"แยม" สาวน้อยอารมณ์ดี ที่หัวทึบเอามากๆ ได้แอบชอบเจมเพื่อนสมัยเด็กที่สุดแสนจะเพอร์เฟคของตัวเอง แต่ไม่กล้าพอที่จะสารภาพออกไป จะไปปรึกษากับใครเธอเองก็ไม่มีความกล้าพอ จึงได้แต่เก็บเอาไว้ข้างในใจคนเดียว จนมันกลายเป็นปัญหาเรื้อรัง ยืดเยื้อ จนกระทั่งความสัมพันธ์ของทั้งคู่เกือบจบลง...

จนวันหนึ่งความลับของเธอก็ถูกบีมเพื่อนสนิทของเจม และเป็นคู่กัดของเธอจับได้ เธอจึงยอมทำทุกอย่างที่บีมสั่ง เพื่อแลกกับการเก็บความลับให้เธอ แต่แล้วก็กลับมีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลจากเพื่อนของเพื่อนสมัยเด็กของเธอคนนั้น...

..........

"เจม" หนุ่มน้อยสุดเพอร์เฟค หน้าตาดี สูง หุ่นดี เรียนเก่ง กีฬาก็ไม่เป็นรองใคร แต่ใครจะไปรู้ว่าคนดีเพียบพร้อมขนาดนี้จะมีความลับซ่อนอยู่ เขาได้แอบชอบแยมเพื่อนสมัยเด็กของเขา

และแล้ววันหนึ่ง! เขาก็ได้รู้ความจริงว่าเขาและเธอใจตรงกัน แต่แทนที่ความรักของทั้งคู่จะหวานชื่น กลับกลายเป็นขม จนกลืนไม่เข้า คายไม่ออกไปซะงั้น!

..........

"ชา" สาวน้อยตัวเล็กน่ารัก เพื่อนสนิทของแยม เธอนั้นปลื้มบีมมากๆ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรสำหรับเธอเขาล้วนดูมีเสน่ห์อยู่เสมอ เธอมีความสุขมากที่เธอนั้นสามารถพูดคุยกับบีมได้เหมือนคนสนิทกัน เพราะเพื่อนของเธอและบีมมักจะประทะฝีปากกันเสมอ

ในที่สุดความฝันสูงสุดของเธอก็เป็นจริง เธอได้คบกับบีมตามที่เธอเคยฝันไว้ โดยแลกกับอะไรบางอย่าง แต่แล้วความสุขของเธอนั้นกลับสั้นเอามากๆ ฝันของเธอได้สลายไปเพียงเพราะเขาอยากจะไปคบกับคนที่เขาชอบ ถึงเธอจะเสียใจมากแค่ไหน แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ปล่อยเขาไป...

..........

"บีม" ผู้ชายไซส์เล็กน่ารัก อารมณ์ดี กีฬาเด่น คู่ปรับของแยม ถ้าวันไหนไม่ได้แซะเธอ ก็เหมือนจะกินข้าวไม่อร่อย อย่างน้อยต้องได้ประทะฝีปากกับเธอสักครั้งถึงจะพอใจ

จนในวันนั้น เขาบังเอิญไปเจอความลับของเธอเข้า นั่นเลยกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความวุ่นวาย ที่ใช้หัวใจเป็นเดิมพันของคนสี่คน และเขาเองก็มีความลับไม่ต่างกับคนอื่น...

เรื่องราวความรักสามเศร้า สี่เศร้าของเพื่อนพ้องจึงเกิดขึ้น มิตรภาพของพวกเขาจะจบลงแบบไหน แล้วใครจะได้ลงเอยกับใครกันนะ?

โปรดติดตามต่อไป...

"กรี๊ดๆๆๆ" เสียงกรี๊ดกร๊าดของกลุ่มผู้หญิงในห้องดังขึ้นเป็นระยะๆ ฉันล่ะเบื่อจริงเลย

ฉันชื่อแยม ตอนนี่ฉันกำลังเบื่อเอามากๆเลยล่ะ พอเปิดเทอมม.4ก็มีนักเรียนเข้าใหม่มา หมอนี่น่ะวันๆเอาแต่หัวเราะเห็นแล้วหงุดหงิดสุดๆไปเลยล่ะ แถมยังชอบมาก่อกวนฉันด้วย

โป๊กกก!!!

"โอ้ยเจ็บนะนายเตี้ย" เห็นมั้ยล่ะพูดยังไม่ทันขาดคำหมอนี่ก็เอาด้ามไม้กวาดมาตีหัวฉันซะแล้ว ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยยย

"ผู้หญิงขี้เหร่แบบเธอน่ะ เห็นแล้วมันหงุดหงิดชะมัด ตัวเล็กอย่างชาน่ารักกว่าเยอะเลย" หนอย~ ปากไอ้หมอนี่มัน! กินหมาเข้าไปกี่ตัวกันห้ะ!

"อ๊ะ!! ขอบคุณนะบีม" แหมยัยนี่พอเขาชมหน่อย ก็บ้ายอไปอีกคนเชียวนะ

"แล้วนายจะมายุ่งกับฉันทำไม!" นายน่ะน่าเบื่อกว่าฉันอีกนะ ถ้าไม่ชอบฉันทำไมถึงไม่ต่างคนต่างอยู่ไปเล่า

"ก็เธอมันน่าหงุดหงิด ขี้เหร่ก็ขี้เหร่" หืม.. ไอ้หมอนี่ปากเสีย!! ถ้าวันนี้ฉันไม่เอาเลือดหัวนายออก ฉันคงจะนอนไม่หลับแน่ๆ

"นายเตี้ย นายตายยยย" แล้วสงครามระหว่างฉันกับหมอนี่ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

"บีม แยม หยุดเถอะฉันอายเขา" หืม... นี่ฉันใช่เพื่อนเธอมั้ยนะ ทำไมถึงไม่เข้าข้างกันเลยล่ะ ช่างจะรักเพื่อนเสียจริงๆ

"ถ้าอิตานี่ไม่โดนฉันเตะ วันนี้ฉันจะไม่หยุด!!"

"ยัยบ้าจอมโหด หยุดทำคนหล่ออย่างฉันนะ" หืม... หลงตัวเองมากไปมั้ยหมอนี่

"ไม่หยุด!!"

"อาริญา! ภคพล! เธอสองคนจะหยุดเล่นกันได้รึยัง!" อั้ยหยาาาา ซวยแล้ววว

"แฮะๆๆ" ฉันกับหมอนี่ เหมือนโดนถูกกดปุ่มหยุดในทันที ก่อนที่จะหันไปยิ้มแหย่ๆ ให้กับอาจารย์ที่อยู่หน้าห้อง

"ไปยืนหน้าห้อง" อาจารย์ใจร้ายยยย

"เพราะนาย ทำให้ฉันโดนอาจารย์ลงโทษ" ฉันบ่นอิตาบ้าบีมอย่างเคลียดแค้น ตั้งแต่นายเข้ามาก่อกวนฉัน ฉันก็โดนลงโทษบ่อยมาก

"เพราะเธอนั่นแหละ ยัยขี้เหร่จอมโหด" อิตานี่จะทำให้ฉันคลั่งอีกแล้วสินะ ชิ!

..........

"แยมมมม วันนี้กลับด้วยกันนะ" อ้าาาา... เสียงเทพบุตรฉันมาแล้วว คือฉันกำลังแอบปลื้มเขาอยู่ล่ะ เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักมากเลย แล้วก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันด้วย แถมยังอยู่ข้างบ้านฉันอีก อย่างนี้เขาเรียกพรหมขิลิตใช่รึเปล่านะ ฮ่าๆ

"อื้ม..." ฉันตอบพลางยิ้มหวานเท่าที่จะหวานได้ไปให้ อ้าก! ฉันเขินนน

"แวะตลาดซื้อของมั้ยแยม" เขามักจะถามฉันทุกครั้งที่เรากลับบ้านพร้อมกัน แหมๆๆอิจฉาฉันล่ะสิ

"ก็ดีนะ ฉันกำลังคิดว่าจะไปซื้อของนิดหน่อยพอดีเลย" ฉันตอบ พลางยิ้มให้อย่างน่ารักเหมือนกับทุกครั้งที่เราคุยกัน ฉันน่ารักขนาดนี้ เขาจะเริ่มชอบฉันขึ้นมาบ้างรึยังนะ

"ดีเลย ฉันกะว่าจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่พอดี แล้วก็อยากให้เธอช่วยเลือกให้หน่อยน่ะ" อ๊ะ!! วันเกิดว่าที่แม่สามีในอนาคตของฉัน นี่ฉันพลาดไปได้ไงเนี่ย ไม่ได้การล้ะ ฉันจะต้องไปหาซื้อของขวัญให้ว่าที่แม่สามีในอนาคตของฉันแล้วสิ

"ได้สิๆๆ ฉันเองก็ลืมไปเลย"

"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง" โอ้พ่อสุภาพบุรุษ ละลาย~~

"ได้ไง วันเกิดคุณป้าเชียวนะ ปีนึงมีแค่ครั้งเดียวเอง จะพลาดได้ไงกัน"

"เฮ้!! เจมนายมาด้วยหรอ" เสียงนรกมาอีกแล้ว ให้ตายสิ ชีวิตฉันจะสงบสุขสักวันได้มั้ยเนี่ย

"มาสิ ฉันมาซื้อของนิดหน่อยน่ะ แล้วนายมาซื้ออะไร" เขามาซื้อของขวัญ ให้ว่าที่แม่สามีในอนาคตของฉันย่ะนายเตี้ย

"มาซื้อของเหมือนกัน อ้าวยัยจอมโหดเธอก็มาด้วยเหรอ" ไม่มามั้ง ก็เห็นว่าฉันยืนอยู่แท้ๆ ยังจะมาถามอีก ประสาท!!!

"ใครจุดธูปเรียกนายกัน นายเตี้ย" เห็นแล้วมันหงุดหงิดชะมัด เมื่อไหร่นายจะหายไปจากฉันสักทีนะ

"ไม่จำเป็นต้องมีใครจุด ฉันมาเองได้" ฉันล่ะอยากจะฆ่านายเสียจริงๆ

"รีบๆซื้อของเถอะเจม รำคาญสัมภเวสีแถวนี้" ฉันพูดพลางลากพ่อคนดีของฉัน ออกมาจากอิตาบ้าบีมนั่นทันที ขืนอยู่ต่อไปคงได้ตีกันอีกแน่ๆ

"ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่" อย่าไปเสียเวลาบอกลาอิตานั่นเลย หมอนั่นไม่ได้มีค่าขนาดนั้นหรอกนะเจม หมอนั่นกำลังหลอกนายอยู่ต่างหาก

"เธอว่าใครยัยจอมโหด ฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่ใกล้ๆกับคนอย่างเธอนักหรอก เห็นแล้วหงิดหงิดชะมัด" เห็นมั้ยว่าแล้ว ฉันล่ะอยากผ่าสุนัขออกจากปากนายนักเชียว!

"ปากนายนี่นะ!!!" ฉันกำลังจะวิ่งไปใส่อิตาบ้าบีม แต่สุดที่รักของฉันดันห้ามเอาไว้ซะก่อน

"แยมเราไปซื้อของกันเถอะ" ถ้าสุดที่รักของฉันไม่ห้ามเอาไว้นะ นายตายแน่ ไอ้ปากไม่ดี และแล้วฉันกับสุดที่รักของฉัน ก็ได้เดินไปซื้อของอย่างสบายใจโดยไม่มีมารมาผจญ แต่ว่าด้วยความหล่อออร่าพุ่งของเขา เลยทำให้ตลอดทางก็มีแต่คนมองสุดที่รักของฉัน ฉันก็เข้าใจอยู่อ่ะนะว่าคนมันหล่อ เลยห้ามสายตาของใครไม่ได้

"อุ้ย! นั่นมันเนื้อคู่ฉันนี่.." แหมกล้าเนาะ เรียกสุดที่รักฉันว่าเนื้อคู่ นั่นหน้าหรือถนนคอนกรีต(?)

"ที่รักขาาาา รีบๆซื้อของสิคะร้อนมากเลย" ฉันแกล้งทำเป็นเรียกที่รักของฉัน เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของกับผู้หญิงพวกนั้น ผู้หญิงพวกนั้นก็เบะปากใส่ฉันก่อนที่จะเดินไป ทำไมยะอิจฉาเหรอออ ฮ่าๆ สะใจชะมัด อย่างพวกเธอน่ะ ก็ทำได้แค่มองแหละน่า

"แยมทำอะไรเนี่ย" ที่รักของฉันถามอย่างเขินๆ แหมน่าร้ากกกก

"ไม่ได้ทำไรนี่ ป้ะเรากลับบ้านกันเถอะ"

หลังจากเมื่อตอนเย็น ที่ฉันไปซื้อของกับเจมสุดที่รักของฉัน(?) เมื่อกลับมาถึงฉันก็เอาแต่เพ้อ ละเมอหาแต่สุดที่รักของฉันจนเหมือนคนบ้า

จนในที่สุดตอนเช้าของวันนี้ (วันนี้วันเสาร์) แม่บังเกิดเกล้าของฉัน เริ่มปรึกษากับพ่อว่าควรส่งฉันไปเช็คสมองหน่อยมั้ย ไม่นะแม่! หนูไม่ได้เป็นบ้าาา

"แยมไปทิ้งขยะให้แม่หน่อยสิ วันนี้รถขยะไปสายโน้นน่ะ" อีกแล้วววทำไมเเม่ชอบขัดจังหวะจัง ฉันทำหน้ามู่ใส่แม่ ก่อนที่จะเดินไปเอาถุงขยะไปไว้อีกสายนึงที่รถขยะจะมารับ

แม่นะแม่หนาวขนาดนี้ ยังจะให้ลูกสาวแสนสวยของตัวเองออกมาทิ้งขยะอยู่อีก แล้วทำไมวันที่รถขยะมาสายนี้ แม่ถึงไม่เอาขยะไปทิ้งให้หมดกันนะ

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

อ๊ะ!! เสียงอะไรน่ะ? เหมือนมันจะมาจากตรงสนามบาสเก่านี่ แล้วด้วยความไม่ค่อยจะอยากรู้ของฉัน ทำให้ฉันตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ จนถึงสนามบาสเก่า เมื่อเจอที่มาของเสียง ฉันก็ถึงกับอยากจะทึ่งหัวตัวเองแรงสักทีสองที

"ให้ตายสิ ขนาดวันนี้เป็นหยุดแท้ๆ ฉันยังต้องมาเจอหมอนี่อีกเหรอเนี่ย" ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ

"เฮ้!!! ยัยจอมโหดเธอมาทำอะไรทีนี่เนี่ย" มาขโมยขยะมั้งถามได้

"เรื่องของฉัน" ฉันพูดพลางแลบลิ้นใส่อิตาบ้าบีมนั่น ก่อนที่จะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องหันกลับมาด้วยความแปลกใจแทน

"แล้วเธอมาได้ไงอ่ะ" หืม... ทำไมวันนี้หมอนี่ดูแปลกๆอย่างนี้ล่ะ ผีเข้ารึเปล่านะ หรือกินยาผิดจนประสาทหลอนไปซะแล้ว

"ฉันมีขา เดินมามันเเปลกตรงไหน" ฉันตอบกลับด้วยความระแวง

"แยม เรางดสงครามกันสักวันดีมั้ย" หมอนี่ต้องกินยาผิดแหงๆ ทำไมอยู่ดีถึงมาพูดดีกับฉันได้ล่ะเนี่ย

"นายไม่สบายหรอ หรือกินยาผิด ทำไมอยู่ดีถึงอยากดีกับฉันขึ้นมาล่ะ" ฉันถามอิตาบ้าบีมนั่นพลางเอามืออังหน้าผากอิตานั่นข้างนึง หน้าผากฉันข้างนึง

"ตัวนายก็ไม่ร้อนนี่ อ๊ะ!!"

"ป่าวหรอก แค่ฉันคิดว่าการทำดีกับเธอมันก็ไม่เสียหายอะไรนี่" อิตานี่ผีเข้าชัวร์ๆ พูดไม่พอดันจับมือของฉัน ข้างที่อังหน้าผากหมอนั่นอยู่เอาไปกุม แย่แล้วหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

"หือ??ทำไมชีพจรเธอเต้นเร็วจัง" อิตาบ้าเอ้ย!! เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว

"ฉันกลับบ้านก่อนนะ" พูดจบก็จะรออะไรล่ะ วิ่งสิจ้ะหน้าอายจะตายไป

..........

หลังจากวันนั้น ฉันกับอิตานั่นก็กัดกันทุกวันเหมือนเดิม ราวกับว่าเรื่องเมื่อวันเสาร์มันไม่เคยเกิดขึ้น เอ๊ะ?? รึฉันจะฝันไปจริงๆนะ แบบฝันเป็นตุเป็นตะจนเก็บเอามาคิดว่ามันคือเรื่องจริงอะไรแบบนี้อ่ะ แต่มันเหมือนจริงมากเลยนะ

"แยมเธอเป็นอะไรรึป่าว เห็นนั่งเหม่อมาตั้งนานแล้วนะ" ชาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน ถามอย่างเป็นห่วง มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าเรื่องราวมันไม่ตามหลอกหลอนฉันแบบนี้

"เปล่า... ฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ" คงไม่ว่ากันนะชา ถ้าฉันจะโกหกเธอ

"อื้ม ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ฉันแค่เป็นห่วงเธอ" ผู้หญิงอย่างเธอนี่ ดูมีความเป็นผู้หญิงเยอะจริงๆ ใครได้เป็นเเฟนคงโชคดีแน่เลย

"ห่วงฉันทำไม ฉันยังแข็งแรง นี่ไงๆๆ" แล้วฉันก็เบ่งกล้ามอันน้อยนิดของฉันให้ชาดู

"แยมนี่เธอ... เป็นกระเทยแปลงเพศมาใช่มั้ยยัยจอมโหด" ดูปากมันค่า ซื้อต่อล้ะเอาไปโยนให้จระเข้กินได้มั้ย

"นายเตี้ยนายอยากตายใช่มั้ย!!!"

"แยมอย่า!!!" โดนห้ามอีกแล้วค่ะ หมดอารมณ์

"ยัยจอมโหดน่ากลัวชะมัด เห็นแล้วหงุดหงิด" ไอ้ประโยคที่หมอนี่พูดติดปากนี่ก็ด้วย ฉันไม่ชอบเอาซะเลย

โป๊กกก!!

"หงุดหงิด? แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไมกัน" ฉันพูดพลางเอาหนังสือตีอิตาบ้าบีมนั่นทันทีเมื่อชาเผลอ คิดล่ะสิว่าฉันจะยอมง่ายๆน่ะ ฮ่าๆๆ ไม่มีทางซะหรอก คนอย่างแยมฆ่าได้หยามไม่ได้หรอกนะ รู้เอาไว้ซะด้วย

"โอ้ย!!! ยัยบ้าพลังเธอทำฉันอีกแล้วนะ" ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะมึนใช่มั้ยล่ะ

"อะไรที่ทำให้นายเจ็บได้ ฉันก็อยากจะทำมัน" แล้วฉันก็เดินลอยหน้าลอยตาออกไป ฉันจำได้ว่าชั่วโมงนี้เจมเรียนพละ เพราะงั้น... ทางสะดวก

ฉันรีบเดินไปห้องเจมทันที สงสัยล่ะสิว่าฉันมาทำไมที่นี่ ฉันก็เอาขนมที่ซื้อมาเพื่อสุดที่รักของฉัน มาใส่ในกระเป๋าไง คงสงสัยอีกล่ะสิว่าทำไมต้องทำลับล่อ เพราะฉันไม่กล้าเอาให้เขาตรงๆน่ะสิ เมื่อใส่เสร็จฉันก็หันหลังกลับทันที

"เธอมาทำอะไรลับๆล่อ ที่กระเป๋าเพื่อนฉันกัน ยัยจอมโหด" ซวยแล้วไงใครเห็นไม่เท่าไหร่ แต่กลับกลายเป็นอิตาบ้าบีมเห็นเอาซะได้ หมอนี่แอบตามฉันมารึยังไงกันนะ ตาย ตายแน่ๆ ตายหยั๋งเขียดเลยทีนี้ แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

"อ่ะ ป่าวไม่มีไร มาหาของน่ะ" แล้วฉันจะมาหาของอะไรดีนะ

"หือ?? ไม่จริงน่า เธอใส่อะไรไว้ในกระเป๋าของเจมกัน" อิตาบ้าบีมเอ้ย จะมาอยากรู้อะไรตอนนี้นะ

"เห้ย!!! นายอย่าเปิดนะ!!"

โครม!!!

ซวยซ้ำสองแล้วไง ตอนนี้ฉันกับอิตาบ้าบีมกำลังนอนล้มลุกคุกคลาน(?) เพื่อแย่งขนมของฉันที่เอามาให้สุดที่รักกิน แถมอิตาบ้าบีมดันเห็นของที่ฉันเอามาให้หมดแล้ว

"ยัยจอมโหด เธอชอบเจมหรอ..." หมอนั่นนิ่งไปแป้บนึง ก่อนที่จะหันมาถามฉันด้วยเสียงที่เย็นชา หมอนี่เป็นอะไรไปเนี่ย แต่ว่าน่ากลัวแฮะ...