ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ฉันต้องนั่งเครื่อง จากสเปนกลับไทย 555น่าดีใจจังเลย

"คารินจัดของเสร็จยังคะ จะไปไม่ทั่นเครื่องออกแล้วนะคะ"

"ยังคะพี่จะรีบไป ให้ทันเครื่องออกจะชื้อ เครื่องบินส่วนตัวทำไมละ"

มาคาโอพี่ชายสุดหล่อของฉัน ทำไมต้องรีบด้วยน่ะฉันไม่เข้าใจเลย เครื่องบินก็เครื่องบินขอเราทำไมต้องรีบด้วยยังไง พวกนักบินก็รอ เราอยู่แล้วถึงจะช้าไป4 หรือ5ชั้วโมงก็ตาม

"ท่าทุกคนคิดแบบนี้ ก็เสียเวลาแย่สิไปเร็วๆ เดียวพี่โรมิโอรอนาน"

"พ่อค่ะ แม่คะ หนูกลับไทยก่อนน่ะคะ"

ฉันบอกลาพ่อกับแม่ไม่สิแค่แม่ต่างหาก

"ลู ก กจ๋าอย่ากลับไทยไวนักสิ อ ยู่ กับพ่อก่อน"

"ตัวเองฉันบอกกี่ครั้งน่ะว่า ฉันไม่ให้ออกจากห้องทำงานจนกว่าจะเสร็จ หลังจากที่คุณ

อู่งานไป10วัน กับฉันเลยที่รัก"

ฮาฮาสมแล้วที่เป็นแม่ฉัน

"ไปเร็วพี่โรมิโอรอนานแล้วไปก่อนน่ะครับแม่ปะไปกันดีกว่า"

"ค่ะคุณพี่ชายสุดหล่อ"

ณ สนามบินสเปน

"ลาก่อนค่ะพี่มาคาโอเจอกันอีก4เดือนน่ะคะ"

ฉันบอกลาพี่มาคาโอแล้วขึ้นเครื่องเจอพี่โรมิโอสุดหล่อ

"ไงต้องเป็นคนอย่างไงเนี่ย ไม่กล้านั่งเครื่องบินคนเดียวทั้งๆ ที่บิน10กว่ารอบแล้วนะ

นักบินน้องสาวฉันมา แล้วเตรียมตัวออกบินได้"

งื้องอนอีกแล้ว คงงออีกแล้ว ว่าแต่ว่างอนเรื่องอะไรหรอ นี้คงเป็นเรื่องที่ไปเที่ยวแล้วไม่ชวนแน่ๆ เลย

"พี่โรมิโอสุดหล่อหายโกรธคาริน่ะ วันนี้หนูจะได้อยู่สเปน วันนี้วันสุดท้ายแล้วน่ะเราจะไม่เจอกันอีกตั้ง4เดือนเลย นะ กว่าหนูจะกลับสเปนน่ะน่ะน่ะ"

ออนขั้นสุดในชีวิตในฐานะพี่ชาย

"อะก็ได้รีบขึ้นเครื่องเร็ว"

"ค่ะ"

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

"พี่ไม่อยู่ไทยหน่อยหรอ"

"ไม่ละพี่ต้องเตรียมตัวสอบนะ อย่าดื้อนะคะ มีอะไรให้โทรหาพี่โอเคไหม"

"คะ เดินทางปลอดภัยนะคะพี่ชาย"

"จ้าตั้งใจเรียนนะคะ พอบ้านพาคารินไปโรงเรียนด้วยนะ"

"ครับผม"

ณ โรงเรียนknowing

knowing เป็นโรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่ เป็นโรงเรียนติดอันดับต้นๆ ของโลกที่มีการ จัดการเรียนการสอนดีที่สุดฉันจะ อธิบายให้ฟังนะ

โรงเรียนknowingเป็นโรงเรียนประจำที่แบ่งการกินนอนอยู่กับการเรียน ก็จริงอยู่ที่โรงเรียนแบ่งการเรียนแต่ห้องสุดท้าย

ก็อยูดีกินดีเหมือนคนปกติไม่ได้อดอยากหรอ

"เซบาสเตียนส่งแค่นี้ก็พอค่ะกลับบ้านเถอะค่ะ แล้วนี้คะของฝากชื้อมาให้ลูกสาวเซบาสเตียน ส่วนนี้ก็ของ

เซบาสเตียนคะ เเล้วก็ฝากทักทายลูกสาวเซบาสเตียนด้วยนะคะ"

"ขอบคุณนะครับคุณหนูขอ ให้โชคดีกับการเรียนน่ะครับ"

"คะ เซบาสเตียน"

คนอย่างฉันต้องใช้โชคกับการเรียนด้วยหรอ แต่ก็คิดถึงต้อนเรียนโง่อยู่เลยต้อนที่ยังเรียนได้3.7ต้อนนั้นอ่าหนังสือแทบ ตายอะถึงหอที่อยู่แล้วสิไม่สิ มันคือคฤหาสน์ต่างหาก นั้นใครอ่ะคาตานะหรอไม่สิ

ยัยคาตานะแน่ๆ

"คาตันจังทำไรอยู่หรอมาไว้จุง"

"พอดีเที่ยวแล้วก็บินมาไทยเลยน่ะ แล้วรู้เรื่องการแลกเปลี่ยนห้องหรือยังยัยคาริน"

เรื่องแลกเปลี่ยนห้องปกติพวก ผู้ชายเป็นคนไปเองนี้

" ครูบอกว่าให้จับฉลากเพราะ ครูบอกว่าบางคนโดนบังคับน่ะ แต่ก็น่ะห้องเราน้าจะได้อยู่กับ

ห้องควีนมั้ง"

"นั้นสิปกติพวกผู้ชายก็ไป อยู่ในห้องควีนนี้"

"แล้วคาตันจังรู้ยังว่าจะจับฉลากวันไหนหรอ"

"ไม่รู้สิน่ะน้าจะหลังเปิดเทอม 1สัปดาห์มัง”

"ฉันเอาของไปเก็บก่อนดีกว่า"

2 สัปดาห์ต่อมา

"นักเรียนค่ะ ครูจะให้หัวหน้าห้อง มาเช็คว่ามันครบห้องทั้งหมด หรือเปล่าน่ะคะ"

อ้าวต้องจับห้องด้วยหรอ เเย่ละสิยัยหัวหน้าห้องของเราดวงซวย ที่สุดด้วยตายตาย จำได้เลยตอนนั้นยัยนี้ตกปลา

หมดไปเป็นพันไม่ได้ซักตัว ฉายาปลาไม่มีตายของแกอย่าเอามาใช้นะเว้ย

"ห้องควีน ห้องA ห้องB ห้องC ห้องF

และห้อง-F ห้องครบค่ะ

"ต่อไปให้หัวหน้าห้อง ตรวจชื่อนักเรียน ว่าครบหรือไม่ค่ะ"

"ชื่อนักเรียนหญิง มีทั้งหมด 6 คน คนที่1 คาตานะ

คนที่ 2 คาริน คนที่ 3 ชูครีม คนที่ 4 โรส

คนที่ 5 รองกา คนที่ 6 โคล

รายชื่อนักเรียนหญิงครบค่ะ"

"ต่อมาชื่อนักเรียนชาย มีทังหมด 4 คน คนที่ 1 ทีโม้

คนที่ 2 เคช คนที่ 3 โกด คนที่ 4 แซม

รายชื่อ นักเรียนชายครบค่ะ

จะเริ่มการจับฉลากจากห้องก่อนน่ะคะ”

ถึงเวลาลุ่นที่สุดแล้วสิขอให้ได้ห้องควีนน่ะขอร้องล่ะ

"และห้องที่ได้คือหะหะ ห้อง-Fคะ"

มะ มะไม่จริงน่ะได้ห้อง-F จริงดิ ทำไมเเกอย่ารักษาฉายาปลาไม่ตายทำไม่เนี่ย

"จะจับรายชื่อนะเรียนแล้วน่ะคะ คะคาริน"

"ไม่ ไม่น่ะ! "

ฉันร้องอย่างสุดเสียงไม่คิดเลยว่าจะโดนชื่อฉันไม่น่ะ

"คารินกรุณาเงียบด้วยค่ะครูรู้ว่าเธอตกใจกรุณาสุภาพด้วยนะคะ"

"ขะขอโทษค่ะคุณครู"

ให้ตายสิ สติแตกจนได้ ต่อหน้าครูจนได้

" ท่างันดิฉันขอนำกล้อง ไปให้ห้องอื่นจับฉลาก ก่อนน่ะคะ แล้วเจอกันสัปดาห์หน้าน่ะจะคาริจัง"

ฉันทรุดเลยไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันต้องไป เรียนแลกเปลี่ยนกับ พวกห้อง-F บ้าเอยแล้วคุณครูคนนั้นบอกว่าแล้ว

เจอกันเเสดงว่าคุณครูคนนั้นเป็นครูที่สอนห้อง-f

"คารินฉันขอโทษน่ะฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษจริงๆ น่ะ"

"โคลไม่ต้องมาขอโทษหรอกน่ะของแบบนี้ไม่เป็นไรหรอ ของแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิด

หรอกนะแค่2สัปดาห์ฉันยังไหวน้า ว่าแต่ว่าแกนี้น่าจะไปทำบุญหน่อยนะ"

"อะเคเดียวฉันไปทำบุญให้เเกเเองนะ"

"ฉันยังไม่ตายยัยบ้านี้ เพราะเเกฉันเลยต้องเลี้ยงชาบูห้าหมื่นนะโอเคป่ะ"

"จ้าาเดียวฉันพาไปเลี้ยง"

"อะไรชาบูหรอ ฉันไปด้วย"

"โคลมีกี่ครั้งไม่ที่เเกจะไม่ยุ่งกับของกินนะ"

"หิมะตกที่ไทยนั้นละที่ฉันจะไม่ยุ่งกับของกิน"

"จ้าา เเม่สาวนักกิน"

หลังจากวันนั้นฉันก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ฉันพยายามหา ข้อมูลพวกห้อง -F ให้ตายสิประหวัดติพวกนี้

นี้มันอะไรกัน ทั้งทะเลาะวิวาทในโรงเรียนสูบบุหรี่ในห้องน้ำ ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในโรงเรียน พวกนี้อยู่ในโรงเรียนknowing ได้ไงเนี่ยเด็กเส้นงั้นหรอ วันนี้หนังสือเรียนมาส่งที่ในที่สะสุดนะเนี่ยอะไรนี้ หนังสือพวกนี้แน่ใจนะ วานี้ของมัธยม.ต้น ของโรงเรียนknowing ได้ไงให้ตายสินาฉันเตรียมของสำหรับ

พวกห้อง-Fไว้แล้วถึงฉันจะเรียน คาราเต้สายดำมาก็เถอะน่ะแต่คงจงต้องใช้ประสบการณ์การแสดงที่พี่ที่รางวันออสการ์สั่งสอน มาให้เต็มที่ล่ะ ทำตัวสันกลัวทำตัวให้อ่อนแอ่ ที่สุดที่ทำได้ ทุกคนน่าจะงงหน่อยนะว่าทำไม่ต้องทำตัวให้โดนแกล้งด้วยละ เสียสะติไปแล้วหรือไงเนี่ย ฉันจะอธิบายให้เธอฟังนะ

แผนของฉันไม่ไดกะจะให้อยู่ในห้องแบบ นั้นนานแบบสันติวิธีหรอก ฉันจะทำให้พวกนั้นรังแกฉันและจะได้กลับห้องไวไว เอาละจัดของแค่นี้ก็พอแล้ว

วันจันทร์

ให้ตายสิไม่เคยยืนหน้าห้องที่เสียงดังขนาดนี้เลย

" นักเรียนทุกคนคะกรุณาเงียบด้วยคะ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่จากกิจกรรม แลกเปลี่ยนห้องเรียน

ปีนี้พิเศษกว่าทุกปีคะ เพราะว่าวันนี้เรามีเพื่อนใหม่จากห้องคิง ขอเชิณเพื่อนใหม่ของเรา เข้ามาเลยค่ะ"

ให้ตายสิวะเอาวะเป็นตายเท่ากัน 1 2 3

" สะสวัสดีค่ะฉันชื่อ กัณณิกา คาชิตาส่วนชื่อเล่นชื่อว่าคารินค่ะ เป็นลูกครึ่งไทยสเปนค่ะขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะคะ"

เย้ในที่สุดการแนะนำตัวที่ยากที่สุดก็ผ่านไปได้แล้ว

" โต๊ะไหนว่างบ่างน่ะ คารินจังจะไปนังตรงนั่นนะจะแล้วก็อีกอย่างครูชื่อวริยาน่ะคะ

ท่ามีอะไรแปลกบอก ครูได้เลยน่ะท่ามีอะไรให้ครูช่วยบอกครูได้ตลอดเลยน่ะคะ"

คุณครูวริยาคงเป็นคนดีล่ะนะเพราะระหว่างทางมาที่นั่งรถมาคุณครูที่สอนมองฉันแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ก็เคยได้ยินว่าคุณครูที่สอนห้อง คิงและห้องควีนได้เงินเดือนมากกว่าคุณครูที่สอนห้องF หรือ-F แบบหลายเท่า

"ค่ะคุณครู"

ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะแต่กลับรู้สึก ว่ารู้สึกถูกมองแปลกๆ

" อ่ะละค่ะครูจะให้พวกเราถามคำถาม เพื่อนใหม่ของเราคนล่ะ1 ข้อน่ะคะใครอยากถาม

เพื่อนใหม่ของเราเป็นคนแรก"

อะอะไรคุณครูวริยานี้ตั้งใจจะทำอะไรนี้

"คุณครูวริยาครับผมวาคุณคารินคงไม่อยากตอบคำถามพวกที่เรียนโง่กว่ามั้งครับ

ผมดูจากสีหน้าแล้ว"

อะไรกันไอหมอนี้ทำไม่พูดแบบไม่มีมารยาทอย่างนี้

"เชติกาครูบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าจะพูดอะไรเกรงใจคนอื่นบาง"

นายเชติกางั้นหรองั้นท่าฉันตอบแบบนี้ล่ะก็

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณครูวริยา แต่หนูกล้วว่าเพื่อนๆ จะไม่กล้าถามหนูต่างหาก

แต่ท่าเพื่อนๆ อยากรู้หนูจะตอบค่ะท่ามันไม่ทำให้หนูรู้สึกไม่สะดวกใจที่จะตอบนะคะ"

ไงละเจอคำตอบแบบนี้นายจะทำอย่างไงล่ะนายเชติกา ว่าแต่ว่าทำไมเรารู้สึกคุ้นกับชื่อนี้นะ แถมหน้าตา

ก็คลับคล้ายคลับคากับ กับกับใครว่านึกไม่ออกเลย ระหรือว่านายฟากฟ้าใช้นายฟากฟ้าแน่ๆ ทำไมต้อนเด็กๆ หมอนี้เดินตามเราต้อยๆ แต่ดูต้อนนี้สินิสัยน่ารักน่ารัก ตอนเด็กๆ หายไปไหนหมด

"งั้นฉันขอถามเธอหน่อยเวลาเธอเจอ ตารางเรียนของพวกฉันครังแรกเธอคิดว่าพวกฉัน

เป็นคนอย่างไงครับคุณคุณ คุณอะไรนะครับสาบานนะครับ ว่านั้นชื่อของคุณตกลสิดี"

“ใช้ไหมพวกเรา”

“ใช้ใช้ชื่อคนอะไรตลกเป็นบ้า”

555กล้าล้อชื่อฉันงั้นหรอคงตลกมากสินะ ฟากฟ้านายนะนายคงอยากตายมากสินะแต่ฉันไม่ทำหรอฉันจะทำให้นายขายหน้าจนอย่าหมุดดินหนีแน่

" ขอบคุณค่ะที่ถามฉันรู้สึก ว่าคงเป็นห้องที่เน้นกิจกรรม นะคะอีกอย่างท่าจะตลกชื่อดิฉัน

ดิฉันว่าคุณดีกว่าน่ะคะคุณเชติกา หรือน้องฟากฟ้าไม่เจอกันตั้งนานสบายดี

หรือเปล่าค่ะ คุณกรินญาแม่ของคุณ และคุณกรณิกานน้องสาวของคุณสบายดีหรือเปล่าค่ะ

ขอโทษน่ะคะที่ไม่ได้ไปเยียเลย ดิฉันก็ไม่กล้าไปหรอค่ะเพราะ ทำดิฉันทำคุณดิฉันทำอะไร

ต่อมิอะไรกับคุณไป”

หึฟากฟ้านะฟากฟ้าคิดอะไรไม่รูต้อนแรกกะจะไม่ทำให้ขายหน้าแล้วเชียว นายบังคับฉันเองนะ อันที่จริงท่านายยอมคุกเข้าขอร้องอ้อนวอนฉันอาจจะ ไม่บอกเพื่อนในห้องของนายก็ได้นายก็ได้นะ

“ขอโทษนะเธอคิดว่าตัวเองตอบคำถามมิสเกรนหรือไง แล้วก็อีกอย่างทำไมถึงรู้ชื่อภาษาไทย

ของฉันได้ ระหรือว่าเธอเป็นพวกแฟนคลับโรคจิต ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อมาอยู่ห้องเดียวกัน

กับฉันนะ อีกทั้งยังรู้ชื่อจริงแม่กับน้องสาวฉันอีก ยัยโรคจิต”

“ขอโทษนะฉันไม่แฟนคลับของนายหรอนะ คนโรคจิตนะนายต่างหากฟากฟ้า ไม่เจอกันนาน

จนจำกันไม่ได้แล้วหรือไงเนี่ยฟากฟ้า แล้วก็อีกอย่างนะฉันเป็นคนมีมารยาทไม่เหมือนายหรอนะ

อีกอย่างนายนะ”

"คารินคุณมาที่นี้ไม่ทันสามสิบนาทีชั้วโมงคุณก็สติแตกแล้วหรอคะ แล้วอีกอย่างนะคะคุณครูวริยาดิฉัน

ไม่แน่ใจน่ะคะว่า คารินมาเรียนห้องนี้ จะทำให้การเรียนของ คารินตกต่ำลงหรือเปล่า

คุณควรเริ่มสอนได้แล้วน่ะคะ"

คุณครูวริยาหนึงในครูสิบสองจักรพรรดิ จะอธิบายสั่นๆ ให้ฟังก่อนนะ สิบสองจักรพรดิของโรงเรียนนี้นะ

คือคุณครูที่มีความสามารถมากที่สุดในสายงานนั้นๆ แต่ก็นะคุณครูหลายหลายคนที่ไม่เห็นด้วย เพราะว่าคุณครูที่เป็นสิบสองจักรพรดิได้เงินเดือน เดือนละแสนก็นะคงมีการแอนตี้กันบ่างละ

“แต่คุณครูวชิตาค่ะนี้ยังไม่ถึงเวลาสอนเลยนิค่ะ”

“ก็จริงค่ะ แต่ปกติดิฉันจะสอบเด็กๆ ของฉันด้วย วิชาเคมีตอนเช้าทุกวันจันทร์ คุณครูวริยา

ไม่ต้องกังวลหรอน่ะคะดิฉันให้ครูเคมี จากตึกคิงควีนมาสอนเองค่ะคุณครูโบ็ทเข้ามาเลยค่ะ”

คุณครูโบ็ทคิดถึงคุณครูโบ็ทจังเลย คุณครูโบ็ทเป็นที่สอนเคมี ที่เก่งที่สุดในไทยคนหนึ่งเลยละ

แถมยังเป็นเพื่อนรักของพี่สาวฉันด้วยละ

“ครูวริยานี้แกเรียกชื่อฉัน แบบสำเนียงไทยมากเลยน่ะ ฉันมาสอนคารินแล้วนะเธออย่าลืม

เรื่องที่เราตกลงกันไว้นะ”

“ฉันไม่มีทางลืมเรื่องที่เราตกลงกันหรอนะ ว่าแต่ว่าแกนะแน่ใจนะว่าจะสอนเด็กพวกนี้ได้”

“แก่ี้น้า แกคิดว่าแกกำลังพูดกับใครฉันโบ็ค นักเคมีที่เก่งที่สุดในมหาลัย แกลืมอะไรไปหรือ

เปล่าฉันเรียนมหาลัยจบฉันใช้เวลาแค่สองปีนะ แค่สองปี”

“จ้าจ้าแม่คนเก่ง แต่แกลืมอะไรไปหรือเปล่าฉันใช้เวลาเรียนแค่ปีครึ่งน้อยกว่าแกตั้งเยอะ”

“โอเคโอเคแกชนะ แกกลับตึ้กแกไป ฉันจะสอนนักเรียนของฉัน”

หลังจากสอนไปไม่กี่นาที คุณครูโบ็ทก็ต้องสติแตก ก็นะท่าเป็นฉันก็สติเเตกละ

“นี้พวกเธอไม่มีพื้นฐานของเคมีเลยหรือไงพวกเธอจะเป็นห้องท้ายสุดก็เถอะแต่ก็ไม่น่าจะ

ขนาดนี้ตายตาย เดียวพรุ่งนี้ครูจะให้คุณครูสอนเคมีมาสอนพวกเธอก็แล้วกัน”

“คุณครูโบ็ทคะ คุณครูจะมาเปลี่ยนเป็นตารางเรียนของห้องนี้ไม่ไดนะคะ”

“อะไรฉันแค่ลบคาบว่างนักเรียนของเธอนิดหน่อแค่นั้น”

“แต่ว่า การทำแบบนี้มันจะทำให้นะเรียนของฉัน"

“หยุดพูดเลย ฉันผิดหวังกับเธอจริงๆ เธอลืมอะไรไปหรือเปล่าท่าไม่ได้ฉัน คุณคงไม่มีสิทธิ

มายื่นตรงนี้หรอกนะคะเอาเป็นว่าตกลงนะเรื่องเรียนเดี้ยวฉันจะแจ้งผ.อให้”

“คะ”

ไม่รู้นะว่าคุณครูวริยาทำไม่ถึงดูยอมยอมนะ

ได้เวลาเข้าเรียนคาบที่1

"ได้เวลาเรียนเเล้วพรุ่งนี้จะมีครูเคมีมาสอนพวกเธอนะ ตั้งใจเรียนละนะคาริน"

"คะคุณครูโบ็ท"

หมดเวลาเรียนคาบที่สี่ ได้เวลาพักอาหารกลางวัน

เเย้ในที่สุดก็เลิกเรียนเเล้ว ได้กินข้าวเที่ยงสักที่ แต่ก็นะวันนี้ตอนเช้าคุณครูเอาเเต่ให้ฉันตอบคำถามคนเดียวตลอด เเต่ ก็เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ เเต่มันก็เกินไปนะบางที่มันก็เกินไปนะ เคชนางบอกว่าจะเป็นคนเอาข้าวมาให้กินเเต่อยู่ไหน นะ

"ไงเด็กใหม่เธอได้ยินข่าวว่าเธอรู้จักไค เธอเป็นอะไรกับไคงั้นหรอ! "

อะไรเนี่ยพวกนี้แฟนคลับนายฟากฟ้าหรอ

"ฉันแค่เป็นเพื่อนกันสมัยเด็กนะ ไม่ได้เป็นอะไรกันเเกินเพื่อนสมัยเด็กนะ "

"ใช่หรอไม่ใช้ว่าเเกโกหกฉันหรอกนะ"

"ไม่ใช้หรอกจะ ฉันเเค่อย่าอยู่เฉยไม่มีเรื่องกับใครนะจะ"

"นั้นสิเจ็มันก็น่าคิดอยู่นะเจ็"

"นั้นสินะ"

ให้ตายสิพวกนี้เป็นพวกสายไรสมอง เเค่พูดดีดีทำเป็นว่ายอมทุกอย่างก็พอเเล้วสินะ

"หรอเธอเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กงั้นหรอ นั้นสิน่ะยัยเฉ่มแบบเธอไคจะมาสนใจยังไงใช้ไหมพวกเรา "

"ใช้อยู่เเล้วเจ็ 5555"

จ้ายัยสวยไรสมองแค่แกล้งชมว่าเธอสวย และบอกว่าเธอต้องทำอย่างไรฉันได้ ว่าเเต่ไคนี้ใครวะ

" ใช้เธอสวยขนาดนี้ไคต้องชอบเธอแน่ๆ เลย"

เคยชมใครแบบยัดเยียดขนาดนี้

" ใช่สิฉันสวยขนาดนี้เธอนี้ตาถึงน่ะ แต่ฉันจะบอกไว้ก่อนน่ะ ท่าเธออยู่ใกล้ไคเกินไปละก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ละนะยัยเด็กห้องคิง"

ถึงเธอไม่บอกฉันก็ไม่มายุ่งกับไอบ้านั้นหรอก ว่าเเต่ว่าไอไคนั้นเป็นใครวะเนี่ยสงสัยจังเลย

"จะงั้นฉันขอตัวไปหาข้าวกินก่อนนะ"

" อะไปไหนก็ไป ไปอย่ามานั้นขว้างหูขว้างตาฉันทำไม่ละ น่ารำคาญ"

ครึนๆๆ อะเสียงรถใครเนี่ยน่ารำคาญ

"คารินฉันเอาข้าวมาส่งน่ะ"

เสียงนั้นมันเคชนี้นา หมอนั้นยอมเอาข้าวมาส่งฉันด้วยหรอ หิมะตกที่ไทยแน่นอน

"มาช้าจะนะพ่อคุณ ว่าเเต่ว่าเคชลมอะไรหอบเเกมาละเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยทำดีกับฉันเลยน่ะ"

หมอนี้ท่าไม่ถูกบังคับนะ ไม่ยอมทำดีกับฉันหรอกน่ะ หรือว่าหวังผลประโยชน์อะไรเนี่ย

"ใจร้ายเกินไปฉันยอมเสียเวลา มาส่งของกินให้เธอเลยน่ะฉันยอมเสียเวลากินข้าวมา ให้เธอกินเลยน่ะข่าวเที่ยง ฉันยังไม่ได้กินเลยนะ"

น่าสงสาร จังเลยชวนกินข้าวด้วยดีกว่าวันนี้อยากมีเพื่อนคุย

"มามากินข่าวด้วยกันวันนี้อารมณ์ไม่ดีอยากมีคนด่า"

อันที่จริงอยากมีคนคุยด้วยต่างหาก เเต่เเค่พูดไปอย่างนั้นละอยากรู้ว่าหมอนั้นจะทำยังไง

"งือใจร้ายทำไม่ต้องอยากด่าฉันด้วยฉัน ฉันแค่คิดถึงเลยมาหาทำไม่เธอใจร้ายอย่างนี้ "

พอพูดจบนางก็นั่งลงพื้นแล้วก็งอแงยังกะเด็กน้อย ฉันเลยกะจะทำเป็นไม่สน ใจแล้วเดินออกไป

"มะไม่ห้ามกันหนอยหรอฉันยอมลงทุ่นนั่งพื้นเลยน่ะ"

" ก็มาสิไม่ได้ห้ามนี้น่ามามากินข้าวด้วยกัน"

ระเหว่างที่กำลังกินข้าวกับเคชอยู่ก็มีการทะเลอะวิวาทกันเกิดขึ้น

"คะคารินเราหนีกันเถอะนะ เดียวเราจะโดนหางเลขกันไปได้"

"อื่อ"

ขณะที่เรากำลังหนีนั้น ก็มีคนมาจับมือฉันไป

เป็นคนใจง่ายคะ ลงในนี้ด้วยละกะ ลงทุกๆจันทร์นะจะ

มะมีใครก็ไม่รู้มาจับตัวฉันล็อกตัว

"555ดูสิใครวาฉันจับตัวได้ ไคเพื่อนสมัยเด็กนายนิ ได้ข่าวว่ามาจากห้องคิงนี้"

ให้ตายสิหมอนี้อยากตายหรอฉันเรียนคาราเต้สายดำมาเลยน่ะ

"ปล่อยยัยนั้นน่ะท่ายังไมอยากตาย "

เคชมาห้ามหมอนี้ทำไมเนี้ยกะจะช้อมคนสบายๆ นานๆ ที่มีคนมาให้ช้อมถึงที่ (-_-)

"อะไรวะเนี้ยหมอนี้ ดูจากเครื่องแบบแบบนี้เด็กห้อง คิงนี้หว่า ใส่ขนนกยูง ขนาดนี้ไม่กลัวโดนปล้นหรอ "

"ใส่ขนนกยูงเเล้วเเกมายุ่งอะไรกับฉันละ ฉันใด้ขอเงินเเกมาชื้อหรอ"

"ยัยนี้วอนตายหรือไงเนี้ย อยาคิดนะว่าเป็นเด็กห้องคิงเเล้วฉันจะกล้วนะ"

ไอหมอนี้วอนแล้วนะเดียวจัดการเองเลยดีไหมเนี้ย แต่อีกแค่ะ1นาทีซีเคร็ท เซอร์วิส ก็จะมาแล้วน่ะ

"พอได้แล้วคนที่เอาผู้หญิงเป็นโลอย่างแกน่ะมี สิทธิมาพูดด้วยหรอ ท่าอยากสู้กับฉันก็เข้ามา "

เชื่อเขาเลยสู้กันอย่างนั้นเพื่ออะไรน่ะ สมองมีแต่เรื่องอย่างไงหรือไงเนีย แต่ก็น่าเสียดายหน้าหลอ หลอของฟากฟ้าจะเลย แต่ก็นะยังไงหมอนี้ก็มีเงินทำหน้าใหม่

" กรุณาหยุดด้วยค่ะอย่าหาว่าดิฉันไม่เตือน! "

"นั้นหรือเปล่าวที่เขาว่าห้องคิง กับห้องควีนจะมีซีเคร็ท เซอร์วิสน่ะ "

"ซีเคร็ท เซอร์วิสคือ อะไรหรอ"

" ก็คล้ายๆ บอดี้การ์ด น่ะแต่เขาว่ากันว่าค่าตัวนะแพงมาก "

"งันหรอที่เขาว่ากันว่าเงินส่วนใหญ่เอาเงินไปจ่ายให้พวกห้องคิง กับห้องควีนหมดนี้เป็นจริงสินะ"

"เลยทำให้พวกเราไปเที่ยวใกล้ๆ กัน เพราะพวกนี้สินะ"

ให้ตายสิพวกนี้ก็ซุบซิบกันเก่งจังเลย แต่ก็นะมันก็น่าคิดจริงนี้นา

" ยัยนี้อยากตายใช้ไหมเจอนี้เข้า ไปจะพูดแบบนี้ไหม" ให้ตายสิเจอแบบนี้กี่รายต่อรายเบาสุดก็เข้า โรงพยาบาล3วัน4คืน

"โอ็ยยยเจ็บเป็นบ้าไออัก "

อ่าว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้โดนช้อมเจียนตายไหมล่ะ

"พอได้แล้วรินริสาบอก บอดี้การ์ดของเธอไปได้แล้ว! "

กลัวคู่กรณีนายตายหรือไงแต่ขอโทษด้วยนะ นั่นไม่ใช้ซีเคร็ท เซอร์วิสของฉันแต่เป็น ซีเคร็ท เซอร์วิส ของนางเคชนั้นแล้วปกตินางก็ไม่เคยฟังใครง่ายๆ ด้วยละนะ แต่ก็นะทำเป็นว่าอ่อนแอให้หมอนี้สำนึกผิดเล่นๆ ละกัน

"ฟะฟากฟ้า ทำไม่ขึ้นเสียงกับฉัน ขนาดนั้นด้วยอีกอย่าง นะนี้ไม่ใช้ ซีเคร็ท เซอร์วิส ของฉันน่ะ เป็นซีเคร็ท เซอร์วิสของเคชต่างหาก " แต่ว่ารินริสาทำไมหมอนี้ชื่อภาษาไทยของฉันนี้ทำไมหมอนี้จำชื่อฉันได้ไงอย่าบอกว่าหมอนี้จำได้แล้วนะ

" แกนะใช้เคชใช้ไหมไอหน้าจืดบอก บอดี้การ์ด ของนายให้กลับไปด้วย"

นายคิดผิดแล้วไปขอให้เคชทำอยางนั้นหมอนั้น ไม่เคยทำตามใจใครที่กำลังรู้จักโดยเฉพาะที่เป็นผู้ชายง่ายๆ หรอกนะแถมนายไปว่าหมอนั้นว่าหน้าจืดอีกต่างหาก

"ได้แต่มีอย่าง1ที่แกต้องรับปากฉันก่อน"

"ได้ว่าแต่เรื่องอะไรละ ท่ามันไม่เกินไปได้อยู่แล้ว "

อะอะเอ่อะไรเนี้ย ทำไมหมอนี้ยอมคนง่ายอย่างงีนี้ ว่าแต่ว่า เป็นเรื่องอะไรนะ

" ได้แต่ห้ามเรียกคารินว่ารินริสาอีก "

ให้ตายสิเคชน่ะเคชก็รู้อยู่หรอว่าฉันขอให้แกล้งทำเป็นแฟน

ให้หน่อยจ่ะเป็นพระคุณอย่างมาก แต่นี้ก็อินไป หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไปทำไมอย่างน้อยท่าหากพวกนี้ท่าหากนะพวกนี้ดันตกหลุมรักฉันละก็อย่างน้อยก็มีไม้กันหมาอย่างเคชละนะ

" ทำไมฉันต้องยอมนายด้วย ยัยนี้เป็นเพื่อนเก่าฉัน ฉันจะเรียกชื่อเพื่อนเก่าฉันจะทำไม " ให้ตายสิรู้หรือ เปล่าวหมอนี้นะ ที่บ้านนะขึ้งชื่อเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกผิดมากที่สุด 1ชัวโมงหมอนี้ทำคนร้องไห้ตังเยอะ ตอนที่ฉันกับเคชโดดเรียนหมอนี้ก็จัดการเรื่องครูฝ่ายปกครง อย่างง่ายด้าย อะไรเห็นฉันเป็นเด็กเรียนอย่างนี้ฉันก็เคยโดดเรียนนะ จะบอกให้ก็ตอนนั้นมันน่าเบื่อนี้น้า

" นั้นสินะเพื่อนเก่าเพื่อนสมั้ยเด็กที่ทำ คารินเกือบจมน้ำตาย"

เอาแล้วขุดความหลังมาฆ่านายฟากฟ้า ชั่วร้ายมากเลยเคช

หมดเวลาพักกลางวันขอให้นักเรียนทุกคน เข้าห้องเรียน

หมดเวลาพักกลางวันจนได้

ขณะในห้องเรียน คาบรองสุดท้าย

" เอาละพรุ่งนี้เรามาเจอกันอีกน่ะอย่าลืมทำการบ้านมาน่ะ ครูจ่ะปล่อยเธอไปเปลียนเสื้อผ้า ก่อนน่ะเพราะคาบต่อไป เป็นคาบพละครูจะให้เราไปเปลียน เสื้อผ้าก่อนน่ะเจอกัน พรุ่งนี้"

คุณครูสอนภาษาไทยที่กำลังสั่งการบ้านว่าแต่ว่าคุณครูพูดว่าอะไรนะครูจ่ะปล่อยเธอไปเปลียนเสื้อผ้า ก่อนน่ะเพราะคาบต่อไป เป็นคาบพละครูจะให้เราไปเปลียน เสื้อผ้าก่อนน่ะเจอกัน คาบพละ ซะซวยแล้ววันนี้ลืมไปว่าเรียนพละ ลืมเอาชุดมาเปลียนจนได้ แต่จำได้ว่าในตารางวันนี้ไม่มีคาบพละนะ ย้าเอ้ยเผลอจำตารางเรียนเก่าจนได้ ทำไงดีทำไงดี

" คารินลืมเอาเสื้อมาเปลียนหรอ เอาของฉันไปก่อนไหม "

ให้ตายสิหลังจากเที่ยง หมอนี้ก็นั้งทำหน้าจ๋อย ทั้งคาบ หรือว่าสำนึกผิดนะ แต่ก็คงไม่หรอกมัง คนอย่างหมอนั้น

" ไคฉันก็ไม่ได้เอามาเหมื่อนกันแทนที่จะเอาให้คารินเอามา ให้ฉันมันจะไม่ดีกว่าหรอ"

ยัยนี้มาอีกแล้ว งันคงต้องตามน้ำไปสิน่ะ ยังไงฉันก็ไม่อย่ากเรียนพละอยู่แล้วละนะ

"นายเอาไปให้เขาเถอะเดียว ฉันขอครูได้"

ให้ตายสิฉันต้องมาทำแบบนี้เพื่ออยู่แบบสันติวิธี ถึ้งจะแตกต่างจากแผนการที่วางไว้แต่ต้นแต่ย่อมอยู่แบบสันติวิธีชัก2สัปดาห์ คงทนได้อยู่หรอ

" นั้นหรอคงมีใช้สิธิทพิเศษของห้องคิงสิน่ะ "

555ประชดประชันเก่งจังเลยยย คงว่าห้องคิงกับห้องควีนเป็นห้องที่มีสิธิทพิเศษมากกว่าห้องอื่นสิน่ะ แต่มันก็จริงอะนะเถียงไม่ได้อะ (-_-)

"เอาไปแล้วก็เอามาคืนฉันด้วย "

สุดยอดการแข็งกระด่างนี้คืออะไรกันน่ะ ยังกะะพู้ชายในอนิเมะที่ซึนจังเลยแต่ท่าหมอนี้ทำหน้าโหดอย่างนี้ ก็คงไม่ได้หน้ารักนักหรอนะ แถมคำพูดคำจาก็ไม่ดีด้วย ในที่สุดการเปลียนเสื้อผ้าก็เสร็จแล้วถึงฉันจะไม่ได้เปลียนก็เถอะ แล้วก็เจอ คุณครูที่จ่ะพูดว่ายังไงล่ะเป็นคุณครูที่มีความหัวร้อนสูงอย่างมาก

" พวกเธอรีบๆ เดินหน่อยทำตัวให้เหมือนปลาฉลามขาวหน่อยสิ เดินช้าขนาดนี้ โต้ขึ้นจ่ะทำงานอะไรกิน "

555 เคยเจอคุณครูที่มีความหัวร้อนสูงอย่างนี้นานแล้วน่ะ คงจ่ะขอไม่ว่ายน้ำคง ไม่ด้ายแล้วสิน่ะคงต้องลองขอหน้อยสิวะครูน่าจ่ะเกรงใจห้องคิงบางแต่เดียวก็โดนหาว่า ห้องคิงนี้มีเส้นสายจนคุณครูยั้งต้องยอมนะหรอ ไม่ได้ไม่ด้เอาไงดีเนี้ย คิดสิ แต่ท่าไม่ล่ะ อะรู้แล้วบอกว่าเป็นประจำเดือนดีกว่า ถึงยังไงคุณครูคนนี้ก็ไม่น้าจะให้ฉันถอดให้ดูหรอกนะ

" อะอะอ้าว มีนักเรียนบ่างคนไม่ยอมเปลียนเสื้อผ้านี้น่า มีข้อแก้ตัวอะไรบ่าง "

ในที่สุดก็ถึ้งเเถเวลาเเล้วสิน่ะรู้หรือเปล่าวตอนนั้นฉันเขียนคำตอบผิดแต่ฉันก็ยังแถจน คุณครูยอมให้เต็ม

"คณุครูกอนรนี ขอเวลาเเป๊บนึง ได้ไหมค่ะ "

คุณครูโบ็ท คุณครูโบ็ทมาทำอะไรที่นี้อะระหรือว่า คุณครูโบ็ทมาช้วยแน้แน้เลยเพราะคุณครูทุกคนที่ตึกคิงรูว่าฉันกลัวน้ำมากกว่าการไม่เกรด4สะอีก

" คะครับผมว่างเสมอเลยสำหรับ คุณครูโบ็ทลมอะไรหอบมาที่ นี้ล่ะครับ " เสียงสันเลยน่ะคะคุณครูข่าวลือทีคุณครูคนนี้ตามจีบคุณครูโบ็ทมานานคงเป็นเรื่องจริงสินะ

" พอดีว่ามาหาลูกศิษย์คนเก่งของฉันอ่ะ ถึงมันจ่ะ ดูเห็นแก่ตัวหน่อยๆ ก็เถอะ แต่ว่าคาริเป็นโรคกล้วน้ำ อย่างรุ่นแรงน่ะคะ เธอเลยไม่อย่ากว่ายน้ำค่ะ เพราะว่าตอนที่คารินต้อนเด็กๆ เกือบจมน้ำตายนะคะฉันเลยมาขอให้คารินไม่ต้องมา ว่านน้ำได้หรือเปล่าวคะ? "

มันต้องใด้อยู่เเล้วล่ะค้าท่ากล้าปฏิเสธล่ะก็คุณครูคนนี่หมดสิทธิการเป็น แฟนคุณครูโบ็ทเลยล่ะเพราะว่าคุณครูโบ็ทนะรักฉันเหมือนลูกเลยละนะ

" ดะได้เเน้น้อนสิครับท่าเกิดว่าเขาไม่สามารถ ว่ายน้ำแล้วมีความสุขเราก็ไม่ควณไปบังคับเขาน่ะครับ "

"งั้นหรอค่ะขอบคุณน่ะคะ ท่าคุณครูกอนรนี้ไม่ยอมให้คารินต้องซ้อคในสระว่ายน้ำแแน่แน่ เลยค่ะขอคุณนะคะ "

สุดยอดแห่งการเผาฉันยัยพวกนั้นต้องหาท่างเเกล้งฉันแน่เเน่

"งั้นดิฉันขอตัวลาก่อนน่ะคะคุณครูกอนรนี"

" ครับคุณครูโบ็ทล่าก่อนน่ครับเเต่ก่อนครับวันนี้คุณครูโบ็ทแต่งตัวสวยมากเลยน่ะครับ"

ฮันเเน่มีการชมกันอีกต่างหาก แต่หนูบอกไว้ก่อนนะคะมีคนมาจีบคุณครูโบ็ทนะแค่นี้ยังน้อยไปคะ

"อ้อขอบคุณค่ะมากมากเลยน่ะคะ " (^-^')

หลังจากที่คุณครูโบ็ทกลับไปคุณครู กอนรนีหรือเปล่าจำชื่อไม่ได้อะนะ ก็นั้งยิ้มทั้งวัน

"เอาล่ะวันนี้ครูอารมณดีเป็นพิเศษคนที่ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลียนครูจ่ะไม่ลงโทษล่ะกัน อ่ะที่เหลือไปว่ายน้ำ "

ในที่สุดก็ไม่โดนลงโทษเเล้วก็ไม่ต้องกังวนว่า จ่ะถูกโทษ

" คารินฉันมีเรื่องจ่ะคุยกับเธอหน่อย"อะอะไรอีกเนี้ย คนจะนั้งเล่นมือถือ

"คารินฉันเรื่องจ่ะคุยกับเธอหน่อยน่ะได้หรือเปล่าว " อารมณ์ไหนเนี่ยทำไหมสุภาพเเปลกๆ น่ะ

"อ่อได้อยู่เเล้วสิ มีเรื่องอะไรหรอ " วันนี้มันมาเเปลกๆ จังเลยยจะแกล้งฉันเรื่องอะไรอีละเนี้ย

" เพราะฉันหรอที่ทำให้เธอกล้วน้ำหรอ "

อันนี้ยิ่งมาเเปลกขึ้นหมอนี้ลืมกินยาหรือกินยาเกินขนาดกันเเน้หรือลืมเขย่าขวดกันเเน้น่ะ

" มันพอมีท่างเเก้บ้างหรือเปล่าว ไปหาหมด หรือจิตเเทพย์ หรือยัง เธอต้องกินยาหรือเปล่าว "

55ว่าเเล้วว่าลืมกินยาไม่ก็ลืมเขย่าขวด หรือยาเกินขนาดเเน้เเน้เลย

" ฉันก็ลองไปหาหมอหรือ จิตเเทพย์ ก็เเล้วมันก็เหมือนเดิมน่ะ ทั้งหมอ เเล้วก็จิตเเทพย์ก็บอกฉันว่า กรณีเเบบนี้มันรักษายาก มันต้องอาศัยการเคยชินน่ะ แต่พ่อกับแม่ฉันพยายามเเล้วเเต่มากที่สุดคือทำ ให้ไม่เป็นลมในสระว่ายน้ำน่ะนะ ('-') "

เอาสิที่จริงฉันก็ไม่อยากทำเเบบนี้หรอกน่ะวันนี้อยากเเก้เเค้นหน่อยเพราะนาย ฉันถึ้งไม่มีโอกาศได้ว่ายน้ำอย่างมีความสุขอย่างคนอื่นเขา นายต้องชดใช้

" งันหรองันฉันจ่ะ เป็นคนช่วยเธอให้หายจากอาการกลัวน้ำเองเพื่อเป็นการชดใช้ใน สิ่งที่ฉันทำในสมัยเด็กเอ่ง เชือฉันสิ ทำไมเธอทำหน้ายังนันน่ะคาริน เธอไม่เชื่อใจฉันหรอ "

ท่าเกิดว่าทุกคนเห็นหน้าของฉันในตอนนี้ทุกคนคงต้องคิดเหมือนกันล่ะน้า ขนาดหมอที่เก่งที่สุดก็ยังยังรักษาฉันไม่ได้อย่างนายนี้นะ เจอกันครังแรกนายก็ยังจำไม่ได้นะ

ฉันล่ะหนักใจเเทนคุณกรินยา แม่ของนายฟากฟ้าจริงๆ เลยยน่ะ เอาตัวเเค่นี้ยังไม่รอดเลย

" มะไม่เป็นอะไรหรอก "

หมดเวลาเรียนคาบที่8 ขอให้นักเรียนทุกคนตรวจสอบสิ่งของก็ออกจาก ห้องเรียนเเละขอให้นักเรียนเดินท่างกลับหอพักนะคะ เสียงกริ้งหมดเวลาช้วยชีวิตของเเท้เลยน่ะเนี้ย

" ฉันขอตัวกลับตึกคิงก่อน่ะ "

" ทำไมเธอถึ้งกลับ ตึกคิงล่ะคาริน เธอไม่ได้พักตึกเดียวกันกับพวกพู้หญิงหรอ "

" ไม่น่ะครูบอกว่าเเค่เรียนเเลกเปลียนน่ะ เเต่ที่นอน นอนที่เก่าน่ะนะ เเต่ส่วนวันหยุดครูก็จ่ะให้มาทำกิจกรรมกับเพื่อนในห้องที่เเลกเปลียนอ่ะนะ "

ให้ตายสินายไม่อ่านรายละเอียดในเอกสารที่คุณครูเเจกหรือไง อย่าบอกนะว่านายใช้โคต้าอ่านปีละ8บรรทัดหมดแล้วนะนายนี้หน้าทำไมไม่อ่านให้ละเอียดนะแค่สละเวลาอ่าน แค่ไม่กี่นาทีก็อ่านหมดแล้วนะ

" งันหรอกินข้าวเย็นให้อร่อยน่ะคาริน "

ด้านของไค

ให้ตายสิจะต้องเป็นคนเเบบไหนน่ะเนียฉันต้อนเด็กๆ อีกทั้งยั้งพูดเรื่องสมัยเด็กอีกมันเป็นยังไงกันเเน่นะ วันนี้ทั้งวันก็รู้สึกว่าฉันเริ่มควบคุมความรู้สึกไม่ค่อยได้ (แกแค่ควบคุมได้ด้วยหรอ) ว่าฉันเริ่มโมโหเวลาที่คารินอยู่ใกล้ผู้ชายที่ชื่อเคชอะไรนั่นให้ตายสิ เเล้วมันเรื่อง อะไรเนี้ยทังที่คารินบอกว่า ไม่กล้ามาหาฉัน หรือว่าลองโทรไปหาพี่ดีน่ะ เอาวะเป็นไงเป็นกัน โทรหาพี่เเฮรี เเล้วกันนะ บางครั้งฉันก็น้อยใจคุณพ่อกับคุณเเม่นะทำไมชื่อฉันมั้นเเย่กว่าพี่น้องคนอื่น พี่ชายคนอื่นๆ ของฉันชื่อแท่ๆ กันหมด แต่ฉันนี้สิน้องฟากฟ้า ฉันก็เคยถามแม่นะว่าทำไม่ชื่อฉันมันดูเป็เด็กบ็องๆ อย่างงี้ แล้วก็บอว่าแม่ว่ามันน่ารักออก

" ไงฟากฟ้าคิด ว่าจมก้องเท้าเสียชีวิตไปเเล้ว ว่าเเต่โทรมาทำไมหรอหรือโดนเรียกผู้ปกครองอีกเเล้วหรือเปล่าว " ทำไมคนในบ้านชอบหาว่าฉันจ่ะก่อเรื่องบ่อยบ่อยกันนะ

" ไม่ใช้เเบบนั้นเเค่จ่ะมาถามว่าพี่จำคารินได้เปลาว "

"จำได้อยู่แลัวฉันจะจำคนที่เเกบอกว่าจะเป็นเจ้าสาวในอนาคตตลอด เวลาไม่ได้เเต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นคารินก็ไม่กล้ามาหาเเกอีกเเล้วหลังจากนั้นเเกก็ประสบอุบัติเหตุ รถพลิกคว้ำน่ะนะ Harry hurry to come to work quickly do you want to do or not? (เเปลว่า เเฮรี รีบมาทำงานเร็ว จ่ะเอาไหม คะเเนน หรือไม่เอา) อ่ะเพื่อนฉันเรียกเเล้วน่ะเเค่นี้น่ะไค "

วะวางสายเเล้วพี่กูว่าเเต่ว่ายัยคารินมันกลัวน้ำ ขนาดนั้นเลยหรอ

" ไอหนูเดินมาผิดหรือเปล่าว เเถวนี้มัน ของตึกคิง กับตึกควีน นะหรือมาหาเพื่อนหรอ "

เพลิอเดินมาตึกคิงกับตึกควีนชะได้ให้ตายสิวะ

" อะอะคนในโรงอาหารที่เคชเล่าให้ฟังนี้น้าใช้ไหมรองกา "

ผู้หญิงผมสีน้ำตาลเเดงพูดกับเด็กผู้หญิงผมสีบอล์ นาจะชื่อรองกานะ คนบ้าอะไรชื่อรองกาวะ คนตึกนี้ชื่อมีคนชื่อปกติไหมเนี้ย

" ใช้มั้งชูครีมเพราะดูจาก ลัษณะเเล้ว นาจ่ะใช้น่ะชูครีม "

ยัยผู้หญิงสองคนนี้มั้นอะไรกันน่ะทำไม่ถึ้งปากจัดเเบบนี้น่ะฉันล่ะคิดว่าเรียนจ่ะสุภาพมากกว่านี้นะเเต่ยัยคารินก็ปากจัดเหมือนกันนี้นา

" มายุ่งวุนวายกับพวกฉันทำไมไอ้เด็กห้อง-F "

ให้ตายสิเด็กห้องคิง กับเด็กห้องควีนมัน นิสัยอย่างนี้กันหมดทุกคนเลยหรือไง

" ทีโม้ทำไมเเกปากเสียอย่าง งีง ปกติเเกนิสัยดีกว่านี้นีน้า "

รู้ชื่อเเล้วผู้ชายผมสีเทา ชื่อทีโม้งันสิน่ะท่าเกิดว่าเจอที่อื่นน่ะนะเเก่ไไม่ได้ตายดีเเน้เเน้เลย ฉันรับประกันเลยล่ะนะ

" ขอโทษนะปกติทีโม้นางไม่ได้ ปากเสียขนาดนี้น่ะเเต่มันเเค่หิวข้าวน่ะนะอย่าไปถือสามันเลยยะ "

ถึ้งจะบอกว่าโมโหหิวก็นะเเต่มันก็เกินไปนะ

" ว่าเเต่ไอเคชอยู่ไหนหรอ ปกติหมอนี้จะเป็นคนพวกเธอไปชื้อข้าวเย็นนี้น่า รองกา ชูครีม "

เคช ชื่อหมอนี้อีกเเล้วทำไมเวลาได้ยินชื่อนี้มันงุดหงิด ขนาดนี้ว่ะ

" ก็มันก็ไปคุยกับคาริน ไม่รู้พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้นะเเต่ฉันเห็นหมอนัน เอาเเต่ของที่ยัยคารินชอบกินมาก็ไม่รู้หรอก นะว่าเอาไปทำไมเยอะเเยะ คงไปงออะไรยัยคารอนั้นมัง "

งออะไรนะอย่าบอกนะว่าหมอนี้เป็นเเฟน กับยัยคาริน ไม่สิไม่ต้องเป็นเพื่อนก็งอได้สิ ใช้คงงอแบบเพื่อนสินะใช้แน้ๆ

ใช้ใช้ เเต่ถึ้งเเม้ว่ายัยคาริน กับไอเคชจะคบกันฉันก็ไม่ได้สนใจนี้ จะเป็นอะไรมันก็เรื่องมันนี้น้า

" ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลยนะ เเล้วก็ไม่ต้องมาคุยกันเลยนะเคช "

"คารินฉันขอโทษ จริงนะ"

สะเสียงนั้นมันยัยคารินนี้ คงทะเลาะกันสินะสมน้ำหน้าทะเลาะกันนานๆ นะไม่สิเลิกกันเลยเเต่ทำไม ฉันต้องให้2คนนี้ เลิกกันนะ อะ โอ้ย ปะ ปวดหัวจังวะ

" ฟะ ฟากฟ้า เป็นอะไรนะ! "

"เคชเอาฟากฟ้าที่ห้องพยาบาลเร็วเร็วสิ " " อือ " เสียงยัยคารินกับไอเคช กับเพื่อนยัยคาริน

ด้านคาริน

ให้ตายสิหมอนั้นอยู่ดีดีก็ เป็นก็หมดสติไปไม่รู้ว่าตายเเล้วหรือเปล่าวเนี้ยท่าเกิดว่าตาย ฉันต้องทำอย่างไงเนี้ยหรือโทรบอก พี่ดีนะ

" พี่โรมิโอหนู่มีเรื่องอย่ากจ่ะถามพี่ว่างหรือเปล่าวคะ "

ฉันลองโทรถามพี่ชายโรมิโอดูหวังว่าจ่ะว่างนะ

" คุณหนูคารินหรอครับผมพ่อบ้านคูลเช น่ะครับต้อนนี้คุณชายทั้ง4 ติดอ่านหนังสือสอบย่อยน่ะครับ กระผมเลยยึดมือถือนะครับต้องการอะไรหรอครับคุณหนู "

ให้ตายสิลืมไปเลยว่าพี่ต้องสอบย่อยเดือนนี้หว่า ทำไม่มันลืมง่ายอย่างงี้

" ไม่เป็นไรหรอคะเเค่นี้นะคะ "

" คารินหมอบอกว่าไอฟากฟ้าเป็น"

" ฟากฟ้าเป็นไปอะไรหรอเคช " ให้ตายสิเป็นอะไรก็ยังไม่รู้จะโดนจับป่ะเนี้ย

" หมอบอกว่ามันไม่เป็นอะไรมากหรอกไอฟากฟ้านะ เเต่หมอนั้นเอาเเค่เรียกหาเธออะขนาดหมอที่ ห้องพยาบาลยังเอาไม่อยู่ ลองไปหาหมอนั้นสิ เพื่อหมอนั้นจ่ะสงบสติได้ "

ก็ยังดีนะที่หมอนั้นไม่เป็นอะไรไป เเต่ว่าคงต้องไปหาหมอนั้นสินะให้ตายสิวะ

" คารินคารินยัยคารินเธอ อยู่ไหนเธอจ่ะทิ้งฉันไปไม่ใด้นะคาริน "

ดีจ้าทุกคนจะเห็นนิยายเรื่องนี้ใน3แอปคือเด็กดีกับreadawrite นะจ่ะส่วนในmangtoonกลับมาอัพแล้วคะ

เสียงโวยวายของนายฟากฟ้าเสียงดังเป็นบ้า

"ฉันอยู่นี้ไง ไคนายเป็นอะไรเนี่ย สมองกระทบกระเทือนหรือไง อยู่ดีๆก็โวยวาย"

คงต้องพูดชื่อภาษาอังกฤษก็ล่ะนะท่าพูดชื่อภาษาไทยหมอนี้คงอายละนะ

"ทำไม่เรียกชื่อฉันอย่างนี้ล่ะคาริน ฉันบอกให้เธอเรียกชื่อ ฉันที่เป็นภาษาไทยล่ะหรือโกรธ ที่ฉันเรียกเธอชื่อภาษาสเปน งันหรอ ฉันเรียกชื่อเธอภาษาไทยก็ได้นะรินริสา รินริสาอย่าโกรธฟากฟ้านะ"

หมอนี้เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ยเป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย

" เป็นญาติเธอหรอเปล่าคาริน หรือว่าเพื่อนเธอหรอ "

" เป็นเพื่อนในห้อง-F อ่ะคะ "

" เเล้วทำไมมาอยู่นี้ล่ะตึกเราละ แต่ท่าให้เดินกลับตึกมันไกลมากเลยนะ ตึกเรากับตึกเขามาหางกันมากเลยน่ะ คงต้องให้เขานอนอยู่ที่นี้ สักคืนล่ะนะ เธอไปพักผ่อนก่อนนะคาริน "

อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันกับหมอนี้นอนที่ห้องพยาบาล แต่อย่าบอกนะว่าต้องไปเรียนพร้อมกันน่ะนะ คงต้องยอมมองแปลกๆละกัน

" อ้อฉันลืมบอกนะว่าเพื่อนเธอเกิดอาการ จะบอกเธอยังไงดีเเบบว่าจ่ะทำให้รู้สึกว่าตัวเองยังเด็กอยู่อะน่ะเเบบได้เเต่ความทรงจำวัยเด็ก เเต่ไม่ต้องเเบบห่วงหรอกน่ะเดียวอีกเเต่ไม่กี่วันก็หายเเล้วน่ะ ประมาณ 1ถึง2 สัปดาห์อ่ะน่ะ ฉันไปนอนก็ล่ะนะ เเต่ท่ามีอะไรก็มาปลุกฉันล่ะกันไปนอนเเล้ว เธอก็ไปนอนได้ เเล้วนะคาริน "

จากนั่นพี่หมอปลามก็กลับไปนอนเเต่ก็น่ะนี้มัน4 ทุ่มเเล้วนี้ นาแต่ทำไมหน้าดูโทรมๆนะหรือว่าไมได้นอนมาหลายวันแล้วสินะ

" ฉันไปนอนล่ะนะ เธอไปพักผ่อนด้วยนะฟากฟ้า "

" เธอจ่ะไปนอนไหนหรอ ไม่มานอนด้วยกันล่ะ ทำไมไม่ปล่อยฉันให้นอนคนเดียว ละหรือโกรธอะไรฉันหรอ ToT "

ให้ตายสิไคที่โหดๆที่ หาเรื่องคนอื่นไปทั่วหายไปไหนเนี่ย

"ไม่น่ะฟากฟ้าป่วยไงต้องอยู่ใกล้ๆคุณหมอน่ะ นอนพักผ่อนไปนะ "

ตอนสมัยหมอนี้ตอนเด็กๆ นิสัยเเบบนี้หรอเนี่ย เป็นเด็กประถมแบบนี้เลยหรอ

"ก็ได้น่ะเเต่เธอหอมเเก้มฉันหน่อยสิ"

อะไรเนี่ยจริงอยู่ตอนเด็กๆหมอนี้ก็หมอเเก้มฉันอยู่เหมือนกันน่ะ เเต่นี้มันเกินไปไหม เนี่ย เราโตกันแล้วนะ

"อะอะไรเนี่ยคงต้องทำสินะ "

กะก็ได้ จุ๊ฟ กรี๊ดให้ตายให้ตายสิ ฉันทำไปได้ไงเนี่ย

" งันตามสัญญา ที่ตกลงกันไว้ฉันต้อง หอมเเก้มเธอคืนสิน่ะ มานี้สิรินริสา "

อะอะไรเนี่ยขอให้ฉันหอมเเก้มยังมาขอหอมฉันอีกหมอนี้บ้าไปเเล้วหรือไง

" หยุดเดี่ยวนี้นะ "

เสียงนี้มันเคชนี้นา เคชฉันไม่เคยดีใจขนาดนี้ เลยขอบคุณมากๆนะเดียว ท่าว่างว่างเดียวฉันพาเเกไปเลี้ยงโอมากาเสะเลย หลักล้าเลย

"หยุดทำไมล่ะฉันกับรินริสาเป็นเพื่อนกัน เเค่หอมเเก้มทำไมต้องห้ามฉันด้วยล่ะ นายเป็นใครก็ไม่รู้ มายุ่งทำไม"

ที่สุดของนิสัยของหมอนี้ตอนเด็กเด็ก อะเอาเเต่ใจสุดๆ เคยมีครั้ง1 ตอนเด็กเด็กมีคนเอานมสตอเบอรี่ ของโปรดมาให้เเต่หมอนั้นคนที่เอา นมสตอเบอรี่มาให้ ก็โดนนายฟากฟ้าต้อยปากเเตก จริงอยู่ตอนเด็กเด็กหมอนี้คือเบ้ของฉันดีดีเลย

"นะนี้เคช เพื่อนฉันเองนะฟากฟ้าเพื่อนร่วมห้องฉันเอง เคชนี้ฟากฟ้าเพื่อนสมัยเด็กฉันเอง"

คงต้องอธิบายอะไรมากขึ้นตอนขึ้นห้องสินะ เจ็บคอแน้แน้ฉัน

"ฟากฟ้าฉันไปนอนก่อนน่ะ เดียวพรุ่งนี้ฉันจะพาไปเรียนน่ะ บายๆ"

"อือบายๆ"

หมอนี้ทำไมทำเสียงเเบบนี้นะรู้สึกไม่ok จังเลย

( ไค )

ยัยนั้นขนาดเพื่อนสมัยเด็กตัวเองป่วยยังไม่มานอนด้วย เเต่ได้ความสงจำทั้งหมดตอนเด็กเด็กมาเเล้วฉันต้องเอาเธอมาเป็นเจ้าสาวของฉัน ฉันจะเอาคืนที่เธอทำให้ฉันเป็นเบ้ ฉันจะทำให้เธอรักฉันแล้วฉันจะหักอกเธอ ฉันละอย่ากรู้จริงๆเลยว่าท่าหากเด็กห้องคิงที่พวกครูบอว่าเป็นเด็กดีใจแตกละก็คงสนุกน่าดู เเต่ดูจากรูปการไอเคช มันคงจะไม่เคยโดน คารินหอมเเก้มสินะเเต่ท่า ยัยคารินไปให้หมอนั้นจูบละ ไม่สิท่าไอเคชมันไปมีอะไรกันกับคารินละ ท่างันสิ่งที่ฉันทำไปมันก็ไรประโยชน์ไม่สิ

ยัยนี้มันเป็นคนหัวโบราณจะตายใช้ใช้ ฉันจะทำให้เธอกลายเป็น ของฉันเหมือนตอนเด็กเด็ก ไม่สิฉันจะทำให้เธออย่าก กลายมาเป็นเจ้าสาวของฉันให้ได้

" ฟากฟ้าฉันมีของจะมาให้ "

นั้นเสียงยัยคารินนี้นา ฉันว่าเเล้วว่าเธอต้องมาหาฉันคงต้องเเกล้งว่างอนเเละก็ต้องทำตัวให้เหมือนเด็กหน่อยเเล้วกัน

"อะไรละเธอไม่ไปหาเพื่อนใหม่ ของเธอล่ะใช้สิฉันมันเพื่อนเก่าเธอนี้"

เธอต้องงอฉันเเล้วละคาริน

"งอนหรอฉันเอาข้าวมาให้นะกิน กินข้าวเเล้วก็กินยานะ"

" เธอป้อนฉันสิรินริสา ฉันถึงหายงอน " เป็นไงละท่าเพื่อเพื่อนเธอทำได้ป่ะละ

"ก็ได้อ้าปากนะ "

ยัยนี้ทำจริงจริงนี้วาอย่างน้อยยัยนี้ก็ยังห่วงเพื่อน

" อา โอ้ยโอ้ยร้อนจะเลย ทำไมรินริสาไม่ ทำให้มันหายร้อนอะ เค็มมากด้วย เเกล้งฟากฟ้าหรอ"

ให้ตายสิร้อนเป็นบ้าทำไมมันร้อนอย่างนี้ อีกอย่างน้ำซุปอะไรก็ไม่รู้เค็มก็เต็มกะจะให้ฉันเป็นโรคไตตายหรือไงเนี่ยยัยคาริน

"ขะโขโทษ ฉันใส่เกลือมาด้วยเเต่พอดีว่าลืมคนนะ ขอโทษนะ ดะดื่มน้ำก่อนไหมนะ"

ยัยนี้เป็นคนเเบบนี้หรอเป็นคนที่ชื่อบื้อมากเลยนะเนี่ย

"ฟากฟ้ากินข้าวเเล้วกินยานะ นี้ขนมปังกระเทียมกรอบนะอร่อยมากด้วย "

ยัยนี้ไปชื่อมาเเต่ไหนนะปกติโรงอาหารจะปิดตอน 6โมงเย็นนี้นา

" ไม่ต้องงงหรอก โรงอาหารที่ของห้องคิงกับห้องควีนเปิด ตลอด24ชั้วโมงน่ะนะ เเค่จะเปลี่ยนร้านอะนะ เเต่ก็นะฉันเลือกอาหารเบาเบามาให้ฟากฟ้า ทานนะฉันไปนอนก่อนนะพรุ่งนี้ 7โมงเช้าฉันจะมารับไปทานข้าวเช้านะ ห้องพยาบาลมีห้องอาบน้ำตรงนั้นนะ ส่วนเสื้อผ้านายฉันตากไว้ข้างนอกนะพรุ่งนี้เจอกัน บาย"

"บาย"

ยัยนี้ไปไว้มาไวจังวะ แต่มันก็อร่อยดีนะ รีบกินดีกว่า

7 โมงกว่าๆ

ฉันก็รอยัยคารินพาไปกินข้าวเช้า เเต่ฉันรอยัยคารินจนจะ7.15 เเล้วยังไม่มาหาอีก จะสายเปล่าเนี่ย

" Hi ฟากฟ้าขอโทษนะที่มาช้า พอดีตื่นสายน่ะนะป่ะไปกินข้าวกัน เดียวค่อยนั่งรถไปเรียน "

ยัยนี้ต้องตื่นสายขนาดไหนเนี่ย

" อือไปกินข้าวเช้ากัน "

ขณะเดินไปกินข้าวกับยัยคารินก็โดน มองเเปลกๆก็น่ะคงต้องมองเเปลกๆอยู่ เเล้วปกติเด็กห้องคิงกับห้อง-F ไม่คอยถูกกันสักครั้ง

" ฟากฟ้ากินอะไรดีอะ "

Omg ไม่เคยเห็นโรงอาหารโรงเรียนไหน มีร้านอาหารเยอะ ขนาดนี้เลยรู้เลยว่างบโรงเรียนหายไปไหนหมด

"โจ๊กหรือขนมปังดี ฟากฟ้า"

ยัยนี้ไม่มีข้าวเหนียวหมู่ปิ้งหรือ ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ หรือไงกันนี้มันโรงอาหารอินเตอร์ ชัดชัดบ้าไปเเล้ว

"รินริสา ไม่มีพวกข้าวเหนียวหมูปิ้งหรือ ปาท่องโก๋หรอ"

ท่าไม่มีพวกนี้เเล้วยัยพวกเพื่อนฉันที่มาเรียนที่นี้ ขาดส้มตำไม่ได้เลย

"ก็มีนะเเต่ของเมื่อว่านนะเเต่เมื่อว่านฉันเอาอาหารเบาๆมา ให้ฟากฟ้ากินก่อนไงฟากฟ้าท้องไส้ไม่ค่อยดีนี้น้า"

ยะยัยนี้จำด้วยหรอว่าท้องไส้ฉันไม่ค่อยดี ความจำดีนะเนี่ย

" สรุปกินโจ๊คนะฟากฟ้า เดียวฉันไปเอามาให้รอเเปปหนึงนะ"

หลังจากยัยคารินไปก็มีคนเข้ามาหาฉัน เป็นผู้หญิงผมสีเเดงเข้มออกดำดำหน่อยๆ กับเพื่อนอีก 4 5 คนมาหาฉัน

"นะนายเป็นเด็กห้อง-F ใช้ไหม"

ยัยนั้นถามเเบบกล้าๆ กลัวๆ ก็นะเรื้องของห้องขึ้นชื่อ ว่าเป็นห้อง-Fห้องที่หาเรื่องคนอื่นนี้นา ก็นะเเต่เรื่องมาถึงพวกเด็กห้องคิง กับห้องควีนด้วยหรอ ใครกันมาบอกกันนะ

ปกติยัยพวกนี้เอาเเต่เรียนนี้น่า หรือเป็นเพราะงานกีฬาสีปีก่อน ที่ยัยพวกเชอร์รี่ไปก่อเรี่อง กับยัยพวกนี้นะ

"ใช้ทำไมหรอ มีเรื่องอะไรจะถามฉันหรอ หรือฉันนั่งที่ของเธอ ขอโทษนะฉันจะลุกออกไปเเล้ว"

ก็นะถึงจะพยายามทำเสียงให้ดูไม่น่ากลัว เเต่ยัยพวกนี้ก็ยังดูกลัวฉันอยู่ เพราะไม่อย่ากให้ยัยคารินจับได้ เเต่ท่าเกิดว่าไอพวกกัน มาเจอฉันในสภาพนี่ละก็มันคง พูดล้อจนฉันเรียนจบเเน้ๆเลย

"มะไม่ใช้หรอพวกฉันเเค่อยากจะเอา จดหมายขอโทษ กับสมุนไพรรักษาอาการประสาทหลอนเเล้วก็สมุนไพรที่ช่วยให้หายปวดประจำ เดือนอะนะมีฉลากการใช้ยาอยู่ข้างหลังยานะ ลาก่อน"

พอยัยนั้นพูดเสร็จยัยนั้นก็ เดินออกไปกับเพื่อนของเธอจากนั้นยัยคารินก็เดินมาพร้อมกับ โจ๊คกับน้ำส้มกับยา

"ฟากฟ้ามีเรื่องอะไรหรอเปล่าอะนี้โจ๊คไก่กับน้ำเปล่าพอกินข้าว เสร็จเเล้วก็กินยานี้นะ"

ยัยนั้นเลือกอาหารคนป่วยมาให้ฉันกิน หรือไงเนี่ยเเต่เอาวะกินก็กิน มันอาจจะอร่อยกว่าที่คิดไวก็ได้

"เป็นไงอร่อยไหมฉันบอกเเล้ว นี้เป็นร้านประจำของฉันเลยนะ"

อะอร่อยเป็นบ้าเลยขนาดยังไม่ปรุงเลยนะเนี่ย

"อร่อยมากเลยรินริสาเเต่ฉันว่าเราต้องรีบกินได้ไหมเดี๋ยวก็ไปเข้าเรียนสายหรอกนะ"

ต้องรีบตัดบทสนทนาเดี๋ยวยัยคารินจำได้ว่าเรา ไม่ได้ป่วยอย่างที่บอกไปท่ายัยคารินรู้ว่า ฉันโกหกว่าป่วยคงไม่ยอมคุยกับฉันเเน้เเน้เลย

"นั้นสินะรีบกินข้าวเช้ากันเถอะเดี๋ยวอาจารย์ก็จะมารับ เราเเล้วด้วย"

ก็ยังดีที่ยัยคารินเป็นคนที่เชื่อคนง่าน หลังจากนั้นคุณครูก็พาฉันกับยัยคารินไปยังตึกเด็กFก็น่ะโดนสายตาเเปลกมองตลอดเลยคงประหลาดใจมากๆสินะ

" ไคนายหายไปไหน มาฉันไปหานายที่หอก็ไม่เจอ "

ยัยนามินี้น่ารำคาญเป็นบ้า ชอบตามฉันประจำเลยน่ารำคาญเเต่เราต้องเเกล้งเป็นว่าเราป่วยอยู่สิอย่าลืมสิไค

"รินริสานะนี้ใครหรอน่ากลัวจังเลย ช่วยฉันด้วยฉันกลัว"

คงต้องเเกล้งว่าเรากลัวกลัวสิ ยัยคารินยังไงก็ต้องเห็นใจฉันอยู่เเล้วคาริน

"นี้เพื่อนร่วมของนายไงฟากฟ้า นายจำเพื่อนร่วมห้องนายไงได้หรอ "

จำได้สิเเต่ไม่อยากจำต่างหาก ยัยผู้หญิงที่ชอบมาหาฉันตอนที่อยากนอนตลอดเวลา

"ไคนายเป็นอะไรไปนาย จำฉันไม่ได้หรอ ฉันนานิเเฟนของนายไงไค"

ให้ตายสิยัยนี้ฉันบอกตอนไหนว่าเป็นเเฟนกับเธอ

"ไม่ใช้นะรินริสาฉันไม่ได้นอกใจเธอนะ ยัยนี้เป็นใครก็ไม่รู้หรอกนะ ฉันเป็นคนบอกเธอนะ ว่าฉันจะเป็นเจ้าบ่าวเเล้วเธอก็เป็นเจ้าสาวยังไงฉันกับ เธอก็ต้องเป็นเเฟนกันก่อนสิ นะนะรินริสา อย่าโกรธฉันเลยนะนะ"

จริงอยู่หรอกนะว่ายังไงเธอก็ต้องไม่โกรธฉันอยู่เเล้ว เเต่ก็ต้องทำเป็นว่ากลัวว่ายัยคารินจะโกรธหรืองอนเรา

"ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะฟากฟ้า เเต่เธอไปนั้นที่นั่งเธอนะที่นั่งเธออยู่นั้นนะ"

ยัยคารินชี้ไปทางที่นั่งของฉันให้ตายคงต้องขู่คน ที่นั้งใกล้ๆยัยคารินเเล้วกัน

"คารินจะครูมีเรื่องจะพูดกับเธอหน่อยนะ ช่วยมาหาครูที่ห้องพักครูหน่อยจะ"

ดีเลยจะได้ขู่พวกนี้ให้หมด

"ฟากฟ้าฉันต้องไปหาคุณครูวริยา นะอยู่ได้ใช้ไหม"

"ได้สิรินริสา ฟากฟ้าอยู่ได้ "

หลังจากที่ยัยคารินเดินออกไปไอพวกกัน มันก็มาล่อฉันเเต่ก็นะก็เเค่ขู่พวกนี้ก็พอ

" ไอไคมึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย หรือว่ามึงความจำเสื่อมหรือไง ไอบ้า "

" บ้าบ้านมึงสิไอกันกูเเค่มีเรื่องจำเป็นที่ต้องทำเเต่ก็นะกูจะนั่ง ใกล้คารินเเทนที่มึงนะไอกันเเล้วมึงก็ต้องเเกล้งทำว่ากูยังป่วยอยู่2อาทิตย์มึงก็ ทำตัวดีดีหน่อยเเล้วก็จัดการ ยัยนามิให้ด้วยเดียวมันจะทำให้ฉันเสียเเผน"

"ให้ทำอย่างไงหรอครับคุณฟากฟ้า"

"ไอกันกูบอกก่อนเลยฟากฟ้าเป็นชื่อของกูที่ คารินเรียกได้คนเดียวเเล้วอีกอย่างกูจะเรียกคารินว่า รินริสานะอีกอย่างพวกคุณมึงอย่ามายุงกับคาริน okปะ"

" จ๋าจ๋าพ่อนักรักฟากฟ้า"

ไอกันนี้ก็นะคิดไว้อยู่เเล้วว่ามันจะล้อ

"เออกูรู้เเล้วเลิกล้อฉันได้เเล้ว ไอกัน"

"ครับครับโกรธเค้า หรอตัวเองอย่างงอนนะครับบบ "

ให้ตายสิวะไอนี่ท่าไม่ ติดว่าฉันต้องเเกล้งว่าฉันป่วยอยู่ เเล้วความจำเสื่อมก็เเกโดนฉันกระทืบเเน้เเน้เลยไอกัน

"พอเถอะไอกันเดียวท่าเกิดว่าไอไคมันหมดความอดทนลง ฉันว่าเเกจะโดนกระทืบเเน้เเน้ไอกัน"

ยังดีที่มีคนเข้าใจฉันไอไกรสมเป็นเเกเลยไอไกร

"โหวให้ตายสิไกรคุงทำไมตัวเองไม่เข้าข้างเขาเลย เขางอลเเล้วนะตัวเอง"

ให้ตายสิไอหมอนี่โครตสงสารเเฟนเเกเลยกัน

" ไอกันมึงมีเเฟนเเล้วนะ ฉันละโครตสงสารเเฟนเเกเลย ไม่น่ามาเป็นเเฟนเเกเลย เเต่ดีไม่ดีแฟนอาจจะมีเเฟนคนใหม่เเล้วก็ได้นะเว้ย "

"ก็จริงอย่างไอไกรว่านี้หว่าเพราะเเฟนไอกันมันอยู่ห้องควีนอีกอย่าง มันกับเเฟนมันก็ไม่ค่อยไดคุยด้วยกันนานเเล้วด้วย"

"ไม่ต้องเป็นกังวนแทนกูก็ได้ปะพวกมึงเเฟนกูรักกูจะตาย"

"เเต่กูเห็นเเบบนี้มานับต่อนับเเล้วนะ พวกประเภทที่เเฟนอยู่ห้องควีนหรือห้อง1 ส่วนใหญ่หนีไปมีเเฟนไหมกันหมด "

ก็จรงอย่างที่ไอไกรพูดเเต่ท่าเกิดว่า กูจีบคารินสำเร็จมันก็ไม่มีความหมายสิเพราะยังไงก็มีโอกาศสงที่ไอพวกเด็กห้องคิง กับห้องควีน จะมาเเย่งคารินไปสิ โดยเฉพาะไอเด็กห้องคิงที่ชื่อเคช

"คุยอะไรกันหรอฟากฟ้า"

ยัยคารินมาตอนไหนเนี่ยดีนะเราไม่ได้นั่งโต๊ะ อยูไม่งันยัยนี้สงใสเราเเน่ว่าเเต่ว่าทำไมมาเร็วจังเลยวะ

"ทำไมมาเร็วจังเลยละรินริสา"

"คุณครูวริยาบอกว่าจะถึงเวลาเข้าเรียนคาบเเรกนะ คุณครูวริยาเลยปล่อยมาก่อน"

ยัยนี้ตอบเเบบไม่ลังเลเลย คงไม่ได้โกหกเราสินะ

" ว่าเเต่ว่าคุยเรื่องอะไรกันงันหรอ "

"พอดีพวกเรากำลังช่วยบอกไอเจ้าไคนะว่ามันเป็นคนอย่างไง"

"รินริสาฉันขอนั่งข้างข้างเธอนะ"

"เเต่นี้มันไม่ใช้ที่ของนายนะนายจะมานั่งได้ยังไงกันไค"

ว่าไวเเล้วว่าต้องเกิดเรื่องเเบบนี้ฉันขู่ไอกันไว้เรียบร้อยเเล้วละนะ

"นายเราของนั้นที่ของนายได้หรือเปล่าพอดีเราอย่ากนั่งกับเพื่อนของเราน่ะได้ไหม "

"ได้อยู่เเล้วสิไคเรื่องเเค่นี้สบายมากเลยละ"

"ขอบคุณนะ ไงรินริสาฉันนั่งได้เเล้วนะ"

ดีอยู่นะที่ไอหมอนี่เป็นไอกันก็เลย ไม่ต้องข่มขู่อีกเพราะท่าเกิดว่า คารินรู้ว่าฉันทำเเบบนี้เพื่อจะได้อยู่ใกล้ใกล้

เธอละก็เธอคงโกรธฉันเป็นฟืนเป็นไฟเเน่เเน่เลยละนะ

"งันก็ได้อีก5 นาที่คุณครูก็จะเข้ามาสอนเเล้วนายอยากเข้าห้องน้ำหรือเปล่าฟากฟ้าท่าอย่ากเข้าเดียวฉันจะให้เพื่อนนายพาไปเข้า "

ยัยนี้คนก็อุตส่าห์คิดว่าจะเป็นคนพาไป เข้าห้องน้ำที่ไหนได้ให้ไอพวกเพื่อนๆที่เเสนดีข้องฉันพาไป ท่าอย่างงี้ไม่ต้องถามก็ได้นะคาริน

"ไม่อะฉันไม่ได้ปวด เเต่คารินไม่ใช้สิรินริสาปวดหรอ "

ก็นะตามหลักการเเล้วพวกผู้หญิงถ้าจะเข้าห้องน้ำต้องมีเพื่อนไปด้วย เเต่เราเป็นผู้ชายนะจะมาช้วนทำไมนะ

" ไม่อะเเค่ถามฟากฟ้าเฉยนะเผื่อฟากฟ้าอยากเข้าห้องน้ำ จะได้ให้เพื่อนของฟากฟ้าพาไปนะ "

" งันหรอ "

ผิดหวังจันเลยคิดว่าคนเเบบยัยคารินจะเป็นคนที่เดาทางง่ายง่าย ชะอีก

ขณะนี้เวลา 9 นาฬิกาเป็นเวลาเข้าเรียนคาบที่1 เเล้วคะ

"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ สวัสดีค่ะ / ครับ "

นี้คือคาบวิชาชีวะ สงสัยจริงๆน่ะว่าทำไมถึงสอนวิชาชีวะวิทยากับเด็กม.ต้น ด้วยนะโรงเรียนนี้มันแปลกชะมัด

"วันนี้เป็นคาบแรกของพวกเราครูให้เราดูก่อนนะว่าเราจะต้องเรียนอะไรกันบ้าง ในเทอมนี้เราไม่ต้องห่วงนะมันไม่ยากเกินไปหรอก อีกอย่างเรามีเด็กห้องคิงที่ได้เกียรตินิยมวิชาชีววิทยาหน้า ได้ 100 คะแนนเต็มใช่ไหม คารินจัง ครูจะให้พวกเราดู หนังสือกันก่อน เดี๋ยวครูจะให้เราทำแบบทดสอบก่อนเรียนก่อนนะไม่ได้เป็นไม่เป็นไรครู ไม่ว่าแต่ถ้าหลังเรียนจบแล้วเรายังไม่ถึง 70% ครูทำโทษเธอแล้ว ok นะ ครูจะให้เราอ่านหนังสือสามสิบนาทีแล้วก็ ชั่วโมงทำข้อสอบ 1 ชั่วโมง ถ้าเกิดว่าเธอจะเปิดข้อสอบข้อสอบไปแล้วก็ดูหนังสือไป ก็เปิดไปเลยนะไม่มีคำตอบหรอกนะมันมีแต่วิธีทำแต่ถ้าเกิดว่าเธออ่านหนังสือก็ไม่เข้าใจ เธอก็ไม่มีทางทำข้อสอบของครูได้ แต่ไม่ต้องห่วงไปนะถึงพวกเธอตอบผิดทุกข้อครูก็จะไม่ลงโทษพวกเธอหรอก เอาล่ะเริ่มทำข้อสอบได้"

my god ที่มันอะไรกันเนี่ยสาบานนะนี่ข้อสอบเด็ก ม.ต้นยากชะมัดเลยหันไปเห็นสีหน้าของยัยคาริน ทำไมมันยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างนั้นข้อสอบมีทั้งหมด 15 ข้อแต่ทำไมมันมีแต่โจทย์ยาวๆทั้งนั้นเลยวะ

"อาจารย์คะทำเสร็จแล้วค่ะ"

ยัยเชอร์รี่ทำไมมันทำเสร็จเร็วจังวะ

"ขอบใจนะจะเดี๋ยวครูตรวจข้อสอบของเธอเลยนะ อ่านข้อสอบหรือเปล่าคะเนี่ยเพราะว่ามันมีข้อหนึ่งที่ครูเขียนไว้ว่าไม่ต้องตอบ แต่เธอก็ตอบข้อนั้นสรุปคือเธอม้วนตั้งแต่ข้อ 1 ถึงข้อ 15 ฉันควรทำยังไงกับเธอดีเนี่ย"