เรวาลักษน์ ไพรพิศาล หรือเรวา หญิงสาวอายุเพียง 20 ปี นั่งอยู่คนเดียว พร้อมกับสัมภาระเล็กน้อยกองไว้หน้าบ้าน ตอนนี้เธอไม่ใช่ เรวาลักษณ์ ไพรพิศาลอีกแล้ว แต่เป็น เรวาลักษณ์ พงศ์พิพัฒน์ ก่อนหน้านี้ 1 สัปดาห์ เเม่ ผู้มีพระคุณคนสุดท้ายของเธอจากไปด้วยอาการป่วย เธอไม่เหลือใครเเล้ว
...แต่แม้เเต่ในช่วงเวลาสุดท้าย แม่ก็ยังคงช่วยเหลือเธอให้มีที่ซุกหัวนอน แม่ติดต่อกับเพื่อนเก่าของท่าน หรือก็คือ คุณน้า อารยา พงศ์พิพัฒน์ ที่เธอเคยเจอเมื่อหลายปีก่อน...
...ตอนเเรกเธอก็คิดว่าจะให้ไปเป็นคนรับใช้ตระกูลพงศ์พิพัฒน์ หรืออะไรทำนองนั้น แต่พอติดต่อไปตามที่เเม่สั่งเสียไว้ กลับกลายเป็นว่า ต้องไปเป็น "เมียอัตราจ้าง" ให้กับลูกชายหัวแก้วหัวเเหวนตระกูลนั้น แต่ที่สำคัญคือ เขามีคนรักอยู่แล้ว แต่คุณน้าอารยาไม่ชอบ เลยถือโอกาสจ้างเธอไปเป็นเมียเขาสะเลย...
...เธอสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาก เเต่ชีวิตนี้จะมีอะไรให้เสียอีกงั้นหรือ? เธอไม่เหลืออะไรในชีวิตอีกแล้ว เหลือเพียงเเค่เขาคนนั้นที่เเม่ฝากฝังเธอเอาไว้ เพราะอย่างนั้น เขาคือคนสำคัญ เธอจะปฏิบัติตัวกับเขาให้ดีที่สุด...
...... หลังจากทำใจ เตรียมตัวเป็นเวลา 1 สัปดาห์ เธอก็จัดการเก็บข้าวของที่จำเป็นของเธอ สร้อยคอเเสนสำคัญของคุณเเม่ สวมเอาไว้เพื่อความมั่นใจว่าเเม่จะอยู่กับเธอตลอดไป ตอนนี้ก็แค่นั่งรอ ให้คนๆนั้นมารับ สามีของเธอ ที่เธอไม่เคยเเม้เเต่จะเห็นหน้า พูดคุยกันเลยสักนิด ......
...ไม่นานนักรถยนต์สุดหรู ขับตรงเข้ามาจอดหน้าบ้านของเธอ ตระกูลพงศ์พิพัฒน์นั้นร่ำรวยมากแค่ไหน ใครๆก็รู้ เมื่อรถจอดสนิท ชายคนนึงก็ลงจากรถมา สายตาเย็นชาส่งตรงมาถึงเธอ เขาไม่ยินดีที่ได้พบกับเธอสักนิด เธอทักทายตามมารยาท...
..."คุณคงเป็น คุณคิมหันต์สินะคะ" เธอโค้งตัวอ่อนน้อมที่สุดเท่าที่จะทำได้...
...แต่กลับไม่ได้รับการทักทายกลับมาแต่อย่างใด...
..."จะเป็นอะไรมั้ยคะ ถ้าหากจะขอนำของขึ้นรถ"...
...เขาไม่ตอบอะไรเพียงเเค่พยักหน้าให้เธอ แล้วเดินอ้อมมาช่วยเธอขนของขึ้นรถ เขาไม่พูดอะไรกับเธอเลยสักคำเดียวจริงๆ...
...เมื่อขนของทุกอย่างขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ก็ขึ้นรถออกเดินทางไปยังบ้านพงศ์พิพัฒน์...
......"คือว่า ฉันคือ.." พูดไม่ทันจบ เขาก็ตัดบทขึ้นมาเสียดื้อๆ ช่างไม่มีมารยาทจริงๆ......
..."เรวา พงศ์พิพัฒน์ เมียอัตราจ้างที่เเม่ฉันจ้างมาสินะ" เขาพูดอย่างไม่เเยเเส คำพูดของเขารุนเเรงมากสำหรับคนที่เพิ่งพบกันไม่ถึงชั่วโมง...
..."ค่ะ ฉันคือเรวาค่ะ ฉันมีข้อเสนอเล็กๆให้คุณ ถ้าหากคุณไม่ว่าอะไรจะขอพูดให้ฟังค่ะ" เธอไม่กลัว ไม่มีน้ำตา ไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดทำร้ายจิตใจของเขาสักนิด เเค่พูดจบ เขาก็เงียบไปไม่มีข้อคัดค้านใดๆ...
..."ฉันรู้ว่าคุณมีคนรักอยู่แล้ว ฉันจะไม่ยุ่งอะไรความรักของคุณ ขอเเค่ให้ฉันอยู่ที่นี่ให้พอตั้งตัวได้เเล้วฉันจะหย่ากับคุณค่ะ"...
......"กี่ปี?" ......
...เขาถามด้วยความเย็นชา...
..."อย่างต่ำฉันขอเเค่ 2 ปีค่ะ แค่ไม่ให้คุณน้า หรือใครรู้ก็พอค่ะ ฉันไม่อยากสร้างความลำบากใจให้พวกท่าน"...
...เขาพยักหน้าเป็นการตกลง หลังจากนั้น ในรถก็มีเพียงเเค่ความเงียบไปตลอดทาง...
...เริ่มเเล้วสินะ ชีวิตเมียอัตราจ้างของฉัน...
...ณ บ้านพงศ์พิพัฒน์ รถยันต์คันหรู ขับเข้าไปในคฤหาสน์ สถานที่กว้างใหญ่ มองไปทางไหนก็งดงามหรูหรา ต่อไปนี้สถานที่เเห่งนี้ คือที่ใหม่ที่เธอจะเรียกว่า"บ้าน" ...
......รถยนต์จอดลง คิมหันต์บอกเธอว่าถึงเเล้ว เมื่อเธอลงจากรถ เหล่าคนใช้ต่างก้มหัวลงต้อนรับเธอและคิมหันต์ มองเข้าไปในบ้าน คุณอารยากำลังยืนมองด้วยคสายตาที่เเสนจะอบอุ่น ......
..."สวัสดีค่ะคุณน้า" ...
......ฉันก้มหัวน้อมตัวทำความเคารพ คุณอารยา หรือว่าเเม่ของคิมหันต์ เพื่อนของเเม่เธอ แม้จะเคยเห็นไม่กี่ครั้งเเต่ความงามของคุณอารยาก็ยากที่จะลืมเลือนได้ ......
......"อะไรกัน เรวา หนูคือสะใภ้ของบ้านนี้เเล้ว เรียกแม่เถอะจ้ะ"......
......สายตาเเละน้ำเสียงอบอุ่นนี้ เธอคิดถึงเหลือเกิน มันคล้ายกับของเเม่เวลาที่มองเธอจริงๆ ......
......"คิมหันต์ ต่อไปนี้เรวาคือเมียของเเก เพราะฉะนั้นช่วยให้เกียรติลูกสะใภ้เเม่ด้วย" ......
...คิมหันต์ไม่แม้เเต่จะตอบรับอะไร เขาเเค่ยืนนิ่ง สายตาเย็นชามองทอดลงมาที่ฉัน จะว่าไปเเล้วเขาเองก็รูปงามจริงๆ ตัวสูง แถมยังเป็นถึงเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ต่างๆ คงไม่เเปลกที่คุณน้าต้องการซื้อฉันมาเป็นไม้กันหมา ฮะๆ...
...คิมหันต์มีใบหน้าคมชัดหล่อเหลา ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ผิวสีเหลืองน้ำผึ้ง ควบคู่กับเส้นผมหนาสีดำ เธอสูง165 ยังยืนได้เเค่อกของเขา ทำให้เขาดูเป็นคนลึกลับน่าค้นหาจริงๆ ...
...ทำความรู้จักกันเล็กน้อย ไม่นานเขาก็แยกตัว ขับรถออกไปที่ไหนสักแห่ง ส่วนคุณน้าอารยา ก็แยกออกไปทำงานที่ห้อง เหลือเเค่ฉัน กับป้าจันทร์ หญิงวัยกลางคน ที่คุณอารยามอบหมายให้ดูแลฉัน...
..."ป้าจันทร์คะ พาหนูไปที่ห้องได้มั้ยคะ หนูไม่รู้ห้องอยุ่ทางไหนค่ะ"...
...ถึงเเม้ป้าจันทร์ จะเป็นคนรับใช้ที่นี่ แค่ป้าจันทร์เองก็อายุมากกว่าเธอ จะให้เธอมันใช้งานพูดจาขวานผ่าซากใส่ผู้ใหญ่เเบบนั้นเธอเองก็ทำไม่ได้ มันไม่ใช่วิสัยของเธอเลย ...
..."คุณหนูนอบน้อมกับป้าขนาดนี้ ป้าดีใจจริงๆค่ะ เชิญตามมาทางนี้ค่ะ"...
...ป้าจันทร์ยิ้มให้เธอ ยิ้มเเสนอบอุ่น เธอคิดถึงเเม่ขึ้นมาทันที เเม่คะ คิดถึงเเม่จริงๆค่ะ ...
..."ทางรี้คือห้องของคุณเรวา กับคุณคิมหันต์ค่ะ แต่ส่วนใหญ่คุณคิมหันต์ไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไร หรอกค่ะคุณหนู"...
เธอพยักหน้าให้ป้าจันทร์ น้ำตาที่ฉันเก็บมาทั้งวัน ตอนนี้มันเอ่อล้นจนทนไม่ไหวเเล้ว ตลอด 1 สัปดาห์ ไม่มีใครสนใจเธอเลย เธออยู่คนเดียว ไร้ซึ่งความอบอุ่น วันนี้เธอได้รับมันอีกครั้ง จะไม่ให้ดีใจได้ยังไง
..."ป้าจันทร์ ป้าทำให้หนูนึกถึงเเม่จริงๆค่ะ" ...
...พูดจบป้าจันทร์สวมกอดเธอ ปลอบโยนเธอด้วยความอบอุ่น...
..."คุณหนูเรวาช่างน่าเห็นใจ เช็ดน้ำตาเถอะค่ะ น้ำตาไม่เหมาะกับใบหน้าสวยๆนี้เลย"...
...ปลอบโยนกันเสร็จเธอก็ขอตัวเข้าห้อง ของๆเธอจัดเตรียมเอาไว้ในห้องเรียบร้อย เสื้อผ้าอยู่ในตู้ ของใช้ถูกจัดวางไว้ถูกที่ถูกทางหมดแล้ว เธอเดินตรงเข้าห้องน้ำ ชำระร่างกายและความเหนื่อยล้าทั้งหมดออกไป ...
ที่ตรงนี้ บ้านหลังนี้ ตอนนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของเธอ เป็นที่ๆเเม่ไว้ใจให้เธอเข้ามา ถึงจะเป็นเเค่เมียอัตราจ้าง แต่เธอก็จะทำมันให้เต็มที่ ถ้าเขาต้องการ...
3 ทุ่ม เธอก็ยังไม่เห็นวี่เเววของคิมหันต์ เธอนึกถึงคำของป้าจันทร์ คิมหันต์ไม่ค่อยกลับบ้าน เธอคงไม่จำเป็นต้องรอเขาอีกแล้ว ถึงจะรู้อย่างนั้น แต่ก็ไม่วาย จัดเตรียมของอาบน้ำเอาไว้ให้สามีในนาม
เธอทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน ชุดนอนที่เธอใส่คือชุดที่เตรียมเอาไว้ให้เธออยู่แล้ว ชุดเดรสยาวสีขาว ไม่วาบหวิว ไม่ยั่วยวน เธอค่อนข้างชอบเเละสบายใจที่อย่างน้อย ที่นี่ก็ไม่ได้ยัดความเป็นเมียให้เธอขนาดนั้น
เธอเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว วันนี้คือวันที่เเสนหนักหน่วง เป็นการเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญ่ในชีวิตเธอ.....
-5 ทุ่ม รถยนต์สีดำสุดหรูขับเข้ามาในบ้าน คิมหันต์ก้าวเท้าลงจากรถ เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ดูก็รู้ว่าเขาเพิ่งจะไปหา เฟย่า จะเรียกแฟนสาวของเขาก็ได้ จริงๆแล้ว ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเฟย่าเข้าหาเขาด้วยเหตุผลอะไร แต่เขาเพียงเเค่ใช้เธอเป็นไม้กันหมาเท่านั้น เขาไม่สนเรื่องความรักหรอก ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด ไม่ว่าใครก็สนใจเเต่ผลประโยชน์
แต่ดูเหมือนเรวา เมียอัตราจ้างของเขาจะดูต่างไปสักหน่อยนะ เเต่ก็ลองดูสิ เรวาเธอจะทนได้สักกี่น้ำกันล่ะ
ตอนนี้ดึกมากแล้ว คิมหันต์เดินตรงไปที่ห้องนอน เขารู้ดีว่าห้องของเขาตอนนี้ คงจะมีเรวานอนรออยู่ข้างในนั้น คงจะนอนเปลือยกายถวายตัวให้เขาเลยสินะ
แต่ผิดคาด เมื่อเปิดประตูเข้าไป กลับเจอร่างบางตัวน้อย กำลังนอนอยู่บนเตียง ผมสีน้ำตาลยาว ใบหน้าสวยเรียวพร้อมขนตางอนสวย ผิวสีขาวราวหิมะ
เธอไม่ได้กำลังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมชุดยั่วสวาทเพื่อรอเขาหรอ?
"เรวา" เขาลองเรียกเธอดู เอื้อมมือไปจับเเขนบาง เธอหลับไปแล้วจริงๆ
เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เตรียมชำระร่างกายหลังผ่านศึกหนักมา เมื่อก้าวขาเข้าห้องน้ำ มองไปในอ่างน้ำ มีน้ำใส่เตรียมรอเขาอยู่แล้ว ด้านข้างตรงเก้าอี้พัก มีผ้าขนหนูและชุดคลุมวางเตรียมเอาไว้ให้เขาเรียบร้อยเเล้ว?
ตั้งเเต่มีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตเขา เรวาเป็นคนเเรกที่ทำแบบนี้ ทำหน้าที่ภรรยา ที่ผ่านมาผู้หญิงในชีวิตเขาทุกคน ทำตัวไม่ต่างจากนางบำเรอ หลงระเริงไปกับเงินทองของเขา ที่พวกเธอเเลกมันด้วยร่างกายตัวเอง ก่อนขึ้นมา เขาถามป้าจันทร์ว่าเรวาดูเป็นยังไง
ป้าจันทร์ยิ้มและบอกเขาว่า "คุณเรวาไม่เหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของคุณคิมหรอกนะคะ" ป้าจันทร์เล่าให้เขาฟังทั้งหมด ทั้งเรื่องที่เธออ่อนน้อมกับทุกคนตั้งแต่แม่ของเขาไปจนถึงคนขับรถ
เธอช่วยลุงพีรดน้ำต้นไม้ ช่วยป้าจันทร์ทำอาหาร ช่วยแม่บ้านล้างจาน เธอไม่ออกคำสั่งกับใคร ไม่หยาบคาย ไม่ตะคอกหรือใช้อำนาจกับใครเลย
เเต่เขาไม่ได้เชื่อป้าจันทร์ตั้งเเต่เเรก แต่ตอนนี้ก็เริ่มมีบ้างเเล้วที่เขาจะคิดว่าเรวาไม่เหมือนคนอื่น
เขาอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นร่างบางขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นมา
"ผมทำคุณตื่นรึเปล่า?" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ ลดความห่างเหินลงจากเมื่อเช้า
"อื้อ..ไม่เลยค่ะ คุณคิมเพิ่งกลับมาคงเหนื่อยมากแล้วให้เรเช็ดผมให้มั้ยคะ?"
เรวาเอ่ยปากถามเขา เธอคงไม่รู้สึกตึงเครียดหรือกดดันมากเท่าไรแล้วสินะ เขาเดินเข้าไปหาเธอแล้วย่อตัวลงนั่งที่พื้นข้างเตียง คิมหันต์ตัวสูงกว่าเรวามาก กลัวว่าเธอจะเช็ดผมให้ลำบาก
เรวาค่อยๆใช้ผ้าเช็ดผมให้คิมหันต์ช้าๆ เบาๆ เธอทำมันด้วยความตั้งใจเต็มใจ "เจ็บรึเปล่าคะ ถ้าเรเช็ดเเรงไปบอกเรนะคะ" เธอถามเขาเป็นระยะๆ ผ่านไปไม่นานผมของคิมหันต์ก็แห้งสนิท เขาลุกขึ้นยืน มองไปที่เรวาที่กำลังเดินไปตากผ้าให้เขา พอเธอเดินมา เขาก็ถือโอกาสคว้าเเขนเล็กๆของเธอเอาไว้ แล้วดึงเธอมาที่ตัก
"เรวา ข้อตกลงเมื่อกลางวันฉันถือเป็นโมฆะ"
คนตัวเล็กไม่ดิ้นสักนิดเดียว เขาค่อนข้างเเปลกใจแต่ก็รู้ดีตั้งเเต่เห็นเธอครั้งเเรก ว่าเธอควบคุมอารมณ์ได้ดี
"ทำไมล่ะคะคุณคิม เรทำอะไรผิดหรือเปล่าอย่าเพิ่งไล่เรออกไปเลยค่ะ เรขอเเค่ปีเดียวก็ได้ ให้เรได้ตั้งตัวนะคะ"
เสียงใสดังขึ้น น้ำเสียงสั่นบอกได้ว่าเธอกำลังตกใจมากกับสิ่งที่เขาพูด แต่เขาไม่ได้จะไล่เธอไปไหน เขาเเค่ต้องการให้ข้อเสนอใหม่เเก่เธอเท่านั้น เขาถูกใจเธอ
"1 ปี ถ้าเธอทำให้ฉันเชื่อใจได้ ว่าเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ หลังจากนั้นเธอจะอยู่ที่นี่ตลอดไปยังได้ แต่ถ้าไม่ 1 ปีเธอก็ออกไปจากที่นี่ได้เลย"
น้ำเสียงนุ่มนวลอบอุ่นแบบนี้ เธอเพิ่งจะได้ยินจากเขาเป็นครั้งเเรก เธอเริ่มผ่อนคลาย ยอมนั่งบนตักเขาดีๆ เขาไม่ได้คิดร้ายกับเธอ เขาเเค่อยากพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้เข้าหาเขาเพราะประโยชน์
เธอเข้าใจเขาเเล้ว เข้าใจเเล้วว่าทำไมเขาถึงน่าสงสารเช่นนี้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงเเบบนั้น เธอจะพิสูจน์เอง!
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
