สวัสดีครับทุกท่าน ผมชื่อ คาเอล เจริญกิจภักดี...แต่เดี๋ยวก่อนๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไป ผมไม่ใช่ลูกครึ่ง ไม่ใช่ลูกเสี้ยว แม้แต่ครึ่งควบลูกก็ไม่ใกล้เคียงเลย ผมเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ลูกอาแปะโดยกำเนิด ผมดำปี๋ หน้าไทยผสมความตี๋นิดหน่อยตรงที่ตาเฉี่ยวน่ะนะ ตอนผมเกิดไม่รู้ป๋านึกบ้าอะไรขึ้นมาถึงตั้งชื่อผมว่าคาเอล ตอนเด็กๆผมเคยถามป๋าเหมือนกันว่าทำไมตั้งชื่อผมว่าคาเอล เขาตอบว่ายังไงรู้มั้ยครับ?

"เอ้า ลื้อมัน'ตึ่งหลั่งเกี้ย' แต่มีชื่อฝรั่ง ไม่คิดว่ามันดูเท่เหรอ? ป๋ายังอยากมีชื่อฝรั่งบ้างเลย"

"..."

เหตุผลส้นตึกอะไรของป๋าวะ

อ้ะ ขอโทษที่นอกเรื่องนะครับ เรามาเข้าประเด็นกันดีกว่า คือว่า อยู่ๆผมก็มาต่างโลกน่ะ...สั้นไปเหรอ โทษที เอาใหม่ คือระหว่างที่ชายหนุ่มพนักงานบริษัทวัย25ปีอย่างผมกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานอยู่หน้าโต๊ะทำงานเนี่ยนะ อยู่ๆผมก็ดันวาร์ปมาโผล่กลางป่าเฉยเลย สาบานว่าผมยังไม่ทันได้หลับ สลบหรือแม้กระทั่งหลับตาเลยนะ เป็นการมาต่างโลกที่ไร้ศิลปะชะมัด แถมมีหน้าต่างใสๆเด้งขึ้นมาอีก3บาน มันบอกว่างี้อะนะ

[ยินดีต้อนรับคุณคาเอลสู่โลกใบใหม่ ในขณะนี้ตัวตนของคุณในโลกเดิมถูกลบทิ้งไปแล้ว ในโลกใบนี้ เต็มไปด้วยสัตว์ในเทพนิยาย เวทมนต์ สงครามและความป่าเถื่อน แต่ไม่ต้องห่วง เราได้มอบทักษะระดับสุดยอดไว้ให้คุณถึง2ทักษะ เพื่อให้คุณมีชีวิตที่รุ่งโรจน์ในโลกใบนี้!!]

[ทักษะระดับตำนาน: ภาวะแห่งผู้นำ

ทักษะระดับสุดยอดที่สามารถดึงดูดคนมาอยู่ใต้อาณัติได้'ทุกระดับ' และ 'ทุกเผ่าพันธุ์' แต่หากยิ่งคนผู้นั้นมีระดับค่าจิตใจสูง อานุภาพของทักษะก็จะส่งผลน้อยลงตามไป]

[ทักษะระดับตำนาน: พรแห่งชีวิต

พรวิเศษที่ทำให้ผู้ได้รับมีร่างกายแข็งแรงอย่างเหลือเชื่อ พละกำลังมากกว่าคนทั่วไป ไม่มีทางที่คุณจะเจ็บป่วย และพิษทุกชนิดจะไร้ผลอย่างแน่นอน!!]

อ่า...เป็นคำอธิบายที่ดูแอคทีฟดีนะ แล้วผมควรจะดีใจรึเปล่านะที่มาต่างโลกพร้อมทักษะเทพๆ หรือผมควรจะเสียใจที่ทำงานยังไม่เสร็จแล้วมาต่างโลกซะก่อน?

******************************

*ตึ่งหลั่งเกี้ย ในภาษาฮกเกี้ยนแปลว่า ลูกคนจีน ครับ ตึ่งหลาง แปลว่า คนจีน เกี้ย แปลว่า ลูก

ท่ามกลางป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยหมู่แมกไม้นานาพันธุ์ ชายหนุ่มผมสีดำขลับ ในเสื้อผ้าเนื้อหยาบ กำลังสังเกตสิ่งรอบข้างของเขา รวมถึงตัวของเขาเช่นกัน สายตาของชายหนุ่มก้มลงมองดาบเหล็กในปลอกยาวประมาณ1เมตรที่เอวขวาของเขา

"โห เมื่อกี๊ยังอยู่ในชุดพนักงานบริษัทอยู่เลยนะเนี่ย แถมดาบติดไว้เอวขวา...ระบบรู้ด้วยเหรอว่าเราถนัดซ้าย? ละเอียดดีแฮะ"

คาเอลเอื้อมมือซ้ายไปจับด้ามดาบ มันส่งเสียงกริ้กขึ้นมาหนึ่งครั้ง ก่อนที่เขาจะชักมันออกมาแล้วถือตั้งฉากไว้ตรงหน้า

ชิ้งงง

'ฮิฮิ เท่ดีแฮะ' คาเอลแสยะยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะหันไปทางต้นไม้ มองต้นไม้สลับกับดาบในมือไปมา ก่อนจะทำท่าเหมือนตัดสินใจอะไรได้ ทันใดนั้นเขาก็เงื้อดาบในมือขึ้น แล้วฟันใส่ต้นไม้ขนาด5คนโอบในแนวนอน

เปรี้ยงงงง!!!

เศษไม้ปลิวว่อนไปทั่ว บนต้นไม้ปรากฏรอยดาบลึกเข้าไปกว่า1เมตร คาเอลเบิกตาโต เขาเก็บดาบเข้าฝัก ก่อนจะตั้งท่าเหมือนพวกนักคาราเต้ ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยหมัดออกมา

ฟุบ\~ ฟุบๆ ฟุบๆๆๆๆๆ

ทั้งหมัด เท้า เข่า ปล่อยออกมาอย่างเมามัน การออกอาวุธแต่ละครั้งของคาเอลสร้างกระแสลมที่ผันผวนเล็กน้อยเสมอ แสดงให้เห็นถึงความเร็วและแรงของการโจมตีแต่ละครั้ง

15นาทีผ่านไป

'ออกแรงขนาดนี้แล้วยังไม่เหนื่อยเลยแฮะ ดูท่าพรแห่งชีวิตอะไรนั่นจะใช้ได้ดีจริงๆ' คาเอลมองฝ่ามือของเขา ตั้งแต่วาร์ปมาที่โลกนี้ เขาก็รู้สึกถึงกำลังวังชาที่มากขึ้นแบบผิดมนุษย์ คาเอลคิดว่าถ้าเขาต้องต่อยกับนักมวยโอลิมปิก เขาก็ยังชนะแบบสบายๆ

คาเอลเริ่มจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย เขาจะเริ่มออกเดินทางแล้ว ความจริงเขาก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรในโลกนี้ ก็เขายังไม่มีข้อมูลอะไรเลยนี่นะ ไอ้หน้าต่างข้อความนั่นก็บอกแค่ว่านี่คือโลกที่สุดแสนจะแฟนตาซี ตามแบบฉบับนิยายแฟนตาซีสำเร็จรูปเลย สัตว์ในเทพนิยาย เวทมนต์ แต่ไม่ได้บอกข้อมูลจำเป็นอะไรเลย อย่างน้อยก็ควรจะให้เงินมาสักหน่อยสิโว้ยยย!

คาเอลถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเริ่มเดินเข้า?ไปในป่า เขาไม่แน่ใจว่าทางที่เขาเดินนี่มันทิศไหน เหนือ ใต้ ออก หรือตก รู้งี้น่าจะตั้งใจเรียนวิชาลูกเสือตอนประถม บัดซบ!

เดินไปเรื่อยแบบไร้จุดหมายอยู่ประมาณ3ชม. ระหว่างทางเขาเจอเข้ากับสัตว์ป่าบ้างประปราย ส่วนมากเป็นสัตว์ที่มีในโลกของเขา กวางเอย กระต่ายเอย มีงูที่ดูแล้วน่าจะเป็นงูพิษพุ่งเข้ามากัดด้วย ด้วยผลของทักษะพรแห่งชีวิต เขาเห็นมันซ่อนอยู่ในพงหญ้าตั้งนานแล้ว แต่เขาก็ยอมให้มันเข้ามากัด เพราะอยากรู้ว่าพิษจะไร้ผลกับเขาจริงมั้ย แต่กลายเป็นว่ามันกัดเขาไม่เข้าซะงั้น สุดท้ายงูผู้โชคร้ายก็ถูกคาเอลจับเหวี่ยงปลิวไปสุดตา ร่างของมันหมุนติ้ว จนมีเสียง ปิ๊ง ก่อนจะหายลับไป

การเดินทางแบบไร้ความรู้ของคาเอลในที่สุดก็โชคดีพบเข้ากับแม่น้ำสายหนึ่ง คาเอลได้ยินเสียงน้ำตั้งแต่5กิโลเมตรก่อนถึง ดูเหมือนผลของทักษะพรแห่งชีวิตจะมีรอบด้านจริงๆ คาเอลพักดื่มน้ำข้างๆแม่น้ำพักหนึ่ง เขาตัดสินใจจะใช้แม่น้ำนี้เป็นตัวนำทาง อย่างน้อยเขาก็ยังจำที่คุณครูวิภาดาสอนเขาตอนประถม5ได้ล่ะนะ

"สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย มักจะอยู่ใกล้แม่น้ำเสมอ ไม่เว้นแม้แต่มนุษย์" cr.ครูวิภาดา

'ขอบคุณคุณครูวิภาดาที่สั่งสอนให้เด็กชายคาเอลยังมีความรู้ไว้ใช้ในต่างโลกครับ' คาเอลปาดน้ำตา(ที่ไม่ได้ไหลจริง)ด้วยความซาบซึ้ง

ทันใดนั้นเอง สายตาของเขาเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่มีสองขา มีลำตัว มีสองแขน และหนึ่งหัวจากระยะ1กิโลเมตร...มนุษย์นี่หว่า!

คาเอลพุ่งตัวออกจากจุดสตาร์ทด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ ฝุ่นและเศษกรวดหินกระจายคลุ้งไปทั่ว ร่างของเขาพุ่งออกไปราวลูกศรที่ยิงจากคันธนู ร่างที่ดูคล้ายมนุษย์เริ่มปรากฏชัดในสายตาคาเอล ทว่าร่างของมนุษย์ผู้นั้นกลับดูตัวเล็กกว่าปกติ หรืออาจจะเป็นเด็ก? คาเอลคิดขณะที่วิ่งด้วยความเร็วสูง อ้าว แล้วทำไมตัวสีเขียวๆวะ กินผักเยอะไปเหรอน่ะ?

ร่างคล้ายมนุษย์ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งชัดเจน เขามีร่างที่สูงเพียง1เมตรนิดหน่อย ตัวสีเขียว ใบหูเรียวยาว ใบหน้าที่ดูยังไงก็ไม่ใช่มนุษย์แน่นอน คาเอลรู้แล้วว่านั่นคือ ก็อบลิน อย่างแน่นอน

ก็อบลินตัวนั้นเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าคาเอลพุ่งเข้ามาหา มันหันมองไปทิศที่คาเอลวิ่งเข้ามา สายตาเต็มไปด้วยความงุนงง ก่อนที่ดวงตาของมันจะเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ขาสั่นพับๆ ยังไม่ทันจะทำอะไรคาเอลก็มาโผล่ตรงหน้าแล้ว

"ย..อย่าทำอะไรข้าเลยขอรับ ท..ท่านผู้ยิ่งใหญ่!?"

ก็อบลินตัวนั้นทรุดตัวลงกราบคาเอล ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ส่วนคาเอลนั้นเกาหัวแกรกๆด้วยความงุนงง ผู้ยิ่งใหญ่อะไรวะ?

"นี่ นายน่ะ ฉันไม่ได้จะทำอะไรนาย ฉันจะมาถามว่านายมีบ้านมั้ย? อยากจะขอพักสักระยะหน่อยน่ะ"

"ไม่ได้จะทำอะไรข้า? ขอพักที่บ้าน? อ้อ ท่านผู้ยิ่งใหญ่เป็นนักเดินทางสินะขอรับ งั้นเชิญท่านตามข้ามาเลยขอรับ ข้าจะพาไปที่หมู่บ้าน" ก็อบลินตัวน้อยที่เห็นว่าคาเอลไม่ได้เป็นภัย ก็เอ่ยปากให้ตามเขาไปทันที

คาเอลเดินตามก็อบลินตัวน้อยไป ก็อบลินแนะนำตัวว่าเขาชื่อ กอน เป็นหลานของหัวหน้าหมู่บ้าน กอนเล่าว่า ไม่เคยมีนักเดินทางผ่านมาแถวนี้มาก่อน คาเอลเป็นคนแรกที่กอนพบ ตลอดการสนทนา กอนจะเรียกเขาว่า 'ท่านผู้ยิ่งใหญ่' เสมอ พร้อมกับสายตาระยิบระยับ คาเอลจึงเอ่ยแนะนำตัวว่าเขาชื่อคาเอล ให้เรียกชื่อเขาแทนก็ได้ แต่กลายเป็นว่า กอนเรียกเขาว่า 'ท่านคาเอลผู้ยิ่งใหญ่' แทน คาเอลกุมขมับเดินตามไปตลอดทาง

ในที่สุดหมู่บ้านของกอนก็ปรากฏขึ้นในสายตาของคาเอล สภาพหมู่บ้านก็...เอ่อ เรียกว่าหมู่กระต๊อบได้มั้ยนะ? มีรั้วไม้กากๆที่สูงแค่เอวของเขา แถมดูเหมือนว่ามันจะล้มได้ตลอดเวลา บ้านของพวกเขาไม่ต่างจากกระต๊อบบางๆเลย มุงบ้านด้วยใบไม้ ใช้กิ่งไม้หนาๆวางเรียงเป็นกำแพงบ้านจากนั้นใช้ดินพอก รอให้มันแข็ง เสร็จแล้วจ้า กระต๊อบหนึ่งหลัง เจริญล่ะ บ้านหมาที่บ้านเขายังดูดีกว่าอีก

ด้านหน้าหมู่บ้านมีก็อบลิน2ตัวที่ยืนทำหน้าที่เป็นยามถือท่อนไม้ทื่อๆอยู่ พอสายตาของพวกเขาเหลือบไปเห็นคาเอล พวกเขาก็เบิกตากว้าง อ้าปากค้างแล้วร้อง "โอ้! โอ้!" ออกมา คิ้วของคาเอลกระตุกไม่หยุด

"พี่เกบุ ไปเรียกลุงเร็วเข้า ท่านผู้ยิ่งใหญ่ให้เกียรติมาเยือนหมู่บ้านเรา!" กอนตะโกนเรียกสติของยามคนหนึ่ง เขาสะดุ้งและดูเหมือนจะได้สติ

"อะ..โอ้ เข้าใจแล้ว!" ยามที่ชื่อเกบุทำหน้าจริงจัง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน

กอนหันมาหาคาเอลก่อนจะยิ้มกว้างให้เขาแล้วเรียกให้ตามไปในหมู่บ้าน

ตลอดทาง คาเอลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสัตว์ในสวนสัตว์ ก็อบลินทั้งหลายต่างวิ่งออกมาดูเขา เบิกตากว้าง แล้วร้อง "โอ้! อ้า!" กันแทบทุกคน ก็อบลินเด็กบางคนถึงกับร้องไห้จ้าออกมา..เอาใหม่ เขาประเมินต่ำไป แอคติ้งกันขนาดนี้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดมากกว่า

เขาเดินตามกอนมาถึงกลางหมู่บ้าน มันเป็นลานกว้างที่มีกระต๊อบหลังใหญ่กว่าปกติตั้งอยู่ตรงกลาง ด้านหน้าของเขามี..ฮอบก็อบลิน? ตัวไม่เขียว แต่เป็นสีเทา สูง1เมตร60กว่าๆ หน้าดูใกล้เคียงกับมนุษย์พอสมควร

แต่ก่อนที่คาเอลจะเอ่ยปากทักทายเขา ร่างของฮอบก็อบลินก็ทรุดตัวลง หมอบกราบเขาแล้วพูดออกมาเสียงดัง

"โอ ท่านผู้ยิ่งใหญ่! ได้โปรดดูแลพวกเราด้วยเถิด!!"

What the Fuxx is this shxttttt?!?!?!

************************

"หา? มากราบฉันทำไม..เอ๊ะ?" และแล้วสมองอันปราดเปรื่องของคาเอลก็มีเสียงดัง ปิ๊ง ขึ้น

'งี้นี่เอง ที่ก็อบลินทุกตัวเรียกเราว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่ แถมฮอบก็อบลินยังให้เราปกครองพวกเขา คงเกิดจากผลของทักษะนั้นสินะ...ชื่ออะไรวะ ภา..ภาวะแห่งผู้นำ? น่าจะใช่'

ในขณะที่คาเอลกำลังยืนกอดอกทำหน้าครุ่นคิด คิ้วขมวดกันเป็นปม ทำให้พวกก็อบลินทั้งหลายถึงกับเครียดขึ้นมาทันที ฮอบก็อบลินที่เห็นคาเอลเคร่งเครียดก็หน้าเสีย ก้มหน้าติดกับดินยิ่งกว่าเดิม

"ข..ข้าต้องขออภัยท่านผู้ยิ่งใหญ่จริงๆขอรับ พวกเราคงต่ำต้อยเกินไปที่จะอยู่ใต้ปีกของท่านผู้ยิ่งใหญ่ ข้าคงคิดอะไรตื้นๆ ขอท่านผู้ยิ่งใหญ่โปรดอภัยด้วยขอรับ!"

ฮอบก็อบลินตัวสั่นขอโทษขอโพยคาเอลใหญ่ แต่คาเอลก็ยังนิ่ง ทุกๆคนยิ่งเคร่งเครียดกว่าเดิม บรรยากาศในหมู่บ้านเต็มไปด้วยความกดดัน จนในที่สุด คาเอลก็พยักหน้ากับตัวเองหงึกๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้ฮอบก็อบลินข้างหน้า พร้อมกับพูดขึ้นมา

"เอาล่ะ ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ ฉันจะดูแลพวกนายเอง!" คาเอลพูดเสียงดังฟังชัด

คาเอลตัดสินใจว่า ในเมื่อทักษะที่เขาได้รับมามันก็เหมือนบังคับให้เขาปกครองผู้คนกลายๆอยู่แล้ว ถ้างั้นก็กำหนดเป้าหมายของเขาในโลกนี้ก็เป็นการสร้างเมืองสักเมืองแล้วกัน

"อ..โอ้!! ท่านผู้ยิ่งใหญ่ช่างมีเมตตา! ขอบคุณท่านผู้ยิ่งใหญ่!!"

โอ้\~!! ท่านผู้ยิ่งใหญ่ๆๆ!! เหล่าชาวก็อบลินตาดำๆทั้งหลายก็ตะโกนออกมาด้วยความยินดี

แต่เส้นเลือดฝอยบนขมับของคาเอลเต้นตุ้บๆจนแทบแตก

"หยุดดด!!! กฎข้อแรกของฉันคือ หยุดเรียกฉันว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่!"

"เอ๋? แล้วจะให้เรียกท่านว่าอะไรหรือขอรับ? ท่านมีรัศมีที่ยิ่งใหญ่ ทั้งยังน่าเคารพและน่าเกรงขาม ก็สมควรแล้วที่จะเรียกว่าผู้.."

"คาเอล!! เรียกฉันว่าคาเอล ถ้ายังเรียกแบบเดิม ฉันจะไปจากที่นี่ทันที!" คาเอลพูดสวนฮอบก็อบลินที่ยังพูดไม่ทันจบ ขืนปล่อยให้เรียกผู้ยิ่งใหญ่ต่อไป เขาคงไม่รู้จะเอาหัวไปมุดที่ไหน น่าอายชะมัด ถ้าเพื่อนๆที่โลกเดิมรู้ว่าเขาโดนเรียกว่าผู้ยิ่งใหญ่ คงขำกันขี้แตกแน่

"ขอรับ ท่านคาเอล!" ฮอบก็อบลินตอบด้วยน้ำเสียงแข็งขัน

"เอาล่ะ นายชื่ออะไรฮอบก็อบลิน" คาเอลชี้ไปที่ฮอบก็อบลินตรงหน้า

"ข้าชื่อ กิริ ขอรับท่านคาเอล"

"เอาล่ะกิริ ลุกขึ้นมา เรามีงานต้องทำกันเยอะเลยล่ะ" คาเอลมองออกไปรอบหมู่บ้านแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

2วันผ่านไป

หมู่บ้านก็อบลินเปลี่ยนไปมากพอสมควร เริ่มจากรั้วไม้ จากรั้วไม้กากๆจะพังแหล่มิพังแหล่ กลายเป็นกำแพงไม้สูง2เมตรที่ดูแข็งแรง กำแพงไม้ล้อมหมู่บ้านเป็นวงกลม มีประตูไม้อยู่ที่หัวและท้ายของหมู่บ้าน อาวุธของพวกยามถูกเปลี่ยนจากท่อนไม้โง่ๆเป็นหอกไม้ที่ปลายหอกเป็นหินขัด และธนูคันเล็ก ทางด้านบ้านเรือน จากกระต๊อบไก่กลายเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆที่ใช้ไม้กระดานมุงหลังคาเป็นมุมสามเหลี่ยมหน้าจั่ว คาเอลเริ่มเปลี่ยนแปลงหมู่กระต๊อบให้กลายเป็นหมู่บ้านจริงๆแล้ว

"ท่านคาเอลขอรับ!! ท่านคาเอล\~ ที่หน้าหมู่บ้านมีพวกก็อบลินจากหมู่บ้านอื่นเต็มไปหมดเลยขอรับบบ\~" กอนวิ่งหน้าตั้งมาจากหน้าหมู่บ้านมาหาคาเอลที่กำลังสั่งงานกับกิริอยู่

"หืม? ก็อบลินจากหมู่บ้านอื่น? กิริ ไปดูกันเถอะ" คาเอลหันไปบอกกิริก่อนที่จะเดินตามกอนไป

หน้าหมู่บ้าน

เหล่าก็อบลินของคาเอลยืนถือหอกคุมเชิงกับก็อบลินต่างถิ่นหน้าเคร่งเครียด แม้พวกเขาจะใช้หอกและธนู ซึ่งดูยังไงก็ดีกว่าท่อนไม้ในมือของพวกก็อบลินด้านหน้า แต่จำนวนคนต่างกันเกินไป หมู่บ้านของคาเอล มีก็อบลินแค่50กว่าคน แต่ตรงหน้าพวกเขา มีมากกว่า100!

ในที่สุดคาเอลก็เดินมาถึงหน้าหมู่บ้านพร้อมกับกิริและกอน ดาบแขวนไว้ที่เอวขวาของเขา ในมือของกิริและกอนก็มีหอกไม้

"โอ้วว! ท่านคาเอลมาแล้ว!!"

ท่านคาเอล! ท่านคาเอลมาถึงแล้ว!

เสียงจากคนของคาเอลดังขึ้นมาด้วยความยินดี เมื่อเหล่าก็อบลินต่างถิ่นเห็นคาเอล ดวงตาพวกเขาก็เบิกกว้าง คล้ายตกตะลึง

คาเอลยกมือเป็นสัญญาณบอกให้คนของเขาเงียบ ก่อนที่สายตาจะกวาดมองไปที่ฝูงก็อบลินต่างถิ่นด้านหน้า

'ก็อบลินพวกนี้ดูไม่เหมือนมาหาเรื่อง ในมือของหลายๆคนมีถุงที่น่าจะใส่ข้าวของไว้ มาขอความช่วยเหลือ?...แต่จำนวนไม่น้อยเลยนะ 100เศษๆได้ละมั้ง' คาเอลครุ่นคิด ก่อนที่จะเอ่ยปากออกไป

"พวกนายมาขอเข้าร่วมกับพวกฉัน ใช่รึเปล่า?" คาเอลถามด้วยใบหน้านิ่งๆ

"ท..ท่านรู้?! โอ้ สมกับเป็นท่านผู้.."

"หยุด!! ถ้าพวกนายจะมาอยู่กับฉัน นายต้องรู้กฎข้อแรกของที่นี่!" คาเอลหยุดอยู่แค่นั้น ก่อนที่ก็อบลินในหมู่บ้านจะตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียง

"ห้ามเรียกท่านคาเอลว่าท่านผู้ยิ่งใหญ่!" เสียงก็อบลินในหมู่บ้านประสานพร้อมกันดังสนั่นจนนกในป่าแตกตื่นกันใหญ่ พวกก็อบลินต่างถิ่นต่างทำหน้าอึ้งๆกันหมด

'หึๆ สมแล้วที่ฉันพูดกรอกหูพวกนี้ทุกๆ5นาที' คาเอลแสยะยิ้มในใจ

"เอาล่ะ ฉันยอมรับพวกนายเข้าร่วม เข้ามาในหมู่บ้านได้แล้ว ฉันมีความรู้สึกว่าเราจะต้องรับคนกันอีกไม่น้อยเลย.." คาเอลกล่าวก่อนจะเดินเข้าหมู่บ้านไป

5วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งที่คาเอลคิดไว้นั้นถูกต้อง เหล่าก็อบลินจากหมู่บ้านต่างๆเข้ามาขอเข้าร่วมกับเขาไม่หยุดหย่อน จนตอนนี้ประชากรก็อบลินในหมู่บ้านทั้งหมดทะลุ400เข้าไปแล้ว ด้วยสภาพหมู่บ้านที่อยู่ในป่าใหญ่ มันยากที่จะขยายหมู่บ้านออกไป คาเอลมีความคิดว่าเขาจะอพยพคนของเขาออกจากป่า ถ้ามันไม่ไกลเกินไปล่ะนะ เขาจึงลองถามกิริดูว่าเคยออกจากป่ามั้ย

กิริได้บอกว่า ห่างออกไปทางทิศใต้ประมาณ3วัน จะหลุดออกจากเขตป่า ด้านนอกนั้นเป็นที่ราบขนาดใหญ่ซึ่งเป็นอาณาเขตของมนุษย์ คาเอลตัดสินใจว่าจะไปตั้งหมู่บ้านแถวที่ราบนั่น แม้ก็อบลินจำนวน400กว่าตัวจะดูเป็นอันตรายกับมนุษย์แต่หัวหน้าของพวกเขาก็เป็นมนุษย์นี่นะ คงคุยกันรู้เรื่องแหละมั้ง

.

.

.

คาเอลยืนอยู่กลางลานหมู่บ้านที่ตอนนี้เรียกได้ว่า โคตรแออัด ก็อบลินจำนวน400คนยืนเบียดเสียดกันจนแน่นไปหมด

"เอาล่ะ วันนี้ฉันจะประกาศเรื่องสำคัญมาก หลังจากนี้1วัน เราจะอพยพออกจากป่าไปทางที่ราบทิศใต้! ขอให้ทุกคนเก็บของเตรียมตัวออกเดินทางให้ดี"

เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในหมู่บ้าน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะเข้าไปในเขตของมนุษย์ แล้วนี่ไม่ใช่ว่ามันจะอันตรายต่อพวกเขาที่เป็นก็อบลินหรอกเหรอ พวกเขาพูดกันโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าคาเอลก็เป็นมนุษย์

1วันผ่านไป เวลาเช้าตรู่

ทุกคนในหมู่บ้านอยู่ในสภาพพร้อมเดินทาง ก็อบลินหญิงและก็อบลินเด็กสะพายข้างของไว้ทุกคน ส่วนพวกก็อบลินชายถืออาวุธไว้ในมือ หอกไม้ ธนู ดาบหินขัด เป็นอาวุธหลักของพวกเขา หลายคนใส่ชุดเกราะหนังสัตว์ที่สร้างขึ้นหยาบๆ รวมเหล่านักรบก๋อบลินทั้งหมดได้ประมาณ100คน การเดินทางในป่าไม่ปลอดภัย ยิ่งเป็นตอนกลางคืนสัตว์ดุร้ายมักจะออกหากิน ยิ่งอันตรายกว่าเดิม

คาเอลอยู่ในชุดเดิมของเขา ว่ากันตามตรง เขามีแค่ชุดเดียว ยังดีที่มีแม่น้ำให้อาบและซักเสื้อผ้าได้ ดาบเหล็กแขวนไว้ที่เอวขวาที่เดิม ด้านหลังมีกิริในชุดเกราะหนังสัตว์ ในมือถือดาบหิน มืออีกข้างถือโล่ไม้อันเล็กๆ

"ออกเดินทางได้!"

.

.

.

.

การเดินทางเป็นไปอย่างปกติ เมื่อคนจำนวนมากเดินทางในป่า สัตว์เล็กสัตว์น้อยก็ไม่กล้าเข้าใกล้ จะมีก็แต่สัตว์ใหญ่ที่เข้ามารบกวนขบวนเดินทางบ้าง แต่ก็ถูกพวกก็อบลินรุมเสียบจนพรุน กลายเป็นเสบียงอาหารกันไป

เวลาล่วงเลยไปจนเย็น แสงอาทิตย์เริ่มจางลง ทันใดนั้นคาเอลได้ยินเสียงการต่อมาแต่ไกล คาเอลสั่งหยุดขบวน แล้วให้ทุกคนตั้งแค้มป์ เขาเลือกนักรบก็อบลินไป50คน ส่วนอีก50ให้เฝ้าอยู่ที่แค้มป์ จากนั้นก็มุ่งตรงไปที่ต้นกำเนิดเสียง

ไม่นานนักภาพการต่อสู้ของสิ่งมีชีวิต2ชนิดก็ปรากฏขึ้น มันคือหมาป่าสีดำฝูงใหญ่เกือบ100ตัว กำลังล้อมโจมตีมนุษย์หุ่นล่ำบึกหนวดเครายาวเฟื้อยที่สูงเพียง150ซม.จำนวน50กว่าคนอยู่ ในมือของพวกเขาล้วนถือค้อนเหล็ก และใช้มันต่อสู้กับฝูงหมาป่า

"คนแคระ?"

*****************