สวัสดีครับ ผมชื่อบอย ผมอายุ 21ปี วันหนึ่งเพื่อนๆของผมนัดกันไปเที่ยวป่าเเห่งหนึ่ง ผมก็ตัดสินใจตกลงเเละไปกับพวกมัน พอถึงวันที่นัดกันไปเที่ยวป่า เราก็ขับรถกันไป ที่นั่นมีน้ำตกด้วยเเละคนค่อนข้างจะเยอะมาก พวกเราเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน พอเริ่มบ่ายพวกเราขึ้นจากน้ำ เพื่อนของผมคนนึงมันเกิดปวดฉี่มันจึงเดินไปฉี่ในป่า พวกคนอื่นๆก็ห้ามเเล้ว เเต่มันก็ไม่ฟัง สุดท้ายก็ไม่มีใครห้ามมันได้ พอตกเย็น พวกเราพากันกลับบ้าน เเต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ทั้งไปที่พวกเราเดินตามคนอื่นๆไป เเต่พวกเรากลับหลงป่า เเต่คนอื่นๆกลับออกไปได้อย่างง่ายดาย ผมเเละเพื่อนๆผมพยายามเดินเรื่อยๆเพื่อนหาทาง เเต่เหมือนกับว่ายิ่งเดินมันยิ่งหลง พวกเราจึงตกลงกันว่าจะเเยกกันไปหาทาง มีเพื่อนคนนึงทำสัญลักษณ์ไว้ตรงต้นไม่ เพื่อที่จะได้ไม่หลง จากนั้นพวกเราก็เเยกกันไป ผมพยายามเดินไปหาทางเเต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอทางออกเลย ผมเลยเดินกลับมาที่เดิม รอเพื่อนๆสักพัก ก็มายืนอยู่จุดเดิมกันครบ เเล้วก็ตัดสินใจเดินไปด้วยกัน พวกเรานั่งพักสักเเปบ เเล้วมีเพื่อนคนนึงสังเกตุเห็นเงาอะไรบางอย่างอยู่หลังต้นไม่ต้นใหญ่ จึงมาบอกคนอื่นๆ เเล้วพวกเราก็พากันไปดูก็ปรากฎว่าไม่เจออะไรเลย จึงเดินกลับไปนั่ง เเล้วก็มีเพื่อนคนนึงนึกขึ้นได้ว่ามีเพื่อนคนนึงฉี่ในป่า มันจึงบอกเพื่อนคนที่ฉี่ในป่าว่า "มึงต้องขอโทษ ผีที่รักษาป่าที่นี่นะเว้ย ไม่งั้นเราจะไม่ได้ออกไปกันทุกคน" "ขอโทษอะไรวะ เเค่ฉี่" พวกมันยืนเถียงกันอยู่นาน ในที่สุดพวกมันก็หยุด เเต่ยังไงๆเพื่อนคนนั้นก็จะไม่ยอมขอโทษผีเจ้าป่าเจ้าเขาที่นี่เเน่นอน สามทุ่มเเล้วพวกเรายังไม่ได้ออกไปจนสี่ทุ่มกว่าๆ ผมเริ่มสังเกตุเห็นเงาบางอย่างอยู่เเถวๆต้นไม้ใหญ่ เเล้วผมก็บอกเพื่อนๆ คราวนี้ทุกคนเห็นเหมือนผม ทุกคนได้ยินเหมือนมีคนกระซิบว่า "เพื่อนพวกมึงสร้างความเสียหายเเก่ป่าของกู เพื่อนพวกมึงต้องขอโทษกู ไม่งั้นพวกมึงจะไม่ได้ออก"เพื่อนคนนั้นก็ได้กลัวจนตัวสั่นมุกคนก็บอกให้มันขอโทษเจ้าป่าเจ้าเขา "มึงขอโทษเขาเดี๋ยวนี้" สุดท้ายเพื่อนคนนั้นกลัวมากเลยยกมือขอขมาเจ้าป่าเจ้าเขา จนสุดท้ายพวกเราพากันเดินไปเรื่อยๆ เเล้วก็เจอทางออกในที่สุด

สวัสดีเราชื่อเต้าหู้ วันนี้เป็นวันเข้าค่ายของชั้น ม.1 ค่ายลูกเสือของเรามีข่าวลือว่าค่อนข้างน่ากลัว พอถึงที่ เค้กก็ได้พูดว่า"นี่หรอค่ายลูกเสือที่ว่าน่ากลัว หึ ก็ไม่เห็นจะน่ากลัวซักเท่าไหร่" เราจึงบอกเค้กว่าตอนเช้าก็พูดได้ เเต่ถ้าตอนกลางคืนน่ากลัวมากเลย เเละเราก็เริ่มเล่าเรื่องเกี่ยวกับค่ายนี้ ว่าเคยมีคนจมน้ำเเละตาย ในขณะที่คนอื่นเริ่มหวาดกลัว เค้กกลับหัวเราะเเละหาว่าเราขี้กลัวเป็นเด็ก เเล้วเค้กกับเพื่อนๆก็เดินไปตรงอื่น เราโกรธมากเเต่ก็ได้เเต่เก็บอารมณ์ไว้ พอถึงตอนกลางคืนก็มีการเเสดงละครรอบกองไฟ เรานั่งดูอย่างตั้งใจ จนถึงตาของเค้ก เสียงครูถามดุเค้ก "นี่เค้ก ครูเเล้วใช่มั้ยว่าห้ามเเสดงเกี่ยวกับผีหรือเรื่องลี้ลับ" เค้กก็ไม่ได้สนใจเเละบอกครูว่า "ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ยังไงผีก็ไม่มีจริงนิคะ หนูเเค่อยากเเสดงให้ใครบางคนเห็นว่าผีไม่มีจริง" เค้กพูดพร้อมจิกสายตามาที่เรา เราได้เเต่มองไม่พูดอะไร ครูก็ไม่กล้าทำอะไรเค้กเพราะเค้กเป็นถึงลูกสาวสุดที่รักของ ผ.อ เมื่ออเค้กเริ่มเเสดง ก็มีเพื่อนคนนึงใส่ชุดลูกเสือเเละใส่หน้ากากผี เเละวิ่งไล่จับพวกเค้ก เค้กก็หัวเราะสนุกสนาน เเละพูดว่า "555+ ผีอะไรไม่เห็นน่ากลัวเลย" พูดเสร็จก็มองมาที่เราเเละหัวเราะชอบใจ เราโกรธมาก มีเพื่อนผู้ชายคนนึงเดินเข้ามา เขาใส่ชุดลูกเสือเต็มยศ เเละเขาก็นั่งข้างไปเรา เราก็ตอบตกลง เราถามเขาไปว่า เขาพึ่งมาใหม่หรอ เราไม่เคยเห็นหน้าเลย เขาก็ตอบว่าใช่ เขาบอกว่าเขาอยู่ห้อง 4 พึ่งย้ายมาใหม่เเล้วเขาก็ชมเราว่าเราเรียนเก่งเเล้วก็น่ารัก เราก็เลยหน้าเเดงเลย เขาบอกว่าเขามีวิธีจะสั่งสอนเค้ก ด้วยความที่ฉันโกรธอยู่เเล้ว เราก็ตอบตกลงไป เขาอธิบายเเผนว่า มีภูเขาอยู่ลูกหนึ่งอยู่ไม่ไกลมาก บนเขาจะมีบันไดขึ้นไปค่อนข้างสูง ขึ้นไปจะมีศาลาเก่าๆ เขาบอกว่าให้เราบอกเค้กว่าจะมีการทดสอบความกล้าตอนเที่ยงคืน ให้เค้กขึ้นไปบนศิลาเก่าๆนั้นให้ได้โดยไม่มีเพื่อนตามไป ส่วนเรากับเขาจะไปรอข้างบน พอเขาอธิเสร็จ เราก็ไปบอกเค้กตามเเผน ก่อนเที่ยงคืนเขาคนนั้นก็พาฉันขึ้นไปสองคน ระหว่างเดินก็คิดในใจว่ายังไงเค้กก็ต้องกลัว เราเเละเขายั่งพักข้างบน พอถึงเที่ยงคืน เราก็รอเค้กอยู่ เราได้ยินเสียงกรี๊ด เเล้วสักพักเค้กก็ขึ้นมาถึง เราหัวเราะออกมาเเล้วบอกเค้กว่า "555+ ไหนบอกไม่กลัวผีไงเค้ก เเล้วเสียงกรี๊ดเมื่อกี้คืออะไร ฟังไม่ได้เลยนะ 555+" เราหัวเราะอย่างสะใจ เค้กก็ตอบปฏิเสธว่าไม่ใช่เสียงของเค้ก เเล้วสักพักก็มีเพื่อนสองคนขึ้นมา เราก็หัวเราะอีกครั้งเเล้วพูดว่า "อ้าว เพื่อนๆก็มาด้วยหรอ 555+" เค้กก็ต่อว่าเพื่อนๆ "บอกเเล้วไงว่าไม่ต้องตามมา" เพื่อนก็ตอบขอโทษเค้กเเล้วบอกเรากับเค้กว่า พวกเขาเจอผีผู้ชาย ใส่ชุดลูกเสือ เราเเละเค้กตกใจมาก เเล้วเค้กก็ถามว่า เราขึ้นมาที่นี่กับใคร เราก็ตอบว่า "อ๋อ เรามากับเพื่อนผู้ชายคนนึงอะ" พูดเสร็จเราก็ชี้ไปที่ตรงที่ผู้ชายคนนั้นกับเรานั่งด้วยกัน เเต่กลับไม่มีใคร เราก็บอกเค้กเเละเพื่อนๆว่า เรามากับเพื่อนผู้ชายคนนึงเเต่ตอนนี้หายไปไหนเเล้วไม่รู้ เค้กก็ถามว่าผู้ชายคนนั้นชื่ออะไร เราก็ตอบว่า ไม่รู้ เเต่เขาบอกว่าอยู่ ม.1 ห้อง 4 เค้กกับเพื่อนไปตกใจมาก เเล้วเค้กก็บอกเราว่า " เต้าหู้โรงเรียนเราไม่มี ห้อง 4 นะ" เราก็ตกใจเเล้วพูกเบาๆว่า "จริงด้วย" จากนั้นก็มีผู้ชายคนนึงค่อยๆเดินมาหาพวกเรา พวกเราหันไปมอง ก็เห็นเป็นผู้ชาย ใส่ชุดลูกเสือ ตัวเปียกทั้งตัว หน้าตาน่ากลัวมาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัวว่า "ดีใจจัง มีเพื่อนมาจมน้ำเล่นเเล้ว ไปอยู่เป็นเพื่อนกันนะ" เรากับเพื่อนๆพากันวิ่งกลับเต็นท์ทันที เเล้วพวกเราก็เอาเรื่องนี้ไปบอกครู ครูเห็นว่าพวกเรากลัวมาก จึงให้นอนกับครูที่บ้านพัก พอถึงวันต่อมา พวกเราก็กลับบ้านได้อย่างปลอดภัย

ป.ล.เนื้อเรื่องคุ้นๆใช่ป่าวเค้าเอามาจากหนังสือผีเค้าเอามาดัดเเปลง (อาจมีเขียนผิดถูกบ้างอย่าว่ากันนะคะ)