ตำหนักเหลียนฮวา  แคว้นเป่ยถัง ใน ห้องที่ถูกตกแต่งอย่างงดงามสมฐานะพระชายาท่านอ๋องเก้าแม่ทัพไร้พ่ายมี

ร่างบางร่างหนึ่งนอนนิ่งบนเตียงใหญ่ ดวงหน้าที่สวยหวานเย้ายวนชวนหลงไหล

บัดนี้ซีดเซียวไร้สีเลือด ข้างๆกันมีหญิงสาวแก้มพองกลมอายุ สิบแปดหนาว คร่ำครวญหวนให้ปานจะขาดใจ

ที่เห็นคุณหนูที่ตัวเองรักและเฝ้าทะนุถนอมมาอย่างดีชนิดลิ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ต้องมาจบชีวิตลงเพราะกินยาพิษฆ่าตัวตาย แต่งงานมาเนิ่นนานแล้ว

แต่ท่านอ๋องเก้า หรือโม่อี้ฟาน พระอนุชาฝาแฝดของฮ่องเต้โม่อี้ฟางไม่เคยมาหานางเลยสักครั้ง

"คุณหนู "

ทำไม?

"คุณหนูคิดสั้นแบบนี้"

ไหน..คุณหนูบอกบ่าว ว่าหลังจากท่านหย่ากับท่านอ๋องเราจะไปปลูกผักขายใช้ชีวิตเรียบง่ายกันสองคนอย่างไรเล่าเจ้าคะ ฮือๆ

..เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเค่อ...

หลังจาก เป่ยจื่อ หมดความหวังว่าคุณหนูของนางอาจจะฟื้นคืนกลับมากำลังจะเตรียมชำระร่างกายและแต่งตัวให้คุณหนูของนางเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็จะกินยาพิษที่เหลืออยู่เพื่อฆ่าตัวตายตามไปรับใช้คุณหนูของนางที่โลกหน้า

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งดังมาจากบนเตียงที่คุณหนูของนางนอนหมดลมหายใจอยู่

ที่นี่ที่ไหน?

หยวนชิงหลิงถามตัวเองออกมา

หลังจากลืมตาขึ้นมาเจอกับภาพห้องอันวิจิตงดงามเหมือนฉากหนังในพระราชวังจีนโบราณ

หรือว่าเราหลงเข้ามาในกองถ่ายซีรี่ย์เรื่องใดเรื่องหนึ่ง ไม่ได้การแล้ว

ถ้าเป็นอย่างนั้น ศัตรูอาจหาเธอเจอ

แล้วคนที่กองถ่ายนี้อาจเป็นอันตรายไปด้วย

ศัตรูของเธอขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมจากรายงานที่เธอเคยได้อ่านก่อนเข้ามาทำภารกิจ ใยรายงานได้รายงานว่า เพื่อไม่ให้ความลับรั่วไหลภารกิจไม่ผิดพลาด

พวกมันฆ่าคนทั้งหมดในหมู่บ้านจำนวน สามร้อยคนไม่เว้นแม้แต่เด็กทารก

กำลังจะก้าวขาลงจากเตียง

สายตาก็ไปเจอกับ สายตาอีกคู่หนึ่งที่เบิกกว้างสีหน้าระคนสับสนไปทั้งดีใจและตกใจ เสียงที่เปล่งออกมาจึงสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ไม่เพียงแต่เสียงที่สั่นบนหน้ากลมๆ นั่นยังมีน้ำตาไหลพราก

คะ..คะ..คุณ..หนู..หนู..ยังไม่ตะตาย ระ ระ หรือ คุณ คุณหนูเป็นผีหรือ คน คน เจ้าคะ

พูดไม่พูดเปล่ายื่นมือป้อมๆ ด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ไปจับแขนคนตรงหน้า

หมับ

อะ อะอุ่น ตัวอุ่น คุณหนูยังไม่ตาย

ฮือ บ่าวนึกว่าคุณหนูจะทิ้งบ่าวไปเสียแล้ว

หยวนชิงหลิงที่ดึงสติมาได้ก็รีบกล่าวด้วยความร้อนรน

"ฉันต้องรีบไป ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ไม่งั้นกองถ่ายนี้จะเป็นอันตราย"

เป่ยจื่อมอง คุณหนูของนางอย่างสับสนอีกครั้ง

ในใจพลันคิดว่า

หรือว่า?.. ยาพิษจะทำลายสมองของคุณหนูของนางไปแล้ว น้ำตาที่แห้งไปแล้วก็ไหลออกมานองหน้าอีกครั้ง

โถ่ววววว  คุณหนูผู้น่าสงสารของบ่าว

โรคความจำเสื่อมกลับมาอีกครั้งแล้วหรือนี่ ไม่เป็นไรยังดีกว่าต้องตายจากกัน

หยวนชิงหลิง ที่ร้อนใจ อยู่บนเตียง เอ่ยถามอีกครั้งผู้กำกับอยู่ไหน?

สั่งคัทเร็ว!!

เป็นเรื่องแรกของไรท์ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะหากมีข้อติชมประการใดขอให้บอก ยินดีรับฟัง และเก็บไปเพื่อพัฒนา ให้ดีขึ้น ขอบคุณรีดทุกท่านจากใจค่ะ

พูดไม่พูดเปล่าสองเท้ารีบก้าวลงจากเตียงใหญ่ หวังจะรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดไม่สงไม่สนแล้วว่าจะอยู่ที่ไหน

โครม!!

เสียงบางอย่างตกกระทบพื้นเสียงดัง ไม่ใช่เสียงอะไรหล่น

แต่...เป็นเสียงของหยวนชิงหลิง

ที่เหยียบชายกระโปรงสะดุดล้ม

หน้าเกือบทิ่มพื้นแต่ด้วยสัญชาตญานจากการเอาตัวรอดที่ฝึกมาจากกองทัพทำให้ สามารถพลิกกลับมาได้รอดพ้นจากหน้ากระแทกพื้นได้อย่างสำเร็จจากนั้นก็ก้มสำรวจสิ่งที่ทำให้เธอสะดุดล้มสิ่งที่เห็น ก็ยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่า เธอคงหลุดเข้ามาอยู่ในกองถ่ายทำซีรี่ย์จีนโบราณเรื่องใดเรื่องหนึ่งอย่างแท้จริง เพราะชุดที่เธอใส่เป็นชุดจีนแบบโบราณ เนื้อผ้าใส่สบายลวดลายสวยงามในขณะเดียวกันก็ รู้สึกตึงๆ หนักๆ ที่บนศรีษะ สองมือจับๆ คลำๆ

ไม่ ไม่ถูกต้อง..นี่ 

นี่..มันคือทรงผมที่มักเห็นในซีรี่ย์ทำกัน ไม่ใช่ทรงผมมัดหางม้าของเธอ

เป่ยจื่อ ที่นั่งมองคุณหนูของนางจับโน่นจับนี่ประหนึ่งว่าเป็นความแปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ก็ร้องเรียก อีกครั้ง เรียกไม่เรียกเปล่า สองมือยังไปจับมือคุณหนูของนางเขย่าไปมาอย่างแรง เพื่อหวังเรียกสติ

" คุณหนูเจ้าคะ "

" คุณหนู เป็นอะไรไป ทำไมคุณหนูทำท่าทางแบบนี้หละเจ้าคะ"

" บ่าวตกใจนะเจ้าคะ "

" คุณหนูจำ บ่าวได้หรือไม่?

หยวนชิงหลิงที่กำลังมึนงง มองหญิงสาวตรงหน้า ขึ้นลงขึ้นลง นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว

หรือ...ว่า

ที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลจิตเวช !!

ห้องนี้ก็คงทำไว้ให้คนไข้ที่คิดว่าตัวเองเป็นเชื้อพระวงค์สมัยโบราณอยู่เพื่อไม่ให้อาละวาดจนยากแก่การรักษา หรือความคิดที่ร้ายที่สุดคือตอนนี้คือ เธอถูกศัตรูจับมาและทำการล้างสมองเพื่อล้วงความลับจากเธอ

ต้องใช่... ต้องใช่แน่ๆ

หลังจากคิดเองเออเองแล้วก็คิดว่าในขณะยังหาทางหนีไม่ได้ยังไม่รู้ว่าศัตรูจะทำอะไร

ทางที่ดีก็ทำทีว่าแผนของศัตรูที่วางไว้ทำให้เธอหลงกลได้

เป็นเวลานานกว่าหยวนชิงหลิงจะเอ่ยปากออกมา

เอ่อ... ฉัน

เอ่ยออกมา ก็หยุดทันที ไม่สิยุคโบราณจะแทนตัวว่าฉันไม่ได้ต้องใช้คำใหม่

เขาแทนตัวเองว่าอย่างไรกันนะ

ในนิยายจีนโบราณที่เธอชอบอ่านมักแทนตัวเองว่า... ข้า 

คิดได้อย่างนั้นจึงเปลี่ยนคำแทนตัวใหม่

" ข้า ...จำไม่ได้ว่าตัวข้าเป็นใครข้าจำอะไรไม่ได้เลย "เจ้าช่วยค่อยๆ บอกข้าทีได้หรือไม่?

โถ่ววว  " คุณหนู "

เป่ยจือ รู้สึกสงสารคุณหนูของนางยิ่งนักนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณหนูของนางความจำเสื่อมหลังจากรู้สึกปลงตกกับชีวิต

ป่ายจือ จึงเริ่มเล่าให้หยวนชิงหลิงฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ จากข้อมูลที่ป่ายจื่อบอก เธอคือ หยวนชิงหลิง บุตรสาวของท่านราชครูใหญ่แห่งแคว้นเป่ยถัง หยวนมู่จื่อ มารดาของเธอคือ ฮูหยิน ไป๋ยี่หราน บุตรสาวของเสนาบดีฝ่ายขวา แต่อายุสั้นเสียชีวิตตั้งแต่ วันที่เธอและพี่สาวเกิด จะพูดให้ถูกก็คือเจ้าของร่างเดิมและพี่สาวของนางและ คนที่เรียกตัวเองว่าบ่าว นางบอกว่าชื่อเป่ยจื่อ เป็นบ่าวที่ดูแลเจ้าของร่างเดิมมาตั้งแต่เจ้าของร่างเดิมอายุได้ห้าหนาว จนกระทั่ง หยวนชิงหลิงได้สมรสพระราชทานให้แต่งเข้าจวนแม่ทัพโม่อี้ฟาน นางก็ตามมารับใช้เจ้าของร่างเดิมด้วย

นั่งคิดวิเคราะห์นี่มันตามสูตรซีรี่ย์กับนิยายจีนโบราณที่นางชอบดูและชอบอ่านเพื่อนผ่อนคลายเป๊ะหันไปหันมาก็เจอกับกระจกที่ตั้งอยู่ในห้องถึงแม้จะไม่เหมือนกระจกในสมัยปัจจุบันแต่ก็สามารถเห็นเงาที่อยู่ในกระจกได้

กรีสสส !!

ผะ... ผะ ..ผีหลอก

เสียงกรีดร้องของหยวนชิงหลิง

สร้างความตื่นตกใจไปทั้งจวนแม่ทัพ แม่นมฉี ซึ่งเป็นแม่นมของโม่อี้ฟานรีบสาวเท้าเข้ามาอย่างเร่งรีบ จนเกือบจะล้มคว่ำไปหน้าประตู

พลันสอดส่ายสายตาไปยังร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง

เกิดอันใดขึ้น?  เป่ยจื่อ

" พระชายาเป็นอันใดบอกข้า "

เป่ยจื่อที่กำลังตกใจ ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร แม่นมฉีที่เห็น ป่ายจื่อบ่าวรับใช้ของพระชายา นั่งนิ่งเหมือนหินตกแต่งในสวน ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่ขยับคลื่นไหว กำลังจะยกมือไปจับเป่ยจื่อ

ในขณะเดียวกันเป่ยจื่อ ที่เพิ่งได้สติก็รีบตอบ

" พระชายา... พระชายา "

" ไม่สบาย พอตื่นขึ้นมา ก็หันไปเจอเงาในกระจกก็ตกใจจึง ส่งเสียงกรีดร้อง ออกมาเจ้าค่ะ "

ตอบตามความจริงที่เพิ่งเกิดขึ้น

แต่ปกปิดความจริงก่อนหน้านี้

ด้วยไม่อยากให้ผู้ใดรู้ว่าคุณหนูของนางกินยาพิษฆ่าตัวตายแล้วฟื้นขึ้นมา

" เป็นเช่นนั้นเองหรือ ?..แม่นมฉีหันไปถามเป่ยจื่อที่นั่งก้มหน้า ตัวสั่นอีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าว่าจะไม่ได้คำตอบอะไร

แม่นมฉี จึงหันไปย่อตัวทำความเคารพคนที่กำลังนั่งนิ่ง อยู่บนเตียงอย่างนอบน้อม

" หม่อมฉัน เสียมารยาทไปเมื่อสักครู่ไม่ได้ทำความเคารพพระชายา ขอพระชายา โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ "

หยวนชิงหลิงที่สติพอจะกลับมาได้บ้างแล้ว ก็ มองหญิงตรงหน้าด้วยแววตาที่สงสารปนความหวาดระแวงสงสั

...ถ้าที่นี่คือโรงพยาบาลจิตเวช

คุณป้าข้างหน้าก็น่าสงสารมากอายุน่าจะประมาณคุณป้าของเธอ ในวัยขนาดนี้ควรมีชีวิตที่เป็นสุขมีลูกหลานดูแล แต่ กลับต้องมาจมอยู่ในม่านหมอกแห่งจิตใจ

นี้.. คงจะได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมาไม่น้อย พลันเอ่ยปากออกไป

" ข้า..ไม่เป็นไร คุณป้า แค่ตกใจตัวเองในกระจกเท่านั้น "

แม่นมฉีที่ได้ยิน พระชายาพูดแปลกๆ

ก็หันไปมองเป่ยจื่อ อย่างคาดคั้น แล้วจึงหันกลับมามองหยวนชิงหลิงด้วยสีหน้าสงสัย รีบทูลถามทันที

" พระชาญาเรียกหม่อมฉันว่าอย่างใดเพคะ หม่อมฉันได้ยินว่าป่า ป่า หม่อมฉันไม่ใช่คนป่านะเพคะ "

อุ๊บ..!! 

หยวนชิงหลิงทั้งขำทั้งตกใจ

รีบเอามือน้อยๆ ยกขึ้นปิดปากทันที

ในใจพลางหาข้อแก้ตัว สมองพลันนึกขึ้นได้ว่า เด็กสาวที่บอกว่าเป็นบ่าวรับใช้ ของเธอเรียก ว่าหญิงวัยกลางคน ตรงหน้าว่าแม่นมฉี 

"แม่นมฉี มาหาข้ามีเรื่องอันใดหรือ ?

เมื่อเห็นว่า พระชายาไม่เป็นอันใดแล้วจึงรีบกล่าวถึงสาเหตุที่ต้องรีบมาทันที

" พระชายา ท่านอ๋องให้หม่อมฉันมาทูลพระชายา ว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะเสด็จมาที่ตำหนักของพระชายา "

เป่ยจื่อที่นั่งเงียบมานาน

ร้องถามแม่นมฉี อย่างลืมตัว

" จริงหรือ?..เจ้าคะ ท่านไม่ได้ยินผิดไปใช่หรือไม่ "

" ไม่ผิด... ข้าได้ยินไม่ผิดเป่ยจื่อ "

แม่นมฉีหันไปตอบเป่ยจื่อด้วยรอยยิ้ม อีกไม่กี่วันก็จะครบปีตั้งแต่คำนับฟ้าดิน ท่านอ๋องก็ไม่เคยมาเจอพระชายาอีกเลย แต่ถึงกระนั้นก็รับสั่งให้ทุกคนดูแลพระชายาให้ดี

เป็นที่สงสัยแก่ทุกคนในจวนยิ่งนัก โอกาสที่จะมีท่านอ๋องน้อยให้ชื่นใจเร็ววันคงเป็นเรื่องที่ต้องรอต่อไป แต่..เห็นทีความฝันของนางและฮองเฮาจะเป็นจริงในอีกไม่ช้า คิดไปคิดมาแก้มก็ยิ่งร้อนผ่าวดั่งดรุณีน้อยวัยปักปิ่น สองมือบิดม้วนผ้าเช็ดหน้า ไปมา รีบเอ่ยปากทูลลา ก่อนจากไปยังไม่วายกำชับให้เป่ยจื่อ ปรนบัติ พระชายาให้ดีเพื่อเตรียมต้อนรับท่านอ๋อง