โรงเรียนมัธยม zxy

เอี้ยดดดดด...

"เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ" เสียงนุ่มฟังดูอ่อนโยนนั้น ทำให้พลอยจัง รู้สึกเคลิบเคลิ้มขึ้นมา เอวเล็กถูกแขนแกร่งรวบไว้แน่น ทำให้เธอไม่ได้ล้มลงก้นจ้ำกับพื้นถนน ดวงตาคมฉายแววกังวล ขณะถามเด็กสาวในอ้อมแขนตน

"..." พลอยจังจดจ้องใบหน้าหล่อปานบุตรรักพระเจ้านั้นอย่างรู้สึกหลงใหล เสียงหัวใจเธอเต้นดังโครมครามขึ้นมา แทบจะหลุดออกมาจากอกเสียให้ได้ เหมือนเวลาหยุดหมุน เหมือนโลกทั้งใบมีแค่เธอกับเขา

"พลอย...พลอย..." เสียงนุ่มนั้นยิ่งดังขึ้นในใจเด็กสาว พลอยจังหลับตาพริ้ม สูดหายใจนำกลิ่นหอมสดชื่นของเขาเข้าสู่ปอด

"อ่า...ดีจัง เขาเรียกชื่อเราด้วย แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินให้เขาเรียกซ้ำดีกว่า" พลอยจังคิด ขณะที่ยังหลับตาเงียบไม่ยอมเอ่ยปากออกเสียงตอบไป

"พลอย...พลอยว้อยยย" เสียงเรียกเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

"เอ๊ะ...ทำไมเขาเรียกเราเหมือนโกรธเลยนะ ... ไม่ถูกสิ เขาไม่น่าจะรู้จักเรานะ" เมื่อนึกได้แบบนั้นก็รีบลืมตาขึ้น หลังจากลืมตาขึ้นมาดวงตากลมสีคาราเมลก็ต้องมีแววตระหนกกับภาพตรงหน้า

"เป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย เหม่อไรแต่เช้าวะ"

"ย้าส์!!!! ไม่จริงหรอกมั้งเทพบุตรของฉันหายไปไหนละเนี่ย"

โรงเรียนมัธยม zxy

สาวน้อยวัยใส พลอยจัง พนิดา ภวลัย เด็กสาววัยสิบห้าปี เจ้าของใบหน้าซาลาเปา ดวงตาสีคาราเมลกลมโต ดูน่ามอง เข้ากันกับจมูกเรียวเล็ก แก้มกลมสีแดงตามธรรมชาติให้มา ปากเล็กเป็นกระจับ หากแต่ใบหน้าน่ารักชวนมอง กลับไร้ซึ่งความมั่นใจ ในใบหน้าตัวเอง เป็นเด็กสาวขี้อาย ที่มักจะหลบอยู่หลังคนอื่นเสมอ ร่างเพรียว ก้าวเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนที่กว้างขวาง ซึ่งเป็นโรงเรียนชื่อดัง และยังเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดอีกด้วย

ดวงตากลมสีคาราเมล มองภาพโรงเรียนตรงหน้าขึ้นมาอย่างกังวล

"นี่ๆ เธอเป็นเด็กใหม่เหรอ" ก่อนที่จะได้นึกอะไรต่อ พลอยจังก็ต้องสะดุ้งขึ้นมา เมื่อรู้สึกว่ามีใครมาสะกิดหลังตน เธอหันหลังไปมอง ก็พบเด็กสาวผมสั้นคนหนึ่ง ซึ่งดูแล้วน่าจะอายุเท่ากัน ส่งยิ้มกว้างจนตาปิดให้ตนอยู่

"อ้ะ...อืม" เธอมองอย่างเหวอๆก่อนจะพยักหน้าตอบไปด้วยยิ้มอ่อน

"เรานุ่นนะ เด็กใหม่เหมือนกัน ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ" นุ่นแนะนำตัวเสร็จก็รีบถามชื่อพลอยจังทันที

"ออ...เราชื่อพลอยจังน่ะ" พลอยจังตอบออกไปยิ้มๆ

"อื้ม ชื่อน่ารักจังเลย...เรารู้จักกันแล้วนะ งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ"

นุ่นไม่พูดเปล่า ก็ยกมือขึ้นมาจับพลอยจังทันที หลังจากนั้นก็จับจูงกันเข้าไปในโรงเรียน ทั้งๆที่พลอยยังคงงงงวยกับการกระทำที่ดูจะเฟรนลี่มาก(จนเกินไปรึเปล่า)นั้นของนุ่นอยู่

"สวัสดีค่ะคุณครูอังคณา" นุ่นปล่อยมือจากพลอยแล้วหันไปไหว้คุณครูที่ยืนรับเด็กอยู่หน้าประตูโรงเรียน

"สวัสดีจ้ะ" คุณครูรับไหว้ด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปมองเด็กสาวอีกคนที่ดูเหม่อๆ อย่างเป็นห่วง

"นี่ไงพลอย"

"อ้ะ...อะไรนะ"

"ครู...ครูอ่ะ"

"ออ...สวัสดีค่ะคุณครู" พลอยที่ได้สติก็รีบไหว้ครูทันที หลังจากไหว้เสร็จเธอก็โดนนุ่นลากเข้าไปโรงเรียนด้วยกัน

"เอากระเป๋าไปไว้ที่ห้องก่อนเถอะ" นุ่นพูดพลางก็ลากเพื่อนที่เพิ่งจะรู้จักเข้าไปในห้องเรียนด้วยกัน

ห้อง ม.4/2

"นั่งนี้แหละ" เป็นนุ่นที่วางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนจะปลดกระเป๋าของพลอยมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆกัน

"นี่เธอ ไม่เห็นเหรอว่าพวกเรากำลังจะนั่งน่ะ" เด็กคนหนึ่งพูด

"นี่ๆ พวกเธอ ไม่เห็นกระเป๋าเหรอ นี่กระเป๋าพวกเรา ตั้งไว้บนโต๊ะแล้ว พวกเธอยังจะนั่งอีกเหรอ" เป็นนุ่นที่พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แล้วยังส่งยิ้มกว้างให้อีกสองคนที่เดินฟึดฟัดหนีไปแล้ว

"จะไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยนุ่น" พลอยที่เพิ่งได้สติจากอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นจนเธอปรับตัวไม่ทัน ก็รีบถามเพื่อนอย่างร้อนรน

"ฮ่าๆ จะไปมีอะไรกันละ อย่าคิดมากไปเลย นั่งหน้านี่แหละดี นั่งหลังเดี๋ยวก็มีเพื่อนคุยดังบ้าง บังกระดานบ้าง อาจารย์พูดเบาบ้าง เยอะแยะไปหมด เดี๋ยวเกรดเราจะน้อยเอา"

"อืม" พลอยฟังไปก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"เออนี่พลอย เธอมีอะไรสงสัยถามฉันได้เลยนะ ฉันน่ะเคยมาทัวร์โรงเรียนนี้บ่อยมาก ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้จัก"

นุ่นพูดออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ

"นั่นสินะ ถึงดูไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่" พลอยจังนึกโดยไม่ได้พูดอะไรออกไป

"อ่า...ใกล้เวลาเข้าแถวแล้ว เราไปกันเถอะ" พูดจบนุ่นก็ดึงมือพลอยเดินออกไปนอกห้องด้วยกัน

ดวงตาสีคาราเมลของพลอยสอดส่องรอบๆโรงเรียน ขณะที่นุ่นพาเดินลงจากตึกแล้วเดินไปยังสนาม เพราะตอนแรกเธอเหม่ออยู่จึงไม่ทันได้สังเกตบรรยากาศรอบๆ

บรรยากาศดูร่มรื่น มีต้นไม้ที่ให้ร่มเงาให้กับทุกคน อากาศค่อนข้างร่มรื่น ยกเว้นในสนามที่แดดจ้า

ข้างๆสนามมีโต๊ะและเก้าอี้สำหรับนั่งพัก บนทางเดินก็มีนักเรียนและคุณครูเดินผ่านไปผ่านมาตลอดเวลา พลอยที่มองรอบๆอย่างสนใจและรู้สึกตื่นเต้นก็ถูกกระตุกมือให้นั่งที่ม้านั่งด้วยกันกับนุ่น

"**ว่าพลางทางชมคณานก โผนผกจับไม้อึงมี่

เบญจวรรณจับวัลย์ชาลี เหมือนวันพี่ไกลสามสุดามา

นางนวลจับนางนวลนอน เหมือนพี่แนบนวลสมรจินตะหรา

จากพรากจับจากจำนรรจา เหมือนจากนางสการะวาตี..." เสียงท่องบทอาขยานลอยมาฟังดูเสนาะหู ทำให้พลอยจังหันไปมองตามเสียง ดวงตากลมมองร่างสูงโปร่งตรงหน้านิ่ง เหมือนต้องมนต์สะกด

"ว้า...เอาเรื่องแหะ" นั่นเป็นเสียงนุ่นที่พูดออกมาขณะมองคนท่องบทอาขยานอยู่

"นุ่น...เธอรู้จักเขาด้วยเหรอ" พลอยจังถามออกไป โดยไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าหล่อน่าดึงดูดนั้น ดวงตาคมโต จมูกโด่งเป็นสัน ปากหยักสีชมพู เครื่องหน้ายิ่งมองยิ่งไม่อยากละสายตา

"นั้นน่ะ...ชื่อว่าเอ็กซ์ ตติกร เป็นคนเก่งทุกๆด้าน

เป็นเพอร์เฟคแมนประจำโรงเรียนเลยล่ะ ทั้งกิจกรรม ทั้งกีฬา คือเหมาหมดทุกความเก่งกาจ ถ้าเขาเป็นที่สอง คงไม่มีใครเป็นที่หนึ่ง พูดแล้วขนลุก" นุ่นว่าพลางทำท่าทางลูบแขนตัวเองไปด้วย

"..." พลอยจังยังคงมองเขาอยู่ด้วยสายตาชื่นชม แต่แล้วเธอก็รู้สึกถึงความแปลกไปของร่างกายตัวเอง หัวใจของเธอที่มันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วตอนนี้ก็เต้นแรงและเสียงดังจนเธอกลัวว่านุ่นที่นั่งอยู่ข้างๆจะได้ยิน ตอนนี้ดวงตาคมที่เธอรู้สึกชื่นชอบนั้นค่อยๆช้อนขึ้นมาแล้วสบเข้ากับดวงตาสีคาราเมลของพลอยจังอย่างพอดิบพอดี เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่พลอยจังรู้สึกว่ามันนานมากเสียเหลือเกิน นานจนพลอยจังไม่รู้สึกถึงทุกสิ่งรอบข้าง แม้กระทั่งเสียงเพื่อนรักที่เรียกตนซ้ำๆ

"พลอยจัง...พลอยจัง...พลอย"

"ห้ะ ...อะไรนะ...นุ่นเรียกเราเหรอ" พลอยจังสะดุ้งขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นมา แล้วก็มองไปตรงหน้าก็ไม่เห็นคนที่เธอสบตาด้วยแล้ว หันไปข้างๆก็เห็นนุ่นทำหน้ายุ่งอยู่

"ไปเข้าแถวได้แล้ว...เพลงมาร์ชดังจะจบแล้วเนี้ย" นุ่นพูดออกมาก็ลากเพื่อนเดินไปในสนามด้วยกัน

"เดี๋ยวก่อนนะ เราต้องเข้าแถวตรงไหนเหรอ" พลอยจังยื้อมือตัวเองไว้ถามเพื่อนด้วยเสียงเรียบ

"นู่นไง ตรงสนามฝั่งนู้นอ่ะ" นุ่นว่าพลางก็ชี้นิ้วไปไกลไป พลอยจังที่มองไปตามมือเพื่อนก็แทบจะเป็นลม เพราะสนามมันกว้างมาก แล้วตรงที่เพื่อนชี้นั้นต้องเดินไปอีกไกล ในขณะที่แดดยามเช้ากำลังแผดเผาเหมือนซ้อมลงนรก

"พลอย...พลอยจัง...เห้ย!...สลบไปแล้ว" แล้วนั่นก็เป็นความคิดและความตกใจสุดท้ายก่อนที่จะเป็นลมไป โดยมีนุ่นยืนงงทำหน้าตกใจทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างๆ

...

จบตอน

มากันแบบเบาๆนะทุกคน เพี้ยงขอให้มีคนอ่านบ้างเถอะค่ะ ตั้งใจมากๆเลยนะคะ งานเขียนเรื่องแรก

(ของแอปนี้)เลย ถ้าอ่านแล้วถูกใจ หรือมีอะไรติดขัดก็คอมเมนต์ติชมกันได้นะคะ เราในฐานะนักเขียนจะรู้สึกดีใจมากเลย และขอบคุณมากๆนะคะ

**บทอาขยานจาก เรื่อง อิเหนา ตอนศึกกะหมังกุหนิง

ณ ห้องพยาบาล

"อ้ะ...อื้อ...ปวดหัวจังเลย" พลอยจังคิดขณะฟื้นขึ้นมา ดวงตากลมสวยนั้นยังคงปิดสนิทอยู่ ไม่ได้ลืมขึ้นมา เธอขยับตัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

"เป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึเปล่า" เสียงนั้นฟังดูอ่อนโยนทำให้ พลอยจังที่รู้สึกไม่ค่อยสบายอยู่ อาการดีขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ดวงตากลมสวยค่อยๆปรือขึ้นมา แสงสว่างก็สาดส่องออกมา ทำให้เธอต้องหลับตาลงไปอีกครั้งเพราะแสบตา

"อื้อ...ทำไมเวียนหัวแบบนี้อ่ะ" พลอยจังพึมพำกับตัวเองออกมา มือเล็กยกขึ้นกุมขมับแน่น ค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่ง

"เธอเป็นลมแดดน่ะ...ทีหลังจะเดินจะเหินก็ต้องระวังหน่อยนะ" เสียงนั้นยังคงฟังดูอ่อนโยน และรื่นหู พลอยจังจินตนาการภาพใบหน้าเจ้าของเสียงว่าเขาต้องเป็นหนุ่มตี๋ ใสแว่นหนาๆ ดูสุภาพ และอ่อนโยนแน่ๆ ค่อยๆกะพริบตาปริบๆ แล้วหันไปดูตามเสียงด้วยรอยยิ้ม กำลังจะอ้าปากเอ่ยขอบคุณเขาไป เพราะเธอจำได้ลางๆ ก่อนที่จะเป็นลมไป ว่ามีวงแขนใครสักคนหนึ่งโอบเอวเธอไว้ไม่ให้ล้ม ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นเขาคนนี้แน่ๆ

"ขอบคุณมากนะคะ...นะ...นะ...นาย!!!" จากตอนแรกพลอยจังเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้ยิ้มของเธอมันแข็งค้างไปแล้ว ดวงตากลมโตสีคาราเมลเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าคนตรงหน้าชัดๆ เขาไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเจ้าของเสียงบทอาขยานเมื่อเช้าที่สะกดเธอให้มองแต่เขาคนเดียว พลอยจังกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ นิ่งอึ้งไปแล้ว

"เป็นอะไรรึเปล่า...ปวดหัวขึ้นมาอีกเหรอ งั้นนอนพักต่อก็ได้นะ" เอ็กซ์ถามออกมาด้วยเสียงนุ่ม

"นะ...นอน นอนก็ได้ค่ะ อ่ะ...เอ่อ นาย...เพื่อน ... เพื่อนไปเรียนเถอะ เราไม่เป็นไรหรอก" พลอยจังที่เริ่มได้สติก็รีบบอกออกไปด้วยเสียงติดขัด รีบหันหน้าหนีเขาทันที เพราะรู้สึกว่าหน้าร้อนขึ้นมา กลัวว่าเขาจะสังเกตได้

"แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร" เอ็กซ์ยังถามด้วยดวงตาเป็นกังวล ร่างสูงของเอ็กซ์ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้พลอยจังที่นั่งอยู่บนเตียงมากขึ้น

"ไม่...พักอีกนิดก็หายแล้ว แค่เวียนหัวเอง" พลอยจังละล่ำละลักตอบออกไป ก่อนจะก่นด่าตัวเองในใจขึ้นมาว่า เธอแสดงความตื่นเต้นมากเกินไปแล้ว รู้สึกว่าเสียงของเธอนั้นฟังดูไม่ชัดเจน เหมือนคนลิ้นเปลี่ยยังไงยังงั้น

"ทำไมหน้าเธอดูแดงๆจัง หรือว่าจะเป็นไข้กันนะ" เอ็กซ์ที่เดินเข้ามาอยู่ใกล้เตียงแล้วก็เห็นใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อยเหมือนมะเขือเทศนั้นอย่างชัดเจนก็มองอย่างรู้สึกกังวลใจขึ้นมา มือใหญ่เอื้อมไปที่จะแตะวัดอุณหภูมิบนหน้าผากนูน

"อ้ะ...ไม่เป็นไรหรอก" เป็นพลอยจังที่คว้าข้อมือเรียวนั้นไว้ทันท่วงทีอย่างลืมตัว เมื่อนึกได้ ดวงตากลมสีคาราเมลก็มองคนตรงหน้าอย่างหวั่นๆ เสียงหัวใจดังขึ้นมาโครมครามจนน่ากลัว

ตาทั้งสองคู่สบประสานกันนิ่ง ราวกับมีประกายบางอย่างเชื่อมติดกัน เวลานานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้ พลอยจังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าปล่อยมือออกจากข้อมือของเอ็กซ์ ตั้งแต่ตอนไหน แล้วปล่อยยังไง แล้วเอ็กซ์ละสายตาไปจากเธอ เดินออกจากห้องพยาบาลตอนไหนแล้วได้พูดอะไรออกมาบ้าง เธอก็แทบไม่รู้ตัว ภาพในหัวมีแต่ภาพดวงตาสีนิลดูอ่อนโยน ทว่าก็เฉยชาไปในทีเช่นกัน

"ตึก...ตัก...ตึก...ตัก" เสียงนาฬิกางั้นเหรอ หรือเสียงคนเดินกระแทกส้น ดูเหมือนจะไม่ใช่เพราะมันดังออกมาจากอกของเธอ

"นี่อาการหนักจริงแหะ" นุ่นมองเพื่อนอย่างเป็นห่วง ขณะเข้ามารับเพื่อนที่ห้องพยาบาล

"นุ่น..." พลอยจังเรียกเพื่อนเสียงแผ่ว

"ว่าไง...เจ็บตรงไหนเหรอ ไปโรงพยาบาลดีมั้ยเธอ" นุ่นถาม

"นุ่นได้ยินเสียงมั๊ย" พลอยจังถามออกไป มือก็กุมอกซ้ายแน่น

"ห้ะ...เสียง เสียงไรง่ะ" นุ่นได้ยินพลอยจังพูดแบบนั้นก็งงตาแตก พยายามผึ่งหูฟังว่าเสียงที่พลอยจังบอกคือเสียงอะไร

"ฉันได้ยิน มันดัง...ตึก...ตัก...ตึก...ตักในอก ดังมากเลยนะ" พลอยจังพึมพำออกมาเสียงแผ่ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่หลุดรอดจากหูของนุ่นไปได้

นุ่นสังเกตท่าทางของเพื่อนไปแล้วก็คิดตาม หลอดไฟในหัวของเธอก็สว่างวาบขึ้นมา

"ร้อยเปอร์เซ็นต์ ตกหลุมรักชัวร์" นุ่นบอกเพื่อนพลางมองเพื่อนสาวที่มองตนหน้าตาตื่น

"ตก...หลุมรักงั้นเหรอ" พลอยจังมองเพื่อนงงๆ

"ใช่ อาการพลอยจังน่ะ เรียกว่าตกหลุมรัก แต่ก็แปลกแหะ ใครกันน้าทำให้พลอยจังเป็นได้ถึงขนาดนี้" นุ่นว่าพลางทำท่าครุ่นคิด ราวกับว่าเป็นปัญหาที่ยิ่งใหญ่ระดับโลกก็ไม่ปาน

"บ้าน่า ตกหลุมรักอะไรกัน จะไปมีเรื่องแบบนั้นได้ไง เราเป็นลมแดดมานอนห้องพยาบาลนะ" พลอยจังรีบปฏิเสธข้อสันนิษฐานของเพื่อนไป แต่ในใจกลับเต้นโครมครามขึ้นมารุนแรงกว่าเดิม จนเธอกลัวว่ามันจะออกมาวิ่งเล่นข้างนอกเสียแล้ว เธอว่าเธอคงชอบเขาซะให้แล้วล่ะ ชอบแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ อย่างปฏิเสธไม่ได้แบบที่เพื่อนเธอคาดการณ์

ให้ตายสิ แล้วเธอควรจะจัดการกับมันยังไงดีนะ เกิดมายังไม่เคยมีใครทำให้หัวใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อนเลย พลอยจังเริ่มจะรู้สึกเครียดขึ้นมากับอาการตัวเองเสียแล้วล่ะ

...

จบตอน

หัวใจเจ้ากรรมมันไม่รักดี~~~ ทุกคนเคยตกหลุมรักใครแบบพลอยจังรึเปล่าคะ แล้วอาการเหมือนกันมั้ย มาบอกเล่ากันได้เนอะ อาการพลอยจัง คือเรื่องจริง1% ที่เกิดขึ้นกับไรต์จริงๆ หื้อ พูดแล้วเขิน ไปกินข้าวก่อนนะ แล้วเจอกันตอนหน้าครับ💕💞