กาลครั้งหนึ่งนานมานานแล้ว ณ ที่ประเทศเกาหลีใต้ในหมู่บ้านนึงซึ่งมีครอบครัวหนึ่งที่มีลูกชายชื่อว่า"ซูซาน ซึ่งเป็นเด็กชายน้อยที่ต้องย้ายโรงเรียนหลายครั้งเนื่องจากพ่อแม่ของซูซานต้องทำงานอยู่หลายที่พระมีงานในต่างประเทศจึงได้พาลูกชายของตนเองไปเรียนที่ญี่ปุ่นเนื่องจากญาติๆที่ลงทุนส่วนใหญ่จะทำงานที่นั่น ซูซาน จึงต้องย้ายโรงเรียนและไปเริ่มชีวิตใหม่ที่นั่น เช้าวันต่อมาซูซานได้นั่งรถเมล์มาโรงเรียนใหม่ซูซานสมัยเรียนเธอเป็นนักศึกษาปีห้องห้าเธอจึงมาเรียนต่อที่ญี่ปุ่นให้จบเพื่อมาช่วยครอบครัวของเธอทำธุรกิจที่ครอบครัวฝากฝังไว้ เมื่อซูซานมาถึงหน้าห้องเรียนคุณครูจึงพาเธอเข้าห้องเรียนเพื่อที่จะได้แนะนำตัวกับเพื่อนๆในห้องเรียนเดียวกันและเพิ่มความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมห้อง“สวัสดีครัยเพื่อนๆทุกคน" “ผมชื่อ คิมจองอึน หรือเรียกชื่อเล่นฉันว่า “ซูซาน”ก็ได้ครับผมเพิ่งย้ายมาจากเกาหลีใต้ เขตกรุงโซลครับยินดีที่ได้รู้จักกับเพื่อนๆทุกคนนะครับเมื่อซูซานแนะนำตัวเสร็จทุกๆคนจึงปรบมือให้กับซูซานและคุณครูจึงบอกว่า"ทำความรู้จักกันให้มากๆนะทุกคน คุณครูจึงเลือกที่นั่งเรียนให้กับซูซานโดยไปให้ซูซานนั่งข้างๆหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเธอชื่อว่า“เกรซ” หญิงสาวผู้ร่าเริงแจ่มใสดีกับทุกคนหญิงสาวคนนั้นจึงหันหน้ามามอง “ซูซาน” และยิ้มให้เธอจึงพูดออกมาว่า“สวัสดี ฉันชื่อเกรซนะยินดีที่ได้รู้จัก”ซูซานจึงมองเกรซและตอบกลับว่า“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” เกรซถามต่อว่า“เธอก็เพิ่งย้ายมาจากเกาหลีหรอ"ซูซานพยักหน้าตอบ“ใช่แล้ว”เกรซตอบกลับ“บ้านฉันและบ้านเธออยู่เขตเดียวกันเลยบ้านพวกเราคงไม่ห่างกันกี่โลเมรตหรอกนะ^^" ซูซานพยักหน้าตอบกลับ“อื้ม” ซูซานและเกรซจึงคุยด้วยกันอย่างมีความสุขจนเรียนเสร็จแล้วทั้งสองคนจึงโบกมือจากลากัน~ เช้าวันต่อมา ณ ที่โรงเรียนซูซานจึงมาเรียนตามปกติ และเมื่อถึงเวลาเรียนคาบแรกแล้วทุกคนก็ตั้งใจจดจ่อกับการเรียนและเมื่อถึงคาบว่างทุกคนจึงทำภารกิจส่วนตัวและพักผ่อนทำงานตามอัธยาศัย เกรซจึงหันมาคุยกับซูซานที่เพิ่งทำงานเสร็จเกรซจึงถามออกไปว่า“ซูซาน เธอมีชมรมที่อยากเข้าป่ะ"ซูซานตอบกลับ“ไม่มีนะแถมฉันก็ไม่ได้มีทักษะที่ถนัดเลย"เกรซตอบ“ลองมาเข้าชมรมดนตรีดูสิฉันก็อยู่ชมรมนี้ด้วยนะ" ซูซาน“ขอโทษทีนะชั้นไม่ถนัดเรื่องดนตรีแล้วถึ่งชั้นจะเคยเล่นดนตรีก็ตาม"เกรซ“น้าน้าน้าา~ชั้นขอร้องล่ะถ้าเธอยังตัดสินใจยังไม่ได้ชั้นจะให้เวลาเธอสองถึงสามวันนี้"ซูซาน“เออ~ชั้นจะลองเอาไปคิดดูก็แล้วกัน"เมื่อเกรซได้ยินซูซานพูดเช่นนั้นก็เลยดีใจมากเกรซจึงตอบตกลงและเดินจากไปเมื่อถึงเวลากลับบ้านเกรซจึงมาส่งซูซานหน้าโรงเรียนและบอกซูซานว่า“วันพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปดูที่ชมรมนะวันพรุ่งนี้เจอกันนะบ๊ายบาบ"ซูซาน“บ๊ายบายนะเจอกันวันพรุ่งนี้"ซูซานคิดอะไรอยู่สักพักจึงกลับบ้านไป

เช้าวันถัดมาของอีกวันในเวลาคาบว่างเกรซจึงวิ่งมาหาซูซานด้วยความเร่งรีบและดึงมือซูซาน เกรซจึงตอบว่า“นี่!เรารีบไปที่ชมรมดนตรีกันเถอะ"ซูซาน“เดี๋ยวสิ!!!ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจเลยนะว่าจะเข้าชมรมดนตรีน่ะ"เกรซ“ ไม่รงไม่รอแล้วฉันตื่นเต้นที่จะได้แนะนำนายกับทุกคนแล้วล่ะ"ซูซาน“นี่!เธอก็อย่าวิ่งสิเราเดินไปก็ได้นิ?เกรซไม่ล่ะเร็วๆเข้า!เมื่อมาถึงหน้าห้องดนตรีแล้วเกรซก็พาซูซานเข้าในห้องโถงดนตรีที่กำลังมีคนฝึกซ้อมดนตรีอยู่เมื่อทุกคนในชมรมดนตรีเห็นเกรซจึงกล่าวทักทายเกรซตามปกตซูยอนเพื่อนสาวของเกรซกล่าวออกมาว่า“สวัสดีแม่น้อยของฉัน"นี่เธอพาใครมาด้วยหรอ"เกรซจึงบอกกับทุกในชมรมดนตรีว่า“นี่คือ สมาชิกใหม่ของพวกเรานะทุกคน~เกรซจึงหันไปมองซูซานและใช้ซูซานแนะนำตัวให้ทุกคนรู้ “สวัสดีครับผมชื่อ ซูซานนะคับ"จอร์แดนเพื่อนชายของเกรซจึงตอบกลับซูซานว่า“ ชื่อน่ารักจังเลย~ใครเป็นตั้งชื่อให้หรอเนี่ยชื่อเหมือน...เมื่อเพื่อนสาวอีกคนที่ชื่อจีมของเกรซได้ยินที่จอร์แดนล้อเลียนซูซานเพื่อนสาวของเกรซจึงเอามือตบปากจอร์แดน ป๊าบ!!!เข้าให้ เกรซจึงบอกซูซานว่า“อย่าไปสนใจคำพูดเพอเจ้อของเจ้าหมอนั่นเลยนะ”เพื่อนสาวอีกคนที่ชื่อจีมจึงตอบซูซานว่า“นี่นายอย่าไปสนใจคำพูดปากเสียของไอ่เจ้าหมอนั่นเลยนะมันปากเน่าทุกวันแหละ"อ้อ!ฉันชื่อจีมนะยินดีต้อนรับเพื่อนใหม่^^ จอร์แดนทำท่าเยาะเย้ยจีม“แหมม~ คุยกับคนอื่นดี๊ดีแต่พอคุยกับเราเปลี่ยนเป็นคนละคนกันเลย"จีม“ ชั้นได้ยินนายพูดนะจอร์แดน!คราวนี้อยากให้ชั้นตบปากนายให้ฟันล่วงป่ะ"เกรซและซูซานจึงช่วยกันหยุดทั้งสองคนทะเลาะกัน เกรซ“นี่ๆพวกเธอจะทะเลาะกันเรื่องแค่นี้หรอไม่อายเพื่อนใหม่กันบ้างรึไง"เมื่อทั้งสองได้ยินดังนั้นจึงหยุดทะเลาะกัน ซูซานพูดออกมา“ชื่อของผมแม่ผมเป็นคนตั้งให้ตอนผมเพิ่งครับแม่บอกว่ามันมีความหมายบางอย่างที่ซ่อนไว้แต่ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่ามันหมายความว่ายังไง"เมื่อทุกคนได้ยินเรื่องเล่าจากซูซานจึงซึ้งในคำพูดและแทบปาดน้ำตา จนเกรซลืมพาซูซานไปดูสถานที่ในชมรมดนตรีเกรซจึงบอกให้ซูซานเดินตามมาและแนะนำสถานที่พร้อมกับเครื่องดนตรีอุปกรณ์ต่างๆในชมรมพอทั้งสองคนเดินชมสถานที่ต่างๆไปสักพักจึงหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงเปียโนที่มีคนกำลังเล่นเปียโนอยู่เกรซจึงพาซูซานไปที่ห้องเล่นเปียโนเมื่อทั้งสองคนไปถึงก็พบกับชายหนุ่มรูปงามและหล่อเหลาและหุ่นดีคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่ ซูซานจึงอึ้งกับเสียงเพลงอันไพเราะของเปียโนและเคลิ้มไปด้วยเมื่อเกรซเห็นผู้ชายคนที่ตนเองรู้จักเล่นเปียโนอยู่จึงยิ้มเล็กน้อยไปด้วยเมื่อผู้ชายคนนั้นได้เล่นเปียโนจบลงเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงมายังเกรซและซูซาน เกรซจึงพูดออกมาว่า“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเลโอนายก็ยังเล่นเปียโนเก่งอยู่เหมือนเดิมเลยนะ"เลโอจึงตอบกลับเกรซว่า“สวัสดีนะเกรซถ้าเธออยากมาเจอชั้นก็มาที่ห้องดนตรีสิ!ส่วนใหญ่ชั้นมักจะชอบมาที่มาก"และเมื่อเอโอได้หันไปสบตากับซูซานจึงถามเกรซกลับไปว่า“แล้วนี่?ใครหรอ"เกรซตอบกลับ“อ๋อ!นี่เพื่อนสมาชิกใหม่ของพวกเรานะเขาชื่อซูซานมาจากเกาหลีน่า"เลโอจึงยื่นมือมาที่ซูซานเพื่อทำความรู้จักซูซานจึงยื่นมือมาจับมือกับเลโอซูซานจึงยิ้มและตอบกลับเลโอว่า“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"เกรซจึงแนะนำผู้ชายตรงหน้าว่า“นี่คือ เลโอนะ เขาคือเพื่อนสมัยเด็กกับชั้นเราสองคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นด้วยกันกับชั้นเขาฮอตในมหาลัยมากที่สุดแถมบ้านฐานะร่ำรวยสาวๆจีบกันเต็มเพียบ!แต่เสียดายเลโอมักจะไม่ยอมรับรักใครเลย~แถมไม่ชอบมาเรียนด้วย"เลโอตอบกลับ“ก็ชั้นไม่ต้องเรียนชั้นก็เก่งอยู่แล้วนิจะไปรอนั่งเรียนให้เสียเวลาทำไมแถมชั้นก็เป็นญาติกับผู้อำนวยการโรงเรียนอีก"เกรซ“จร้า~พ่อหนุ่มรูปงาน"ซูซานจึงเอ่ยปากถามว่า“แล้วจะให้ชั้นเล่นดนตรีอะไรหรอ"เกรซจึงเลือกเครื่องดนตรีที่น่าจะเหมาะกับซูซานโดยการให้ซูซานเป็นคนเล่นเปียโนและให้เลโอเป็นผู้สอนการเล่นเปียโนให้ เกรซจึงหันไปถามเลโอดูว่า“นายพอจะว่างสอนเล่นเปียโนให้กับซูซานไหม"เลโอจึงคิดไปสักพักและตกลงสอนการเล่นเปียโนให้กับซูซาน เกรซจึงถามซูซานว่า“นายโอเคไหมถ้าชั้นจะให้นายฝึกซ้อมเล่นเปียโนกับเลโอไปสักพักจนกว่านายจะเล่นเปียโนจนคล่องแคล่วแล้ว"ซูซานจึงตอบกลับเกรซว่า“ได้สิ!ชั้นจะพยายามให้เต็มที่นะ"เกรซ“งั้นก็โอเคแล้วนะส่วนเรื่องเวลาซ้อมก็ตกลงกันเอาเองล่ะส่วนชั้นยังมีงานที่ต้องทำอีกมากมายให้เสร็จงั้นชั้นไปละ"เลโอและซูซานได้โบกมือลาเกรซ และเลโอก็หันมามองซูซานและพูดออกมาว่า“พรุ่งนี้เวลาบ่ายสามโมงครึ่งนายค่อยมารอชั้นที่ห้องเล่นเปียโนนะวันนี้ชั้นขอกลับไปพักก่อนนะชั้นเล่นเปียโนมาจนเมื่อยมือละ"ซูซาน“อืมตกลงงั้นชั้นจะรอนายอยู่ที่นี่"

เช้าวันถัดไปซูซานได้เข้ามารอเลโอที่ห้องเล่นเปียโนและเมื่อซูซานนั่งรอเลโอที่เก้าอี้มุมห้องไปสักพักจู่ๆซูซานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน!กำลังเดินตรงมาที่ห้องเล่นเปียโนจึงได้ทำตัวเงียบๆเหมือนไม่มีตัวตนและคอยระวังตัวอยู่เสมอ เมื่อมีเงาคนแปลกหน้าเดินเข้ามาเรื่อยๆซูซานก็เริ่มใช้สติปัญญาและวิเคราะห์ว่าคนที่กำลังจะเดินเข้ามานั้นเป็นใคร?คนผู้นั้นเริ่มเดินเข้ามาเรื่อยๆจนซูซานคิดได้ว่า“นั่นจะต้องเป็นเลโอแน่นอนเพราะว่าวันนี้เขาจะต้องมาสอนเราเล่นเปียโนนิ"เมื่อคนๆนั้นเดินเข้ามาแล้วคนแปลกหน้าที่ซูซานคิดก็คือเลโอจริงๆเลโอมองมาที่ซูซานด้วยความแปลกใจจึงถามไปว่า“นายเป็นอะไรไปรึเปล่า?เห็นนายจ้องมองมาที่ชั้นแปลกๆนะ"ซูซานจึงดึงสติกลับมาและตอบกลับไปว่า“ปะปะปะ เปล่าหรอกผมแค่คิดอะไรไปเพลินๆน่ะเลยความใจลอยไปตามความคิด"เลโอ“อ๋อ!งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเรามาซ้อมเล่นเปียโนกันเถอะ"ซูซาน“อืม"เลโอจึงพาซูซานมานั่งฝึกเปียโนด้วยกัน ทั้งสองคนเล่นเปียโนกันสักพักจู่ๆซูซานก็ใจลอยอีกครั้งสมาธิไม่อยู่กับการเล่นเปียโนแล้วจึงเล่นเปียโนไปตามเนื้อเพลงไม่ทันจึงหยุดมือเลโอจึงแหงนหน้าไปมองซูซานแล้วถามว่า“เป็นอะไรไปล่ะ ทำไมไม่เล่นต่อล่ะ เมื่อกี้นายก็พอเล่นได้ดีเลยนะ"ซูซานตอบกลับ“สงสัยชั้นคงตื่นเต้นมากเกินไปเลยไม่มีสมาธิสนใจกับโน๊ตเพลง" เลโอ“ไม่เป็นไรหรอกขอแค่เพียงนายจดจ่อกับบทเพลงที่นายเล่นอยู่ นายลองพยายามคิดดูสิว่านายเล่นเปียโนให้คนสำคัญของนายฟังอยู่"ซูซาน“อืม!ชั้นจะลองดูอีกครั้ง"เลโอ“ ชั้นของเอามือชั้นประคบมือนายในการสอนนะ แล้วทั้งสองคนก็ได้เล่นเปียโนอย่างมีความสุขจนเลโอและซูซานก็เริ่มคุ้นเคยและสนิทสนมกันมากขึ้นทุกๆวัน วันต่อมาซูซานได้มาโรงเรียนตามปกติตามเคยเพื่อเข้าเรียนเมื่อถึงคาบชมรมซูซานก็ได้มุ่งหน้าไปยังชมรมตามเคยกับเกรซ จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งในชมรมชื่อฮารูชิวิ่งเข้ามาหาซูซานโดยที่ซูซานยังไม่ได้ตั้งตัวผู้ชายคนนั้นฉุดมือซูซานออกมาจับมือทักทายอย่างรวดเร็ว“ไง~เพื่อนใหม่ ฉันชื่อฮารูชินะยินดีที่ได้รู้จัก"ซูซาน“อ่ะอ่ะ เออ~ทักทายผมเบาๆหน่อยก็ได้ครับ"ฮารูชิ“อ่ะอ๋อ!ขอโทษที่ฉุดมือนายแรงไปนะ พอดีวันที่นายมาฉันไม่ได้มาชมรมดนตรีน่ะ ฮาฮาๆ นี่ๆและฉันฮอตในหมู่สาวๆซะด้วยล่ะ"แอนดี้เพื่อนสาวอีกคนได้ตอบกลับฮารูชิว่า“อย่าหลงตัวเองว่าคนอื่นเค้าจะชอบนายหน่อยเลย"จอร์นนี่เพื่อนชายอีกคนจึงตอบกลับฮารูชิเช่นกันว่า“ใช่!แอนดี้พูดถูกที่สุด นายนี่ขี้โม้ที่สุดเลยนะถ้าชั้นเป็นผู้หญิงล่ะก็ยังไม่มีวันชอบนายเลยด้วยซ้ำ ฮ่าฮา"ฮารูชิหงุดหงิดเล็กน้อย“ก็พวกเธอตามันไม่ถึงนิ!เลยไม่เห็นความหล่อเหลาอันแสนงดงามของชั้นเลยน่ะ"เกรซ“พอล่ะๆทุกคนรู้จักกันเข้าไว้เยอะๆก็ดีแล้วล่ะอย่าเถียงกันเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยนะ"ทุกคนจึงหันมาพูดเรื่องดนตรีที่ฝึกฝนต่อในขณะที่ทุกคนคุยกันอย่างมีความสุขอยู่จู่ๆก็มีสายตาที่อำมหิตที่น่ากลัวก็กำลังจ้องมองมาที่ซูซานและฮารูชิอยู่ นั่นก็คือสายตาของเลโอผู้ที่ซ่อนความน่ากลัวตัวตนที่แท้จริงอยู่โดยไม่มีใครรู้~ วันต่อมา ณ ห้องชมรมวันนี้ทุกคนต่างช่วยกันจัดสถานที่และตระเตรียมเครื่องดนตรีอุปกรณ์ทั้งหลายเพื่อเตรียมพร้อมในการจัดงานการแสดงของโรงเรียนทั้งที่ยี่สิบเจ็ดปีของโรงเรียนทุกคนต่างก็ตั้งใจและทุ่มเทกับงานที่ได้รับมอบหมายโดยที่ผู้หญิงเป็นคนจัดการเรื่องเครื่องประดับและของตกแต่งส่วนผู้ชายซ่อมอุปกรณ์ที่มีปัญหาและยกของอุปกรณ์ต่างๆซึ่งในเวลานั้นฮารูชิและเลโอได้รับหมอบหมายให้ไปตรวจสอบความเรียบร้อยของหลอดฉายแสงไฟบนเวทีและเลโอก็ได้บอกว่า“นี่นาย!เดี๋ยวชั้นไปเอาอุปกรณ์เพิ่มนะอุปกรณ์ซ่อมไฟในนี้ไม่พอนายคงอยู่ซ่อมไฟคนเดียวไปก่อนได้ไหม"ฮารูชิ“ อย่ามัวแต่พูดเถอะนายน่ะรีบไปเอาอุปกรณ์มาเถอะเดี๋ยวชั้นทำเองก่อนก็ได้"เลโอจึงเดินออกไป ในขณะที่ฮารูชิซ่อมแซมหลอดไฟอยู่จู่ๆน๊อตตระปูริมๆบรรไดก็ได้หลุดออกมาและตกลงไปบนพื้นบรรไดเริ่มสั่นและรับน้ำหนักของฮารูชิไม่อยู่จนขาของฮารูชิลื่นและตกลงจากบรรไดอย่างรุนเเรง“อ๊ากกกกก!!!"เมื่อทุกคนได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างทรมานในห้องเวทีทุกคนจึงตกใจและกระวนกระวายมากเลยรีบมาที่ห้องโถงเวทีการประกวดเมื่อทุกคนภาพอันน่าสังเวชธนาของฮารูชิที่กำลังสลบและมีคราบเลือดบริเวณหัวและข้อศอกแขนและเท้าบริเวณตัวมีบรรไดทับอยู่และกระโหลกศีรษะได้รับแรงกระแทกอย่างร้ายแรงเคนเพื่อนชายเลยช่วยเอาบรรไดออกจากบริเวณตัวและเพื่อนๆที่เหลือก็ช่วยกันอุ้มฮารูชิและโทรเรียกหมอเลโอทำท่าสิ้นหวังและพูดออกมาว่า“ โธ่~เพื่อน ฉันไม่ควรทิ้งนายตามลำพังและไปเอาอุปกรณ์เลย"เกรซร้องไห้“นายจะต้องไม่เป็นอะไรไปน้า" เจมส์เศร้า“นายยังมีพวกเราที่คอยห่วงนายนะเพื่อน"เมื่อรถโรงพยาบาลมาถึงที่เกิดเหตุแล้วจึงรีบนำตัวฮารูชิที่กำลังบาทเจ็บสาหัสหนักไปรักษาที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วทางการโรงเรียนได้ออกกฎขอให้นักเรียนทุกคนและเจ้าหน้าที่ตำรวจร่วมมือช่วยปกปิดเรื่องนี้ไว้เพื่อไม่ให้เรื่องนี้บานปลายและส่งผลทางด้านลบมาถึงโรงเรียนและส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ของโรงเรียน