เป็นเรื่องราวของนักฆ่าคนหนึ่งจากโลก ปัจจุบันที่ได้ย้อนเวลากับมาในร่างเด็กสาวตระกูลหมิง เด็กน้อยนามเซ็นกรงเป็นเพียงเศษขยะที่ผู้คนตระกูลหมิงต่างรังเกียจ บิดามารดาหายสาบสูญ แม้แต่พี่ชายทั้งสองอย่างหมิงเว่ยหยางและหมิงเว่ยเทียนเอง ก็หายไปหลังจากออกรบ ปล่อยทิ้งไว้เพียงเด็กน้อยวัยหกขวบที่ต้อง ดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากคนในตระกูลที่คอยแต่จะสังหารนางทิ้ง มีแต่ท่านปู่ของนางที่รักน่งจริง และคอยช่วยเหลือนางจนนางอายุได้สิบขวบ ท่านปู่ของเว่ยหรงก็ได้จากไป.... ไม่นาน ผู้นำตระกูลคนใหม่หรือท่านอารองของนางก็ได้ขับไล่เว่ยหรงเด็กวัยสิบขวบออกจากตระกูล และปล่อยข่าวลือว่านางเป็น ตัวซวย ใครที่อยู่ใกล้นางไม่หายสาบสูญก็ตาย เช่นบิดามารดาพี่ชายของนาง หรือแม่แต่ท่านปู่ของนาง!

เด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลก เมื่อต้องออกจากกรงลอมมรหรือจะใช้ชีวิตเองได้ ไม่นาน เว่ยหรงตัวน้อย ก็ได้สิ้ยใจลงท่ามกลางป่าใหญ่ที่เงียบสงบ แต่กับเติมไปด้วยความเงียบเหงาเศร้าหมอง จิตสุดท้ายของเว่ยหรง นางขอให้มีคนมาช่วยทำชีวิตนางให้ดีขึ้น ช่วยตามหาบิดามารดา และพี่ชาย ด้วยจิตอัน บริสุทธิ์ของนางเทพสูงสุดจึงได้ดึงด้วยจิตอีกพบของนางกับมาและใส่นักฆ่าสาวเข้าไปในร่างพร้อมพรอีกสิบข้อ งานนี้ใครจะโลดแล่นหรือใครจะร่วงหล่น ก็วัดกันที่ตรงนี้!!!

"เด็กน้อยเอ้ย คำอธิษฐานของเจ้านั้นข้าจะให้เป็นไปตามนั้น แต่มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" บุรุษในอาภรณ์สีขาวสะอาดตาเอ่ย พร้อมมองร่างโปร่งแสงของเด็กน้อยนามเว่ยหรงตรงหน้าอย่างมี เมตตา

"ข้อแลกเปลี่ยนอันใดหรือเจ้าคะ"

"นั่นดิ แล้วฉันมาเกี่ยวอะไรกับพวกคุณด้วยเนี่ย!" นักฆ่าสาวเอ่ยถามอย่างข้องใจ เธอตายแล้วอันนี้เข้าใจ เพราะเธอไม่คิดว่าเธอรอดหรอก ก็เล่นเครื่องบินระเบิดตกกลางทะเลขนาดนั้น รอดยาก!

"เจ้าต้องไปตามทางของเจ้า แต่เจ้านังหนูจากโลกอื่น เจ้าต้องเข้าไปอยู่ในร่างนังหนูหรงแทน"

"เดียวๆ คุณพระเจ้าทำไมฉันต้องช่วยยัยจิ๋วนี่ด้วยละ!" เออ มันไม่ใช่กงการอะไรของเธอไหม จะให้ช่วยคนแปลกหน้า อะไรกันครับเนี่ย

"น้องสาว ช่วยข้าด้วยเถอะ ข้าอยากเจอท่านพ่อท่านแม่ ข้าอยากเจอพี่ชาย เจ้าช่วยไปอยู่แทนข้าหน่อยเถอะนะน้องสาว"

"ใครน้องเธอ ฉันไม่มีพ่อแม่เว้ย และอีกอย่างฉันโตกว่าเธอนะเว้ยเห้ย มาเรียกน้องสาวบ้าอะไรเหล่า"

"ก็เจ้าอย่างไรเหล่าน้องสาวนาง ที่จริงพวกเจ้าจะเป็นแฝดแต่ด้วยความผิดพลาดบางอย่างทำให้เจ้าหลงไปอีกภพ ด้วยเหตุนี้เจ้าจึงมิมีครอบครัวเช่นผู้อื่น!" งงในดงกลัวยไม้

"แฝด!!ถามจริง" เธอถึงกับฟันคับมองหน้ายัยจิ๋ว ก็เหมือนเธอตอนเด็กอยู่นะ แค่ยัยจิ๋วตรงหน้า แต่งตัวแบบคนโบราณแค่นั้น

"น้องสาว ท่านพ่อท่านแม่หายสาบสูญไป พี่ใหญ่พี่รองก็เช่นกัน เจ้าช่วยไปตามหาพวกเขาหน่อยเถอะ ในชาตินี้ข้าคงไร้วาสนาได้พบเจอพวกเขา แต่ข้าก็เคยเห็นท่านพ่อท่านแม่มาแล้ว เจ้าไม่อยากเจอท่านพ่อท่านแม่หรือ เจ้าไม่อยากมีครอบครัวแล้วหรือ!"

ครอบครัว เธอเดินเลยจุดๆนี้

มายี่สิบห้าปี ตั้งแต่เป็นนักฆ่าหรือบอสใหญ่ขององค์กรนักฆ่ามา นี่ครั้งแรกที่เธออยากเจอพวกเขาจริงๆ ทุกครั้งมันก็เป็นเพียงจินตนาการของเด็กที่ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป

เธอจะได้กลับไปมีชีวิตอีกครั้ง จะได้เจอบิดามารดา พี่ชายทั้งสอง แต่ พี่สาวของเธอเหล่า

"แล้วเธอละ"

"ในอดีตเป็นข้าที่ควรจะสิ้นลมแต่เป็นเพราะเจ้าที่ช่วยดึงดวงจิตตนเองให้ขาดสะบั้นไป เพื่อรักษาชีวิตข้า ตอนนี้ข้าหมดห่วงแล้วข้าอยากให้เจ้า ตามหาครอบครัวของเรา และใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ไม่ต้องคิดอะไรมากกับร่างนั้น เพราะมันคือร่างของเราทั้งสอง ไม่มีอะไรน่าห่วง เจ้ากลับไปเถอะนะ กลับไปตามหาท่านพ่อท่านแม่"

นักฆ่าสาวถึงกับพูดไม่ออก เธอมาถึงจุดๆ นี้ได้ยังไง จุดที่พูดไม่ออก จุดที่คลายไม่ได้

ถ้าหากต้องไปงั้นก็หมายความว่า เธอต้องไปในโลกที่เธอไม่รู้จัก เพื่อไปตามหาครอบครัวที่ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร จุดที่ไม่มีแม้แต่จะหันหลังกลับได้

"ค่ะ ฉันจะไป!"

มันคุ้มค่ามากไม่ใช่หรือ เธอจะมีชีวิตอีกครั้ง เพื่อตามหาครอบครัวของเธอ เพื่อทำตามความต้องการของพี่สาวเธอ และแก้ไขช่วงเวลาที่เป็นนักฆ่า

เธอจะได้เป็นคนธรรมดาแล้วสินะ ไม่ต้องหวาดระแวงใคร ไม่ต้องฆ่าใครโดยไม่จำเป็น ไม่ต้องทำอะไรตรงข้ามกับความต้องการ ไม่ต้องฟังใคร ไม่ต้องเกรงใจใคร

"ดี ด้วยความที่พวกเจ้าเป็นผู้ที่มีบุญวาสนาบารมีของพระเจ้า ข้าจะมอบพรให้เจ้าสิบข้อ ว่ามาสิยังหนู!"

"......"

อืม...

ร่างเล็กวัยสิบขวบกว่าๆ ขยับตัวไปมาไล่ความชาและเจ็บเล็กน้อย ก่อนนางจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

"เฮ้ย ร่างนี้อ่อนแอซะมัด เข้าไปรักษาตัวก่อนแล้วกัน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"

วูบบบบบ!!!

ชายป่าที่ตอนแรกนั่นมีเด็กสาววัยสิบขวบนั่งอยู่ ตอนนี้จู่ๆนาง ก็หายไป ไม่ใช่นางหายไปไหนหรอก แต่นางเข้าไปในมิติพิเศษซึ่งเป็นหนึ่งในพรที่ยัยจิ๋วบอกให้นางขอไว้

"น้องสาว เจ้ามาแล้ว" ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องสงสัยหรอก เสียงนี้ก็คือยัยติ๋วเว่ยหรงพี่สาวในภพนี้ของฉันอย่างไรเหล่า!

ถ้าถามว่านางมาอยู่ในมิตินี้ได้เช่นไร คงจะเป็นเพราะพรข้อที่สองที่นางขอ นางขอให้เว่ยหรงกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่มันก็ต้องแรกมากับความเจ็บปวดของนาง

แต่นางใครกัน นางคือนักฆ่าพันหน้า เรื่องความเจ็บปวดนางผ่านมาหมดทุกลูกแบบแล้ว

"ขอบคุณนะที่เจ้าช่วยข้าให้มีชีวิตกับมาอีกครั้ง"

"ก็เจ้าเป็นพี่ข้านิ และอีกอย่างข้าจะมีครอบครัวทั้งที มันจะขาดพี่สาวเช่นเจ้าไปได้เช่นไร"

"ฮึก เจ้าเปฺ็นคนดีจริงๆ " โธ่ พี่สาวข้าถ้าท่านรู้ว่าข้ามันซาตานท่านยังจะพูดคำนี้อยู่ไหม!

"ท่านรีบรักษาตัวเถอะ จะได้ฟื้นร่างกายเร็วๆ "

"แล้วข้าจะชื่ออันใดละ" อ้าว เออว่ะลืมไปเลย

"ท่านก็เว่ยหรงเช่นเดิมนั้นแหละ ส่วนข้าต่อไปนี้ท่านเรียกข้าว่าเว่ยฮวาก็แล้วกัน!"

”อืม เอาตามนี้แหละ "

พวกเราใช้ชีวิตในมิติเพื่อรักษาตัวเอง เพราะการแยกร่างและสร้างร่างใหม่นั้นมันกินพลังมหาศาลและอาจผิดพลาดได้ตลอดเวลาถ้ามีอะไรขัดข้อง

ด้วยเหตุนี้พวกนางจึงได้ใช้เวลารักษาตัวนานเป็นสิบปีในมิติ แต่ด้านนอกนั้นพึงผ่านไปเพียงหนึ่งปี

เว่ยหรงและเว่ยฮวาตอนนี้ก็สนิกันมาก มากซะจนใครมาจับแยกก็คงแยกไม่ได้ ตัวติดกันตลอด ไม่ใช่เว่ยฮงานะที่ติด เว่ยหรงเนี่ยแหละที่ติดน้องสาวมาก

พวกนางใช่เวลาด้วยกันหมดไปกับการฝึกวิชาและการเอาตัวรอดที่เว่ยฮวาสอนเว่ยหรง

จากเด็กน้อยวัยสิบขวบในอดีต ตอนนี้กลายเป็นสาวงามวัยสิบห้า สวยสว่างามเป็นอย่างมาก

เว่ยหรงเป็นสาวงามที่หาตัวจับมิได้แน่ในใต้หล้านี้ นางงดงามอ่อนหวานน่าถนอม

การบ้านการเรือนไม่เป็นรององค์หญิงจากแคว้นต่างๆ มารยาทเรียบร้อยอ่อนโยนอ่อนหวาน น่าตาน่ารักสดใสสมวัย เงินทองมากมายก่ายกอง

ส่วนน้องสาวอย่างเว่ยฮวา เป็นคนจริงจัง ดุดัน ดิบเถื่อนและโหดมาก บทจะเย็นชาก็แทบจะทำให้คนละลายตายลงได้ บทจะดื้อก็ดื้อสุดๆ

บทจะดีก็ดีจนหน้าใจหาย นิสัยของนาง ไม่รู้อันไหนจริงอันไหนปลอม เป็นคนเดาความคิดยาก

และเดาทิศทางที่ยากมากเช่นกัน คนเช่นนี้มิสมควรอย่างยิ่งที่จะเป็นศัตรูกับนาง

ห้าวหาญอย่างทำหาร งดงามอย่างเทพเซียน แต่นิสัยอย่างธิดาซาตาน