INTRODUCTION

                                                        Everybody’ s got scars that they hide

                                                    We were far from perfect but We Were Worth it

                                                    _______________________________________

The Lounge

        เดอะเลานจ์ คือสถานบันเทิงที่ให้บริการความบันเทิงเริงรมย์แก่ผู้เข้ามารับบริการในทุกรูปแบบ เพียงแค่ลูกค้ามีเงินและอำนาจ ไม่ถือว่าผิดกฎหมาย แต่ก็ไม่ถูกกฎหมาย เป็นธุรกิจสีดำที่มีฉากหน้าคือสีเทาอ่อน ทำเลที่ตั้งของตึกยี่สิบห้าชั้นบนยี่สิบใต้ดินห้าในรูปร่างทรงหกเหลี่ยมตั้งอย่างเหมาะสมบนพื้นที่กว่าห้าร้อยไร่ในเขตทางใต้ของประเทศซี ผ่านการจัดสรรพื้นที่ทุกตารางนิ้วได้อย่างเกิดประโยชน์สูงสุด รวมทุกความหรูหรา ลึกลับ ซับซ้อน โดยผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้าน เพื่อดึงดูดและสร้างความพึงพอใจสูงสุดให้กับลูก

        เจ้าของคือชายวัยกลางคน ซาน ลี มีนามแฝงที่ทุกคนต้องเรียกเขาคือ นายท่านสาม นิสัยที่โหดเหี้ยม เด็ดขาด ไร้ซึ่งความปรานีของเขา ทำให้ ‘พนักงาน’ ทุกคนที่นี่ อยู่ในโอวาท ปฏิบัติตามคำสั่งเขาโดยไม่มีสิทธิปฏิเสธ มีกฎที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ผู้ฝ่าฝืนกฎมีทางเลือกเดียวคือจบชีวิตรับโทษ นอกเหนือจากกฎระเบียบไม่กี่ข้อที่ต้องระวัง ปฏิบัติตนตามคำสั่งของเขาแล้ว หากทำงานดี ก็มีชีวิตที่ดีได้ แม้ไม่มากเท่าคนทั่วไป แต่ก็ไม่อดตายแน่นอน

           กับคนบางกลุ่ม...ที่นี่คือนรก ขณะเดียวกันก็มีคนบางกลุ่มเห็นที่นี่เป็นสวรรค์ เพราะการทำงานที่เน้นการให้บริการแก่ลูกค้าทุกรูปแบบ พวกเขาไม่ว่าจะหญิงหรือชาย อายุสามขวบหรือหกสิบ ก็ต้องทำงานให้แขกพึงพอใจอย่างเต็มที่ การรับพนักงานของที่นี่ แทบจะทั้งหมดล้วนรับด้วยวิธีการพิเศษของซาน ลี เขามีลูกน้องที่ทำหน้าที่นี้อยู่แล้ว การเตรียมการก่อนเปิดกิจการนี่มีมานานกว่าห้าปี ทันทีที่เปิดตัวก็ใช้เวลา ทรัพย์สินและกำลังคนไม่น้อย กว่าจะมีแขกหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสายอย่างทุกวันนี้ เรียกได้ว่าทั้งหมดนี้คือชีวิตของเขาที่สร้างขึ้นมาเองกับมือ เขาจึงต้องเข้มงวดและจัดการทุกอย่างให้อยู่ในระดับที่ดีมาก จนเขาไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดปัญหาที่เขาควบคุมไม่ได้

           ระดับของพนักงานที่นี่มีอยู่ด้วยกันสี่ระดับ คือ ระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง และระดับสูงพิเศษ พนักงานระดับต่ำจะมีหน้าที่ในการทำความสะอาด เก็บกวาดสถานที่ เป็นลูกมือของพ่อครัว สนับสนุนคนที่ต้องการการช่วยเหลือทุกอย่าง ดูแลความเรียบร้อย อำนวยความสะดวกให้กับพนักงานระดับกลางขึ้นไป ทำทุกอย่างที่คนอื่นไม่อยากทำ แม้ไม่ได้มีหน้าที่หลักในการรับแขกแต่ถ้าหากมีแขก ‘บังเอิญ’ ไปถูกใจ เริ่มทำงานและเรียกเงินจากแขกได้ ก็จะได้เลื่อนขั้นมาเป็นระดับกลางทันที และไม่ต้องทำหน้าที่ของพนักงานระดับต่ำอีกต่อไป

        พนักงานระดับกลางมีหน้าที่ในการรับแขก ดูแลคนที่เข้ามาใช้บริการ ดูแลสอดส่องและนำเสนอบริการบันเทิงที่มีภายในเดอะเลานจ์ให้กับลูกค้าทั่วไป เสนอขายไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามและเรียกเงินให้ได้มากที่สุดเท่าไหร่ยิ่งหมายถึงอนาคตที่ดี จะเลื่อนขั้นได้ก็ต่อเมื่อรับแขกและมีรายได้ตั้งแต่สิบล้านต่อเดือนขึ้นไปติดต่อกันสามเดือนเป็นอย่างต่ำ

        พนักงานระดับสูง มีหน้าที่ในการดูแลลูกค้าที่คุ้นเคย กำลังจ่ายสูง ลูกค้าที่มีในบัญชีรายชื่อผู้มีเงินและอำนาจพิเศษในแวดวงต่างๆ เนื่องจากพนักงานในระดับนี้ถือเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ทำงานเป็น มีทักษะการเจรจา รู้จักวางตัว มีความรู้และความสามารถพอที่จะเรียกเงินจากลูกค้าได้ ชีวิตความเป็นอยู่ต่างจากพนักงานระดับต่ำกว่าอย่างมาก ได้รับสวัสดิการพิเศษมากมาย บ้าน รถ เงิน ทอง แม้ไม่สามารถมีชื่อเสียงออกนอกหน้าประชาชนได้ แต่สำหรับคนที่ถูกลิขิตให้มาทำงานที่นี่นั้น เพียงเท่านี้ก็คือสวรรค์แล้ว พวกเขาสามารถจัดการเงินที่ได้จากการทำงานไปกับอะไรก็ได้ ไม่มีกฎควบคุมการใช้เงินของพนักงาน

        และสุดท้าย พนักงานระดับสูงพิเศษ พนักงานระดับนี้เป็นพนักงานที่ทำหน้าที่ในการรับแขกที่อยู่ในระดับผู้นำ แขกในบัญชีรายชื่อพิเศษของซาน ลี ผู้ที่เขาเห็นแล้วว่าทรงอิทธิพลที่สุด ร่ำรวยที่สุด ให้ผลประโยชน์กับเขาได้มากที่สุด โดยพนักงานระดับนี้ มีหลากหลายรูปแบบที่แตกต่างกันไป มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และเมื่อให้พวกเขารับงาน เขาสามารถมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าสามารถบรรลุวัตถุประสงค์ที่เขาต้องการอย่างแน่นอน ไม่มีคำว่าผิดพลาดและไม่อาจผิดพลาด สิทธิพิเศษยิ่งกว่าใคร การดูแลที่แตกต่างจากพนักงานทั้งหมดทำให้ทุกคนต่างใฝ่ฝันที่จะก้าวขึ้นมายืนตรงนี้ไม่น้อย ปัจจุบันมีเพียงห้าคนเท่านั้นที่อยู่ในระดับนี้

        ทั้งหมดนี้ถูกควบคุมโดยมาดามซื่อ ลี น้องสาวของซาน ลี เธอเป็นผู้ควบคุมพนักงาน จัดการความเรียบร้อย ขจัดปัญหาและความเสี่ยงที่จะเกิดจากพนักงานทุกคน เธอทำมันได้ดีเสมอมา การเลื่อนระดับของพนักงานขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของเธอและพี่ชาย พนักงานหลายร้อยชีวิตไม่ได้ควบคุมง่าย แต่ด้วย ‘วิธีการ’ ของซื่อ ลี หากเธอสั่งให้ทุกคนหันซ้าย เธอมั่นใจได้ว่าจะไม่มีใครสักคนที่กล้าหันขวา ดังนั้นกิจการของที่นี่จึงรุ่งเรืองขึ้นตามกาลเวลา

                                                                               01

                ในห้องรับรองแขกชั้นสูงห้องหนึ่งของเดอะเลานจ์ มีร่างหนึ่งชายหนึ่งหญิงกอดก่ายกันบนพื้นซึ่งถูกปูด้วยพรมขนสัตว์สีดำเงา ขับให้ร่างกายขาวนวลของหญิงสาวที่นอนเอียงราบไปกับพื้นสว่างขึ้นตัดกับสีดำของพรมโดยสิ้นเชิง

ร่างกายเปลือยเปล่าของหญิงสาว ส่วนเว้าโค้งเอสไลน์ ผิวพรรณที่มีน้ำมีนวลชวนสัมผัส ผมสีดำยาวถึงกลางหลังแผ่สยายไปบนหลังและลาดไหล่ ยุ่งเหยิงเล็กน้อยดูมีเสน่ห์เสียจนดวงตาพร่ามัว เธอขยับตัวออกจากบนตัวเขาลงมานอนข้างกัน เท้าคางมองใบหน้าชายวัยหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามด้วยสายตาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย

                ทั้งเอ็นดู พอใจ มีความสุข กังวล เศร้า เสียใจ ขอโทษ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในดวงตาคู่สวยของ แอล โดยที่ชายหนุ่มวัยรุ่นร่างเปลือยไม่รู้ตัว ลูคัส เหนื่อยจนผล็อยหลับไปแล้ว และแอลก็ไม่คิดจะปลุกเขาให้ตื่นแต่อย่างใด

            ให้เขาได้พักเสียบ้าง...

                ตั้งแต่เจอกันระหว่างเธอกับเขาก็ลงเอยกันที่เซ็กส์มาโดยตลอด นับครั้งนี้นี่ก็เป็นครั้งที่ยี่สิบสาม ที่เขามาเจอกับเธอ เป็นแขกที่ทำให้แอลเลื่อนขั้นมาอยู่ในตำแหน่งพนักงานระดับสูงได้ เขาเป็นคนที่ทำให้เธอสัมผัสกับคำว่าความหวัง แม้จะมีความผิดหวังรออยู่อย่างแน่นอนแล้วก็ตามที การพบกันระหว่างเธอกับเด็กคนนี้เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วในชีวิตเส็งเครงนี้ ทำให้อย่างน้อยเธอก็ยังไม่ถึงกับหมดศรัทธาในตัวเองไปเสียทั้งหมด เธอไม่เชื่อเรื่องที่ว่าเขาจะพาเธอออกจากที่นี่ได้จริงๆ มาตั้งแต่แรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว เพราะทุกคนที่คิดจะออกไปจากที่นี่ คือต้องออกไปเพียงร่างที่ไร้วิญญาณแล้วเท่านั้น

                เป็นกฎที่เธอรู้ดี เขารู้ดี ทุกคนรู้ดี แต่ทุกครั้งที่เขามาที่นี่ เธอรู้ว่าเขายิ่งพยายามมากขึ้นในเรื่องของเธอกับเขา

                ทั้งที่เขาเพิ่งจะเรียนจบมัธยมปลายเมื่อเดือนที่แล้ว อายุน้อยกว่าเธอ มีปัญหาทางบ้านมากมาย ปัญหาชีวิตที่เยอะแยะต้องคอยแก้ แต่เขากลับมีใจที่แข็งแกร่งมาก มีความตั้งใจ และแน่วแน่ในสิ่งที่เขาทำ ด้วยประสบการณ์ที่ยังน้อย ทำให้เขาทำผิดพลาดไปบ้าง ตัดสินใจผิดพลาดจนทำให้ตัวเองเดือดร้อนบ้าง แต่เขาก็เติบโตขึ้นทุกครั้งที่เจอกัน จนเธอไม่กล้าพูดหยอกเขาแล้วว่าเด็กแค่นี้แต่กลับทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง อายุเขาเด็กก็จริง...แต่ความคิด ศักยภาพของเขามีไม่น้อย แถมยังเป็นทายาทของหนึ่งในสามตะกูลใหญ่ของประเทศซี แค่พื้นเพปประวัติเขาเพียงแค่นี้ก็ไม่มีใครสามารถปฏิเสธหรือห้ามไม่ให้เขามาระบายเงินทิ้งที่นี่ได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถที่จะเข้ามาสถานที่แห่งนี้ได้ด้วยอายุแค่สิบแปด

                   ถึงจะบอกว่าที่นี่ไม่มีกฎห้ามเด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดปีเข้าก็เถอะ แต่เมื่อคิดจะเข้าก็ต้องดูว่ามีความสามารถพอที่จะซื้อความสุขจากที่นี่หรือไม่

                ความอยากลอง อารมณ์ของวัยรุ่นที่ครึกครื้น ต้องการปลดปล่อยอารมณ์ดิบเถื่อน และความเครียดที่เขาเจอมา ต้องการใครสักคนที่เขาไม่รู้จัก เพื่อสามารถทำในสิ่งที่คนไม่รู้จักกันได้โดยไม่รู้สึกผิดบาปในใจ เขามาที่นี่และเจอกับเธอโดยบังเอิญ จากพนักงานพนักงานระดับล่างทุกอย่างก็พัฒนามาจนถึงวันนี้

            ตอนนี้ผ่านมาปีกว่าแล้ว เขายังคงเป็นลูคัสคนเดิมที่เจอกันในวันแรก เด็กน้อยที่หลงทางมาเจอกับเธอ จนกลายมาเป็นแสงสว่างเดียวในชีวิตอันมืดมนของเธอ เธอจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกลึกซึ้งมากขึ้น มองใบหน้าคมเป็นสัน ผิวหน้าขาวละเอียดเนียนใส สันจมูกที่โด่งได้รูป ดวงตาคมกริบนัยน์ตาสีเทาเข้มของเขาเป็นสิ่งที่เธอชอบที่สุด เมื่อสบตากับเขาแอลจะรู้สึกอยู่เสมอว่าเหมือนนัยน์ตาคู่นั้นสะท้อนหมู่ดาวที่แสนสว่าง สวยงามมากมาย มีพลังและมีเงาของเธอสะท้อนในตาของเขา

            ตัวเธอที่อยู่ในนัยน์ตาคู่สวยของเขานั้น... สวยและมีเสน่ห์มากจริงๆ เธอเห็นตัวเองที่เป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่มีความรู้สึกมากมายดังเช่นคนปกติทั่วไป ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่สามารถมีความสุขที่เป็นของตัวเองได้

        เพียงแค่อยู่กับเขา

        เพียงแค่ได้ใช้เวลากับเขา

เพียงแค่เวลาที่ร่างกายของทั้งสองสัมผัสกัน จิตวิญญาณของเธอถึงได้สัมผัสกับคำว่าความสุขจริงๆ

           ตามอายุของเด็กชายวัยสิบเก้าปี อ่อนเยาวน์ แต่อย่าคิดว่าเขาอายุเท่านี้เป็นเด็กที่ไม่น่ามีพิษภัยอะไร มีเพียงคนที่เคยอยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้นถึงจะรู้ว่าเขามีพลังกายที่เกินมนุษย์แค่ไหน ถ้าวันนี้เขาไม่เหนื่อยจากการทำงานหนักตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอไม่ได้นอนหรอก จวบจนฟ้าสางก็ไม่แน่ว่าเธอจะได้หลับดี เธอชอบที่เขาเป็นแบบนั้น และเขาก็ชอบที่เธอเป็นแบบนี้

            แม้ว่าหลังจากที่ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกตัวกันแล้วว่าพวกเขามีความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้น ลูคัสก็ไม่คิดจะหยุดมัน ไม่ใช่เขาไม่เคยหยุด แต่เขาหยุดไม่ได้ เขารักเธอไปแล้ว เพราะฉะนั้นเขาถึงพยายามที่จะหาวิธีที่จะทำให้เธอเป็นของเขาเพียงคนเดียว เขารู้ว่าแอลยังต้องรับแขกคนอื่น ถึงเขาจะไม่พอใจแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาห้ามแอลได้แต่ห้ามคนอื่นไม่ให้บังคับเธอไม่ได้ เพราะฉะนั้นการสร้างความลำบากใจให้เธอโดยสั่งให้เธอมีแค่เขาจึงไม่เกิดขึ้น เขาไม่อยากเห็นเธอเสียใจ แค่เขาเกิดมาช้าและเจอกับเธอเมื่อสายเกินไปเขาก็เสียใจและโทษตัวเองมามากพอแล้ว

            ส่วนแอล เธอไม่อาจปฏิเสธงานที่ซื่อ ซู สั่งให้ทำได้ แม้สิทธิพิเศษในตำแหน่งนี้จะมีมาก แต่ก็มีขอบเขตของมัน งานรับแขกคนอื่นก็ยังคงต้องทำต่อไป สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอมีความคิดที่จะผลักไสลูคัสให้เลิกสนใจเธออยู่ตลอดเวลา แต่พอเห็นความแน่วแน่ของเขาแล้ว แอลก็ได้แต่เปลี่ยนมันให้กลายเป็นหาทางตอบแทนความรักของเขาในรูปแบบอื่นแทน

L Part

นอนจ้องมองลูคัสพักใหญ่ ฉันก็หักใจส่งเสียงปลุกเขาให้ตื่นเพื่อที่จะเดินไปนอนบนเตียงดีๆ บนพรมนี้ไม่แข็งก็จริง แต่ก็ไม่ได้สบาย จะให้ดีนอนบนเตียงสบายกว่า เธอไม่อยากเห็นเขาตื่นขึ้นมาไม่สบายตัว

“ลูค...ตื่นก่อน”

“อืม” เขาพลิกตัวหันมากอดเอวฉันที่ลุกขึ้นนั่งแล้วซุกหัวเข้ากับขาฉันนอนต่อ ฉันมองใบหน้าที่หลับใหลของลูคัสด้วยความรู้สึกลังเล แต่จะลังเลใจต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่อยากให้เขาไม่สบายตัว

“ลุกขึ้นเดินไปนอนในห้องนอนดีๆ นอนตรงนี้ไม่ได้”

“...”

“จะให้ฉันนอนหนาวตรงนี้ด้วยกันใช่ไหม?” ฉันใช้ท่าไม้ตายจ้องมองเขาอย่างขุ่มขู่ ไม่นานดวงตาคู่นั้นก็ลืมตาขึ้นมาประสานกับฉัน แสดงออกถึงความจำยอมอย่างช่วยไม่ได้

ยังจะมองอีกนะเจ้าเด็กพลังหมีนี่!

“ลุกแล้วครับ”

ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรลุกขึ้นยืน เหมือนจะหมดเรี่ยวแรงไปนานแล้วแต่เขากลับก้มลงช้อนตัวฉันอุ้มเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการชำระร่างกายจนสะอาด ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงกันทั้งสองคน ในห้องมีเพียงแสงจากโคมไฟสีนวลสบายตาตรงโต๊ะหัวเตียง เพียงพอที่จะทำให้เราเห็นสิ่งรอบกายได้อย่างสบายตา

ฉันนึกว่าเขาจะหลับทันทีที่หัวถึงหมอน แต่เขากลับมานอนจ้องฉันที่นอนหงายเหม่อมองเพดานที่ตกแต่งอย่างประณีตซะงั้น มือหนาเลื่อนเข้ามาคว้าตัวฉันเข้าไปไว้ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา ฉันกอดตอบด้วยท่าทางผ่อนคลาย เลื่อนสายตาประสานกับเขาที่มองมาด้วยความรู้สึกทุกอย่างที่มี

รู้สึกดีที่มีเขาอยู่ตรงนี้...

รู้สึกขอบคุณที่เขาดูแลฉันอย่างดี...

รู้สึกชอบ ชอบทุกอย่างของเขา ไม่ว่าจะร่างกาย เงินทอง ฐานะ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา ฉัน...

ชอบมันมากจริงๆ

“มองผมแบบนี้...ไม่อยากนอนแล้วหรือไง?”

“อยากสิ แต่แค่อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ มองนายให้ได้มากที่สุดก่อน”

“งั้นอย่าเอาแต่มองสิ...จับก็ได้นะ”

“อืม” ตอบรับเสร็จฉันก็ยกมือออกจากการกอดตอบเขา เลื่อนมาสัมผัสเส้นผม ไล่ลงมาจนถึงใบหู คิ้วเรียวโก่งองศาได้รูปของเขา หยุดตรงบริเวณหางตาเขาพักใหญ่ก่อนตัดใจเลื่อนนิ้วมือลงมายังแก้มของเขา มองมันด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ฉันแกล้งบีบไปทีหนึ่งใช้แรงไม่เยอะแต่ก็น่าจะพอรู้สึกไม่สบายทำให้ได้รับสายตาข่มขู่จากเจ้าของแก้มมา จนฉันกลั้นยิ้มแทบไม่ไหวหลุดเสียงหัวเราะคิกออกมาราวกับเด็กที่แอบเล่นซุกซนแล้วโดนจับได้ นอกจากจะไม่สำนึกแล้วยังรู้สึกสนุกมากขึ้นไปอีก ไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงริมฝีปากสีเชอรี่ช้ำของเขา ลูบไล้ไปมาเบาๆ ด้วยอารมณ์ที่อยากครอบครอง

ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นคนโลภ คนโลภที่อยากได้ทั้งหมดของเขา

อารมณ์ ความรู้สึก ร่างกาย ชีวิต วิญญาณ ไม่ว่าจะเป็นอะไร...ฉันต้องการมันทั้งหมด

แต่ฉันรู้ว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้น ความรัก โลภ โกรธ หลง ความรู้สึกเหล่านี้ ถึงได้มีความสุขแต่ไม่เคยวางใจกับความสุขที่ตัวเองได้รับมาได้เลย ฉันรู้ว่าสักวันมันต้องถูกตีกลับไป

“อย่าเศร้าสิ ผมไม่สบายใจนะ ถ้าเธอจับผมแล้วไม่มีความสุขอย่างนี้” เขาเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ใครบอกว่าฉันไม่มีความสุขล่ะ ฉันมีมันมากจนล้นต่างหากนายเป็นแค่เด็กจะไปรู้อะไร” ฉันพูดเรื่องจริงหยอกล้อเขาไปเพื่อเบี่ยงเบนความรู้สู้เศร้าใจที่เกิดขึ้น

“ผมจะพยายามมากขึ้น รอผมนะแอล”

“เท่านี้ก็เกินกำลังนายมากพอแล้ว ทำเท่าที่ทำได้เถอะลูค อ้อ...เกือบลืมไปเลย เรื่องจุดอ่อน และหลักฐานการทุจริตของประธานถานเจ้าของบริษัททีและคนอื่นที่เป็นหุ้นส่วนกับเขา ข้อมูลที่ฉันรวบรวมมาได้ อยู่ในชิปไฟล์ในเสื้อโค้ทนายนะ อย่าลืมเด็ดขาด”

“แอล...”

“มีเรื่องอีกมากที่ต้องระวัง ตอนนี้คนที่จับตามองนายมีมาก ถึงฉันจะยังไม่รู้ท่าทีของผู้ใหญ่ระดับสูง แต่เท่าที่ดูจากพวกหัวหน้าระดับใหญ่ของโปรเจคการก่อสร้างที่พักอาศัยในเขตปกครองพิเศษของประเทศซีแล้ว พวกเขาต้องการหุ้นส่วนใหญ่ที่มีมากกว่าเงิน นายมีทั้งเงินทั้งครอบครัวคอยหนุนหลัง การตกลงครั้งนี้ต้องประสบความสำเร็จแน่ ประธานถานมีข้อผิดพลาดมากมาย ถึงหลักฐานที่ฉันหาได้จะไม่มาก แต่ถ้านายส่งคนออกไปหาเพิ่มเติม ต้องได้เรื่องแน่”

“จะเอาให้ผมรู้สึกผิดจนตายเสียให้ได้ใช่ไหมแอล? อยู่กับเธอเมื่อไหร่ผมต้องรู้สึกว่าตัวเองเล็กเท่ามด”

“เพ้อเจ้อไปเรื่อย นายตัวเท่าหมีขั้วโลก จะไปตัวเท่ามดได้ยังไง”

“...” เขามองฉันด้วยสีหน้าที่จริงจังขึ้น

“นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องเล็กน้อย มีแต่ทำเรื่องนี้เท่านั้น ฉันถึงจะไม่รังเกียจตัวเองและรู้สึกว่าคู่ควรกับนายขึ้นมาบ้าง”

“ไม่ต้องทำอะไรเธอก็คู่ควรแล้ว ผมรักเธอมากแค่ไหนต้องให้ทำยังไงถึงจะเข้าใจความรู้สึกกันบ้าง”

“เอาล่ะ ฉันรู้แล้วว่านายรักฉัน ฉันถึงต้องพยายามไปด้วยกันกับนายไง ทำแบบนี้แล้วฉันสบายใจ ถ้านายห้ามไม่ให้ฉันทำแล้วฉันจะทำอะไรเพื่อเราได้อีก”

“รอผม ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เรื่องนี้มันเสียงแค่ไหน ถ้าเขารู้และลงโทษเธอ... ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะทำยังไง”

“ฉันเอาตัวรอดได้น่า นายไม่ต้องกังวล ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด”

“...” เขาไม่พูดอะไร เพียงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ไม่นานทั้งสองก็หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน

มนต์รักซ่องน้อยพ่อใหญ่ซาน #เหมาจ่ายทั้งอำเภอเพื่อเธอคนเดียว #พบคนคลั่งรักสองอัตรา ไรท์บ้าบอไปแน้ววว