"เสียวหว่า ไปเที่ยวผับเป็นเพื่อนพวกเราหน่อยสิ" หลินจีพูด

"ใช่ๆ เธอน่าจะเปิดหูเปิดตาบ้างนะ" ฮันนาพูดเสริมบ้าง

"ไม่เอาอะ ฉันไม่ชอบไปที่แบบนั้น" ฉันตอบพร้อมส่ายหน้า

"โถ่ เธอโสดมา 27 ปีแล้วนะ ไม่คิดจะครบใครบ้างหรอ พวกเราอยากหาคู่ให้เธอจริงๆ นะ" หลินจีบอก

"หาไปทำไมละ ฉันทำงานหาเงินมีความสุขมากกว่าอีก ดูพวกเธอสิ คบใครได้ถึงเดือนที่ไหน ไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็ต้องบอกเลิกก่อนตลอด ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้นอะ เสียเวลา" ฉันโบกมือปฏิเสธ

"งั้นเธอก็คิดว่า ไปเป็นเพื่อนพวกเราก็ได้ ถ้าเธอไม่ชอบหรือเบื่อ พวกเราอนุญาตให้เธอกลับได้เลย" ฮันนารีบพูดต่อ

"เฮ้อ... พวกเธอนี่นะ ช่างสร้างความปวดหัวให้ฉันตลอดเลย ไปก็ได้ แต่ถ้าฉันไม่โอเค ฉันกลับนะ" ฉันตอบรับอย่างปฏิเสธไม่ได้

"ตกลง!!!" เพื่อนทั้งสองพูดพร้อมกัน หาเรื่องได้ทุกวันจริงๆ

ผับ HN

"ไปข้างในกัน ฉันมีที่ประจำ หนุ่มเยอะมาก บอกเลย เธอต้องได้สักคนแหละน่า" ฮันนาบอก ฮันนาเป็นลูกสาวนักธุรกิจ มีกิจการเล็กๆ เป็นของตัวเอง ก็คือ ผับแห่งนี้นี่เอง

"ใช่ๆ ฉันได้จากตรงนี้ประจำเลยนะ" หลินจีเสริมบ้าง หลินจี เป็นลูกเศรษฐีท่านหนึ่งวันๆ เธอเอาแต่เที่ยวเล่น ไม่ได้ทำงานอะไร

"แล้วแต่พวกเธอแล้วกัน" ส่วนฉัน เสียวหว่า เป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาคนหนึ่งที่มีเพื่อนรวยเท่านั้นเอง

"แก เดี๋ยวฉันขอตัวไปคุยกับผู้ชายคนนั้นก่อนนะ เขามองมานานแล้วอะ ขอไปทำความรู้จักสักหน่อย ถ้าเธอเจอใครถูกใจ รีบเข้าหาเลยเข้าใจไหม" หลินจีผู้ช่ำชองในการหาคู่ นางได้เหยื่อแล้วหนึ่งคน ส่วนฉันกัยฮันนาก็ยังนั่งดื่มกันต่อไป

"สวัสดีครับสาวสวยทั้งสองคน ไปนั่งกับพวกเราไหม เดี๋ยวพวกเราเลี้ยงเอง" ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม

"ไม่เป็นไร เพื่อนฉันเป็นเจ้าของผับ" ฉันตอบห้วนๆ

"โอ้ งั้นหรอ เสียดายจัง แล้วคุณผู้หญิงท่านนี้ สนใจไหมครับ" ชายคนนั้นหันไปหาฮันนา

"แหม่ เอ่ยปากจะเลี้ยงสะขนาดนี้ ฉันจะอยู่เฉยได้ยังไงละคะ" ฮันนาลุกไปเกาะแขนผู้ชายคนนั้น

"เสียวหว่า ฉันขอตัวก่อนนะ เธอทำตัวตามที่ตกลงกันได้ทุกเมื่อ ฉันบอกพนักงานของฉันแล้วว่าเธอเป็นคนสำคัญบริการเต็มที่" ฮันนากระพริบตาให้ทีนึง

"จ้าๆ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว" ฉันยิ้มให้

เมื่อเพื่อนสาวทั้งสองคนต่างไปหาเป้าหมายของตนเองแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป

"เห้ยเธอ ระวัง!!!"

เอี๊ยด!!

ฟุ๊บ! ตุ๊บ!

"โอ๊ย!" ฉันเดินออกจากผับแล้วโดนดึงล้มลงไป

"เธอเป็นบ้าหรือไง จะฆ่าตัวตายหน้าผับน้องสาวฉันหรอ ห๊ะ!"

"ใครจะฆ่าตัว นายสติดีปะเนี้ย อยู่ดีๆ มาดึงทำไม" ฉันเงยหน้ามองผู้ชายที่ดึงฉันล้ม ตอนนี้ฉันทับอยู่บนตัวของเขา

(นี่เขาเอาตัวเองรองไม่ให้ฉันเจ็บหรอ)​ ฉันคิดในใจ

"มองพอหรือยัง ถ้าพอก็ลุกได้ละ มันหนัก"

"อ๊ะ โทษที นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

"พึ่งจะรู้ตัวหรือไง ตัวก็หนัก ทำคนอื่นเดือดร้อนอีก"

"หน้าตาก็ดี ไม่คิดเลยว่าสมองนายจะแย่ขนาดนี้ เอาแต่ว่าคนอื่น ไม่ถามเหตุผลสักคำ"

"แล้วเธอทำแบบนั้นทำไม"

"ฉันแค่เห็นแมวฝั่งนู้นเหมือนอยากจะข้ามถนนมา ฉันแค่อยากไปช่วยแค่นั้นเอง"

"แมว?" ผู้ชายคนนั้นหันไปมองตามที่ฉันชี้

"เธอ!! นี่เธอจะไปเอาแมวมาปล่อยหน้าผับงั้นหรอ ใครอนุญาต เฟย นายคอยดูหน้าผัย ถ้าแมวตัวนั้นหรือตัวไหนมันข้ามมาหน้าผับ ฆ่าทิ้งให้หมด" เขาดุฉัน และหันไปสั่งลูกร้อง ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ แมวน้อยน่ารักแบบนี้จะโดนฆ่าตายงั้นหรอ

"นายมันไม่ใช่คน" ฉันพูดเสร็จแล้วรับวิ่งข้ามฝั่งไปหาแมวตัวนั้นทันที

"แมวน้อย แกไม่ต้องอยู่แถวนี้แล้วนะ ที่นี้มีแต่คนใจร้าย แกต้องหาที่อยู่ใหม่แล้วละ ฉันไม่ให้แกโดนฆ่าตายเพราะไอ้ผู้ชายโหดร้ายคนนั้นหรอกนะ แต่นี่มันก็ดึกแล้ว งั้นแกไปอยู่กับฉันก่อนก็แล้วกันนะ" ฉันเดินอุ้มแมวกลับคอนโดทันที แต่ก็ยังระแวงคอยมองหลังตลอด เพราะกลัวไอ้บ้านั้นมันจะส่งลูกน้องมาฆ่าฉันกับแมว

"นี่บ้านของฉันนะ ฉันเปลี่ยนใจละ ให้แกมาอยู่ด้วยดีกว่าเจ้าแมวน้อย" เมื่อเข้าห้องมาปุ๊บฉันวางแมวลงและบอกให้มันอยู่กับฉันที่นี่

"งั้นตั้งชื่ออกดีกว่า ชื่ออะไรดีนร้า"

"เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน แกตัวผู้หรือตัวเมียน่ะ ไหนมาดูสิ" ฉันจับเจ้าแมวพลิกหงายท้อง

"ดูทำ อายด้วยหรอเราอะ เอามือมาปิด โอ๊ยน่ารักจริงๆ เลย ><" ฉันไม่เคยเลี้ยงสัตว์ชนิดไหนมาก่อน แต่ก็ชอบเล่นกับพวกมันนะ น่ารักจริงๆ

"เห็นแล้ว แกเป็นผู้ชาย ชื่ออะไรดี" ฉันจ้องตาแมวน้อยเหมือนมันจะเข้าใจภาษาคนแหะ เอ๊ะ ทำไมชื่อนี้โพล่มาในหัว

"ฟูจิ..." ฉันพึมพำเบาๆ

"แกจะบอกว่าแกชื่อฟูจิหรือเปล่านะ เอาละ ฉันได้ชื่อละ ฉันเสียวหว่า ยินดีที่ได้รู้จักนะฟูจิ!!" แล้วฉันก็หยิบเท้าหน้าของเจ้าฟูจิมาเขย่าเหมือนจับมือกัน

แกเดินดูรอบห้องได้เลยนะ ห้ามทำเลอะรู้หรือเปล่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปซื้อของเกี่ยวกับแมวมาให้ ฉันไปอาบน้ำก่อนละ

ซู่ ซู่ พรึบ!

"อ๊ะ! ไฟดับหรอ ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนี่น่า เจ้าแมวน้อยละ" ฉันรีบเช็ดตัวแล้วไปดูเจ้าฟูจิ

"นอนตัวสั่นเลย เป็นอะไร แกกลัวความมืดหรอ หรือแกไม่สบาย ทำไงดี ไปหาหมอไหม" ฮันทำตัวไม่ถูก ใส่แต่ผ้าขนหนูเดินออกมา ทำไงดีละ สงสัยต้องไปหาหมอ ฉันกำลังลุกจะไปใส่เสื้อผ้า

ตุ๊บ!

"ฟูจิ แกไม่อยากอยู่คนเดียวใช่ไหม โอ๋ มาๆ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับฉันนะ เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ" ฉันอุ้มเจ้าฟูจิเข้ามาในห้องด้วยแล้ววางลงบนที่นอน มันมองฉันไม่ละสายตา สงสัยจะกลัวความมืดจริงๆ

ฟึบ! ไฟมาแล้ว

"ฟูจิ..." เจ้าฟูจิเลือดออกจมูก ฉันรีบวิ่งไปดูอาการมัน

"เหมี๊ยว" มันเอามือปิดตา

"หืม?" ฉันด้มดูตัวเอง ตายแล้ว!! ท่อนบนยังไม่ได้ใส่อะไรเลย เจ้าแมวนี่รู้มากจริงๆ ก็ได้ๆ แกเป็นผู้ชายนินะ ฉันรีบไปใส่เสื้อผ้าโดยเร็วเพื่อจะพาเจ้าฟูจิไปหาหมอ

"อ่าว หลับไปแล้วหรอ สงสัยจะเหนื่อยละสิ หรือไม่อยากไปหมอหมอกันแน่นะ" เอาละฉันเช็ดตัวให้ก่อนแล้วกัน

หลังจากที่ฉันเช็ดตัวเจ้าฟูจิฉันก็เข้านอนในทัน เหนื่อยร่างมาทั้งวันแล้ว ขอพักหน่อยแล้วกัน

~♫♫ เขๅรัnเธoเท่าไs ฉันรัnเธoมาnnว่ๅ

ไม่รู้ว่ๅเท่ๅไs but I love you more เขๅให้เท่ๅไs จะให้มาnnว่ๅนั้น oยาnจะท้ๅมีใคsให้มาnnว่ๅฉัน วัดกันเลยฉันคงไม่แพ้ ♫♫~

"งื้อ ใครโทรมาแต่เช้า" ฉันงัวเงียรับโทรศัพท์

"โหล"

(เสียวหว่า!!!!!!)

"เธอจะตะโกนทำไมเนี้ย ฉันตื่นเลยเห็นไหม" ฉันตาสว่างทันทีหลังจากได้ยินเสียงเพื่อนสาวตะโกนจนแสบแก้วหู

(แก เจอพี่ฉันเมื่อคืนแล้วหรอ เป็นไงหล่อไหม เป็คป่ะ)​ ฮันนาถามอย่างตื่นเต้น

"พี่เธอ? อ่อ ไอ้บ้านั้นอะนะ ห่วยที่สุด หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยก็ไม่ดี อย่าให้เจอพี่แกอีกนะ ไม่ใช่สเป็คฉันเลยรู้ไว้ด้วย" ฉันโมโหทันทีหลังจากที่จำเรื่องราวเมื่อคืนได้ เป็นการเจอกันที่เลวร้ายที่สุด จะมาทำร้ายฟูจิน้อยของฉันได้ลง ฉันรับไม่ได้!!!!!

(อ่าว พี่ฉันทำอะไรเธอเนี้ย โห งี้ฉันก้อดได้แกเป็นพี่สะใภ้นะสิ อุส่านัดพี่มาให้เจอแกแท้ๆ เลยอะ ฉันไปเอาเรื่องพี่ แค่นี้นะ)​ ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อฮันนาก็วางสายไปสะแล้ว

"เฮ้อ ปวดหัวแต่เช้า ฟูจิน้อย ขอโทษนะ ที่เสียงดัง นอนต่อนร้า" ฉันหันไปเห็นฟูจิน้อยลืมตามอง ฉันคงเสียงดังเกินไปเลยตบตูดฟูจิให้นอนต่อ

"ไปอาบน้ำทำงานดีกว่า ฟูจิน้อย เดี๋ยวฉันทำอาหารไว้ให้แกนะ ไม่รู้แกจะกินได้ไหม ทำไข่เจียวคลุกข้าวให้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตอนเย็นซื้ออาหารแมวมาให้นะ" ฉันลูบหัวแล้วบอกเจ้าแมวน้อย

หลังจากฉันทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก็ไปทำงานทันที ฉันหวังว่าแกจะไม่ทำห้องฉันเลอะเทอะนะ และหวังว่าแกจะกินฝีมือทำอาหารของฉันได้นะ ฉันทำเป็นแค่ไข่เจียว ไข่ต้ม ไข่ดาว ไข่ตุ่น ไข่พะโล้ ไข่ลูกเขย ไข่ข้น แค่นั้นเอง ชีวิตฉันมีภาระเพิ่มแล้วสินะ ฉันจะเป็นแม่ให้แกเอง ฟูจิน้อยของฉัน >< ถ้าเอาไปทำงานได้ ฉันคงพกใส่กระเป๋าไปแล้ว แค่เดินออกมาก็คิดถึงสะละ เดินกลับไปดีไหม? ลางานดีไหม? พาฟูจิไปซื้อของดีไหม? ฟูจิจะอยู่ตัวเดียวได้ไหม? ฟูจิจะหิวข้าวกลางวันหรือเปล่า? จะคิดถึงแม่อย่างฉันไหม? โอ๊ย ฉันคิดไม่ตกจริงๆ ไปทำงานก็ได้วะ จะรีบกลับมานะ ฟูจิน้อยของฉัน ฉันหันหลังกลับไปมองห้องของฉัน แล้วตัดใจไปทำงานอีกที