โอยยย ! (วันนี้เป็นวันที่ชวยไช่มั้ย ทำไมต้องมาเจออะไรที่ไม่อยากจะเจอแบบนี้) ฟ้างไห๊ร้องโวยวายเมื่อต้องกลับบ้านมาเจอกับอะไรๆที่เขาเกียจที่สุด แทนที่กลับมาบ้านแล้วจะรู้สึงอุ่นใจ

และสบายใจ แต่กลับต้องมาปวดหัวกับสิ่งที่ไม่คาดคิด (หลิง ; น้องทำบ้าอะไรนี้ พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่ว่าอย่าเอาแมวกลับบ้าน น้องก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบแมว ถ้าจะเลียงก็ให้เลียงที่อื่น ที่ที่ไม่ใช่บ้านเรา)

( ห หลิงขอโทษ:, หลิงไม่คิดว่ามันจะขึ้นไปบนห้องพี่ หลิงจะรีบเอามันลงมาค่ะ

พี่ค่ะวันนี้หนูขอไห้มันนอนซักคืนนะค่ะ)

หลินก้มหน้าลงพูดเพราะไม่กล้าสบตากับพี่ชายของตนที่กำลังโมโหได้ที่แบบนั่น (ไม่ได้* รีบเอามันไปทิ้ง ถ้าไม่ไปเดียพี่ไปเอง)

ฟ้างไห๊เดินไปอุ้มแมวแล้วพามันไปทิ้งที่ข้างทาง เดินกลับได้ไม่กี่ก้าวฟ้างไห๊ก็โดนรถชน

(ตีตๆเห้ยยอากๆๆๆตุม หลิงพี่ พี่ พี่กลับบ้านไม่ได้แล้วพี่ พี่อีดดดด พี่คะ พี่คะฮือออพี่อย่าหลับตาน่ะค่ะหนูขอโทษฮือฮือพี่ พี่....)

"ที่ ที่นี้ที่ไหน ทำไมมาอยู่ที่นี้ได้จำได้ว่าเราโดนรถชนแล้วจากนั่นก็สลบไป เราควนตายแล้วไม่ไช่เหรอ ทำ ทำไมเรามาอยู่ที่นี้ได้ ?แล้วทำไมเรารู้สึงว่าตัวเองเหมื่อนมีขนขึ้นตัวเต็มไปหมด

ตรงนี้มีน้ำขอดูเองซะหน่อยดีกว่า ก้มลงไปอีกนิด ฮากนี้ๆๆนี้มันแมวไม่ไช่เหรอแล้วทำไมไปอยู่ในน้ำได้ละเฮยยนี้มันอะไรทำไมตัวเราถึงมีขนขึ้นเหมือนแมวละแล้วนี้มันอะไร หา.....หาง

หางแมวนี้เรากลายเป็นแมวเหรอนี้แสดงว่าตัวที่เห็นในน้ำเมื่อกี่ก็คงเป็นเราสิน่ะ อากกกกกกกทำไม ทำไมฉันถึงได้ชวยอย่างนี้จะให้อยู่ในร่างอะไรก็ได้ทำไมต้องเป็นแมว ฮากกกก,"

หลังจากฟ้านไห๊โวยวายไปได้พักหนึ่งแล้วฟ้างไห๊ก็เดินไปสำรวจรอบๆจนมาถึงตลาดหน้าหมู่บ้านเขาตืนเต้นมากๆที่ได้มาเห็นตลาดในสมัยโบราณที่ใครๆตากอยากมาเห็นเขาเดินไปพึมพำไปคิดโนนคิดนี้คิดว่า."ถ้าหลิงได้มาที่นี้ได้มาเห็นคนที่นี้ตอนนี้น้องคงจะดีใจมากแนๆแต่เสียดายถ้าอยู่ใร่างที่ดีกว่านี้ก็คงดีโอ๊ยยยย

ใครกัน"

เมี๊ยว! โอะ !ทำไมมีแมวมาอยู่กลางตลาดได้ น้องสี่เอาแมวทุกตัวของเมื่องนี้ไปปล่อยที่เมืองข่างๆแล้วไม่ไช่เหรอ (ใครว่ะนี้ ? ไอ่หน้าหล่อๆนี้มันเป็นใคร เดินไม่รู้ทางเอาซะเลยแถมยังมาจ้องเราแบบนั่นอีก) เชียวจังกับฟ้างไห๊ได้เดินชนกันในตลาดโดยบะงเอินชึ่งเชียวจันที่ได้มาเจอกับแมวที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนแล้วมาได้ยังไง

เพราะองค์ชายเชียวซังน้องชายของเชียวจังได้ทำการจับแมวทังเมืองไปปล่อยที่เมืองข่างๆไปจนหมดเพราะเชียวซังแพ้ขนแมวจึงสั่งจับแมวทุกตัวไปปล่อยแต่ต่างจากเชียวจังปีศาจที่ใครต่างหวาดกลัวและไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ไม่มีนัดพรดตนใด้อย่ากเจอเพราะหากได้เจอนั่นหมายความว่าถึงเวลาบอกลาคนรักแล้ว แต่กลับเป็นคนที่ออนโยนและออนหวานกับแมวในด้านนี้ของเชียวจังแล้วนอกจากองค์ครักษ์สวนตัวและแมวที่เขาเลี้ยงไว้ก็ไม่มีใครได้เห็นมันเลยแม้แต่น้องชายที่เขารักก็ไม่ได้เห็น "ถ้าหากเรานำเจ้ากลับไปเลี้ยงน้องของข้าคงจะไม่กล้านำเจ้าไปปล่อยที่เมืองอื่นกรอกใช่ไหม"ขอหรับ สิ้นสุดเสียงขององครักษ์เชียวจังก็ยิ้มมุมปากทำให้ฟ้างไห๊ที่นั่งฟังอยู่ตรงนั่นสดุงตัวขึ้นแล้วพยายามคิดหาวิทีที่จะไม่ถูกคนตรงหน้าเอาตัวเขาไปเป็นสัตว์เลี้ยงที่บัานหลังจากทีาฟ้างไห๊คิดอยู่คู่กนึ่งจึงตัดสินใจคิดที่จะวิ่งออกไปจากตรงนั่น(เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถึงจะไม่แน่ใจว่าจะได้ผลไหมแต่ถ้าไม่ลองเราก็ไม่รู้ ฮึบสู้เว้ยฟ้างไห๊ ตายเป็นตาก)แต่ฟ้างไห๊ก็ต้องหยุดความคิดที่จะวิ่งออกไปเปลียนเป็นวิ่งขึ่นไปอยู่ทึ่ตักของคนข่างหน้าแทนเพราะจู่จูฟ้างไห๊ก็นึกอะไรบางอย่างออกจากความทรงจำของแมวตัวที่ฟ้างไห๊อยู่ในตอนนี้ว่าต้องตอบอทนบุณคุณของคนข่างหน้าโดยไม่มีข้อยกเว้นไดไดทั่งส้้น และมีอีกอย่างที่ฟ้างไห๊ต้องถึงกับยอมข้อเสนอโดยถ้าหากฟเางไห๊ตอบแทนคุณ

ของเขียวจังหนึ่งครั่งก็จะมีพลังเพิ่มขึ้นถ้าสะสมพลังจนถึงห้าขั่นได้ครบจะสามารถแปรงกายเป็นคนได้ในยามราตรี(ตอนกลางคืน)ได้