...โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...

...เด็กที่อายุต่ำกว่า20ปีควรได้รับคำแนะนำ...

...ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจากคำว่า'รัก'​...

...เพราะคนหนึ่งถูกบังคับ...

...ส่วนอีกคนต้องยอมเป็นอีตัวเบ่งลูกให้กับเขาเพราะความจน...

...ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่ใช่คำว่ารัก...

...และมันจะไม่มีคำว่ารักเกิดขึ้น.. ...

...ตลอดกาล......

...ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเปลี่ยนเหมือนเวลาที่ไม่มีวันหยุดเดิน...

...​​​​​ถึงแม้ว่าอยากจะหยุดเวลามากแค่ไหนก็ตาม...

บทนำ

"นี่จ้ะหนูเรย์ลัน..นี่คืสัญญาในการอุ้มบุญนะจ้ะ"เสียงของคุณหญิงของคฤหาสน์พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีเพราะว่าวันนี้เธอเจอเด็กหนุ่มน่ารักที่ขอมาสมัครอุ้มบุญเพราะว่าตนท้องได้​ แพรพราวรู้สึกถูกชะตาด้วยเลยรับเข้ามาอุ้มบุญให้กับลูกชายตัวดีเพราเธอน่ะอยากมีหลานอุ้มจนเต็มแก่แล้ว​ แต่ลูกชายของเธอก็ปัดไปเรื่อยบอกว่าไม่มีคนในสเป็กบ้างล่ะ​ มารยาทไม่ดีมั้งล่ะ​ คำปัดต่างๆทำให้แพรพราวเหนื่อยใจเป็นอย่างมาก

แต่คราวนี้แหละลูกชายของเธอต้องถูกใจแน่ๆ​ เพราะว่าคนนี้มาสมัครวันนี้เป็นผู้ชายที่มีใบหน้าหวานสวย​ ผิวพรรณงดงามขาวราวกับน้ำนม​ ผมสีดำเงาสลวย​ มีมารยาท​ เก่งงานบ้านงานเรือน​ แบบนี้แหละที่ต้องมาเป็นแม่ของลูกของแดเนียล คุณหญิงหัวเราะอย่างชั่วร้ายในใจ​ ก่อนจะยื่นกระดาษสีขาวส่งไปให้ชายหนุ่มหน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอม

มือเรียวขาวของเรย์ลันรับใบสัญญาอุ้มบุญมาจากมือของแพรพราวอย่างมีมารยาท​ ดวงตากลมโตสีดำจ้องมองไปยังตัวอักษรที่อยู่ในกระดาษ​ เรย์ลันนั้นเป็นคนละเอียดรอบคอบเขาจึงอ่านทุกตัวอักษรในสัญญาอย่างละเอียดถี่ถ้วน​โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของแพรพราว

สัญญาการอุ้มบุญ

1.ต้องมีเกรดเฉลี่ยเกิน3.85+

2.ต้องทำอาหารเป็น​ มีมารยาท​ หน้าตาดี

3.เป็นผู้ชายเท่านั้น

4.ต้องย้ายข้าวของมาอยู่ในคฤหาสน์​เป็นเวลา1ปี

5.หลังจากคลอดบุตรจะได้รับเงิน6ล้านบาท​ หลังจากนั้นต้องออกไปจากคฤหาสน์​ และห้ามเหยียบเข้ามาในคฤหาสน์อีก

ปล.ห้ามยกเลิกสัญญาไม่ว่ากรณีใดก็ตามแต่

ลงชื่อ

(....................................)​

"เป็นยังไงบ้างจ้ะ? สัญญาใช้ได้รึเปล่า"แพรพราวพูดพลางส่งยิ้มไปให้กับชายร่างขาวที่กำลังนั่งอ่านสัญญาอย่างใจจดใจจ่อ​ เรย์ลันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคุณหญิงของคฤหาสน์ก่อนจะพยักหน้าเบาๆให้กับแพรพราวและยิ้มหวานตอบให้เธอ

"ครับ..เป็นสัญญาที่ดีเลยล่ะครับ"เรย์ลันระบายยิ้มออกมา​ ก่อนจะหยิบปากกาสีดำสุดหรูที่ว่างอยู่บนโต๊ะนานแล้วขึ้นมา​ ก่อนที่จะเซ็นชื่อยอมรับ​ โดยที่มีแพรพราวนั่งดูด้วยความตื่นเต้น​ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอเปล่งประกายระยิบระยับเมื่อเห็นว่าเรย์ลันตัดสินใจเซ็นสัญญาอุ้มบุญพลางคิดในใจว่าบุญแกเลยนะเจ้าแดเนียล​ ที่ได้หนูคนนี้​​​ ​เธอคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะตั้งสติแล้วบอกกันเรย์ลันว่า... 

"เดี๋ยวลูกชายของน้าก็จะกลับมาแล้วล่ะหนูจะรอเขาไหมจ๊ะ?"เรย์ลันส่ายหน้าเบาๆเป็นการปฏิเสธก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้แพรพราวจนเธอแทบตั้งตัวรับไหว้ไม่ทัน​ ก่อนที่เรย์ลันจะเอ่ยลากับแพรพราว

"ไม่ล่ะครับ​ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" 

"จ๊ะ"เรย์ลันยิ้มนิดๆเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย​ ก่อนที่เท้าเล็กจะเดินออกไปจ่กห้องนั่งเล่น​ โดยที่มีสายตาของแพรพราวจ้องมองอยู่ไม่ขาดจนหลังเล็กหายลับตาไป​ นั่นจึงทำให้แพรพราวถอนหายใจออกมา

"หวังว่าแกจะเข้ากับหนูเรย์ได้แล้วกันนะแดเนียล​"แพรพราวหลับตาลงเบาๆก่อนจะเอนหลังพิงโซฟาในท่าไขว่ห้าง​ ก่อนจะลืมตาขึ้นมองเพดานห้องนั่งเล่น​ก่อนจะคิดในใจว่า

ของดีดีแบบนี้ไม่ได้มีผ่านเข้ามาบ่อยๆนะ..แดเนียล

__________________________________________

บทนำเล็กๆน้อยๆนะคะ​ แฮ่​ ไรท์ยังเป็นนักเขียนฝึกหัดอยู่น้า​ ถ้าใช้ภาษาไม่ถูกต้องก็ขออภัยด้วยค่ะ

🙏 🙏

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ😊

^^^ปล.ยังไม่แก้คำผิด^^^

...บทที่​ 1...

รถลีมูซีนคันสีดำเคลื่อนมาจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่​ ตามมาด้วยรถสีดำสนิทอีก4-5คัน​ บอดี้การ์ดชุดในชุดสูทสีดำรีบลงมาจากรถคันที่ขับตามหลังรถลีมูซีนสุดหรู​ เขารีบเดินไปเปิดรถลีมูซีนทันที​ ชายร่ายหนาสูงกว่า190เซนติเมตรลงมาจากรถลีมูซีน​ ใบหน้าคมหล่อเข้ม​ ผิวสีแทน​ แถมยังรวยมากๆที่ทำให้มีคนอยากถวายตัวให้​

ทันทีที่ร่างสูงของแดเนียลลงมาจากรถ​ เหล่าแม่บ้านและบอดี้การ์ดหลายสิบคนก็มายืนเรียงกันอยู่หน้าคฤหาสน์โดยเรียงกับเป็นสองแถว​ แม่บ้านและบอดี้การ์ดก้มศรีษะเมื่อแดเนียลเดินผ่าน​ แดเนียลไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิด​ เขาสนใจอยู่แค่อย่างเดียวคือ​ แม่ของเขาเรียกตัวเขามาทำไม​ทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยเรียกตัวเขาดลยสักนิด​ ครั้งนี้คงมีเรื่องสำคัญ

"บอสใหญ่คะ..คุณหญิงให้บอสใหญ่ไปพบท่านที่ห้องทำงานค่ะ"นวลเจ้าพูดพลางเอามือไปรับเสื้อสูทของของแดเนียล​ มือหนาของแดเนียลเอื้อมมือไปปลดกระดุมตรงหน้าอกออกมา3เม็ด​ นั่นจึงทำให้เห็นกล้ามของชายหนุ่มมาเฟียนิดๆ​

"ดิฉันของตัวนะคะ" นวลเจ้าก้มหัวให้แดเนียลนิดๆ​ ก่อนจะเดินออกไป​ แดเนียลมองตามหลังของสาวใช้ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวยืด​ ก่อนที่ขายาวของเขาจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของผู้เป็นมารดาที่เรียกตัวเขากลับมาที่คฤหาสน์

"มาแล้วหรือ?"ร่างบางของหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาสีแดงเลือดหมู​ ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวพูดขึ้นโดยไม่หันไปมองหน้าลูกชาย​ แดเนียลกล่าวรับคำเสียงเบา

"ครับ" 

"ดี..มานั่งใกล้ๆแม่สิแดเนียล"แพรพราวตบไปที่โซฟาตรงที่ว่างเป็นการสื่อว่าให้แดเนียลมานั่งตรงที่เธอพูด​ ร่างหนาของแดเนียลเดินมานั่งตรงที่คุณหญิงของบ้านต้องการ​ แพรพราวยิ้มอยางพอใจเมื่อเห็นแดเนียลเดินมานั่ง​ ก่อนจะนั่งไขว่ห้างแล้วพิงโซฟา ก่อนที่เธอจะเริ่มเปิดประเด็น

"วันนี้มีคนมาสมัครอุ้มบุญล่ะ" 

"ฮะ?..ใครครับ"

 "เขาชื่อเรย์ลันน่ะ เป็นผู้ชาย​ หน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอมมากเลยล่ะ"แพรพราวยกยิ้มกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงคนที่ตนพึ่งเจอเมื่อตอนกลางวัน​ โดยมันทันเห็นใบหน้าของลูกชายที่ทำหน้าบึ้งตึงทันทีที่ได้ยินคำพูดของแพรพราว​ คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว

"ผู้ชายท้องได้มันมีที่ไหนครับ​ ผมไม่เอาหรอก"แดเนียลส่ายหน้าช้าๆ​อย่างหงุดหงิด​ ผิดกลับแพรพราวที่ยิ้มกว้างจนแทบฉีกถึงหู​ มือขาวของเธอเอื้อมไปหยิบกระดาษใบหนึ่งที่เธอแอบเอาไว้ข้างหลังมาโชว์ต่อหน้าลูกชาย

"ไม่ได้​จ้า​ แม่ให้หนูเรย์เซ็นสัญญาแล้ว และก็ดูตรงนี้นะ"นิ้วเรียวของแพรพราวชี้ไปที่ประโยคในกระดาษที่ทำให้แดเนียลหนุดชะงัก​ ก่อนที่จะกนะชากกระดาษที่อยู่ในมือของแพรพราวขึ้นมาอ่านทันที

"นี่...มันอะไรครับแม่?"แดเนียลขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม​ ก่อนจะทำท่าจะฉีกสัญญาทิ้ง​ แต่แพรพราวเร็วกว่าเธอรีบคว้ากระดาษสัญญาออกจากมือแดเนียลทันที​ ก่อนจะถลึงตาใส่ลูกชาย

"แกห้ามฉีกนะ..อีกอย่างน้องเขาแค่มาอยู่แค่หนึ่งปีเองนะ"มากกว่านั้นก็ไม่แน่

แพรพราวซ่อนคำหลังเอาไว้ในใจก่อนที่จะยกยิ้มร้าย​ แดเนียลเอามือเสยผมอย่างหงุดหงิด​ ก่อนจะลุกพรวดเต็มความสูง​ แพรพราวมองการกระทำของแดเนียลอย่างงงๆ​ ก่อนที่เขาจะหันมาลากับแพรพราวก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานทันที

"บอสใหญ่เป็นไงบ้างครับ"มือขวารู้ใจอย่างนนท์เอ่ยถามกับผู้เป็ยเจ้านายย่างตื่นเต้นเพราะปกติแพรพราวไม่เคยเรียกตัวแดเนียล​ บอสใหญ่ของคฤหาสน์ส่ายหน้าก่อนจะเดินไปที่ห้องของตนปล่อยให้นนท์นืนงงงวยอยู่คนเดียว

"อะไรของบอสใหญ่วะ??" 

ในห้องนอนห้องหนึ่งถูกตกแต่งในโทนสีเทาดำ​ สิ่งเหมือนนิสัยของเจ้าของห้องสุดๆ​ แดเนียลแกว่งเครื่องดื่มในมือเบาๆ​ สายตาคมกริบจ้องมองไปยังท้องฟ้าสีดำสนิทมีเพียงแค่ดวงจันทร์ที่ประดับอยู่เพียงแค่นั้นผ่านกระจกใส​ และยกไวน์สีอำพันขึ้นมาดื่มอึกใหญ่​ สายตาก็คงจับจ้องที่ท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

ใครกันนะที่มาอุ้มบุญ

​​​​​

_____________________________________________

สนุกมั้ยเอ่ย​ แฮะๆ​ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

^^^ปล.ยังไม่ได้แก้คำผิด^^^