...ตอนที่ 1 ...

...หวังว่าจะใช่คนนี้นะ... ...

"คุณปู่​ทำอะไรอยู่ครับ?" 

เด็กตัวน้อยถามชายชราที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่อจนไม่ทันสังเกตุเห็นหลานตัวเอง เขาวางหนังสือลงที่ตักก่อนจะทักทายหลานสุดที่รักของเขา

" โอ้~ มาแล้วเหรอหลานรักของปู่"

ผู้เป็นปู่เข้าสวมกอดหลานที่ไม่ได้เจอกันนานด้วยความคิดถึง แต่หลานชายตัวน้อยของเขากลับทำหน้าบูดบึ้ง​ก้มมองต่ำและเหมือนเขาจะซ่อนอะไรไว้ด้านหลัง

" เป็นอะไรเหรอภูผา ไม่คิดถึงปู่เหรอ?"

ชายชราถามด้วยความน้อยใจนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่หลานแสดงออก 

" คิดถึงซิครับ.. " 

หลานชายตอบกลับแต่สีหน้ายังเหมือนเดิม ชายชราเป็นห่วงหลานจึงถามถึงสาเหตุ​ที่ทำให้รอยยิ้มอันสดใสที่เคยเปื้อน​หน้าหลานอยู่บ่อยๆ หายไป

" มีอะไรรึเปล่า? บอกปู่ได้นะ.. หรือแม่ตีมาเหรอ!  เดี๋ยว​ปู่ไปจัดการให้! " 

ผู้เป็นปู่กำลังจะลุกจากเก้าอี้พิงเพื่อไปทวงรอยยิ้มของหลานรักคืน แต่หลานก็ปรามไว้ก่อน

"มะ.. ไม่ใช่ครับ เอ่อ... คือ.... "

หลานชายหยิบกระดาษ​ขนาดเท่าA4 ที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมาให้ชายชราดู ในนั้นมีรูปวาดพ่อและแม่ที่จูงมือเขา ด้านหลังเป็นบ้านหลังเล็ก ซึ่งมีแม่น้ำจากภูเขาตัดผ่านหน้าบ้านและบริเวณแม่น้ำมีต้นไม้ต้นใหญ่ ใต้ต้นไม้นั้นมีรูปวาดผู้ชายที่เขียนกำกับบนหัวว่าปู่ และข้างๆ เขียนว่าย่าแต่ไม่มีรูปวาดมีเพียงความว่างเปล่า

" คุณปู่ครับ เล่าเรื่องคุณย่าให้ภูผาฟังหน่อยซิครับ"

หลานชายตัวน้อยเดินเข้ามายืนข้างๆ ผู้เป็นปู่ ชายชราดูรูปวาดฝีมือหลานพลางยิ้มแล้วลูบหัวหลานอย่างเอ็นดู ก่อนจะหยิบรูปๆ หนึ่งในกระเป๋าสตางค์ออกมา

"ย่าหลานเป็นคนสวย แถมยังใจดีด้วยน้า~"

เขายื่นรูปที่เก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีให้กับหลานชายดู ในรูปปรากฏภาพคู่หญิงชายในชุดสีขาว ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ผู้หญิงโอบคอผู้ชายด้วยสองแขนอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่เหมือนจะละลายหัวใจจากฝ่ายหญิงส่งผ่านไปถึงหัวใจของฝ่ายชายทั้งในตอนอดีตและปัจจุบัน ไม่ว่าจะไปที่ใดหรือแห่งหนไหนภาพๆ นี้ไม่เคยห่างตัวชายชราเลย

" จริงเหรอครับ!! ผมอยากเจอคุณย่าจัง!"

ภูผาผู้เป็นหลานพูดพลางยิ้มให้คุณปู่ รอยยิ้มนั้นถอดแบบมาจากผู้เป็นย่าของเขาจนเห็นเป็นภาพซ้อนทับ​ ชายชรายิ้มกลับให้หลานและใช้มือที่แห้งเหี่ยวลูบไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของหลานชายเพื่อเอาเศษดินเศษหญ้าข้างแก้มออก

"ปู่ก็อยากเจอเหมือนกัน... "

ชายชราก้มมองดูรูปถ่าย เขาจ้องมองไปยังใบหน้าของหญิงสาวภายในรูป สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความคะนึงหามากกว่าจะจินตนาการได้ ตาเริ่มแดงระเรื่อแต่ก็ต้องกดอารมณ์ไว้ไม่ให้แสดงด้านอ่อนแอออกมา 'เพราะสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอ'

" คุณปู่ไปเจอคุณย่าได้ยังไงอะครับ "

หลานตัวน้อยถามคำถามที่ค่อนข้างเกินอายุตัวเองจนชายชราแปลกใจเล็กน้อย เขาลูบหัวหลานชายแล้วขยับตัวบนเก้าอี้พิงเล็กน้อย

" มานั่งตรงนี้ซิ เดี๋ยวปู่เล่าให้ฟัง"

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

" อกหักอีกแล้วเหรอว่ะ ไอ้ธร?"

เสียงชายหนุ่มถามเพื่อนเขาที่กำลังยกขวดเหล้ากระดกปานดื่มน้ำเปล่า

" เบา ๆ ๆๆ เฮ้ย!! เดี๋ยวก็หัวทิ่มหรอก!! "

เขาพยายามห้ามธรให้ค่อยๆ ดื่มแล้วสงบสติลงบ้าง

" ไอ้พีเพื่อนยาก~ กูไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอว้า~ ทำไมใครๆ ก็ทิ้งกู~"

ธรพูดลากเสียงด้วยความเมาจากพิษสุรา อาการก็เริ่มไม่ค่อยดี พีเห็นสภาพธรแล้วก็อดสงสารเพื่อนไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่ธรอกหักก็มักจะเมาเละแบบนี้ทุกที และนี่ก็ครั้งที่ 3 แล้ว

" ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลกนะเว้ย!! มึงแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่เท่านั้นแหละ!!"

"กลับไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ทำงาน เดี๋ยวกูไปส่ง...! "

พีพยายามพยุงตัวธรแต่ดูเหมือนธรจะหลับกลางอากาศไปซะแล้ว พีที่ตัวเล็กกว่าธรมากการจะพยุงธรไปจนถึงรถจึงเป็นเรื่องยาก เขาครุ่นคิดหาทางออกอยู่นานสองนานก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาใครบางคน.. 

" ขอบคุณนะน้ำ ที่มาช่วยพี่ "

พีโทรหาน้ำ เพื่อนที่ทำงานให้มาช่วยพาธรกลับ เพราะเธอพักอยู่ใกล้ร้านนี้ที่สุด

" ไม่เป็นไรค่ะพี่พี "

เธอยิ้มพลางหิ้วปีกร่างอันไร้สติของธรไปพร้อมๆ กับพี น้ำเป็นคนน่ารัก ตาโต จมูกนิด ปากหน่อย ผมสีน้พตาลยาวถึงกลางหลัง เธอค่อนข้างตัวเล็กสูงเพียง 162 ซม. น้ำเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชายในออฟฟิศ เพราะรอยยิ้มละลายใจของเธอที่เห็นทีไรเป็นต้องยิ้มตามทุกที

" แล้ว..จะเอายังไงต่อคะ? "

ทั้งคู่พยุงธรมาจนถึงรถของพีอย่างทุลักทุเล​ เพราะธรเป็นคนตัวใหญ่จึงดูเหมือนมดสองตัวที่กำลังแบกซากด้วงกวางยังไงยังงั้น

"เดี๋ยวพี่ไปส่งมันเอง... ขอบใจน้ำมากนะ "

พีตัดสินใจทิ้งรถธรไว้ที่ร้านแล้วไปส่งธรด้วยรถตัวเอง เพราะตอนนี้ก็ดึกมาแล้วครั้นจะให้น้ำขับรถธรตามไปก็มีแต่จะรบกวนน้องเปล่าๆ

"ลัดดา~ อย่าทิ้งผมไปเลยน้าา~" 

เสียงละเมอ​จากอาการช้ำรักบวกกับฤทธิ์​แอลกอฮอล์​ของธรดึงดูดให้น้ำและพีหันมามองเขาพร้อมกัน

" ก็... อย่างที่เห็นแหละ มันกำลังเฮิร์ท​น่ะ... พี่ไปก่อนนะ กลับดีๆ ละ" 

ก่อนที่พีจะก้าวเท้าขึ้นรถ​น้ำก็ได้พูดประโยคๆ นึง ที่ทำเอาพีประหลาดใจอยู่หน่อยๆ ขึ้นมา

" งั้น.. เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า น้ำไปรับพี่ธรเองนะค่ะ"

น้ำพูดด้วยรอยยิ้มที่ละลายใจเหมือนเดิม แต่ไม่ได้ยิ้มให้พีกลับเป็นอีกคนที่หลับปุ๋ยอยู่เบาะหลังรถ

.......

'ตื้อดึ่ง~~'​

เสียงออดดังขึ้นอยู่นานสองนานแต่ก็ไร้วี่แวว​ของคนภายในห้อง น้ำมารับธรตามที่ได้บอกไว้เมื่อคืน เธอมองดูเวลาตอนนี้ 7:30 นาที อีก 1 ชั่วโมง​ พวกเขาก็จะไปทำงานสาย สักพักธรก็เดินออกมาเปิดประตูด้วยสภาพเดียวกันกับเมื่อคืน เขายังคงเมาค้างอยู่ สังเกต​ได้จากการเดินเซนิดๆ บวกกับกุมขมับ​เป็นพักๆ

" ใครมาแต่เช้ามีอะไรรึป่าว.. " 

เขาถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียที่ฟังเกือบจะไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนธรจะจำอะไรไม่ได้เลยแม้กระทั้งวันทำงานของตัวเอง

" พี่พีให้หนูมารับพี่ไปทำงานค่ะ.. " 

"...."​

ธรนิ่งแล้วค่อยๆ คิด ใช่... ทำงาน!!  เขาสร่าง​เมาทันทีและเริ่มกระวนกระวาย​ไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อนจนมองเห็นนาฬิกา​ข้อมือของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ความคิดเเรกเริ่มทำงาน ใช่.. เวลา! ตอนนี้กี่โมงแล้ว? เขาคว้าแขนเธอขึ้นมาเพื่อดูเวลา

" ตายห่า!! 7:35 แล้วเหรอ!!  เข้ามาก่อนๆ"​

ธรดึงแขนน้ำเข้าไปในห้องด้วยความร้อนรนโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคนที่มารับเป็นใคร ธรรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ ปล่อยให้คนที่มารับนั่งรออยู่ที่โซฟา จนในที่สุดเขาก็แต่งตัวเสร็จ​แล้วเดินออกมาจากห้องนอน

" เสร็จ​แล้วเหรอคะ?" 

น้ำที่นั่งค้ำคางรอธรอยู่โซฟาเอยถาม

" เสร็จแล้วๆ ไปกันเถ.... นะ.. น้องน้ำ!!" 

ธรพึ่งรู้ตัวว่าคนที่มารับเขาคือน้องน้ำ หนึ่งในสาวสวยน่ารักประจำออฟฟิศ เขาเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเธอ  น้ำลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้าหาธร เธอผูกเน็คไท​ที่เบี้ยวให้ใหม่ก่อนจะยิ้มออกมา ธรแทบจะละลายไปต่อหน้าเธอด้วยซ้ำ

" ไปกันเถอะค่ะ สายแล้ว"

" คะ... ครับ" 

ณ ออฟฟิศ​

" ไอ้พี ทำไมน้องน้ำไปรับกูได้ว่ะ!! " 

หลังจากพักเที่ยงธรก็มุ่งตรงไปหาพีที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ร้านประจำของพวกเขา

" ก็เมื่อคืนน้องเขาบอกกูเองว่าจะไปรับมึง" 

พีตอบไปเคี้ยว​ไปเขายกมือเรียกพนักงานร้านแล้วสั่งอาหารแบบเขาให้ธรอีกหนึ่งจาน

" ทำไมว่ะ.. ??" 

"...."​

ธรเงียบแล้วครุ่นคิด​อยู่นานแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าทำไมน้องเขาถึงเสนอตัวที่จะไปรับธรเอง ไอ้เรื่องมาช่วยแบกขึ้นรถก็พอเข้าใจได้ว่าเป็นน้ำใจ แต่ถึงขนาดไปรับตอนเช้าด้วยนี่ซิ คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเพราะอะไร.. 'หรือว่า....ไม่หรอกม้าง >///< ' ​

" น้องเขาชอบมึงมั้ง ฮ่าๆๆๆ" 

พีตอบเอาฮาพลางหัวเราะ​เล็กน้อยให้กับอาการหน้าแดงของธร ดูเหมือนว่าตัวธรเองก็แอบคิดเรื่องแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่สุดท้ายเขาก็ต้องตัดใจ คงเป็นไปไม่ได้ที่คนน่ารักแบบน้องน้ำจะมาชอบเขา​

" เพ้อเจ้อแล้วมึง อย่างน้องน้ำนะเหรอจะมาชอบก...."​

"ใช่ค่ะ.... หนูชอบพี่... " 

เสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหลังของธร พีที่กำลังหัวเราะ เมื่อได้ยินคำที่น้ำเอยก็ถึงกับมือไม้อ่อนจนช้อนหลุดมือเลยทีเดียว ธรหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที

"นะ...น้อง... น้ำ.." 

น้ำค่อยๆ เดินเข้ามายังโต๊ะ​ที่พีกับธรนั่งอยู่ สายตาของธรยังมองตามน้ำตลอดจนเธอนั่งลงข้างๆ เขา ธรยังอึ้ง​กับคำพูดของน้ำเมื่อกี้ เขาไม่แน่ใจว่านี่เป็นเรื่องล้อเล่นของไอ้พีเพื่อนเขารึเปล่า แต่พอมองดูพีที่ทำหน้างงงวยไม่ต่างอะไรจากเขา​ ก็ตัดเรื่องโดนแกล้งออกไปเลย

" มะ.. เมื่อกี้น้องน้ำ บอกว่าอะไรนะครับ" 

พีถามน้ำเพื่อเช็คให้ชัวร์​ว่าตัวเองไม่ได้หูฝาด

" น้ำบอกว่า น้ำชอบพี่ธรค่ะ " 

น้ำยังยืนยันคำเดิม ธรเรียกสติตัวเองออกมาจากพะวังความประหลาดใจ เขาเริ่มสงสัยว่าทำไมคนน่ารักอย่างน้ำที่มักโดนคนหล่อๆ ตามจีบอยู่ทุกวันแต่ก็ปฏิเสธคนพวกนั้น  ถึงได้มาชอบตัวเองที่หน้าตาก็ธรรมดาไม่ได้หวือหวา​อะไรเลย 

" พี่ถามหน่อยได้มั้ย... ว่าเพราะอะไร?"

ธรถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาพึ่งอกหักมาหมาดๆ ไม่กล้าที่จะเอาใจลงไปให้ใครเล่นอีกแล้ว มันบอบช้ำเกินไป เกินกว่าจะเอามาทดลองรักใคร

".....​" 

น้ำทำได้เพียงเงียบไม่สามารถให้คำตอบธรได้ แต่สายตาของเธอเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา น้ำยังไม่ทันได้ตอบอะไรธรก็ชิงพูดก่อน

" ถึงพี่จะไม่ได้หล่อหรือรวย แต่พวกพี่ก็มีหัวใจนะ! ... น้องจะมาทำแบบนี้พี่ว่า....... มันไม่ถูก!! " 

ธรตอบด้วยน้ำเสียงเคืองใจ​แต่ก็ไม่ถึงกับโกรธ เขาลุกแล้วเดินออกจากร้านเพราะไม่อยากอยู่ในสถานการณ์​แบบนี้

" ไม่ใช่แบบนั้นนะ พี่ธร... พี่ธร!! "​

" ไอ้ธร เฮ้ย! ใจเย็นๆ ก่อน! "

พีถอนหายใจแล้วกุมขมับ​ เขาหันไปมองน้ำที่ทำหน้าเศร้าไม่ต่างอะไรจากธรคนเมื่อคืน 'หรือว่าน้องจะชอบไอ้ธรจริงๆ ว่ะ เช็คดูหน่อยแล้วกัน'​

​​​​"ถ้าที่น้ำพูดมาเป็นความจริง... พี่ว่าน้ำตามไอ้ธรไปดีกว่า" 

พีพูหยั่งเชิง​เพื่อดูความจริงใจในคำพูดของน้ำ

"ค่ะ...! "

น้ำตอบเสียงเข้มสีหน้าจริงจัง เธอหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งตามธรออกไป ทิ้งพีให้นั่งอยู่คนเดียว พีประหลาดใจแต่ก็พอเข้าใจได้ เพราะธรเป็นคนดี รักใครรักจริง แต่เขาแค่ยังไม่เจอคนที่เหมือนกับเขาเท่านั้นเอง 

'หวังว่าจะใช่คนนี้นะไอ้เพื่อนยาก'​

คุยกันท้ายตอน

ข้ามการแนะนำตัวไปเลยนะครับ 😁

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น การบรรยาย​ฉากจะน้อยหน่อยหรือแทบไม่มีเลย

ผมตัดออกให้เหลือแค่การบรรยาย​อารมณ์​เท่านั้นเพื่อให้นิยายกระชับและเดินเรื่องเร็ว

ที่ทำแบบนี้เพราะผมพยายามเอาให้จบใน 3 ตอน และจะพยายามอัพต่อเนื่องให้จบในวันอาทิตย์​ เลทสุดก็วันจันทร์ 

ฝากติดตามผลงานด้วยนะครับ จะเป็นพระคุณ​อย่างสูง 🙏🙏

✒️ _หลังม่าน