​​​​​​ตอนนี้ผมกำลังนั่งรถเมย์เพื่อไปเรียนแต่ผมรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจองผมอยู่ความรู้สึกนี้มันมีตั้งแต่สัปดาห์ก่อนตอนนั้นผมไปเที่ยวห้างกับเพื่อน 2  คนพวกมันชื่อไมค์กับบาสพวกมันเป็นเพื่อนสนิทตั้งเเต่มัธยมเเล้ว

"เออ พวกมึง" ไมค์พูดจากนั้นก็หันมาหาพวกผม           "ว่า"ผมกับไอ้บาสพูดพร้อมกัน

"กูต้องรีบกลับบ้านวะ"ไมค์พูด

"กูก็ด้วย" จากนั้นพวกเราก็พากันกลับบ้านแต่ทางคอนโดเราไม่ใด้ไปทางเดียวกันพวกเราจึงเเยกกัน

ตอนนี้ผมก็เดินกลับคอนโดเพราะว่าคอนโดอยู่ใกล้ห้างมากเลยเดินมา แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีคนกำลังเดินตามผมมา พอผมหันหลังกลับไปมองก็ไม่มีใครมีเเต่รถที่สัญจรไปมาตามปกติผมจึงเดินต่อไปเเต่ความรู้สึกที่เหมือนมีคนเดินตามยังไม่หายไปผมจึงรีบเดินกลับไปคอนโดให้เร็วที่สุดตั้งเเต่ตอนนั้นความรู้สึกที่มีคนมองก็ยังไม่หายไปไหน

จนถึงตอนนี้ที่ผมยังนั่งอยู่บนรถเมย์ผมพยายามหาคนที่กำลังมองผมเเต่ก็ไม่มีใครที่ทำตัวมีพิรุธเลยตอนนี้ก็จะถึงมอเเล้วผมเลยเลิกคิดเเล้วเดินจากรถเมย์ไปพอผมถึงห้องเรียนก็เจอไอ้สองตัวนั้น

"มาสายจังวะ"บาสพูดก่อนจะหันไปเล่นโทรศัพท์ต่อ 

"มึงกูรู้สึกเหมือนมีคนตามกูวะ"ผมพูดให้พวกมันฟัง

"อีกเเล้วหรอวะ กูว่าแจ้งตำรวจดีกว่านะ"บาสพูดก่อนทำหน้าเป็นหว่ง

"กูก็ว่าเหมือนไอ้บาสวะ แจ้งไว้ดีกว่านะมึงพวกกูจะได้สบายใจด้วย" 

"ไม่เอาวะมึงบางทีกูอาจจะคิดไปเองก็ใด้" ผมพูดพร้อมกับมองหน้าพวกมัน ผมรู้ว่าพวกมันเป็นหว่งผมเเต่ความรู้สึกนี้ผมอาจจะคิดไปเองก็ใด้

"มึงกูว่าติดรถมากับกูไหมตอนเช้า"บาสพูด

"ไม่วะมึงคอนโดกูมันคนละทางกับบ้านมึง"ที่ผมพูดไปเเบบนั้นเพราะผมเกรงใจมัน

"งั้นมึงก็ดูเเลตัวเองด้วยละตอนมึงจะขึ้นรถเมย์"

"เออๆ รู้เเล้ว"

                    ตอนกลับบ้าน

ตอนนี้ผมรู้สึกไม่ปลอดถัยกับการขึ้นรถเมล์ผมเลยเปลี่ยนมาขึ้นแท็กซี่เเทน

"พี่ครับไปคอนโดxxxครับ"ตอนนี้ผมก็ยังมีคนตามผมมา

"พี่ครับ พี่มาผิดทางเเล้ว" ผมรู้สึกกลัวพี่แท็กซี่คนนี้เเล้ว

"หึ ถูกเเล้วครับน้อง"จากนั้นเขาก็หยุดรถพร้อมกับโปะยาสลบใส่ผมตอนนี้สติผมเลือนลาง จากนั้นก็ยินเสียงใครบ้างคนเสียงนั้นทุ่มน่าฟังมากจากนั้นก็ใด้ยินเขาคนนั้นพูดว่า

"อย่ามายุ่งกับคนของกู!!" หลังจากได้ยินประโยคนั้นผมก็ค่อยๆหลับตาลง

ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนอยู่คอนโดแล้วผมนอนที่เตียงนอนของผมผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นผมค่อยๆลุกออกจากเตียงเดินไปเปิดทีวีมันมีข่าวเกี่ยวกับแท็กซี่คนนั้นตอนนี้เขาหายสาบสูญ

ผมได้รับเมลจากใครบางคนเขาพิมพ์มาว่า

 "ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ผมไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร

"คุณเป็นใครครับ"ผมถามออกไป

"ฉันคือใครมันไม่สำคัญหรอก"

"คุณเป็นคนช่วยผมจากแท็กซคนนั้นใช่ไหม"

"หึ เด็กน้อเด็ก"

พี

"หึเด็กน้อยคงรู้ตัวเเล้วสิท่า" พีพูดในใจ

เราก็หลงรักเด็กคนนั้นนานเเล้ว เมื่อ 10 ปีก่อน

ตอนนั้นผมโดนซ้อมมามีเด็กคนหนึ่งเดินมาหาผมเเล้วพูดว่า

"พี่ฮับเป็นอะไรไหมฮับ"เด็กคนนั้นน่ารักมากเลย

"พะ..พี่ไม่เป็นไรครับ"พูดผมไปเเล้วมองหน้าเด็กคนนั้น

"ตะ..เเต่เลือดพี่ออกเยอะเลยนะ"เด็กคนนั้นพูดก่อนจะมองแผล

"พี่ไม่เป็นอะไรจริงครับ"ผมพูดก่อนยิ้มให้เด็กคนนั้น

"ผมมีพลาสเตอร์อยู่นะ"เด็กคนนั้นพูดก่อนจะค้นหาพลาสเตอร์

"นี้ไงพี่"เด็กนั้นยื่นพลาสเตอร์มาให้ผม

"ขอบคุณครับ โอ้ยยย"มือผมมันเจ็บมาก

"มาฮับพี่เดี๋ยวผมติดให้"เด็กคนนั้นยื่นมือสั่นเทามาที่เเผลผมเเละค่อยๆเอาพลาสเตอร์มาติดที่เเผลผม

"พี่ฮับผมต้องไปเเล้วนะครับ" 

"มาได้เเล้วพีช"เสียงเเม่ของเด็กคนนั้นเรียก

"ฮับเเม่~"เเล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งไปหาเเม่ของเขา

"หึ ชื่อพีชสินะ"

.......................................................................

พีช 

ตอนนี้ผมออกมาหาอะไรกินหน้ามอ ตอนนี้ผมไม่ค่อยรู้สึกว่ามีใครตามผมแล้วตั้งเเต่เรื่องเเท๊กซี่คนนั้น และผมคิดว่าถ้าคนที่มาช่วยเป็นเขาคนนั้นผมก็หายกังวลเเล้วมาเขาจะมาทำร้ายผมไหมถ้าเขาจะมาทำร้ายผมจริงๆเขาทำไปนานเเล้วเเละไม่มาช่วยผมหรอก แล้วตอนนี้ชักอยากจะรู้เเล้วสิว่าเขาคนนั้นเป็นใครทำไมต้องมาช่วยผมด้วย //ติ้ง//

ผมยกโทรศัพท์ดู แล้วก็พบกับข้อความของชายปริศนาอีกครั้ง

"เด็กน้อย รีบกินรีบกลับคอนโดนะ"ผมก็เเปลกใจว่าเขารู้ได้ไงว่าผมากินข้าว

"คุณเป็นใครครับ"

"หึ ถึงเวลาเธอก็จะรู้เองเเหละ"

"เราเคยรู้จักกันหรอ"

"ว้าว ลืมกันซะละ"

เเล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยตอนนั้นผมอยากรู้มาว่าเขาต้องการอะไรจากผม พอผมกลับถึงคอนโดเเล้วผมก็รีบเข้านอนเพราะตอนนั้นผมเหนื่อยมากๆ

......................................................................

พี 

ตอนที่เด็กคนนั้นถามว่าเราเคยรู้จักกันหรอผมไม่อยากให้เขารู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นพี่คนนั้นเพราะในตอนนั้นผมดูน่าเกียดมาก 

ตอนนี้ตัวเล็กเข้าไปในห้องเเล้วผมเดินมาส่งตัวเล็กเพราะผมรู้สึกว่าเขาไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ขนาดนั้นยิ่งน่ารักแบบนี้ผมยิ่งหวง ผมไม่อยากไห้เขาไปใกล้ใครเลยมันอาจจะมากไปเพราะผมกับเขาไม่ใด้เป็นอะไรกันเเต่ผมอยากเป็นเเฟนของเขา เเต่ผมเเม่งไม่กล้าพอไงเลยไม่ใด้เป็นอะไรกัน 

ผมอยากเห็นตัวเด็กกลับจัง ผมค่อยไปเปิดประตูของตัวเล็กเเล้วเข้าไปผมเห็นตัวเล็กหลับอยู่ผมค่อยเอามือไปจับหน้าของตัวเล็ก 

"อืมมมมมมม" เซี้ยยเเล้วไง

พีช

ผมรู้สึกเหมือนมีคนมาจับตรงหน้าตอนนั้นตัวผมขยับไปม่ได้เพราะผมรู้สึกกลัวมากเลยเเล้วอยู่ๆมือนั้นก็ค่อยๆเอาออกจากใบหน้าของผมตอนนั้ผมพยายามจะลืมตาเเต่ผมกลัวถ้าเป็นโจรขึ้นมาละเขาจะไม่ฆ่าผมตายหรอ ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อจะดูหน้าโจรชัดๆผมจะได้ไปเจ้งตำรวจได้

ผมลืมตาขึ้นมาเห็นร่างสูงใหญ่ผิวสีน้ำตาลเข้าใส่ชุดสูตรสีดำใบหน้าของเขาหล่อมากออกไปทางเข้มดุผมดูตัวเล็กไปเลย

"เด็กน้อยตื่นเเล้วหรอ"เขาพูดเหมือนกับคนนั้นเลย

"คะ...คุณคือคนที่ตามผมใช่ไหม"ผมกล้าๆกลัวๆเพือถามเขา

"เเล้วคิดว่าใช่ไหมล่ะ"เขาถามผมมาเเบบนั้น

"ชะ..ใช่"

"ถูกเเล้ว"ผมตกใจนึกว่าเขาจะไม่ตอบเเบบนั้น

"คุณต้องการอะไรจากผม"

"ฉันน่ะไม่ต้องการอะไรเลยนอกจากตัวนาย"ตอนนี้ผมตกใจมากเลยครับเขาจะไม่เอาไปฆ่าหั่นศพใช่ไหม

"คุณจะฆ่าผมใช่ไหม"ตอนนี้ผมกำลังจะร้องไห้

....................,......................,............................................

พี

ตอนนี้เด็กน้อยของผมกำลังจะร้องไห้เเล้วอยากเเกล้งอีกจัง

"หึ..คิดว่าฉันจะทำเเบบนั้นทำไมล่ะ"

"ก็เพราะคุณตามผมอะ"

"ฉันไม่คิดจะทำร้ายเด็กน้อยของฉันหรอกนะ"

"เเล้วทำไมถึงอยากได้ตัวผมละ"

"จำไม่ได้จริงไปสิน่ะ"เด็กคนนี้คงจำผมไม่ได้สิน่ะเห้ออก็ตอนนั้นพึ่งจะอายุเก้าขวบเองนิเนาะจะเอาอะไรมากละ

"คุณเป็นใครผมยังไม่รู้เลย"ประโยคนี้รู้สึกจี๊ดเลย

"หนูยังจำผู้ชายคนนั้นที่นั่งตรงสะพานได้ไหมเมื่อประมาณ 10 ก่อนอะ"

"คุณเป็นพี่คนนั้นหรอ"ในที่สุด!!

"ชะ..ใช่"

"หรอครับ"

"งั้นหนูนอนพักเถอะ"อยากอยู่ต่ออีกจังแต่จะทำไห้ตัวเล็กกลัวเราอะดิเห้อออ

"ครับกลับดีนะครับ"

...........................................................................................

พีช

ทำไมเราอยู่กับเขาเเล้วมีความสุขจังเเละรู้สึกอบอุ่มมากด้วย

เราคงไม่ได้คิดกับเขาเเบบนั้นหรอกมั้งเพราะพึ่งได้คุยกับเขาครั่งเเรกนิเนาะถ้าไม่นับตอนเราอายุ 9 ขวบ ตอนนี้ง่วงเเล้วสิ

ผมตื่นเช้าขึ้นมาผมรีบอาบนํ้าเตียมตัวกลับบ้านไปหาเเม่

เพราะผมไม่เจอเเม่นั้นหลายวันพออาบน้ำเสร็จก็รีบโทรไปหาเเม่ว่าวันนี้อยู่บ้านไหมกะว่าจะไปเซอร์ไพรส์เข้าสักหน่อย