ณ.​ คฤหาสน์มิโกะ

"พรึ่บ" ไฟดับ

"กรี๊ดดดดดด..!!!! " ฉันกรี๊ดเสียงดังอย่างตกใจ​ ในความมืดมิตรใครกันที่กล้ามาจับตัวฉันคุณหนูมิโกะ​ถึงในบ้าน

"หยุดกรี๊ด​ก่อนได้ไหมหูจะแตก" เรียวตะคุณชายมาดทะเล้น​ที่สาวๆหลายคนหมายปรอง

"แกเป็นใครมาจับฉันทำไม" มิโกะถามไปด้วยความกลัว

"........"

"ฉันถามว่าแกเป็นใครไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใครถึงกล้ามาจับฉัน"

"เมื่อไปถึงเดี๋ยว​ก็รู้เองว่าผมเป็นใคร" เรียวตะเริ่มหมดความอดทน

" ฉันไม่ไปนี้บ้านฉันจะพาฉันไปไหน.. ว๊าย!!!!!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้​นะฉันไม่ไป"

ณ.​ บ้านตระกูล​เรียวตะ

"ถึงแล้ว​ ลงมาคุณหนูมิโกะ"

"ที่นี่บ้านตระกลูเรียวตะนิ​ ทำไมนายจับฉันมาที่นี้​ หรือว่าจะพามาเรียกค่าไถ่​"

"......... "

" จะเอาเท่าไรล่ะ​ เดี๋ยว​ฉันโอนให้เลยพาฉันกับบ้านเดี๋ยวนี้" มิโกะเตรียมจะขึ้นรถ

แต่เรียวตะกับตอบมาว่า" ฝันไปเถอะ​ เธอต้องอยู่กับฉันที่นี้เป็นนางบำเรอฉัน"

" นายจะบ้าหรอใครจะเป็นนางบำเรอของนาย​ ไปตายละเกิดใหม่สัก​ 10​ ชาติ​ ฉันก็ไม่มีวันเป็นเมียนาย​ จำไว้"

"........... " เรียวตะโกดจนเลือดขึ้นหน้า

" ส่งฉันกับบ้านเดี๋ยวนี้"

"เธอ​ คุณหนูมิโกะ​ อย่าคิดว่าจะไปจากที่นี่ได้​ ตราบใดที่ฉันยังไม่อนุญาต​เธอก็ไปไหนไม่ได้"

" เพราะอะไร? "

" เธอต้องอยู่ชดใช้กรรมที่พ่อเธอทำ"เรียวตะกัดฟันพูดออกมา​ ทั้งที่เขาไม่อยากพูดถึงมันอีก​ อดีตที่แสนเจ็บปวดของเขาและพี่สาวผู้เป็นที่รักถูกไอ้ชั่วมิเคนตะย่ำยีจนเธอต้องฆ่าตัวตาย​ หนีความอัปยศ​ของชีวิต ตอนนั้นเขาสัญญา​กับตัวเองต้องล้างแค้นให้กับพี่สาวของเขา​ นึกไม่ถึงโชคเข้าข้างเขา​ ไอ้ชั่วมิเคนตะมีลูกเป็นผู้หญิงชื่อมิโกะ​ ทำให้เขาเลือกที่จะล้างแค้นด้วยวิธีเดี๋ยวกันกับที่พี่สาวเขาโดน

"พ่อฉันทำอะไรให้นาย?" มิโกะอยากรู้เหมือนกันว่าพ่อไปทำอะไร​

"ไม่ต้องถามมาก​ มานี้เข้าบ้าน" เรียวตะดึงมิโกะเข้าบ้าน

"คุณชายกลับมาแล้วจะให้ตั้งโต๊ะ​อาหารเลยไหมครับ" พ่อบ้านจาง

"ไม่ต้อง!!!"

"พ่อบ้านจางต่อไปนี้ดูแลมิโกะ​อย่าให้ออกไปไหนให้อยู่แต่ในบ้าน​ ถ้าเธอออกไปได้​เราเห็นดีกัน" เรียวตะกำชับพ่อบ้านจาง

"ครับคุณชาย"

"พ่อบ้านจางพาเธอไปข้างบน"

"ให้คุณหนูมิโกะอยู่ห้องไหนครับคุณชาย" พ่อบ้านจางยังงงกับสถานการณ์​ตอนนี้

"ห้องผม" เรียวตะตอบไปอย่างหน้าตาย

"ไม่ได้นะฉันไม่นอนห้องเดียวกับนายเด็ดขาด" มิโกะรีบแย้งขึ้นมาทันที

"เธอไม่มีสิทธิ์​เลือกอย่ามาขัดขืนเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะนางบำเรอของฉัน" พูดจบเรียวตะก็อุ้มมิโกะขึ้นไปบนห้อง

" ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ"มิโกะดิ้นอยู่นานแต่เขาก็ไม่มีทีท่าจะปล่อยเธอเลย

ตุบ!!

เรียวตะโยนฉันลงเตียงอย่างแรง​ เตียงไรวะแข็งชมัด​ ก้นกระแทกเจ็บไปหมด

"เมื้อกี้เธอบอกว่าไม่มีวันเป็นเมียฉันใช่มั้ย"เรียวตะพูดแล้วค่อยๆ​ ถอดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด​ เมื่อเห็นว่าฉันจะหนีเขารีบขึ้นคร่อมตัวฉันทันที

"นายจะทำอะไรฉัน!!!"

"ฉันจะทำให้เธอเป็นเมียฉันไง"

"......." ฉันนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก

"หึๆ​ ถึงกับพูดไม่ออกเลยสินะ" เรียวตะลุกขึ้นจากตัวฉันแล้วมองด้วยสายตาเหยียด​หยาม​

"วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน​ ไปอาบน้ำซะ" พูดจบเขาก็เดินออกไป

ปัง!!

"แงๆๆ​ ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้​ พ่อจะรู้รึยังว่าฉันถูกจับมา​"มิโกะร้องไห้ได้แต่คิดว่าพ่อต้องมาช่วย

ณ.คฤหาสน์​มิโกะ

" นายท่านคุณหนูมิโกะถูกจับตัวไปขอรับ" พ่อบ้านหลางรีบรายงานเมื่อเห็นมิเคนตะกลับมา

" ฉันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว"มิเคนตะพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

" นายท่านไม่เป็นห่วงคุณหนูเลยหรอขอรับ"พ่อบ้านหลางรู้สึกสงสัย

" แกก็น่าจะ​รู้นะว่าตอนนี้ตำรวจจับตามองเราอยู่ถ้าฉันสั่งคนไปตามหา​ มันจะเป็นที่น่าสังเกต​ เราต้องตามหาลูกสาวของฉันแบบเงียบๆ"

"ขอรับนายท่าน" พ่อบ้านหลางตอบรับแล้วถอยไปอย่างเงียบๆ

พ่อบ้านหลางที่มิเคนตะไว้ใจแอบส่งข้อความไปหาเรียวตะ​" เรียวตะตอนนี้มันกำลังส่งคนไปตามหาแบบเงียบๆ​ ระวังตัวด้วยล่ะ"

เรียวตะตอบกลับมา" อือ"

จากนั้นพ่อบ้านหลางรีบลบข้อความที่ส่งไปแล้วกลับไปหามิเคนตะเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตพ่อบ้านหลางได้ยกชากุหลาบไปด้วยในชานั้นก็ใส่ยาพิษที่ไร้สีไร้กลิ่นให้มิเคนตะดื่มทุกวัน

"ชากุหลาบครับนายท่าย"

" อืม นายออกไปพักเถอะ"

" ขอรับ"พ่อบ้านหลางเดินออกไปด้วยความอารมณ์​ดีใกล้ถึงวันที่เขาจะได้แก้แค้นให้คนรักของเขาแล้ว

พ่อบ้านหลาง​ เดิมทีเป็นคุณชายตระกูล​หลางเย่แต่เป็นลูกนอกสมรส​เลยไม่ค่อยมีใครรู้จักเขา​ เขานั้นเป็นคนรักของพี่สาวเรียวตะ​ เรื่องในตอนนั้นเขาจำได้ดี​ วันนั้นเขากับเรียวนิกะพี่สาวเรียวตะไปดูชุดแต่งงานกัน​ มันเป็นวันที่ควรจะมีความสุขแต่กับเป็นวันเริ่มต้นของความทรมานใจของเขา​ ในร้านนั้นไม่ได้มีแค่คู่เขาคู่เดียวยังมีคู่ของมิเคนตะที่มาลองชุดแต่งงาน​ด้วย​ ตอนนั้นมิเคนตะเห็นเรียวนิกะใส่ชุดเจ้าสาวแล้วตะลึง​ในความสาวความสวยของเธอ​ มิเคนตะเข้ามาทักเรียวนิกะ​ "สวัสดี​ครับคุณผู้หญิง"

"คะ" เรียวนิกะตอบไปแค่นั้นทำให้มิเคนตะไม่พอใจเป็นอย่างมาก​ แล้วเดินจากไป​ หลางเย่เดินออกมาจากห้องลองชุดเจอเรียวนิกะเขาถึงกับตาค้างปกติว่าเธอสวยแล้วยิ่งใส่ชุดเจ้าสาวยิ่งสวย​ "ที่รักคุณสวยมากเล​ย" หลางเย่ชมเรียวนิกะจนเธอเขิลอาย

"คุณก็หล่อมากเหมือนกัน"ต่างฝ่ายต่างเขิลอาย

"ผมอยากให้ถึงวันนั้นใกล้ๆแล้วละสิ" สายตาที่มีความอบอุ่นของหลางเย่ยิ่งทำให้เรียวนิกะเขิลอายจนหน้าแดง​ หลังจากเขาทั้ง2ลองชุดกันเสร็จ​ ก็กำลังจะกลับแต่แล้วเสียงโทรศัพท์​ของหลางเย่ก็ดังขึ้น

"ครับพ่อ​ ผมจะรีบไปตอนนี้" หลางเย่วางสายนั้นแล้วมองไปที่เรียวนิกะ

"คุณรีบไปหาคุณพ่อเถอะเดี๋ยว​ฉันกับเองได้" เรียวนิกะกลัวหลางเย่จะโดนคุณพ่อว่าเอาเลยขอกับเอง

"ถึงบ้านแล้วโทรหาผมด้วยนะครับ​ ผมไปก่อนนะ" หลางเย่รีบขับรถไปหาพ่อทันที

ทางด้านเรียวนิกะหลังจากแยกทางหลางเย่เธอก็เรียกรถแท็กซี่​เพื่อกับบ้าน​ แต่ไม่มีสักคันที่จอดรับเธอ​ เธอเลยตัดสินใจจะเดินไปขึ้นรถเมล์​ แต่แล้วก็มีรถเบนซ์​มาเจอน่าเจอ4คัน​ มีผู้ชายใส่ชุดดำลงมา​ จับเธอแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกเธอหลังจากนั้นเธอก็ไม่รู้สึกตัว

ณ.คฤหาสน์​มิโกะ

เรียวนิกะค่อยๆลืมตาขึ้นมาที่นี่ที่ไหนกันทำไมไม่คุณตาเลย

"ตื่นแล้วหรอคนสวย" มิเคนตะยืนมองเธอ

"คุณ!!"

"คุณจับฉันมาทำไมเราไม่เลยรู้จักกัน"

"คุณเสียมารยาท​กับผมเองนะคุณผู้หญิง​ ผมแค่จะสั่งสอนคุณสักน่อย" มิเคนตะพูดจบก็ขึ้นคร่อม​เรียวนิกะ

"อ๊ายยยยยยยย" "อย่านะ"