"ก็อกๆๆๆ" เสียงเคาะประตูแต่เช้าทำให้ดาริกาเดินงัวเงียแบบอารมณ์เสียสุดๆที่ถูกรบกวนการพักผ่อนของเธอแต่เช้าเปิดประตูแบบผมฟู่ยุ่งเยินมาก

"ว่าไงมีอะไรมาทำไหมแต่เช้าว๊ะ"

"โฮ.. นี่แกเดียวนี้เพื่อนมาหาไม่ได้เลยน่ะ"

เล็กเป็นเพื่อนสนิทของดาริกา

"ไม่ใช่ไม่ได้แต่มันเช้าเกินไปคนจะพักผ่อนสักหน่อยวันหยุดฉันแท้ๆ" เฮอ... ดาริกาถอนหายใจ

"เอ่อไหนๆฉันก็มาแล้วแกรีบไปอาบน้ำเถอะเหม็นว๊า"

เพื่อนทำท่าปิดจมูก

" เครรอแป็บน่ะ"แล้วดาริกาก็เอาเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปแต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูก็ถูกเพื่ิอนเรียกไว้ก่อน

"ดายืมมือถือหน่อยดิจะโทรหาเพื่อนหน่อย"

" อื่มโหน่งบนหัวนอน"ดาริกาชี้ไปตรงที่นอนแล้วเข้าไปห้องน้ำส่วนเล็กก็เดินไปหยิบมือถือของดาริกา

"ตืดๆๆๆๆ.." เสียงปลายสายรับ" สวัสดีครับผมซันพูดสายครับ" "โฮ.. เสียงหล่อมาเชียวถึงว่าซิสาวๆติดตรึมเลยน่ะเพื่อน" ปลายสายตอบกลับส่วนซันก็ทำหน้างงเพราะเบอร์ไม่คุ้น" ใครว๊ะ"" เอ่อไม่คุยแค่แป็บเดียวทำเป็นจำเพื่อนไม่ได้" แล้วซันก็หยุดนึกว่าเสียงคุ้นๆ.. แล้วก็ยิ้มทำหน้างงๆ" เอ่อก็เบอร์ไม่คุ้นนี้ว๊าโทรมามีอะไร" " คิดถึงไม่ได้หร่อ"

" ได้ครับได้เสมอแต่ปกติไม่มีอะไรแกไม่คิดจะโทรหาฉัน"เล็กก็เงียบไป.." ทำไหมเงียบว๊ะฉันพูดเล่นน่ามีอะไรว่ามา" " เอ่อแก่ฉันเลิกกับเขาแล้วน่ะมันไปมีคนอื่น.. อื่อ..😭😭😭" แล้วเล็กก็ร้องไห้สะอื้นจนต้องเงียบทั้งสองฝ่าย..จนชายหนุ่มพูดทำลายความเงีย

" ไม่เป็นไรเดียวฉันจัดการมันเอง"เอ่อแกไม่ต้องหรอก... ช่างมันเถอะในเมื่อมันไม่มีใจให้เราแล้วก็ปล่อยเขาไปเถอะฉันจะพยายามตัดใจให้ได้ฉันสัญญา" "ว่าต่อจากนี้ไปฉันจะรักตัวเองให้มากไม่ให้ใจกับใครง่ายๆอีกแล้ว" " ดีแล้วที่มึงคิดได้อย่าเศร้าเลยเอาไว้ว่างๆเดียวฉันโทรหาน่ะวันนี้มีประชุม" พอดีกับคนที่อยู่ในห้องน้ำออกมา

" ฮั่นแน่ไอ้เล็กเอามือถือฉันโทรหาห​นุ่มที่ไหนอีก"

" บ้าแกไม่มีเพื่อนกันทั้งนั้น"แล้วหันไปคุยโทรศัพท์ต่อ

" เอ่อซันแค่นี้ก่อนเดียวโทรหาใหม่"กดวางสายแต่มือถือค้างเลยยังไม่ได้วางสายยังมีเสียงตามสายแล้วซันก็ไม่ได้กดวางด้วยเลยทำให้ได้ยินสองสาวคุยกัน

"เฮยไอ้เล็กหยุดอยู่ตรงนั้นเลยอย่าเข้าไกล้ฉันน่ะโว้ย" เล็กวิ่งจะแกล้งดาริกา

" มาเลยฉันจะแก้ผ้าเทอเอง"

"ไอ้บ้าไปไกลๆเลยน่ะเดียวฉันใส่เสื้อผ้าก่อนไม่ต้องทำหน้าหื่นใส่ฉันเลยน่ะ"

"จริงๆแกก็หน้าตาดีน่ะทำไหมไม่มีแฟนว๊ะเอาเปล่าเดียวฉันหาให้"

"หยุดเลยไม่ต้องยุ่งกับฉันเลยน่ะเรื่องนี้.เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะแล้วค่อยหาให้คนอื่น" เพราะความโมโหเลยพูดไปแบนั้นแต่ก็ทำให้เพื่อนสาวเงียบไปเลย

" เป็นอะไรขอโทษไม่ได้ตั้งใจพูดให้แกเสียใจน่ะ"

" ไม่เป็นไรเธอพูดถูกตัวเองยังไม่รอดเลยคิดจะเป็นแม่สื่อ"

" ไปฉันเสร็จแล้วพร้อมลุ่ย"

"เดียวๆลืมมือถือ" แล้วดาริกาก็ไปหยิบมือถือมา

"โฮเพื่อนทำไหมไม่กดวางดูซิเปลื่อนค่าโทรศัพท์ฉัน" แล้วดาริกาก็กดวางเลยโดยไม่รู้ว่าปลายสายยังฟังแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวคิดในใจแค่ฟังเสียงก็รู้สึกถูกใจแล้วเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ก็อกๆๆๆ" "เข้ามาได้" เลขาคนสนิทเดินมา

"้เจ้านายครับที่ประชุมพร้อมแล้วครับ" วันนี้แปลกแฮะดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

" ้เจ้านายครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

"เป็นอะไรพร้อมแล้วก็ไปซิคับไอ้คุณทร"

"คับๆๆๆไป"แล้วซันก็ร่วมประชุม

"นี้ดาจะกินข้าวร้านนี้จริงๆหร่อ" ดาริกาเพียงพยักหน้าเพราะว่าตัวเองกินร้านนี้ประจำผิดกับเพื่อนสาวที่ไม่เคยทานร้านข้างเล็กๆแบบนี้

"ทำไหมไม่กินหร่อ" "เปล่าแค่ไม่เคยมานั่งทางร้านแบบนี้"ดาริกายิ้ม

" จ้าแม่คุณหนูไฮโซแต่วันนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวเธอร้านนี้"

"อืมโอเครลองดู" ดาริกายิ้มหน้าแป้นได้แกล้งเพื่อน

"ป้าค่ะสั่งอาหารหน่อนค่ะ" แล้วก็หันไปถามเพื่อน

"แล้วแกกินอะไรสั่งเลยน่ะเพื่อนเต็มทีวันนี้ฉันเลี้ยงเอง" ไม่รู้เอาแบบแกก็ได้ว๊ะ" ดาริกาจึงหันไปสั่งป้า

" เอาเหมือนเดิมน่ะป้าเพิ่มซุปเครื่องในถ้วยหนึ่ง"

"ได้จ๊ะหนูดา" ผ่านไปประมาณ15นาทีกับข้าวก็มาเสริฟตรงหน้าเล็กมองแบบงงๆเพราะไม่เคยกินกับข้าวแบบนี้

" อ้าวมองอะไรล่ะรีบกินซิ" เล็กหยิบช้อนมาตัดข้าวเข้าปากแบบไม่หยุดซะงั้น

" เอ่อเฮ่ยอร่อยว้าไม่เคยกินแบบนี้เลย" แล้วหันไปตะโกนบอกป้า

" ป้าค่ะหนูเอาแบบนี้อีกจานนะค่ะ"ดาริกาอดยิ้มให้เพื่อนตัวเองไม่ได้

และแล้วหนูเล็กก็ซัดข้าวเข้าไป2จานเลยแบบไม่กล้ากิน"เอ่อดาลืมถามแล้วเมื่อกี้ที่กินคืออะไรหร่อ"

"อ้อเขาเรียกผัดกะเพราไข่เหยียวม้ากับไก่สับ"

" ฉันชอบกินมากเลยน่ะ"แล้วหนูเล็กก็ยิ้มแล้วบอกว่า"เอ่อฉันก็ชักจะติดใจแล้วซิอร่อยดี"

"ไปเราไปกันเถอะ" แล้วหันไปเรียกป้าคนขายข้าว

"ป้าค่ะเท่าไหร่ค่ะ" ป้าทำท่าคิด "ทั้งหมด160บาทค่ะ"

" ฮะทั้งหมดเนี้ยน่ะแค่160บาทปกติฉันกินข้าวยังไม่ได้จานหนึ่งเลย"

" จ้าคุณหนูเล็กคนรวยคุณก็หันมากินแบบนี้บ้างซิค่ะจะได้ประหยัดช่วยชาติ"แล้วดาริกาก็รีบดึงแขนเพื่อนให้ลุกขึ้น" ไปได้แล้ว"

"ดาเทอจะรีบไปไหน"

"อ้าวก็เธอชวนฉันไปเที่ยวไม่ใช่หร่อ" หนูเล็กพยักหน้า "งั้นก็รีบไปซิฉันจะได้กลับมาพักผ่อนต่อ" ดาริกาคิดในใจเพราะงานอดิเรกของฉันคือการนอน

"ไปรีบไปเถอะว่าแต่เราจะไปไหนกันดี"

"อ้าวสรุปที่ชวนฉันมาเนี้ยยังไม่รู้จะไปไหน" หนูเล็กพยักหน้า

"แกอยากไปไหนก็พาไปเถอะวันนี้ฉันตามใจแกวันหนึ่ง" เล็กจุ๊ปแก้มเพื่อนเพราะรู้ว่าดาริกาไม่ชอบแบบนี้เลยคิดอยากแกล้งเพื่อนเล่นสนุกๆ

"ขอบใจน่ะที่รัก" " เฮยไอ้บ้าอายเขาโว๊ย"

แล้วดาริกาก็ลากเพื่อนขึ้นรถทันทีเพราะทนสายตาคนมองไม่ได้แล้วทำท่าสยองเมื่อนึกถึงตอนที่หนูเล็กจุ๊ปแก้ม" ไอ้หนูเล็กเพื่อนบ้าวิปริตบ่นคนเดียว

" ได้ยินน่ะค่าที่รัก" " เลิกเล่นได้แล้วไม่งั้นฉันไม่ไปเป็นเพื่อนน่ะโว๊ย"

" ไปๆแล้วค่ะ" หนูเล็กออกรถทันที

"ไปห้างดีไหม"

"ไปซิ"แล้วทั้งสองสาวก็เดินเที่ยวเพลินจนถึง5โมงเย็นดาริกามองนาฬิกาแล้วตกใจ

" โอ๊ยตายแล้วแกกลับเถอะเย็นมากแล้วกว่าจะไปถึงห้องไม่ทันพักผ่อนพอดี"หนูเล็กพยักหน้า

" แกนี้ห่วงนอนจริงๆเลยไปกลับก็กลับฉันก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกัน" แล้วทั้งคู่ก็หิ้วของพรุ่งพะรังเต็มแต่ของทั้งหมดไม่ใช่ของดาริกาซื้ิอหรอกของหนูเล็กทั้งนั้นเอาของขึ้นรถเสร็จก็กลับทันที

" โอ๊ยเมื่อไหร่จะถึงนี้รถติดชะมัดเลย"

" เลิกบ่นทีได้ไหมเพื่อนไกล้ถึงแล้วเนี้ย"

แต่หนูเล็กก็ไม่กล้าว่าอะไรเพื่อนหรอกเพราะดาริกามักจะเป็นคนที่คิดอะไรแล้วพูดตรงๆไม่เคยเสแสร้งจริงใจกับเพื่อนเสมอหนู่เล็กเลยรักและห่วงดาริกามากเพราะดาริกาเป็นเด็กต่างจังหวัดตัวคนเดียวมาเรียนในกรุงเทพหนูเล็กและดาริการู้จักกันโดยบัญเอฺิญต้อนรับน้องทำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันและสนิทกันมาเรื่อยๆจนทั้งคู่ก็อยู่ปี2จะขึ้นปี3แล้วแต่ทั้งคู่เรียนคนละคณะกันหนูเล็กเรียนอินเตอร์ส่วนดาริกาเรียนบริหารทั่งคู่ต่างกันทุกอย่างแต่ก็คบเป็นเพื่อนกันได้และเป็นเพื่อนที่รักกันมากด้วย.หนูเป็นคนกรุงเทพส่วนดาริกาเป็นเด็กใต้มาจากยะลาดาริกาเลยบอกกับหนูเล็กว่าคนใต้ถึงตัวจะดำแต่ซื่อจริงใจไม่มีหลอกจ้านี่คือคำพูดตอนที่รู้จักกันใหม่ๆ.