ตื่ด~ตื่ด~ เสียงนาฬิกาดังขึ้นตอน7.00นในเช้าวันจันทร์ที่สดใสวันแห่งการเริ่มงานของใครหลายๆคนยกเว้นเขาคนนี้

“ไกร”ชายวัย28ปีเขานั้นตื่นขึ้นแต่ทันที่ที่เขา

ควรจะเตรียมตัวเพื่องเริ่มงานในเช้าวันจันทร์แต่เขากับนอนฟุบลงในที่นอนใหม่เหมือนคนหมดไฟ เนื่องจากเขานั้นพึ่งโดนหัวหน้างานไล่ออกจากงานประจำ

เวลาผ่านไปในช่วงบ่ายมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไกรนั้นนอนต่อไปปล่อยให้เสียงนั้นดังไปเรื่อย

จนเขานั้นทนไม่ได้จึงลุกไปรับสายโทรศัพท์นั้น “สวัสดีครับนี้ไกรพูด” ไม่มีการตอบกลับนั้นทำให้ไกรโมโหจึงวางสายโทรศัพท์ทิ้งไป

ไกรลงมาหาอะไรกินที่ห้องครัวแต่เมื่อไกรลงมาถึงกลับผมมีคนมาเคาะประตูที่หน้าบ้านของเขา ตึง ตึง ตึง! เสียงเคาะนั้นดังมากทำให้เขาสดุ้งตกใจขนมปังมื้อเที่ยงของเขาหล่นลงพื้น ไกรเดินไปส่องที่ตาแมวหน้าประตูเห็นชายตัวใหญ่สองคนยืนอยู่ไกรจำได้ทันทีว่านั้นคือใครเขากลัวจนตัวสั่นจนทำแจกันข้างๆตกแตกจนเกิดเสียงดัง ชายร่างใหญ่รู้ตัวและตะโกนเสียงดัง“ไอ้ไกรกูรู้มึงอยู่ข้างในเปิดประตูเดี๋ยวนี้"ไกรกลัวมากเพราะนั้นคือคนทวงกนี้นอกระบบไกรเบี้ยวจ่ายหนี้กับเจ้าหนี้ถึง7เดือนจนครั้งนี้ไกรคิดว่าเขาจะต้องมาจับตัวไปผ่าตัดเอาอวัยวะมาขายเป็นแน่

ไกรวิ่งนี้ทางประตูหลังบ้านทันใดนั้นประตูหน้าก็พังลงชายร่างใหญ่พังประตูเข้ามาแต่ก็สายไปไกรวิ่งหนีไปเรียบร้อยแล้ว ไกรหนีออกจากบ้านของตนเอง เขาไม่รู้จะไปที่ใหนเขาได้แต่โทษตนเองว่าถ้าวันนั้นเขาไม่เล่นการพนันม้าเขาคงต้องไม่เจออะไรแบบนี้

ไกรเดินไปด้วยความสิ้นหวังจนหยุดที่สพานของตัวเมืองเขายืนขึ้นที่ขอบสะพานมองลงไปด้านล่าง สพานของตัวเมืองชากังราวนั้นขึ้นชื่อเรื่องมีคนชอบมาฆ่าตัวตายที่นี้เเละเพราะความสูงถึง16เมตรจึงการันตีได้ว่าโดดลงไปจะตายแน่นอนในขณะที่ไกรกำลังจะโดดนั้น กับมีเสียงดังขึ้น ปั้งงง!

ไกรรู้ทันที่ว่านั้นคือเสียงปืนด้วยความอยากรู้ไกรจึงดดินไปดูที่ต้นเสียงบริเวณต้นเสียงนั้นเป็นป่ายางกับนาข้าวทำให้วิสัยทัศน์ไม่ดีแต่เมื่อไกรเดินมาหยุดที่คันนาแห่งหนึ่งทำให้เขาไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง

ภาพตรงหน้าของไกรที่เจอนั้นคือชาย4คนที่กำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างอยู่ แต่เมื่อไกรมองดีๆทำให้เขาขนลึดสู้นั้นคือผู้หญิงแก่ผมงอกยาวกำลังต่อสู้กับชาย4คนและที่ทำให้ไกรต้องขนลุกคือผู้หญิงคนนั้นมีแค่ส่วนหัวตั้งแต่ตัวลงมากับเป็นเครื่องในของมนุษย์“กะ กะ กระสือ!” ไกรรีบวิ่งหนีโดยไม่คิดชีวิตนั้นทำให้ให้ชายสี่คนนั้นหันความสนใจไปที่เสียงนั้นปล่อยโอกาศให้กระสือยายแก่หนีไปได้ชายคนหนึ่งถือปืนเล็งไปที่ไกรที่กำลังวิ่งหนีทันทีที่จะเหนี่ยวไกรปืนกับมีพรรคพวกมาห้ามไว้“เดี๋ยวก่อนพล เราใช้ประโยชน์จากมันได้”ชายคนนั้นจึงวางปืนลง "เราจะใช้ประโยชน์จากไอ้นั้นและเก็บมัน"ชายคนนั้นจึงรายงานในโทรศัพท์ไปว่า“ภารกิจล้มเหลว ขอคำสั่งใหม่ด้วย”

ไกรวิ่งมาไม่คิดชีวิตจนถึงบ้านจนพึ่งคิดได้ว่าที่บ้านนั้นมีอะไรอยู่แต่เมื่อไกรมาถึงก็พบว่าบ้านของเขาซึ่งเป็นมรดกชิ้นเดียวของพ่อกับไหม้เป็นตอตะโกไกรได้แต่ทรุดลงท่ามกลางเสียงไซเรนรถดับเพลิง.

เขาจะพบกับอะไรอีกนั้นมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้.

"ไอ้ไกร ไอ้ไกร ตื่นได้แล้วมึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงใหน"

ไกรลืมตาตื่นขึ้นมาในบ้านของเพื่อนของเขา

"ลุงสักหน้าปากซอยเขาต้องการคนงาน. ก่อสร้าง มึงไม่ลองไปสมัคว่ะ"

เพื่อนของไกรถามปนแนะนำให้ไกรเริ่มต้นชีวิตใหม่

"มึงไม่ต้องห่วงเรื่องที่อยู่เลยมึงอยู่กับกูนานเท่าไรก็ได้"

"ขอบใจมึงมากนะเว้ยไอ้พล"

หลังจากเหตุการไฟไหม้บ้านครั้งนั้นก็ผ่านไป3วันไกรได้มาอาศัยอยู่กับพลเพื่อนเก่าแก่สมัยม.ต้น บ้านของพลเป็นบ้าน2ชั้น ชั้นบนทำด้วยไม้ส่วนชั้นล่างปูด้วยคอนกรีต ถึงจะไม่หรูหรามากนักแต่ก็สามารถอยู่ด้วยกันสองคนได้สบาย

"เออ..กูจะถามมึงพอดีเลย วันที่ไฟไหม้มึงไปใหนมาหรือเปล่า"

พลถามเหมือนรู้อะไรบางอย่าง ทันที่ไกรฟังทำให้นึกถึงกระสือตนนั้นนึกแล้วไกรก็ขนลุกสู้พางตอบกวนๆไป

"กูก็ไปหาอะไรกินนิดหน่อย กลับมาบ้านก็ไหม้ไปแล้วโครตดวงซวยเลย"

ไกรได้ไปทำตามคำแนะนำของพลเรื่องคนงานก่อสร้างของลุงสักเมื่อเดินมาถึงก็เห็นลุงสักกำลังเช็ดรถซาเหร่งตัวเก่งขอแกอยู่

"เอ่อ..ลุงสักครับ ลุงสักครับ"

ไกรเรียกย้ำเพราะรู้ว่าแกหูไม่ดี ลุงสักเกมือนรู้สึกตัวแล้วจึงกันมา

"เอ้าไอ้ไกรมายังไงว่ะ สบายดีหรือป่าวฯ"

ลุงสักถามไกรหลายเรื่องตามประสาคนที่สนิทกัน

ลุงสักเป็นคนหุ่นอ้วนถ่วนหัวล้านแต่ลุงเขามีอัธยาศัยที่ดีคนในซอยจึงรักใคร่แกกัน

"ลุงกำลังหาคนงานอยู่ใช่ใหมครับ"

ลุงสักเมื่อได้ยินแล้วเขาก็ตกใจไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรลุงสักกับปฎิเศษทันควัน

"ไม่เอาๆ คนงานเต็มแล้วเอ็งกลับไปเถอาะ"

เมื่อไกรได้ยินก็แปลกใจปกติแล้วลุงสักเป็นคนดีมากๆ ใครมีเรื่องเดือดร้อนก็จะคอยช่วยเหลือตลอด ไกรคิดว่าคนงานคงเต็มแล้วจริงๆจึงจะกล่าวลา แต่ก็นึกอะไรขึ้นได้

"งั้นผมขอไปสวัสดีเจ๊แก้วซักหน่อยได้ใหมครับ"

ลุงสักคิดอยู่พักหนึ่งก็ตอบตลกไปแต่กำชับว่าเจ๊แก้วกำลังป่วยอยู่ทำอะไรเบาๆด้วยล่ะ

ผมก็ตอบตลกไป

บ้านของลุงสักเป็นบ้าน2ชั้นเหมือนกันแต่เป็นไม้ทั้งหลัง ชั้นสองตอนเดินจะมีเสียงออดแอดทั้งทางเดินเมื่อเดินมาถึงห้องเจ๊แก้วที่ชั้นสองแล้วไกรก็เข้าไปทักทายแต่ทันทีที่เข้าไกรก็ต้องผงะ เจ๊แก้วนั้นมีอาการผอมซีดเหมือคนไกล้ตาย แต่สิ่งที่ทำให้ไกรต้องขนลุกนั้นคือใบหน้าของเจ๊แก้ว ทั้งทรงผมและลักษณะต่างๆไกรก็รู้ได้ทันที เจ๊แก้วเป็นกระสือ ไกรอยากจะวิ่งหนีไปให้เร็วๆแต่เจ๊แก้วเหมือนเห็นหน้าไกรแล้วก็นึกอะไรได้

"ว่าไงไกรเสียใจด้วยนะเรื่องบ้านที่ไหม้น่ะ"

ไกรยังไม่หายขนลุกแต่ก็ต้องใจดีสู้เสือ

"ผมไม่เป็นไรแล้วครับ ขอบคุณมากครับ"

"เจ๊ก็พักผ่อนเยอาะๆนะครับ"

ทันที่พูดจบไกรก็รีบจะกลับทันทีแต่ยังไม่ได้ก้าวขา

"พี่สักๆให้ไกรทำงานด้วยคนก็ได้นะ"

ลุงสักก็ปฎิเศษเมียไม่ได้ก็บอกไกรไปว่า

"งานเริ่มพรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้าอย่ามาสายล่ะ"

แต่ไกรกับไม่รู้สึกดีใจซักนิด เพราะเมื่อก่อนไกรได้ยินมาว่า กระสือเมื่อมีคนเห็นน่ามันแล้วมันจะตามมาเอาชีวิต ด้วยการถอดหัวแล้วเขาบ้านมากินเครื่องในคนที่เห็นมัน

คืนนั้นทีแถวบ้านของพล หมาที่ร้อยวันพันปีไม่เคยหอนกลับหอนเหมือนจะมีคนตายไกรได้แต่นอนคลุมโปรงและภาวนาให้หมดค่ำคืนนี้ไปเร็วๆ เช้าวันต่อมาก็มีข่าวไก่ตายยกเล้าชาวบ้านก็ลือกันเต็มไปว่าต้องเป็นกระสือแน่ๆ

หลังจากที่ไกรทำงานกาอสร้างเสร็จแล้วมาพักที่บ้านก็พบว่าอ.บ.ตที่ดูแลเรื่องคดีไฟไหม้บ้านครั้งนั้น ติดต่อมาว่าเก็บของที่หลงเหลือจากไฟไหม้ได้จึงจะคืนเจ้าของนั้นคือไกร

นั้นทำให้ไกรแปลกใจเพราะเขาน่าจะไม่เหลืออะไรแล้ว พอตกเย็นของที่เก็บกู้ได้นั้นก็มาถึงมือไกร และพอดีกับที่พลเพิ่งจะเลิกงานพอดี

"อะไรว่ะไกร?"

ผลถามด้วยความสงใสแต่เมื่อทันทีที่ไกลเปิดกล่องออกมามันคือมีดหมอคล้ายของหมอผีทำให้พลอยู่ดีๆก็อาเจียนออกมาแถมทำเหมือนตกใจมากๆด้วย

"มึงไปเอามาจากใหน"

พลถามด้วยใบหน้าตึงเครียด ไกรที่เขาใจอะไรก็คิดว่าพลไปดื่มมา จึงตอบไปว่า

"อ.บ.ตเขาเจอที่บ้านกูบอกน่าจะเป็นของกู"

พลทำหน้าเครียดแล้วบอกกับไกรไปว่า

"กูขอบว่ะกูซื้อต่อได้ไหม"

ไกรที่คิดว่าพลมันพูดเล่นจึงตอบกวนๆไป

"กูขาย2แสนมึงจะเอาใหม?"

ทันทีที่ไกรพูดสร็จ พลก็เดินกลับห้องไป ไกรคิดว่ามันคงงอนเลย เก็บไว้เพราะเพื่อกระสือเจ๊แก้วจะมาหาเขาคืนนี้เขาจึงจะไว้ป้องกันตัว

แต่ทันทีที่ไกรกำลังจะไปอาบน้ำ พลก็เดินลงมาถือห่ออะไรซักอย่าง

"ในนั้นมีเงิน2แสนมึงเอาไปแล้วเอามีดมาให้กู"

ไกรตกใจกับเงินตรงหน้าก็คิดว่าพลคงจริงใจกับมีดเล่มนี้

"มึงไม่บอกกูว่าอยากได้ กูให้ฟรีเลยอ่ะเอาไป"

แต่ทันทีที่พลกำลังจับอยู่ดีๆก็มีแสงประหลาดเข้ามาในหัวของไกร

ฉึบ! เป้ง! เสียงเหมือนของแข็งประทะกัน

"พี่หนีไป!เอาหนูไกรไปด้วย"

"ดูแลเขาดีๆนะ อย่าให้เขาเกี่ยวข้องเด็ดขาด"

ทันทีไกรได้สติเขาก็ปวดหัวรุนแรงจึงสลบไป

"ไอ้ไกร! ไอ้ไกร! เป็นอะไรไปไอ้ไกร!!"

เมื่อเกิดเรื่องประหลาดต่างๆถาโถมเขามาไกรจะรับมือยังไงติดตามได้ใน แพทยา

ก๊อก ก๊อก—

"สวัสดีค่ะคุณไกร ฉันขอตรวจร่างกายหน่อยได้ใหมคะ?"

เธอคือพยาบาลของโรงพยาบาลชากังราว

เธอ มีหน้าที่ตรวจร่างกายผมทุกเช้าเย็น

เห็นคุณหมอบอกว่าอีกหนึ่งวันก็จะกลับบ้านได้

หลังจากเหตุการณ์มีดหมอนั้นก็ผ่านมา3วันแล้ว

อาการผมก็ค่อนข้างปกติแต่สิ่งที่แปลกไปคืออยู่ดีๆก็มีรอยสักแปลกๆรูป งูที่กำลังกินหางตนเองอยู่ มันดูแปลกแต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

ื ผมตัดสินใจไม่บอกเรื่องรอยสักกับพลเพราะว่ามันแปลกที่อยู่ดีๆก็มีคนมาบอกว่าได้รอยสักมาตอนที่กำลังสลบอยู่ ถ้าพลรู้มันคงมองผมเป็นคนประหลาดแน่

หลังจากนั้นผมก็กลับมาทำงานที่ไซต์ก่อสร้างเหมือนเคยเพราะความต้องการเงินมันมากกว่าความกลัวกระสือ

ผมใช้ชีวิตโดยการระวังภัยตลอดเวลาว่าจะเกิดอันตรายอะไรขึ้นกับผมอีก จนตอนนี้ผมก็คิดว่าผมคงจะเป็นโรคประสาทแน่ๆ

ตอนกลางคืนผมจะพกมีดหมอไว้ไกล้ตัวเพราะเอาไว้ป้องกันกระสือเจ๊แก้วแต่แปลกที่พลไม่พูดอะไรที่เกี่ยวกับมีดหมอหรือเรื่องในวันนั้น. จนผมใช้ชีวิตรอดไปได้8วัน

ในคืนวันเสาร์หลังจากที่ผมทำงานเสร็จพอผมอาบน้ำเสร็จแล้วเอนหลังในที่นอนผมก็หลับทันทีจนลืมไปว่า ผมลืมเอามีดหมอมาด้วย.

ในคืนวันนั้นหมาได้หอนไปทั้งซอย แล้วผมก็ฝันว่ามีผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงเพียวหน้าตาดูหล่อเหลาแค่ผมมองก็รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นคนมีอะไรบางอย่าง

เขามีตาสีเขียว ผมสีดำอมเขียวแต่งตัวด้วย. จงกระเบนคล้ายคนสมัยก่อน

ชายคนนั้นหันมาทางผมเขาดูแปลกใจที่เห็นหน้าผมแลัวเขาก็เอ่ยน้ำเสียงออกมา

"เจ้าคงเป็นคนที่4ซินะ"

น้ำเสียงของเขาดูนุ่มนวลแต่ก็แข็งแกร่งไปในตัว

ผมไม่เข้าใจที่เขาต้องการสื่อ แต่พอจะเอ่ยตอบกลับไปนั้น น้ำเสียงที่จะเอ่ยกลับไม่ออกมาผมพยายามแล้วแต่ก็ไม่มีเสียงออกมาแม้นิดเดียว

ชายคนนั้นเหมือนรับรู้ความรู้สึกผมได้เขายิ้มออกมาเป็นรอยยิัมที่อบอุ่นราวกับดวงอาทิตย์แต่กลับดูเศร้าหมองดังใต้ทะเลลึก

"ซักวันหนึ่งเราคงได้คุยกัน"จากนั้นแสงสีขาวก็โพยพุ้งออกมาจนทำให้ผมสดุ้งตื่นขึ้น

มันดูเสมือนจริงมากเกินที่จะเป็นความฝัน ผมพอเริ่มคิดทบทวนดีๆ ก็เหมือนคิดอะไรขึ้น

"เชี่ย..กูลืมมีดหมอ"

ผมพกมีดหมอติดตัวไปทุกที่เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นจะได้แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้

ผมมองไปที่นาฬิกาพบว่าเวลาประมาณตีสามครึ่งในเวลานี้ผมคิดได้ว่าจะมีอะไรออกมา

วันนี้พลไม่อยู่บ้าน เห็นบอกว่าจะไปทำธุระเรื่องงาน ผมเดินไปเช็คหน้าต่างทุกบานที่ชั้นสองพบว่าทุกบานปิดสนิดผมใจชื้นขึ้นมาบ้างผมค่อยเดินไปที่โซฟาขั้นล่างเพื่อหยิบมีดหมอในกระเป๋า แต่ทันใดนั้น

ตึง ตึง ตึง!

เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังขึ้น ผมสดุ้งถือมีดไว้ในมือพรางเดินถอยหลังอย่างช้าๆ

ประตูบ้านของพลเป็นแบบเปิดขึ้นลงคล้ายๆแบบประตูของอู่ซ่อมรถเคยเห็นไอ้พลบอกว่าซักวันจะเปิดอู่เป็นของตนเอง

ผมปล่อยให้เสียงนั้นดังไปเรื่อยๆ

ตึง ตึง ตึง! ตึง ตึง ตึง! ตึง ตึง....

เสียงนั้นหยุดไปแต่สิ่งที่ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาก็เกิดขึ้น

"ไอ้ไกรกูเปิดประตูบ้านไม่ได้เปิดให้กูหน่อย"

น้ำเสียงผมฟังก็รู้เลย ไอ้พล

ผมคิดว่าพลมันมาแล้วแต่เปิดประตูไม่ได้จึงจะไปเปิดประตูให้มัน แต่.................................

ประตูเปิดได้แค่จากด้านนอก!

ตามลักษณะประตูแบบนี้นั้นออกแบบมาให้เปิดปิดได้แค่จากด้านนอกเพื่อให้สดวกในการเก็บร้านของอู่ซ่อมรถ

เสียงเงียบไปพักหนึ่ง มีแค่เพียงเสียงหัวใจของผมที่เต้นเท่านั้น

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..

ผมคิดว่ากระสือมันคงยอมแพ้แล้วกลับไปแล้ว

แต่ที่ผมต้องตกใจหน้าต่างหลังบ้านที่เมื่อตอนหัวค่ำผมสูบบุหรี่แล้วเข้านอน จนลืมปิดมัน

ทันใดนั้นก็มีแสงสีเขียวลอยช้าเข้ามา พอมองดีๆแล้วนอกจากลำใส้และหัวแล้วมีแสงสีเขียวกระพริบข้าตามจังกวะหัวใจอยู่ตรงกลาง กระสือตนนั้นคือเจ๊แก้วจริงๆ มันมองมาที่ไกรด้วยสายตาเศร้าหมอง

"กูก็ไม่อยากทำอย่างนี้หรอกนะไกร"

กระสือเจ๊แก้วพูดด้วยเสียงแหบๆปนเศร้าราวกับคนที่ไม่อยากทำอย่างนี้

"แต่มึงเห็นกูแล้ว กูคงปล่อยไว้ไม่ได้"

จากนั้นกระสือก็แยกเขี้ยวทำให้เห็นเขี้ยวที่ฟันทั้ง2คล้ายเขี้ยวของเสือหรือสัตว์กินเนื้อ

กระสือพุ้งมาใส่ไกรหมายจะฆ่าในการโจมตีเพียงครั้งเดียว

พรึม—เป๊ง!

ไกรหลบได้ด้วยความดวงดีทำให้กระสือพุ้งไปโดนแจกันข้างๆจนแตก

ไกรนั้นพอได้สติก็หยิบมีดหมอในกระเป๋าออกมามันที่ชันมีดก็มีแสงสีเขียวทะลักออกมาจากตัวมีดแสงนั่นทำให้กระสือกรีดร้องผิวหนังเป็นรอยคล้ายไฟไหม้ กระสือดิ้นทุลักทุเลจนออกจากบ้านไปได้

จากนั้นไกรก็ไม่พบกระสืออีกเลย ผ่านไปแล้ว5วันจนไกรก็อดสงใสไม่ได้ด้วยความทีาเจ๊แก้วแกเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของไกรทำให้เขารักและเอ็นดูไกรเหมือนลูกของตน ด้วยความรักของไกรที่มีต่อเจ๊แก้ว

"เขาก็เหมือนแม่เราวะ"

ไกรพูดกับตนเอง หลังเลิกงานตอนเย็นทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ไกรตัดสินใจไปหาลุงสักสามีของเจ๊แก้ว

"ลุงสักผมขอไปเจอเจ๊แก้วได้ใหมครับ"

ลุงสักตอบตกลงทันที นั้นทำให้ผมแปลกใจมากแต่ก็ไม่คิดอะไร

ตอนนั้นผมคิดว่าจะไปเจ๊แล้วสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับแลกกับการไว้ขีวิตของผม

ื เมื่อผมเดินมาหน้าห้องจองเจ๊แก้ว ก็ซูดหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะเปิดประตู

ปัก!

อยู่ดีๆตัวผมก็หนักอึ้งจนเกือบจะหมดสติไป

"ขอโทษนะไกรลุงอยากทำเพื่อเมียบ้าง"

เสียงของลุงสักนั้นดูเศร้าหมองแต่ปมก็คิดอะไรไม่ออกแล้วก็สลบไป.