ฉันชื่อโซล เป็นเพียงแค่เด็ก ม.ปลาย ปี1 ธรรมดาที่ชีวิตน่าเบื่อมากของมากที่สุดเลยล่ะ

ไหนจะพ่อแม่เสียชีวิต ไม่มีเพื่อน และยังมีความไร้ตัวตนที่จืดจางมากซะด้วย ใช่ มันเป็นยังงี้มาตลอด จนกระทั่ง...

เพื่อนในห้อง : เฮ้ย! นี่มันอะไรเนี่ย แสงที่พื้นมันอะไรกั...

โซล(พึ่งตื่น) : เฮ้ย! นี่มันอะไ...

แสงค่อยๆ หายไป

??? : ขอสวัสดี เหล่าวีรบุรุษและวีรสตรี

เพื่อนในห้อง : เกิดอะไรขึ้น

??? : ข้าคือ พระเจ้า ของโลกนี้ ตอนนี้โลกของข้านั้นกำลังวิกฤต ข้าจึงได้อัญเชิญพวกท่านมาที่นี่เพื่อมาปกป้องโลกนี้

คิว : และพวกฉันจะได้อะไรถ้าช่วยล่ะ

ลิซ : เราจะกลับโลกเดิมได้ไม?

พระเจ้า : แน่นอนว่าได้ ถ้าท่านช่วยข้าเสียก่อน

คิว : และถ้าเราตายล่ะ นายจะทำอย่างไง

พระเจ้า : นั่นล่ะที่ข้าจะพูดต่อ ข้าจะส่งพวกท่านไปฝึกซ้อมที่อีกมิติเสียก่อน ที่นั่นถ้าท่านสามารถฝึกซ้อมกับพวกปีศาจได้และหลังจากฆ่าได้ก็จะได้รับการรักษา และเมื่อฆ่ามันครบ 5 ตัว ท่านจะถูกส่งไปต่างโลกทันที แต่ท่านต้องให้ข้าดู สเตตัจเพื่อข้าจะได้ส่งพวกท่านไปในระดับที่ถูกต้องได้

ลิซ : และเราจะดูยังไงล่ะ

พระเจ้า : ท่านต้องพูดว่า สเตตัจโอเพ่น

ทุกคน : สเตตัจโอเพ่น

ฟุบ ได้มีหน้าจอสีฟ้าขึ้นมาบานนึง

โซล(คิด) : เหมือนในอนิเมะหรือพวกเกมเลยแหะ

พระเจ้า : สเตตัจนั้นคนที่จะเห็นได้มีเฉพาะเจ้าของเท่านั้น ทุกคนลองบอกแรงค์มาหน่อย

ลิซ : เอ่อ ฉันแรงค์ C น่ะ

คิว : ฉันแรงค์ A

ลิม : ฉันแรงค์ D

คนอื่น : ฉันแร...

ต่อมา

พระเจ้า : อืม ก็ไม่ได้แย่นะตอนนี้เหลือคุณคนเดียวแล้วนะครับ

โซล : ฉันแรงค์ Gน่ะ

พระเจ้า : อึกฮึม ไม่เป็นไรครับ งั้นผมจะส่งพวกคุณไปที่ฝึกซ้อมเลยนะครับ

ทันใดนั้นทุกอย่างก็ค่อยๆ มืดลงเรื่อยๆ และค่อยๆ กลับมาสว่างเหมือนเดิม

โซล : นี่มันอะไรเนี่ย

พระเจ้า(คิด) : เฮ้อ ได้ไอตัวปัญหามาอีกแล้วสิน้าจัดการให้ตายๆ ไปเลยแล้วกัน

โซล : ไหนล่ะปีศา...

ตึง ตึง ตึง ตึง...ได้มีเสียงปีศาจขนาดยักษ์ใกล้เข้ามา โซลได้รีบไปแอบหลังหินและแอบมองมัน

โซล : อึก นี่มันตัวบ้าอะไรเนี่ย

โปรแกรม : ปีศาจที่ได้มานั้น เป็นปีศาจที่แม้แต่แรงค์ S ยังจัดการได้ยากมีชื่อว่า blood of lionค่ะ

โซล : เฮ้ย เสียงใครน่ะ

โปรแกรม : ฉันคือโปรแกรมช่วยในการเอาชีวิตรอดค่ะ ฉันนั้นถึงจะสู้ไม่ได้แต่มีความรู้ในทุกเรื่องที่คุณต้องการค่ะ

โซล : สะดวกดีแฮะ งั้นฉันจะชนะได้ยังไง

โปรแกรม : เป็นไปไม่ได้ค่ะ การที่คุณจะชนะปีศาจระดับ S+ นั้นเป็นไปไม่ได้ค่ะ

โซล : อืม ก็จริงงั้น สเตตัจโอเพ่น

ฟุบ ได้มีจอสีฟ้าออกมา

โซล Lv. 1 แรงค์ G พลังโจมตีกายภาพ 60 ป้องกัน 100 มานา 82 พลังโจมตีเวทย์มนตร์ 58 มีสกิลดูดูดกลืนLv.1 ประเมินLv.1 เร่งเติบโตLv.1

สถานะ ไม่มี

ฉายา ผู้กล้าผู้ถูกทิ้งโดยพระเจ้า

โซล : อึก นี่มันอะไรเนี่ย ฉายาบ้าๆแบบนี้มันอะไร!? อย่างนี้ฉันคงต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดเหรอ?

และโซลก็ได้ลุกขึ้นและได้คิดว่าถ้าออกจากที่นี่ไม่ได้ก็อยู่ที่นี่มันซะเลยสิ!!!

??? ปีต่อมา...

ได้มีปีศาจขนาดยักษ์ที่มีหน้าตาคล้ายแรดหุ้มเกราะกำลังเดินไปเดินมาอยู่แต่ทันใดนั้นโซลได้เดินมายืนห่างจากระยะนึงของปีศาจ ปีศาจตนนั้นได้เห็นโซลและวิ่งพุ่งเข้าใส่โซล

โซล : หึม ผ่านมานานแค่ไหนแล้วนะ 10 ปี? 100ปี? หรือนานกว่านั้นนะ

โซลได้ยืนพึมพัมกับตัวเอง ปีศาจแรดได้วิ่งเข้าเอาหน่อจะแทงโซลแต่เมื่อมาใกล้

โซล : ช่างมันละกัน

และโซลก็ได้ดึงดาบออกมาจากปอกด้วยความเร็วที่ตาไม่สามารถมองได้ทัน

โซล : เพลงดาบผ่าภูผา

.....ฟึบ..... หน่อของปีศาจแรดตนนั้นได้ถูกหั่นเป็นสองท่อนพร้อมๆ ตัวของมัน    ติ๊ง    ได้มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้น

โปรแกรม : ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพเป็น

Lv. 9999 พลังโจมตีกายภาพ 999999 ป้องกัน 999999 มานา 9999999 พลังโจมตีเวทย์มนตร์ 999999 มีสกิล ดูดกลืนLv.max ประเมินLv.max เร่งเติบโตLv.max ปลดลิมิต Lv.max ต่อสู้มือเปล่าและใช้อาวุธLv.max เสริมแกร่งLv.max เวทย์มนตร์ 6 ธาตุLv.max ภาษาLv.4 ต้านพิษLv.max

สถานะ ไม่มี

ฉายา ผู้กล้าผู้ถูกทิ้งโดยพระเจ้า , ผู้ถูกพระเจ้าลืม , ผู้ล้างผลาญปีศาจ , ตัวตนที่ไม่เคยมี

โซล : อืม ไอ้ตัวตนที่ไม่เคยมีนี่คืออะไรหว่า

โปรแกรม : จะขออธิบายค่ะ "ตัวตนที่ไม่เคยมี" คือสิ่งที่ทั้งพระเจ้าหรือมนุษย์ก็ยังไม่เคยเห็นค่ะ

โซล : คือฉันเป็นปีศาจใช่ไม?

โปรแกรม : ไม่ทราบข้อมูลที่แน่ชัดค่ะ แต่สามารถดูความเป็นมนุษย์ได้ค่ะ

โซล : งั้นเปิด

โปรแกรม : ค่ะ จะทำการส่งข้อมูลไปหน้าสเตตัจค่ะ โปรดรอดาวน์โหลดค่ะ 1 2 3 4 5...

5 น. ผ่านไป

โปรแกรม : 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 ดาวน์โหลดเสร็จสิ้นค่ะ

โซล : กว่าจะเสร็จ ไหนดูซิว่าเป็นอย่างไ...

ความเป็นมนุษย์ 74%

โซล : ...อ-อะไรกันเนี่ย! นี่มันไม่จริงน่านี่ฉันเป็นมนุษย์แค่ 74% เองเหรอเนี่ย!? ทำไงดี...ฉันว่า...เรา

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง

พระเจ้า : อ้าาาา ได้เวลาตรวจสอบแล้วสินะ ไหนดูซิใครยังอยู่บ้า...เดี๋ยวเจ้านี่มันคือไอ้แรงค์ G นี่ทำไมมันยังไม่ตาย สงสัยจะหนีเก่งกว่าที่คิดแต่ก็นะถ้าคนใหญ่คนโตบนสวรรค์มาเห็นเข้าคงจะยุ่งยากแน่ๆ เอาเป็นว่าส่งมันไปที่โลกเลยและกันเดี๋ยวไปที่นั่นไม่นานก็ตายแล้วล่ะนะ

โซล(กินข้าวอยู่) : ง่ำๆ ง่ำๆ ง่ำๆ เอ๊ะ นั่นไรน่ะ

มีแสงวาบออกมาบนอากาศและเมื่อโซลเดินเข้าไปใกล้มัน มันก็ได้ดูดโซลเข้าไป

โซล : อะไรอีกเนี่ยยยยยย...

...จบ ตอนที่ 1...

หลังจากที่โซลได้ถูกประตูมิติดูดเข้ามาเขาก็ได้มาโผล่อีกโลกนึง

ณ ท่ามกลางป่า

โซล : เฮ้อ นี่มันอะไรอีกเนี่ย จะอะไรกับฉันนั...

โซลได้ลืมตาขึ้นมาและได้พบว่าตัวเขานั้นได้อยู่ที่ไหนซักแห่งที่แปลกตามาก เขาอยู่ในป่าแต่ก่อนหน้านี้เขาอยู่ในที่ที่เหมือนดั่งทะเลทรายที่มีแต่หินเต็มไปหมด เขาทึ่งในสิ่งที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้าสิ่งที่เขาคิดคือ "น-นี่คือป่าล่ะ ป่าล่ะ ฉันอยู่ในป่าล่ะ" นี่คือครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาได้เห็นต้นไม้ที่สวยงามและสิ่งแวดล้อมที่อุดมสมบูรณ์ เขาได้ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ และสงสัยว่าที่นี่หน้าตาเป็นอย่างไร เมื่อโซลถึงพื้นจึงได้กระโดดขึ้นบนท้องฟ้า เขาเห็นต้นไม้สุดขอบลูกหูลูกตา เขาตื่นเต้นมากที่ได้ออกจากนรกนั่น เขาลงมาที่พื้นและวิ่งไปทั่วป่าด้วยความเร็วมากๆ และเขาก็ได้เจอกับสถานที่แห่งหนึ่งที่มีชื่อว่า "ดันเจี้ยน" เขาได้เดินเข้าไปข้างในนั้นเขาเจอมอนเตอร์ระดับสูงมากมายแต่...กับคนที่เจอกับปีศาจระดับที่สามารถทำลายประเทศได้สบายๆ มาตลอดอย่างโซลมันจึงถือว่าอ่อนแอมาก เขาได้ใช้สกิล ศิลปะการต่อสู้Lv.max จัดการพวกนั้นในพริบตาเดียวและเขาได้เดินเข้าไปเรื่อยๆ และระหว่างนั้นโซลได้พบกับอุปกรณ์ระดับตำนานบางอย่าง

โซล : มันคืออะไร

โปรแกรม : จะให้อธิบายไมคะ?

โซล : อืม เล่ามาเถอะ

โปรแกรม : ค่ะ สิ่งนี้คือ "แหวนสองด้าน" ค่ะ แหวนสองด้านนี้มีความสามารถคือ สามารถลดและเพิ่มพลังของผู้ใส่ได้ค่ะ ถ้าผู้สวมใส่ใส่มันล่ะก็จะมีสองทางเลือกให้ใช้ได้ค่ะ 1.เพิ่มพลังของผู้สวมใส่ได้สองเท่า แต่ขณะเพิ่มพลังจะไม่สามารถรับเลเวลได้ค่ะ 2.ลดพลังของผู้สวมใส่ได้เท่าที่ขอบเขตของแหวนจะทำได้ค่ะ โดยค่าสเตตัจจะถูกเปลี่ยนตามพลังที่ผู้ใช้กำหนดเองค่ะ

โซล : น่าสนุกแฮะ

และโซลก็ได้สวมแหวนและลดพลังของตนเองเพื่อหาความสนุกเข้าตัวเองลงจนพลังตอนนี้เทียบเท่ากับแค่ระดับอัศวินขั้นกลางเท่านั้น หลังจากนั้นโซลก็ได้ไปสู้กับปีศาจต่อ จนไปหยุดอยู่ที่ๆ หนึ่งซึ่งมีประตูที่สูงชันมากและมีรูปปั้นของ กริฟฟอนและมัลติคอลยืนอยู่ข้างประตูสองข้างด้วยความสงสัยของโซลโซลจึงลองไปดูใกล้ๆ ว่ามันคืออะไร

โซล : ไม่เคยเห็นเลยแหะ มันคืออะไรเนี่ยรูปปั้นก็หน้าตาแปลก

โปรแกรม : ขออธิบายค่ะ สิ่งนี้คือทางเข้าประตูบอสในดันเจี้ยนค่ะ โดยบอสของแต่ละดันเจี้ยนจะไม่เหมือนกันค่ะและรูปปั้นพวกนี้คือรูปปั้นผู้พิทักษ์ ส่วนที่คุณอยู่นี่คือ ดันเจี้ยนระดับสูงค่ะ

โซล : รูปปั้นผู้พิทักษ์เหร...

(สั่นไหว)และรูปปั้นก็ค่อยๆ ขยับและหินที่หุ้มรอบตัวรูปปั้นไว้ก็เริ่มแตกออก

โซล : น-นี่มันอะไรมัน มัน มัน มันช่างเจ๋งสุดยอ...

ตูม...โซลโดนหางของมัลติคอลที่เป็นงูพุ่งเข้าใส่จนกระเด็นไป

โซล : อึก อะไรกัน

และเมื่อโซลลุกขึ้นกริฟฟอนก็พุ่งเข้าใส่และปล่อยบอลไฟใส่โซลจนระเบิด พื้นที่โดยรอบแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี แต่โซลได้ใช้เวทย์ลมสร้างเป็นกำแพงลมทันก่อนที่ลูกไฟจะถึงตัว

โซล : ดี! ทำให้ฉันสนุกหน่อยเหอะ

โซลได้พุ่งเข้าไปเพื่อจะต่อยด้วยแรงทั้งหมด...ตุบ...โซลได้ต่อยออกไปด้วยแรงทั้งหมด

โซล : เอ๊ะ นี่มัน

โปรแกรม : คำเตือน คุณใส่แหวนสองด้าน ที่จะช่วยลดหรือเพิ่มพลังของคุณได้แต่คุณได้เลือกว่าลดค่ะ

โซล : ฮ่าๆ(ขำแห้ง)

ตูม...โซลได้โดนมัลติคอลตะปบจนกระเด็นและบาดเจ็บหนัก

โซล : อึก ไม่ได้รู้สึกเจ็บตั้งนานไม่ชินเลย กริฟฟอนพุ่งเข้าใส่โซลพร้อมๆ กับการพ่นไฟออกมาและหมุนตัวจนเป็นพายุหอกไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่โซล(โซลลืมเรื่องแหวนอีกแล้ว)

??? : ย๊ากกก

ตูม...ได้มีคนๆ หนึ่งพุ่งมาช่วยป้องกันให้โซล ผมสีแดง ตาดุจไฟ เธอก็คือผู้กล้าของยุคนี้ "ลิซ เลดบลัด"

ลิซ : เป็นอะไรไมคะ?

โซล : เอ๊ะอ่อ ไม่เป็นไรครับ

โซล(คิด) : ผมและตาสีแดงสวยมาก แต่ฉันจะยังไว้ใจไม่ได้

ได้มีคนวิ่งตามมาอีกสามคนในทางที่ลาฟาเอลวิ่งมาคนที่มาก็คือ เพื่อนในทีมของลาฟาเอล

ลาฟาเอล อาชีพ ผู้กล้าแห่งนักบวช

อาร์ อาชีพ ผู้กล้าแห่งเวทย์

นาวิก อาชีพ ผู้กล้าแห่งดาบ

อาร์ : นี่ลิซเราไม่ได้วิ่งเร็วเหมือนเธอนะ แฮ่กๆ

นาวิก : นี่ลิซ เจ้านั่นใครน่ะ

ลิซ : อืม นั่นน่ะสิพอดีฉันเห็นเขากำลังจะถูกเจ้ารูปปั้นนั่นฆ่าเอาน่ะ

ลาฟาเอล : ล-แล้วเขามาที่นี่ได้ยังไง อุปกรณ์ก็ไม่มีแม้แต่ดาบยังไม่มีเลย น่าสงสัยมากเลยแถมมาคนเดียวอีก

โซล : เออ คือฉัน...คือฉัน...คือ...เอออออออ

นาวิก : หรือว่านายคือผู้สร้างดันเจี้ยนงั้นเหรอ

โซล : เอ๋

ลิซ : เป็นไปได้

โซล : เอ๋ เอ๋

อาร์ : จัดการเลยไม

โซล : เอ๋ เอ๋ เอ๋

นาวิก : งั้นฆ่าเลยละกัน

โซล : stop! เดี๋ยววววฟังฉันก่อน

นาวิก : มีอะไรจะสั่งเสียเหรอ

โซล : ดูฉันดีๆ สิฉันเป็นคนธรรมดานะ

อาร์ : ฮึ่ม ไม่แน่ใจ และมาที่นี่ได้ไง

โซล : (โกหก)กระซิกๆ คือฉันโดนเพื่อนทิ้งน่ะ ฉันน่ะนะกำลั...(ผ่านไปครึ่ง ชม.)...นั่นล่ะเรื่องของฉันล่ะ(โกหก)

นาวิก : ฮือ ฉันต้องขอโทษจริงๆนะที่เข้าใจนายผิดไปน่ะ

โซล(คิด) : ร-รอดแล้ว

นาวิก : งั้นไปกับเราไมล่ะ

โซล : กับพวกนายเหรอ

นาวิก : ใช่

โซล(คิด) : ถ้าฉันเข้าไปในเมืองก็จะได้รู้เรื่องบนโลกนี้มากขึ้นอีกมาก

โซล : ตกลง

ในเวลาต่อมาทั้งโซลและเหล่าผู้กล้าจึงได้เดินกลับมายังเมืองใหญ่

ลาฟาเอล : ถึงแล้วล่ะ "เมืองออส"

...จบ ตอนที่2...

หลังจากที่โซลมาถึง เมืองออส เขาได้ทึ่งมาก

โซล : ใหญ่มาก!?

อาร์ : ใช่ไมล่ะ

โซลได้เข้าเมืองมาและได้เดินเล่นไปมาทั่วเมืองส่วนเหล่าผู้กล้าก็ได้แยกทางจากโซลโดยให้เงินไว้ 5 เหรียญทองก่อนจะขอตัวกลับที่พักก่อน ส่วนโซลก็ได้เดินเที่ยวไปมาในเมืองและเริ่มง่วงนอนจึงไปหาโรงเตี้ยมนอนโดยถามจากคนแถวนั้นเอา

โซล : เออคือว่าแถวนี้มีโรงเตี้ยมไมครับ

ชาวบ้าน : อ๋อ ตรงไปเลี้ยวขวาจะมีอยู่ที่นึงชื่อว่า"อาทิตย์สาดส่อง"น่ะ

โซล : อ๋อ ครับขอบคุณครับ

ซักพักนึงต่อมา...

โซล : นี่สินะ"อาทิตย์สาดส่อง"ที่เขาพูดถึงน่ะ ที่นี่น่าอยู่ดีนะ

และโซลก็เดินเข้าไปข้างในโรงเตี้ยม

โซล : ขอซื้อห้องห้องนึงครับ

พนักงาน : ค่ะ 1 เหรียญเงิน

โซล : นี่ครับ(เหรียญทอง)

พนักงาน : ค่ะ รับมา 1 เหรียญทองนะคะ ทอนให้ 9 เหรียญเงินค่ะ

โซล : อะ ครับ

และโซลก็ได้เดินไปนั่งรอข้าว ในระหว่างที่รอก็เปิดสเตตัจขึ้นมาดูพลังตัวเอง

โซล : อืม พลังลดลงไปเยอะเลยนะเนี่ยแต่รวมๆ ก็น่ากลัวกว่าคนปกติอยู่ดี

ในระหว่างที่พูดอยู่นั้นก็ได้มีพวกนักเลงในร้านมานั่งที่ข้างๆ เมื่ออาหารเสิร์ฟแล้ว ด้วยความหิวโซลก็เลยกินเลย

โซล(คิด) : ไม่ได้กินอย่างนี้ตั้งนาน อ-อร่อยยย

ตุบ...นักเลงที่อยู่ที่นั่งหน้า ได้ปัดจานข้าวของโซลตก

โซล : .....

พนักงาน : ข-ขออภัยด้วยนะคะ เดี๋ยวจะทำให้ใหม่นะคะ

นักเลง1 : โอ๋ กลัวจนนิ่งไปเลยเหรอไอ้แห้...

ตูม...โซลได้หันไปต่อยนักเลงที่ปัดจานจนปิวไปชนประตูจนพัง

โซล : เฮ้ย! จะทำอะไรฉันไม่สนหรอกนะแต่ ทว่าสิ่งที่แกทำน่ะมันยกโทษให้ไม่ได้ ที่มาทำให้ข้าวของฉันต้องเป็นแบบนี้

นักเลง2 : เฮ้ย คิดว่าพวกข้ากระจอกเหรอวะ ฮึ่ย

โซล : ก็เออดิวะ!

โซล(คิด) : ศิลปะการต่อสู้Lv.max!!!

ตูม...ตุบ...ตูม...โซลได้โดนเหล่านักเลงในร้านที่เข้ามาหาเรื่องกระทืบ

พนักงาน : เอ๋ เออ ห๊ะ

โซล :เฮ้อ

พนักงาน : อะ

โซล :ว-ว่าแต่เธอบอกจะทำจานใหม่ให้ใช่ไม?

พนักงาน : ค่ะ

โซล : งั้นฉันขอแบบเดิมจานนึงนะ

พนักงาน : ค่ะ กรุณารอด้วยนะคะ

โซล : (พยักหน้า) และฟุบไปกับโต๊ะ

หลังจากนั้นพนักงานคนนั้นก็ไปทำอาหารมาให้ใหม่อีกจานนึง

-ตอนนี้จะเปลี่ยนจากพนักงานเป็นแฟรนะครับ-

แฟร : เป็นอะไรมั้ยคะ

โซล : ก-ก็เจ็บอยู่นะ

แฟร : ขอโทษค่ะ

โซล : ? ทำไมล่ะ

แฟร : ไม่รู้ค่ะ แต่รู้สึกผิด

โซล : ฮ่าๆ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก เห็นมะ

แฟร : แต่...

โซล : ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง ไปล่ะกินหมดแล้ว นอนดีกว่า

แฟร : ค่ะ

วันต่อมา

โซล : เฮ้อ นี่โปรแกรม

โปรแกรม : ต้องการอะไรคะ

โซล : ทำไมไม่เตือนฉัน~

โปรแกรม : ถ้าเกิดฉันเตือนล่ะก็ คนเหล่านั้นคนโดนฆ่าตายแล้วล่ะค่ะ

โซล : ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นซักหน่อย

ก็อกๆๆ

แฟร : ฉันเองค่ะ

โซล : เข้ามาเลยไม่ได้ล็อค

แฟร : ค่ะ

โซล : มาทำอะไรเหรอ

แฟร : อ๋อ ฉันจะนำยารักษามาให้ค่...ผ-แผลหายไปหมดเลยเหรอ

โซล : อ-เออ แล้วทำไมเหรอ

แฟร : ใช้เวทย์รักษาได้งั้นเหรอคะ

โซล : อ-อ่า ใช่

แฟร : ข-ขอร้องล่ะค่ะ ช-ช่วยคุณแม่ด้วยค่ะ

โซล :  หืม แม่เหรอ

แฟร(ร้องไห้) : ค่ะ แม่ของฉันป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้ชื่อโรคนั้นมีชื่อว่า "หลับนิรันดร์" ค่ะ

โซล : ขอไปดูแม่เธอได้ไม

ต่อมา

แฟร : นี่ค่ะ

พ่อแฟร : ลูกนี่ลูกพาใครมาในห้องนี้ พาออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!

แฟร : คนๆ นี้มีเวทย์รักษา เขาน่าจะสามารถช่วยแม่ได้ก็ได้นะคะ

พ่อแฟร : อึก (ชำเลืองมองโซล) ก็ได้

โซล : งั้นขอดูอาการหน่อยนะครับ

โซลได้ตรวจอาการของแม่แฟร

โซล(คิด) : อึกนี่มันคำสาปนี่ นี่ โปรแกรมฉันสามารถใช้เวท์อะไรล้างคำสาปได้บ้าง

โปรแกรม : คุณสามารถใช้เวทย์แสงเพื่อล้างคำสาปได้ค่ะ

โซล(คิด) : แหวนสองด้านเพิ่มพลัง

โปรแกรม : ตอนนี้พลังของคุณอยู่ในระดับเดียวกับผู้กล้าปกติแล้วค่ะ

โซล(คิด) : ปกติเนี่ยนะ ชั่งมันละกันรีบๆ รักษาดีกว่า

โซล : เวทย์แห่งแสง  อาทิตย์สาดส่อง

ฟึบ...ได้มีแสงสว่างออกมาจากมือของโซล

พ่อแฟร : น-นี่มันอะไรกัน

แฟร(คิด) : เขากำลังใช้เวทย์ระดับสูง แต่ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงแพ้พวกนักเลงล่ะ

แสงได้ค่อยๆ ดับลงช้าๆ

โซล : โอเคครับ รักษาเสร็จแล้วครับ อีกพักนึงก็น่าจะตื่นแล้วล่ะครับ

พ่อแฟร : ข-ขอบคุณมากครับ!

โซล(กำลังจะเดินออกไปจากห้อง) : และอีกอย่างนะครับ คุณแม่ของแฟรน่ะไม่ได้โดนโรค "หลับนิรันดร์" หรอกนะครับแต่โดนคำสาปน่ะครับ ช่วงนี้ถ้าใครทำตัวน่าสงสัยก็ระวังไว้นะครับ

แฟร : ค-คำสาปเหรอ!?

โซล : ครับ งั้นผมขอตัวครับ

วันต่อมา

โซล(ลงมากินข้าว) : อ้าว คุณแม่ของแฟรไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ

แม่แฟร : จ๊ะ ขอบคุณมากนะที่รักษาให้น่ะ

โซล : อ่ะ จริงด้วยตอนนี้ผมเริ่มจะไม่มีเงินแล้วล่ะครับ พอจะมีงานที่ทำได้ไมครับ

แม่แฟร : อืม งานเหรอ อยากได้งานแบบไหนล่ะ

โซล : ผมว่าจะยังไม่ลงหลักปักฐานที่ไหนหรอกครับ คิดเอาไว้ว่าจะออกเดินทางไปเรื่อยๆ น่ะครับ

แม่แฟร : มีอยู่ประมาณ 2-4 งานเท่าที่จำได้น่ะ ก็จะมีพวกงาน นักผจญภัย พ่อค้าเร่ นักสำรวจ และนักเดินทางน่ะ แต่ถ้าต้องการเงินก็แนะนำอยู่ 2 งานนะ ก็งานนักผจญภัย และก็พ่อค้าเร่น่ะนะ

โซล : งั้นเอาทั้งสองงานนั่นแหละ

แม่แฟร : พูดอะไรน่ะ 2 งานเหรอ นั่นมันไม่หนักไปเหรอ

โซล : ผมเคยขายของมาก่อนนน่ะ(ชาติก่อนนะ) และก็ต่อสู้เป็นด้วย

แม่แฟร : ถ้าเธอไหวก็ทำก็ได้นะ

โซล : งั้นต้องสมัครงานที่ไหนเหรอครับ

แม่แฟร : นักผจญภัย ไปที่กิลน่ะ ส่วนพ่อค้าเร่ไปที่ศูนย์พ่อค้าแห่งเมืองออสนะ

โซล : ครับขอบคุณครับ และซักวันไว้เจอกันใหม่อีกครั้งนะครับ

แม่แฟร : อืม ไว้เจอกัน รีบไปเถอะ

โซล : อ่า ครับ!!!

โซลได้เดินออกมาข้างนอกและได้พบกับแฟรที่ยืนรออยู่ข้างนอก

แฟร : คุณจะออกจากเมืองจริงๆ เหรอคะ?

โซล : เดี๋ยวฉันไปสมัครงานเสร็จก็จะไปแล้วล่ะ

แฟร : งั้นเหรอคะ

และโซลก็ได้ลูบหัวของแฟรก่อนจะเดินไป

...จบ ตอนที่ 3...