ในวันที่เรียนผมก็คิดที่ไม่อยากจะเรียนเพราะชีวิตในโรงเรียนผมรู้สึกว่ามันน่าเบื่อแต่จะให้ผมอย่างไรได้..ครอบครัวผมเป็นครอบครัวเล็กๆ.. ที่แม้จะพึ่งพาใคร.. ใครต่อใครก็มักจะหันหน้าหนีกันหมด..และหลังจากนนี้นัันแหละ.. นั้นแหละมันคือเรื่องราวของผม.. .... ในตอนนั้นผมเรียนอยู่ในมัธยมต้น.. เหลืออีกแค่ปีเดียวผมก็จะขึ้น มอ.ปลาย .... แต่ชีวิตมันไม่ได้ง่ายอย่างที่ทุกคนคาดหวัง ... ในช่วงปิดเทอมเวลา2-3เดือนที่ปิดเทอม ผมก็ออกมาหางานนิดๆหน่อยทำไม่ว่าจะรับจ้างทาสีรั้วหรือรับจ้างส่งของเผื่อจะได้นำเงินมาไว้ใช้จ่ายในแต่ละวันในช่วงปิดเทอม เมื่อสิ้นสุดเวลาปิดเทอมผมก็ได้กลับมาเรียนปกติแต่เรื่องที่ผิดปกติ นั้นก็คือ การที่เราได้เรียนอยู่ชั้นที่สูงขึ้น.. นักเรียนคนอื่นๆ.. เขาก็จะมีเพื่อนจับกลุ่มขึ้น.. มีทั้งกลุ่มเด็กเรียน และ เด็กเกเร อยู่เหมือนกัน .. แต่ไม่รู้ตัวผมเองทำไมถึงกลับมากลายเป็นคนดวงซวยได้... ผมที่วันๆชีวิตปกติได้แต่เรียน... วันนั้นผมกลับถูกกลุ่มเด็กอันธพาลหลังห้องลากไปกระทืบที่ห้องน้ำหลังโรงเรียน ... ครั้งแรกพวกมันลากผมไปกระทืบเพียงแค่ไถตัง แต่มาพักหลังๆ เริ่มกลายเป็นความสนุกของพวกมันแทน ในความที่ไม่ยอมใครในตอนนั้นความอดทนที่เก็บไว้จึงระเบิดออกมา จึงกลายได้ตอบโต้ ทำให้กลายเป็นเรื่องราวมันได้วุ่นวาย แต่มันก็แน่นอนอยู่แล้วครับว่าการที่ผมคนเดียว สู้พวกมันหลายๆคนผมก็ต้องแพ้ .. แต่ในเวลานั้นก็ได้มีรุ่นพี่ ที่พอจะรู้จักเขาได้เข้ามาช่วย .... ไว้.. และนั้นมันก็คือจุดเปลี่ยนจากเด็กเรียนอย่างผมเกิดขึ้นคับ ... ใช่ครับผมลืมแนะนำตัวผมชื่อ ชินโด..อายุ17ปี .. และ รุ่นพี่คนที่มาช่วยผม มีชื่อว่า ชุนโด .. อายุ19ปี หลังจากวันนั้น ผมก็ถูกพวกอันธพาลในห้องหมายหัว และ รุ่นพี่ผมได้พาผมไปแนะนำเพื่อนเขาให้ผมรู้จักหลังเลิกเรียน เฮ้..นายนะ ..เย็นนี้นายว่างไหม.. ฉันจะพานายไปรู้จักพวกเพื่อนของฉั้น. ผมก็เลยตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ยินดีว่า..ได้คับพี่..

โอเครงั้นหลังเลิกคราบเรียนสุดท้ายเดียวเราเจอกันหน้าโรงเรียนแล้วเดียวไปด้วยกัน..

หลังจากเย็นของวันนั้น .. ผมก็ได้เปลี่ยนจากเด็กเรียนได้กลายเป็นเด็กทั่วๆไปเหมือนในสังคมของโรงเรียน .. เข้าเรียนบ้างโดดเรียนบ้างประปนกันไป.. แล้วในวันของวันหนึ่งอันธพาลหลังห้อง ที่เคยรุมรังแกผมไว้ในตอนนั้นที่ผมสู้พวกมันกลับไป คราวนี้พวกมันได้ไปรวมพรรคพวกห้องข้างๆอีกหลายสิบคนเพื่อมารุมกระทืบผม ผมซึ่งที่พักเที่ยงและนั่งกินข้าวอยู่กับรุ่นพี่ผมในตอนนั้น เฮ้ย.. ชินโด นั้นไอร่พวกนั้นที่มันที่เคยมีเรื่องกับนายนี่หว่า ... หือ..!! ผมจึงได้หันไปดู เมื่อผมหันไปได้ยังไม่ทันสุดคอ ถาดข้าวก็ลอยมาแต่โชคดีที่ผมกับรุ่นพี่นั้นได้หลบทัน ชุนโดได้ตะโกนกลับไปอย่างสุดเสียง เฮ้ยไอร่พวกเวรเอ้ยจะทำไรก็หัดดูคนรอบซ่ะบ้างสิว่ะคนที่ไม่รุ้ไม่เกี่ยวด้วยเดียวก็ได้คอยเจ็บตัวไปด้้วยหรอก มีอะไรก็เข้ามาคุยกันซึ่งๆหน้าสิว่ะ เออ..เสียงตอบกลับจากอันธพาลหลังห้อง ได้เย็นนี้หลังคราบเรียนสุกท้ายเจอกันสนามกีฬา กลางเมือง พี่ชุนโดจึงได้ตอบกลับว่าได้เดียวเราเจอกัน และเย็นวันนี้ก็ได้เริ่มขึ้น ไม่ว่าจะเหลืออีกสักกี่คราบเรียนใจผมก็คิดว่าทำไมวันนี้คราบเรียนมันหมดกว่าทุกครั้งเลย เมื่อผมเก็บกระเป๋าเสร็จ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น รุ่นพี่ชุนโดได้โทรตามผม แล้วพูดมาว่า.. เฮ้ยชินโดนนายรีบมาได้แล้วทุกคนมารอกันหมดแล้ว ตอนนี่ที่สนามกีฬามีฉั้น แล้วก็ ฮวากิ ชิกิ และก็ โยชิ ถ้ารวมนายด้วย ก็จะมีกัน5คน รีบๆมาได้แล้ว จากนั้นเสียงโทรศัพก็วางไป ผมก็เลิกคราบเรียนสุดท้าย ก็รีบมุ่งหน้สไปสนามกีฬาทันทีตอนที่ผมไปถึง สิ่งที่ผมเห็น ในตอนนั้น ความรู้สึกเหมือนผม เป็นหมด5ตัวที่กำลังยืนอยู่ในรังปลวก ใช่ตรับความหมายก็คือ ฝั่งพวกมันมีเยอะกว่าเราถึง15คนแต่พวกผมมีเพียงแค่5คนรวมผมด้วย และแน่นอนในความคิดของผมในตอนนั้น ผมคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง กับที่5คนจะไปชนะกับคนเกือบยี่สิบคนได้ เหงือผมหยดลงหน้า พวกผมทั้งห้าคนหันหน้ามองกันอย่าหน้าตาซีดเชียว และพูดกันว่าทำพวกมันเยอะจังว่ะ แบบนี้สู้กันจนหลังชนฝาแน่ แต่ชุนโดและฮวากิ และชิกิ ก็ไม่ได้จะยอมถอยง่ายๆ เยอะๆก็เยอะว่าถ้าไม่สู้เรานี่แหละจะเป็นคนเจ็บตัวเปล่าๆ เยอะก็เยอะสิว่ะ ระหว่างคนน้อยกว่ากับคนเยอะกว่าอันไหนจะคล่องตัวกว่ากันคอยดู ฮวากิได้กล่าวไว้....