แม่ของฉันเสียไปตั้งแต้ฉันอายุ3ขวบแต่แม่ให้กำไลเอาไว้กำไลนั้นมีลักษณะสีน้ำเงินเข้มผสมสีฟ้าลายผีเสื้อในยามราตรีที่แม่เคยบอกฉันมาแม่มักจะบอกว่าทำอะไรให้ระวังเพราะฉันไม่ใช่คนธรรมดา

เอี๊ยด~~ตุ้ม(เสียงรถชน)!!!

รานี้ : แม่ แม่ค่ะ แม่!!!

\(สดุ้งตื่นจากเตียง\)

รานี้ : อ่าวฝันนี้ทำไมเหมื่อนจริงจัง

รานี้ : ลืมปิดทีวีนี้นา

รายงานข่าวมีอุบัติเหตุรถชนกลางสะพาน

เมืองอะพายุ ได้รับแจ้งมาว่ามีผู้เสียชีวิต 1 ราย

คือ นางราตรี

แม่!!!

รานี้ : เมื่อคืนที่ฝันมันเป็นเรื่องจริง

รานี้ : ฮื้อ~ฮือ~แม่ค่าาา

เช้าวันต่อมา

ณ school power

ครู : นักเรียนวันนี้คุณครูจะมาแนะนำนักเรียน

คนใหม่ในชั้นม.6/1นะค่ะ

มันนี้ : ใครวะแก

นาน้า : ไม่รู้สิ

มันนี้ : แกว่ามันสวยกว่าฉันไหมวะ

นาน้า : ใครวะ

มันนี้ : ก็นักเรียนใหม่ไง เฮ้อ(ถอนหายใจ)

นาน้า : ยังไงแกก็สวยกว่าอยู่แล้ว

ก๊อก ก๊แก ก๊อก

รานี้ : ขออนุญาติค่ะ

เดินเข้ามาในห้องเรียน

ครู : นี่ค่ะนักเรียนใหม่เธอชื่อรานี้

เพื่อน : เอ่ะ! นี้ลูกของคุณราตรีที่ถูกรถชนกลาง

สะพาน

เพื่อน : ใช่ ใช่ จริงด้วย

นาน้า : คิดยังไงถึงมาเรียนที่นี้นะ

มันนี้ : มันน่าอยากลองดีกับฉันสักหน่อย

ครู : รานี้ นั้งข่างๆมันนี้สิจะ

รานี้ : ค่ะ

รานี้ : รู้สึกไม่ปลอดภัยเลยแฮะ(พูดในใจ)

มีนา : หวัดดีจะรานี้

รานี้ : ส......หวัสดีจะ

มีนา : เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม

รานี้ : ได้จะ

มีนา : เธอชอบกินอะไร ชอบสีอะไร

ส่วนสูงเท่าไหร่ เกิดวันที่เท่าไหร่

เดือนไร เเละอยากรู้ของฉันไหม

รานี้ : เออ.....อยากรู้สิ

ซุบ ซิบ ซุบ ซิบ

มันนี้ : พวกเธอคุยเรื่องอะไรกันนะ

นาน้า : ไม่ต้องไปสนใจพวกเธอเลยนะ

มันนี้ : พรุ้งนี้เจอกันแน่รานี้

รานี้ : เอ่ะ!!เหมือนมีใครตามมานะ

มีนา : ไม่มีหรอก

มีนา : ไม่ต้องคิดมากเลยนะ

รานี้ : จะ บายมีนา

มีนา : บายจะ

รานี้ : วันนี้อากาศดีจัง

ฮึ มันจะไม่ดีอีกต่อไป

มันนี้ : นาน้าจับตัวมันมา

นาน้า : ได้สิเเก

รานี้ : ฮึ้ย แกเป็นใคร

นาน้า!!

เธอทำอะไรนะ

นาน้า : ไม่ต้องพูดมากมานี้

รานี้ : ไม่นะ

มาแล้วสินะรานี้

รานี้ : มันนี้!!

มันนี้ : เอาเธอมานั้งนี้

ปล่อยนะ

มันนี้ : เธอรู้ไหมว่าเธอเข้าโรงเรียนถูกมากเลยนะ

ฉันอิชชามากเลยนะ

มันนี้ : เอามันไปมัดกับเสาร์

รานี้ : ผีเสื้อสีน้ำเงินอมฟ้าเข้ามาในกำไลของฉัน

รานี้ : เชือกหลุดได้ไงหนีดีกว่า

มันนี้ : ไปดูมันสิ

ฮึ้ย ไปไหนวะ

นาน้า : มันนี้รานี้หายไปแล้ว

มันนี้ : ฮะหายไปได้ยังไง

รานี้ : เฮ้อ~เหนื่อยมากเลย

รานี้ : อะไรกันที่นี้เป็นป่า

รานี้ : และจะไปทางไหนดี

เดินตรงไป

รานี้ : ???

รานี้ : เสียงใครนะออกมานะ

รานี้ : เอ่ะ!นั้นใครนะ

รานี้ : คูกัลฉันอยู่ตรงนี้คูกัล

คูกัล : สวัสดีคับคุณรานี้

คูกัล : ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ

คูกัล : สะบายดีไหม

คูกัล : ทำไมเธอมาเข้าโรงเรียนแบบนี้ รู้ไหม่ว่ายัย

มันนี้มันอัตรายเเละแค้นเธอมาก

รานี้ : ไม่รู้

รานี้ : ส่วนฉันเข้ามาในโรงเรียนนี้เพราะแม่ว่าฉัน

ไม่ใช่คนธรรมดา

เอ่ะ!!!กำไลนั้น

คูกัล : เทพแห่งราตรี

คูกัล : เธอเป็นเทพ

รานี้ : พูดอะไรนะ

คูกัล : ตามฉันมาหน่อย

รานี้ : ก็ได้

ณ ปราสาทของคูกัล

รานี้ : โฮ๋ ใหญ่จัง

คูกัล : เข้าไปข้างในกัน

คูกัล : จำห้องนอนนี้ได้ไหม

รานี้ : ห้องนอนนี้มัน

รานี้ : โอ้ย~ปวดหัว ไม่นะห้องนอนนี้มัน(สลบ)

ราตรี : รานี้ลูกแม่ รานี้ตื่นสิจะลูกลืมตาขึ้นมา

รานี้ : แม่ แม่ค่ะ

รานี้ : หนูคิดถึงแม่จังเลยค่ะ

รานี้ : แต่ห้องนอนนี้คุ้นๆมากเลย

ราตรี : ใช่จะนี้ห้องนอนของลูกจะ

ราตรี : เห็นผีเสื้อนั้นไหมเข้าไปสิ

รานี้ : ค่ะแม่

รานี้ : เอ่ะ!! ทำไมเเสงเต็มตัวเราเลยละหรือว่า