พวกคุณเบื่อไหมล่ะกับการใช้ชีวิตไปวันๆ  นั่งเรียนออนไลน์ และ ทำงานไปวันๆ

เงินก็ได้น้อย งานก็เยอะ แถมบางครั้งก็ยังโดนเจ้านายหลอกด่าอยู่หลายครั้ง

ถ้าเบื่อละก็อยากลองขออะไรซักอย่างมั๊ยล่ะ….เอาเถอะน่า

จะคิดว่าได้ปลดปบ่อยก็ได้ ..เรียบร้อยแล้วใช่ไหมล่ะ

ก็ขอให้พรนั้นสมหวังและเป็นจริงนะ แต่ถ้าใครขอไปในทางที่แย่มันก็จะเป็นจริงเช่นกัน

อย่างเช่น อยากให้ตัวฉันตายไปเร็วๆ… ขอให้โชคดี :)

แม่งเอ้ย เบื่อชีวิตเหี้ยๆ แบบนี้เหลือเกิน

งานก็เยอะ ครูก็สั่งอยู่นั่นแหละ เห้ออ อยากได้พักจริงๆสักที

วิธีนี้มันก็คงจะดีที่สุดล่ะนะ….มันก็แค่ความคิดของเด็กคนหนึ่งที่พระเจ้าต้องมาคอยรับรู้และพิจรณา

“จะเอาอย่างไรดีคะท่าน เด็กคนนี้มีอายุขัยอยู่ที่

แป็ดสิบ ปีนะคะ แต่นี่พึ่ง สิบสี่ปีเท่านั้นเอง..”

“เห้อ เป็นแค่เด็กคนนึงแท้ๆ กลับคิดที่จะ”หนี

ไม่หัดรับความจริงบ้าง” ถ้ามันอยากตายมาก ก็ให้ตายๆไปเลย”

พระเจ้าที่ใครหลายๆคนนับถือ

ก็ใช่ว่าจะดีไปซะทั้งหมด เพราะพวกพระเจ้าพวกนี้ก็เคยเป็นคนมาก่อน พอได้เป็นอมตะและ

ยศสูง ก็ได้ใจกันยกใหญ่ แต่จะบอกว่าพวกพระเจ้าเหล่านี้ทำผิดก็ไม่ใช่ซักหน่อยนี่

“เพราะการกระทำทุกอย่างที่คุณทำ มันก็ล้วนเกิดขึ้นจากตัวคุณเองทั้งนั้น”

ถึงพระเจ้าจะช่วยได้

สุดท้ายคุณก็จะอยากทำแบบนั้นไปอีกซ้ำเรื่อย                                                           พระเจ้าที่เคยอยู่ในสวงสวรรค์อย่างมีความสุข คอยเฝ้าดูและช่วยโลกไว้หลายหน

แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป มีเหตุฆ่ากันทุกวัน มีผู้คนทะเลาะทำร้ายกันมากมาย

บางคนก็ทำลายข้าวของ ทิ้งของมั่วซั่วจนโลกเต็มไปด้วยมลพิษ และโรคระบาด

หลายคนไม่มีเงินมีใช้ จนต้องอดอยากตาย เช่นนี้ มันเป็นเพราะใครงั้นหรอ

…..พระเจ้า?..เทวดา? ไม่รู้ได้หรอก เพราะแต่ละคนก็มีความคิด ความเชื่อ ที่แตกต่างกันออกไป

แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว เราก็ต้องตัดสินใจหาคนผิดให้ได้

“พระเจ้า ทำหน้าที่ไม่ดี หรือ มนุษย์ สันดานเลว

เลือกมาตามความคิดของพวกแก ไม่โดนลงโทษหรอก”

ส่วนฉันคือใครน่ะหรอ ฉันมีชื่อว่า อาเบิ้อ

มียศสูงสุดในเหล่าพวกนี้ ฉันได้ไปอยู่ในโลกมนุษย์ หนึ่งร้อยปี เพื่อดูความเป็นอยู่

และสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตามที่ทุกคนเห็นนั่นแหละ

“คิดกันชักช้าจังวะ บอกมาเร็วๆดิ้”

ฉันทำหน้าตาเหมือนรำคาญจนพวกมันเกรงกลัว

“เอ่อ…พวกเราคิดว่า…มะ..”

“…” ฉันไม่ได้พูดอะไรแต่ก็

รำคาญจริงๆว่ะ

“พวกมนุษย์ น่ะครับ..เพราะว่า..เอ่อ”

“ไม่ต้องพล่ามได้คำตอบมาก็พอ..ข้าจะให้พวกแกไปจำศิล

ส่วนมนุษย์ก็จะให้พวกมันได้มีความสุขกันหน่อย”

“แต่…”

“ไม่มีแต่ คำของข้าถือเป็นคำขาด”

“ครับ”

พวกเธอคงจะงงกันสินะ

ว่าทำไมพวกมันถึงกลัวการจำศิลกันนัก

ความจริงฉันก้ไม่ค่อยเข้าใจว่ามันน่ากลัวตรงไหนหรอกนะ ก็แค่ให้พวกมัน

ไปนั่งอ่านกฎของการมาเป็นเทพเจ้า ทั้งหมด หนึ่งพันสามร้อยเก้าสิบเจ็ดข้อ

ก็แค่นั้นเอง พวกมันจะได้ตระหนักด้วยว่า หน้าที่ของพวกมันคืออะไรกันแน่

แล้วจะได้ทำงานได้คล่องขึ้น

ส่วนในโลกมนุษย์เนี่ย

ฉันก็จะให้พวกมันได้พักผ่อนกันซักหน่อย ถึงไม่รู้ว่ามันจะดีรึเอปล่า…แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้

แล้วอีกอย่าง

ถ้าพวกมันเอาพลังของฉันไปใช้ในทางที่แย่พวกมันนั่นแหละที่จะ”ลำบาก”ไม่ใช่ฉันสักหน่อยนี่

“รอไว้เลยนะเจ้าพวกมนุษย์”

ถ้าชอบก็ช่วยกดไลค์ แล้วกดเข้าชั้นหนังสือ

แล้วรอบทหน้าเลยล่ะ ว่า ท่านอาเบ้อผู้นี้ จะให้ความสุขแก่ทุกคนอย่างไร หึๆๆ