"...เพียงนภาเบิกกว้างพาใจนึก
ความรู้สึกวันเก่าก็คืนหวน
กลิ่นลมหนาวทำให้ใจรัญจวน
คิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา..."
ฤดูหนาวอีกแล้วสินะ? เป็นฤดูหนาวที่หนาวที่สุดที่เคยมีมาเลยแฮะ คุณเป็นยังไงบ้าง มาฟุยุ วันนี้ผมคงไปเยี่ยมคุณไม่ได้นะ เป็นเพราะว่าผมติดงาน ช่วงนี้งานยุ่งมาก ผมทำงานจนหัวจะหงอกอยู่แล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ลืมคุณนะ ใช่ ผมไม่เคยลืมคุณเลย...
^^^;นัตสึ^^^
ย้อนไปเมื่อ 4 ปีก่อน...
"เราจะแต่งงานกันนะ ยูกิ "
นัตสึพูดออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ในที่สุดเขาก็ประสบความสำเร็จ ได้เป็นประธานบริษัทอย่างที่เขาหวัง และเมื่อชีวิตเขามีพร้อมทุกอย่างแล้ว การมีครอบครัวเป็นสิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุด
"ค่ะ เราจะแต่งงาน และมีเจ้าตัวเล็กด้วยกัน"
"กี่คนดีนะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
นัตสึกอดหญิงสาวผู้เป็นที่รักและเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
"เอ้อ คุณจำมาฟุยุได้ไหม น้องสาวของฉันน่ะ"
"อ๋อ จำได้สิ ทำไมเหรอ?"
"เธอเรียนจบแล้วนะ ได้เป็นหมอแล้วด้วย ฉันดีใจกับเธอมากๆ เลยล่ะ"
"เชื่อแล้วว่าดีใจจริงๆ ยิ้มซะหน้าบานเชียว"
แฟนหนุ่มพูดแซวแบบนี้ ทำเอายูกิหุบยิ้มไม่ทัน และเอากำปั้นทุบที่หน้าอกนัตสึหนึ่งที
"คุณก็ว่าไป ว่าแต่คุณว่างหรือเปล่า ฉันอยากจะพาคุณไปเซอร์ไพรส์เธอสักหน่อย"
"ว่างสิ จะไปตอนไหน แล้วจะเอาอะไรไปเซอร์ไพรส์เธอล่ะ ดอกไม้ดีไหม?"
"อื้ม ก็ดีนะ เธอชอบดอกไม้ อยู่ที่บ้านมีสวนดอกไม้ที่เธอเคยปลูกไว้ด้วยนะ"
คนเป็นพี่สาวพูดถึงน้องสาวฝาแฝดของตนด้วยใบหน้าที่มีความสุข พี่น้องคู่นี้รักกันดี หลังจากที่พ่อของพวกเธอเสีย ก็มีแค่แม่ที่คอยดูแล และในเมื่อเธอเป็นพี่ ก็ต้องรัก และดูแลสนับสนุนน้องสาวอย่างเต็มที่ แม่ของเธอสอนไว้แบบนั้น
ร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง...
"นี่ยูกิ น้องสาวเธอชอบดอกไม้แบบไหน"
แฟนหนุ่มเอ่ยถามหลังจากที่มาถึงร้านดอกไม้ได้สักพัก
"ฟุยุโกะชอบทานตะวัน"
"ทำไมถึงเป็นทานตะวันล่ะ?"
"เธอเคยบอกว่า ทานตะวันเป็นดอกไม้ที่แทนความมั่นคงของความรัก ความรักที่เป็นนิรันดร์"
"โอ้... ลึกซึ้งนะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า"
หลังจากพูดจบก็สั่งดอกไม้แล้วออกมาจากร้าน
"พี่ยูกิ!~"
ยูกิที่กำลังจะก้าวขาขึ้นรถก็ชะงัก แล้วมองหาต้นตอของเสียง จนได้เจอกับน้องสาวตัวเอง มาฟุยุ ที่กำลังโบกมือหยอยๆ ให้เธออยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน
"สงสัยคงไม่ต้องไปเซอร์ไพรส์ที่บ้านแล้วมั้งคะ"
ยูกิพูดยิ้มๆ แล้วเรียกมาฟุยุให้มาหาตน
"ไงเรา ทำงานได้พักบ้างไหมเนี่ย ผอมลงนะรู้ไหม?"
"พี่คิดมากไปหรือเปล่าคะ ฉันก็ปกติดีนะคะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
"งั้นเราไปหาคาเฟ่ต์นั่งคุยกันก่อนดีไหม? นัตสึ รีบมานะ ฉันอยู่คาเฟ่ต์ตรงนี้"
ยูกิและมาฟุยุเดินไปนั่งคุยกันในคาเฟ่ต์ พูดถึงเรื่องตอนเด็กๆ และคำพูดตลกๆ ของคุณพ่อ ยูกิรักมาฟุยุยังไง มาฟุยุก็รักยูกิอย่างนั้น แม่สอนให้มาฟุยุรัก เคารพและเชื่อฟังพี่ จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่เหมือนเคย พี่น้องคู่นี้น่ารักและน่าอิจฉา มีให้เห็นน้อยมากที่พี่น้องจะถูกกันและไม่ค่อยทะเลาะกัน เพราะพวกเธอคิดว่าการมีพี่น้องนั้น เป็นสิ่งที่โชคดีในชีวิตเลยล่ะ มีคนคอยตักเตือน เป็นที่พึ่งให้กันและกันได้ ลองคิดดูสิว่าถ้าหากไม่มีพี่น้องเราจะเหงาสักแค่ไหน...
...(ขออธิบายนิดหนึ่งน๊าาา ในภาษาญี่ปุ่น นัตสึ แปลว่า หน้าร้อน, ฟุยุ แปลว่า หน้าหนาว ส่วน ยูกิ แปลว่า หิมะ นะคะ แล้วก็ฟุยุโกะ เป็นชื่อเล่นของน้องมาฟุยุน๊าา)...
ณ คาเฟ่ต์แห่งหนึ่ง...
"นี่ฟุยุโกะ พี่มีของขวัญให้เธอด้วย"
"เนื่องในโอกาสอะไรคะ"
"ที่เธอได้เป็นคุณหมอเต็มตัวไง นัตสึ คุณเอาดอกไม้ให้ฟุยุโกะเร็ว"
ยูกิพูดจบแล้วนัตสึก็ยื่นช่อดอกทานตะวันให้ด้วยใบหน้านิ่งเฉยเหมือนไม่พอใจ ด้วยความที่ตอนเด็กๆ นัตสึไม่ชอบมาฟุยุอยู่แล้ว ทำให้ไม่สบอารมณ์สักเท่าไร
"ถ้าพี่เป็นคนยื่นให้ฉันคงจะดีใจกว่านี้นะคะ"
ว่าแล้วมาฟุยุก็อดที่จะเหน็บแนมไม่ได้ มีอย่างที่ไหนมาแสดงความยินดีแต่ทำหน้าบูด เหมือนโกรธใครมาเป็น 10 ชาติ
"ฮ่าฮ่าฮ่า เอาล่ะ กลับกันดีกว่า"
ยูกิพูดขำๆ เพราะรู้ดีว่านัตสึนั้นไม่ชอบมาฟุยุ เลยไม่อยากอยู่นานกว่านี้ เดี๋ยวร้านจะพังเอา
ทั้งสามคนเดินออกมาจากร้านคาเฟ่ต์พร้อมกัน เป็นฝ่ายมาฟุยุเองที่กล่าวลาก่อนเพราะต้องไปอยู่เวณที่โรงพยาบาล ไม่ทันได้ข้ามถนนไปถึงอีกฝั่ง ก็มีเสียงรถบีบแตรดังลั่น
"มาฟุยุ!!!"
ยูกิวิ่งเข้าไปผลักมาฟุยุจนกระเด็นมาอยู่ตรงฟุตบาททำให้มาฟุยุไม่ถูกรถชน แต่กลายเป็นยูกิเองที่โดนชนเข้าอย่างจัง
"พ...พี่ พี่ยูกิ!!!"
มาฟุยุร้องลั่นรีบวิ่งไปประคองร่างของพี่สาว น้ำตาก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย นัตสึเองที่ช็อคอยู่ก็รีบเดินเข้าไปและโทรเรียกรถพยาบาล
"พี่คะ พี่ต้อง..ฮึก..ไม่เป็นอะไร..นะคะ โรงบาลอยู่ใกล้แค่นี้เอง อดทนหน่อยนะ"
มาฟุยุพูดพลางกอดร่างพี่สาวที่อาบไปด้วยเลือดทำให้ชุดกาวน์สีขาวของเธอเองกลายเป็นสีแดงสด ยูกิที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของน้องสาวก็ยื่นมือไปลูบหัวของมาฟุยุ
"อย่า...ร้องไห้สิเด็กน้อย อึก.."
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฮึก.."
ยูกิพูดด้วยเสียงแหบพร่า ลมหายใจขาดห้วงเหมือนจะขาดใจอยู่ร่อมร่อ แต่รถพยาบาลก็มาถึงพอดี ทำให้นัตสึและมาฟุยุโล่งใจไปเปราะหนึ่ง ถึงมือหมอแล้วคงจะไม่เป็นอะไร
ในหัวของมาฟุยุตอนนี้คิดว่าคงจะดีกว่านี้ ถ้าเป็นเธอที่โดนชนเอง ทำไมต้องเป็นพี่สาวของเธอ ยูกิกำลังจะมีชีวิตที่ดี จะมีอนาคตที่ดีไปพร้อมกับนัตสึแล้วแท้ๆ ทำไมกันนะ ตัวตายตัวแทนงั้นเหรอ? ไม่จริงหรอกน่า ใครจะไปเชื่อเรื่องแบบนี้กัน แต่ถึงอย่างไร เธอก็ภาวนาให้พี่สาวของเธอปลอดภัยจนถึงที่สุด...
ในรถของนัตสึ
นัตสึและมาฟุยุได้นั่งรถมาด้วยกันเพื่อที่จะไปที่โรงพยาบาล ในเมื่อปลายทางคือที่เดียวกันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องแยกกัน
ในรถนั้นมีเพียงความเงียบ นัตสึไม่พูดอะไรตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว มาฟุยุเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ทำให้ในรถนั้นได้ยินแค่เสียงกลืนน้ำลาย และลมหายใจของกันและกันก็เท่านั้น
เมื่อถึงโรงพยาบาลมาฟุยุก็ลงจากรถและรีบวิ่งตรงไปที่หน้าห้องที่พี่สาวตัวเองได้ทำการรักษาอยู่ นัตสึเองก็นั่งนิ่งอยู่ในรถ เขาไม่อยากจะเชื่อและไม่อยากยอมรับความเป็นจริงอะไรทั้งนั้น แต่แล้วขาสองข้างก็พาเขามายืนอยู่หน้าห้องที่มาฟุยุยืนอยู่ก่อนแล้ว
ยืนรออยู่นานหมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัด เป็นคนที่มาฟุยุรู้จัก ซาโตะ ริวอิจิ เพื่อนสนิทของเธอเอง
"ริว! พี่สาวฉันเป็นยังไงบ้าง?"
มาฟุยุรีบพุ่งตัวไปถามเพื่อนสนิทที่เพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัด ยังไม่ทันที่ริวอิจิจะได้เอ่ยคำใดๆ ออกมาจากปาก นัตสึก็ดึงตัวมาฟุยุออก ทำให้เธอไม่พอใจอยู่หน่อย แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะทะเลาะกันเธอจึงปล่อยผ่านไป
"ยูกิเป็นยังไงบ้างครับ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"
นัตสึถามอย่างมีความหวัง ตัวมาฟุยุเองก็ตั้งใจรอฟังคำตอบ
"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ เราพยายามที่จะยื้อชีวิตของยูกิจนสุดความสามารถแล้ว แต่ร่างกายของเธอไม่ตอบสนองแล้ว ผมเสียใจจริงๆ"
หลังจากที่ฟังคำตอบแล้ว ทั้งนัตสึและมาฟุยุก็ช็อค ไม่จริงใช่ไหม? ในตอนนั้นโลกเหมือนหยุดหมุน ไม่มีใครพูดอะไร มีแค่น้ำตาและเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน จนแม่ของยูกิและมาฟุยุเดินมา มาฟุยุจึงได้โผกอดผู้เป็นแม่อย่างอดไม่ได้
"แม่คะ... พี่... พี่ยูกิจากไปแล้ว"
หลังจากพูดจบมาฟุยุก็ร้องไห้ออกมา ทำให้แม่ของเธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เช่นกัน ลูกสาวที่น่ารักของแม่ ลูกสาวคนโตที่พึ่งพาได้ ลูกสาวที่เลี้ยงจนโตมาขนาดนี้ จากนี้ไปคงเหลือไว้เพียงชื่อที่ได้ยินคราใดก็ทำให้ปวดใจ
น้ำตาไม่มีทางย้อนกลับมาทางเดิม เหมือนกับคนที่จากไปแล้วไม่มีวันกลับมา...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
