ผมชื่อ เอิน เนเวอร์ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ผมรู้สึกหวาดกลัว มีแสงรางๆที่นี้เหมือน...ทางเดินมืดๆผมหนาว...ผมเห็นพ่อแม่ที่เป็นสิ่งเดียวที่ผมไว้ใจ...กำลังเดินจากผมไป..มันหน้าแปลกที่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากรั้งพวกท่านไว้ ผมไม่ได้ร้องไห้แต่กลับปล่อยให้ฝนที่ตกลงมาเท่กระหน้ำใส่ตัวเอง ผมอายุ 6 ขวบที่ผมสามารถเล่าได้ขนาดนี้ เหมือนตัวของผมจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกหิว
หิวอะไรบางอย่างจากท่านได้กลิ่นหอมอยากจะวิ่งตามไว้แต่ ใจของผมกลับบอกว่าไม่ไดทำไมละ ทำไมผมถึงรู้สึกอย่างนี้ผมได้แต่หลับตาลงนอนให้ฝนกระหน้ำตกลงมาใส่ รู้สึกเจ็บ แต่ไม่อยากไปต่อไม่อยากหลบ
ผมเกิดมาทำไมนะ
"ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก
เลิกแกล้งหลับได้แล้ว"เสียงทุ่มจังใครกันนะ ผมอยู่ไหนกันนะ ลืมตาดีไหม
"เธอชื่ออะไรละ?มีชื่อไหม?"
ผมค่อยลืมตาขึ้น จ้องมองพี่ชายร่างสูง
ที่นั้งบิดผ้าชุปน้ำอยู่ข้างเตียง นุ่มจัง
"เป็นใบ้เหรอ?"หน้านิ่งมากเลยดูดีจัง
"อ..เอิน เนเวอร์"้เจ็บคอจัง หิวน้ำชะมัด
"อ้ะ!!"ผมสะดุ้งเมื่อพี่ชายเอาผ้ามาว่างไว้บนหน้าผากผม พี่ชายไม่ใส่เสื้อหนาวไหม
"ตกใจละสิ "พี่ชายยิ้มหล่อชะมัด
"ผมหนาว"ผมหลุดพูดออกไป
พี่ชายเดินไปเปิดตู้ใบใหญ่ หยิบผ้าหนาๆมาคลุมตัวผม ผมมีผ้าปิดตัวอยู่แล้ว 1 ผืน
"พักผ่อนสะนะ"พี่ชายหันตัวแล้วเปิดประตูเดินออกไปห้องใหญ่จังที่ไหนกันนะ บ้านหรอ ไม่ใช่บ้านผมนี้ ผมเดินลงจากเตียงอันกว้างใหญ่ของพี่ชายแน่เลย เตียงนี้สูงจังเท่าเอวผมแล้ว ผมเอาผ้าของพี่ชายมาใส่คอไว้แทน มีกระจกด้วยแหะ!
"เอ้ะ!!"ผมตกใจ เสื้อที่ผมใส่ยาวเกือบถึงพื้นเลย มีกางขาสั้นใส่อยู่ หลวมนิดนึง
จริงๆแล้วผมเป็นเผ่าแวมไพร์ ผิวจึงขาวกว่าปกตินิดหน่อย ไม่นิดแล้วมั้งแต่ช่างเถอะผมยังเด็กผมไม่รู้อะไรมากหรอกรู้แค่บนโลกมีแวมไพร์ มีสัตว์ปกติ
สัตว์เวทย์มนต์(สัตว์สรววค์)มีอะไรอีกผม
ก็ไม่รู้หรอก ผมว่าน่าจะมีอีกเยอะเเน่เลย
ห้องใหญ่จัง พี่ชายคนนั้นมีผมสีดำสนิทเลย ดวงตาสีดำน่าหลงไหลมากเลย
มีช่องด้วย(หน้าต่าง)มองเห็นข้างนอกด้วยแหะ ผมชอบแสงแดดจังเลยอบอุ่นจัง
//เสียงถาดใส่น้ำหล่น/เพล้ง!!!//อะไรน่ะ
"ว..แวมไพร์...ร..ราช"ตกใจผมหรอ?
"แวมไพร์ราชวงค์!คุณไรท์!!คุณไรท์ค่ะ!!"
เธอตะโกนเรียกใครก็ไม่รู้ เธอแต่งตัวแปลกๆจัง(ชุดเมดแม่บ้าน)
อีกด้านนึง
"คุณชายค่ะ!! คุณต้องไม่เชื่อสายตาแน่"
"อะไร?เขาโดดออกนอกหน้าต่างรึไง?"
"คุณไรท์รู้อยู่แล้วใช่ไหมค่ะว่าเขาเป็นแวมไพร์"
"อ่าผมรู้ "ไรท์ทำท่าไม่สนใจดูไม่พอใจ
"รู้ว่าเขาเป็นราชวงค์ด้วยรึป่าวค่ะ"
"อะไรนะ!!อย่ามาอำผมเล่น!!"
"คุณไปดูเองดีกว่าค่ะ ให้ฉันพูดคงไม่เชื่อ"
ในห้อง
"นี้คือท้องฟ้าสินะ สวยจริงๆเลย"โห้ววว
"แน่นอนอยู่แล้ว"เสียงพี่ชายนี้
"ฉันบอกให้เธอพักผ่อนไม่ใช่หรอ"เขาดุ
"ผมหายเหนื่อยแล้ว"ผมทำหน้ามุยใส่
"ก็ต้องพัก"เขาเดินมาทำท่าจะอุ้มผม
"พี่ชายขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ"เขาขะงักไป อุ้มผมเดินออกไปแทนที่จะพาไปนอน
"ไปกินข้าวแล้วกันค่อยถาม"พี่ชายตอบหน้านิ่งๆ เหมืนจะโกรธผมเลย
"พี่ชายควรตอบผมก่อน"ผยิ้มอ่อนๆภาษาเด็กกำลังอ้อน พี่ชายดูไม่สนที่พูด
"ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี้ละ?"เขาเมินผม
"ถ้าพี่ชายไม่ตอบผมจะไม่กินข้าวของพี่ชาย"เขาขมวดคิ้วจ้องหน้าผมหยุดเดิน
"เธอไม่ทีสิทมาต่อรองกับฉัน"เขาดุผม
"พี่ชายก็ไม่มีสิทมาพาผมทำอะไรก็ได้"
"พี่ชายไม่ยอมตอบคำถามของผม พี่ชายกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ผมต้องการคำตอบ"พี่ชายเงียบจ้องหน้าผมนิ่งๆ แล้วยิ้ม
"ฉันแค่อยากเอาเธอมาเลี้ยง"พี่ชายตอบรอยยิ้มมันไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นเลยผมไม่ชอบการถูกเมินที่สุดพ่อแม่ก็เมินผม
"พี่ชายชื่ออะไร"พี่ชายคงตกใจที่ผมพูดไดคล้องขนาดนี่ ผมเรียนมาดี:)
"พี่ชื่อไรท์ครับ:)"พี่ชายพาเดินไปที่ห้อง
กว้างๆมีโต๊ะให้นั่ง(ห้องกินข้าวคนรวย)
พี่ไรท์เดินไปทำอะไรบางอย่างทิ้งผมไว้บนเก้าอี้ที่สูงจังผมแทบมองไม่เห็นของบนโต๊ะมีดอกไม้ด้วย(แจกันใส่ดอกไม้ตกแต่งโต๊ะอาหาร)
"กินสิ"พี่ไรท์เอาขนมปังที่มีสีแดงๆด้านในใส่จานมาว่างให้ผม(ขนมปังแยม)
"หรือว่าจะกินเลือดละ?"พี่โรท์ยิ้มร้าย
"คืออะไรหรอครับ?"เลือด?ของสีแดงๆที่ออกมาเวลาโดนอะไรเฉื้อนรึป่าวนะ
"นึกว่าจะฉลาดกว่านี้สะอีก"พี่ไรท์พูดขึ้น
สาวใช้เดินเข้่ามา รินน้ำใส่แก้วใบใหญ่ให้ผม(แก้วไวน์)อยู่ๆพี่ชายเอามีดมาเฉื้อนแขนตัวเองมีของเหลวสีแดงๆออกมาด้วย
"นี้ไงเลือด"มันหอมจัง น่ากินจังเลย
"นึกว่าจะคลั่งสะอีก"พี่ไรท์ยิ้มแล้วแผลของพี่ไรท์ก็หายไปทิ้งคราบแดงๆไว้บนแขน
"ฉันเป็นสัตว์สวรรค์เป็นฉลามมนต์ดำ:)"ฉลามคืออะไร"ฉลามคืออะไรหรอคับ แล้วทำไมพี่ถึงดูเหมือนมนุษย์จัง"พี่ไรท์กลั่นขำส่งยิ้มให้ทำเอาพี่สาวด้านหลังหน้าแดงเดินออกไป(เมดแม่บ้าน)
"พี่เป็นระดับที่สูง ฉลามคือ.."พี่ไรท์นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆผมแล้วหลุบตามองหน้าผม
"สิ่งที่กินทั้งเนื้อและเลือดของมนุษย์"
"แย่จังผมกินแค่เลือดเป็น:("ผมไรท์ขำนัก
"เธอนี้น่ารักจริงๆ ถูกแล้วที่เก็บเธอมาคงทำให้พวกเราไม่เครียดได้"อยู่พี่ไรท์ก็พูดอะไรขึ้นไม่ไม่รู้ ผมกิรจนมปังที่พี่ไรท์ทำมาให้ถึงมันจะไม่อร่อยเท่าไรเลย(ไม่ใช่ของกินสำหรับแวมไพร์)
"พี่จะพาไปเจอพี่คนอื่นเอาไหม"พี่ไรท์มีพี่อีกทีด้วยว้าวเจ้งจังเลย
"ครับ!!"ผมยิ้มดีใจให้พี่ไรท์
"งั้นรีบกินนะ"พี่ไรท์อมยิ้มพี่ไรท์นี้ดูดีจัง
ณ ห้องโถง
"ไอไรท์มันเก็บเด็กมาเลี้ยงมึงจะเอาไง"
"ถ้าเด็กมันไม่ดื้อกูก็ไม่ทำไรหรอก"
"แน่ใจ?"ผู้ชายสองคนคุยกับอยู่บนโชฟาใหญ่สองตัว จิบกาแฟร้อนคนละแก้ว
"เห็นว่าเป็นแวมไพร์สะด้วย:)"
"ก็ดี จะได้ไม่ตายง่ายๆให้เป็นปัญหา"
"โหดร้ายวะ อะไรๆก็จะฆ่า"
ไรท์อุ้มเด็กนั้นมา
"สวัสดีคับเด็กน้อย:)"มีสองคนเลยแหะ
"คนนั้นชื่อ รอย์"เสียงพี่ไรท์ดูดุขึ้นมาก
"ส่วนตรงนี้ชื่อ เลย์"พี่ไรท์ไม่ยิ้มแล้วแหะ
"แล้วหนูชื่ออะไรละ"พี่ที่ชื่อรอย์ถามผม
"เอิน"ผมตอบสั้นๆไม่อยาดเสวนามากแววตาพี่รอย์เป็นประกายฉายแววนักล่าชัดเจนผมไม่ถูกกับคนแบบนี้เท่าไรผมเป็นเหมือนเหยื่อที่แว้งกัดได้ทุกครั้งที่หลุดออกจากการถูกกัด
"ไม่อยากคุยกับพี่หรอ เอิน"พี่รอย์กระตุกยิ้มพอใจตอนผมขมวดคิ้วใส่
"คงไม่อยากคุยกับคนน่ากลัวแบบมึง"พี่ไรท์นั่งลงข้างๆพี่เลย์ เขาดูไม่สนใจผมต่างจากพี่รอย์ที่ค่อยส่งสายตาเหมือนจะกลืนกินผมเข้าไปแล้ว น่ากลัวจังพี่รอย์
"ขออุ้มมั้งได้ไหม ไรท์"พี่ไรท์ดูไม่พอใจก่อนจะกล้มมามองผม ผมสายหน้าไม่อยากไปกำเสื้อพี่ไรท์แน่น
"น้องเค้าไม่อยากไป กูก็ไม่ให้ด้วย"พี่ไรท์พูดขึ้นมาเสียงดุ สีหน้าดูนิ่งมากไม่โกรธ
"โห้ยย อย่าหวงเด้มาๆ"พี่รอย์อ่าแขนรอพี่ไรท์กับส่งผมให้พี่รอย์เฉยเลย
"พี่ไรท์ปอดแหก:("ผมพูดพึมพำแต่เหมือนพี่รอย์จะได้ยินก็ยิ้มแป้นกอดผมแน่นขึ้น
"พี่รอย์ผมเจ็บ"ผมพูดพล่างเอาหน้าซุกหน้าอกพี่รอย์ กลิ่นตัวหอมจังเหมือนทะเล
"น่ารัก"ผมได้ยินเสียงเบาๆของพี่รอย์
"สงสัยจะงอนพี่ไรท์แล้วมั้ง"พี่รอย์พูดแซะ
"แม้ๆนี้เด็กไรท์เองหรอเนีย"เสียงบุคคลอื่นปรากฏขึ้น ไม่ใช่เสียงของพี่เลย์
"แล้วมันจะทำไม?"พี่ไรท์ตอบกลับนิ่งๆ
"ก็น่ารักดีนะ เป็นแวมไพร์ตัวน้อยๆ"มีพี่ชายอีกคนเรือนผมสีแดงประกายสวย แววตาสีเลือด สูงหุ่นดีจังเลยเหมือนพี่เลย์
"ส่วนคนนั้นชื่อ ดีวายนะจ้ะน้องเอิน:)"
พี่รอย์แนะนำแบบกวนๆขำๆ
"ชื่อเพราะจังเลย"พี่ดีวายพูดขึ้นพล่างเดินมานั่งลงข้างๆพี่รอย์ เอามือมาขยี้หัวผมเล่นเพลินๆ
"น่ารัก...น่ากิน.."ผมได้ยินพี่ดีวายพูดสายตาหวายเยิ้ม น่ากลัวจังเลยพี่ๆของพี่ไรท์เนีย
"เอิน พอเดาได้ไหมว่าใครเป็นพี่โตสุดในนี้"พี่เลย์พูด แม้ตอนแรกทำเป็นเมินผม
"ดีวายเป็นพี่โตสุดใช่ไหม"ผมตอบพี่เลย์พี่รอย์ยิ้มมุมปากหยิบนมจืดที่พี่สาวเอามา ส่งให้ผม ผมก็รับไว้แล้วก็ดื่ม ดีวายนั่งมองผมแต่ก็จิบไวท์ไปด้วยที่ผมรู้เพราะพ่อแท้ผมเคยกิน (คนที่ทิ้งไป ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆแต่เอินผูกพันมากกว่า เขาเป็นคนถูกจ้าง)
"ถูกแล้ว เก่งมากเอิน:)"พี่รอย์พูด มือก็ไม่อยู่สุข เล่นเส้นผมของผมไปด้วย
"คนรองละ?"พี่เลย์พูดต่อ ไม่ได้สบตาผม
"พี่รอย์"พี่ตอบสั้นๆไม่ชอบขยายความ
"ปิ้งป้อง!! ถูกต้อง"พี่รอย์พูด หอมแก้มผม
"คนกลางละ?"พี่เลย์ถามตามบทสนทนา
"พี่ไรท์ คนเล็กสุดก็พี่เลย์ใช่ไหม"ถูกแน่
"เอินรู้ได้ยังไงละเนีย"พี่รอย์พูด
"ผมเดา"ผมไม่ชอบขยายความมากอย่างที่บอกไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
