สวัสดีครับผมชื่อต้น อายุ17 อาศัยอยู่ ตำบลแม่โสบ
จังหวัดอุบลราชธานี
...ผมจะเล่าประสบการณ์เรื่องผีเปรตให้ฟัง...
......สมัยตอนผมอายุ15ผมชอบออกไปเที่ยวกลางคืนกับไอ้คำเพื่อนสนิทของผม โดยมีก้อยแฟนสาวของไอ้คำติดไปด้วยกันเสมอ......
...วันนึ่งเป็นวันที่มีบรรยายกาศมืดเมฆเยอะมาก มองไม่เห็นแม้แต่ด้วยจันทร์ยามดึก ผมได้ไปดื่มเหล้ากับไอ้คำและก้อย...
......พวกผมชอบใช้เวลาร่วมกัน ประมาณ2ชั่วโมง เป็นอย่างต่ำในการเที่ยวเล่นกัน......
แล้วบทสนทนาของผมกับเพื่อนก็ได้เกิดขึ้นหลังจากไปเที่ยวที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งในเขตตำบลแม่โสบ ติดป่าช้า
...(เสียงต้น)...
"เออ ไอ้คำมึงเคยได้ยินข่าวลือไหม ว่าป่าช้าตรงข้างร้านเหล้าที่เรามาดื่มกันอ่ะเขาว่ามันมีผีเปรตด้วยนะมึง"
...(เสียงคำ)...
..."ผี.เผอ อะไรวะปัญญาอ่อนชิบหาย คนสมัยนี้ยังเชื่อเรื่องนี้อีกหรอวะ งมงายว่ะ"...
...(เสียงต้น)...
..."กูก็เล่าให้ฟังไงมึงจะซีเรียสทำไมว่ะ"...
..."กูว่ามึงเมาแล้วนะไอ้คำ"...
...(เสียงก้อย)...
..."พี่ต้นก็ อย่าพูดอย่างงั้นสิหนูกลัวนะพี่"...
...(เสียงคำ)...
..."โธ่ อีก้อยมึงจะกลัวทำไมว่ะ มึงดูกูนะถ้ากูเจอกูจะเตะให้ตายเลย"...
...(เสียงก้อย)...
..."พี่!!! หนูว่าพี่เมาแล้วนะ พี่กลับกันเถอะ"...
...(เสียงคำ)...
..."อะไรวะกำลังดื่มมันๆเลย กลับก็กลับว่ะ"...
...(.เสียงต้น)...
..."มาๆ เดี๋ยวขับรถไปส่ง"...
......................
...ณ. ทางที่กำลังขับรถ จะกลับบ้านป่าช้าที่พวกผมดื่มเหล้าก็มีเสียงดังแบบเสียงคนตะโกนแต่เป็นเสียงแหลมแสบหูดังบอกมาจากป่าช้า...
...(เสียงต้น)...
..."เห้ย!!!เสียงอะไรวะ"...
...(เสียงคำ)...
..."น่าสนใจนี้หว่าไปดูกันว่ามันเป็นเสียงอะไร"...
...(เสียงต้น)...
..."อย่าดีกว่านะกูไหว้ล่ะ กลับเถอะ"...
...(เสียงคำ)...
..."โธ่กลัวอะไรว่ะ เดี๋ยวเตะโชว์เลย"...
...(พูดจบ คำก็เดินเข้าไปในป่าช้าแล้วไม่ออกอีกเลย)...
......................
เช้าวันรุ่งขึ้น หน่วยทีมกู้ภัยออกตามหาทั่วป่าโดยมีผมไปตามหาพร้อมน้องก้อยแฟนสาว นายคำเพื่อนของผม
กับไม่พบแม้แต่รอยเท้าของเขา มีเพียงรอยต้นไม้ที่หักโดยเหมือนมีอะไรตัวใหญ่ๆบางอย่างทำมันจนหัก
...จนผ่านไปได้สามวันหน่วยทีมกู้ภัยพบศพนายคำอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่หน้าของนายคำไม่มีเค้าโครงเดิมที่จำได้เลยมีรอยแผลใหญ่ตามลำตัวร่างกายเน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็นจนทำให้เกิดอาการอยากอาเจียนกันเป็นแถว หลังจากนั้นหน่วยกู้ภัยก็สั่งปิดร้านเหล้าตรงนั้นและเสียงของตัวปริศนานั้นก็ไม่ได้ยินอีกเลย...
......................
...โปรดติดตาม..ตอนต่อไป...
...สวัสดีทุกคนครับ...
...ผมเเต่ง...เรื่องนี้เพื่อความบันเทิงเท่านั้น...
...ตัวละครเป็นตัวสมมุติขึ้น...
...โปรดใช้วิจราณญาณ.ในการอ่านด้วยนะครับ...
...จะออก:ทุกวันอาทิตย์:หรือเวลาว่างของผู้แต่ง...
...เวลาออก13:30หรือ22:00:(โดยประมาณ)...
...หากผิดพลาดประการณ.์ใดขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะ...
......................
สวัสดีครับ
ผมอายุ 18ปี อาศัยที่จังหวัด สมุทรปาการ
......ผมจะมาเล่าประสบการเรื่องสมุดวาดภาพตามคำคิด......
...สมัยผมอยู่มัธยมต้นม.3 ผมชอบการวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ
...ส่งงานวาดรูปประกวดได้ที่ 1 ทุกครั้ง...
......วันนึ่งผมได้ไปดูงานที่โรงเรียนศิลปะแห่งหนึ่ง ผมได้ไปเห็นผลงานของที่นั้นกับต้องตะลึงว่าผลงานแต่ชิ้นนั้นมีความสวยและการตัดเส้นที่สวยเกินคำบรรยายได้ แต่ที่แย่ตรงที่ว่างานพวกนั้นเป็นผลงานของม.1นั้นเอง...
ผมพยายามฝึกฝนมากขึ้นเรื่อยๆเพื่อไม่ให้แพ้เด็กม.1
จนไม่หลับๆไม่นอน ข้าวก็ไม่กิน จนร่างกายผมถึงขีดจำกัด ผมถูกส่งไปโรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉินเพราะอาการช็อคเฉียบพนัน โชคดีที่ผมรอดมาได้อย่างฉิวเฉียด พ่อแม่ผมดุว่าผมใหญ่ว่าทำเกินตัวไป ผมจึงถอดใจแล้วเลือกที่จะพักผ่อนบ้าง
...มีวันนึงระหว่างทางกลับบ้านมีชายชราคนร่างกายมืดมน
ผิวหนังเปื่อยเน่าตามลำตัว ร่างกายดูทรุดโทรมเหมือนขาดอาหารมานาน ผมจึงเดินเข้าไปถามว่า
"ตาครับ เป็นอะไรไหมครับ"
ตาตอบกลับ:"ไม่เป็นอะไรหรอกหนูเอ๋ย ตาแค่หิวข้าวไม่ได้กินอะไรมาตั้งนานแล้วตาขอข้าวหน่อยได้ไหมหนู"
"ได้ครับตา รอผมแปปนึ่งนะครับ"
ผมวิ่งไปร้านค้าได้สั่งข้าวผัดและน้ำดื่มมาให้
ตาพูด:ขอบคุณใจนะหนูสำหรับอาหาร แต่ว่านะหนูดูเครียดๆบางอย่างอยู่นะมีอะไรหรือป่าว
"อ้อ..ไม่มีอะไรหรอกครับตา"
ตาพูด:งั้นหรอ ตามีอะไรจะให้หนู เป็นการตอบแทนเล็กๆน้อยๆ
"ไม่เอาหรอกครับตา ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ"
ตาพูด:ไม่เป็นไรหรอก มันแค่สมุดเก่าๆที่ทำความคิดของหนูเป็นจริงได้เพียงแค่วาดรูปลงไปแค่นั้นเอง
"ครับผม เอาก็ได้ครับ"
"งั้นผมไปก่อนะครับ"
ตาพูด:หนูตาขอเตือนอย่างหนึ่งหากใช้สมุดนี้ไปแล้วต้องแลกกับอายุไขของหนูที่จะเพิ่มโดยอัตโนมัติทันทีและจะสูญเสียช่วงเวลาดีๆในชีวิตไปโดยไม่รู้ตัว
"ครับ"
ผมตอบตาทั้งๆที่ไม่รู้ความหมายของมันด้วยซ้ำ
พอผมถึงบ้านผมก็เอาสมุดที่ได้มาจากตาเปิดดูเห็นรูปวาดภาพมากมายไม่ว่าจะเป็นบ้าน รถ เงินทอง
ผมด้วยความที่ไม่คิดอะไรเลยว่ารูปว่าผมได้ไปเที่ยวทะเลแต่กับปรากฎว่า
ลูกวันนี้พ่อได้เลื่อนขั้นที่ทำงานเป็นหัวหน้างานแล้ว
วันนี้เราไปเที่ยวทะเลกันทั้งบ้านเลยดีกว่า
ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะสถานที่และเหตุการณ์
เป็นไปตามที่ผมวาดเอาไว้
แต่ผมยังไม่ปักใจเชื่อ100%อาจเป็นเรื่องบังเอิญ
จนมีเหตุการณ์วันนึ่งผมต้องการไปเรียนเมืองนอก
ผมเลยวาดรูปผมได้ไปเรียนที่อังกฎษ
ผลวันรุ่งขึ้น ลูกพ่อได้ย้ายที่ทำงานไปที่อังกฎษเราจะย้ายข้าวของวันพรุ่งนี้
ตอนนี้ผมปักใจเชื่อ100%ว่ามันคือความจริงแต่ก็ยังไม่เข้าใจเรื่องคำเตือนของตาคนนั้นอยู่ดี
......................
เป็นอะไรมากไหมคุณผมทำงานมาเหนื่อยคุณจะงี่เง่าใส่ผมอีก
เสียงพ่อแม่ทะเลาะกันทุกคืน
ผมกลัวความมั่นคงของบ้านเราจะพังผมเลยวาดรูปครอบครัวเราอยู่กับอย่างมีความสุข
และดูเหมือนจะไปได้ดีแต่ว่า
—เฮ้ ว่าไงเพื่อนไม่ได้เจอกันตั้งนาน3ปีแล้วนะ
"3ปี หมายความว่าไงวะ เราพึ่งแยกทางกลับบ้านเมื่อวานเองนะ"
—เป็นอะไรหรือป่าวตั้งแต่วันนั้นก็3ปีแล้วนะเว้ย
เล่นหายไปตั้งนานเลยพึ่งมาเนี้ยนะ
"ห้ะ..ไม่เข้าใจ ยังไงวะ"
-ชั่งเถอะพ่อแม่นายเป็นไงบ้างอะสบายดีไหม
ก็สบายดีทำไมหรอ"
—ป่าวแค่ไม่ได้ทักทายนานเลยอยากเจอ สะดวกไหมอะ
"ก็ได้อยู่"
พอถึงบ้านจึงได้เข้าคำเตือนของตาคนนั้น พ่อแม่ของผมทักทายเพื่อนเหมือนไม่ได้เจอกันมานานแล้ว
แล้วผมจึงได้รู้ว่าตอนนี้ผมอายุ18ปี โดยที่ไม่รู้เลยเวลาของผมนั้นผ่านไปเร็วเหมือนผ่านไปได้แค่ไม่กี่วัน
......................
...โปรดติดตาม..ตอนต่อไป...
...สวัสดีทุกคนครับ...
...ผมเเต่ง...เรื่องนี้เพื่อความบันเทิงเท่านั้น...
...ตัวละครเป็นตัวสมมุติขึ้น...
...โปรดใช้วิจราณญาณ.ในการอ่านด้วยนะครับ...
...จะออก:ทุกวันอาทิตย์:หรือเวลาว่างของผู้แต่ง...
...เวลาออก13:30หรือ22:00:(โดยประมาณ)...
...หากผิดพลาดประการณ.์ใดขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะ...
......................
ณ.โรงเรียนแห่งหนึ่งมีเรื่องเล่าว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งเป็นคนสวย ผิวพรรณขาวผ่องใส ไร้ตำหนิทุกอย่าง มารยาทดี สถานะร่ำรวย มีบ้านหลายล้าน มีรถส่วนตัว
คำพูดเกิดขึ้นจากหญิงสาวคนหนึ่งที่ตรงข้ามกับสาวงามคนนี้ทุกประการเธอมีชื่อว่าขิง หน้าสิวเยอะ ผิวพรรณหยาบแห้ง ตำหนิเต็มไปหมด สถานะจน มีนิสัยขี้อิจฉา
-วันนึ่ง ขิงได้ไปซื้อของตลาดเพื่อไปทำอาหารเย็นกิน
ขิงได้เจอร้านขนมหวานเก่าๆราคาถูกที่มีเจอของร้านเป็นผู้หญิงสาวสวยหน้าตายังเด็ก
ขิงได้เห็นช็อกโกแลตชิ้นมีสีสันสวยงามอย่างกับทำใหม่
ขิงได้ถามเจ้าของร้านว่า:ช็อกโกแลตมีราคาเท่าไหร่หรอค่ะ
เจ้าของร้านตอบว่า:ช็อกโกแลตชิ้นราคา190บาทต่อชิ้น
ขิงตอบกลับ:ช็อกโกแลตอะไรแพงจังค่ะ
เจ้าของร้านยิ้มมุมปากสั้นแล้วพูดว่า: ช็อกโกแลตคือช็อกโกแลตเปลี่ยนโฉมให้หน้าดูสาวตลอดเวลา
ขิงทำหน้าสงสัยแล้วพูดว่า:มันหมายความว่าไงค่ะ หนูไม่เข้าใจ
เจ้าของร้านตอบ:ถ้าสงสัยก็ลองเอาชิมสักชิ้นแล้วกันฉันไม่คิดเงินหนูสักบาท
ขิงได้เดินกลับบ้านพร้อมถือช็อกโกแลต1ชิ้นเดินไปสงสัยไปสุดท้ายพอถึงบ้านของขิงขิงได้ลองกินเข้า
...กลับปรากฏว่ารสชาติจืดจางเหมือนกินเต้าหู้ที่ไม่ได้หมัก...
ขิงเกิดความโมโหกับคำพูดของเจ้าของร้านขนมหวาน
...แล้วได้นอนหลับ...
...เช้าวันรุ่งขึ้น ขิงกับตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองหน้าตาของขิง งดงามสวยกว่าดาราดังที่เธออิจฉา...
ผิวพรรณของขิง ผ่องใสดั่งไข่มุกส่องประกายดวงจันทร์
พอขิงได้ไปโรงรียนทุกคนในโรงเรียนมองตามกันเป็นแถวตาไม่กะพริบ ขิงกลายเป็นดาวเด่นช่วงข้ามคืน
แต่ไม่นานความสวยของขิงก็จบลงพอผ่านไปได้ถึง1สัปดาห์ผิวหนังเริ่มเปื่อย
มีน้ำหนองไหล ผิวหนังละลายเหมือนช็อกโกแลตที่โดนความร้อน
ขิงรีบวิ่งไปหาเจ้าของร้านขนมหวานแต่กับปรากฏว่าร้านค้าที่เคยไปหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
สุดท้ายขิงหญิงสาวที่เป็นดาวเด่นประจำโรงเรียนได้ละลายกลายเป็นช็อกโกแลตที่ตัวเองเคยแล้วเจ้าของร้านก็มาเก็บช็อกโกแลตชิ้นนั้นไปแล้วหายไปตลอดกาล
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
