย: ไม่ต้องแกล้งถาม ตามที่คิสะพูดไปเมื่อกี้นี่แล้วนี่ พวกพี่ชายของอาซึสะคุงไง~

คิสะ:แล้วทำไมพวกนั้นถึงได้เรียกชื่อพี่ยุยอย่างงั้นละครับ

ยุย:อ้อ ..

คิสะ:พี่ยุย ไม่ชอบให้ใครมาตั้งฉายาแปลกๆแย่ๆ นี่ครับ ทำไมถึง..

ุยุย:อืม~ ก็ไม่รู้สิ~ มันชินแล้วล่ะ~

ยุย:แล้วก็ไม่ต้องห่วงน่ะพี่นับถือพวกเค้าแค่เป็นเพื่อน

หรือพี่ชายอะไรอย่างงี้น่ะ

คิสะ:งั้นหรอครับ

ยุย:อ้อ..แล้ววันฝึกล่ะ!...

คิสะ:เรื่องนั้นเดี๋ยวผมส่งรายละเอียดไปให้ครับ

หรอ "คิสะยิ้มอ่อนให้กับยุย"

[ตัดมาที่มุคามิ]

เอี๊ยด~ "เสียงเปิดประตู"

ตึ้ง

อาซึสะ:กลับ..มาแล้ว....หรอ

อ่า อาซึสะ! "ยูมะตอบอาซึสะอย่างอารมณ์เสียนี่อาซึสะ"

อาซึสะ:มีอะไร...รุกิ...

รุกิ:นายรู้จักเจ้านั้นได้ยังไง...

อาซึสะ:เจ้า..นั้น....ใคร..ล่ะ

ยูมะ:ก็เจ้าบ้านั้นที่รู้จักยัยหมูตัวเมีย!! แล้วเจ้านั้นก็บอดว่ารู้นาย!!

อาซึสะ:ออ..คิซาโตะซัง?

โคว:ใช่ๆ ชื่อนั้นแหละ!!

รุกิ:ดูท่าทางรู้จักนายจริงสิน่ะ ถ้างั้นคุยกับที่ห้องรับแขกหน่อย

อาซึสะ:อืม... "อาซึสะพยักหน้า"

[ห้องรับแขก]

รุกิ:ขอเล่ารายละเอียดตอนเจอหมอนั้นหน่อย

"อาซึสะเล่ารายละเอียดตอนเจอกับคิสะ"

รุกิ:อย่างงี้นี่เอง สรุปคือเจ้านั้นเป็นน้องชายของคาจิคุสินะ....

ยูมะ:นั้นสิ นึกไม่ถึงว่าเลยเหะ ว่ายัยนั้นมีน้องชายกับเค้าด้วย...

โคว:แต่ว่า..มันแปลกๆน่ะ ที่บอกว่ารู้จักกันไม่กี่ปี

แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนรู้จักกันมานานแล้ว

รุกิ:นายเองก็คิดแบบนั้นสิน่ะ ฉันเองก็คิดเหมือนกัน ทั้งๆบอกว่ารู้จักกันไม่กี่ปี แต่ว่ากลับมีความใกล้ชิดสนิทสนมกัน มากกว่าพวกเราซะอีก

ยูมะ:แต่พวกเราก็รู้จักยัยนั้นก็นานอยู่น่ะ

โคว:เอ~ พวกเรารู้จักเอ็มเนโกะจัง~ ตอนนั้นกี่ปี

ยูมะ:อ่า~ ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นยัยนั้นอายุ 17ปี ก็ประมาณอายุเท่าพวกเรา#ทางด้านร่างกายแวมไพร์นะค่ะ#

ยูมะ:ก็..คง4 ปีก่อน

โคว:งั้นหมอนั้นก็รู้จักเอ็มเนโกะจังนานกว่าพวกเรา ก่อน4ปีงั้นหรอ!..

รุกิ:ก็จะคงใช่ เพราะทั้งท่าทีการก็ดูรู้จักกันนานมากๆ

อาซึสะ:เอ๋...แต่ก็..ว่า... คิซาโตะซัง..บอก..ว่ารู้จัก..อีฟ...ไม่กี่ปี..ถ้างั้น...คิ..ซา..โตะ..ซังก็..โกหก..

รุกิ:คงเป็นอย่างงั้นแหละ

อาซึสะ:แล้วทำไมถึงได้ต้องโกหกล่ะ..

รุกิ:ก็คงมีอะไรมั้ง เจ้านั้นเองก็บอกเองว่าอยากรู้ เพราะงั้นคงทดสอบทางคนเล็กของสึกินามิกับ คิโนะว่ารู้รึเปล่าอะไรแบบนั้น..

ยูมะ:ชิ เจ้านั้นเล่ห์ชะมัด!!.. ยัยนั้นต้องอยู่คนแอบร้ายหรอเนี่ย! ไหวรึเปล่าก็ไม่รู้ ยิ่งยัยนั้นซื่อบื้ออยู่ด้วย!!

รุกิ:นั้นสิ คนที่เข้ามาในชีวิตยัยนั้นก็มองโลกในแง่ดีไปหมด

ยูมะ:ก็นะ..ชีวิตยัยนั้นมันก็ดี มาตลอดเลยทำให้ยัยนั้นมองโลกแง่ดี แล้วก็สมกับเป็นอีฟที่บริสุทธิ์ไงล่ะ... "ยูมะอย่างงั้นออกมาและยิ้มออกมา"

รุกิ:แต่เพราะงี้ไงถึงได้~... "รุกิที่กำลังพูดก็ได้นิ่งและสายตาอ่อนโยนกับคำพูด"

"ทั้งยูมะและรุกิต่างก็คิดและพูดถึงยุยในทางเดียวกัน ตอนนี้ทั้งคู่สายตาอ่อนลงราวกับว่ารู้สึกดีที่ได้นึกถึงเธอเค้า"

โคว:(ชีวิตดี?)

ฟึ่บ

หมับ!!

เอ๋?

ฟึ่บ

อึก หือ หือ หือ

ตุบ "เสียงล้ม"

ตึก ตึก ตึก ตึก

[ทางเดิน]

โคว:(ตอนที่เราจับเอ็มเนโกะจัง เราเห็นภาพไม่ค่อยชัดเท่าไร่)

(แต่เป็นภาพเด็กผู้หญิงร้องไห้ พร้อมภาพสุดทุเรศ นั้นที่ชายหญิงทำอะไรกัน)

โคว:(ทำไมถึงได้อยู่กับเอ็มเนโกะจังล่ะ)

ตึก

(รึว่า....)

โคว:(เป็นของเอ็มเนโกะ) "แต่โควนั้นคิดต่างหลังที่ประชุมพูดคุยถึงคิวเสร็จแล้วเค้าได้นึกเหตุการณ์ที่เค้าจับมือเธอและได้เห็นภาพจึงตั้งคำถามกับตัวเอง"

โคว:(คงไม่ใช่มั้ง... แต่ก็ไม่ใช่คนอื่นๆ)

(แต่ว่า...) "นึกต่อ"

ยุย:ในโลกนี้มี give and take~ แล้วได้รับสิ่งที่มันไม่เท่าเทียมไหม~

ยุย:สิ่งที่เราต้องการมันไม่ใช่ทั้งหมดหรอกน่ะที่จะต้องการ แม้กระทั้งขุนนาง

โคว:(สิ่งเธอพูดเหมือนกับเคยเป็นพวกมีเงินเลย~)

(แต่ก็ช่างเถอะ ไว้วางหลังถามดีกว่า) "หลังที่คิดแล้วเค้าก็เลิกคิด"

[ตัดมาที่ยุย]

ยุย:เฮ่อ "ยุยฟุบลงกับเตียง"

วันนี้มีเรื่องอยู่พอสมควรเหะ

ยุย:(อย่างแรกเลยก็คือการปะทะกันระหว่างคิสะกับเรย?จิซัง สองปะทะพวกรุกิคุง~ )

ยุย:(ดูท่าทางต้องมีครั้งต่อไปที่แรงกว่านี้แน่ๆ และจะมีคู่ต่อไปอีก)

"เสียงแจ้งเตือน"

กึก

ยุย:หืม วันจันทร์สิน่ะ คงมะรืนนี้ งั้นเราต้องบอกสองคนนั้นแล้วสิ~

ยุย:แล้วจะไปห้องไหนก่อนดี

อืม~ "ยุยคิด"

ยุย:คงเป็นห้องของคานาโตะคุงก่อนล่ะกัน

หืม?

ยุย:อ่า~ ออ.. ยุยมองไปที่หน้าต่าง

ยุย:อืม.. คงไม่ได้แล้วล่ะ

เพราะวันนี้พระจันทร์เต็มดวง

ชิ้ง~

ุยุย:เฮ่อ~ ทำไงดีเนี่ย

ยุย:แล้วตอนนี้ก็... 19:30

ยุย:ถ้าของไทยก็ประมาณ 5โมงครึ่ง ช้ากว่าญี่ปุ่นไป 2ชั่วโมง

ุยุย:อืม~ "ยุยคิดอีกครั้ง"

ยุย:วิ่งได้อยู่ไหมเนอะ? แต่เริ่มดึกแล้วด้วย

(แต่ก็ไม่ได้ออกตั้ง 5 วันแล้วด้วย)

ยุย:(ไม่ได้!!เราต้องออก!! ไม่งั้นเดี๋ยวอ้วน แล้วต้องเบรินโหดอีก และอีกอย่างถ้าเราอ้วนจะไม่กินของกินอีก!!!!!!)#ยังหวงของกินอีกน่ะยุยจัง😅~#

ยุย:งั้นก็..

ก็อก ก็อก ก็อก

ยุย:เรย์จิซัง? อยู่ไหมค่ะ?

ยุย:คือว่าฉันจะไปออกกำลังกายนะคะ

ก็อก ก็อก ก็อก

เรย์จิซัง?

ก็อก ก็อก ก็อก

เรย์จิซัง?!

ยุย:ไม่รับแหะ ลองเปิดดีกว่า

เอี๊ยด~ "ยุยเปิดประตู"

ุยุย:หืม (เปิดไม่ได้ดูท่าทางไม่อยู่)

ยุย:(งั้นจะทำไงดี?..)

(งั้นก็!! ออกแ-่ง!!!)

"ระหว่างวิ่ง"

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

ตึก ตึก

เฮ่อ "หยุดเดิน"

ยุย:(วิ่งต่อ)

เอี๊ยด~ ตึง

ตึก ตึก ตึก

ยุย:เฮ่อ... เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ

ยุย:(รีบกลับดีกว่า)

?:นี่เธอ....

ตึก ตึก "ยุยหันไป"

ยุย:ชูว์ซังหรอค่ะ

ยุย:มีอะไรรึเปล่าค่ะ? "ชูว์ปรากฎตัวที่โซฟา"

ชูว์:นี่..ไปไหนมา

ยุย:อ้อ..วิ่งค่ะ ทำไมหรอค่ะ(ถามเพื่อ?)

ชูว์:.....

ถ้าไม่มีอะไร งั้นฉันขอตัวก่อน(ไปล่ะ)

ตึก ตึก "ยุยกำลังจะเดินไป"

ชูว์:ครั้ง..ก่อน.ที่..เธอพูด..มัน..หมาย..ความว่าไง..

ยุย:อืม~ ก็หมายความที่พูดตอนนั้นไงค่ะ~

อึหึ ยุยยิ้ม

ชูว์งั้น..

ยุย:หืม

ชูว์:เธอก็ยอมรับแล้วสินะว่าเธอ ด่าฉัน.. "ชูว์ทำสีหน้าจริงจัง"

ยุย:ค่ะ นี่รู้ด้วยหรอค่ะว่าฉันด่า~"ยุยที่พูดเน้นเสียงหลังด้วยรอยยิ้ม"

ชูว์:เธอนี่มันไร้-างอาย.....

ยุย:ถ้างั้นฉันขอตัวก่อน "ยุยที่พูดขอตัวไประงับสติอารมณ์"

ชูว์:หึๆ ฮาๆ ดูท่าทาง..ยอมรับไม่ได้สิน่ะกับคำพูดของฉันน่ะ....

ยุย:เชิญตามคุณ

"ยุยเดินไปหลีกหนีชู"

ชูว์:เดี๋ยวก่อน.. ไม่เคารพผู้ใหญ่หรอ.... หึ "ชูว์ยิ้มออกมาสายตาด้วยความเยาะเย้ยเธอราวกบัว่าชนะเธอแล้ว"

ชูว์: ทีนี้รู้รึยังล่ะว่าเธอนะ เป็นมนุษย์ ยังไงๆก็อ่อนแอยังวันค่ำ เพราะฉะนั้นเธอต้องเชื่อฟังคำสั่งและห้ามขัดคำสั่งของฉันเข้าใจไหม?

ยุย:อึก

ชู:ไม่อย่างงั้นฉันจะเล่าว่าเธอกับฉันทำอะไรบ้างดีไหม? "ชูเยะเย้ยเธออยู่ราวกับว่าเห็นเธอเป็นเพียงมนุษย์ที่น่าแกล้ฃและไม่รู้สึกอะไร"

เฮ่อ

"ยุยถอดหายใจและเดินเข้าหาชูว์"

อึก_ "ชูตกใจที่เธอมาเค้าด้วยสายตาโกรธและเอ๋ย"

ยุย:ถ้างั้นให้ฉัน... *เล่าสาธยายความความเลวทรามให้*ไหมค่ะ~ ว่าคุณทำไรฉันบ้าง~

ยุย:เอาไหมค่ะ หึ "ยุยพูดและยิ้มด้วยเรียบนิ่ง"

อึก "ชูสะอึกกับคำพูดที่ยุยพูดออกมา"

"ชูทำได้แต่เพียงนิ่ง"

ยุย:ถ้าไม่มีอะไรแล้ว~ ฉัยขอตัวก่อน~จริงๆนะค่ะ

(บ๊าย~) "ยุยยิ้มอีกครั้ง"

ระหว่างที่ยยุเดินออก

[ห้องยุย]

เอี๊ยด~ ตึ้ง!!!

ฮึก กึก อุก

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ยุย:เฮ่อ~ วันนี้พระจันทร์เต็มดวงนี่เนอะ~ คงควบคุมสันดานไม่อยู่ อยู่มาแท้เป็นร้อยๆปี แต่ไม่รู้จักยับยั้งอารมณ์ตัวยังบอกว่าเป็นผู้ใหญ่

ฮ่า~ เพราะงี้สิน่ะเค้าเรียกว่าพ่อแม่ไม่

ยุย:อึก....เฮ่อ!

ตอนนี้ก็เวลา21:50 ออไปประมาณ 1ชั่วโมครึ่ง เสียเวลาปะทะฝีปากกับนายหูฟังปากห-าอีก 20นาที

ยุย:เฮ่อ~ไม่คุ้มแหะ ช่างมันละกันรีบอาบน้ำดีกว่า พรุ่งนี้ถ่ายละครด้วย.....

ยุย:อ่ะ จริงสิ!! แล้วทำไงดีกับเรื่องแจ้งเตือนวันฝึกอ่ะ!!

ยุย:โอ๊ย~! ทำไงดี ดันนึกขึ้นได้เมื่อกี้นี้ พรุ่งนี้มีถ่ายละครทำยังไงดี!!

ยุย:อ่ะ ถ้างั้นเราต้องบอกในตอนเย็นก็ได้นี่ อืม~

[ตัดมาที่วันต่อมา]

[ห้องของยุย]

อืม

ชุดอย่างงี้ได้ไหมน่ะ

ยุย:(ดูไม่เด่น)

ยุย:(อืม ครั้งก่อนเราใส่ชุดเด่นแล้วโดน แม่นัันแขวะใส่ขี้เกียจมีเรื่องกับมัน)

เอียด~ ตึก ปึง

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ยุย:ตอนนี้ 5:10 งานเริ่ม...6:00

(ถ้าขนาดนี้แล้วยังหาเรื่องอีกก็ไม่รู้ล่ะ...)

ยุย:(วันนี้ถ่ายละครตอนจบแล้ว)

[บริษัท]

ตึก ตึก ตึก

ยุย:(ตอนนี้เวลา 5:45)

ตึก ตึก ตึก

ยุย:เจ๊~

ผู้จัดการ:ยุนจัง~

ยุย:ค่ะ

ผู้จัดการ:วันนี้จะถ่ายตอนจบสุดท้ายแล้วนะ~

ยุย:ค่ะ

ผู้จัดการ:ปะ!! งั้นไปเปลี่ยนชุดกัน

ยุย:ค่ะ

ผู้กำกับ:อ้าวเริ่มแสดงละคร!!

[ทางเดิน]

ยุย(สึมุงิ):ฉะ...ฉัน! ชอบนาย!! อึก...

พระเอก:เห....เมื่อกี้นี้... "อึ้ง"

สึมุงิ:ฉันชอบนาย ได้ยินไหม!!

อุก "น่าแดง"

พระเอก:ฉะ....ฉันเอง...ก็ชอบเธอน่ะ!!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"พระเอกพุ่งตัวไปกอด"

ุยุย(สึมุงิ):!!!! "สึมุงิน่าแดงขึ้น"

และทำถ้าจะจูบ

ผู้กำกับ:คัด!!เยี่ยม เอาฉากนี้แหละ!!

พระเอก:ฟูว์~ ค่อยยังช่วย....ผ่านไปด้วยดี

ยุย:เฮ่อ~

ผู้จัดการ:เยี่ยมเลยจร้า ยุนจัง~

ยุย:ค่ะขอบคุณค่ะ เจ๊~

ผู้จัดการ:ที่นี้ก็เหลือแค่เงิน~ สิน่ะ

ยุย:ค่ะ คงงั้นค่ะ~

แปะ แปะ แปะ แปะ

เสียงคนปลบมือ

หืม~

?:เอ้า~ นี่เธอ...

ตึก ตึก ตึก ตึก

"ยุยที่กำลังเดินอยู่ฮายีทัก"

ยุย:(มาทำเพื่อ!!!!)

ยุย:มะ...มีอะไรค่ะ...."น้ำเสียงกลั้นฝืนทน"

ฮายี:ก็มาดูละครเธอตอนจบว่ายังไง

ฮายี:แหม~ ฝีมือดีนะ...

ยุย:ขอบคุณนะค่ะ

(โหโดนชมแหะ)

อึก ชุดแบบนี้มัน "ฮายีมองชุดยุย"

ครั้งก่อนสวมชุดเอาใจสตาฟถ่ายแบบกับผู้กำกับ โดยใส่ชุดน่ารัก.... ครัังนี้เอาใจ~ นักแสดงละครโดยชุดแบบนี้งั้นหรอ~

"ฮายีมองสายตาเหยียดที่ยุย

สวมชุดที่แสดงอยู่"

ยุย:(ว่างนักรึไงหาเรื่องได้ตลอดหรอค่ะ~)

หรือว่าที่เธอใส่จะ.....ชุดนี้เพื่อหางานนะ!!!!

หืมมีอะไรกัน

"ฮายีเดินเข้าไปใกล้หูยุย"

ฮายี:'****เก่ง****..(แต่...เรื่อง..หน้า....-้าน.)มาก' "ภาษากึ่งญี่ปุ่นกึ่งเกาหลี"

#หล่อนสิ!!!#

!!!! "ยุยแปลไม่ออกแต่รู้ว่าด่า"

ฮายี:โอ๊ะ อย่าทำหน้าตกใจสิ~ เมื่อกี้นี้ฉันชมเธอน่ะ~ "สีหน้าย้อเย็น"

หึ ยุยยิ้ม(เหรอชมบ้านหล่อนชมงั้นหรอ ถ้างั้นบ้านฉันก็...)

ยุย:ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับคำชม

"ภาษาไทย"ที่สุดแสน🐃......... "ยุยเน้นคำหลัง"

"ยุนพูดภาษาไทย"

ฮึก นี่แกด่าฉันหรอ?!...

ยุย:เอ๋ด่า? ฉันกำลังชมต่างหากละค่ะ~

ยุย(ที่เจอคนแยกแยะงานกับเรื่องส่วนตัวไม่ออกได้ขนาดนี้ นอกจากค-าย!!)

"ยุยทำท่าชมฮายีแต่สายตาสื่อถึงด่า"

อึก!!

?:อ้าวจูซัง? โคโมริซัง?

ฮายี:หืมนั้น ชินณวัฒน์ซัง?

ยุย:ชินณวัฒน์ซัง?

พวกคุณคุยเรื่องอะไรอยู่หรอครับ

ฮายี:อ่ะคือว่า....กำลังชมน้องเค้าอยู่นะค่ะ

ที่{ไร้ยาง-ายหน้า-้าน} "ฮายีพูดกับชินณวัฒน์เสียงหวานแต่ส่งสายตาเหยียดไปทางยุย"

ยุย:ฮึก!!

ชินณวัฒน์:หรอครับ ได้ยินว่าละครเรื่องนี้คุณจบแล้วสิน่ะครับ

ยุย:ค่ะ จบ(ศึกแบบชั่วคราว)แล้ว~

ชินณวัฒน์:แหม~ ผมเห็นคุณแสดงแล้วนะครับ

ชินณวัฒน์:แล้วทำไมถึงได้..ยังใส่ชุดนี้ละครับ

ยุย:คือว่า(-ี)จูซังเค้ามา(ดัก)ทักทายเลย..คุยกันก่อนกันนะค่ะ เลยไม่ได้เปลี่ยน

หือ? ยังไม่ได้เปลี่ยน? อ้อหรือว่าเมื่อกี้นี่จงใจจัถ่วงเวลาสิน่ะ

ชินณวัฒน์:หึ งั้นหรอครับ "ชินณวัฒน์ยิ้มออกมาราวกับรู้ว่าสิ่งที่ยุยสื่อถึง"

ชินณวัฒน์:(ดูท่าทางคงจะปฏิเสธเรา แต่ยังไงเราก็ต้องได้ผู้หญิงคนนี้มาให้ได้!!)

ชินณวัฒน์:แล้วเรื่องครั้งก่อน....

ฮายี(เรื่องครั้งก่อน!!)

ยุย:หืม(ถามอะไรตอนนี้!!!)

ชินณวัฒน์:เรื่องละครใหม่นะครับ

ยุย:(รู้จักกาละเทศะได้ไหม!!!)คะ...คือว่า..

แหะๆ ยังเลยค่ะ

ฮาย:(ยังเลย... งั้นหรอ)

ยังเลย? ยังไม่ได้คิดเลยสินะครับ ครั้งก่อนคุณเองก็พูดแบบนี้อีกเองครับ

ชินณวัฒน์:(จะปฏิเสธเราเหมือนครั้งก่อน แต่ยังไงเราก็ต้องได้ผู้หญิงคนนี้มาให้ได้)

ชินณวัฒน์:แล้วเท่าไหรครับ?

ยุย:อะไรหรอค่ะ

ชินณวัฒน์:คุณต้องการเท่าไหร่?

ยุย:(ถามค่าตัวตรงๆเลยหรอ คิดจะเอาเองฟาดหัวหรอ)

ชินณวัฒน์:ผมสามารถจ่ายเงินคุณเท่าที่คุณต้องการเลยนะครับ ขอแค่เป็นนักแสดงให้กับผม "ชินณวัฒน์สายตาพิฆาต"

ยุย:(ส่งสายว่าเธอนะต้องเป็นนักแสดงให้กับฉัน เท่าไกร่ก็ยอม)

ฮายี:(หือ!!...อยากได้ราคาสูงๆสินะ หน้า-้าน!!!) "ฮายีทำสีหน้าไม่พอใจออกมา"

ยุย:(คิดจะใช้คนจูซังเป็นตัวกดดันสินะ หึ แต่คิดหรอว่าแค่นี้จะทำอะไรได้? สำหรับเราแล้วมันก็แค่แทบไม่กระทบอะไรเลย เพราะยิ่งกว่านี้ก็โดนมาแล้ว ดูท่าทางคนๆนี้จะชอบทดสอบคนอื่นๆ ไม่ก็เป็นพวกชอบท้าทายและอยากได้อะไรก็ต้องได้ หรือว่าจะเป็นคนที่เมื่อเจอคนที่ถูกใจแล้วอยากได้ก็ต้องได้ เราว่าเป็นอย่างที่สามนะ)

ยุย:แหะๆคือว่า..ช่วงนี้ฉันมีธุระนะค่ะ เลยไม่ได้คิดคำตอบของเลยต้องขอโทษด้วยนะ (ก็นะช่วงนี้เราก็ไม่ว่างจริงๆ งั้นต้องตอบตรงๆ ยังไม่ได้!!)

ชินณวัฒน์:(ไม่สะทบสะท้านเลยงั้นหรอ)

ยุย:ถ้างั้นคราวหน้าละกันค่ะ ยุนยิ้ม

คราวหน้า?

ยุย:ค่ะ

ชินณวัฒน์:(ดูท่าทางจะแล้วคงจะตอบตกลงไม่ได้ตอนนี้จริงๆสินะ แล้วก็ดูไม่ว่างจริงสายตามันกำลังบอกว่า คิดว่าฉันจะว่างนักรึไงอย่างนั้น เราเองก็มองออกว่าอย่างงั้นนะ แต่ทาง)

ฮายี:(คิดจะเป็นตัวให้บีบราคาสูงขึ้นงั้นหรอ ยัยห-้าเงิน)

ยุยถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ คือมีธุระนะค่ะถ้างั้นขอตัว

ยุย:(อ้อที่ว่าเค้าว่าคือหล่อน!! ไม่ใช่ฉันย่ะ!! )

ขอตัวละค่ะ "ยุยก้มหัวและเดินจากไปสวยๆ"

"ระหว่างทางเดิน"

ตึก ตึก (ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย)

ตึก ตึก อ๊าก!! (20:39หรอ ต้องรีบ!! ไม่งั้นเรย์จิซังต้องเทศอีกแน่!!)

ตึก ตึก ตึก ตึก

[ทางรถเมล์]

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

รถ!! ตึก

เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อๆ

ยุย:(รถไปแล้วแถมกว่าจะมาตั้ง10นาที ออกตัวใช้เวลาตั้ง20นาที ถ้างั้นเราวิ่งล่ะ กัน)

[คฤหาสถ์ซาคามากิ]

ยุย:(เฮ่อ~เฮ่อ เฮ่อ เหนื่อยก็เหนื่อย เฮ่อ วันนี้ไม่พักเลยพรุ่งนี้ต้องดูแลสองคนนั้นอีก เฮ่อ) แยุยหอบ"

งั้นเรารีบไปบอกดีกว่า

ก็อก ก็อก ก็อก

[ห้องสูบารุ]

ยุย:สุบารุคุง

สุบารุ:มีอะไร

ยุย:คือว่า~ วันพรุ่งนี้มีฝึกกับคิสะน่ะ

สุบารุ:ออ รู้แล้ว

อื้ม!!

[ตัดมาที่ห้องของตานาโตะ]

ยุย:คา..นาโตะ. คุง~อยู่ไหม ถ้าอยู่ตอบด้วย~

คานาโตะ:มีอะไรเอะกันแต่เช้าครับ

ยุย:(แต่เช้าคิดได้เนอะ ก็นะกลางคืนของมนุษย์คือเช้าของแวมไพร์~)

ตึก ตึก ตึก ตึก

(เอาล่ะ ตกลงแล้วเรียบร้อย~ ถึงเวลาที่เราไปอาบน้ำแล้ว!!..)

ฟึ่บ ตัดมาฃ

นอน...

มาช้านะ ชิชินาชิ หึ "อายาโตะมั่นหน้า"

อายาโตะ...มาทำอะไรที่นี้นะ..

หึ ก็มาหาเธอไงชิชินาชิ!!!

แล้วเรื่องอะไรถึงได้มาที่นี้นะ.... "เสียงเหนื่อยล้า"

ห๊ะ? ก็หาเธอไงล่ะ แค่นี้ก็ไม่รู้หรอ!!

ยุย:(ก็รู้อยู่ว่ามาหา แต่ว่าเรื่องอะไรถึงได้มาหาที่นี่กลางคืนที่ตรูจะอาบน้ำนอนอย่างสบายใจ)

#5555 ตรู#

"จากนั้นเงียบไป10นาที"

ตึก ตึก

(ดูท่าทางแค่อยากมาเฉยๆ งั้นไปดีกว่า)

ตึก ตึก ๆ

เฮ้ยเดี๋ยว!!

ยุยเดินไปหยิบของแต่โดนอายาโตะขัดก่อน

ฉันบอกแล้วเหรอว่าให้เธอเดินไปน่ะ เธอจะทำอะไร

ยุย:จะเราอาบน้ำน่ะ แล้วนอนนะ?

อายาโตะ:ห๊ะ? อาบน้ำ?

อืม!!

อายาโตะ:นี่ดึกขนาดนี้แล้ว!!! เธอนะควรนอนไม่ใช่อาบน้ำ!! แล้วทำไมถึงได้มาช้าห๊ะ!!

ยุย:ก็เราทำงานมาเลยอยากอาบน้ำแล้วนอนมากกว่า...

และที่มาช้า....ก็คุยนานนิดหน่อย...(ที่1ชั่วโมงจากนางไ-้มายาท)

หึ

แล้วอายาโตะมาทำอะไรกันที่นี้นะหรอ

ห๊ะ ก็แค่ฉันมาหาเธอไม่ได้รึไง?!

อ่ะ เปล่า "ยุยน่าแดง"

ยุย:งั้นเราไปอาบน้ำน่ะ....พอดีเหงื่อมันออกนะ....

ถ้านอน...โดย..ไม่อาบ..มันไม่..ดีเท่าไหร่.... ตึก ตึก ตึก "ยุยจะหยิบไปเอาผ้าเช็ดตัว"

เหงื่อ? หึ ทำอย่างกับฉันไม่เคยทำ...

หมับ! "อายาโตะที่พูดปบบนั้นและได้จับแขนยุย"

ยุย:...จะทำอะไร?

ห๊ะ? ก็จะทำแบบนี้ไง!! แปล๊บ! "อายาโตะเลียที่แก้มยุย"

อะ..ยาโตะ.. เสียงสั่น

หึ!! แปล๊บ

ยุย:ฮึก...หือ... อายาโตะที่แก้มและไล่ลงที่คอ

อายาโตะ:หึ เธอเนี่ยประติกิริยาเนี่ยยังดีเหมือนเดิมเลย

เอ๋?

อายาโตะ:แฮ่ก "อายาโตะอ้าปากเห็นเคี้ยว" #ฉากนี้รู้ทันทีไม่ต้องอธิบายมากมาย55555#

ยุย:!!! ฟึ่บตึก ตึก "ยุยสะบัดอายาโตะและเดินถอยออกสองก้าว"

นี่เธอทำอะไร!..

ยุย:คือว่าอาบน้ำก่อนดีกว่า~ แหะๆ "ยุยพูดออกเบี่ยงประเด็นและแกล้งหัวเราะ"

อายาโตะ:ชิออๆ จะทำอะไรก็รีบทำ!! "อายาโตะอย่างอารมณ์เสีย"

ยุย:อื้มเดี๋ยวเรารีบอาบ

[ในห้องน้ำ]

ยุย:(จู่โจมแบบนี่ใครจะ.....)

เฮ่อ~ แต่ก็ยัง...

ฟึ่บ

?:ห๊ะ พี่ก็แค่มาหาไม่ได้รึไง? ยัยซื่อไร้สมอง....

ยุย:เบากว่าเยอะเลย

แต่ว่าอายาโตะมาทำอะไรนะ..ที่ห้องของเรา..นะ ฟึ่บ

แฮ่ก "แยกเขี้ยว"

หรือว่าจะ...

(ถ้างั้นเราต้องไปเอาไอ้นั้นดีกว่า~)ชิ้ง "ตาเป็นประกาย"

เอี๊ยด~ "ยุยเปิดประตู"

ตึก ตึก นี่เธอเสร็จแล้วรึยัง..ไง "อายาโตะกำลังจะพูดแบะจะหันก็ต้องตกใจ"

ห๊ะ นะ..นี่เธอ!! ทำไมถึงได้!!

"ยุยมาสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวอย่างเดียวที่สั้น"

ยัยนี่.. เหลือบมอง

ฮึก "กลืนน้ำลาย"

"อายาโตะตกใจกับสภาพที่เรียวยาวสมส่วนเห็นได้ชัด"

อ้อ เราลืมเอาชุดมาเลย~ มาหยิบชุด

ห๊ะ? แล้ว!! ทำไม!!

ทำไม? ก็แล้วทำไมล่ะ "ยุยสงสัย"

อายาโตะ:ทะ...เธอน่ะรีบไปหยิบของแล้วรีบไปซะ!!

ยุย:เป็นอะไรหรือว่าจะ...."ยุยมองตั้งแต่ออกไล่ลงมาถึงด้านล่าง"#อันนี้เดาๆกันง่าย#

"ยุยยิเมแบบเล่ห์นัย"

ฮึก"อายาโตะหันไปทางด้านอื่น"

ตึก ตึก ยุยเอาที่กระเป๋าข้างหัวเตียง

"เสียงรื้อของ"

เอ~อยู่ไหนน่ะ "ยุยระหว่างหาเหลือบไปทางอายาโตะที่หันไปทางอื่น"

"แต่ก็แอบเหลือบมองอยู่"

"อายาโตะที่เห็นยุยก้มดูของจากทางด้านหลัง"

ฟึ่บ "ขยายตา"

"ที่ก้น"

อ๋อ เจอแล้ว!!

!!!! ฟึ่บ! "หันทางด้านอื่นทันที"

งั้นเราไปล่ะ~

เอี๊ยด~ "เสียงปิด"

อึก ชิยัยนั้น!!

"หลังอาบเสร็จผ่านไป25นาที"

"ยุยเดิน"

ชิมาช้านะ...!!! "อายาโตะที่กำลังพูดแต่ก็ต้องตกใจอีกครั้ง"

มีอะไรรึเปล่า? "ทำท่าสงสัย"

ชิ นี่เธอคิดจะทำอะไร...

"เสียงสั่น"

อะไรล่ะ~

อายาโตะ:ฉันกำลังถามเธอ!! ว่าใส่ชุดนี้ทำไม?!

ยุย:ชุดนี้หรอ

#แค่ชุดอย่างเดียวนะค่ะ#

ยุย:ทำไมล่ะ? หรือว่าหวั่นไหวหรอค่ะ? ท่านอายาโตะ..

"ยุยเดินไปหาอายาโตะ"

อึก

ยุย:อายาโตะแบบนี้ชอบแบบนี้หรอ~ "ยุยยิ้มสีหน้าด้วยแกล้งซื่อ"

ฮายาโตะ:ห๊ะ ฉันคนนี้เนี่ยน่ะชอบอะไรแบบนี้!!

อ้าวหรอ แล้วทำไมถึงได้~...อ่ะ "ยุยที่พูดแบบนั้นอายาโตะจับยุยเหวี่ยงให้ล้ม"

ตูบ

โอ๊ย!!

"ยุยล้มหงาย"

อึก

ยุย:เจ็บๆ "ยุยลุกขึ้นด้วยตัวเอง"

หึ "ทำหน้างอนใส่"

ชิ!! ตึก ตึก ตึก "อายาโตะกระแดะและจะเดินออกไป "

เดี๋ยวสิ~ อายาโตะไม่นอนแล้วหรอค่ะ~ "ยุยอายาโตะกำลังออกไปยุยทำหน้าอ้อน"

!!!! "อายาโตะตกใจ"

อายาโตะอยากจะนอนก็ ฮึ่บ!! "เสียงกระโดด"นอนตรงนี้ก็ได้น่ะ ตึก แปะเสียงตีที่ต้นขา"ยุยกระโดดขึ้นหัวเตียงเอามือตบที่ต้นขาตัวเองระหว่างที่นั่งบนหัวเตียง พร้อมรอยยิ้มเล่ห์นัย"

ยุย:หึ "ยุยยิ้ม"เราไม่ว่านะ ที่อายาโตะนอนกับเรานะ~

อึกไม่แล้ว!! "อายาโตะปฏิเสธเสียงแข็ง"

อ้าวไม่นอนแล้วหรอ~ ทั้งที่จะให้นอนนุนตักแท้ๆ "ยุยทำหน้าเศร้า"

อึก!!! "อายาโตะ"

เสียดายจัง~

ชิ ฉันไปแล้ว!!

เอี๊ยด~ ปัง "อายาโตะเปิดปิดประตูดัง"

อื้ม เอาล่ะ ทีนี้เราได้นอนแล้ว~ ตูม

ยุย:เฮ่อ! ดีน่ะที่เคยแสดงละคร แนวนางเอกสายลุกมาก่อนหน่ะ~

ยุย:อืม~ เราจะได้นอน งั้นก็ต้องเขียนไอ้นั้น!! และนอน!!

————————————————————

ผู้เขียน

เขียนเสร็จแล้วเป็นยังไงบ้างค่ะ ช่วงนี้~

คนอ่านก็ตอบ:ช่วงนี้ก็เครียดสิถามได้แอด!! กะว่าจะอ่านเรื่องนี้สบายหัวที่ไหนได้!! เครียด! แค่นอกจอก็เครียแล้วไหนจะเรื่องโควิด!! เรื่องผู้บริ!!......อื้มปรับเสียงไม่พูดดีกว่าเนอะ555 ไม่อยากเสี่ยง

ช่วงนีเก็อย่าออกนอกบ้านดีกว่าเนอะ~ จะได้ลดความเสี่ยงกันนะ แต่จะยังไก็แล้วแต่แอดขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะค่ะ...

ปล..เนื่องจากช่วงนี้เอดไอเดียตันเวลาลงช้าบ้าง ไม่ค่อยมีเวลาบ้าง~และเนื้อหาหน้าเบื่อที่ต้องมีจูฮายีมา ช่วงนี้ต้องออกบ่อยหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ บ๊าย~

ชิ!! ตึก ตึก ตึก

ยัยนั้น...

ฟึ่บ

"ภาพยุยใส่ชุดนอนเมื่อครู่นี้"

อึก

(ชิ!! เป็นแค่ชิชินาชิแท้แต่กลับ!!)

ฮึก

(หึ! ข่างหัวมัน! วันพรุ่งนี้มีซ้อมด้วยนี่!

!)

"วันต่อมา"

ตึก ตึก ตึก ตึก

ยุย:อ่ะ อายาโตะ..หรอ?

"ตึก มีคนมาอีกสองคน"

นี่พวกแก.... "อายาโตะหันไปทางสุบารุแบะคานาโตะอย่างอารมณ์เสีย"

แหะๆ

[ขณะขับรถ]

ยุย:นี่อายาโตะ...จะไปมหาลัยหรอ หรือว่าวันนี้มีเรียนหรอ?

อายาโตะ:ออ!!! มีเรียน!! แล้วพวกแกมาทำอะไรที่มหาลัย!!!!

สุบารุ:เรื่องนั้นมันก็เรื่องของพวกฉันเฟ้ย!! ไม่จำเป็นต้องบอกให้แกรู้หรอก!!!

คานาโตะ:ใช่เลยครับ..

ยุย:คือว่า..มันมีธุระน่ะ

ยุย:(ดูท่าทางคงไม่อยากให้รู้สิน่ะ ก็น่ะถ้าให้รู้ละก็โดนล้อแน่ๆ คนอย่างอายาโตะ)

อายาโตะ:ห๊ะ? นี่แกจะมีเรื่องกับท่านอายาโตะใช่ไหม!!! เจ้าฮิคิโคโมริ!!!!

ยุย:(อายาโตะนั้นแหละ)

ห๊าอะไร หึ ก็สวยสิ!!"สุบารุกำหมับแล้วเรียบร้อย"

ยุย:ดะ...เดี๋ยวสิ.... ทะเลาะกันบนรถมันไม่ดีหรอกน่ะ..?

อายาโตะ:ห๊ะนี่เธอเข้าข้างมันหรอ!!

ยุย:ไม่ใช่นะ!! แค่ไม่อยากมีเรื่องบนรถ(ถ้ามีเรื่องบนรถมีหวังก็ซวยด้วยสิ!!)

อายาโตะ:หึ เธอน่ะหุบปากไปเลย!!!! ชิชินาชิ!!!

สุบารุ:ใช่เธอน่ะเงียบไปเลย!!!

เข้ามา!!!

โห งั้นก็สวยสิ~

ตุ้มตั้มตุ้ม

เฮ่อ~ "ยุยถอดหายใจออกมา"

"คานาโตะมองยุย"

[ตัดมาที่มหาลัย]

อ****ายาโตะ:ชิ!!

ยุย:ถ้างั้นอายาโตะ เลิกกี่โมงหรอ?

อายาโตะ:หึ!! ไม่รู้

ยุย:(สมแล้วเป็นอายาโตะ)

แล้วครั้งก่อนกี่โมง

อายาโตะ:ห๊ะ นี่เธอถามฉันคนนี้หรอ?

ยุย:ก็ใช่สิ เราจะได้กะเวลาถูก(ถ้าตอบว่าไม่ใช่ในก็ดูโกหก)

อายาโตะ:นี่เธอกล้าสั่งหรอ?

ยุย:เปล่า~ ก็บอกแล้วนี่ว่าจะได้กะเวลาถูก~

ห๊ะ

ถ้างั้นประมาณสัก 3:30 ล่ะกัน

อายาโตะ:เฮ้ยเดี๋ยวสิ! นี่เธอ!!!

ยุย:ถ้างั้นก็ไม่ต้องบอกทางแล้วนี่เนอะคงไปกันเองได้

ถ้างั้นโชคดีน่ะ~

ฮายาโตะ:เฮ้ยเดี๋ยว?!!!~ "ยุยคานาโตะสุบารุมุ่งหน้าไปทางห้องที่คิสะสอน"

สวัสดีครับ หึ

สุบารุ'ไง...

คิสะ:ครับ สุบารุซัง คานาโตะซัง

คานาโตะ:ครับ

ยุย:ไง~ คิสะ ~

คิสะ:ครับ พี่ยุย...

"ทั้งคู่มองยุยกับคิสะ"

ถ้างั้นมาฝึกกันเลยนะครับ

อ่ะ ก่อนอื่น~ คิสะเตรียมมารึยัง~

อ่ะครับ

"คิสะยื่น"

คิสะ:นี่ครับผ้ากันเปื้อน

ยุย:อ่ะ thanks

สุบารุ:ห๊ะ นี่หรือว่าเธอจะ

ยุย:อื้มเราจะร่วมสอนด้วย~ แต่คนที่จะสอนด้วยคือคานาโตะคุง~ นะ

คานาโตะ:เธอเนี่ยนะครับที่จะสอนผมนะ ไม่มีทางครับคนอย่างเธอทำอะไรไม่เป็นครับ!!

"ยุยรอบผมทรงต่ำอย่างไม่สนใจ"

ยุย:เอาล่ะ~ ตอนสอนถึงตรงไหนแล้ว~

คิสะ:ก็ทำอาหารพื้นฐานนะครับ ~ ทำไข่ทอดครับ

อ่า~ งั้นหรอ? ถ้างั้นก็ลองอีกรอบล่ะครับ

คานาโตะ:เดี๋ยวสิครับ!! ผมยังไม่อนุญาตเลยนะครับ!!!

คิสะ:อ้อ...เรื่องนั้น...ผมอนุญาตแล้วครับ เนื่องจากสอนสองคนพร้อมกันผมไม่ค่อยถนัดเลยขอร้องให้พี่ยุยสอนด้วยเมื่อเช้านี้ครับ

"ระหว่างแต่งตัว"

เสียงส่งข้อความ

คิสะ:พี่ยุยครับ ผมมีเรื่องอยากจะให้ช่วยนะครับ

ยุย:อะไรล่ะ

คิสะ:เรื่องสอนคานาโตะซังครับ

ยุย:คิสะกำลังจะพูดว่าคิสะขาดคนสอนเลยอยากให้พี่เป็นคนสอนคานาโตะคุงสินะ~

คิสะ:ครับ พี่ยุย

ยุย:ได้อยู่แล้ว เพราะจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระด้วย~ และแก้เบื่อนั่งรอด้วย

แล้วรายละเอียดล่ะ~

"คิสะเล่ารายละเอียดให้ยุยฟังจากทางข้อความ"

คิสะ:ก็เป็นอย่างงี้ล่ะครับ

ยุย:อื้มตามนนั้น

สุบารุ:ชิแล้วเธอน่ะทำอาหารญี่ปุ่นเป็นรึไง

ยุย:ทำเป็นสิเก่งกว่าคิสะอีกน่ะ~

สุบารุ:ห๊ะ?

คิสะ:ตามนั้นครับ

#ตัวผ้ากันเปื้ออย่างเดียวนะค่ะ#

ยุย:งั้นสไตล์ตอนเราทำด้วยกันน่ะ~

คานาโตะ:ฟังกันบ้างสิครับ !!! "โดนเมิน"

ยุย:งั้นก็เริ่มการสอนเลย~

ยุย:ก่อนอื่นต้องตั้งแก๊สก่อน ~

ยุย:ตรงนี้มีที่ปรับไฟอยู่~ ทางซ้ายคือทางไฟเบา ส่วนขวาไฟเแรง

ุยุยเปิดแก็ส

ยุย:เข้าใจรึยัง ~

คานาโตะ:ครับ

หึ "คิสะยิ้ม"

ยุย:งั้นลองปรับกันดีกว่า~

ยุยปิดแก็ส

ตึก ตึก

"คานาโคะเปิดแก็ส"

"คานาโตะได้หมุนปรับไฟแรงสุด"

ฟึ่บ!! "ไฟลุก" คานาโตะ

เฮ้ย!!!

ยุย:เดี๋ยวๆ!! แรงไปๆ!!

เหวอ! "คานาโตะล้ม"

ตึก ฟึ่บ เกร้ง "ยุยวิ่งไปปิดหัวแก็ส"

ยุย:เฮ้ย~ จะเผามหาลัยรึไงคานาโตะคุง!! ต้องค่อยๆสิ!! ถ้าปรับแบบนี้นละก็มีหวังๆได้ระเบิดสิ!!

คานาโตะ:งะ..งั้นหรอครับ

"หลังฝึกเสร็จหมุน"

ยุย:อื้มๆ ต้องอย่างงี้แหละ ~ค่อยๆ~

ยุย:(เฮ่อ~ ฝึกคนหมุนแก็สครั้งแรกนี่เหนื่อย~ กว่าสอนได้ปาเข้าไป 20นาที)

ยุย:เอาล่ะงั้นเรามา ฝึกกันเลยนะ

คานาโตะ:เมื่อกี้นี่เธอไม่ได้สอนผมหรอครับ

ยุย:สอนสิ~ สอนจุกแก็สก่อน~ ไม่งั้นขั้นตอนอื่นๆ มันก็ไม่ได้

นี่เธอดูถูกผมหรอครับ

ไม่ได้ดูถูก~ แต่ว่าที้เราสอนเมื่อกี้นี้เพื่อที่จะให้คานาโตะคุงลอง~

ถ้างั้นรีบไปขั้นตอนต่อไปดีกว่า ~

[ทางคิสะ]

เอาล่ะครับทีนี้ก็ตอกไข่ครับ

"คิสะตอกไข่ในแป้ง"

สับารุมอง

เสียงตอก

อึก

เสียงตอก

(ทำไมถึงได้ไม่แตกหว่ะ)

เสียงตอก

ปึก เฮ้ย!~

แขว้ก

เดี๋ยวๆไม่ใช่ครับ สุบารุซัง!

ห๊ะ อะไร ทำไมไม่ได้นี่ก็ตอกไข่ไง"สุบารุที่ตอกไข่ไม่ได้จึงใช่แรงบีบไข่"

นั้นไม่ได้ครับ

สุบารุ:ทำไมล่ะ ก็แค่ออกแรงนิดหน่อยเอง

คิสะ:ไม่ได้ครับ ถ้าบีบแบบนั้นพวกเศษเปลือกไข่มันจะตกลงในแป้งนะครับ และมันไม่ถูกวิธีครับ...

สุบารุ:ชิ เลือกมาก...

ผ่านไปอีก 5 นาที

เสียงตอกไข่

คิส:นั้นแหละครับ ค่อยๆตอกครับ ค่อยๆ

เฮ่อ~

เอาล่ะครับ ทีนี้ก็นวดแป้งและนวดแป้ง

[ผ่านไป 20นาที]

ทีนี้ก็เหลือใส่ในเตาอบครับ

เสียงเปิด

วาง

ปิด

ยุย:ว้าย!!

อะไรล่ะครับ พี่ยุย "คิสะได้ยินเสียงยูร้องจึงรีบวิ่งไปหายุย"

เฮ้ยจะไปไหน!!แล้วทำไงกับเจ้านั้นเนี่ย!; "สุบารุถามคิสะแต่คิสะไม้ได้ยิน"

เฮ้ย~

สุบารุมอง

สุบารุ:(แล้วต้องทำไงเนี่ย เฮ่อช่างเถอะ กดเอาเองละกัน)

ยุย:ไข่จะไหม้แล้ว คานาโตะคุง!! คานาโตะทำไข่ไหม้เป็นสีดำ "

ตัดภาพมา

คิสะ:ดูท่าทางไหม้แล้วครับ

ยุย:นั้นสินะ

#คิดซะว่าเป็นข้าวห่อไข่ละ#

เสียงไหม้"

คานาโตะ:อะไรกันครับ ก็มันช้านี่ครับเลยกะปรับไฟให้แรงและอีกอย่างถ้าไข่มันเป็นสีน้ำตาลเกือบดำก็จะเหมือนช็อกโกแล็ตให้ดูน่ากินไงครับ

ยุย:มันก็เหมือนช็อกโกแลตอยู่.. เฮ้ย! ไม่ได้สิ!!!ถ้าไข่ไหม้ ลูกค้าเค้าจะทานและอีกอย่างมันไม่ดีต่อสุขภาพของลูกค้านะ!!ต้องทำใหม่เลย!!

(นายคิดจะให้คนญี่ปุ่นป่วยเป็นมะเร็งกันทั้งประเทศรึไง!!)

คิสะ:ันั้นสิครับ ตามที่พี่ยุยพูดแหละครับ

คานาโตะ:งั้นก็ช่างหัวมันสิครับ เรื่องของพวกมนุ...ลูกค้าสิครับ เดี๋ยวก็หาใหม่ก็ได้ครับ

ยุย:ไม่จะได้ยังไงล่ะ!! มีหวังลูกค้าก็หายหมด ชื่อเสียงของทางร้านก็แย่กันพอดี!!

ยุย:ยังไงก็แล้วแต่ทำใหม่เดี๋ยวนี้!!

ครับๆ "คานาโตะปิดเตาจับด้ามกระทะและจะเดินไปที่ถังขยะ"

ยุย:เฮ้ยเดี๋ยวสิ!คานาโตะคุงจะเอาไปทำอะไร!

คานาโตะ:ก็จะทิ้งไงครับ

ยุย:ไม่ได้ๆ! ทำอย่างนั้นไม่ได้แค่ทิ้งตัวไข่ไม่ใช่ให้ทิ้งทั้กระทะ!!

คานาโตะ:แล้วมันยังไงล่ะครับ ในเมื่อมันไหม้ทั้งกระทะแล้วต้องทิ้งสิครับ

ยุย:แค่ทิ้งไข่ ส่วนกระทะแค่เอาไปล้าง

แล้วมันยังไงครับ!!! จะเสียดายมันทำไมครับ แค่ซื้อใหม่ก็ได้ครับ

ยุย:(-ูเหนื่อยจะเคลียแล้ว!!)

เฮ่อ เจ้าเตี้ย ทำแค่นี้ก็ไม่ได้ หึ "สุบารุหัวเราะเยาะคานาโตะ"

คานาโตะ:ว่าไงนะครับ!!!

หึ

คิสะ:สุบารุซัง!! ตู้อบครับ! "คิสะชี้ไปทางตู้อบที่อยู่ด้านหลังสุบารุ"

ห๊ะ? "สุบารุรีบไปที่มองตู้อบที่มีกลิ่นไหม้"

สุบารุ:อะ..ไรวะเนี่ย!! "ตู้ที่มีขนมปังมีกลิ่นไหม้"

ชิ ต้องรีบไปเอามันออกมา!!!

ตึก ตึก

"สุบารุรีบวิ่งไป"

เปิด

คิสะ:เดี๋ยวไม่ได้จับโดนไม่ใส่!......

หมับ!!

ฟึ่บ

ฮีด~อึก อ๊าก!!!! "สุบารุรีบไปจับถาดโดยไม่ได้ใส่ถุงมือเลยโดนลวกและโยนขึ้นไป"

ฟึ้วลอย

หือ คุณเองก็ไม่ต่างจากหรอก ฮาๆๆๆ ฮาแหมะ

คานาโตะ:อะไรกันครับเนี่ย!!!!!

"คานาโตะที่กำลังหัวเราะสุบารุก็ได้โดนขนมปังของสุบารุโดนที่หัว"

สมน้ำหน้า5555 "สุบารุชี้นิ้วใส่ตอนที่มือโดนลวก"

วางไงนะครับ คานาโตะพุ่งสุบารุใส่

ยุย:เฮ้ย!! เดี๋ยวสิทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันสิ!!

ตุบตามตุมตามตูมตาม

ทั้งสองทะเลาะ

ยุย:(แล้วจะกวนหาเพื่อ ไม่ตีกันสักวันมันจะขาดใจตายรึไง? เป็นปลาหรอที่ต้องดิ้นรนหาเรื่องความเจ็บปวดเนี่ย!! เรื่องต้องดิ้นรนไม่ดิ้นมาดิ้นกับ)

เฮ่อ~ยุยถอดหายใจอีกครั้ง

ผ่านไป 2ชั่วโมง

ยุย/คิสะ:เฮ่อ

ของซูบารุ

ของคานาโตะ

ยุย:(หืดขึ้นคอกว่าจะสอนเจ้านี้ได้)

เหลือแต่รสชาติ

ยุย/คิสะ:อ้าม~ อ้าม "ยุยกับคิสะทานพร้อมกันของทั้งสอง"

ทั้งคู่:หือ!!

คานาโตะ:เป็นไงครับ

แหวะ~

ยุย:อะไรเนี่ย!! เค็มปี้เลย!!

คิสะ:นั้นสิครับ รสมันเพี้ยนไป ทำไมถึงรสหวานล่ะ

ุยุย:(สงสัยคงหยิบสลับน้ำตาลกับเกลือแหงๆ)

(หือ)

ชิ้ง!

"ยุยเหลือบมองทั้งสองคน"

สะดุ้งใจ

ตึก ตึก ตึก

ซูบารุ:ห๊ะมองอะไรมาที่ฉัน!!

ตึก ตึก "ยุยมองที่สุบารุและเดิน"

ตึก ตึก

อึก!!

"สุบารุลืมตายุยเดินผ่านเค้าไปแล้วราวกับว่าไม่ใช่เค้า"

"ยุยหยุดที่หน้าประตู"

ห๊ะ? ซูบารุสงสัย"

"ยุยยิ้มและเอ๋ยว่า"

ยุย:ทำอะไรอยู่ตรงนั้นนะ "ยุยตอบด้วยรอยยิ้ม"

ถ้าไม่ออกมาจะเปิดล่ะ~

เอี๊ยด!~ "เปิด"

?:แหะๆ

สุบารุ:นี่นาย!

ยุย:สวัสดีดีชินคุง~ ยุยยิ้ม

ชิน:(ยัยนี่รู้ได้ยังไง)

ยุย:มาทำอะไรตรงนี้หรอ?~

ยุย:(เห็นสังเกตมาตั้งนานแล้ว)

ชิน:กะ....ก็ระหว่างที่เดินออกมาเห็นเสียงเอะอะโวยวาย

"ชินเล่นระหว่างที่เดินออกมา "

ชิน:เฮ้ย~ อะไรกันนักหนากันหนาเนี่ย~ ทำไมถึงได้ยากขนาดนี้เนี่ย เฮ่อ~ ภาษาจีน

"ชินระหว่างลุกขึ้น"

?:ว้าย!!!

ชิน:(อะไรน่ะ)

"ขินแอบเหลือบมอง"

ยุย:ไข่จะไหม้แล้วคานาโตะคุง!!

ชิน:(ยัยนั้นเนี่ย มาทำอะไรที่เนี่ยแล้วชุดที่ใส่...)"ชินมองทรงผมชุด"..น่ารักอีก ) "ชินได้น่าแดงหน่อยๆ"

แล้ว.."ชินมองคิสะ"

ชิน:(พวกซาคามากทำไมมาอยู่ที่แล้วเจ้าบ้านั้นอีก)

"ชินที่กำลังพกวยุยที้กำลังวุ่นวายกันอย่างสุดๆ"

คิสะ:ดูท่าทางไหม้แล้วครับ

ชิน:(ไหม้อย่างนั้นเป็นใครก็ไม่กินหรอก)

คานาโตะ:อะไรกันครับ ก็มันช้านี่ครับเลยกะปรับไฟให้แรงและอีกอย่างถ้าไข่มันเป็นสีน้ำตาลเกือบดำก็จะเหมือนช็อกโกแล็ตให้ดูน่ากินไงครับ

ยุย:มันก็เหมือนช็อกโกแลตอยู่.. เฮ้ย! ไม่ได้สิ!!!ถ้าไข่ไหม้ ลูกค้าเค้าจะทานและอีกอย่างมันไม่ดีต่อสุขภาพของลูกค้านะ!!ต้องทำใหม่เลย!!

คิสะ:นั้นสิครับ ตามที่พี่ยุยพูดแหละครับ

คานาโตะ:งั้นก็ช่างหัวมันสิครับ เรื่องของพวกมนุ...ลูกค้าสิครับ เดี๋ยวก็หาใหม่ก็ได้ครับ

ชิน:(เป็นเราก็ไม่กินร้านนี้เด็ดขาด) "ชินทำหน้าตาลอยเอ๋อ"

ยุย:ไม่จะได้ยังไงล่ะ!! มีหวังลูกค้าก็หายหมด ชื่อเสียงของทางร้านก็แย่กันพอดี!!

ยุย:ยังไงก็แล้วแต่ทำใหม่เดี๋ยวนี้!!

ครับๆ

ยุย:เฮ้ยเดี๋ยวสิ!คานาโตะคุงจะเอาไปทำอะไร!

คานาโตะ:ก็จะทิ้งไงครับ

ยุย:ไม่ได้ๆ! ทำอย่างนั้นไม่ได้แค่ทิ้งตัวไข่ไม่ใช่ให้ทิ้งทั้กระทะ!!

คานาโตะ:แล้วมันยังไงล่ะครับ ในเมื่อมันไหม้ทั้งกระทะแล้วต้องทิ้งสิครับ

ยุย:แค่ทิ้งไข่ ส่วนกระทะแค่เอาไปล้าง

แล้วมันยังไงครับ!!! จะเสียดายมันทำไมครับ แค่ซื้อใหม่ก็ได้ครับ

"ยุยทำหน้าเหนื่อย"

เฮ่อ เจ้าเตี้ย ทำแค่นี้ก็ไม่ได้ หึ ฃ

คานาโตะ:ว่าไงนะครับ!!!

หึ

ชิน:(พวกงี่เง่าสีน่ะ)

คิสะ:สุบารุซัง!! ตู้อบครับ! "

ห๊ะ? ตึก ตึก ตึก

สุบารุ:อะ..ไรวะเนี่ย!!

ชิ ต้องรีบไปเอามันออกมา!!!

ตึก ตึก

"สุบารุรีบวิ่งไป"

เปิด

คิสะ:เดี๋ยวไม่ได้จับโดนไม่ใส่!......

หมับ!!

ฟึ่บ

ฮีด~อึก อ๊าก!!!!

หือ คุณเองก็ไม่ต่างจากหรอก ฮาๆๆๆ ฮาแหมะ

คานาโตะ:อะไรกันครับเนี่ย!!!!!

สุบารุ:สมน้ำหน้า5555

คานาโตะ:วางไงนะครับ

ยุย:เฮ้ย!! เดี๋ยวสิทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันสิ!!

ตูบตามตูมตามตูมตาม

"เกิดเหตุทะเลาะ"

ชิน:(หว่า~ วุ่นวายขนานแท้)

"หลังเล่า"

ยุย:แล้ว~ สรุปคือเห็นทุกอย่างแล้วอยู่ตรงแต่ไม่คิดที่จะช่วยสินะ "ยุยยิ้ม"

คิสะ:(พะ....พี่ยุยใจเย็นครับ....)"คิสะเอ๋ยราวรับว่ารู้ตอนนี้กับยุย"

ยุย:อื้ม~ ชินคุงนี่ดีจัง~ นะ หึ "ยุยประชดใส่ชิน"

ชิน:หึ งั้นหรอ "แต่ทางชินกลับไม่รู้ท่าทางของยุยและยิ้มละรื่น"

ยุย:อื้มดีจริงๆ(ดีที่ดีแต่นั่งมองแล้วไม่ช่วย....)

หึ"ยิ้มหงุดหงิด"

"ยุยลืมตา"

คานาโตะ/สุบารุ:!!!! "คานาโตะกับสุบารุรู้สึกเสียงวาบจากยุย"

คิสะ:(เฮ่อ~) "คิสะถอดหายใจออกมาในใจ"

สุบารุ:........ "สุบารุหลังจับสัมผัสยุยก็เหลือบมองคิสะด้วยสายตาสงสัยแต่ไม่เอ๋ยออกมา"

ยุย:(เฮ่อ "ยุยถอดออกมาในใจ"และเอ๋ย (ช่างหัวมันละกันเรื่องนี้)

ยุย:ถ้างั้นขอตัวก่อนนะ~

(รีบไปดีกว่าเผื่ออายาโตะเลิกแล้ว)

ชิน: เดี๋ยวสิ!! แค่นี้หรอ!!

"ยุยกำลังเดินไปแต่ชินเรียกห้ามยุยก่อน"

ยุย:มีอะไรหรอ?

ยุย:หืม?

"ยุยมองที่ชินที่เปื้อนแปะแป้งคราบ"

ยุย:ชินคุงเสื้อเป็นอะไรไปหรอ?

ชิน:อ้อ คือว่า...มันเปื้อนตอนทำอาหารนะเลย

ยุย:งั้นหรอ~

ยุย:ถ้างั้นไม่มีอะไรแล้วเราขอตัวก่อน เพราะพอดีมีธุระ~นะ

ชิน:อะ....อ้อ งั้นหรอ..

ยุย:ไปล่ะ~

"ยุยเดินผ่านชินไป"

———————————————————

ผู้เขียน

เย้ เขียนเสร็จอีกตอนเหลือแค่กดส่งตอน ช่วงนี้จะแรกเป็นสบายๆไม่เครียดแบบปวดตับ(ปวดหัวแทน) แต่ช่วงจะหลังนี้จะออกปวดตับหน่อยๆ บ๊าย~