จุมพิตเจ้าสาวมาเฟีย

ผู้ประพันธ์  รัตน์ภิญญาธร / เฌอรินทิพย์

ราคา 359 บาท

พิมพ์ครั้งที่ 1   มิถุนายน 2559

พิมพ์ครั้งที่ 2   พฤษภาคม 2564

เลขมาตรฐานสากลประจำหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ 978-616-582-305-0

@ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2557 ห้ามดัดแปลงบทความ คัดลอก หรือนำไปใช้บางส่วน  เเละนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนมีโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537

บรรณาธิการเล่ม : ปรียาทิพย์ จันทนารักษ์

ออกแบบปก : Li_la

ภาพประกอบปก : AllmoS

ภาพประกอบในเล่ม : MaKills

พิสูจน์อักษร : DaRas_Ha

จัดพิมพ์และจำหน่ายโดย  Mamaya Book

ติดต่อประชาสัมพันธ์พูดคุยได้ที่  FB Page : Mamaya writer

เคยออกกับสนพ. ทัชมาแล้วนะคะ

หากใครที่เคยอ่านแล้ว ชอบสามารถติดตามอ่านต่อได้ค่ะ

เนื้อหาบางส่วนอาจจะไม่เหมือนที่เคยออกกับทางสนพ. นะคะ

เนื่องจากทางสนพ.แก้ไขเองค่า ทำให้นักเขียนไม่สามารถนำเนื้อหาในส่วนนั้น ๆ มาลงได้นะคะ

สำหรับฉบับนี้คือฉบับเดิมก่อนที่จะตีพิมพ์ จะนำมารีไรท์เกลาสำนวนใหม่ แก้คำผิดค่ะ

ไม่มีการเพิ่มเติมเนื้อหา หรือตอนพิเศษขึ้นมานะคะ

ฝากติดตามด้วยนะคะ

ขอบพระคุณมากค่า

เฌอรินทิพย์

ลาสเวกัสเสน่ห์แห่งความบันเทิงของนักท่องเที่ยวในยามราตรีที่ผู้คนหลงใหลกันเข้ามา เสียงเพลงจากในกาสิโนหรูดังเกริกก้องไปทั่วทั้งในและนอกบริเวณรอบ ๆ ผีเสื้อราตรีมากมายอยู่ใน  ชุดเดรสวาวแวบส่งสายตายั่วยวนแขกแต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเสียงเชียร์จากการเล่นไพ่โป๊กเกอร์ที่มาจากโต๊ะใหญ่กลางกาสิโน

ถัดไปอีกมุมหนึ่งของกาสิโนก็ดูเร้าร้อนไม่แพ้กัน ชายหนุ่มใบหน้าคม ผมสีน้ำตาลดำ ดวงตาสีเทามีเสน่ห์จ้องมองหญิงสาวที่อยู่ข้างตัวด้วยสายตาหยาดเยิ้ม อกอวบอิ่มล้นออกมาจากชุดเดรส      สีชมพูสด เธอส่งสายตายิ้มให้กับเขาแทบทำให้ชายหนุ่มละลายในทันที จากสาวนั่งดริงก์ยอมมานอนกับเขาด้วยแน่นอนว่าจ่ายค่าตัวให้กับเธอไม่ใช่น้อย ๆ

 วิลเลี่ยม หนุ่มเจ้าสำราญลูกค้าขาประจำกาสิโนแห่งนี้ อดใจแทบไม่ไหวกับหญิงสาวตรงหน้า เขาแทบอยากจะอุ้มเธอขึ้นไปยังห้องที่เปิดไว้ทันที

“เดี๋ยวฉันมานะคะ” เธอพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไป ทันทีที่เดินออกห่างหญิงสาวถอดสีหน้าดูรังเกียจ เธอเดินออกมายืนเพียงลำพังข้างนอกของกาสิโนที่เสียงดังจนแก้วหูแทบแตก

“ไง ! หาตั้งนานมาทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงเอ่ยทักทำให้เธอสะดุ้งพร้อมกับหันไปมองหญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีดำผมลอน-   สีน้ำตาลแดงที่ส่งยิ้มหวานให้อย่างเป็นมิตร

“เปล่า ฉันก็แค่ออกมาสูดอากาศเฉย ๆ” เธอตอบ

“งั้นเหรอ อะนี่...” เมื่อพูดจบก็ล้วงกระเป๋าหยิบขวดเล็ก ๆ ส่งให้กับหญิงสาว “ฉันว่าเธอไม่ควรรับแขก แล้วคิดยังไงถึงรับแขกละเนี่ย ปกติเธอปฏิเสธตลอดนี่ แค่นั่งดริงก์กับเขาเธอก็รังเกียจจะตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“แค่ลองดูน่ะ” หญิงสาวตอบ “แล้วฉันต้องใช้ยังไง”

“ทาไว้บนตัวเธอแหละ ยาสลบเบา ๆ เอง” อีกฝ่ายแนะนำ

เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ “งั้นฉันเข้าไปข้างในก่อนนะ”

“โอเค โชคดีละกัน”

เธอเดินเข้ามาข้างในกาสิโนอีกครั้ง หลังจากหายร่วมไปเกือบสิบห้านาที หญิงสาวปั้นยิ้มหวานให้ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ ก่อนนั่งลงข้างๆ เขา

ชายหนุ่มขยับตัวเขามาพร้อมกับใส่สร้อยเพชรให้ “คุณชอบไหม ?”

“ให้ฉันเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงหวาน

“ครับ” เขาตอบ “คุณอยากได้อะไรอีกไหม? ผมยินดีให้คุณ”

“งั้นฉันจะบอกคุณแต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้...” เธอขยับตัวเขามาเบียดชิดเขามากขึ้น “อุ้มขึ้นไปที่ห้องสิคะ แล้วฉันจะบอกคุณว่าต้องการอะไร”

วิลเลี่ยมลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มหญิงสาวขึ้นเข้าไปในลิฟต์โดยไม่รอช้า

“คนสวย คุณอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม ?”

วิลเลี่ยมเอ่ยถามขึ้นในขณะที่ลิฟต์กำลังเคลื่อนขึ้นที่ละชั้น

เธอมองเขาพร้อมกับยิ้มหวานให้

“ถ้าฉันขอคุณจะให้ฉันได้หมดใช่ไหมคะ”

“แน่นอนคนสวย ผมให้คุณได้ทุกอย่าง คุณอยากได้บ้าน คอนโดหรือว่ารถหรู ๆ เสื้อผ้าสวย ๆ ดีล่ะ” พูดจบพอดีกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก เขาก้าวเท้าออกพร้อมส่งสายตามองร่างของหญิงสาวปานจะกลืนกิน

“แล้วแต่คุณเลยค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้เขา

ไม่นานนักวิลเลี่ยมหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง ชายหนุ่มล้วงมือหยิบคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงเสียบเข้าไปในช่อง ประตูห้อง      สวีตหรูราคาแพงเปิดออก เขาไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปพร้อมกับปิดประตูลงอย่างรวดเร็วสองเท้าก้าวตรงไปที่โซฟาก่อนที่วางหญิงสาวลงพร้อมกับมือที่ทาบลงบนโซฟาเพื่อกันไม่ให้หนี สายตาหวานมองเขาอย่างตกใจแต่ก็ยิ้มหวานสู้ มือยกขึ้นดันที่แผ่นอกของชายหนุ่ม

“อย่าเพิ่งสิคะ คุณยังไม่ให้ทิปฉันคืนนี้เลยนะคะ ปกติสาว ๆ ของคุณเธอได้ก่อนที่จะ...”

“ค่อยให้นะ ตอนนี้ผมแทบอยากจะ....” สีหน้าของชายหนุ่มนั้นแทบอยากจะฟัดหญิงสาวใต้ร่างใจจะขาด

“ก็ใช่สิคะ ฉันก็แค่...” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ จนวิลเลี่ยมใจอ่อนยอมขยับตัวลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังส่งเงินจำนวนหนึ่งที่มากพอสมควรให้กับเธอ

หญิงสาวรับเงินจำนวนหนึ่งมาเก็บพอดีกับที่ชายหนุ่มรุกอีกครั้งแต่มือของเธอผลักดันอกพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้

“ให้ฉันเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” วิลเลี่ยมหยุดชะงักลงอีกครั้ง เขาส่งสายตามองหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง

“นะคะ” เธอพูดอ้อนชายหนุ่มพร้อมส่งสายตาหวานให้จนต้องใจอ่อนยอมลุกขึ้น

หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนที่จะดันตัวเองลุกขึ้นจากโซฟา เธอเดินเข้าไปหอมแก้มเขาแล้วผละออกเดินเข้าห้องน้ำ

กระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าสะท้อนใบหน้าสวยงดงามของเธอ หญิงสาวเอื้อมมือเข้าไปที่ก๊อกน้ำ เซ็นเซอร์สีแดงทำงาน น้ำเย็นๆ ไหลสู้ฝ่ามือของเธออย่างแรง ก่อนที่จะหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดมือให้เรียบร้อย

หญิงสาวหยิบขวดสีน้ำตาลเล็กๆ ออกมาจากชุดเกาะสีชมพูที่แนบไว้ตรงหน้าอกของเธอ ก่อนที่จะเปิดฝาขวดออกพร้อมกับเทน้ำข้างในขวดออกมาทีละนิดลูบไปตามต้นคอ แขน และหน้าอกของ

เธอก่อนที่จะส่งกระจกอีกครั้งหนึ่งแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ

วิลเลี่ยมมองหญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับรอยยิ้มหวานส่งให้เธอ ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าหมดมีเพียงแค่ผ้าขนหนูเท่านั้นที่ปิดบังช่วงล่างของเขา

ทันทีที่หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มรวบตัวของเธอขึ้นเดินตรงไปที่เตียงทันทีอย่างไม่รอช้า ใบหน้าหล่อของเขาซุกลงที่เนินอกอวบ ปลายลิ้นไล่สัมผัสดั่งอาหารมื้อค่ำอันโอชะ

“ทำไมถึงรีบร้อนจังคะ คุณนัดสาวอื่นที่ไหนไว้อีกหรือคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อดูน้อยใจ

“ไม่มีเลยคนสวย คืนนี้ผมอยากอยู่กับคุณทั้งคืนนาน ๆ” เขาตอบพร้อมกับมือที่เลื่อนขึ้นจากสะโพกมาปลดซิบชุดเดรสที่หลัง

“จริงหรือคะ” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงหวาน

“ครับ” เขาตอบพร้อมกับเลื่อนมาขึ้นมาที่สะโพกสวยของหญิงสาว ใบหน้าซุกไซอกอิ่มจนพอใจก่อนที่จะไล่ปลายลิ้นมายังไหล่มนของเธอพลางกระซิบถาม “เราสองคนกำลังมีความสุขด้วยกันนะ ที่รัก”

“งั้นหรือคะ...”

ฟุบ!

ใบหน้าของชายหนุ่มซุกลงที่อกของเธออย่างพอดีพร้อมกับเสียงหายใจหอบที่สม่ำเสมอ หญิงสาวใช้มือดันร่างเพื่อสะกิดเขาให้แน่ในว่าหลับไปเรียบร้อยแล้ว เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนที่จะรวบรวมแรงและกำลังทั้งหมดที่มีผลักเขาออกทันที

หญิงสาวรีบลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าทุกอย่างของตัวเองให้เรียบร้อยพร้อมกับรีบเดินออกจากห้องสวีทไปอย่างรวดเร็ว

Chapter :: 01

บทที่ 1

แสงแดงส่องผ่านม่านหน้าต่างในยามเช้าจากทางทิศตะวันออก หญิงสาวขยับกายหลบหนีแสงที่แยงเข้าตาแต่เท่านั้นยังไม่มากพอเท่ากับเสียงเคาะประตูรัวและดังจนคนที่นอนอยู่บนเตียงต้องลุกขึ้นทันที

โรสขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยท่าทางงัวเงียแล้วเดินตรงไปที่ประตูก่อนที่จะเปิดออก เธอมองหญิงวัยกลางคนที่ยืนจ้องมองด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ป้าโซเฟีย...” เรียกผู้เป็นป้าด้วยอาการงัวเงีย

“ตื่นได้แล้ว”

“ขอนอนต่ออีกสักหน่อยนะ ยังง่วงอยู่เลย”

“ไม่ได้ ! แล้วนี่เมื่อคืนไปไหนมากลับมาดึก ๆ” โซเฟียเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองและไม่พอใจเมื่อทุกครั้งเห็นหลานสาวกลับถึงบ้านตีสองตีสาม ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้นอนพลอยห่วงไปด้วย

“ทำงานค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

“ในกาสิโนอีกใช่ไหม ป้าบอกแล้วว่าให้เลิกทำไปได้แล้ว ทำไมไม่เลิกทำ ออกมาหาอย่างอื่นทำ งานตอนกลางคืนอย่างอื่นมีเยอะถมไป”

โซเฟียกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่น สีหน้าแสดงถึงความโกรธและไม่ชอบใจ

“นั่นเป็นทางเดียวที่ทำให้เราไม่ต้องอดตายค่ะ” หญิงสาวพูดตามความจริงและรู้ว่าฐานะตอนนี้ของป้าโซเฟียนั้นไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่ลุงโจชัวเสียเมื่อปีที่แล้วทุกอย่างในบ้านหลังนี้ก็ดูย่ำแย่ไปหมด

“เราไม่ได้ลำบากขนาดนั้นนะ ป้าดูแลเราได้และไม่อยากให้เราเข้าไปยุ่งในกาสิโนแห่งมั่วสุมที่เหมือนอยู่ในนรกแบบนั้น บ้านเรายังไม่เดือดร้อนขนาดนั้น”

“ป้าคะ ไม่มีอะไรที่เสียหายเกิดขึ้น...อีกอย่างเรื่องค่าใช้จ่าย

ปล่อยให้เป็นหน้าที่หนูเถอะค่ะ”

“ถือว่าป้าขอร้องนะ อย่าทำอะไรที่เสี่ยงแบบนี้เลยถ้าพ่อแม่ของเธอรู้เข้ามันทำให้ป้านอนไม่หลับนะ” เมื่อได้ฟังเช่นนั้นหญิงสาวมีสีหน้าที่ลำบากใจแต่เธอก็ยิ้มรับและพยักหน้า

“ค่ะ” เธอตอบรับสั้น ๆ ซึ่งนางโซเฟียมีสีหน้าที่ดูดีขึ้นกว่าเดิม หล่อนเดินเข้ามาก่อนที่จะกอดโรสด้วยความห่วงใย

หลังจากคุยกันจบโซเฟียได้เดินลงไปข้างล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้าในขณะที่หญิงสาวปิดประตูห้องพร้อมกับถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปด้านล่าง

อาหารมื้อเช้าได้เสร็จสิ้นไป โรสได้หยิบกระเป๋าและของที่จำต้องใช้ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปในขณะที่นางโซเฟียนั้นนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

หญิงสาวปิดประตูบ้านลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เธอทำงานตอนเช้าอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในตำแหน่งพนักงานธรรมดาๆ ส่วนเวลาเวลาตอนกลางคืนเธอเป็นสาวดริงก์ในกาสิโน การหาเงินของเธออยู่ที่กาสิโน ที่นั้นมีรายได้ให้เธอวันนึงมากพอๆ กับเงินเดือนครึ่งเดือนของเธอเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่าเธอก็ต้องทนกับการถูกแขนลวนลามในแต่ละวัน

โรสเดินออกจากหมู่บ้านไปตามฟุตบาทถนน ใช่ว่าหารถแท็กซี่ขึ้นแต่เธอจำได้ดีว่าแถวนี้มีร้านขายและรับจำนำอยู่ สร้อยเพชรที่ชายหนุ่มในกาสิโนให้เธอมาเมื่อคืนก่อนยังไม่มีเวลาที่จะเอาไปขายต่อ หญิงสาวเดินไปอีกสองซอยก็ถึงถนนใหญ่ สายตามองไปยังร้านเพชรร้านใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ทันทีที่รถหยุดไฟแดงเธอจึงรีบก้าวข้ามไปอย่างรวดเร็ว

โรสเดินเข้าไปภายในร้านที่เย็นเชียบ เสียงของมหาเศรษฐีมากมายต่างคุยต่อราคาซื้อขายกัน แหวนเพชรและสร้อยเพชรแวววาวตาไปหมด เธอเดินตรงเข้าไปที่เคาน์เตอร์พร้อมส่งสายตามองพนักงานสาวสวยที่ยืนยิ้มต้อนรับ

“สวัสดีค่ะ”

“คือ...ฉันจะเอาสร้อยเส้นนี้มาขาย” พูดพร้อมกับล้วงหยิบสร้อยในกระเป๋าขึ้นมาก่อนที่จะว่างลงตรงหน้าพนักงานสาวสวยสร้อยเงินเพชรน้ำทะเลแวววาวรูปหัวใจ รอบๆ ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ รอบๆหยดน้ำอย่างสวยงาม

พนักงานสาวในร้านมองอย่างอึ้งๆ ก่อนที่จะเอ่ยถามโรสขึ้นทันที “จะขายหรือคะ?”

“ใช่ค่ะ” โรสตอบเพียงสั้นๆ

ก่อนที่ขั้นตอนการดำเนินการขายจะเสร็จสิ้นลง เงินจำนวนมากพอสมควรถูกตีเป็นเช็คเพียงหนึ่งใบ หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนที่จะเก็บเช็คเงินสดลงในกระเป๋าของเธอสายตามองไปยังรอบๆ ตัวเมื่อรู้สึกเหมือนถูกจ้อง เธอเดินไวโดยที่สายตากรอกมองซ้ายขวาอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเดินไวมากเท่าไหร่เธอยิ่งรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินตามเธอ โรสตัดสินใจวิ่งอย่างรวดเร็ว ทำให้ชายสองคนที่เดินตามเธออยู่นั้นได้วิ่งตาม หญิงสาวตัดสินใจวิ่งผ่านเข้าไปในซอยที่ใกล้ที่สุด

เสียงฝีเท้าของชายแปลกหน้าสองคนวิ่งตามเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เธอจึงตัดสินใจที่จะวิ่งเลี้ยวเข้าไปในซอยอีกครั้งหนึ่ง โรสหยุดอยู่ที่มุมซอกตึกพร้อมทั้งกลั้นเสียงหายใจหอบในขณะที่     ชายแปลกหน้าชุดสูทสองคนวิ่งผ่านหน้าเธอไป

ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนที่จะขยับตัวแนวกับกำแพงตึกเพื่อชะเง้อส่องดูว่ายังอยู่อีกหรือไม่ เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่หญิงสาวจึงค่อย ๆ ก้าวออกมาพร้อมกับรีบเดินไปอย่างไว ทว่าเสียงแววที่ดังตามมาจากข้างหลังของเธอนั่นสิ !