ยามค่ำมืดมิดไร้แสงจันทร์สอดส่อง ฝนตกกระทบหลังคาโปรยปรายทำให้ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยพื้นที่เปียกชุ่ม ชายหนุ่มสวมชุดอาภรณ์สีขาวหม่นเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ในมือจับกระบี่เล่มงาม ใบหน้ากลับระบายยิ้มสุดแสนวิไลราวกับว่าเขาไม่สะทกสะท้านที่พึ่งฆ่าคนมาเลยสักนิด 

ทันใดนั้นมีชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา กลิ่นอายเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งโอบล้อมเมื่อมองคราแรกยื่นกระบี่จ่อคออีกฝ่ายด้วยนัยน์ตาโกรธเคือง 

 "เหตุใดเจ้าจึงฆ่าคนด้วย คนพวกนั้นทำผิดอะไรเซี่ยอวี๋?!"

เซี่ยอวี๋ได้ยินคำถามของอีกฝ่ายก็พลันหัวเราะลั่นราวกับคนขาดสติ

"เจ้าถามคำถามซ้ำๆทุกครั้งที่เจอข้า มิเบื่อบ้างรึซือเล่อ?" 

ซือเล่อเงียบไปทันทีแต่ปลายกระบี่ยังคงจ่ออยู่ใกล้คอของเขา เซี่ยอวี๋มองใบหน้าหล่อเหลาก็อยากจะเอื้อมมือออกไปจับเพื่อเกลี่ยปอยผมของอีกฝ่าย พวกเขาสองคนสู้กันมานานหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่พวกเขาใกล้กันถึงเพียงนี้

จะเป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน?

เซี่ยอวี๋รีบนำความคิดพวกนั้นออกไปทันที จะเป็นไปได้อย่างไรหากพวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน ในเมื่อซือเล่อกับเขามิอาจอยู่ด้วยกันได้

"..ซือเล่อ จงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไป"

ซือเล่อไม่เข้าใจกับสิ่งที่เซี่ยอวี๋กล่าวจนกระทั่งภาพที่อีกฝ่ายนอนจมแอ่งน้ำผสมของเหลวสีแดงฉานยังจดจำได้อย่างมิเคยลืมเลือน

จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้อย่างไร หากไร้ซึ่งฝนโปรยปรายในฤดูถัดไป

หลังจากจอมมารเซี่ยอวี๋ไม่กี่ปี ร่างของเขาเร้นหายไปอย่างเงียบงัน ผู้คนต่างกล่าวขานว่าความโหดร้ายนี้จบสิ้นแล้วพร้อมกับสรรเสริญปรมาจารย์ซือเล่อว่าเป็นผู้กอบกู้ใต้หล้า

ทว่าไม่หกเดือนต่อมากลับกลายเป็นฝันร้าย

วีรบุรุษที่ทุกคนเอ่ยขานกลับขึ้นเป็นจอมมารเสียเอง

ความโหดร้ายพึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นและกาลเวลาก็ได้หมุนขึ้นมาใหม่เพื่อกลับมาเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ล้มเหลวเมื่อครั้งอดีต

"ท่านว่าเรื่องนี้จะแก้ไขได้หรือไม่?"

"บทบัญญัติของประมุขเซียนรุ่นที่สามกล่าวไว้ว่าการประพฤติตนเป็นคนที่ดีนั้นต้อง..."

เสียงคำบรรยายอันน่าเบื่อดังก้องกังวาลทั่วบริเวณห้อง บางคนที่เรียนอยู่บ้างก็ตั้งใจฟัง บ้างก็หลับคาโต๊ะเรียน บ้างก็วาดรูปเล่นบนกระดาษ

เมื่ออาจารย์หยางกวาดตามองพฤติกรรมของคนในห้องก็ถึงกลับส่ายหน้าแล้วอ่านบทความสอนต่ออย่างตั้งใจ

เสียงซุบซิบรวมถึงเสียงอันน่าเบื่อดังข้างหูของเด็กชายตัวน้อยใบหน้าน่ารักผิวขาวดั่งหิมะที่นอนฟุบหน้าลงกับกระดาษ ทุกคนต่างรู้จักนามของเด็กน้อยคนนี้นามว่าเซี่ยอวิ๋นหรือองค์ชายเจ็ดที่เลื่องลือกันว่าโง่งมจนฮ่องเต้แคว้นเว่ยไม่อยากยอมรับเป็นลูกของตน

เดิมทีองค์ชายองค์นี้เป็นลูกของเซี่ยฮองเฮา ซึ่งเป็นภรรยารักของฮ่องเต้แคว้นเว่ยที่รักและลุ่มหลงจนยกให้ได้ทุกสิ่ง ทว่าตอนคลอดเซี่ยอวิ๋น นางสูญเสียเลือดมากจนเสด็จสวรรคต ฮ่องเต้แคว้นเว่ยไม่สามารถทำใจได้ เขาไม่ยอมให้องค์ชายน้อยองค์นี้ใช้แซ่ของราชวงศ์แต่ก็ยังให้ตำแหน่งเป็นองค์ชายพร้อมกับสั่งให้ย้ายไปท้ายวัง

นับว่าโชคชะตาของเด็กคนนี้ช่างน่าสงสารนัก

เซี่ยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงุนงงแล้วเช็ดน้ำลายที่มุมปากก่อนจะเอื้อมมือลูบเสื้อผ้าของตนเองที่บัดนี้ไม่ใช่สีขาวอาบย้อมเลือดแต่เป็นสีฟ้าและถักทอด้วยสัญลักษณ์ของสำนักไท่หยาง!!

เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?!

เซี่ยอวิ๋นกวาดตามองผู้คนที่เคยโตขึ้นแยกย้ายไปในที่เจริญกันแล้วแต่ตอนนี้เหลือตัวเล็กนิดเดียว

..รวมถึงเขาด้วย!!!

เขากุมขมับแล้วตั้งสติอย่างใจเย็น

บางทีนี่อาจจะคือฝัน

เซี่ยอวิ๋นหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เสียงของอาจารย์หยางไม่ได้เข้าศีรษะของเขาสักนิด

"เซี่ยอวิ๋น"เสียงของอาจารย์หยางเรียกเขาขึ้นมาพลางสายตาของคนทั้งห้องปรายตามองเขาทันที

"ข-ขอรับ!"

เซี่ยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองด้วยความรู้สึกตกใจ

"บทบัญญัติข้อที่สามของประมุขเซียนรุ่นที่สามกล่าวว่าอย่างไร?"

"อ-เอ่อ"เขาโคลงศีรษะไปมาก่อนจะเกาแก้มด้วยท่าทางโง่งม"ศ-ศิษย์จำไม่ได้ขอรับ"

อาจารย์หยางถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา ทันใดนั้นเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งห้องก็ดังขึ้นมา

"ตัวโง่งม"

"โง่งมเสียจริง"

"เขาเป็นองค์ชายจริงหรือเปล่าเนี่ย?"

เสียงหัวเราะยังดังขึ้นในขณะที่เซี่ยอวิ๋นก้มหน้าแล้วกำชายผ้าแน่น เขายังจำเหตุการณ์นี้ได้เสมอ เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวของเขาจำความรู้สึกนี้ไปตลอดชีวิต ถึงตอนนั้นเขาอยากจะเรียกร้องอะไรขึ้นมาก็ทำไม่ได้

นี่คือสิ่งที่ชะตาบัญญัติไว้เรียบร้อยแล้ว

เขาเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ไร้ข้อโต้แย้ง ไร้เงื่อนไขจะตอบโต้

"ไม่เห็นน่าตลกเลย"น้ำเสียงขี้เล่นดังขึ้นพร้อมกับแค่นเสียงหึดังขึ้น จากนั้นบรรยากาศก็เงียบลง ทุกคนรีบหุบปากกันอย่างรวดเร็ว อาจารย์หยางจึงกระแอมไอแล้วสอนต่อเพื่อเรียกบรรยากาศอันน่าเบื่อกลับคืน

เซี่ยอวิ๋นได้ยินเสียงนั้นก็พลันชะงัก เขาหันไปมองเด็กชายสิบขวบใช้พู่กันวาดรูปด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะขยิบตาให้เขาทีหนึ่งด้วยความซุกซน

บ-บ้าไปแล้ว

นั่นมันเจ้าซือเล่อ!!!

นี่มันฝันใช่ไหมเนี่ย?!!!

เซี่ยอวิ๋นแทบอยากจะตบหน้าตัวเองสักทีแต่ติดที่ว่าเขาจะเจ็บหน้าน่ะสิ

ในฝันเขาก็กลัวความเจ็บนะ

เขาถอนหายใจแล้วฟุบหน้าลงกับกระดาษอีกครั้ง ไม่สนใจสายตาหรือรังสีสดใสของคนนั้นที่แผ่ขยายมาถึงเขา

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เซี่ยอวิ๋นกรีดร้องในใจ

สวรรค์ บอกเขาทีว่านี่มันเรื่องจริงหรือไม่?!

เมื่อจบคาบของอาจารย์หยาง เซี่ยอวิ๋นได้แต่เหม่อลอยอย่างสับสน เขารู้สึกว่าทุกอย่างมันช่างแตกต่างจากความจริง เป็นไปไม่ได้ที่ซือเล่อจะช่วยพูดแทนเขาในที่แห่งนี้ กว่าเขาจะเจอซือเล่อก็ประมาณห้าปีได้

ทุกอย่างพังไปหมด!

เกิดอะไรขึ้น?!

"องค์ชายอยากเดินไปกับกระหม่อมหรือไม่?"ใบหน้าขี้เล่นของคนที่เขาไม่อยากพบเจอกลับปรากฏตัวข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

"ม-ไม่เป็นไรคุณชายซือ"เซี่ยอวิ๋นปฏิเสธซือเล่ออย่างเกรงใจ เขาแสร้งถอยออกห่างจากอีกฝ่ายด้วยความเกร็งทันที

"พระองค์ไม่ต้องเขินอายไปหรอกพะย่ะค่ะ ในใต้หล้านี้เราควรคบสลายที่รู้ใจเอาไว้ เรียกกระหม่อมว่าอาเล่อก็ได้พะย่ะค่ะ"

อีกฝ่ายพูดรวดเร็วพร้อมกับยัดเยียดความเป็นเพื่อนให้เซี่ยอวิ๋นโดยที่ไม่ถามเขาแม้แต่น้อย ทำให้เซี่ยอวิ๋นเกิดอาการงุนงงอย่างฉับพลันก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าคลับคล้ายยินดีอย่างรวดเร็ว

"เป็นเกียรติที่ได้เป็นเพื่อนกับคุณชายซือแต่ทว่าข้านั้น..."

ไม่ปล่อยให้เซี่ยอวิ๋นพูดจบ ซือเล่อรีบเข้ามาควงแขนเขาทันที

"ดีใจมากเลยพะย่ะค่ะที่ได้เป็นเพื่อนกับพระองค์ หากพระองค์มีอะไรที่สงสัยสามารถถามกระหม่อมได้ทุกเมื่อเลยนะพะย่ะค่ะ"

"..."หากไม่ติดที่ว่าเขามีใจให้อีกฝ่าย เซี่ยอวิ๋นรู้สึกอยากจะต่อยหน้าหมอนี่สักหมัด

ทว่าภายนอกนั้นเขาแสร้งยิ้มพลางพยายามสะบัดแขนออกแต่ติดที่ว่าเจ้าหมอนี่ดันเกาะติดหนึบ แกะก็แกะไม่ออก จนสุดท้ายเขาต้องปล่อยให้อีกฝ่ายลากไปยังห้องเรียนถัดไป

พูดก็พูดถึงว่าเขากับซือเล่อในอดีตมีความสัมพันธ์คลับคล้ายจะดีแต่สุดท้ายก็ไม่ดี เมื่ออายุเขาครบสิบห้าปีได้พบกับซือเล่อในงานสวมหวานของเขาพอดีนั้นราวกับเป็นการตราตรึงไปชั่วกาลนาน

"งานเลี้ยงช่างน่าเบื่อนัก"เซี่ยอวิ๋นกว่ดตามองไปรอบๆงานที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเต็มทั่วท้องพระโรง ทุกคนไม่ได้ต่างมาเพื่อร่วมฉลองให้กับเขาหรอกกลับกันทุกคนต่างมาเพื่อฉลองให้กับน้องเก้ามากกว่า

"งานสวมกวานครั้งนี้เหตุใดจึงจัดให้กับสององค์ชายเล่าในเมื่อองค์ชายทั้งสองต่างประสูติคนละวัน"

"หากกล่าวคงจะยาว ข้าได้ยินมาว่าเพราะฮ่องเต้รักใคร่องค์ชายเก้ามากกว่าจึงมีรับสั่งให้เลื่อนวันสวมกวานขององค์ชายแปดจากสามเดือนก่อนเป็นวันนี้น่ะสิ"

เซี่ยอวิ๋นถอนหายใจก่อนจะมองชายหนุ่มทั้งสองอย่างเย็นชาเพื่อเป็นสัญญาณว่าควรจะหยุดพูดได้แล้ว

น่ารำคาญนัก

น่ารำคาญตรงสิ่งที่ทั้งสองพูดมาเป็นความจริงหมดเลยน่ะสิ