สวัสดีครับผมชื่อต้น อายุ17 อาศัยอยู่ ตำบลแม่โสบ
จังหวัดอุบลราชธานี
...ผมจะเล่าประสบการณ์เรื่องผีเปรตให้ฟัง...
......สมัยตอนผมอายุ15ผมชอบออกไปเที่ยวกลางคืนกับไอ้คำเพื่อนสนิทของผม โดยมีก้อยแฟนสาวของไอ้คำติดไปด้วยกันเสมอ......
...วันนึ่งเป็นวันที่มีบรรยายกาศมืดเมฆเยอะมาก มองไม่เห็นแม้แต่ด้วยจันทร์ยามดึก ผมได้ไปดื่มเหล้ากับไอ้คำและก้อย...
......พวกผมชอบใช้เวลาร่วมกัน ประมาณ2ชั่วโมง เป็นอย่างต่ำในการเที่ยวเล่นกัน......
แล้วบทสนทนาของผมกับเพื่อนก็ได้เกิดขึ้นหลังจากไปเที่ยวที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งในเขตตำบลแม่โสบ ติดป่าช้า
...(เสียงต้น)...
"เออ ไอ้คำมึงเคยได้ยินข่าวลือไหม ว่าป่าช้าตรงข้างร้านเหล้าที่เรามาดื่มกันอ่ะเขาว่ามันมีผีเปรตด้วยนะมึง"
...(เสียงคำ)...
..."ผี.เผอ อะไรวะปัญญาอ่อนชิบหาย คนสมัยนี้ยังเชื่อเรื่องนี้อีกหรอวะ งมงายว่ะ"...
...(เสียงต้น)...
..."กูก็เล่าให้ฟังไงมึงจะซีเรียสทำไมว่ะ"...
..."กูว่ามึงเมาแล้วนะไอ้คำ"...
...(เสียงก้อย)...
..."พี่ต้นก็ อย่าพูดอย่างงั้นสิหนูกลัวนะพี่"...
...(เสียงคำ)...
..."โธ่ อีก้อยมึงจะกลัวทำไมว่ะ มึงดูกูนะถ้ากูเจอกูจะเตะให้ตายเลย"...
...(เสียงก้อย)...
..."พี่!!! หนูว่าพี่เมาแล้วนะ พี่กลับกันเถอะ"...
...(เสียงคำ)...
..."อะไรวะกำลังดื่มมันๆเลย กลับก็กลับว่ะ"...
...(.เสียงต้น)...
..."มาๆ เดี๋ยวขับรถไปส่ง"...
......................
...ณ. ทางที่กำลังขับรถ จะกลับบ้านป่าช้าที่พวกผมดื่มเหล้าก็มีเสียงดังแบบเสียงคนตะโกนแต่เป็นเสียงแหลมแสบหูดังบอกมาจากป่าช้า...
...(เสียงต้น)...
..."เห้ย!!!เสียงอะไรวะ"...
...(เสียงคำ)...
..."น่าสนใจนี้หว่าไปดูกันว่ามันเป็นเสียงอะไร"...
...(เสียงต้น)...
..."อย่าดีกว่านะกูไหว้ล่ะ กลับเถอะ"...
...(เสียงคำ)...
..."โธ่กลัวอะไรว่ะ เดี๋ยวเตะโชว์เลย"...
...(พูดจบ คำก็เดินเข้าไปในป่าช้าแล้วไม่ออกอีกเลย)...
......................
เช้าวันรุ่งขึ้น หน่วยทีมกู้ภัยออกตามหาทั่วป่าโดยมีผมไปตามหาพร้อมน้องก้อยแฟนสาว นายคำเพื่อนของผม
กับไม่พบแม้แต่รอยเท้าของเขา มีเพียงรอยต้นไม้ที่หักโดยเหมือนมีอะไรตัวใหญ่ๆบางอย่างทำมันจนหัก
...จนผ่านไปได้สามวันหน่วยทีมกู้ภัยพบศพนายคำอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่หน้าของนายคำไม่มีเค้าโครงเดิมที่จำได้เลยมีรอยแผลใหญ่ตามลำตัวร่างกายเน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็นจนทำให้เกิดอาการอยากอาเจียนกันเป็นแถว หลังจากนั้นหน่วยกู้ภัยก็สั่งปิดร้านเหล้าตรงนั้นและเสียงของตัวปริศนานั้นก็ไม่ได้ยินอีกเลย...
......................
...โปรดติดตาม..ตอนต่อไป...
...สวัสดีทุกคนครับ...
...ผมเเต่ง...เรื่องนี้เพื่อความบันเทิงเท่านั้น...
...ตัวละครเป็นตัวสมมุติขึ้น...
...โปรดใช้วิจราณญาณ.ในการอ่านด้วยนะครับ...
...จะออก:ทุกวันอาทิตย์:หรือเวลาว่างของผู้แต่ง...
...เวลาออก13:30หรือ22:00:(โดยประมาณ)...
...หากผิดพลาดประการณ.์ใดขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะ...
......................
สวัสดีครับ
ผมอายุ 18ปี อาศัยที่จังหวัด สมุทรปาการ
......ผมจะมาเล่าประสบการเรื่องสมุดวาดภาพตามคำคิด......
...สมัยผมอยู่มัธยมต้นม.3 ผมชอบการวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ
...ส่งงานวาดรูปประกวดได้ที่ 1 ทุกครั้ง...
......วันนึ่งผมได้ไปดูงานที่โรงเรียนศิลปะแห่งหนึ่ง ผมได้ไปเห็นผลงานของที่นั้นกับต้องตะลึงว่าผลงานแต่ชิ้นนั้นมีความสวยและการตัดเส้นที่สวยเกินคำบรรยายได้ แต่แย่ตรงที่ว่างานพวกนั้นเป็นผลงานของม.1นั้นเอง...
ผมพยายามฝึกฝนมากขึ้นเรื่อยๆเพื่อไม่ให้แพ้เด็กม.1
จนไม่หลับไม่นอน ข้าวก็ไม่กิน จนร่างกายผมถึงขีดจำกัด ผมถูกส่งไปโรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉินเพราะอาการช็อคเฉียบพนัน โชคดีที่ผมรอดมาได้อย่างฉิวเฉียด พ่อแม่ผมดุว่าผมใหญ่ว่าทำเกินตัวไป ผมจึงถอดใจแล้วก็เลือกที่จะพักผ่อนบ้าง
...มีวันนึงระหว่างทางกลับบ้านผมได้เห็นชายชราคนร่างกายมืดมน
ผิวหนังเปื่อยเน่าตามลำตัว ร่างกายดูทรุดโทรมเหมือนขาดอาหารมานาน ผมจึงเดินเข้าไปถามว่า
"ตาครับ เป็นอะไรไหมครับ"
ตาตอบกลับ:"ไม่เป็นอะไรหรอกหนูเอ๋ย ตาแค่หิวข้าวไม่ได้กินอะไรมาตั้งนานแล้วตาขอข้าวหน่อยได้ไหมหนู"
"ได้ครับตา รอผมแปปนึ่งนะครับ"
ผมวิ่งไปร้านค้าได้สั่งข้าวผัดและน้ำดื่มมาให้
ตาพูด:ขอบคุณใจนะหนูสำหรับอาหาร แต่ว่านะหนูหนูดูเครียดๆบางอย่างอยู่นะ มีอะไรหรือป่าว
"อ้อ..ไม่มีอะไรหรอกครับตา"
ตาพูด:งั้นหรอ ตามีอะไรจะให้หนู เป็นการตอบแทนเล็กๆน้อยๆ
"ไม่เอาหรอกครับตา ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ"
ตาพูด:ไม่เป็นไรหรอก มันแค่สมุดเก่าๆที่ทำความคิดของหนูเป็นจริงได้เพียงแค่วาดรูปลงไปแค่นั้นเอง
"ครับผม เอาก็ได้ครับ"
"งั้นผมไปก่อนนะครับ"
ตาพูด:หนูตาขอเตือนอย่างหนึ่งหากใช้สมุดนี้ไปแล้วต้องแลกกับอายุไขของหนูที่จะเพิ่มโดยอัตโนมัติทันทีและจะสูญเสียช่วงเวลาดีๆในชีวิตไปโดยไม่รู้ตัว
"ครับ"
ผมตอบตาทั้งๆที่ไม่รู้ความหมายของมันด้วยซ้ำ
พอผมถึงบ้านผมก็เอาสมุดที่ได้มาจากตาเปิดดูเห็นรูปวาดภาพมากมายไม่ว่าจะเป็นบ้าน รถ เงินทอง
ด้วยความที่ผมนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก เลยได้คิดว่าจะลองวาดรูปของผมดู ผมวาดรูปที่ผมนั้นได้ไปเที่ยวทะเลพร้อมครอบครัว แต่กับปรากฎว่า
ลูกพ่อกลับมาแล้ว วันนี้พ่อมีข่าวดีจะบอก พ่อน่ะได้เลื่อนขั้นที่ทำงานเป็นหัวหน้างานแล้ว
วันพรุ่งนี้เราไปเที่ยวทะเลกันทั้งบ้านเลยดีกว่า
ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเหตุการณ์นั้น
เป็นไปตามที่ผมวาดเอาไว้
แต่ผมยังไม่ปักใจเชื่อ100%อาจเป็นเรื่องบังเอิญ
ก็เป็นไปได้ จนมีเหตุการณ์วันนึ่งที่นั้นผมต้องการไปเรียนต่างประเทศ
ผมเลยวาดรูปผมที่ได้ไปเรียนที่อังกฤษพอผมวาดรูปจนเสร็จก็ได้เริ่มเข้านอนแล้วหวังลึกๆว่าจะเป็นจริง พอวันรุ่งขึ้นผมก็ได้ยินเสียงพ่อคุยโทรศัพท์อะไรสักอย่าง หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จพ่อก็ตะโกนบอกคนทั้งบ้านว่า แม่จ้าลูกจ้า!พ่อได้ย้ายที่ทำงานไปอยู่สาขาประเทศอังกฤษแล้ว เราจะย้ายข้าวของวันพรุ่งนี้เลย
ตอนนี้ผมปักใจเชื่อ100%ว่ามันคือความจริงแต่ก็ยังไม่เข้าใจเรื่องคำเตือนของตาคนนั้นอยู่ดีและสงสัยว่าทำไมสมุดที่ดีขนาดนี้ถึงไม่เก็บเอาไว้ใช้เองทำไมถึงเอาให้กับผม
เวลาแห่งความสุขก็ผ่านไปได้ไม่นานนัก
......................
เป็นอะไรมากไหมคุณผมทำงานมาเหนื่อยๆคุณยังจะมางี่เง่าใส่ผมอีก
เสียงนั้นเป็นเสียงคุณพ่อที่ดูฟังแล้วกำลังโมโหมาก
ในทุกคืนผมมักจะได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของผมทะเลาะกันตลอดไม่มีคืนไหนเลยที่ท่านทั้งสองจะดีกันเลย
ด้วยความที่ว่าผมนั่นได้กลัวความผูกพันของบ้านเราจะพังลงผมเลยได้วาดรูปครอบครัวของเราอยู่กับอย่างมีความสุข
และดูเหมือนจะไปได้ดีแต่ว่า ณ วันหนึ่งผมเริ่มรู้สึกตัวว่าผมนั้นเริ่มมีอาการเหนื่อยง่ายอ่อนเพลีย สายตาสั้นลง ผมสีดำที่เคยเงางามกับเริ่มมีสีขาวปะปนไปด้วย ผมเริ่มนึกถึงคำพูดของคุณตาคนนั้นและเริ่มตะหนักได้แล้วว่าสมุดเล่มนี้ไม่ได้ทำให้เรานั้นสมหวังได้อย่างเดียว มันต้องแลกกับว่าเรานั้นจะแก่ลงไปเรื่อยตามจำนวนที่วาดรูปลงไปด้วย ยิ่งของที่เราวาดนั้นมีค่ามากแค่ไหนก็ยิ่งใช้อายุขัยของเรามาเท่านั้น ผมจึงได้รู้ว่าไม่แปลกใจเลยที่คุณตานั้นไม่ต้องการหนังสือเล่มนี้อีก
......................
...โปรดติดตาม..ตอนต่อไป...
...สวัสดีทุกคนครับ...
...ผมเเต่ง...เรื่องนี้เพื่อความบันเทิงเท่านั้น...
...ตัวละครเป็นตัวสมมุติขึ้น...
...โปรดใช้วิจราณญาณ.ในการอ่านด้วยนะครับ...
...จะออก:ทุกวันอาทิตย์:หรือเวลาว่างของผู้แต่ง...
...เวลาออก13:30หรือ22:00:(โดยประมาณ)...
...หากผิดพลาดประการณ.์ใดขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะ...
......................
ณ.โรงเรียนแห่งหนึ่งมีเรื่องเล่าว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอเป็นคนที่สวยงดงามมาก ผิวพรรณขาวผ่องใส ไร้ตำหนิทุกอย่าง มารยาทดี สถานะร่ำรวย มีบ้านหลายล้าน มีรถส่วนตัว
คำพูดเกิดขึ้นจากหญิงสาวคนหนึ่งที่ตรงข้ามกับสาวงามคนนี้ทุกประการเธอมีชื่อว่าขิง หน้าสิวเยอะ ผิวพรรณหยาบแห้ง ตำหนิเต็มไปหมด สถานะจน มีนิสัยขี้อิจฉา
-วันนึ่ง ขิงได้ไปซื้อของตลาดเพื่อไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารเย็นกิน
ขิงได้เจอร้านขนมหวานเก่าๆราคาถูกที่มีเจอของร้านเป็นผู้หญิงสาวสวยหน้าตายังเด็ก
ขิงได้เห็นช็อกโกแลตชิ้นมีสีสันสวยงามอย่างกับทำใหม่
ขิงได้ถามเจ้าของร้านว่า:ช็อกโกแลตมีราคาเท่าไหร่หรอค่ะ
เจ้าของร้านตอบว่า:ช็อกโกแลตพวกนี้ไม่ได้มีไว้ขายหรอกจ้ะ แต่น้องอยากได้จริงๆ พี่สาวคนนี้จะให้หนูเป็นของขวัญเอง
ขิงตอบกลับ:ทำไมล่ะคะทั้งๆที่ไม่ได้มีไว้ขายแล้วทำไมถึงให้หนูล่ะค่ะ
เจ้าของร้านยิ้มมุมปากสั้นๆแล้วพูดว่า: ช็อกโกแลตอันนี้คือช็อกโกแลตเปลี่ยนโฉมมันสามารถทำให้เวลากินเข้าไปแล้วหน้าของน้องนั้นกลายเป็นสาวสวย ได้ในทันที ผิวพรรณขาวสวยงดงาม ไร้ตำหนิใดๆ
ขิงทำหน้าสงสัยแล้วพูดว่า:มันจะเป็นไปได้หรอค่ะที่ช็อกโกแลตอันนี้จะทำให้เรานั้นสวยได้เพียงแค่กระพริบตา
เจ้าของร้านตอบ:ถ้าสงสัยก็ลองเอาชิมสักชิ้นแล้วกัน แล้วถ้าถูกใจก็ค่อยกับมาหาพี่สาวคนนี้อีกรอบก็ได้น่ะจ้ะ
ขิงได้เดินกลับบ้านพร้อมถือช็อกโกแลต1ชิ้นเดินไปสงสัยไปสุดท้ายพอถึงบ้านของขิงขิงได้ลองกินเข้าไปดู
...กลับปรากฏว่ารสชาติจืดจางเหมือนกินเต้าหู้ที่ไม่ได้หมักและไม่เห็นจะมีผลลัพธ์อย่างกับที่เจ้าของร้านบอกมาเลยแม้แต่นิดเดียว...
ขิงเกิดความโมโหกับคำพูดของเจ้าของร้านขนมหวานที่ดันมาหลอกให้ความหวังกับเธอแบบนี้
...แล้วขิงก็ได้เริ่มเข้านอนและหลับไป...
...เช้าวันรุ่งขึ้น ขิงนั้นยังคงคิดถึงคำพูดของเจ้าของร้านขายขนมที่มาให้ความหวังที่ไม่อาจเป็นจริงให้กับเธอ ขิงคิดว่าเจ้าของร้านค้าขายขนมหวานคนนั้นคงหัวเราะเยาะเธอที่เชื่ออย่างสนิทใจอย่างแน่นอนเธอได้แต่โกรธแต่ขิงก็คิดว่ายังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะเธอดันไปหลงเชื่อเอง ขิงนั่นได้เจอไปที่ห้องน้ำเพื่อจะไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนของเธอแต่เธอกับตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองหน้าตาของขิง นั้นงดงามสวยกว่าดาราดังที่เธออิจฉา...
ผิวพรรณของขิง ผ่องใสดั่งไข่มุกส่องประกายดวงจันทร์
ครอบครัวของเธิต่างก็ไม่เชื่อกับสิ่งที่ตาเห็นว่าลูกสาวของตนเองนั้นเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน
พอขิงได้เดินทางไปโรงเรียนทุกคนในโรงเรียนต่างมองตามกันเป็นแถวตาไม่กะพริบ ขิงกลายเป็นดาวเด่นช่วงข้ามคืน เธอนั้นได้เจอหนุ่มหล่อที่เธอเคยแอบชอบ หนุ่มคนนั้นได้เดินเข้ามาขอพูดคุยด้วยอย่างสนิทสนมราวกับว่าเธอนั้นคือคนที่หนุ่มคนนั้นหมายปองมานาน ขิงได้ตกลงปลงใจได้คบกับหนุ่มหล่อคนนั้น และชีวิตของเธอก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ขิงนั้นดีใจมากที่ได้เจอร้านขายขนมหวานแห่งนั้นที่ทำให้เธอนั่นมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเดิม
แต่ความสุขนั้นผ่านไปได้ไม่นาน อยู่มาวันนึงเธอตื่นขึ้นมาเหมือนกับวันทั่วๆไปของเธอ ขิงนั้นได้เดินไปที่ห้องน้ำเพื่อจะไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเหมือนทุกทีพร้อมกับเชยชมใบหน้าของเธอทุกๆเช้า
ขิงนั้นได้ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับใบหน้าของเธอ
ใบหน้าของเธอนั้นเริ่มละลายเป็นสีน้ำตาลเข้มคล้ายสีของช็อคโกแลตที่เธอเคยกิน
ขิงรีบวิ่งไปหาเจ้าของร้านขนมหวานที่เคยให้ช็อคโกแลตกับเธอมาแต่กับปรากฏว่าร้านค้าที่เคยไปนั้นกับหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
จนท้ายที่สุดแล้วขิง หญิงสาวที่เป็นดาวเด่นประจำโรงเรียนได้ละลายกลายเป็นช็อกโกแลตที่ตัวเองนั้นเคยกิน แล้วเจ้าของร้านก็ได้ปรากฎตัวขึ้นมาและมาหยิบเก็บช็อกโกแลตชิ้นนั้นไปแล้วหายไปตลอดกาล
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
